စိတ္ဓာတ္က်ရင္ ႏွစ္ခါရံႈးတယ္။

နည္းစနစ္က်က်အေတြးအေခၚ

 

စိတ္ဓာတ္က်ရင္ ႏွစ္ခါရံႈးတယ္။
====================
ဘ၀ဆိုတာ အဆင္ေျပမႈေတြနဲ႔တည္ေဆာက္ထားတာမဟုတ္ပါဘူး။ အရမ္းခက္ခဲပါတယ္။ ဘယ္လိုခက္ခဲတယ္လို႔ ေျပာရသရုပ္ေဖာ္ရမွန္းကို မသိတဲ့အရာပါ။ စိတ္ဓာတ္တက္ၾကြေစတဲ့စာေတြ၊ ေဟာေျပာပြဲေတြ ဘယ္ေလာက္ဖတ္ဖတ္၊ ဘယ္ေလာက္နားေထာင္နားေထာင္ ကိုယ့္ရဲ႕ တကယ့္လက္ေတြ႕ဘ၀နဲ႔ ကိုက္ခ်င္မွကိုက္တာပါ။ စာဖတ္တုန္းေလး၊ ေဟာေျပာပြဲနားေထာင္ေနတုန္းေလးပဲ စိတ္သက္သာရာရတာပါ။

သို႔ေသာ္ ဘာမွမလုပ္တာနဲ႔စာရင္ေတာ့ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိေတာ့ အေထာက္အကူျပဳပါတယ္။ ကိုယ့္၀မ္းနာကိုယ္ပဲသိတယ္ ဆိုတဲ့ စကားလည္းရွိတာပဲ။ ေယဘုယ် ေဟာေျပာေသာ၊ ေရးသားေသာအေၾကာင္းအရာေတြက လူသားအားလံုးနဲ႔ေတာ့ ဘယ္ကိုက္ညီႏိုင္မလဲ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဘုရားရွင္က ေ၀ေနယ်ဇၥ်ာသယကို ၾကည့္ေတာ္မူၿပီး တရားမ်ိဳးစံုေဟာၾကားခဲ့ရတာပါပဲ။

တရားေတာ္ေတြထဲကအတိုင္း ေလာကဓံကို ႀကံ့ႀက့ံခံႏိုင္တဲ့ စိတ္ထားရတဲ့အထိ စိတ္ကိုေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ႏိုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ ခက္တာက တရားဆို တရားေလာက္ပဲသေဘာထားၿပီး လက္ေတြ႕ဘ၀ထဲမွာ မက်င့္သံုးၾကည့္ၾကတာပါပဲ။ ညည္းၾကပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကို ညည္းၾကပါတယ္။ ဘ၀က ညည္းေနလို႔ ထြက္ေပါက္မရွိဘူး။ ညည္းရင္ အိုေသဖို႔ပဲ ရွိတယ္။ ျပႆနာေျပလည္မသြားဘူး။ ကိုယ့္ျပႆနာက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေျဖရွင္းမွရတာ။

ကိုယ့္မွာကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းေတြရွိဖို႔လိုတယ္။ ေလ့က်င့္ယူလို႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံမကုန္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကေတာ့ ေဖာ္ေရြတာ၊ ပ်ဴငွာတာ၊ ဆက္ဆံေရးေကာင္းတာ၊ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ်ေနတတ္တာ၊ တက္တက္ၾကြၾကြေနတတ္တာ ေတြပါပဲ။ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးကမွ ထိုင္ညည္းေနတတ္တဲ့ လူစားမ်ိဳးကို အလုပ္မခန္႔ခ်င္ပါဘူး။ လာဘ္တိတ္လို႔ပါ။ မ်က္ႏွာရႊင္ရႊင္ပ်ပ်မေနတတ္တဲ့ လူစားမ်ိဳးကိုလည္း အလုပ္မခန္႔ခ်င္ပါဘူး။ မိတ္ပ်က္တတ္လို႔ပါ။

အဲဒါေတြက ျပင္ယူလို႔ရတယ္။ ေစ်းကြက္စီးပြါးေရးစနစ္မွာ မာန္ခ်ီေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ေစ်းေရာင္းလို႔မရဘူး။ အၿပိဳင္အဆိုင္ေတြအမ်ားႀကီး။ ေစ်း၀ယ္ရင္ေတာင္ ပ်ဴငွါတဲ့ဆိုင္ပဲ ေနာက္တစ္ခါျပန္၀ယ္ၾကတာပါ။ မ်က္ႏွာထန္ၿပီး စိတ္ၾကမ္းေနတဲ့ ေစ်းသည္ဆီ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္မလွည့္တတ္ပါဘူး။ ရိုင္ဆိုင္းတဲ့ ၀န္ထမ္းေၾကာင့္လည္း ဆိုင္ရွင္၊ အလုပ္ရွင္ မိတ္ပ်က္ရတဲ့အတြက္ ဒီလိုလူမ်ိဳးကို အလုပ္မခန္႔ခ်င္ၾကပါဘူး။

ဒီေတာ့ ပထမဆံုး အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္က ကိုယ့္ရဲ႕ ပိုက္ဆံမကုန္ပဲ လုပ္ယူလို႔ရတဲ့ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးကို ျမွင့္တင္ဖို႔ပါပဲ။ မျပင္ခ်င္ရင္ေတာ့ လာမဲ့အနာဂတ္ ပိုၿပီးၿပိဳင္ဆိုင္မႈမ်ားလာမဲ့ ေခတ္မွာ ထမင္းငတ္ဖို႔သာ ျပင္ထားပါ။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္ေနာက္မက်ေသးရင္ ျမန္ျမန္ျပင္ပါ။ လာဘ္ပြင့္ဖို႔ အလားအလာေတြရွိလာပါလိမ့္မယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ အႏွိမ္ခံရျခင္းပါပဲ။ အဲဒီအခ်က္ကလည္း ေရွာင္လို႔မရပါဘူး။ မရွိလို႔ႏွိမ္သလို၊ ရွိေတာ့လည္း ခ်ိဳးၾကတာပါပဲ။ လုိက္ဖ်က္ဆီးေနၾကတာပါ။ ကိုယ့္ကိုႏွိမ္လို႔ဆိုၿပီး စိတ္ဓာတ္ထိုင္က်မေနပါနဲ႔။ ပိုႀကိဳးစားပါ။ ငွက္က ပ်ံရင္းေသတယ္။ လူကႀကံရင္းေသရမွာဆိုေတာ့ ေသတစ္ေန႔ ေမြးတစ္ေန႔ပဲဟာ။ ဘာကိုေၾကာက္ေနလဲ။ ဘာကိုညွာေနလဲ။ သတၱိေမြးစမ္းပါ။

ကိုယ္ပင္ပန္းမွာ ေၾကာက္ေနလား။ ေၾကာက္လဲေသမွာပဲ၊ မေၾကာက္လဲေသမွာပဲ။ ပင္ပန္းလဲေသမွာပဲ၊ မပင္ပန္းလဲေသမွာပဲ။ ေသမဲ့ေသ အျပင္းအထန္ႀကိဳးစားၿပီးေသမွာေပါ့။ လူရာမ၀င္တဲ့ ဘ၀နဲ႔ေတာ့ ဘယ္အေသခံႏိုင္မလဲ။ ဘုန္းႀကီးဆို ငယ္ငယ္ကတည္းက ဒီေန႔အထိ အိပ္ခ်ိန္နဲတယ္။ အၿမဲ အလုပ္လုပ္ေနတာ။ အၿမဲေတြးေနတာ။ အၿမဲတီထြင္ေနတာ။ အၿမဲစမ္းစစ္ေနတာ။ တုန္းတိုက္တိုက္ က်ားကိုက္ကိုက္မေနခဲ့ဖူးဘူး။ မပ်င္းခဲ့ဖူးဘူး။

လုပ္ခြင့္မသာခဲ့ရင္သာ ရွိရမယ္။ လုပ္ခြင့္သာတဲ့တစ္ေန႔ အစြမ္းေတြထုတ္သံုးမယ္ဆိုၿပီး သင္ယူဆည္းပူးခဲ့တာေတြ မရပ္မနားပဲ။ ဒီေန႔အထိ မရပ္ေသးဘူး။ ေသခ်င္ေသပါေစေပါ့။ ဘာဂရုစိုက္ရမွာလဲ။ မႀကိဳးစားပဲ ထိုင္ညည္းၿပီးေသတာကမွ ၂ ခါေသတာ။ မေသခင္ကတည္းက ဘ၀ကေသေနၿပီးသားျဖစ္ေနေရာ။ အဲဒီလို အျဖစ္မခံႏိုင္ပါဘူး။ ဘ၀ရွိရင္ ႀကိဳးစားခြင့္ရွိတယ္။ ျဖစ္တာမျဖစ္တာ ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ လုပ္ေနဖို႔ ေလွ်ာက္ေနဖို႔ အေရးႀကီးတာပဲ။

FB ပရိသတ္ထဲမွာ အရမ္းသနားစရာေကာင္းတဲ့လူေတြရွိတယ္။ စိတ္ဓာတ္မက်ပါနဲ႔။ ႏွစ္ခါေသေနရမယ္။ တစ္ခါတည္း ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ေသႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစား။ အကုသိုလ္သာ မျဖစ္ေစနဲ႔။ စိတ္မယုတ္မာနဲ႔။ မေကာက္က်စ္နဲ႔။ လမ္းေျဖာင့္လာပါလိမ့္မယ္။ ပရိသတ္တစ္ေယာက္ဆို ရင္ဖြင့္ထားတာ အရမ္းသနားဖို႔ေကာင္းတယ္။

သူမရဲ႕ မိသားစုက တရုတ္လူမ်ိဳးမိသားစု။ ဖခင္ အရည္အခ်င္းမရွိ၊ မိခင္ ၾကမ္းတမ္း၊ ဦးေလး ေဒၚေလးလႊမ္းမိုးမႈနဲ႔ ေနရတယ္။ အကိုအလုပ္ရွိ၊ အမအလုပ္ရွိ၊ သူမကေတာ့ ေက်ာင္းၿပီးေသာ္လည္း အျပင္အလုပ္လုပ္ခြင့္မရွိပဲ အကို႕အလုပ္ကိုသာ ကူညီရတယ္။ လခက ေသာင္းဂဏန္းတဲ့။ စဥ္းစားၾကည့္ ကၽြန္လိုဆက္ဆံၾကတယ္။ အရိုက္ခံရတယ္။ အႀကီးအက်ယ္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ေစာ္ကားခံရတယ္။ ေသြးထြက္သံယိုျဖစ္ရတယ္။ အျပင္မွာထြက္လုပ္ရင္ ရပ္တည္ႏိုင္တဲ့ ပညာရွိတယ္။ ထြက္အလုပ္မခံဘူး။ ကၽြန္လို မ၀ေရစာထားၾကတယ္။ ႏွိမ္ၾကတယ္။

လူေတြဆိုတာ အဲဒီလို မိသားစု ေသြးသားအရင္းကိုေတာင္ ရက္စက္တာ ေျပာမယံုႀကံဳဖူးမွသိမယ္။ သူစိမ္းကို ရက္စက္တာေလာက္ကေတာ့ အေသးအမႊားပါ။ ဒီေတာ့ ခံရသူမွာ အခြင့္အေရးမရွိေတာ့ဘူးလား။ ရွိတာေပါ့ မရွိပဲေနပါ့မလား။ ရပ္မိရပ္ဖရွိတယ္။ သက္ဆိုင္ရာအဖြဲ႕အစည္းေတြရွိတယ္ေလ။ အသိေပးေပါ့။ အကူအညီေတာင္းေပါ့။ ကိုယ့္အခြင့္အေရးကို ကိုယ္တိုက္ယူရဲတဲ့ သတၱိရွိရမယ္။ ဘာေၾကာက္ေနလဲ။ ႏွစ္ခါေသရေတာ့မယ္။

တစ္ခါပဲအေသခံပါ။ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ တိုက္ယူပါ။ ကိုယ္ကေစာ္ကားတာမွ မဟုတ္တာ။ အေစာ္ကားခံရတယ္ဆိုတာ ခံသူေတြရွိေနလို႔ ေစာ္ကားသူက ေစာ္ကားရဲတာ။ မခံၾကည့္ပါလား။ ဘယ္သူက ေစာ္ကားရဲေတာ့မလဲ။ ဘာကိုမွ မတြယ္တာပါနဲ႔။ တြယ္တာမႈမရွိရင္ ျပတ္သားပါလိမ့္မယ္။ ဘ၀မွာ ကိုယ္လိုခ်င္တာကို တရားေသာနည္းနဲ႔ ရေအာင္ယူႏိုင္တာ အရည္အခ်င္းပဲ။ အဲဒီအရည္အခ်င္းက သတၱိပဲ။

ဘုရားေဟာထားတဲ့ သဒၶါ၊ ၀ီရိယ၊ သတိ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ဆိုတဲ့ ဗိုလ္ (၅) ပါးက သတၱိပဲေလ။ ယံုၾကည္ခ်က္ခိုင္ခိုင္မာမာထားပါ။ လံု႕လမျပတ္ထုတ္ပါ။ သတိေကာင္းေကာင္းထားပါ။ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ လုပ္ပါ ေျပာပါ။ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ကိုသံုးပါ။ ရဲ၀ံ့လာပါလိမ့္မယ္။ လူျဖစ္ရတာ ဆင္းရဲခ်င္ ဆင္ရဲမယ္၊ အခြင့္အေရးဆံုးရႈံးေနရတဲ့ ဘ၀ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အေရာက္မခံနဲ႔။ ရုန္းထြက္သင့္တာ ရုန္းထြက္ပါ။ အမ်ိဳးမလို႔၊ မိတ္ေဆြမလို႔ ငဲ့စရာမလိုပါဘူး။ ဘုရားက လူမိုက္ကို ေရွာင္ခိုင္းထားၿပီးသား။

ကိုယ့္ကို အႏိုင္ယူေနသူ၊ ညွဥ္းဆဲေနသူ၊ ႏွိမ္ေနသူကို ကိုယ္က အႏိုင္ယူခြင့္၊ ညွဥ္းဆဲခြင့္၊ ႏွိမ္ခြင့္မေပးပါနဲ႔။ တစ္ဘ၀တစ္ခါေသမဲ့ အတူတူ လံုၿခံဳမႈမရွိေတာ့တဲ့ ေနရာမေနပါနဲ႔။ ရုန္းထြက္လိုက္ပါ။ ေရွာင္ထြက္သြားပါ။ ဘုရားရွင္ေဟာေသာ ပဋိရူပေဒသ၀ါသ ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ အာမခံခ်က္ရွိတဲ့ေနရာကိုေျပာတာ။ အႏွိမ္ခံေနရတဲ့ေနရာကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။

ပညာမရတဲ့ေနရာ၊ စီးပြားမျဖစ္တဲ့အရပ္၊ ကုသိုလ္မျဖစ္ေစတဲ့အရပ္ တစ္ရက္ေတာင္ မေနပါနဲ႔၊ စြန္႔သြားပါလိို႔ ဘုရားရွင္ေဟာထားပါတယ္။ ကိုယ္က ခိုးဖို႔၊ မိုက္ဖို႔၊ ဆိုးဖို႔မွ မဟုတ္တာ။ ရိုးရိုးသားသား ကိုယ့္ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ခ်င္သူေလ။ ဘာမွားလို႔လဲ။ အဲဒါ အကုသိုလ္မွ မဟုတ္တာ။ တည္ေဆာက္လို႔ ရမဲ့ေနရာသြားတာေပါ့။ တည္ေဆာက္ခြင့္ မေပးတဲ့ေနရာမွာ ဘာလုပ္ဖို႔ အရႈံးသမားဘ၀ကို ခံယူေနမလဲ။ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ထြက္ပါ။ ကိုယ္ထြက္ခ်င္သလို၊ ရုန္းခ်င္သလိုသာ ထြက္ပါ၊ ရုန္းပါ။

သတၱိေမြးပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈထားပါ။ ေလာကကို ရဲရဲၾကည့္ပါ။ ရိုင္းခိုင္းတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြး ယဥ္ေက်းျခင္း၊ ပ်ဴငွါျခင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ အပ်က္မခံပါနဲ႔။ အဲဒါကိုေတာ့ သတိနဲ႔ထိန္းပါ။ ဒါေတြမပါရင္ အပ်က္နာသြားလိမ့္မယ္။ အဓိကကေတာ့ သတၱိပါပဲ။ ေကာင္းမြန္ေသာအနာဂတ္ဆိုတာ ရဲ၀့ံသူတို႔ရဲ႕ ဆုလာဘ္။ ထိုင္ညည္းေနသူေတြ အရႈံးေပးေနသူေတြရဲ႕ ဆုလာဘ္မဟုတ္ဘူး။

ဘ၀မွာ ဆႏၵရွိရင္ ေရြးခ်ယ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး။ ဂ်ီးမ်ားၿပီး ဇီဇာေၾကာင္သူေတြအတြက္ကေတာ့ ဘယ္နည္းလမ္းမွ မတဲ့ပါဘူး။ ဘ၀င္ျမင့္ေနသူတစ္ေယာက္အတြက္လည္း ဘာမွသံုးစားလို႔မရေတာ့ပါဘူး။ ဘ၀ေနာ္ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။ ဘ၀င္ဟပ္ေနလို႔ ထမင္းျဖစ္မလာဘူး။ ယုတ္စြအဆံုး ထမင္းလြတ္လြတ္လပ္လပ္စားခ်င္ရင္ ပလပ္စတစ္ေကာက္သင့္ေကာက္ရဲရမယ္၊ လမ္းေဘးေစ်းေရာင္းသင့္ ေရာင္းရမယ္။ ကြမ္းယာေရာင္းသင့္ေရာင္းရမယ္။

ထမင္းနပ္မွန္လာရင္ ေနာက္တစ္ဆင့္အတြက္ တီထြင္ဉာဏ္နဲ႔ ဆက္လွမ္းပါ။ ေလာေလာဆယ္ ကိုယ့္ထမင္းကို လြတ္လပ္စြာစားႏိုင္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ဘုန္းႀကီးငယ္ငယ္က ျခံပိုင္ရွိေတာ့ ျခံကထြက္တဲ့သီးႏွံ လမ္းေဘးေရာင္းဖူးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ၉-တန္းေက်ာင္းသားေလာက္ကပါ။ ညီမေလးလဲ ေရာင္းဖူးတယ္။ အိမ္ကစီးပြားေရးလဲ လုပ္တတ္တယ္။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ထမင္းဖိုးကိုယ့္ဖာသာရွာႏိုင္တယ္။ ေမာင္ႏွစ္မ ႏွစ္ေယာက္လံုးရွာႏိုင္တယ္။

၉-တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ကိုယ့္အ၀တ္အစား ကိုယ္၀ယ္၀တ္ႏိုင္ၿပီ။ အေမက သားလုပ္သမွ် လုပ္ခေပးမယ္တဲ့။ လုပ္တာေပါ့ ဘာထည့္တြက္ေနမလဲ။ အကုန္လုပ္ဖူးတယ္။ ကြမ္းသီးပင္လဲ တက္တတ္တယ္။ အုန္းပင္လဲ တက္တတ္တယ္။ ေလွလဲေလွာ္တတ္တယ္။ ၿခံထဲက သရက္သီးလဲ ကိုယ္တိုင္ခ်ဴၿပီး ကိုယ္တိုင္ေရာင္းတယ္။ အိမ္က စီးပြားေရးကိုလည္း ကၽြမ္းက်င္တယ္။ အဂၤလိပ္စာ ေကာင္းေကာင္းတတ္တယ္။ ကြန္ပ်ဴတာ ေကာင္းေကာင္းကၽြမ္းတယ္။ တတ္သင့္တာ မွန္သမွ် အကုန္သင္တယ္။

ဘ၀ဆိုတာ ဒီေကြ႕ေရာက္ ဒီတက္နဲ႔ ေလွာ္တတ္ရမယ္၊ ဟိုေကြ႕ေရာက္ ဟိုတက္နဲ႔ ေလွာ္တတ္ရမယ္။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အဲဒီ အသိရွိတယ္။ မိဘကေကာင္းေကာင္း ေလ့က်င့္ေပးလိုက္တယ္။

ဒီေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ဘာလုပ္ရ လုပ္ရ သတၱိေမြးပါ။ မွန္ေသာ အသက္ေမြးမႈအတြက္ ရဲရဲေလွ်ာက္ပါ။ ကိုယ့္အခြင့္အေရးကို ယူတတ္ပါေစ။ အႏွိမ္မခံပါနဲ႔၊ အညွဥ္းဆဲမခံပါနဲ႔၊ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ကိုယ္သာပဲ့ကိုင္ရွင္ျဖစ္ပါေစ။ စိတ္ဓာတ္ထိုင္က်ေနဖို႔ အခ်ိန္မရွိဘူး။ တစ္္ေန႔ေသမွာ။ ေၾကာက္ၿပီးေသမွာလား။ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ အမွန္တရားနဲ႔ ေသမွာလား။

ႀကိဳက္တာသာေရြးလိုက္ပါေတာ့။

အားမေလွ်ာ့ပါနဲ႔။ ဘ၀အခက္အခဲေတြကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ျပတ္ျပတ္သားသား ေရြးခ်ယ္ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ၾကပါေစ။

အရွင္သုစိတၱ (ေမာ္ကၽြန္း)