အဝတ္အစားခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္က ၁၂ႏွစ္အရြယ္ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကို လက္ဆြဲျပီး ျခံဝန္းႀကီးထဲကို ဝင္သြားတယ္။ မိသားစုစားဝတ္ေနေရးအတြက္ သမီးေလးကို ေက်ာင္းႏႈတ္ျပီး ဒီအိမ္ႀကီးမွာ အိမ္အကူအျဖစ္ထားဖို႔ လာခဲ့တာေပါ့။ အေမ့မွာလည္း စိတ္မေကာင္း သမီးေလးကလည္း မ်က္ရည္စက္လက္။
အဲဒီမိသားစုမွာ ဒီကေလးနဲ႔ရြယ္တူ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ ရွိေတာ့ သူေက်ာင္းသြားတဲ့အခါ လြယ္အိတ္ကူသယ္ေပးရတယ္။ သူစားမဲ့ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြအတြက္ ျပင္ဆင္ေပးရတယ္။ သူ ကစားခ်င္တဲ့အခါ ကူကစားေပးရျပီး၊ သူ မကစားခ်င္တဲ့အခါေတြမွာေတာ့ အဲဒီအရုပ္ေတြကို ထိခြင့္၊ ကိုင္ခြင့္ေတာင္ မရွိဘူး။ ဟုိကေလးမွာ ဝတ္စရာအဝတ္ေတြ ဘီဒိုနဲ႔အျပည္႔ ျဖစ္ေနခ်ိန္၊ သူ႔မွာေတာ့ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းဝတ္စံုေလးေတြေတာင္ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းျပည္႕ေအာင္ မရွိဘူး။ ဟုိကေလးကို ဘယ္သူကမွ မဆူရက္ မေျပာရက္ ျဖစ္ေနႀကေပမဲ့ သူ႔မွာေတာ့ အဆူအဆဲလြတ္ေအာင္ သတိထား ေနေနရတယ္။
ကေလးျဖစ္ျပီး သူ႔မွာ ေဆာ့ခြင့္ ဆိုတာ မရွိဘူး။ ဆိုးခြင့္ မရွိဘူး။ ပူဆာခြင့္ မရွိဘူး။ မိဘရင္ခြင္ထဲမွာ အပူအပင္ကင္းကင္းေနခြင့္ မရွိဘူး။ ကေလးခ်င္းတူေပမဲ့ ေပါက္ဖြါးလာတဲ့ မိဘရဲ႔အေျခအေနအေပၚ လိုက္ျပီး ဘဝခ်င္း ျခားနားႀကတယ္။
ကိုယ့္ကေလး မေပ်ာ္တာ သိတယ္။ ကေလးပီပီ ေက်ာင္းတက္ခ်င္မယ္ ေဆာ့ခ်င္မယ္ ေပ်ာ္ခ်င္ေနမယ္ဆိုတာလည္း သိတယ္။ ကိုယ့္သားသမီးကို တစ္ျခားလူက ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေနတာကိုလည္း ဘယ္သူကမွ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ႀကည္႔ေနႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါျဖင့္ ဘာလို႔မ်က္ႏွာလႊဲထားရသလဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း စိတ္မေကာင္းရံုမွတစ္ပါး ဘာမွမတတ္ႏိုင္လို႔ပါပဲ။
ဘယ္ေလာက္ပဲခ်စ္တယ္ေျပာေျပာ ကိုယ္က ဆင္းရဲေနရင္ ကိုယ့္သားသမီးကို ေကာင္းေကာင္း အကာအကြယ္ ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေလာကမွာ ေငြ ထက္အေရးႀကီးတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဒါ အမွန္တရားပါ။ ျငင္းစရာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ‘ေငြဟာ အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖန္ဆင္းေပးႏိုင္တဲ့ စြမ္းအားတစ္ခုျဖစ္တယ္’ ဆိုတာကလည္း ေနာက္ထပ္အမွန္တရားတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကိုလည္း မေကာင္း မျမင္ေစခ်င္ဘူး။
ဆင္းရဲတဲ့မိဘရဲ႔ သားသမီးက ေက်ာင္းထြက္ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ခ်မ္းသာတဲ့ မိဘရဲ႔ သားသမီးေတြက ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီေက်ာင္းေတြမွာ ပညာသင္ခြင့္ ရေနႀကတယ္။
ဆင္းရဲတဲ့မိဘရဲ႕ သားသမီးေတြက ေက်ာင္းစာအုပ္တို႔ ေဘာပင္တို႔အတြက္ ပူပန္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ခ်မ္းသာတဲ့မိဘရဲ႕ ကေလးေတြကေတာ့ ေနာက္ဆံုးေပၚ ေစ်းႀကီးႀကီး IT ပစၥည္းေတြကိုေတာင္ ပ်က္စီးသြားမလား စိတ္ပူစရာမလိုဘဲ အသံုးျပဳေနႀကတယ္။
ဆင္းရဲတဲ့မိဘရဲ႕ ကေလးေတြက ထမင္းတစ္နပ္အတြက္ ပန္းေရာင္းေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ခ်မ္းသာတဲ့မိဘရဲ႕ သားသမီးေတြကေတာ့ ဟင္းတစ္ပြဲ ေငြေသာင္းဂဏန္းေလာက္ ေပးျပီး စားေနသာက္ေနႀကရတယ္။
အဲဒီလုိပါပဲ။
ခ်မ္းသာတဲ့ႏိုင္ငံရဲ႕ သားသမီးေတြက အျပစ္ႀကီးႀကီး လုပ္ထားတာေတာင္ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေတြ ရကုန္ႀကေပမဲ့ ဆင္းရဲတဲ့ႏိုင္ငံရဲ႕ သားသမီးေတြကေတာ့ အျပစ္မရွိဘဲ သဘာဝေဘးဒဏ္ေတြႀကားထဲမွာ အကူအညီမဲ့ ဒုကၡေရာက္ေနႀကရတယ္။ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ တစ္ျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာ ေအာက္က်ေနာက္က် အလုပ္ေတြ သြားလုပ္ေနႀကရတယ္။
ဆင္းရဲတဲ့တိုင္းျပည္က စီမံခန္႔ခြဲမႈညံ႔ဖ်င္းတဲ့ အစိုးရတစ္ရပ္ဟာ ဘယ္ျပည္သူကိုမွ အကာအကြယ္ေကာင္းေကာင္း မေပးႏိုင္ပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔ဘဝမွာ ေရြးခ်ယ္လို႔ မရႏိုင္တဲ့ အရာတစ္ခုက ေမြးရပ္ဇာတိ ပါ။ ကိုယ္ေမြးဖြါးမဲ့ ဇာတိေၿမကို ေရြးခ်ယ္လို႔ မရႏုိင္ေပမဲ့ ကိုယ္ေသသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကုိယ္ေမြးဖြါးခဲ့တဲ့ တုိင္းၿပည္ကို ဘယ္လုိပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ထားခဲ့ခ်င္သလဲဆိုတာေတာ့ ေရြးခ်ယ္လို႔ရပါတယ္။
“သင္ေသသြားေသာ္၊
သင္ဖြါးေသာေၿမ သင္တုိ႔ေၿမသည္၊
အေၿခတုိးၿမင့္ က်န္ေကာင္းသင့္၏ ။” ဆုိတဲ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႔ကဗ်ာကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မွတ္ထားၾကရမွာပါ။
ဆင္းရဲတဲ့တုိ္င္းၿပည္မွာ ေမြးလာတိုင္း ကိုယ္လည္း လိုက္ဆင္းရဲမွာပဲ လို႔ ဘယ္သူမွ တစ္ထစ္ခ်မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ အရာအားလံုးက ကိုယ့္အေပၚမွာ အဓိကမူတည္ပါတယ္။ အပံ့အပိုးမရွိေတာ့ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ရတယ္။ ပိုႀကိဳးစားရတယ္။ ပိုပင္ပန္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္ႏုိင္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ဓါတ္မက်ပါနဲ႔။ က်ေနာ္တို႔ ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္လို႔ရပါတယ္။
ဆင္းရဲတာ မ်က္ႏွာငယ္ရပါတယ္။ အသိပညာကို အားနည္းေစတယ္။ လူမႈဘဝကို လံုျခံဳမႈကင္းမဲ့ေစတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ဆိတ္သုဥ္းေစတယ္။ ဘယ္သူနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ျပိဳင္လာတိုင္းမွာ ကိုယ့္ဘက္ကခ်ည္းပဲ အရံႈးေပးေနရတယ္။ ဒါေတြကို ဆင္းရဲတဲ့ မိသားစုက က်ေနာ္တို႔ေတြ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိေနႀကျပီဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔သားသမီးေတြအတြက္ ခ်မ္းသာတဲ့မိဘေတြ ျဖစ္ေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါမွ လံုေလာက္တဲ့ အကာအကြယ္ေတြ ေပးႏိုင္မွာပါ။
တိန္႔ေရွာင္ဖိန္ ေၿပာခဲ့သလိုပါပဲ
ခ်မ္းသာတာ ဂုဏ္ရွိပါတယ္။
Credit: Dr Phyo Tjiha
Searchmyanmar
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။