ခ်ီထားေသာ လက္မ်ားႏွင့္ တုပ္ေႏွာင္ခံထားရေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ား
——————————————————————————
တင္ၫြန္႔၊ ျမန္မာအင္ဒီပဲန္ဒင့္
BurmaDemocracy, 29 June 2017
ပၪၥဂုဏံ အဟံဝႏၵာမိ၊ အာစရိ ယဂုဏံ အဟံ ဝႏၵာမိ”
ဒီစကားကို ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္တဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္၊ နဝတ၊ နအဖ အစိုးရလက္ထက္က်မွ ၾကားရေတာ့ တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဆရာအတတ္ သင္တန္းေပါင္းစံု တက္ဖူးတယ္။ မူလတန္း ၁ လ၊ မူလ တန္း ၁ ႏွစ္၊ အလယ္တန္း ၂ လ၊ အလယ္တန္း ၁ ႏွစ္၊ ဘီအီးဒီစတဲ့ ဆရာအတတ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သင္ တန္းစံု တက္ဖူးတယ္။ အဲဒီ သင္တန္းေတြက ဆရာအတတ္ကို ေကာင္းေကာင္း သင္ေပးလိုက္ေပမယ့္ အဲဒီလို “ဂုဏံ အဟံဝႏၵာမိ” ဆိုတာကို ေတာ့ မသင္ေပးခဲ့ပါဘူး။
အဟံ ကြ်ႏု္ပ္သည္၊ ဝႏၵာမိ ရွိခိုးပါ၏လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အၾကမ္းဖ်င္း သိထားပါတယ္။ ပၪၥ ဂုဏံ ဆိုတာကေတာ့ “ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ၊ ဆရာ၊ မိဘ” ေပါ့ေလ။ ဒီငါးပါးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရွိခိုးတာ ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ ေမြးလာကတည္းက လူမွန္းသိ ခ်ိန္ကစၿပီး ရွိခိုးလာခဲ့ၾကတာပဲ။ ခုေတာ့ အဲဒီ စာရင္းမွာ မပါတဲ့ “ဘဘ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး” ဆိုတာေတြကို ရွိခိုးဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ေက်ာင္းေတြမွာ မာလ္တီ မီဒီယာဆိုတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း ကပ္ပါလာတဲ့ နဝတ အစိုးရနဲ႔ နဝတ အစိုးရရဲ႕ ေဗာင္းေတာ္ညိတ္၊ စိတ္ေတာ္က် လိုက္လုပ္ေပးေနတဲ့ ပညာ ေရးဌာနက ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြရဲ႕ တီထြင္ ဖန္တီး ထားေသာ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္ လို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာဝင္ တစ္ေယာက္ ဟာ ဗုဒၶ၊ ဓမၼ၊ သံဃာ၊ ဆရာ၊ မိဘတို႔ကို အနေႏၱာ အနႏၱငါးပါးဆိုၿပီး တစ္ဂိုဏ္းတည္းထားကာ ပူေဇာ္ကိုးကြယ္ ခဲ့ၾကပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔က “အာစရိယ” ဆိုတဲ့ ဆရာကို ရွိခိုးရတာကလည္း အာစရိယဆိုတာ တပည့္တို႔၏ အက်ိဳး စီးပြားကို ျပဳက်င့္တတ္ေသာသူ၊ ေရွးဦးစြာ (အတတ္ပညာကို) သင္ေပးတတ္ေသာသူ၊ အက်င့္သီလကို က်င့္ ေစတတ္ေသာ သူ၊ ဆရာဆိုတဲ့ အေနနဲ႔ ရွိခိုးတဲ့အျပင္ ဘုရားနဲ႔ တစ္ဂိုဏ္းတည္း သတ္မွတ္ ထားခဲ့ၾကတာျဖစ္ ပါတယ္။
မာလ္တီမီဒီယာ စာသင္ခန္းေတြ ဖြင့္ေတာ့ “ပဥၥဂုဏံ အဟံဝႏၵာမိ၊ အာစရိယဂုဏံ အဟံ ဝႏၵာမိ” လို႔ ကေလးေတြ ကို ေအာ္ခိုင္းၿပီး ေနာက္ကေန “မဂၤလာပါ ဘဘ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး” လို႔ဆိုလိုက္ေတာ့ အနေႏၱာ၊ အနႏၱ ၅ ပါးမွာ တစ္ပါးက ဘာလို႔ တိုးလိုက္ရတာလဲဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ေလး ဘဝင္မက် ျဖစ္ခဲ့ရပါ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို အဲဒီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ႀကီးေတြကို လက္အုပ္ခ်ီ ႀကိဳရမယ္၊ ပါးစပ္က ဂုဏံခ်င္း ထပ္ေအာင္ ရြတ္ ရမယ္ဆိုတာ ပညာေရးဌာနရဲ႕ ၿမိဳ႕ စား နယ္စားေတြလိုျဖစ္ေနတဲ့ ၫႊန္ ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ေတြနဲ႔၊ လက္ေထာက္ေတြရဲ႕ စစ္ဗိုလ္ေတြ ဘဝင္က်ေအာင္ ပညာေရးေလာကမွာ သင္ျပ လာတဲ့ ေခတ္သစ္ကိုးကြယ္ရာ တစ္ပါးျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ဟာ သရဏဂံု သံုးပါးလို႔ ေခၚတဲ့ “ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ” ရတနာ သံုးပါးကို ကိုးကြယ္ဆည္း ကပ္ျခင္းဟာ “သရဏဂံု ေဆာက္ တည္ျခင္း” ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း “ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာသံုးပါးသာလွ်င္ ကိုးကြယ္ရာ အစစ္အမွန္ျဖစ္၏” လို႔ ယံုၾကည္ သိမွတ္၊ ႐ိုေသေလးျမတ္ ဆည္းကပ္ လိုတဲ့ ကုသိုလ္ေစတနာကို “သရဏဂံု” လို႔ေခၚပါတယ္။
ေလာကီသရဏဂံုမွာ “ပဏိပါတ သရဏဂံု” ဆိုတာရွိတယ္။ ပဏိပါ တ သရဏဂံုမွာ “အေၾကာက္တရား ကို အေျခခံ၍ ရွိခိုးျခင္း၊ ခရီးဦး ႀကိဳျခင္း၊ လက္အုပ္ခ်ီျခင္း၊ အ႐ို အေသျပဳျခင္းသည္ သရဏဂံု ေဆာက္တည္ရာ မေရာက္” လို႔ဆိုထားပါ တယ္။
ျမန္မာေတြမွာ ႏႈတ္ဆက္ျခင္း၊ မိတ္ဆက္ျခင္း၊ အ႐ိုအေသျပဳျခင္း ေတြမွာ တိတိက်က် သတ္မွတ္ထား ခ်က္ မရွိပါဘူး။ လူေတြ႔ရင္ လက္ အုပ္ေလးခ်ီၿပီး ႏႈတ္ဆက္တာ ျမန္မာ့ ဓေလ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာ ေတြ အခ်င္းခ်င္းေတြ႔ရင္ “ေနေကာင္းလား”၊ “စားၿပီးၿပီလား” ဆိုတဲ့ ေလာကြတ္ေလးေတြေတာ့ ေျပာေလ့ရွိပါ တယ္။ ဒီလို ေျပာတာ လက္အုပ္ခ်ီစရာ မလိုပါဘူး။
လက္အုပ္ခ်ီ ဦးၫႊတ္ၿပီး အ႐ိုအေသျပဳျခင္းဟာ အိႏၵိယ၊ ကေမၻာ ဒီးယားႏိုင္ငံေတြမွာ အ႐ိုအေသျပဳနည္းေတြပါ။ သူတို႔ႏိုင္ငံေတြမွာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အျပန္အလွန္ ႏႈတ္ဆက္တဲ့ သေဘာေဆာင္ပါတယ္။ ျမန္မာ့ဓေလ့မွာေတာ့ ငယ္ရြယ္သူကသာ ႀကီးသူကို လက္အုပ္ခ်ီ ဦး ၫႊတ္ၿပီး အ႐ိုအေသျပဳတဲ့သေဘာ ျဖစ္ပါတယ္။ ငယ္သူက ဒီလို အ႐ို အေသျပဳလို႔ ႀကီးသူက ျပန္ၿပီး လက္အုပ္ခ်ီ ဦးၫႊတ္ အ႐ိုအေသ ျပဳစရာ မလိုပါဘူး။
စစ္အစိုးရ တက္လာၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းေတြထဲကို မာလ္တီမီဒီယာ အေၾကာင္းျပၿပီး စစ္ဗိုလ္ေတြ မၾကာခဏ ဝင္ထြက္ၾကပါတယ္။ ေခတ္မီ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ စာသင္ေက်ာင္း ေတြကို သူတို႔မွမလုပ္ရင္ ဘယ္သူမွ လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ ေက်ာင္းေတြထဲကို ကြန္ပ်ဴတာေတြထည့္၊ အီလက္ထေရာနစ္ေတြ ထည့္တာေတြ လုပ္လာၾကတယ္။ အမွန္ေတာ့ စစ္အစိုးရေနာက္ကို လိုက္ေနတဲ့ ခ႐ိုနီေတြက အဲဒီပစၥည္း ေတြကို စာသင္ေက်ာင္းေတြ အတြက္ ေထာက္ပံ့ေရာင္းခ်၊ ႏိုင္ငံျခားက တင္သြင္းခြင့္ရေနသူေတြျဖစ္ေနတာ လည္း စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းပါ တယ္။
စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ မာလ္တီ မီဒီယာခန္းေတြ ဖြင့္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ပညာေရးဌာနရဲ႕ ၫႊန္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ ႀကီးမွဴးၿပီးေတာ့ လက္ေထာက္ ၫႊန္ ၾကားေရးမွဴးေတြနဲ႔ အဲဒီေက်ာင္း ေတြမွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ႀကိဳၿပီး ေလ့ က်င့္ရတဲ့ ကိစၥရွိပါတယ္။ အဲဒါက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးနဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြ အပါအဝင္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ အားလံုးကို “ပၪၥဂုဏံ” ခိုင္းေတာ့တာပါပဲ။ လက္အုပ္ေလး ေတြ ခ်ီ၊ ပါးစပ္က လိုက္ရြတ္၊ ၿပီး ရင္ မတ္တပ္ရပ္ အေနအထားနဲ႔ ဦးခိုက္၊ ရြတ္ဆိုတာကို မညီမခ်င္း ျပန္ ၿပီးေလ့က်င့္ရပါတယ္။
စာသင္ခန္းထဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဝင္ လာရင္ ဒီလိုလုပ္ရမယ္လို႔ ေျပာထား႐ံုမက၊ လမ္းေတြ႔တာေတာင္ “ပၪၥဂုဏံ” ခိုင္းေတာ့တာပါပဲ။ရာထူး တက္ခ်င္တဲ့၊ ရာထူးမၿမဲမွာ ေၾကာက္ တဲ့ အရာရွိေတြရဲ႕ အထက္ဖား ေအာက္ဖိ လမ္းစဥ္က ပညာေရးေလာက ထဲကို သိသိသာသာ လႊမ္းမိုးလာ႐ံု မက၊ စစ္ဗိုလ္စစ္သား ႐ိုေသရွိခိုး လက္စံုမိုး ရမယ္ဆိုတဲ့ အသိကို ေက်ာင္းသားေတြ ရင္ထဲ ႐ိုက္ထည့္ သြင္းလိုက္တာကေတာ့ ျမန္မာ့လူေနမႈကို အျမစ္ ကစၿပီး ခ်ိဳးေဖာက္ျပဳျပင္ လိုက္ျခင္းလို႔ဆိုရပါလိမ့္မယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း ပၪၥဂုဏံ ၿပီးရင္ တစ္ဂိုဏ္းထဲမွာပါတဲ့ ဆရာသမား၊ မိဘေတြကို ရွိခိုးရတာ ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေတြကို ကန္ေတာ့ေနရတာကိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ လံုးဝမႏွစ္ၿမိဳ႕ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကြ်န္ေတာ္ မာလ္တီ မီဒီယာစာသင္ခန္းေတြရဲ႕ တာဝန္ခံ လုပ္စဥ္က မကန္ေတာ့၊ ဦးမၫႊတ္ဘဲ ခပ္တည္ တည္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ့္ အထက္အရာရွိျဖစ္တဲ့ တိုင္းပညာေရးမွဴးအဆင့္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို လက္အုပ္ေလး ခ်ီၿပီး ႏႈတ္ဆက္တာ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ အသည္း နာမိပါတယ္။ ပိုၿပီး အသည္းနာတာ ရွိပါေသးတယ္။ ပုဂံမွာ တတ္သိ ပညာရွင္ႀကီးေတြက ႏိုင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုပြဲတစ္ခု မွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေရာက္ ဖူးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တီဗီကေန ျမင္လိုက္ရ တာပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္ေယာက္ ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘီအီးဒီတက္စဥ္က အလြန္ေလးစားရတဲ့ ဆရာမႀကီးက လက္အုပ္ေလး ခ်ီၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးေလး ႏႈတ္ဆက္ေနတာျမင္လိုက္ရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ထဲ ေပါက္ကြဲသြားပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာမႀကီး ေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြကို စုေဆာင္းထားသမွ် အကုန္သူမ်ားကို ေပးလိုက္တဲ့ အျပင္ ေနာက္ဆိုရင္ သူ႔စာေတြကို လွန္လို႔ေတာင္ မၾကည့္ေတာ့တဲ့အထိ ျဖစ္သြားမိခဲ့ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ႏွေျမာမိတာက ပညာရွင္ေတြရဲ႕ မာန္ပါ။ ပညာရွင္ ဆိုတာ ပညာမာန ထားတတ္ရမယ္ လို႔ ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ လက္ထက္ေလာက္ကတည္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေနဝင္းကို ပညာရွင္ ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးက အလိုက်မူဝါဒေတြ ခ်ျပ၊ လိုက္လုပ္ျပခဲ့တာေၾကာင့္ ေခတ္စနစ္ႀကီး တစ္ခုလံုး ရစရာ မရွိ ေလာက္ေအာင္ ပ်က္စီးစုတ္ျပတ္ သြားခဲ့ရတာ မွတ္မိေနဦးမယ္ထင္ပါတယ္။
၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္း စစ္အစိုးရမ်ား လက္ထက္မွာလည္း ပညာရွင္ေတြ ဟာ စစ္ဗိုလ္တို႔အလိုက် မူဝါဒေတြ ေရးဆြဲျပ၊ အေကာင္အထည္ေဖာ္ျပ၊ လိုက္လုပ္ျပ ခဲ့လို႔ ျမန္မာ့ ပညာေရး စနစ္ႀကီး တစ္ခုလံုး သံုးစားလို႔ မရေအာင္ ေဝဖန္ျပစ္တင္ ခံေနခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါတင္မဟုတ္ပါဘူး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ၫြန္႔ ေကာင္းစားစဥ္ကာလတစ္ ေလွ်ာက္လံုး ပညာရွင္ေတြအားလံုး လက္အုပ္ခ်ီခဲ့ တာေတြ ေတြ႔ခဲ့ရပါ တယ္။ ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီျဖစ္တဲ့ ဇာတ္မင္းသားႀကီးတစ္ေယာက္ဆိုရင္ သူ႔ေျမးေလာက္ရွိတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ၫြန္႔ကို ေတြ႔တာနဲ႔ လက္အုပ္ခ်ီတာ ျမင္ မေကာင္းေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဂီတပညာရွင္ေတြ၊ သဘင္ပညာရွင္ ေတြ၊ သမိုင္းပညာရွင္ေတြ၊ ပါေမာကၡ ႀကီးေတြအားလံုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို ေတြ႔တာနဲ႔ လက္အုပ္ခ်ီ ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာဟာ သမိုင္းမွာ မေတာ္တဆ၊ မရည္ရြယ္ဘဲ ျဖစ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ စနစ္တက်နဲ႔ ပညာတတ္ေတြ၊ ပညာရွင္ေတြကို ခ်ိဳးႏွိမ္ေရး၊ နံႏွိမ္ ေရးျဖစ္တယ္ဆိုတာ ထင္ရွားပါ တယ္။ ပညာရွင္ေတြကို ဒီလိုႏွိမ္ ထားမွ ေတာ္ကာက်တယ္ဆိုတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း လက္ထက္ကတည္း က အယူအဆပါ။
ကြ်န္ေတာ္ ေတာရြာကို ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ မနက္ခင္းေက်ာင္း လာတာ ၾကည့္ၿပီး စိတ္ဆင္းရဲရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ လက္ကေလးေတြ ပိုက္၊ ေခါင္းေလးေတြ ငံု႔ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ စက္႐ုပ္ ေလးေတြလို ေက်ာင္းကိုလာၾကရပါ တယ္။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ ဆရာမ တစ္ေယာက္ကို ေမးလိုက္ ေတာ့ “ဆရာကလည္း လက္ေတြ ပိုက္မထားရင္၊ ဟိုကိုင္ သည္ကိုင္၊ ဟိုလုပ္ သည္လုပ္နဲ႔ ႐ႈပ္တာေပါ့။ ခုလို လက္ေတြ ပိုက္ခိုင္းလိုက္ေတာ့ ဘာျပႆနာမွ မရွိေတာ့ဘူး” လို႔ေျပာပါတယ္။
ကေလးေတြကို လက္ေတြ ပိုက္ခိုင္းထားတာ ျပႆနာ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ သူ႔ကို ဘယ္ဆရာအတတ္သင္ က သင္ေပးလိုက္တယ္ မေျပာတတ္ ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကေလး ဆိုတာ လြတ္လပ္စြာ လက္ေတြကို ေဝွ႔ယမ္း ႏိုင္ရမယ္။ လြတ္လပ္စြာ လက္ေတြကို လႈပ္ရွားခြင့္ရေနေအာင္ ဆရာေတြက စီစဥ္ေပးရမွာပါ။ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ လက္ေတြကို တုပ္ ေႏွာင္ထားေစလို႔ တစ္ခ်က္လႊတ္ အမိန္႔ထုတ္ထားတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြ စိတ္ဓာတ္က ေပါက္ဖြားလာတဲ့ တပည့္ေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေတြထဲမွာ လြတ္လပ္လိုစိတ္၊ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားလိုစိတ္ မရွိတာ ဘာမွ မဆန္းပါဘူး။
ေက်ာင္းေတြမွာက ဗုဒၶဘာသာဝင္ ဟုတ္သူေရာ၊ မဟုတ္သူေရာ ေရာေထြးေနမွာပါ။ ေက်ာင္းတက္ရင္ ပၪၥဂုဏံ ခိုင္းတာကလည္း အျခား ဘာသာဝင္ေတြအတြက္ အဆင္မေျပ ႏိုင္ပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာဟာ အႏိုင္ က်င့္ ဗိုလ္က် ၿပီး ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ခိုင္း တတ္တဲ့ ဘာသာမဟုတ္ပါဘူး။ ယံု ၾကည္သက္ဝင္သူေတြ၊ ကိုင္း႐ိႈင္း ေလးစားလိုသူ ေတြ ေျမေပၚကို နဖူး ခ်ၿပီး ဦးခ်တာ ျပႆနာမဟုတ္ ေပမယ့္၊ မယံုၾကည္သူေတြကို အတင္း လက္အုပ္ခ်ီခိုင္းတာ ကလည္း အတင္း အဓမၼ အႏိုင္က်င့္သလို ျဖစ္ႏိုင္ပါ တယ္။
ကေလးေတြကို ယံုၾကည္တာ လုပ္ပိုင္ခြင့္၊ မယံုၾကည္တာ မလုပ္ပိုင္ခြင့္၊ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းမွ ကင္းေဝး ခြင့္ေတြ ေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ အေႏွာင္ အဖြဲ႔နဲ႔ ေဘာင္ထဲထည့္ထားၿပီးတဲ့ အျပင္၊ မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ ငုတ္တိုင္မွာ ေျခထိပ္ခတ္ ထားတာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြ မေတြးရဲ၊ မေျပာရဲ၊ မဆန္႔က်င္ရဲ၊ မေဝဖန္ရဲ သတၲိေတြ နည္းခဲ့တာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပိုက္ခိုင္းထားတဲ့ လက္ေတြ၊ ခ်ီခိုင္းထားတဲ့ လက္အုပ္ေတြ ကို ေျဖခ်ခိုင္းဖို႔ လိုၿပီထင္ပါတယ္။
တင္ၫြန္႔၊ ျမန္မာအင္ဒီပဲန္ဒင့္
ေဒါင္းမာန္ဟုန္ ဘေလာဂ္မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။#BurmaDemocracy
——————————————————————————
တင္ၫြန္႔၊ ျမန္မာအင္ဒီပဲန္ဒင့္
BurmaDemocracy, 29 June 2017
ပၪၥဂုဏံ အဟံဝႏၵာမိ၊ အာစရိ ယဂုဏံ အဟံ ဝႏၵာမိ”
ဒီစကားကို ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္တဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္၊ နဝတ၊ နအဖ အစိုးရလက္ထက္က်မွ ၾကားရေတာ့ တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဆရာအတတ္ သင္တန္းေပါင္းစံု တက္ဖူးတယ္။ မူလတန္း ၁ လ၊ မူလ တန္း ၁ ႏွစ္၊ အလယ္တန္း ၂ လ၊ အလယ္တန္း ၁ ႏွစ္၊ ဘီအီးဒီစတဲ့ ဆရာအတတ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သင္ တန္းစံု တက္ဖူးတယ္။ အဲဒီ သင္တန္းေတြက ဆရာအတတ္ကို ေကာင္းေကာင္း သင္ေပးလိုက္ေပမယ့္ အဲဒီလို “ဂုဏံ အဟံဝႏၵာမိ” ဆိုတာကို ေတာ့ မသင္ေပးခဲ့ပါဘူး။
အဟံ ကြ်ႏု္ပ္သည္၊ ဝႏၵာမိ ရွိခိုးပါ၏လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အၾကမ္းဖ်င္း သိထားပါတယ္။ ပၪၥ ဂုဏံ ဆိုတာကေတာ့ “ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ၊ ဆရာ၊ မိဘ” ေပါ့ေလ။ ဒီငါးပါးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရွိခိုးတာ ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ ေမြးလာကတည္းက လူမွန္းသိ ခ်ိန္ကစၿပီး ရွိခိုးလာခဲ့ၾကတာပဲ။ ခုေတာ့ အဲဒီ စာရင္းမွာ မပါတဲ့ “ဘဘ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး” ဆိုတာေတြကို ရွိခိုးဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ေက်ာင္းေတြမွာ မာလ္တီ မီဒီယာဆိုတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း ကပ္ပါလာတဲ့ နဝတ အစိုးရနဲ႔ နဝတ အစိုးရရဲ႕ ေဗာင္းေတာ္ညိတ္၊ စိတ္ေတာ္က် လိုက္လုပ္ေပးေနတဲ့ ပညာ ေရးဌာနက ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြရဲ႕ တီထြင္ ဖန္တီး ထားေသာ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္ လို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာဝင္ တစ္ေယာက္ ဟာ ဗုဒၶ၊ ဓမၼ၊ သံဃာ၊ ဆရာ၊ မိဘတို႔ကို အနေႏၱာ အနႏၱငါးပါးဆိုၿပီး တစ္ဂိုဏ္းတည္းထားကာ ပူေဇာ္ကိုးကြယ္ ခဲ့ၾကပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔က “အာစရိယ” ဆိုတဲ့ ဆရာကို ရွိခိုးရတာကလည္း အာစရိယဆိုတာ တပည့္တို႔၏ အက်ိဳး စီးပြားကို ျပဳက်င့္တတ္ေသာသူ၊ ေရွးဦးစြာ (အတတ္ပညာကို) သင္ေပးတတ္ေသာသူ၊ အက်င့္သီလကို က်င့္ ေစတတ္ေသာ သူ၊ ဆရာဆိုတဲ့ အေနနဲ႔ ရွိခိုးတဲ့အျပင္ ဘုရားနဲ႔ တစ္ဂိုဏ္းတည္း သတ္မွတ္ ထားခဲ့ၾကတာျဖစ္ ပါတယ္။
မာလ္တီမီဒီယာ စာသင္ခန္းေတြ ဖြင့္ေတာ့ “ပဥၥဂုဏံ အဟံဝႏၵာမိ၊ အာစရိယဂုဏံ အဟံ ဝႏၵာမိ” လို႔ ကေလးေတြ ကို ေအာ္ခိုင္းၿပီး ေနာက္ကေန “မဂၤလာပါ ဘဘ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး” လို႔ဆိုလိုက္ေတာ့ အနေႏၱာ၊ အနႏၱ ၅ ပါးမွာ တစ္ပါးက ဘာလို႔ တိုးလိုက္ရတာလဲဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ေလး ဘဝင္မက် ျဖစ္ခဲ့ရပါ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို အဲဒီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ႀကီးေတြကို လက္အုပ္ခ်ီ ႀကိဳရမယ္၊ ပါးစပ္က ဂုဏံခ်င္း ထပ္ေအာင္ ရြတ္ ရမယ္ဆိုတာ ပညာေရးဌာနရဲ႕ ၿမိဳ႕ စား နယ္စားေတြလိုျဖစ္ေနတဲ့ ၫႊန္ ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ေတြနဲ႔၊ လက္ေထာက္ေတြရဲ႕ စစ္ဗိုလ္ေတြ ဘဝင္က်ေအာင္ ပညာေရးေလာကမွာ သင္ျပ လာတဲ့ ေခတ္သစ္ကိုးကြယ္ရာ တစ္ပါးျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ဟာ သရဏဂံု သံုးပါးလို႔ ေခၚတဲ့ “ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ” ရတနာ သံုးပါးကို ကိုးကြယ္ဆည္း ကပ္ျခင္းဟာ “သရဏဂံု ေဆာက္ တည္ျခင္း” ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း “ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာသံုးပါးသာလွ်င္ ကိုးကြယ္ရာ အစစ္အမွန္ျဖစ္၏” လို႔ ယံုၾကည္ သိမွတ္၊ ႐ိုေသေလးျမတ္ ဆည္းကပ္ လိုတဲ့ ကုသိုလ္ေစတနာကို “သရဏဂံု” လို႔ေခၚပါတယ္။
ေလာကီသရဏဂံုမွာ “ပဏိပါတ သရဏဂံု” ဆိုတာရွိတယ္။ ပဏိပါ တ သရဏဂံုမွာ “အေၾကာက္တရား ကို အေျခခံ၍ ရွိခိုးျခင္း၊ ခရီးဦး ႀကိဳျခင္း၊ လက္အုပ္ခ်ီျခင္း၊ အ႐ို အေသျပဳျခင္းသည္ သရဏဂံု ေဆာက္တည္ရာ မေရာက္” လို႔ဆိုထားပါ တယ္။
ျမန္မာေတြမွာ ႏႈတ္ဆက္ျခင္း၊ မိတ္ဆက္ျခင္း၊ အ႐ိုအေသျပဳျခင္း ေတြမွာ တိတိက်က် သတ္မွတ္ထား ခ်က္ မရွိပါဘူး။ လူေတြ႔ရင္ လက္ အုပ္ေလးခ်ီၿပီး ႏႈတ္ဆက္တာ ျမန္မာ့ ဓေလ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာ ေတြ အခ်င္းခ်င္းေတြ႔ရင္ “ေနေကာင္းလား”၊ “စားၿပီးၿပီလား” ဆိုတဲ့ ေလာကြတ္ေလးေတြေတာ့ ေျပာေလ့ရွိပါ တယ္။ ဒီလို ေျပာတာ လက္အုပ္ခ်ီစရာ မလိုပါဘူး။
လက္အုပ္ခ်ီ ဦးၫႊတ္ၿပီး အ႐ိုအေသျပဳျခင္းဟာ အိႏၵိယ၊ ကေမၻာ ဒီးယားႏိုင္ငံေတြမွာ အ႐ိုအေသျပဳနည္းေတြပါ။ သူတို႔ႏိုင္ငံေတြမွာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အျပန္အလွန္ ႏႈတ္ဆက္တဲ့ သေဘာေဆာင္ပါတယ္။ ျမန္မာ့ဓေလ့မွာေတာ့ ငယ္ရြယ္သူကသာ ႀကီးသူကို လက္အုပ္ခ်ီ ဦး ၫႊတ္ၿပီး အ႐ိုအေသျပဳတဲ့သေဘာ ျဖစ္ပါတယ္။ ငယ္သူက ဒီလို အ႐ို အေသျပဳလို႔ ႀကီးသူက ျပန္ၿပီး လက္အုပ္ခ်ီ ဦးၫႊတ္ အ႐ိုအေသ ျပဳစရာ မလိုပါဘူး။
စစ္အစိုးရ တက္လာၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းေတြထဲကို မာလ္တီမီဒီယာ အေၾကာင္းျပၿပီး စစ္ဗိုလ္ေတြ မၾကာခဏ ဝင္ထြက္ၾကပါတယ္။ ေခတ္မီ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ စာသင္ေက်ာင္း ေတြကို သူတို႔မွမလုပ္ရင္ ဘယ္သူမွ လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ ေက်ာင္းေတြထဲကို ကြန္ပ်ဴတာေတြထည့္၊ အီလက္ထေရာနစ္ေတြ ထည့္တာေတြ လုပ္လာၾကတယ္။ အမွန္ေတာ့ စစ္အစိုးရေနာက္ကို လိုက္ေနတဲ့ ခ႐ိုနီေတြက အဲဒီပစၥည္း ေတြကို စာသင္ေက်ာင္းေတြ အတြက္ ေထာက္ပံ့ေရာင္းခ်၊ ႏိုင္ငံျခားက တင္သြင္းခြင့္ရေနသူေတြျဖစ္ေနတာ လည္း စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းပါ တယ္။
စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ မာလ္တီ မီဒီယာခန္းေတြ ဖြင့္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ပညာေရးဌာနရဲ႕ ၫႊန္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ ႀကီးမွဴးၿပီးေတာ့ လက္ေထာက္ ၫႊန္ ၾကားေရးမွဴးေတြနဲ႔ အဲဒီေက်ာင္း ေတြမွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ႀကိဳၿပီး ေလ့ က်င့္ရတဲ့ ကိစၥရွိပါတယ္။ အဲဒါက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးနဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြ အပါအဝင္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ အားလံုးကို “ပၪၥဂုဏံ” ခိုင္းေတာ့တာပါပဲ။ လက္အုပ္ေလး ေတြ ခ်ီ၊ ပါးစပ္က လိုက္ရြတ္၊ ၿပီး ရင္ မတ္တပ္ရပ္ အေနအထားနဲ႔ ဦးခိုက္၊ ရြတ္ဆိုတာကို မညီမခ်င္း ျပန္ ၿပီးေလ့က်င့္ရပါတယ္။
စာသင္ခန္းထဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဝင္ လာရင္ ဒီလိုလုပ္ရမယ္လို႔ ေျပာထား႐ံုမက၊ လမ္းေတြ႔တာေတာင္ “ပၪၥဂုဏံ” ခိုင္းေတာ့တာပါပဲ။ရာထူး တက္ခ်င္တဲ့၊ ရာထူးမၿမဲမွာ ေၾကာက္ တဲ့ အရာရွိေတြရဲ႕ အထက္ဖား ေအာက္ဖိ လမ္းစဥ္က ပညာေရးေလာက ထဲကို သိသိသာသာ လႊမ္းမိုးလာ႐ံု မက၊ စစ္ဗိုလ္စစ္သား ႐ိုေသရွိခိုး လက္စံုမိုး ရမယ္ဆိုတဲ့ အသိကို ေက်ာင္းသားေတြ ရင္ထဲ ႐ိုက္ထည့္ သြင္းလိုက္တာကေတာ့ ျမန္မာ့လူေနမႈကို အျမစ္ ကစၿပီး ခ်ိဳးေဖာက္ျပဳျပင္ လိုက္ျခင္းလို႔ဆိုရပါလိမ့္မယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း ပၪၥဂုဏံ ၿပီးရင္ တစ္ဂိုဏ္းထဲမွာပါတဲ့ ဆရာသမား၊ မိဘေတြကို ရွိခိုးရတာ ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေတြကို ကန္ေတာ့ေနရတာကိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ လံုးဝမႏွစ္ၿမိဳ႕ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကြ်န္ေတာ္ မာလ္တီ မီဒီယာစာသင္ခန္းေတြရဲ႕ တာဝန္ခံ လုပ္စဥ္က မကန္ေတာ့၊ ဦးမၫႊတ္ဘဲ ခပ္တည္ တည္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ့္ အထက္အရာရွိျဖစ္တဲ့ တိုင္းပညာေရးမွဴးအဆင့္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို လက္အုပ္ေလး ခ်ီၿပီး ႏႈတ္ဆက္တာ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ အသည္း နာမိပါတယ္။ ပိုၿပီး အသည္းနာတာ ရွိပါေသးတယ္။ ပုဂံမွာ တတ္သိ ပညာရွင္ႀကီးေတြက ႏိုင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုပြဲတစ္ခု မွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေရာက္ ဖူးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တီဗီကေန ျမင္လိုက္ရ တာပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္ေယာက္ ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘီအီးဒီတက္စဥ္က အလြန္ေလးစားရတဲ့ ဆရာမႀကီးက လက္အုပ္ေလး ခ်ီၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးေလး ႏႈတ္ဆက္ေနတာျမင္လိုက္ရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ထဲ ေပါက္ကြဲသြားပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာမႀကီး ေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြကို စုေဆာင္းထားသမွ် အကုန္သူမ်ားကို ေပးလိုက္တဲ့ အျပင္ ေနာက္ဆိုရင္ သူ႔စာေတြကို လွန္လို႔ေတာင္ မၾကည့္ေတာ့တဲ့အထိ ျဖစ္သြားမိခဲ့ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ႏွေျမာမိတာက ပညာရွင္ေတြရဲ႕ မာန္ပါ။ ပညာရွင္ ဆိုတာ ပညာမာန ထားတတ္ရမယ္ လို႔ ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ လက္ထက္ေလာက္ကတည္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေနဝင္းကို ပညာရွင္ ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးက အလိုက်မူဝါဒေတြ ခ်ျပ၊ လိုက္လုပ္ျပခဲ့တာေၾကာင့္ ေခတ္စနစ္ႀကီး တစ္ခုလံုး ရစရာ မရွိ ေလာက္ေအာင္ ပ်က္စီးစုတ္ျပတ္ သြားခဲ့ရတာ မွတ္မိေနဦးမယ္ထင္ပါတယ္။
၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္း စစ္အစိုးရမ်ား လက္ထက္မွာလည္း ပညာရွင္ေတြ ဟာ စစ္ဗိုလ္တို႔အလိုက် မူဝါဒေတြ ေရးဆြဲျပ၊ အေကာင္အထည္ေဖာ္ျပ၊ လိုက္လုပ္ျပ ခဲ့လို႔ ျမန္မာ့ ပညာေရး စနစ္ႀကီး တစ္ခုလံုး သံုးစားလို႔ မရေအာင္ ေဝဖန္ျပစ္တင္ ခံေနခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါတင္မဟုတ္ပါဘူး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ၫြန္႔ ေကာင္းစားစဥ္ကာလတစ္ ေလွ်ာက္လံုး ပညာရွင္ေတြအားလံုး လက္အုပ္ခ်ီခဲ့ တာေတြ ေတြ႔ခဲ့ရပါ တယ္။ ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီျဖစ္တဲ့ ဇာတ္မင္းသားႀကီးတစ္ေယာက္ဆိုရင္ သူ႔ေျမးေလာက္ရွိတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ၫြန္႔ကို ေတြ႔တာနဲ႔ လက္အုပ္ခ်ီတာ ျမင္ မေကာင္းေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဂီတပညာရွင္ေတြ၊ သဘင္ပညာရွင္ ေတြ၊ သမိုင္းပညာရွင္ေတြ၊ ပါေမာကၡ ႀကီးေတြအားလံုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို ေတြ႔တာနဲ႔ လက္အုပ္ခ်ီ ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာဟာ သမိုင္းမွာ မေတာ္တဆ၊ မရည္ရြယ္ဘဲ ျဖစ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ စနစ္တက်နဲ႔ ပညာတတ္ေတြ၊ ပညာရွင္ေတြကို ခ်ိဳးႏွိမ္ေရး၊ နံႏွိမ္ ေရးျဖစ္တယ္ဆိုတာ ထင္ရွားပါ တယ္။ ပညာရွင္ေတြကို ဒီလိုႏွိမ္ ထားမွ ေတာ္ကာက်တယ္ဆိုတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း လက္ထက္ကတည္း က အယူအဆပါ။
ကြ်န္ေတာ္ ေတာရြာကို ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ မနက္ခင္းေက်ာင္း လာတာ ၾကည့္ၿပီး စိတ္ဆင္းရဲရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ လက္ကေလးေတြ ပိုက္၊ ေခါင္းေလးေတြ ငံု႔ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ စက္႐ုပ္ ေလးေတြလို ေက်ာင္းကိုလာၾကရပါ တယ္။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ ဆရာမ တစ္ေယာက္ကို ေမးလိုက္ ေတာ့ “ဆရာကလည္း လက္ေတြ ပိုက္မထားရင္၊ ဟိုကိုင္ သည္ကိုင္၊ ဟိုလုပ္ သည္လုပ္နဲ႔ ႐ႈပ္တာေပါ့။ ခုလို လက္ေတြ ပိုက္ခိုင္းလိုက္ေတာ့ ဘာျပႆနာမွ မရွိေတာ့ဘူး” လို႔ေျပာပါတယ္။
ကေလးေတြကို လက္ေတြ ပိုက္ခိုင္းထားတာ ျပႆနာ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ သူ႔ကို ဘယ္ဆရာအတတ္သင္ က သင္ေပးလိုက္တယ္ မေျပာတတ္ ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကေလး ဆိုတာ လြတ္လပ္စြာ လက္ေတြကို ေဝွ႔ယမ္း ႏိုင္ရမယ္။ လြတ္လပ္စြာ လက္ေတြကို လႈပ္ရွားခြင့္ရေနေအာင္ ဆရာေတြက စီစဥ္ေပးရမွာပါ။ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ လက္ေတြကို တုပ္ ေႏွာင္ထားေစလို႔ တစ္ခ်က္လႊတ္ အမိန္႔ထုတ္ထားတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြ စိတ္ဓာတ္က ေပါက္ဖြားလာတဲ့ တပည့္ေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေတြထဲမွာ လြတ္လပ္လိုစိတ္၊ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားလိုစိတ္ မရွိတာ ဘာမွ မဆန္းပါဘူး။
ေက်ာင္းေတြမွာက ဗုဒၶဘာသာဝင္ ဟုတ္သူေရာ၊ မဟုတ္သူေရာ ေရာေထြးေနမွာပါ။ ေက်ာင္းတက္ရင္ ပၪၥဂုဏံ ခိုင္းတာကလည္း အျခား ဘာသာဝင္ေတြအတြက္ အဆင္မေျပ ႏိုင္ပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာဟာ အႏိုင္ က်င့္ ဗိုလ္က် ၿပီး ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ခိုင္း တတ္တဲ့ ဘာသာမဟုတ္ပါဘူး။ ယံု ၾကည္သက္ဝင္သူေတြ၊ ကိုင္း႐ိႈင္း ေလးစားလိုသူ ေတြ ေျမေပၚကို နဖူး ခ်ၿပီး ဦးခ်တာ ျပႆနာမဟုတ္ ေပမယ့္၊ မယံုၾကည္သူေတြကို အတင္း လက္အုပ္ခ်ီခိုင္းတာ ကလည္း အတင္း အဓမၼ အႏိုင္က်င့္သလို ျဖစ္ႏိုင္ပါ တယ္။
ကေလးေတြကို ယံုၾကည္တာ လုပ္ပိုင္ခြင့္၊ မယံုၾကည္တာ မလုပ္ပိုင္ခြင့္၊ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းမွ ကင္းေဝး ခြင့္ေတြ ေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ အေႏွာင္ အဖြဲ႔နဲ႔ ေဘာင္ထဲထည့္ထားၿပီးတဲ့ အျပင္၊ မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ ငုတ္တိုင္မွာ ေျခထိပ္ခတ္ ထားတာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြ မေတြးရဲ၊ မေျပာရဲ၊ မဆန္႔က်င္ရဲ၊ မေဝဖန္ရဲ သတၲိေတြ နည္းခဲ့တာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပိုက္ခိုင္းထားတဲ့ လက္ေတြ၊ ခ်ီခိုင္းထားတဲ့ လက္အုပ္ေတြ ကို ေျဖခ်ခိုင္းဖို႔ လိုၿပီထင္ပါတယ္။
တင္ၫြန္႔၊ ျမန္မာအင္ဒီပဲန္ဒင့္
ေဒါင္းမာန္ဟုန္ ဘေလာဂ္မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။#BurmaDemocracy
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။