..... အမုန္းခံအလွ .......

 မယ္ ဆု

 

..... အမုန္းခံအလွ .......

လွပခမ္းနားေသာ ဖိတ္စာတစ္ေစာင္..
ေဒါက္တာ၀င္းနိုင္ဦး နွင့္ ေဒါက္တာသီတာမိုး

" ေဖေဖ... ဒီဖိတ္စာ သမီးကိုေပးေနာ္... သိမ္းထားခ်င္လို႕" ရွစ္တန္းေက်ာင္းသူ သမီးငယ္က ဖိတ္စာကိုအိတ္နဲ႕တကြ အပိုင္ယူလိုက္သည္။
" အဲ့ဒီ ဖိတ္စာတစ္ေစာင္ကို ႏွစ္ရာက်တယ္တဲ့....." ေဒၚျမေအးက ေစ်းသည္ပီပီ ေက်ာက္ဆည္ေစ်းထဲမွာ သတင္းၾကားခဲ့ျပီ။
" ဆန္းသစ္လြင္ ရုပ္ရွင္ရံုမွာ မဂၤလာေဆာင္မွာတဲ့ ေမေမရ၊ ဖိတ္စာထဲမွာပါတယ္" " ဟုတ္တယ္...ရန္ကုန္ပံုစံအတိုင္းေကြ်းမွာတဲ့။
ဖိတ္တာေတာင္ခြဲတမ္းနဲ႕၊တစ္ေယာက္ကို ေကြ်းမယ့္တန္ဖိုးကပဲ ဘယ္ႏွေထာင္ဖိုးဆိုလားး သတိုးသားဖက္က တစ္ရာ့ငါးဆယ္။သတိုးသမီးဖက္က
တစ္ရာ့ငါးဆယ္။တစ္ကယ့္မ်က္ႏွာၾကီးေတြခ်ည္းေရြးဖိတ္တာတဲ့.....။အိမ္ေရွ႕တိုက္ကေတာင္ သူတို႕နဲ႕ခင္လ်က္သားနဲ႕မဖိတ္လို႕ စိတ္ဆုိးေနတယ္။

ေဒၚျမေအးသတင္းကပိုစံုတယ္ " အဲ့ဒီအထဲမွာငါ့ဖိတ္တာ....ဂုဏ္ယူစရာေပါ့ကြ" ဆရာဦးဘျဖဴက သမီးလက္မွဖိတ္စာကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
" ဂုဏ္ယူတာက ဟုတ္ပါရဲ႕၊ဖိတ္စာကႏွစ္ရာေကြ်းမွာက သံုးရာ့ငါးဆယ္။အနည္းဆံုးလက္ဖြဲ႕မယ့္လူက ငါးေထာင္တစ္ေသာင္းေလာက္မွလွမွာတဲ့။
ေစ်းထဲမွာေျပာေနၾကတယ္။ ရွင့္မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္အျငိမ္းစားလစာနဲ႕ ဘယ္ေလာက္လက္ဖြဲ႕နိုင္မွာလဲ"
" ဟ....ဒါကေတာ့ရွင္းေနတာပဲကြာ။ငါလို ဆရာအိုၾကီးကဘာလက္ဖြဲ႕နိုင္မွာလဲ၊ သူတို႕လဲသိတာေပါ့ ၊ လာေစခ်င္လို႕ဖိတ္တာ သြားလိုက္ရံုေပါ့ "
" ဘာမွလက္မဖြဲ႕ပဲနဲ႕လား " " ေအးေပါ့....." " အဲ့ဒါဆိုရင္ေတာ့ မသြားနဲ႕၊ သူေဌးေတြၾကားမွာ အားနာစရာၾကီး "
" မျမေအးရာ.... သူေဌးေတြက ဘယ္ေလာက္လက္ဖြဲ႕ႏိုင္မွာလဲကြ၊တစ္သိန္းလား၊ဆယ္သိန္းလား။ ငါကသူတို႕ထက္ တန္းဖိုးၾကီးၾကီးလက္ဖြဲ႕ျပီးပါျပီကြာ"
ဆရာၾကီးက ျပတင္းေပါက္မွတစ္ဆင့္ အေ၀းဆီသို႕ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ မူလတန္းေက်ာင္းကေလးကိုျမင္ေယာင္လ်က္.......

လြန္ခဲ့ေသာဆယ့္ငါးႏွစ္ခန္႕က......
ဆရာဦးဘျဖဴေက်ာင္းမွာစည္းကမ္းေကာင္းသည္။ အသင္အျပေကာင္းသည္ဟုနာမည္ၾကီးသည္။ ေလးတန္းေအာင္ခ်က္လည္းအေကာင္းဆံုးေက်ာင္းျဖစ္သည္။
ဆရာဦးဘျဖဴက ေက်ာင္းအုပ္ဆိုေသာ္လည္း ေလးတန္းမွာ သခ်ၤာနွင့္ျမန္မာစာ ကိုယ္တိုင္သင္သည္။
တစ္ေန႕တြင္ ေလးတန္းသို႕ ျမန္မာစာသင္ရန္ ၀င္သြားစဥ္ ေက်ာင္းသူအသစ္မိန္းကေလးကို သတိထားမိသည္။ျဖဴျဖဴသန္႕သန္႕ ေခ်ာေခ်ာေလး။
ထံုးစံအတိုင္း ဦးဘျဖဴအခ်ိန္မွာ တစ္တန္းလံုးျငိမ္သက္ေနသည္။ဦးဘျဖဴကလက္ထဲမွာလည္းပါေနက်ၾကိမ္လံုးရွည္ရွည္ၾကီးနွင့္။ယေန႕သင္ၾကားမည့္ေခါင္းစဥ္ကိုေျပာလိုက္သည္။
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအားလံုး စာအုပ္မ်ားကိုအသင့္ဖြင့္လွန္ထားၾက၏။ ဦးဘျဖဴက ေက်ာင္းသူအသစ္ဆီသို႕ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။မိန္းကေလးေခါင္းငံု႕သြားသည္။
" ဟိုကေလးမ.....ဖတ္စမ္း..." ဦးဘျဖဴကလက္ထဲမွာ ၾကိမ္လံုးျဖင့္ ညႊန္ျပလိုက္သည္။ မိန္းကေလး၏ ကိုယ္လံုးကေလးတုန္သြားသည္ကို သတိထားမိလိုက္သည္။
မိန္းကေလးမတ္တက္ထသည္။ ဖတ္စာ၏ပထမစာပိုဒ္ကိုစဖတ္ရန္ အားယူလိုက္ ႏွာေခါင္းတစ္ခ်က္ရွံဳ႕ျပီး မ်က္ႏွာကေထာင့္တန္းအေၾကာဆြဲျပီး မ်က္ေတာင္သံုးခါဆက္ခတ္ပီးမွ
အသံထြက္လာသည္။ " ဘယ္လိုျဖစ္တာပါလိမ့္" မိန္းကေလးက စာနည္းနည္းဖတ္လိုက္။ႏွာေခါင္းရွံဳ႕၊အေၾကာတြန္႕လိုက္၊မ်က္ေတာင္ခတ္လိုက္ျဖစ္ေနသည္။စာပိုဒ္ဆံုးခါနီးျပီ
ျဖန္း....... ဦးဘျဖဴကသူ႕ေရွ႕မွစားပြဲကို လက္ထဲမွၾကိမ္လံုးျဖင့္ ျပင္းထန္စြာရိုက္လိုက္သည္။စာဖတ္ေနေသာမိန္းကေလးသာမက တစ္တန္းလံုးတုန္လွဳပ္သြားၾကသည္။
" ရပ္စမ္း....မင္းနာမည္ဘယ္သူလဲ" " သီ...သီတာမိုး...ပါ " ျဖန္းးးး မိန္းကေလးႏွာေခါင္းရွံဳ႕၊အေၾကာတြန္႕လိုက္၊မ်က္ေတာင္ခတ္လို႕ဦးဘျဖဴက ၾကိမ္လံုးျဖင့္ စားပြဲကိုရိုက္လိုက္သည္။
" မင္းဘယ္လိုျဖစ္လို႕ ႏွာေခါင္းရွံဳ႕၊အေၾကာတြန္႕လိုက္၊မ်က္ေတာင္ခတ္လိုက္ လုပ္ေနတာလဲ" သီတာမိုးဘာမွမေျဖနိုင္။အေၾကာက္လြန္ျပီး တုန္ေနသည္။မ်က္လံုးထဲမွာလဲ
မ်က္ရည္မ်ားရစ္၀ဲေနၾကျပီ။ " သူ႔မွာ သူငယ္နာေရာဂါရွိလို႕ ဆရာၾကီး" မိန္းကေလးေဘးမွ ျမျမစန္းက ထေျဖသည္။
" ဘာသူငယ္နာေရာဂါလဲ၊ မလိုခ်င္ဘူး... သူငယ္နာဆိုရင္လည္း ေပ်ာက္ေအာင္ေဖ်ာက္ရမယ္။ေနာက္တစ္ခါထပ္ေမးမယ္။ႏွာေခါင္းမရွံဳ႕နဲ႕၊အေၾကာမတြန္႕နဲ႕္၊မ်က္ေတာင္မခတ္နဲ႕
မင္းနာမည္ဘယ္သူလဲေျပာ...." သီတာမိုးေျဖရန္ၾကိဳးစားသည္နွင့္ ႏွာေခါင္းကရွံဳ႕သြားသည္။ ျဖန္းးးးး " မလုပ္နဲ႕လို႕ေျပာတာမရဘူးလားးး ျပန္ေျဖ... မင္းနာမည္ဘယ္သူလဲ "
သီတာမိုးမေျဖနိုင္ပါ။ပါးေပၚသို႕ မ်က္ရည္မ်ားစီးက်လာသည္။ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားအားလံဳးသီတာမိုးကိုသနားပီး ဆရာၾကီးကိုမေက်မနပ္ျဖစ္ေနၾကသည္။"ဟဲ့..ေျဖေလ.."
" သီ...တာမိုး..." ႏွာေခါင္းမရွံဳ႕၊အေၾကာမတြန္႕၊မ်က္ေတာင္မခတ္ေအာင္ သတိထားပီး ေျပာလိုက္သည္နဲ႕တစ္ျပိဳင္နက္ တစ္ခ်က္ရွိဳက္လိုက္သည္။" ထိုင္ေတာ့...ေနာက္ကို
စာဖတ္ရင္၊စာေမးလို႕ေျဖရင္ ႏွာေခါင္းမရွံဳ႕နဲ႕၊အေၾကာမတြန္႕နဲ႕္၊မ်က္ေတာင္မခတ္နဲ႕ငါမၾကိဳက္ဘူး" သီတာမိုးထိုင္လိုက္သည္။မ်က္ရည္မ်ားက အဆက္မျပတ္စီးဆင္းေနလ်က္။
ရွိဳက္လိုက္သည့္အခါ ကိုယ္ကေလးတုန္ခါသြားရွာသည္။
ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ ဦးဘျဖဴ၏ရံုးခန္းသို႕ သီတာမိုးအေဖ ဦးျမတ္မိုးေရာက္လာသည္။ဦးဘျဖဴေမွ်ာ္လင့္ထားပါ၏။ " ဆရာၾကီး....ကြ်န္ေတာ္သမီးေလးက ေက်ာင္းသြားရင္
ဆရာၾကီးနဲ႕ေတြ႕ရမွာ သိပ္ေၾကာက္ေနတယ္။သူ႕မွာ သူငယ္နာေရာဂါရွိေတာ့ မ်က္ေၾကာကဆြဲေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕လည္း နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ကုေနတာ မေပ်ာက္ေသးလို႕ပါ"
ဦးျမတ္နိုးေျပာပံုက ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္။ " ကြ်န္ေတာ္ေပ်ာက္ေအာင္လုပ္နိုင္ပါတယ္။မိဘကသာ ကေလးကိုေက်ာင္းထုတ္ ေက်ာင္းေျပာင္းမလုပ္ဖို႔၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
" သမီးအေမကလည္း ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတယ္ " " ကေလးအေမကိုနားလည္ေအာင္ရွင္းျပေပးပါဗ်ာ.... သူ႕သမီးေလးေကာင္းဖို႕ပါ "
" ကြ်န္ေတာ္လည္းသူ႕ကိုအဲ့လို မလုပ္ဖို႕ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေျပာျပီးျပီ၊ မရဘူးဆရာၾကီး...အေၾကာကျဖစ္ေနတာ" ဦးဘျဖဴေခါင္းကိုအသာအယာ ခါျပစ္လိုက္သည္။
" မိဘေလာက္ ေၾကာက္ရံုနဲ႕ေတာ့မရပါဘူး။ ေဖ်ာက္လို႕ရတယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိပါတယ္။ ကေလးရဲ႕ရုပ္ကေလးကသိပ္လွတယ္။ ငယ္ငယ္နဲ႕ေပ်ာက္ေအာင္မေဖ်ာက္ရင္
ၾကီးတဲ့အခါ အလွပ်က္ရွာလိမ့္မယ္ " " သူ.....ဆရာၾကီးကို သိပ္ေၾကာက္ပီး သိပ္မုန္းသြားလိမ့္မယ္။ခုေတာင္ဆရာၾကီးကိုမုန္းတယ္။အဲ့ေက်ာင္းမွာမေနခ်င္ေတာ့ဘူးလို႕
ေျပာေနတယ္" " သူလွသြားရင္ျပီးတာပဲဗ်ာ။မုန္းခ်င္မုန္းပါေစ။ခင္ဗ်ားတို႕ကသာ ကေလးကိုေက်ာင္းမေျပာင္းပစ္ပါနဲ႕။သူ႕ဘ၀ေလးေကာင္းသြားေအာင္ၾကိဳးစားပါရေစ.... "
" ဆရာၾကီးရဲ႕ေစတနာကို..ကြ်န္ေတာ္နားလည္ပါတယ္" " နားလည္ရင္....ကြ်န္ေတာ့ကိုျပင္ခြင့္ျပဳပါဗ်ာ" ဒါေလးေပ်ာက္သြားရင္ ခင္ဗ်ားတိုု႕မိဘေတြက ကြ်န္ေတာ္ထက္
ပို၀မ္းသာၾကရမွာပါ" ဆရာၾကီးဦးဘျဖဴကို ၾကည့္ျပီး ဦးျမတ္နိုင္းေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ပါသည္။
ဦးဘျဖဴ ေလးတန္းကို၀င္မိသည္ႏွင့္ သီတာမိုးေနရာကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ေတြ႕ရသည္ သူ႕မိဘမ်ားကို ေက်းဇူးတင္မိလိုက္သည္။ ကေလးခမ်ာမွာေတာ့ အေတာ္ေလး
ေၾကာက္ေနရွာသည္။ ေခါင္းကေလးကိုငံု႕ထားသည္။ သို႕ေသာ္ မတတ္ႏိုင္ " ကဲ...မင္းထ..." ၾကိမ္လံုးၾကီးက သီတာမိုးထံသို႕ ထိုးျပလ်က္... " ငါေျပာတာကို ေသခ်ာမွတ္ထား
သတိထား ႏွာေခါင္းမရွံဳ႕နဲ႕၊အေၾကာမတြန္႕နဲ႕္၊မ်က္ေတာင္မခတ္နဲ႕ ကဲ စဖတ္ " သင္ခန္းစာအသစ္ကို သီတာမိုးစဖတ္သည္။ ႏွာေခါင္းရွံဳ႕တိုင္း......ျဖန္းးးးးးးး မ်က္ေၾကာဆြဲတိုင္း....
ျဖန္းးးးးးးး မ်က္ေတာင္ခတ္တိုင္း.....ျဖန္းးးးး တစ္တန္းလံုးေၾကာက္ရြံ႕စြာ ျငိမ္တိတ္လ်က္။ ၾကိမ္ခ်က္က အသားကိုထိသည္မဟုတ္ စားပြဲကိုထိျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း အသည္းကို
ထိသလို သီတာမိုး ခံစားရသည္။ ျဖန္းခနဲျမည္ေသာ ၾကိမ္သံၾကီးကိုေၾကာက္လြန္းျပီး ႏွာေခါင္းမရွဳံ႕ေအာင္ အစြမ္းကုန္ ထိန္းခ်ဳပ္ရသည္။ အခက္ဆံုးက မ်က္ေၾကာဆြဲျခင္း။
ဒါကိုေဖ်ာက္ဖို႕ ေပ်ာက္ပါ့မလား..... ထိန္းထားသည့္ၾကားမွ အေၾကာကဆြဲသြားသည္။ ျဖန္း....... " မတြန္႕နဲ႕ ဆက္ဖတ္.... " ဆရာၾကီး မ်က္နွာက တင္းသည္။ေလသံကမာသည္။
မ်က္ေၾကာမဆြဲေအာင္ အစြမ္းကုန္ထိန္းခ်ဳပ္ရသည္။ စာတစ္လံုး တုတ္တစ္ခ်က္ႏွင့္ စာတစ္ပိုဒ္ ျပီးရသည္။ ဆရာၾကီးဦးဘျဖဴ စာေမးစရာရွိတုိင္းလည္း သီတာမိုး မလြတ္ေစရ။
ေျဖရတိုင္းလည္း ၾကိမ္သံက ညံမစဲ။ " ေျဖေလ....." ေျဖသည္။တြန္႕သည္။ ျဖန္း...... " မတြန္႕ပဲနဲ႕ ေျဖ...." သီတာမိုးမ်က္ရည္မ်ားၾကားမွ ဆရာၾကီးကိုမုန္းတီးစြာ လွမ္းၾကည့္သည္"
" မုန္းတယ္...မုန္းတယ္...သိပ္မုန္းတယ္..." သီတာမိုးစိတ္ထဲမွာ ေအာ္ဟစ္မိေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာၾကီးသိပါသည္။ ဆရာၾကီးစိတ္နားျဖင့္ၾကားပါသည္။ " မုန္းခ်င္မုန္းေတာ့
တစ္ပည့္ေရ...." ဦးဘျဖဴစိတ္မေကာင္းစြာ ေတြးမိသည္။ တပည့္မုန္းသည္၊ ေၾကာက္သည္ကိုမရခ်င္ေသာ္လည္း သူ႕အက်င့္ကမေၾကာက္လွ်င္ ေပ်ာက္မည္မဟုတ္။
" ဆရာအတြက္မဟုတ္ပါဘူး တစ္ပည့္ေရ ။ တစ္ပည့္အတြက္ပါ.... " ဦးဘျဖဴရင္ထဲမွာ ေတာင္းပန္ေနမိသည္။သို႕ေသာ္မတတ္ႏိုင္။သူလွဖို႕ ကိုယ္အက်ည္းတန္ရေတာ့မည္။
ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ အေငါက္ခံ၊ အေျခာက္ခံေနရေတာ့ မိန္းကေလးခမ်ာ အေၾကာက္ၾကီးေၾကာက္ပီး အေၾကာမတြန္႕ရန္ အစြန္းကုန္ သတိထားထိန္းခ်ဳပ္ရသည္။
တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္၊ တစ္လျပီးတစ္လ ေလ်ာ့နည္းလာေသာအခါ အားတက္ရသည္။ ႏွာေခါင္းရွံဳ႕သည္က အရင္ေပ်ာက္သြားသည္။ အေၾကာက တြန္႕ေနဆဲ၊အေၾကာမတြန္႕လ်င္
မ်က္ေတာင္ကမခတ္ေတာ့ပါ။ ေန႕တိုင္းစာအေမးခံေနရေတာ့ တစ္ျပစ္က နွစ္ျပစ္မျဖစ္ေအာင္စာကိုလဲ ညက္ညက္ေက်ေအာင္က်က္မွတ္ရသည္။ စာၾကည့္ရင္လဲဆရာၾကီး
ေစာင့္ၾကည့္ေနသလိုခံစားရပီး အေၾကာမတြန္႕ေအာင္ သတိထားေနရသည္။ တြန္႕မိလွ်င္နားထဲမွာ ျဖန္းခနဲျမည္ေသာၾကိမ္သံကို ၾကားရျပီးတြန္႕သြားမိသည္။
စာက်က္ေသာအက်ိဳးေၾကာင့္ ပထမအစမ္းတြင္တစ္တန္းလံုးမွာပထမရသည္။ ဒုတိယအစမ္းစာေမးပြဲျပီးေသာအခါ ပထမရရံုသာမက အေၾကာဆြဲျခင္းပါ မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္
ေပ်ာက္သြားသည္။ သို႕ေသာ္ဦးဘျဖဴက မေလွ်ာ့ေသး။ေန႕စဥ္အတန္းထဲမွာ စာေမးရံုသာမကအျပင္မွာေတြ႕လ်ွင္လည္း အလစ္အငိုက္ဖမ္းပီး ေမးျမန္းႏွဳတ္ဆက္သည္။
အေၾကာတြန္႕လွ်င္ ေငါက္သည္။ဆူသည္။ ေလးတန္းစာေမးပြဲတြင္ သီတာမိုး တစ္ျမိဳ႕နယ္လံုးမွာပထမရသည္။ အေၾကာတြန္႕ျခင္းသည္ လံုး၀ေပ်ာက္သြားသည္။ သို႕ေသာ္
ရိုးရိုးေအာင္ေသာ တပည့္မ်ားက ဦးဘျဖဴကိုလာကန္ေတာ့က်ေသာ္လည္း သီတာမိုးလံုး၀မလာ။ ေက်ာင္းထြက္လက္မွတ္ကိုပင္ ကိုယ္တိုင္လာမယူေတာ့ပါ။ တစ္ျမိဳ႕ထဲမွာမို႕
တစ္ခါတစ္ရံလမ္းမွာဆံုမိလွ်င္လည္း ဦးဘျဖဴကိုျမင္သည္ႏွင့္ ေ၀းရာေျပးေတာ့သည္။ " ေအးေလ... ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႕အက်င့္ဆိုးေလး ေပ်ာက္ပီး သူ႕ဘ၀ေလးလွသြားရင္
ျပီးတာပါပဲ " ဆရာဦးဘျဖဴ ေက်နပ္ပါသည္။

ဆန္းသစ္လြင္ရုပ္ရွင္ရံုေရွ႕မွာ ေနာက္ဆံုးေပၚကားလွလွေလးေတြ တန္းစီေန၏။ ေနာက္ထပ္လည္းကားေလးမ်ား ေရာက္လာေနၾကဆဲ။ ဧည့္ၾကိဳမ်ားက ကားထားရန္ေနရာ
ျပၾကသည္။ ကားတံခါးဖြင့္ေပးၾကသည္။ ကားေပၚမွဆင္းလာသူမ်ားမွာ အဖိုးတန္အ၀တ္အစားမ်ားႏွင့္ စိန္ေရာင္၊ ေရႊေရာင္တစ္ေျပာင္ေျပာင္တလက္လက္။ ႏွစ္ဖက္စလံုး
မ်က္ႏွာၾကီးေတြမို႕လာသူေတြကလည္း ထိတ္ထိတ္ၾကဲေတြခ်ည္း။ ေက်ာက္ဆည္မို႕မွာက်င္းပေသာ မဂၤလာေဆာင္မ်ားတြင္ အခမ္းနားဆံုးျဖစ္သည္။ ဦးဘျဖဴ ေရာက္သြား
ေသာအခါသူ႕စက္ဘီးအိုေလးမွာ ထားစရာေနရာမရွိ။ " ဒီမွာဆရာၾကီး... ခင္ဗ်ားစက္ဘီးကို ဟိုဘက္ေဘး အုတ္တံတိုင္းနား သြားကပ္ထားလိုက္ပါ " ၾကိဳဆိုသူတစ္ေယာက္က
ခန္းမအလွပ်က္မွာ စိုးရိမ္သည္။ " ေအး...ေအး... ထားပါ့မယ္ကြာ...." စက္ဘီးကို တြန္းယူသြားျပီးအုတ္တံတိုင္းေဘးမွာ ကပ္ထားလိုက္သည္။ စက္ဘီးထားျပီးသည္ႏွင့္
မဂၤလာခန္းမဆီသို႕ ေလွ်ာက္လာခဲ့၏၊ " ၾကြပါခင္ဗ်ာ....ၾကြပါ..ဒီဘက္ကိုၾကြပါ...ဒီမွာထိုင္ပါ " ဧည့္ၾကိဳမ်ားက ဂုဏ္သေရရွိဧည့္သည္မ်ားကို ဆီးၾကိဳျပီး ရိုေသေလးစားစြာ
ေနရာခ်ေပးေနၾကသည္။ ဦးဘျဖဴမွာ က်န္သည့္လူမ်ားနွင့္စာရင္ အ၀တ္အဆင္က ေတာက္ေျပာင္ျခင္းမရွိ။ ဧည့္ၾကိဳေတြမ်ားေသာ္လည္းဦးဘျဖဴမွ ၾကားေခ်ာင္ျပီးလြတ္ေနသည္။
ေခၚသူမရွိ ေနရာေပးသူမရွိ ဘယ္စားပြဲထိုင္ရမွန္းမသိ ေလွ်ာက္ရင္းေလွ်ာက္ရင္းနွင့္ ေရွ႕ဘက္ေရာက္လာသည္။ " ေဟာ..ဟိုမွာ...ဆရာၾကီးလာေနပီ " သတိုးသမီးဖခင္
ဦးျမတ္မိုးကိုယ္တိုင္ ဆရာၾကီးကိုလာၾကိဳသည္။ " လာ ဆရာၾကီး ဟိုေရွ႕ကိုၾကြ......" ဦးျမတ္မိုးကဆရာၾကီးလက္ကိုု ဆြဲေခၚသြားသည္။ ခန္းမထိပ္ပိုင္းတြင္ မဂၤလာသတို႕သားနွင့္
သတို႕သမီးထိုင္ရန္ ေနရာကိုစင္ျမင့္ေလးေပၚမွာ ထိုင္ခံုၾကီးမ်ား၊ ပန္းစိုက္ဖလားၾကီးမ်ားနွင့္ လွပစြာျပင္ဆင္ထားသည္။ " ဒီမွာထိုင္ပါ...ဆရာၾကီး " သားေရံုးဆိုဖာၾကီးတစ္ခုမွာ
ဦးဘျဖဴထိုင္ရသည္။ " အင္း....ဒါဟာ..ငါနဲ႕တန္တဲ့ေနရာ ငါထိုင္ရတာပဲ " အ၀တ္အစားေျပာင္လက္ျခင္းမရွိေသာ္လည္း ဦးဘျဖဴ သိမ္ငယ္ျခင္းမရွိေပ။ မဂၤလာအခ်ိန္က်ေသာအခါ
မဂၤလာအခမ္းအနားမွဴး ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ သတို႕သား၊ သတို႕သမီး နွစ္ဖက္မိဘမ်ား လူပ်ိဳရံ၊ အပ်ိဳရံမ်ားနွင့္တကြ မဂၤလာခန္းမထဲသို႕ ၀င္လာၾကသည္။ တီး၀ိုင္းအဖြဲ႕ႏွင့္
အဆိုေတာ္တစ္ဦးက " အခါေတာ္ေပးတာက နတ္ေရးငယ္ေရြစာ " သီခ်င္းကိုသီဆိုေပးသည္။ ခန္းမထဲမွာမီးမ်ားအားလံဳးဖြင့္ပီး ထိန္လင္းသြားသည္။ " အို...ၾကီးက်ယ္ခမ္းနား
လိုက္တဲ့ မဂၤလာေဆာင္ကြာ၊ ဟန္က်လိုက္တာ....." သတို႕သား သတို႕သမီးအနီးသို႕ေရာက္ေသာအခါ အေသခ်ာၾကည့္ေနမိသည္။ " ေနနဲ႕လ ေရြနဲ႕ျမဆိုတာ ဒါမ်ိဳးပါပဲဗ်ာ"
နွစ္ေယာက္လံုးကဆရာ၀န္ေတြ ဂုဏ္ခ်င္းလဲညီပါ။သတို႕သားကလဲလူေခ်ာ..... ဒါေပမဲ့ ငါ့တပည့္ကိုေတာ့ မမီဘူးးး " တပည့္ရဲ႕အလွကို ဦးဘျဖဴ ဂုဏ္ယူေနမိသည္။
" ေၾသာ္.....ႏွာေခါင္းရွံဳ႕လိုက္၊အေၾကာတြန္႕လိုက္၊မ်က္ေတာင္ခတ္လိုက္နဲ႕ အၾကည့္ရဆိုးတဲ့ ေကာင္မေလး....ခုေတာ့ ေခ်ာလိုက္၊ လွလိုက္တာဗ်ာ၊ တကယ့္ကိုက်က္သေရ
ရွိတဲ့မ်က္ႏွာေလး " အားလံဳးျပီးလို႕ စားေသာက္ၾကေသာအခါ သတို႕သားႏွင့္ သတို႕သမီးက ဧည့္သည္မ်ားကိုလိုက္နွဳတ္ဆက္သည္။ ပထမဆံုး နွဳတ္ဆက္ဂါရ၀ျပဳခံရသူက
ဆရာၾကီး ဦးဘျဖဴ။ သတို႕သမီးရဲ႕မ်က္ႏွာေလးမွာ ပကတိ ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းလ်က္..." သီတာေျပာတဲ့ ဆရာၾကီး ဦးဘျဖဴေလ " သတို႕သမီးကသတို႕သားကိုမိတ္ဆက္ေပးသည္
"ဆရာၾကီးကို သိပ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဆရာၾကီးေၾကာင့္ ခုလိုေခ်ာလွလွေလးကို ကြ်န္ေတာ္ရတာ " သတို႕သားကလူသြက္၊ သတို႕သမီးရွက္သြားသည္က ပိုပီးခ်စ္စရာအလွ....
" မဟုတ္ပါဘူး လူေလးရယ္...ဆရာတပည့္ကသူ႕ဘာသာသူ လွတာပါ" " မဟုတ္ဘူးဆရာၾကီး...သီတာကအားလံုးေျပာျပတယ္။သူငယ္ငယ္အေၾကာဆြဲတဲ့သူငယ္နာ
ေရာဂါရွိတယ္တဲ့။ ဆရာၾကီးက ေပ်ာက္ေအာင္ေဖ်ာက္ေပးလို႕ အခုလိုေကာင္းသြားတာတဲ့။ အဲ့ဒီတုန္းက ဆရာၾကီးကိုသိပ္မုန္းတာပဲတဲ့။ အခုမွေက်းဇူးတင္ေနတာ၊ ဆရာၾကီးသာ
အမုန္းခံျပီးျပဳျပင္မေပးရင္ မ်က္ေၾကာဆြဲေနတဲ့ မိန္းကေလးကို ကြ်န္ေတာ္သေဘာက်မွာမဟုတ္ဘူး " သတို႕သမီးကရွက္ျပံဳးေလးျဖင့္ သတို႕သားလက္ေမာင္းကိုဆြဲစိတ္လိုက္သည္။
ဆရာၾကီးေကာ မိဘမ်ားပါ တစ္ဟားဟားရီလိုက္ၾကသည္။ ကင္မရာမီးေရာင္မ်ားက တစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္။ ရိုက္လိုက္ၾကသည့္ ဗီဒီယို၊ ခန္းမထဲမွာလူမ်ားဆရာၾကီးႏွင့္ သတို႕သား၊
သတို႕သမီးကိုလွမ္းၾကည့္ၾကသည္။ " ကဲ..ေရာ့ သားနွင့္သမီးဆရာၾကီးကို လူထုပရိသတ္ေရွ႕မွာ ကန္ေတာ့ၾက " သတို႕သားနွင့္ သတို႕သမီးဆရာၾကီးကို ကန္ေတာ့ၾကသည္။
" ေၾသာ္..... သူတို႕အေသအခ်ာျပင္ဆင္ထားၾကတာပါပဲလား " ဦးဘျဖဴ မ်က္ရည္ရစ္၀ဲစြာ ဆုမ်ားေပးေနၾကသည္ ။
ဆရာၾကီး၏ ေစတနာအေရာင္အလင္းတို႕သည္ ခန္းမထဲမွ စိန္ေရာင္ေရႊေရာင္တို႕ထက္ ပိုမိုေတာက္ေျပာင္လ်က္....(လယ္တြင္းသားေစာခ်စ္ )
ဝတၳဳ တိုေလးမ်ား မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။