ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈမ်ားအားေငြေၾကးကူညီျခင္းသည္ မွန္ကန္ေသာနည္းလမ္းမဟုတ္ပါ။

 

ေက်ာက္သင္ပုန္း

 

ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈမ်ားအားေငြေၾကးကူညီျခင္းသည္ မွန္ကန္ေသာနည္းလမ္းမဟုတ္ပါ။ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားအား စိုက္ပ်ိဳးစရိတ္ထုတ္ေပးျခင္းသည္လည္း မွန္ကန္ေသာစနစ္မဟုတ္။ SME မ်ားကိုေငြေခ်းျခင္းသည္လည္း တိုးတက္ေအာင္ျမင္မႈ၏ လမ္းစမဟုတ္ပါ။ ေငြေၾကးသည္ အတိုင္းအဆမသိမႈႏွင့္ အမွန္တကယ္စီမံခန္႔ခြဲသံုးစြဲတတ္မႈ မရွိသျဖင့္ လည္ပတ္မႈတာရွည္မခံႏုိင္ပဲ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူမ်ားတြင္ ရင္းႏွီးလည္ပတ္ေသာ ေငြမ်ားေပ်ာက္ဆံုးသြားၿပီး ဆင္းရဲတြင္းနက္ၿပီးရင္း နက္၍ နလံမထူႏိုင္ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါသူမ်ားသည္ ပညာမတတ္ျခင္းႏွင့္ ၀င္ေငြထြက္ေငြမွ်ေခ်ရွိေသာ အတိုင္းအဆကိုစီမံခန္႔ခြဲႏိုင္မႈမရွိျခင္း မွာအဓိက ျဖစ္ေလသည္။ မိတ္ေဆြထိုသူတို႔အားေငြသံုးသိန္းေခ်းၾကည့္ေပးပါ။ အတိုးမယူပဲေန႔စဥ္ တစ္ေထာင္ျပန္ဆပ္ေပးပါဟုဆိုရင္လည္း ႏွစ္၀က္မျပည္မီ ရင္းႏွီးလည္ပတ္ေငြမ်ားကုန္၍ အေၾကြး ဆပ္ရန္ပင္ခက္ခဲသည့္အေျခအေနသို႔ ဆိုက္ေရာက္ေနေပမည္။ လူတိုင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း အနည္းဆံုး (၅၀)ရာခုိင္ႏႈန္းမွာ အသံုးႏွင့္အျဖဳန္းမွ်တစြာသံုးစြဲတတ္မႈ မရွိျခင္းမွာ အဓိကအေၾကာင္း အရင္းျဖစ္ေပသည္။
ထိုေၾကာင့္ ေငြထုတ္ေပးျခင္းထက္ တစ္ႏုိင္တစ္ပိုင္အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္ခ်င္ေသာ ကုန္ပစၥည္းအားထုတ္ေပးၿပီး အရင္းဆပ္၍ ေနာက္ထပ္ ကုန္ပစၥည္း ထုတ္ေပးေသာစနစ္ (သို႔မဟုတ္) လက္လုပ္လက္စားမ်ားအား ၄င္းတို႔မိသားစု၏ ပညာေရး၊က်န္းမာေရးမ်ားႏွင့္ ေနထိုင္ေရးကိစၥမ်ား အားကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးျခင္းမ်ားျပန္လုပ္ေပးပါက ပို၍ထိေရာက္ အဆင္ေျပမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္၏ လက္ေတြ႕အေတြ႕အၾကံဳမ်ားအရ အၾကံျပဳတင္ျပရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ထိုနည္းတူစြာပင္ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားအား ေခ်းေငြေပးျခင္းထက္ စိုုက္ပ်ိဳးမ်ိဳးေစ့မ်ား ျဖန္႔ေ၀ေပးျခင္း၊ ဓာတ္ေျမၾသဇာမ်ား အေၾကြးစနစ္ျဖင့္ ထုတ္ေပးျခင္း၊ ထြန္ယက္မႈအပိုင္း တြင္လည္းေစ်းႏႈန္းသက္သာ စြာျဖင့္ ႏုိင္ငံေတာ္မွကူညီေျဖရွင္းေပးျခင္းသည္ ပံ့ပိုးမႈအပိုင္း မ်ားကိုသာ ေဆာင္ရြက္ေပးသင့္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဘးဒုကၡၾကံဳရပါက ျပန္လည္ေပးဆပ္ႏိုင္ျခင္းမရွိသည့္အခါတြင္လည္း မွန္မွန္ကန္ကန္ စစ္ေဆးဆံုးျဖတ္သည့္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားလိုအပ္ေနၿပီး လက္သင့္ရာစားေတာ္ေခၚၿပီး အကူအညီရသူရ မရသူမရအျဖစ္မ်ိဳးမ်ားမွလည္း ကင္းေ၀းရန္လိုအပ္သည္ဟု အၾကံျပဳခ်င္ ပါသည္။ SME မ်ားမွာလည္း ကုန္ထုတ္လုပ္ရန္အတြက္ စက္ကိရိယာ နည္းပညာႏွင့္ စက္ရံုအလုပ္ရံုေနရာမ်ား လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ အလံုအေလာက္ ရရွိေရး စသည့္ပံ့ပိုးမႈမ်ား ေပးရန္လိုအပ္သလို ထုတ္လုပ္ေသာကုန္ပစၥည္းအား အရည္အေသြးစစ္ေဆးၿပီး ၀ုိင္းႀကီးခ်ဳပ္ျဖင့္ တာ၀န္ယူျဖန္႔ျဖဴးေရာင္းခ်ေပးသည့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ႏွင့္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားလိုအပ္ေနေပသည္။ ၀ိုင္ႀကီးခ်ဳပ္လုပ္ငန္းရွင္မ်ားရွိေနေသာ္လည္း အျမတ္ႀကီးစား တစ္ဘို႔တည္း သမားမ်ား သာလွ်င္မ်ားၾကၿပီး ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္အက်ိဳးရွိၿပီး ေစတနာထား၍ Win-Win သီအိုရီမရွိေသာအေျခအေနမ်ား မွာလည္း SME မ်ားကို ကယ္တင္ရန္ ခက္ခဲေနျခင္းျဖစ္ေပသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ကြက္မ်ား၊ ေက်းရြာမ်ားသို႔ စည္းရံုးေရးျဖင့္ေရာက္ရွိခဲ့စဥ္က ဗဟုသုတ အျဖစ္ စံုစမ္းေမးျမန္းသည့္အခါ တစ္ႏုိင္တစ္ပိုင္ အိမ္တြင္းအထည္ခ်ဳပ္မ်ား အေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ ဖိနပ္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းမ်ားေတြ႕ ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ အဆင့္ဆင့္ေဖာက္သည္ယူၿပီး အဆင့္ဆင့္ေသာ လုပ္အားခ၊ ေခါင္းပံုျဖတ္သည့္စနစ္ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး စက္ခ်ဳပ္သမားမ်ားမွာ ၀ိုင္းႀကီးခ်ဳပ္ဒိုင္မွ ေပးေသာ(၁၀၀)ႏႈန္းမရပဲ (၈၀)ႏႈန္းသာရသည့္ သေဘာမ်ား ကိုလည္းေတြ႕ရေပသည္။
ဤစနစ္၏ အေျခခံသေဘာတရားမွာ Cooperative သမ၀ါယမ စနစ္ျဖစ္ၿပီး လုပ္ငန္းရွင္ ၀ိုင္းႀကီးခ်ဳပ္ႏွင့္ စက္ရံုအလုပ္ရံုခြဲမ်ားၾကား ပြဲစားမပါတိုက္ရိုက္ဆက္ဆံေသာ စနစ္မ်ားျဖစ္ထြန္း လာေအာင္ ေဆာင္ ရြက္ေပးႏုိင္လ်င္ SME မ်ားအဆင္ေျပတိုးတက္မႈမ်ားပို၍ ရွိလာမည္ျဖစ္ၿပီး QC ပို္င္းတြင္လည္း ပို၍ျမင့္တက္လာမည္ျဖစ္ေပသည္။ သို႔ေသာ္လက္ရွိ အေျခအေနတြင္ကား စနစ္တက် ပံုေဖာ္ေဆာင္ရြက္ေပးႏုိင္မည့္ လူမႈအဖြဲ႕ အစည္း မ်ားႏွင့္ ကၽြမ္းက်င္သူ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၏ ပံ့ပိုးမႈမ်ားလိုအပ္ေနေၾကာင္း အၾကံျပဳေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။

Writer' Hla Lay Sein