ဒီကဗ်ာကို က်ေနာ္ တကယ္မ်က္ရည္က်ၿပီးေရးတာ။
ေရးရင္းနဲ႔ က်ေနာ့္လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ နာလာတယ္ :'(
.
.
.
#နာလိုက္တာ_အေမရယ္
_________________
သမီးက ဘယ္သိမွာလဲ?
အိမ္အကူ လုပ္ဖို႔တဲ့
လခ တစ္ေသာင္းခြဲတဲ့
စရိတ္ၿငိမ္း ထမင္းလည္းစားရမယ္ဆိုေတာ့
ရြာမွာ ထမင္းငတ္ေနတဲ့အျဖစ္ႀကီးက
လြတ္ၿပီ။
ၿမိဳ႕လည္ေခါင္မွာေနရမွာတဲ့
တိုက္ႀကီး တာႀကီးမွာ
မီးမရွိတဲ့ သမီးတို႔ အိမ္ကေလးထက္ေတာ့
သာမွာေပါ့ေနာ္။
ဓနိမိုးနဲ႔ ထရံကာ
အိမ္ဦးခန္းမွာ
ဘုရားစင္ကေလး တစ္စင္ရယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံုကေလးရယ္
ဒါပဲ သမီးတို႔ အိမ္မွာ ရွိတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ အင္းဝအမည္တြင္တဲ့
ငရဲခန္းဆီေရာက္သြားေတာ့
သမီးအသက္က ဆယ့္တစ္ႏွစ္။
သူတို႔က အပ္ခ်ဳပ္ၾကတာ။
ဒါေပမဲ့ သမီးတို႔ဘဝေတြကိုပါ ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္။
သူတို႔ဆီမွာ အဘေတြ လာခ်ဳပ္တယ္။
လူႀကီးလူေကာင္းေတြ လာခ်ဳပ္တယ္။
ဒါေပမဲ့ သမီးတို႔ဘဝေလးကို
ေစာင္းငဲ့လို႔မွ ၾကည့္မသြားၾကပါဘူူး။
ငရဲ ဆိုတာ ေသၿပီးမွက်တာလို႔
ဘယ္သူက ေျပာသလဲ?
လူသားဟာ တိရိစၧာန္ထက္ ျမင့္တယ္လို႔
ဘယ္သူက ေျပာသလဲ?
သမီးလက္ေတြကို လွန္ခ်ဳိးတယ္။
လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ
တစ္ေခ်ာင္းခ်င္း တစ္ေခ်ာင္းခ်င္း
ေနာက္ျပန္လွန္ၿပီး က်ဳိးတဲ့အထိ
အား … အမယ္ေလး
နာလိုက္တာ အေမရယ္
အား နာက်င္မႈဟာ
အသည္းထဲက လာတယ္။
ဒါေပမဲ့ သမီးမငိုရဘူး
အသံထြက္ မေအာ္ရဘူး
အသံထြက္ရင္ သတ္ပစ္မယ္တဲ့။
အား အား အား
သမီးလက္ေတြ သမီးရဲ႕ လက္ကေလးေတြ
လက္ေခ်ာင္းျဖဴျဖဴေလးေတြ က်ဳိးသြားတဲ့အထိ
ေနာက္လွန္ခ်ဳိးတာကို
သမီး အံႀကိတ္ေအာင့္ခံေနရတယ္။
အသံ မထြက္ရဲလို႔ ႏႈတ္ခမ္းကို
သြားနဲ႔ တင္းတင္းကိုက္ထားတယ္
ႏႈတ္ခမ္းေတြကေန ေသြးေတြစီးက်
သမီးမ်က္လံုးထဲမွာ ျပာႏွမ္း
ဘာကိုမွ မျမင္ေတာ့ဘူး
အသည္းခိုက္တဲ့
အဆံုးစြန္ နာက်င္မႈကလြဲလို႔
သမီး ဘာကိုမွ မခံစားရေတာ့ဘူူး။
ေမေမေရ သမီးကိုကယ္ပါ။
ဘုရားရွင္ သမီးတို႔ကို ကယ္ပါ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက
လြတ္လပ္ေရးယူေပးခဲ့ေပမယ့္
သမီးတို႔ ခုထိ ကၽြန္ျဖစ္ေနဆဲပါ။
ကၽြန္မွ အဆိုးဆံုးကၽြန္
သံု႔ပန္းလို ကၽြန္။
ေခြးလို ႏြားလို က်ြန္။
ေခြးထက္ႏြားထက္ ဆိုးတဲ့ကၽြန္။
ထမင္းအသိုးေတြသမီးတို႔ကို
ေက်ြးတယ္။
ပ်ဳိ႕တက္ခ်င္လာတဲ့စိတ္ကိုထိန္းရင္း
ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ ပုတ္အဲ့အဲ့ေတြကို
ႀကိတ္မွိတ္မ်ဳိခ်ခဲ့ရ။
အန္ခ်မိရင္ သူတို႔က ႐ိုက္ဦးမွာ။
လခလံုးဝမရတာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္
ထြက္ေျပးရင္ သူခိုးလို႔
အခ်ဳပ္ထဲ ဖမ္းထည့္မတဲ့။ ဟုတ္မွာ
ရဲေတြကို သူတို႔ကပိုင္တယ္ေလ။
အသားျဖဴျဖဴ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ
ကုလားမင္းသားေလးနဲ႔တူတဲ့ အကိုက
သမီးကို ခ်ဳပ္ထားတယ္။
သူ႔မိန္းမက မ်က္ႏွာကို မီးနဲ႔ၿမိွဳက္တယ္။
အဲ့အကိုက ပရဟိတ အက်ဳိးေဆာင္သတဲ့
အမိႈက္ေတြ ေကာက္ျပခဲ့ေသးတယ္။
လမ္းကို သန္႔စင္ေပးဖို႔
သူ နားလည္ေပမယ့္
သမီးတို႔ဘဝေတြကို သန္႔စင္ဖို႔
သူ သိတတ္ပံု မရ။
သမီး ေျခေထာက္ေတြ
သမီးလက္ေတြ
တစ္ခုမွ အေကာင္းပကတိ မရွိေတာ့။
နာလိုက္တာ အေမရယ္
အား အမယ္ေလးေလး
အသည္းခိုက္မတတ္
ရက္ရက္စက္စက္ နာပါတယ္။
ေခၽြးေတြ တကိုယ္လံုးပ်ံတက္လာ
ေသြးထဲလိႈက္တဲ့နာက်င္္မႈဟာ
တဆတ္ဆတ္ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔တုန္ခါတယ္။
သမီးတို႔ကို အကိုႀကီးတစ္ေယာက္က
ဓာတ္ပံု႐ိုက္သြားတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဘာမွ ဆက္မျဖစ္ဘူး
ေနာက္သံုးလ ၾကာသြားတယ္။
တစ္ရက္ကို ငရဲတစ္ကမ႓ာဆိုရင္
သမီးတို႔ ငရဲမွာ ေနာက္ထပ္
ကမ႓ာကိုးရာ ၾကာခဲ့ရေပါ့။
ကူညီပါရေစက သမီးတို႔ကို
ငရဲမွာ
ေနာက္ထပ္ကမ႓ာကိုးရာ ၾကာေအာင္
ဆက္ထားတယ္။
လူ႔အခြင့္ေရးေကာ္မရွင္က
သမီးတို႔ကို ငရဲမွာ
ေနာက္ထပ္ ကမ႓ာကိုးရာ ၾကာေအာင္
ဆက္ထားတယ္။
ေက်ာက္တံတားရဲစခန္းမွာျဖစ္ျဖစ္
လူ႔အခြင့္ေရးေကာ္မရွင္မွာျဖစ္ျဖစ္
သမီးတို႔ဘဝေတြဟာ
ဒီ့ထက္ပိုေကာင္းလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ဘူး။
အိမ္ေဖာ္ဆိုတာ ႐ိုက္ရတာပဲလို႔
လူ႔အခြင့္ေရးေကာ္မရွင္ႀကီးက ေျပာသတဲ့။
တစ္ခုတည္း သမီးသိတာက
လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ တစ္ေခ်ာင္းစီ
မက်ဳိးမခ်င္း
ေနာက္လွန္အခ်ဳိးခံရတာ သိပ္နာတယ္။
တံေတာင္ဆစ္ကေန ေဖ်ာင္းကနဲ
အခ်ဳိးခံရတာ သိပ္နာတယ္။
အသားေတြ အရွင္လတ္လတ္
ဓားနဲ႔ အမႊမ္းခံရတာ သိပ္နာတယ္။
အသားဖတ္ေလးေတြ
ကြာသြားတာၾကည့္ရင္း
ေသြးေတြ စီးက်လာတာၾကည့္ရင္း
တအိအိ သမီးငိုခဲ့ရ။
နာလိုက္တာ ဆိုးလိုက္တာ။
သမီးမ်က္ႏွာေပၚက
အသားေညွာ္နံ႔က ခုထိမႊန္ထူဆဲ။
ဓားနဲ႔ အလွီးခံရတဲ့
သမီး ႏွာေခါင္းက အခုထိ နာက်င္ဆဲ။
အား အမယ္ေလး ေလး
နာလိုက္တာ အေမရယ္။
(Photo : မူရင္းတင္သူ)
စာေရးဆရာ သြန္းေနစိုး
ေရးရင္းနဲ႔ က်ေနာ့္လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ နာလာတယ္ :'(
.
.
.
#နာလိုက္တာ_အေမရယ္
_________________
သမီးက ဘယ္သိမွာလဲ?
အိမ္အကူ လုပ္ဖို႔တဲ့
လခ တစ္ေသာင္းခြဲတဲ့
စရိတ္ၿငိမ္း ထမင္းလည္းစားရမယ္ဆိုေတာ့
ရြာမွာ ထမင္းငတ္ေနတဲ့အျဖစ္ႀကီးက
လြတ္ၿပီ။
ၿမိဳ႕လည္ေခါင္မွာေနရမွာတဲ့
တိုက္ႀကီး တာႀကီးမွာ
မီးမရွိတဲ့ သမီးတို႔ အိမ္ကေလးထက္ေတာ့
သာမွာေပါ့ေနာ္။
ဓနိမိုးနဲ႔ ထရံကာ
အိမ္ဦးခန္းမွာ
ဘုရားစင္ကေလး တစ္စင္ရယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံုကေလးရယ္
ဒါပဲ သမီးတို႔ အိမ္မွာ ရွိတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ အင္းဝအမည္တြင္တဲ့
ငရဲခန္းဆီေရာက္သြားေတာ့
သမီးအသက္က ဆယ့္တစ္ႏွစ္။
သူတို႔က အပ္ခ်ဳပ္ၾကတာ။
ဒါေပမဲ့ သမီးတို႔ဘဝေတြကိုပါ ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္။
သူတို႔ဆီမွာ အဘေတြ လာခ်ဳပ္တယ္။
လူႀကီးလူေကာင္းေတြ လာခ်ဳပ္တယ္။
ဒါေပမဲ့ သမီးတို႔ဘဝေလးကို
ေစာင္းငဲ့လို႔မွ ၾကည့္မသြားၾကပါဘူူး။
ငရဲ ဆိုတာ ေသၿပီးမွက်တာလို႔
ဘယ္သူက ေျပာသလဲ?
လူသားဟာ တိရိစၧာန္ထက္ ျမင့္တယ္လို႔
ဘယ္သူက ေျပာသလဲ?
သမီးလက္ေတြကို လွန္ခ်ဳိးတယ္။
လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ
တစ္ေခ်ာင္းခ်င္း တစ္ေခ်ာင္းခ်င္း
ေနာက္ျပန္လွန္ၿပီး က်ဳိးတဲ့အထိ
အား … အမယ္ေလး
နာလိုက္တာ အေမရယ္
အား နာက်င္မႈဟာ
အသည္းထဲက လာတယ္။
ဒါေပမဲ့ သမီးမငိုရဘူး
အသံထြက္ မေအာ္ရဘူး
အသံထြက္ရင္ သတ္ပစ္မယ္တဲ့။
အား အား အား
သမီးလက္ေတြ သမီးရဲ႕ လက္ကေလးေတြ
လက္ေခ်ာင္းျဖဴျဖဴေလးေတြ က်ဳိးသြားတဲ့အထိ
ေနာက္လွန္ခ်ဳိးတာကို
သမီး အံႀကိတ္ေအာင့္ခံေနရတယ္။
အသံ မထြက္ရဲလို႔ ႏႈတ္ခမ္းကို
သြားနဲ႔ တင္းတင္းကိုက္ထားတယ္
ႏႈတ္ခမ္းေတြကေန ေသြးေတြစီးက်
သမီးမ်က္လံုးထဲမွာ ျပာႏွမ္း
ဘာကိုမွ မျမင္ေတာ့ဘူး
အသည္းခိုက္တဲ့
အဆံုးစြန္ နာက်င္မႈကလြဲလို႔
သမီး ဘာကိုမွ မခံစားရေတာ့ဘူူး။
ေမေမေရ သမီးကိုကယ္ပါ။
ဘုရားရွင္ သမီးတို႔ကို ကယ္ပါ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက
လြတ္လပ္ေရးယူေပးခဲ့ေပမယ့္
သမီးတို႔ ခုထိ ကၽြန္ျဖစ္ေနဆဲပါ။
ကၽြန္မွ အဆိုးဆံုးကၽြန္
သံု႔ပန္းလို ကၽြန္။
ေခြးလို ႏြားလို က်ြန္။
ေခြးထက္ႏြားထက္ ဆိုးတဲ့ကၽြန္။
ထမင္းအသိုးေတြသမီးတို႔ကို
ေက်ြးတယ္။
ပ်ဳိ႕တက္ခ်င္လာတဲ့စိတ္ကိုထိန္းရင္း
ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ ပုတ္အဲ့အဲ့ေတြကို
ႀကိတ္မွိတ္မ်ဳိခ်ခဲ့ရ။
အန္ခ်မိရင္ သူတို႔က ႐ိုက္ဦးမွာ။
လခလံုးဝမရတာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္
ထြက္ေျပးရင္ သူခိုးလို႔
အခ်ဳပ္ထဲ ဖမ္းထည့္မတဲ့။ ဟုတ္မွာ
ရဲေတြကို သူတို႔ကပိုင္တယ္ေလ။
အသားျဖဴျဖဴ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ
ကုလားမင္းသားေလးနဲ႔တူတဲ့ အကိုက
သမီးကို ခ်ဳပ္ထားတယ္။
သူ႔မိန္းမက မ်က္ႏွာကို မီးနဲ႔ၿမိွဳက္တယ္။
အဲ့အကိုက ပရဟိတ အက်ဳိးေဆာင္သတဲ့
အမိႈက္ေတြ ေကာက္ျပခဲ့ေသးတယ္။
လမ္းကို သန္႔စင္ေပးဖို႔
သူ နားလည္ေပမယ့္
သမီးတို႔ဘဝေတြကို သန္႔စင္ဖို႔
သူ သိတတ္ပံု မရ။
သမီး ေျခေထာက္ေတြ
သမီးလက္ေတြ
တစ္ခုမွ အေကာင္းပကတိ မရွိေတာ့။
နာလိုက္တာ အေမရယ္
အား အမယ္ေလးေလး
အသည္းခိုက္မတတ္
ရက္ရက္စက္စက္ နာပါတယ္။
ေခၽြးေတြ တကိုယ္လံုးပ်ံတက္လာ
ေသြးထဲလိႈက္တဲ့နာက်င္္မႈဟာ
တဆတ္ဆတ္ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔တုန္ခါတယ္။
သမီးတို႔ကို အကိုႀကီးတစ္ေယာက္က
ဓာတ္ပံု႐ိုက္သြားတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဘာမွ ဆက္မျဖစ္ဘူး
ေနာက္သံုးလ ၾကာသြားတယ္။
တစ္ရက္ကို ငရဲတစ္ကမ႓ာဆိုရင္
သမီးတို႔ ငရဲမွာ ေနာက္ထပ္
ကမ႓ာကိုးရာ ၾကာခဲ့ရေပါ့။
ကူညီပါရေစက သမီးတို႔ကို
ငရဲမွာ
ေနာက္ထပ္ကမ႓ာကိုးရာ ၾကာေအာင္
ဆက္ထားတယ္။
လူ႔အခြင့္ေရးေကာ္မရွင္က
သမီးတို႔ကို ငရဲမွာ
ေနာက္ထပ္ ကမ႓ာကိုးရာ ၾကာေအာင္
ဆက္ထားတယ္။
ေက်ာက္တံတားရဲစခန္းမွာျဖစ္ျဖစ္
လူ႔အခြင့္ေရးေကာ္မရွင္မွာျဖစ္ျဖစ္
သမီးတို႔ဘဝေတြဟာ
ဒီ့ထက္ပိုေကာင္းလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ဘူး။
အိမ္ေဖာ္ဆိုတာ ႐ိုက္ရတာပဲလို႔
လူ႔အခြင့္ေရးေကာ္မရွင္ႀကီးက ေျပာသတဲ့။
တစ္ခုတည္း သမီးသိတာက
လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ တစ္ေခ်ာင္းစီ
မက်ဳိးမခ်င္း
ေနာက္လွန္အခ်ဳိးခံရတာ သိပ္နာတယ္။
တံေတာင္ဆစ္ကေန ေဖ်ာင္းကနဲ
အခ်ဳိးခံရတာ သိပ္နာတယ္။
အသားေတြ အရွင္လတ္လတ္
ဓားနဲ႔ အမႊမ္းခံရတာ သိပ္နာတယ္။
အသားဖတ္ေလးေတြ
ကြာသြားတာၾကည့္ရင္း
ေသြးေတြ စီးက်လာတာၾကည့္ရင္း
တအိအိ သမီးငိုခဲ့ရ။
နာလိုက္တာ ဆိုးလိုက္တာ။
သမီးမ်က္ႏွာေပၚက
အသားေညွာ္နံ႔က ခုထိမႊန္ထူဆဲ။
ဓားနဲ႔ အလွီးခံရတဲ့
သမီး ႏွာေခါင္းက အခုထိ နာက်င္ဆဲ။
အား အမယ္ေလး ေလး
နာလိုက္တာ အေမရယ္။
(Photo : မူရင္းတင္သူ)
စာေရးဆရာ သြန္းေနစိုး
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။