ေဇာ္မ်ိဳးထြဋ္ (မဇၥၩိမလႈိင္း) (၁၉၆၀-၂၀၁၄)

Music Crazy Te Te Tar Tar

 

🎸🎸 ဗမာ့ ဂီတ ျမစ္ႀကီး တစ္စင္း 🎸🎸

ေဇာ္မ်ိဳးထြဋ္ (မဇၥၩိမလႈိင္း)
(၁၉၆၀-၂၀၁၄)

ေဇာ္မ်ိဳးထြဋ္ (မဇၥၩိမလႈိင္း) ဆံုးတာ တလ ျပည့္တဲ႔ေန႔မွာ ဟယ္ရီလင္း က တႏွစ္ျပည့္တယ္။ ဟယ္ရီလင္း ကို ပရိသတ္မ်ား က ငယ္နာမည္ ကိုဃ ပဲ ခ်စ္စႏိုးေခၚေလ့ရွိၾကတယ္။
ေဇာ္မ်ိဳးထြဋ္ (မဇၥၩိမလႈိင္း) ကိုလည္း ပရိသတ္ အမ်ားစု က ခ်စ္စႏိုး ကိုေဇာ္ႀကီး လို႔ပဲေခၚၾကတယ္။ သူ႔ မိတ္ေဆြ မ်ားကေတာ့ ကိုဖိုးေဇာ္ႀကီး၊ ကိုေဇာ္ႀကီး သင့္သလို ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ အေလ်ာက္ ေခၚၾကတယ္ ထင္တယ္။
မိတ္ေဆြ တေယာက္ က တခါ ဆိုဖူးတယ္။

နာမည္ႀကီး သူ Celebrities ေတြ ထဲက ခ်စ္သူ၊ မုန္းသူ ဆိုရင္ ပရိသတ္ အမ်ားက နာမည္ရင္း ဘယ္ေတာ့မွ မေခၚတတ္ၾကဘူး လို႔ သူက ဆိုတယ္။

က်ေနာ့္ အတြက္ေတာ့ မွန္တယ္။ အမ်ား အတြက္လည္း ေယဘုယ် သေဘာ မွန္မယ္ ထင္တယ္။ မုန္းသူ အတြက္ အေခၚေတြက ထားပါေတာ့။

ခ်စ္သူေတြ အတြက္ ဆိုရရင္ ပရိသတ္ အေနနဲ႔က သူတို႔ ရဲ႕ အသက္၊ ဝါ၊ ပညာေတြကို ေလးစားေသာ္ျငား ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ဂီတပညာရွင္ေတြကို ခ်စ္စႏိုး နာမည္ နဲ႔ အႏုပညာ နာမည္ ေတြကိုပဲ ေခၚရမွ အားရတယ္။ ကိုရဲႀကီး၊ ငွက္ႀကီး၊ ဂႀကီး အစရွိ သျဖင့္ ေပါ့..။

ဦးတိုး ကို ဆိုလည္း ခင္ေမာင္တိုး လို႔ အႏုပညာ နာမည္ ဦး/ကို မတပ္ ဘဲ ေခၚမွ စိတ္ထဲ အရသာ ရွိ ေက်နပ္တယ္။ ဆိုေတာ့ ေဇာ္မ်ိဳးထြဋ္ (မဇၥၩိမလႈိင္း) လည္း ကိုေဇာ္ႀကီး ဆို မွ အားရပါရ ရွိတယ္။ မရိုေသ၊ မေလးစားတဲ့ သေဘာမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။
(စကားခ်ပ္ - ဖားခ်င္သူမ်ားကလည္း သမၼတႀကီး၊ ဥကၠ႒ႀကီး လုပ္တတ္ၾကတယ္။

အရာရာမွာ ‘ႀကီး’ ထည့္တတ္တဲ့ ဗမာျပည္က ‘ႀကီး’ ေရာဂါ တမ်ိဳး၊ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ဂီတပညာရွင္ေတြကို ခ်စ္လို႔ ‘ႀကီး’ ထည့္ ေခၚရင္ေတာင္ တခါတေလ စိတ္ထဲ တမ်ိဳး ျဖစ္တယ္။

သူတို႔ရဲ႕ ‘ႀကီး’ ေရာဂါေၾကာင့္..။ ထားပါေတာ့၊ ဒီ ‘ႀကီး’ ကိစၥ ေနာက္ ၾကံဳမွ ဆက္ပါ့မယ္။)
ဟယ္ရီလင္း အမွတ္တရ ေဆာင္းပါး ေရးေနရင္း ကိုေဇာ္ႀကီး ကိုလည္း သတိရတယ္။

သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တြဲခဲ့တဲ့ အေခြ “မုိးႀကိဳးသြားရဲ႕ ျပင္းထန္တဲ့အလ်င္ (သုိ႔မဟုတ္) ဟယ္ရီလင္းရဲ႕ဟယ္ရီလင္း (၁၉၉၁)” ဆိုတာ ငယ္ဘဝ တေလွ်ာက္ ကက္ဆက္ တိပ္ေခြ တိပ္သား ပါး ေအာင္ နားေထာင္ခဲ့ရတဲ့ အေခြေပါ့။

သူတို႔ ခြဲခြာသြားၾကေတာ့ လည္း (၁၁) လ ပဲ ျခားတယ္။ဗမာျပည္ က ၁၉၆၀ ေႏွာင္း၊ ၇၀ မ်ိဳးဆက္ အတြက္ Beatles ေတြဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း ကိုယ့္ဆီက Playboy အဖြဲ႕ ကို ပို စြဲလမ္း ႏွစ္သက္ၾကတယ္။

သိန္းတန္ ဂစ္တာ တီးဟန္ ကို စြဲတယ္၊ သန္းႏိုင္ ရဲ႕ ဒရမ္ ရိုက္ခ်က္ေတြကို ႀကိဳက္တယ္၊ သန္းႏိုင္ က “ေပတစ္ရာ လမ္းမ အနက္ေရာင္ေလးအေပၚ ငါ.. ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔ လက္မွာ အေဖာ္.. ဒူးယား စီးကရက္ တလိပ္ကို.. ရိႈက္ကာဖြာ..” ေအာ္ရင္ အသည္း ခိုက္ေအာင္ ျဖစ္ၾကတယ္၊ ေတာ္မီေက်ာ္ႏိုင္ ရဲ႕ အဆို၊ အတီး၊ စင္ျမင့္ Performance ေတြက ေခတ္ ကို ဦးေဆာင္ေနတယ္။

Aces ရဲ႕ ေအာ္စတင္ေဇဗီယာ၊ E-Machine ရဲ႕ ပီေမာ္ဂင္၊ King ရဲ႕ ဒိုမီႏိုတင္ေမာင္ (မူဆာ)၊ ELF က တကၠသိုလ္ေအးေမာင္ အစရွိတဲ့ ဗမာ့ ေရွးဦး ဂစ္တာ သမားမ်ား၊ ဂီတ သမားမ်ား ကို အထူး ေၾကြခဲ့ၾကတယ္။

ဒီလိုပဲ က်ေနာ္ တို႔ ၁၉၈၀ ေႏွာင္း၊ ၉၀ လူငယ္ မ်ား အတြက္လည္း တီဗြီဖန္သားျပင္က ျမင္ရတဲ့ Jon Bon Jovi ထက္၊ Rachie Sambora ထက္၊ အရွင္လတ္လတ္ မ်က္စိေရွ႕ ျမင္ေနရတဲ့ စင္ျမင့္ ထက္ က ကိုဃ Dr. Martens ဖိနပ္ ကိုစီး အသံခ်ဲ႕စက္ အေပၚ ေျခတဖက္ နင္းတင္ရင္း ဆံပင္ ဝဲခ်ေနတာ ကို ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ရင္း အားေပးတယ္၊ ကိုေဇာ္ႀကီး ရဲ႕ ျပင္းရွတဲ့ Lead Solo ေတြက ၾကက္သီးေမြးညင္းထေအာင္ ရင္သပ္ ရႈေမာ ျဖစ္ေစတယ္။

ဦးဘြဲ႕ ရဲ႕ ဂစ္တာ တီးဟန္ ကို ခိုက္တယ္၊ ပက္ထရစ္ေမလာ က “ဖြတ္ခ်က္ကေလး Aces ေပါ့ ေဟ့.. ဖြတ္ခ်က္ကေလး စီးဖူးသလား.. ေဟ့” လုပ္ရင္ ေသြးေတြ ၾကြလာတယ္၊ ဒဲရစ္ေမလာ ရဲ႕ “အျပာေရာင္ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ အေျပးအလႊာေလး လိုက္ရွာလို႔” ဗလံုးဗေထြး ဆိုသံက ထိတယ္၊ ေဂ်ေမာင္ေမာင္ ဆိုတာ ဗမာ့ ေရာ့ခ္ဂီတ ရဲ႕ ျပယုဂ္ပဲ၊ ကိုယ္တေယာက္တည္း အိပ္ေနမယ္၊ အိပ္ေနမယ္ သူ ေအာ္ရင္ မဆီမဆိုင္ ေသြးေတြ ဆူလာရတယ္၊ ကိုဇာလ်န္း၊ ကိုရဲလြင္ တို႔ ရဲ႕ တည္ၿငိမ္တဲ့ ဂစ္တာ ေဘ့စ္ လိုက္သံေတြက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ရင္ခုန္သံ ေတြပဲ။

ခိုင္ထူး ကက္ဆက္တိပ္ေခြေတြ ထဲက မိုးေက်ာ္ ရဲ႕ ဂစ္တာ Lead Solo ေတြကို ေဆြးေဆြး ျမည့္ျမည့္ ခံစားတယ္၊ “သိလား..” က အခ်ိန္တိုင္း ရင္ထဲ ေရာက္လာတတ္တယ္၊ “ေတးသြားေလးႏိႈးလို႔.. ႏိုးလာစဥ္မွာ လင္းအရုဏ္ၿငိမ္သက္ဆဲ..” ဆိုတဲ့ ခင္ေမာင္တိုး ရဲ႕ အသံဝါႀကီး နဲ႔ မဇၥၩိမလႈိင္း ရဲ႕ အဖြင့္ ေတးဂီတ ေပါင္းစပ္မႈ “ေလျပည္ညင္း” က မနက္တိုင္း ရင္ဘတ္ ႏွလံုးသားကို တိုက္ခတ္ေနတယ္။

စိုင္းခမ္းလိတ္၊ ကိုေနဝင္း တို႔ရဲ႕ ေတးဂီတ သံစဥ္၊ စာသား ေတြက ဘဝ ဒႆနေတြပဲ၊ စိုင္းထီးဆိုင္ ရဲ႕ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ အသံ က က်ေနာ့္တို႔ အတြက္ တရားသံပဲ၊ ခင္ဝမ္း၊ မြန္းေအာင္ တို႔ရဲ႕ သီခ်င္းသံ ေတြက ည ည ဂီတ ဝတ္ျပဳျခင္း တမ်ိဳးပဲ။

ခင္ဝမ္း ရဲ႕ ဧရာဝတီ နဲ႔ ငွက္ႀကီး ရဲ႕ ရာဇဝင္မ်ားရဲ႕သတို႔သမီး က က်ေနာ္တို႔ အတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းပဲ..။

က်ေနာ္ တို႔ အတြက္ Ritchie Blackmore၊ Michael Schenker၊ Carlos Santana မရွိလည္း ေနလို႔ ရႏိုင္ေပမယ့္ သူတို႔ မရွိရင္ေတာ့ အသက္ ဝိညာဥ္ ေတြ ကင္းမဲ့ သြားမယ္၊ Deep Purple ထက္ ဗမာျပည္ ရဲ႕ Deep Purple သႊေအာင္၊ ဂၽြန္သင္ဇမ္း တို႔ကို (က်ေနာ္တို႔) ပိုလိုအပ္တယ္။

သူတို႔ရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူး က ဗမာ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း အတြက္ ႀကီးလွတယ္။

ဒီထဲမွာ ကိုေဇာ္ႀကီး ရဲ႕ အခန္းက႑ က ထိပ္ပိုင္းေနရာမွာ ရွိတယ္။ ဆိုေတာ့ Steve Vai မရွိလည္း၊ Joe Satriani ရဲ႕ ဂစ္တာ သံကို နားမေထာင္ဖူးလည္း ဗမာျပည္ လူသာမန္ မ်ား အတြက္ ကိစၥ မရွိဘူး၊ ကိုေဇာ္ႀကီး မရွိခဲ့ရင္ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ဂီတသမား မိတ္ေဆြ တေယာက္ က ဆိုဖူးတယ္။

၁၉၈၀ ခုႏွစ္ အလယ္မ်ား မွာ ဗမာျပည္ ရဲ႕ အေကာင္းဆံုး ဂစ္တာ သမား အျဖစ္ ကိုဘြဲ႕မွဴး နဲ႔ ကိုဖိုးေဇာ္ႀကီး လို႔ သူတို႔ သတ္မွတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာ က ဘယ္သူ က ‘တစ္’၊ ဘယ္သူ က ‘ႏွစ္’ လို႔ မခြဲႏိုင္တာပဲ လို႔ ဆိုတယ္။

ဘယ္သူ ဗိုလ္ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပရိသတ္ အတြက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး က ဂီတ ဘုရား ခ်ည္းပါပဲ။ Van Halen Tapping တီးတာ ဗမာ အမ်ားအတြက္ လက္လွမ္းမမီႏိုင္၊ စိတ္မဝင္စားႏိုင္၊ ဒါေပမယ့္ ေစာဘြဲ႕မွဴး၊ ေဇာ္မ်ိဳးထြဋ္ (မဇၥၩိမလႈိင္း) ႏွစ္ဦး ရဲ႕ Finger Tapping တီးဟန္ကို ဗမာျပည္ အတြက္ ေရွးဦး ၈၀ ခုႏွစ္မ်ားရဲ႕ စင္ျမင့္ထက္မွာ ျမင္ရ၊ ကက္ဆက္တိပ္ေခြမ်ားမွာ ၾကားရေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ဦးဟာ က်ေနာ္ တို႔ အတြက္ ဗမာ့ ဂစ္တာ ဘုရား ႏွစ္ဆူပါပဲ။

ကိုေဇာ္ႀကီး ကို ပင္တိုင္ မဇၥၩိမလႈိင္း အဖြဲ႕နဲ႔ တြဲ ၿပီး အေနာက္တိုင္း ဂီတ နဲ႔ အေရွ႕တိုင္း ရိုးရာ ဟန္ ေပါင္းစပ္မႈ ဂီတ ပံုစံ ကို ပရိသတ္ အမ်ား ႏွစ္သက္ၾကတယ္။

မဇၥၩိမလႈိင္း ရဲ႕ တည္ၿငိမ္ ေအးေဆး တဲ့ ဂီတ မွာ ကိုေဇာ္ႀကီး ရဲ႕ ထူးျခား စူးရွတဲ့ စူးရဲရဲ Lead ဂစ္တာ အသံ Intro အဝင္ေတြ၊ Solo အတီးေတြ စတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ ဆန္းသစ္ တီထြင္မႈေတြ ကို လူေတြ စြဲၾကတယ္။

ကိုေဇာ္ႀကီး T-4 အဖြဲ႕အေနနဲ႔ တီးတဲ့ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္၊ ႏိုင္ငံျခားသံစဥ္မွီး ေတးစု ေတြကိုလည္း ဂီတ ဝါသနာ ရွင္၊ အထူးသျဖင့္ ဂစ္တာ ဝါသနာ ရွင္မ်ာ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ႏွစ္သက္ခဲ့ၾကတယ္။

ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ တီးခတ္မႈေတြမွာ ထိုးထြင္း ဖန္တီး တီးခတ္ႏိုင္မႈ၊ ႏိုင္ငံျခား သံစဥ္မွီးေတြကို တီးရာမွာ မူရင္း ႏိုင္ငံတကာ ဂစ္တာ သမား မ်ား လက္ရာ အတိုင္း အမီ တီးႏိုင္မႈေတြေၾကာင့္ ကိုေဇာ္ႀကီး ကို ပရိသတ္မ်ား က ေလးစား အားေပး ၾကရံုသာမက ဂီတ သမားမ်ား အခ်င္းခ်င္းလည္း ေလးစားသမႈ ရွိၾကတယ္။

လူငယ္ ပရို ဂစ္တာ သမားမ်ား အေတာ္မ်ားမ်ား အတြက္ ကိုေဇာ္ႀကီး ဟာ သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာ Role Model တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ကိုေဇာ္ႀကီး ရဲ႕ ဂီတ သီအိုရီ ႏိုင္နင္းမႈ၊ ဂီတပညာ ျပည့္ဝမႈ ေတြ အတြက္လည္း လူအမ်ား ေလးစားခဲ့ရတယ္။ မဇၥၩိမလႈိင္း မွာ ကိုေမာင္ေမာင္၊ ေဇာ္မ်ိဳးထြဋ္၊ ခင္ေမာင္တိုး တို႔ (၃) ဦးဟာ ဂီတ စီမံခန္႔ခြဲမႈ Musical Arrangement ကို ဝါသနာ စူးနစ္ အဓိက လုပ္ခဲ့ၾကသူေတြပါပဲ။

ဒါ့အျပင္ ကိုေဇာ္ႀကီး က ဂီတမွဴး အျဖစ္နဲ႔ သၾကၤန္မိုး အပါအဝင္ ေအာင္ျမင္တဲ့ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားႀကီး ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာကို တာဝန္ယူ ေဆာင္ရြက္၊ ဂီတ စီမံ ခဲ့တယ္။ ရုပ္ရွင္အကယ္ဒမီ ဆုေတြလည္း ေနာက္ခံ ဂီတအတြက္ ရခဲ့တယ္။ ဂီတ အလုပ္ နဲ႔ ပဲ ဘဝ တေလွ်ာက္လံုး ေနသြား၊ ေသသြားခဲ့သူ ျဖစ္တယ္။

ကိုေဇာ္ႀကီး ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ ဂီတ အလုပ္၊ ဂီတ ေက်းဇူး မ်ားက ဗမာျပည္ အတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၁၃ ဒီဇင္ဘာ ထဲ မွာတင္ ထြက္ခဲ့တဲ့ သႊေအာင္ + ဂၽြန္သင္ဇမ္း + သွ်မ္းလွ်န္ (၃) ေယာက္ အုပ္စု ရဲ႕ အေခြ သစ္မွာ ကိုေဇာ္ႀကီး Session Player အေနနဲ႔ ဝင္တီးေပးခဲ့တဲ့ ေရာ့ခ္ သီခ်င္း ႏွစ္ပုဒ္ လက္သံ ကို လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ဝါသနာ ရွင္မ်ား နားေထာင္ခဲ့ရေသးတယ္။

(၅၀) ေက်ာ္ ကိုေဇာ္ႀကီး တေယာက္ လက္မက် ေသးဘူး ဆိုတာ ပရိသတ္မ်ား သိရ၊ ၾကားရ၊ ဝမ္းသာ ရ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ဂီတ မိတ္ေဆြ တေယာက္ က အဲဒီ အေခြ သစ္ ကို နားေထာင္ရင္း တီးခတ္သူ Player Line-up မသိေသးေတာ့ သီခ်င္း တခ်ိဳ႕ နားေထာင္ၿပီး “ဟ.. Lead သမား က ကိုဘြဲ႕မွဴး အဆင့္ အတိုင္းပါပဲလား” လို႔ တအံတၾသ ျဖစ္ရေၾကာင္း ဆိုတယ္။

ေနာက္ အတီး လူစာရင္း တပုဒ္ခ်င္း သိရေတာ့ မွ အဲ့ဒီ သီခ်င္းေတြက ကိုေဇာ္ႀကီး တီးေၾကာင္း သိရေတာ့ မအံ့ၾသေတာ့ေၾကာင္း ဆိုဖူးတယ္။

အျခား ဂီတ မိတ္ေဆြမ်ား နဲ႔လည္း ကိုေဇာ္ႀကီး၊ ကိုဂၽြန္ တို႔ ေနာက္ပိုင္း ပိုတြဲျဖစ္၊ သီခ်င္းေတြ ပို လုပ္ျဖစ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ လို႔ ေျပာမိတယ္။ ကိုသႊေအာင္၊ ကိုဂၽြန္တို႔ ဆီေတာင္ လွမ္း စာေရး ေျပာျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။

ကိုေဇာ္ႀကီး လို Heavy Metal ဆန္ဆန္ Rock အျပင္းစား ေတြကို ဗမာျပည္မွာ ေရွးဦး တီးခတ္ ခဲ့သူ ဂစ္တာ သမား တစ္ေယာက္ နဲ႔ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ ဗမာ့ Rock ဂီတ ကို ဦးေဆာင္ လမ္းေၾကာင္း ေဖာက္ခဲ့တဲ့ အကို တို႔ အဖြဲ႕ ရဲ႕ ပူေပါင္းမႈ ဂီတ အလုပ္ကို စားသံုးရတာ သိပ္ ဝမ္းသာ ေက်နပ္ ျဖစ္ရတယ္၊ ေနာင္မွာ မ်ားမ်ား ဆက္လုပ္ႏိုင္ပါေစ လို႔ ဆႏၵျပဳ ျဖစ္တယ္။ အခုေတာ့ ဆႏၵ က မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့..။

ဒါမ်ိဳး ဂီတ အလုပ္ေတြ အျပင္ ကိုေဇာ္ႀကီး ဟာ ေနာက္ဆံုး မဆံုးခင္ အခ်ိန္ထိ ဗမာ့ ဂီတေလာကမွာ အျမဲတမ္း မထင္ေပၚ၊ အႏွိမ္ခံ ျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ အတီး သမား မ်ား ဘက္က ဦးေဆာင္ မားမားမတ္မတ္ ရပ္ရင္း အတီးပညာရွင္မ်ား မွန္မွန္ကန္ကန္၊ မွ်မွ်တတ အက်ိဳးခံစားခြင့္ ရေရး အတြက္လည္း တက္တက္ၾကြၾကြ ေဆာ္ၾသ ေနခဲ့သူ တေယာက္ပါ။

အခုလို အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ဆက္လုပ္ႏိုင္ဖို႔ အေကာင္ဆံုး အရြယ္ ၅၀ ေက်ာ္မွာ အခ်ိန္မတိုင္ဘဲ ခရီးဆက္ ထြက္ခြာသြားတာဟာ အင္မတန္ ႏွေျမာဖို႔ ေကာင္းလွသလို ဗမာ့ဂီတေလာက အတြက္ (စကားအျဖစ္မဟုတ္တဲ့) တကယ့္ကို ႀကီးမားတဲ့ ဆံုးရံႈးမႈႀကီး ပါပဲ။

အခုေတာ့ တခန္းရပ္ခဲ့ၿပီေပါ့..။ ဒါေပမယ့္ ကိုေဇာ္ႀကီး ရဲ႕ နာမည္၊ သူ ဖန္တီးခဲ့တဲ့ ဂီတ၊ သူ႔ အလုပ္ ေတြ အားလံုးကေတာ့ ပရိသတ္ၾကားမွာ အျမဲ ရွိေန၊ လူထု ရင္ဘတ္ ႏွလံုးသား အျမဲ ခိုဝင္ ေနဦးမွာပါ။

**အနာဂတ္ မ်ိဳးဆက္ အတြက္ လည္း စံနမူနာ ေကာင္း ဂီတ သမား ႀကီး အျဖစ္ သမိုင္း မွတ္တမ္း ဝင္ေနဦးမွာပါပဲ။*****