မ်က္ရည္ေတြ စို႔ခဲ႔ရတဲ႔ "ခ်ဥ္ဖတ္"ေလး
==========================
(ဒီစာေလးက အရမ္းေကာင္းလို႔ ျပန္ Share လိုက္ပါတယ္။ စာဖတ္ပ်င္းတဲ့ သူတစ္ေယာက္ ဆိုရင္လည္း အခ်ိန္ ခဏေလာက္ေပးၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တယ္။ စိတ္ထဲ တစ္ခုခုေတာ့ က်န္ခဲ့ေစမွာပါ။)
"ေျပးထားကြ"
"ေျပးကြ"
"ျမန္ျမန္ေျပးေလကြာ"
"ေျပးပါဟ"
ေက်ာင္းသားေလးေတြေျပးေနၾကတဲ
ထိပ္ဆံုးမွာေျပးေနတာ ႏွစ္ေယာက္ထဲ တစ္ေယာက္က အတန္းထဲမွာ နာမည္ႀကီး စာအေတာ္ဆံုး၊ ဆရာမေတြ အခ်စ္ဆံုး ေမာင္ထိန္၀င္း။ သူ႔ေဘးမွာ ကပ္ေျပးေနတာ ကေတာ့ ေက်ာင္း ခ်ဥ္ဖတ္၊ ထပ္႐ွင္းေအာင္ေျပာရရင္ စာမေတာ္ဘူး၊ ဆရာမေတြ အျမင္ကပ္ၾကတယ္။
ခိုင္းရင္ လုပ္ခ်င္မွ လုပ္တတ္လို႔ေလ။
ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အရမ္းခ်စ္ၾကတယ္။ သူ႔နာမည္က ေမာင္ၾကည္လင္ ။ နာမည္နဲ ႔လူနဲ႔က သိပ္မကိုက္ အသားက ခပ္ညိဳညိဳ၊ မ်က္ႏွာေလးေထာင့္နဲ႔ ထူးျခား တာက အျမဲျပံဳးေနတတ္သူ။ သို႔ေသာ္
ျပႆနာေကာင္ေလး။ နာမည္ရင္းပင္ ေပ်ာက္ေနၿပီ။ ခ်ဥ္ဖတ္တဲ့ ။
ပရိသတ္ထဲမွာ အသံ အထြက္ဆံုးက -
"ထိန္၀င္းကြ ..... ေျပးကြ ..... မင္းႏိုင္ရမယ္ကြ"
ေက်ာင္းသားေလး တစ္သိုက္ကေတာ့ -
"ခ်ဥ္ဖတ္ ေၿပးထားကြ ..ဒီေကာင့္ကို အႏိုင္ယူျပလိုက္ စမ္းကြ"
ထိုစဥ္မွာပင္ ေမာင္ထိန္၀င္း ေျခေခါက္ၿပီး တလိမ့္ေခါက္ေကြး ပစ္က်သြားကာ ဂြၽမ္းေတြပင္ ေလးငါး ပတ္ေလာက္ ထိုးသြားတယ္ ထင္ရတယ္။ၿပိဳင္ဘက္ မ႐ွိ တစ္ဦးတည္း ပန္း၀င္ဖို႔ ခ်ဥ္ဖတ္ အခြင့္အေရး ရလိုက္ပါတယ္။ႀကိမ္းေသကို ရေနၿပီ။
အားေပးေနတဲ့ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြနဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြထံမွ "ဟာ"ဆို တဲ့ အသံႀကီးကို အလြန္ပင္ က်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ သူူတို႔ေတြက ထိန္၀င္းကိုသာ ႏိုင္ေစခ်င္စိတ္ႀကီးစိုးေနခ
အ႐ႈံးနဲ႔ေတြ႔ရမည္ကို အလြန္ပင္ႏွေျမာ၍ ထြက္လာေသာ အသံ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
"ဟင္"
ဒီအသံ က ပိုက်ယ္ သြားခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္သူမွ မထင္မွတ္ ထားတဲ့ အျပဳအမူ၊ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရ၍ျဖစ္ ပါတယ္။ ပစ္လဲက်သြားေသာ ေမာင္ထိန္၀င္းကို ခ်ဥ္ဖတ္ က ဆြဲေပြ႔လိုက္လို႔ပါပဲ။ အားလံုး စိတ္ထင္ ခ်ဥ္ဖတ္ ေတာ့ေပ်ာ္ၿပီး ပန္း၀င္လိုက္ၿပီ ထင္ေနၾကတာပါ။ ပန္း၀င္ဖို႔
ကလည္း ကိုက္ ၁၀၀ သာသာ က်န္ေတာ့သည္ေပါ့။
ေမာင္ထိန္၀င္းကို ဆြဲေပြ႕လာၿပီး ၿပိဳင္ပြဲ အျပင္ကို ထြက္လာတာ ေက်ာင္းရဲ႕မေကာင္းသတင္း နာမည္ႀကီး ခ်ဥ္ဖတ္ ၿဖစ္ေနသည္ကိုက အားလံုးအတြက္ အထူးအဆန္းပမာ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။
"ဟိုေကာင္ေတြ လာၾကေလကြာ၊ ျမန္ျမန္လာကြ ဒီေကာင့္ ကို ေဆးခန္းပို႔ မွ ရလိမ့္မယ္ ထင္တယ္"
ပရိသတ္ၾကားမွ အခန္းေဖာ္ေတြ၊ ခ်ဥ္ဖတ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပးထြက္လာၾကၿပီး ညည္းညဴေနေသာ ေမာင္ထိန္၀င္း ကို ေဆးခန္းပို႔ရန္ ၀ိုင္း၍သယ္ပိုးကာ ထြက္သြားၾကတယ္။
ထိုၾကားထဲ ေျပးလိုက္ သြားတာကေတာ့ အလြန္ပင္ စိုးရိမ္ေသာမ်က္ႏွာနဲ႔ အတန္းပိုင္ ဆရာမ ေဒၚျမင့္ျမင့္ ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းအလံတိုင္ေအာက္က အုတ္ခံုေလး မွာ ထိုင္က်န္ ခဲ့တာကေတာ့ ခ်ဥ္ဖတ္ပါပဲ ။
ေဆးခန္းကို လိုက္ မသြားခဲ့ပါဘူး။ ေမာေနေသာ္လည္း ခပ္ေအးေအး ပံုစံနဲ႔ အလံတုိင္ကို မွီၿပီး ေရအိုးစင္က ခပ္ လာတဲ့ေရကို စိမ္ေျပ နေျပေမာ့ေသာက္ေနပါတယ္။
"ခ်ဥ္ဖတ္ လာ ထိုင္ေလကြာ "
"မင္း တို႔ေရာ ေဆးခန္းလိုက္ မသြားဘူးလား"
"ထားလိုက္ စမ္းပါကြာ၊ မေသႏိုင္ပါဘူးကြာ။ ဒါနဲ႔ မင္း
ဘာေၾကာင့္ ပန္း မ၀င္လိုက္တာလဲ။ အခုေတာ့ မင္း တို႔ေနာက္က ငပုေကာင္ ပထမ ရသြားတယ္ ကြ။ မင္းပဲ ပထမဆု ရတဲ့ လြယ္အိတ္ေလး လိုခ်င္တယ္ဆို"
ခ်ဥ္ဖတ္ ဘာမွ မေျပာ ခပ္ျပံဳးျပံဳးပဲ ေနေနတယ္။
ထိုစဥ္ သူတို႔အနား ကို PT ဆရာ ဦးညိမ္း ေရာက္လာပါ တယ္။
"ခ်ဥ္ဖတ္"
"ဗ်ာ.....ဆရာ"
အနားသို႔ ဆရာေရာက္လာသျဖင့္ အတင္းကုန္းထၿပီး မတ္တတ္ရပ္လိုက္ၾကပါတယ္။
"မင္းလိုေကာင္မ်ိဳးမွာ ဒီလိုစိတ္ဓာတ္႐ွိတာ ငါေရာ၊ အားလံုးေရာ အေတာ္ အံ့ၾသသြားတယ္ကြ။ မင္းေကာင္ေတာ့ ေျခဆစ္ေခါက္သြားလို႔
မထႏိုင္ေတာ့ဘူး တဲ့။ ဒါနဲ႔ မင္းက ပန္း၀င္ခါနီး ဘာလို႔ ပန္းမ၀င္ပဲ ထိန္၀င္းကို သြားေပြ႔ရတာလဲ "
"ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး ဆရာ၊ အေဖက ေျပာဖူးတယ္ အႏိုင္ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အလြယ္ဆံုး ရယူႏိုင္တယ္ တဲ့။ အ႐ႈံး ဆိုတာကိုသာ လူေတြ အလြယ္ မရႏိုင္တာတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္က ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားပါ။ ပန္း၀င္ ခါနီးရင္ အေလ်ာ့ေပးၿပီး ဒီေကာင့္ကိုပဲ အႏိုင္ေပးလိုက္မွာပါ ဆရာ။
ဒီေကာင္က အတန္းထဲမွာလည္း စာအေတာ္ဆံုး၊
စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပြဲမွာလည္း
ဒီလိုလူဆီမွာ အ႐ွံုးဆိုတာကို လက္ခံႏိုင္အား မ႐ွိႏိုင္ဘူး လို႔ ထင္တယ္ ဆရာ။
ဒါ့အျပင္ ကြၽန္ေတာ္လိုေကာင္ ႏိုင္ရင္လည္း မေကာင္းျပန္ဘူး။ထိန္၀င္းႏို
တကယ္ေတာ့ ဆရာရယ္ .....
ကြၽန္ေတာ္က အျမဲ ႐ႈံးေနက်ပါ။ သူမ်ားေတြ အျမင္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ႐ႈံးေနတာကိုက သူတို႔ အတြက္ ေက်နပ္ စရာျဖစ္ေန မွာပါ။ အဲ့ဒါကိုက ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ အႏိုင္ပါပဲ ဆရာ "
ဆရာေ႐ွ႕ မွ ေခါင္းေလးငံု႔ကာ ထြက္သြားေသာ ခ်ဥ္ဖတ္ ေခၚ ၾကည္လင္ရဲ႕ေနာက္ေက်ာကို ဆရာလုပ္သူမွာ ၾကည့္ေနရင္း (၈) တန္းအရြယ္ ကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားေတြကို ဘယ္လို နားလည္ရမွန္း မသိ
အံ့ၾသစြာ က်န္ခဲ့ ပါေတာ့တယ္။ ဒီလို စကားေတြကို ဆရာျဖစ္သူ မၾကားဖူးပါ။
ဒီလို ကေလးမ်ိဳးမွာ ဒီေလာက္ျမင့္တဲ့ အေတြးအေခၚ ႐ွိေနတာ ပိုလို႔ပင္ အံ့ၾသစရာ တစ္ခုပါ။
အျခား ဆရာေတြကို ဒီစကားေတြ ျပန္ေျပာျပရင္ ယံုၾကပါ့မလား။အေတြးေတြ မ်ားစြာျဖင့္ ရပ္ေနရင္း ...............
.
.
.
.
ေမာင္ထိန္၀င္း ေက်ာင္းျပန္တက္တဲ့ေနေပါ့။ အေျပးၿပိဳင္ပြဲ မွာ ပထမဆု ရသြားတဲ့ ငပုလို ႔နာမည္ေျပာင္ေခၚ တဲ့ ေက်ာ္စိန္လည္း လြယ္အိတ္ တကားကား နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ လာတဲ့ေနေပါ့။ အခ်ိန္က အတန္းပိုင္ဆရာမ ေဒၚျမင့္ျမင့္ အခ်ိန္ -
"သားေလး သက္သာလား။
လမ္းကိုေျဖးေျဖးေလွ်ာက္ေနာ္
အတက္ အဆင္း သတိထား သိလား"
အခ်စ္ေတာ္ ေမာင္ထိန္၀င္းကို ကရုဏာအျပည့္နဲ႔ နိဒါန္းေတြေႁခြေနတာပါ။
"ဆရာမ ၀င္ခြင့္ျပဳပါ"
အသံေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ အခန္းေပါက္၀ကို လွမ္းၾကည့္ မိၾကသည္။ အေပါက္၀တြင္ ရပ္၍ ၀င္ ခြင့္ေတာင္းေနတာကေတာ့ ခ်ဥ္ဖတ္ပါပဲ။
"ဟို အေကာင္ ဟင္..... ဒီေန႔ေရာ ေနာက္က်ေနျပန္ ပီလား။မင္း ကေတာ့ အေတာ္လြန္ တာပဲ။ ဘာ စည္းကမ္း မွ လည္း မသိ၊ မလိုက္နာ။ နင့္လိုေကာင္က ေက်ာင္းတက္ေနဖို႔ မေကာင္းဘူး။သြား ..... ၀င္၊ သြားထိုင္"
ကပို႔ က႐ို နဲ႔ ခ်ဥ္ဖတ္ ေနာက္ဆံုး အတန္းကို အေျပးတစ္ပိုင္း နဲ႔ ၀င္ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ ေခြၽးေတြရႊဲေနေသာ ခ်ဥ္ဖတ္မွာ ပုဆိုးစကို ယူၿပီး
မ်က္ႏွာကို သုတ္လိုက္ပါတယ္။
"မင္း ဘာျဖစ္လို႔ ေနာက္က်ေနတာလဲ"
"ဒီလို ပါပဲကြာ"
ထိုစဥ္ အခန္းထဲကို ေက်ာင္းေစာင့္ ကိုေပါက္ႀကီးေျပး၀င္ လာၿပီး ...
"ဆရာမ ... ဆရာမ
ဆရာမအိမ္ ခုနက မီးလန္႔လို႔ တဲ့"
"ဟင္ ..... ဟုတ္လား ...
ေတာ္ေတာ္ပါသြားလား ႐ွင္"
ထိုင္ရာမွ ထလာၿပီး အလြန္ပင္ ေသာကေရာက္သြားေသာ ပံုစံျဖစ္ေနေသာ ဆရာမကို ေက်ာင္းသား ၊ေက်ာင္းသူေတြ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကပါတယ္။
"ဘာမွ မစိုးရိမ္ ပါနဲ႔ေတာ့ ဆရာမ၊ မီးက ဘာမွ မေလာင္ သြားပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္ေတြ႔ၿပီး အတင္း၀င္ သတ္သြားလို႔ မီးၿငိမ္း သြားတယ္တဲ့။ ခုပဲ ဆရာမ တူေလး လာေျပာသြားလို႔ ကြၽန္ေတာ္ လာေျပာ တာပါ"
ေက်ာင္းေစာင့္ ကိုေပါက္ႀကီး ျပန္ထြက္သြားပါတယ္။ ဆရာမလည္း အခန္းထဲျပန္၀င္လာၿပီး ခုမွ ေသာကေအး သြားေသာ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ သက္ျပင္းခ်လိုက္ပါတယ္။
"ကဲ ... ကဲ ... အိမ္စာေတြ လာတင္ၾက။ မတင္တဲ့သူ မၿပီးတဲ့သူ ကိုယ့္ အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ ထြက္လာ ခဲ့ေနာ္ ။ ေ႐ွ႕မွာ လက္ လာေျမႇာက္ထား"
ေ႐ွ႕ဆံုးမွ ထြက္လာသူက ခ်ဥ္ဖတ္ပါ။ ဆရာမလည္း ခ်ဥ္ဖတ္ ကို ျမင္လိုက္တဲ့ အခါ အိမ္စာ မလုပ္လာရ မလား လို႔ ေဒါသ ထြက္သြားပါတယ္။
"ဟဲ့ ... ၾကည္လင္ ! နင္ အိမ္စာ မလုပ္ခဲ့ျပန္ဘူးလား "
" ဒီ တစ္ခါေတာ့ လုပ္ခဲ့ပါတယ္ ဆရာမ။ ဒါေပမယ့္ စာအုပ္ ဘယ္မွာ က်က်န္ခဲ့လည္း မသိဘူး။ မေတြ႔ေတာ့လို႔ လာ အျပစ္ခံတာပါ"
"နင္ဟာေလ ... ငါ့ေတာင္ လာလိမ္ေနတယ္ေပါ့။ လာခဲ့ ။
နင့္လိုေကာင္ကို အရည္ ဆုတ္ပစ္မွ ရမယ္"
ခံုေပၚမွ ႀကိမ္လံုးကို လွမ္းယူၿပီး ႐ိုက္ရန္ျပင္လိုက္ပါတယ္။
"ခဏ ... ဆရာမ ... ခဏ ၊ ႐ိုက္တာေတာ့ ႐ိုက္ပါ ဆရာမ။ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ မလိမ္ပါဘူး။ အိမ္စာ တကယ္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။စာအုပ္လည္း တကယ္ ေပ်ာက္သြားတာပါ။ အေဖက ေျပာဖူးတယ္..အျပစ္ဆိုတာ ႐ွိရင္ေတာ့ ခံရမယ္။ အျပစ္သက္သာေအာင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မလိမ္ရဘူးတဲ့။ အဲဒါ ေယာက်္ားေကာင္းတို႔ရဲ႕အလုပ္
"ဒီေကာင္ကေတာ့ ....
ကဲဟယ္ ... ကဲဟယ္ ...ကဲဟယ္…ကဲဟယ္…ကဲဟယ္ "
ႀကိမ္ငါးခ်က္ကို အျပံဳးမပ်က္ပဲ ခ်ဥ္ဖတ္ခံယူလိုက္ပါတယ္။
အ႐ိုက္ခံလိုက္ရတဲ့အတြက္ လက္ မေျမႇာက္ရေတာ့ပဲ ျပန္၀င္ ထိုင္ရပါတယ္။ခ်ဥ္ဖတ္ရဲ႕ထူးျ
.
.
.
.
ညေန ေက်ာင္းဆင္းပါၿပီ။
ဆရာမေဒၚျမင့္ျမင့္လည္း မနက္က ၾကားထားတဲ့ ကိစၥေၾကာင့္ အိမ္ကို အျမန္ျပန္ လာခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ကို ေရာက္ေရာက္ျခင္း ထိုင္ေနတဲ့ မိခင္ႀကီးကို ဘယ္လိုက ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ေမးပါေတာ့တယ္။
ဆရာမတို႔ အိမ္ဟာ လမ္းမေဘးမွာ ႐ွိေနတာပါ။ ျခံစည္းရိုးနဲ႔လည္း အိမ္ဟာ သိပ္ မလွမ္းပါဘူး။ ျဖစ္ပံုကို မိခင္ႀကီး ႐ွင္းျပသည္ ကေတာ့ -
"သမီးရယ္ အေမက ဘုရားမီး ပူေဇာ္ၿပီး ေနာက္ေဖးမွာ ဟင္းအိုး သြားၾကည့္တာ။ အဲ့ဒါ ဘုရားမီးက ျပဳတ္က်ၿပီး ေအာက္က ဘုရား႐ွိခိုးရင္ ထိုင္တဲ့ ပိတ္စ အခင္းေပၚက်ၿပီး မီး ထေလာင္တာပါပဲ သမီးရယ္။
အဲ႔ဒါနဲ႔ လမ္းကျဖတ္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္က လွမ္းေတြ႔လို႔ အတင္း တက္လာၿပီး သူ႔ လြယ္ အိတ္ေလး နဲ႔ မီးကို ႐ိုက္သတ္တာေပါ့။ မီးက မၿငိမ္းေတာ့ အနီးက ေသာက္ေရအိုးကို မ,ၿပီး ျငႇိမ္းလိုက္ တယ္ေလ။
အေမလည္း ေၾကာက္ၿပီး ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိတာေပါ့။ အ့ဲဒီ ကေလးက မီးလည္းၿငိမ္းေရာ သားေက်ာင္းေနာက္က်ေန လို႔ ခြင့္ျပဳပါဦး ဆိုၿပီး ဆင္းေျပးသြားပါေလေရာ။ သူသာ မလာခဲ့ရင္ အခု အိမ္ေတာင္ က်န္မယ္ မထင္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဘုရားစင္ နားက ဘီဒိုေအာက္မွာ သူ႔စာအုပ္ေလးေတာင္ လြင့္က် က်န္ခဲ့ေသးတယ္ သမီးရဲ႕ "
အေမျဖစ္သူက ေ႐ွ႕စားပြဲေပၚမွ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း စာအုပ္ေလး ကို ယူ၍ သမီး ဆရာမကို လွမ္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆရာမလည္း လွမ္းယူၿပီး အဖံုးေပၚမွ နာမည္ကို ၾကည့္လိုက္မိေသာအခါ ရင္ထဲမွာ မီးေတြေတာက္ေလာင္ သြား သလားေတာင္ ထင္မိလိုက္ပါတယ္။
စာအုပ္ အဖံုးေပၚေရးထား တာက
ေမာင္ၾကည္လင္
ROOM - C
Grade - 9
.
.
.
.
ဆရာမလည္း စာအုပ္ကုိ အတင္းကာေရာ လွန္ၾကည့္မိ လိုက္ပါတယ္။ မ်က္ရည္ေတြ လိမ့္က်လာပါေရာ လား။ ေနာက္ဆံုး စာမ်က္ႏွာမွာ သူမ အိမ္စာအျဖစ္ ေပးလိုက္ေသာ Essay အား ေသသပ္စြာေရးထား
သည္ကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။
႐ုပ္႐ွင္ျပကြက္လို မ်က္စိထဲမွာ ျပန္လည္ျမင္လာမိ ပါတယ္။ သူ အမွန္ေတြေျပာခဲ့ေသာ္လည္း မယံုခဲ့မိဘူး။ ေဒါသေၾကာင့္ အားျပင္းျပင္းနဲ႔ ႐ိုက္ခဲ့မိတဲ့ ႀကိမ္ဒဏ္ ငါးခ်က္ကို ေတြးမိၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ပိုက်လာမိတယ္။ ................
သူ႔ အခန္းထဲေရာက္လာတဲ့ ကာလတစ္ခုလံုး တစ္ခါမွ မ်က္ႏွာသာ မေပးမိဖူးေသာ ေက်ာင္းသားေလး၊ စကားႀကီး၊ စကားက်ယ္ေတြကုိ အျမဲေျပာတတ္လို႔ အျမင္ကပ္မိေသာ ေက်ာင္းသားေလး၊ အျမဲျပံဳးေနတာကို ရိသလို လုပ္ေနတယ္၊ ေျပာင္စပ္စပ္ လုပ္ေနတယ္ ထင္မိၿပီး မ်က္မုန္းက်ိဳးခဲ့မိေသာ ေက်ာင္းသားေလး။
တကယ္ေတာ့ ..တကယ့္ လူေတာ္ေလးပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္က အေျပးၿပိဳင္ပြဲမွာ ပထမဆု အလြယ္ေလး ရယူႏိုင္ေသာ္လည္း ပန္းမ၀င္ပဲ သူငယ္ခ်င္းကို ေျပးကူ ခဲ့တယ္။ ခုလဲ ေက်ာင္းမွာေျပာျပရင္ ရရဲ႕သားနဲ႔ ေနရာ
မယူဘူး။ နာမည္ေကာင္း မယူခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္း အလုပ္ေတြ ခိုင္းသမွ်လည္း တစ္ခါမွ မၿငိဳျငင္ခဲ့ဖူးဘူး။
.
.
.
.
ေနာက္တစ္ရက္ မနက္ခင္း ...
ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းသံေၾကာင
သူ႐ွာေနတဲ့ခ်ဥ္ဖတ္ ေက်ာင္းကို ေရာက္ မလာေသးပါ။
ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္း ထိုးၿပီး၍ ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္းဆို၊ ဘုရား႐ွိခိုးၿပီးသည္အထိ ၾကည္လင္ (ခ်ဥ္ဖတ္) ေရာက္ မလာေသးပါဘူး။ စာသင္ဖို႔ပင္ စတင္ႏိုင္ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဆရာမ တစ္ေယာက္ ၾကည္လင္ကို ေမွ်ာ္ေနမိ၍ စာမသင္ျဖစ္ေသးပါ။
.
.
.
.
ဖိနပ္သံၾကားလိုက္ ရပါတယ္။ ေျပးလာေနတဲ့ အသံ တစ္ခု။
"ဆရာမ ... ၀င္ခြင့္ျပဳပါ"
အခန္း၀မွ ၀င္ခြင့္ေတာင္းသံေၾကာင့္ လွမ္းၾကည့္ မိလိုက္တဲ့ အခါ -
"ဟင္"
ဆရာမ ထိုင္ေနရာမွ အတင္း ထေျပး သြားမိသည္။ ေက်ာင္းသားေတြလည္း "ဟာ" ခနဲျဖစ္၍ မတ္တတ္ေတြ ထရပ္ကုန္ၾကတယ္။ အခန္း၀တြင္ ေခါင္းမွာ ပတ္တီး အေဖြးသားႏွင့္ ျပံဳးေနေသာ ေမာင္ၾကည္လင္။
ဒါမွ မဟုတ္ အမ်ား အေခၚ ခ်ဥ္ဖတ္ကို ေတြ႔လိုက္ ရ၍ျဖစ္သည္။
"သားရယ္.....ဘာျဖစ္ လာတာလဲဟင္။ ေခါင္းမွာလည္း ပတ္တီးႀကီး နဲ႔ ပါလား"
ဆရာမရဲ႕ ကရုဏာသက္ေနတဲ့ျမင္ကြင္းကို ေတြ႔ေသာ္လည္း မအံ့ၾသပဲ ခပ္ျပံဳးျပံဳးပင္ ေနေနပါတယ္။
"ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ဆရာမ။ ေခါင္းနည္းနည္းေပါက္သြား တာပါ။မနက္က အေစာႀကီး အေမ့ကို ေစ်းထကူၿပီး ဆိုင္ဖြင့္ေပးေနတာ ဘယ္ကလာတဲ့ ခဲလည္း မသိပါဘူး ဆရာမရယ္ ၊ အဲ့ဒါ လာမွန္ၿပီး ေခါင္းေပါက္သြားလို႔ပါ"
"သားရယ္ ... ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ။
မင္းလို စိတ္ေကာင္း႐ွိတဲ့သူကိုေတာင္
ခဲနဲ႔ ေခ်ာင္းပစ္တဲ့သူ ႐ွိတယ္တဲ့လား"
"ဆရာမ"
"ဘာလဲ ေမာင္ထိန္၀င္း"
ထိန္၀င္းေခၚသံေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ ရဲ႕ မ်က္လံုး အၾကည့္ေတြ သူ႔ဆီ ေရာက္သြားၾကပါတယ္။ ထိန္၀င္းမွာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ျဖစ္ေနပါတယ္။
"ဆရာမ.....
ခ်ဥ္ဖတ္ ကိုေလးခြ နဲ႔ ေခ်ာင္းပစ္တာ သားပါ"
"ဟင္"
အားလံုး အလြန္ပင္ အ့ံၾသ မင္သက္သြားၾကပါတယ္။
ထိုအခါ ခ်ဥ္ဖတ္ က -
"သူငယ္ခ်င္း ထားလိုက္ပါကြာ။ မင္း မေျပာျပလဲ ငါသိၿပီးသားေတြပါ။ ထားလိုက္ စမ္းပါ။ ေမ့သာ ထားလိုက္ စမ္းပါ။ ငါ ဘယ္သူ႔မွ အျပစ္မတင္ပါဘူး ကြာ။ ငါ့မွာ ခံသင့္တဲ့ အေၾကာင္းကိစၥ႐ွိလို႔သာ ခံရတာပါကြာ။ မင္းနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။ထိသြားတာလည္း နည္းနည္းပါကြာ။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ မင္း ဘာမွ ဆက္ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ ထိုင္ပါကြာ "
အားလံုး ပိုလို႔ အ့ံၾသသြားၾကပါတယ္။ ခပ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးတန္းကို လွမ္း၀င္သြားေသာ လူထူးဆန္း ခ်ဥ္ဖတ္ကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနမိၾကတယ္။
ကိုယ့္ကို ေခါင္းေပါက္ေအာင္ ေလးခြနဲ႔ေခ်ာင္းပစ္ ခံရတာေတာင္ ခပ္ေအးေအးပံုစံနဲ႔၊ အျပစ္လုပ္သူ ကိုေတာင္ အျပစ္မျမင္ပါလား။
"ထိန္၀င္း"
ဆရာမရဲ႕ ေဒါသသံ စြက္ဖက္ေနေသာေခၚသံေၾကာင့္ ထိန္၀င္း လန္႔သြားကာ ထိုင္ရာမွ ထလိုက္ပါတယ္။
"မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ ေမာင္ၾကည္လင္ကို ေလးခြနဲ႔ ေခ်ာင္းပစ္ ရတာလဲ။ မင္းကြာ မေတာ္လို႔ မ်က္လံုး မွန္ သြားရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ မလဲ။ ဟိုက ရဲသြားတိုင္ရင္လည္း နင္ အဖမ္းခံရမွာ သိရဲ႕လား "
"ဟုတ္ ..! သား မွားသြားပါတယ္။ ေျပးပြဲေန႔က သူ၀င္ တိုက္လိုက္လို႔ လဲက်သြားတယ္ ထင္ၿပီး ေလးခြနဲ႔ေခ်ာင္း ပစ္မိတာပါ ဆရာမ"
"သူသာ အက်င့္ မေကာင္းရင္ နင္ လဲသြားေတာ့ ပထမ ရေအာင္ ပန္း၀င္ယူမွာေပါ့။ ခုေတာ့ သူ႔ေၾကာင့္ နင္ ေဆးခန္း ကို ျမန္ျမန္ေရာက္ ရတာေလ"
"ဆရာမ ..... သားကို စကားေျပာခြင့္ နည္းနည္းေလာက္ ေပးပါလား" ေနာက္တန္းမွ ခ်ဥ္ဖတ္ ထ၍ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
"သူ႔ကို အျပစ္မတင္ပါ နဲ႔ေတာ့ ဆရာမ။ တကယ္က သား အျပစ္ေတြပါ။ကိုယ့္ကို အျမင္ မၾကည္ျဖစ္ေနတဲ့ သူကို အျမင္ၾကည္ေအာင္ ေျပာတာနဲ႔ မရႏိုင္ဘူးတဲ့။ အခ်ိန္အခါ နဲ႔ အလုပ္ကပဲ ေျဖ႐ွင္းေပးႏိုင္တယ္ တဲ့။ဒါေၾကာင့္ ဘာမွ မ႐ွင္းျပမိတာ သား အျပစ္ေတြပါ။
ၿပီးေတာ့ ကိစၥတစ္ခုကို ၿပီးသြားတဲ့အခါ ၿပီးတဲ့အေပၚမွာ မ်က္ႏွာသာ ၀င္မယူရဘူးတဲ့။ ကိုယ့္ေကာင္းေၾကာင္း ကိုယ္တိုင္ ၀င္ေျပာၿပီး မ်က္ႏွာသာ ရေအာင္ ဘယ္ေတာ့ မွ မလုပ္မိေစနဲ႔တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ကိစၥေတြ အားလံုး ထားလိုက္ပါ ဆရာမ။ သား . အားလံုးကုိ ခြင့္လႊတ္သလို အားလံုးကိုလည္း နားလည္ေပးႏိုင္ပါတယ္ "
(The End)
Credit/Photo- fb
Credit./ Original Uploader - Writer
==========================
(ဒီစာေလးက အရမ္းေကာင္းလို႔ ျပန္ Share လိုက္ပါတယ္။ စာဖတ္ပ်င္းတဲ့ သူတစ္ေယာက္ ဆိုရင္လည္း အခ်ိန္ ခဏေလာက္ေပးၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တယ္။ စိတ္ထဲ တစ္ခုခုေတာ့ က်န္ခဲ့ေစမွာပါ။)
"ေျပးထားကြ"
"ေျပးကြ"
"ျမန္ျမန္ေျပးေလကြာ"
"ေျပးပါဟ"
ေက်ာင္းသားေလးေတြေျပးေနၾကတဲ
ထိပ္ဆံုးမွာေျပးေနတာ ႏွစ္ေယာက္ထဲ တစ္ေယာက္က အတန္းထဲမွာ နာမည္ႀကီး စာအေတာ္ဆံုး၊ ဆရာမေတြ အခ်စ္ဆံုး ေမာင္ထိန္၀င္း။ သူ႔ေဘးမွာ ကပ္ေျပးေနတာ ကေတာ့ ေက်ာင္း ခ်ဥ္ဖတ္၊ ထပ္႐ွင္းေအာင္ေျပာရရင္ စာမေတာ္ဘူး၊ ဆရာမေတြ အျမင္ကပ္ၾကတယ္။
ခိုင္းရင္ လုပ္ခ်င္မွ လုပ္တတ္လို႔ေလ။
ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အရမ္းခ်စ္ၾကတယ္။ သူ႔နာမည္က ေမာင္ၾကည္လင္ ။ နာမည္နဲ ႔လူနဲ႔က သိပ္မကိုက္ အသားက ခပ္ညိဳညိဳ၊ မ်က္ႏွာေလးေထာင့္နဲ႔ ထူးျခား တာက အျမဲျပံဳးေနတတ္သူ။ သို႔ေသာ္
ျပႆနာေကာင္ေလး။ နာမည္ရင္းပင္ ေပ်ာက္ေနၿပီ။ ခ်ဥ္ဖတ္တဲ့ ။
ပရိသတ္ထဲမွာ အသံ အထြက္ဆံုးက -
"ထိန္၀င္းကြ ..... ေျပးကြ ..... မင္းႏိုင္ရမယ္ကြ"
ေက်ာင္းသားေလး တစ္သိုက္ကေတာ့ -
"ခ်ဥ္ဖတ္ ေၿပးထားကြ ..ဒီေကာင့္ကို အႏိုင္ယူျပလိုက္ စမ္းကြ"
ထိုစဥ္မွာပင္ ေမာင္ထိန္၀င္း ေျခေခါက္ၿပီး တလိမ့္ေခါက္ေကြး ပစ္က်သြားကာ ဂြၽမ္းေတြပင္ ေလးငါး ပတ္ေလာက္ ထိုးသြားတယ္ ထင္ရတယ္။ၿပိဳင္ဘက္ မ႐ွိ တစ္ဦးတည္း ပန္း၀င္ဖို႔ ခ်ဥ္ဖတ္ အခြင့္အေရး ရလိုက္ပါတယ္။ႀကိမ္းေသကို ရေနၿပီ။
အားေပးေနတဲ့ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြနဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြထံမွ "ဟာ"ဆို တဲ့ အသံႀကီးကို အလြန္ပင္ က်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ သူူတို႔ေတြက ထိန္၀င္းကိုသာ ႏိုင္ေစခ်င္စိတ္ႀကီးစိုးေနခ
အ႐ႈံးနဲ႔ေတြ႔ရမည္ကို အလြန္ပင္ႏွေျမာ၍ ထြက္လာေသာ အသံ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
"ဟင္"
ဒီအသံ က ပိုက်ယ္ သြားခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္သူမွ မထင္မွတ္ ထားတဲ့ အျပဳအမူ၊ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရ၍ျဖစ္ ပါတယ္။ ပစ္လဲက်သြားေသာ ေမာင္ထိန္၀င္းကို ခ်ဥ္ဖတ္ က ဆြဲေပြ႔လိုက္လို႔ပါပဲ။ အားလံုး စိတ္ထင္ ခ်ဥ္ဖတ္ ေတာ့ေပ်ာ္ၿပီး ပန္း၀င္လိုက္ၿပီ ထင္ေနၾကတာပါ။ ပန္း၀င္ဖို႔
ကလည္း ကိုက္ ၁၀၀ သာသာ က်န္ေတာ့သည္ေပါ့။
ေမာင္ထိန္၀င္းကို ဆြဲေပြ႕လာၿပီး ၿပိဳင္ပြဲ အျပင္ကို ထြက္လာတာ ေက်ာင္းရဲ႕မေကာင္းသတင္း နာမည္ႀကီး ခ်ဥ္ဖတ္ ၿဖစ္ေနသည္ကိုက အားလံုးအတြက္ အထူးအဆန္းပမာ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။
"ဟိုေကာင္ေတြ လာၾကေလကြာ၊ ျမန္ျမန္လာကြ ဒီေကာင့္ ကို ေဆးခန္းပို႔ မွ ရလိမ့္မယ္ ထင္တယ္"
ပရိသတ္ၾကားမွ အခန္းေဖာ္ေတြ၊ ခ်ဥ္ဖတ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပးထြက္လာၾကၿပီး ညည္းညဴေနေသာ ေမာင္ထိန္၀င္း ကို ေဆးခန္းပို႔ရန္ ၀ိုင္း၍သယ္ပိုးကာ ထြက္သြားၾကတယ္။
ထိုၾကားထဲ ေျပးလိုက္ သြားတာကေတာ့ အလြန္ပင္ စိုးရိမ္ေသာမ်က္ႏွာနဲ႔ အတန္းပိုင္ ဆရာမ ေဒၚျမင့္ျမင့္ ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းအလံတိုင္ေအာက္က အုတ္ခံုေလး မွာ ထိုင္က်န္ ခဲ့တာကေတာ့ ခ်ဥ္ဖတ္ပါပဲ ။
ေဆးခန္းကို လိုက္ မသြားခဲ့ပါဘူး။ ေမာေနေသာ္လည္း ခပ္ေအးေအး ပံုစံနဲ႔ အလံတုိင္ကို မွီၿပီး ေရအိုးစင္က ခပ္ လာတဲ့ေရကို စိမ္ေျပ နေျပေမာ့ေသာက္ေနပါတယ္။
"ခ်ဥ္ဖတ္ လာ ထိုင္ေလကြာ "
"မင္း တို႔ေရာ ေဆးခန္းလိုက္ မသြားဘူးလား"
"ထားလိုက္ စမ္းပါကြာ၊ မေသႏိုင္ပါဘူးကြာ။ ဒါနဲ႔ မင္း
ဘာေၾကာင့္ ပန္း မ၀င္လိုက္တာလဲ။ အခုေတာ့ မင္း တို႔ေနာက္က ငပုေကာင္ ပထမ ရသြားတယ္ ကြ။ မင္းပဲ ပထမဆု ရတဲ့ လြယ္အိတ္ေလး လိုခ်င္တယ္ဆို"
ခ်ဥ္ဖတ္ ဘာမွ မေျပာ ခပ္ျပံဳးျပံဳးပဲ ေနေနတယ္။
ထိုစဥ္ သူတို႔အနား ကို PT ဆရာ ဦးညိမ္း ေရာက္လာပါ တယ္။
"ခ်ဥ္ဖတ္"
"ဗ်ာ.....ဆရာ"
အနားသို႔ ဆရာေရာက္လာသျဖင့္ အတင္းကုန္းထၿပီး မတ္တတ္ရပ္လိုက္ၾကပါတယ္။
"မင္းလိုေကာင္မ်ိဳးမွာ ဒီလိုစိတ္ဓာတ္႐ွိတာ ငါေရာ၊ အားလံုးေရာ အေတာ္ အံ့ၾသသြားတယ္ကြ။ မင္းေကာင္ေတာ့ ေျခဆစ္ေခါက္သြားလို႔
မထႏိုင္ေတာ့ဘူး တဲ့။ ဒါနဲ႔ မင္းက ပန္း၀င္ခါနီး ဘာလို႔ ပန္းမ၀င္ပဲ ထိန္၀င္းကို သြားေပြ႔ရတာလဲ "
"ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး ဆရာ၊ အေဖက ေျပာဖူးတယ္ အႏိုင္ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အလြယ္ဆံုး ရယူႏိုင္တယ္ တဲ့။ အ႐ႈံး ဆိုတာကိုသာ လူေတြ အလြယ္ မရႏိုင္တာတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္က ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားပါ။ ပန္း၀င္ ခါနီးရင္ အေလ်ာ့ေပးၿပီး ဒီေကာင့္ကိုပဲ အႏိုင္ေပးလိုက္မွာပါ ဆရာ။
ဒီေကာင္က အတန္းထဲမွာလည္း စာအေတာ္ဆံုး၊
စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပြဲမွာလည္း
ဒီလိုလူဆီမွာ အ႐ွံုးဆိုတာကို လက္ခံႏိုင္အား မ႐ွိႏိုင္ဘူး လို႔ ထင္တယ္ ဆရာ။
ဒါ့အျပင္ ကြၽန္ေတာ္လိုေကာင္ ႏိုင္ရင္လည္း မေကာင္းျပန္ဘူး။ထိန္၀င္းႏို
တကယ္ေတာ့ ဆရာရယ္ .....
ကြၽန္ေတာ္က အျမဲ ႐ႈံးေနက်ပါ။ သူမ်ားေတြ အျမင္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ႐ႈံးေနတာကိုက သူတို႔ အတြက္ ေက်နပ္ စရာျဖစ္ေန မွာပါ။ အဲ့ဒါကိုက ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ အႏိုင္ပါပဲ ဆရာ "
ဆရာေ႐ွ႕ မွ ေခါင္းေလးငံု႔ကာ ထြက္သြားေသာ ခ်ဥ္ဖတ္ ေခၚ ၾကည္လင္ရဲ႕ေနာက္ေက်ာကို ဆရာလုပ္သူမွာ ၾကည့္ေနရင္း (၈) တန္းအရြယ္ ကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားေတြကို ဘယ္လို နားလည္ရမွန္း မသိ
အံ့ၾသစြာ က်န္ခဲ့ ပါေတာ့တယ္။ ဒီလို စကားေတြကို ဆရာျဖစ္သူ မၾကားဖူးပါ။
ဒီလို ကေလးမ်ိဳးမွာ ဒီေလာက္ျမင့္တဲ့ အေတြးအေခၚ ႐ွိေနတာ ပိုလို႔ပင္ အံ့ၾသစရာ တစ္ခုပါ။
အျခား ဆရာေတြကို ဒီစကားေတြ ျပန္ေျပာျပရင္ ယံုၾကပါ့မလား။အေတြးေတြ မ်ားစြာျဖင့္ ရပ္ေနရင္း ...............
.
.
.
.
ေမာင္ထိန္၀င္း ေက်ာင္းျပန္တက္တဲ့ေနေပါ့။ အေျပးၿပိဳင္ပြဲ မွာ ပထမဆု ရသြားတဲ့ ငပုလို ႔နာမည္ေျပာင္ေခၚ တဲ့ ေက်ာ္စိန္လည္း လြယ္အိတ္ တကားကား နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ လာတဲ့ေနေပါ့။ အခ်ိန္က အတန္းပိုင္ဆရာမ ေဒၚျမင့္ျမင့္ အခ်ိန္ -
"သားေလး သက္သာလား။
လမ္းကိုေျဖးေျဖးေလွ်ာက္ေနာ္
အတက္ အဆင္း သတိထား သိလား"
အခ်စ္ေတာ္ ေမာင္ထိန္၀င္းကို ကရုဏာအျပည့္နဲ႔ နိဒါန္းေတြေႁခြေနတာပါ။
"ဆရာမ ၀င္ခြင့္ျပဳပါ"
အသံေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ အခန္းေပါက္၀ကို လွမ္းၾကည့္ မိၾကသည္။ အေပါက္၀တြင္ ရပ္၍ ၀င္ ခြင့္ေတာင္းေနတာကေတာ့ ခ်ဥ္ဖတ္ပါပဲ။
"ဟို အေကာင္ ဟင္..... ဒီေန႔ေရာ ေနာက္က်ေနျပန္ ပီလား။မင္း ကေတာ့ အေတာ္လြန္ တာပဲ။ ဘာ စည္းကမ္း မွ လည္း မသိ၊ မလိုက္နာ။ နင့္လိုေကာင္က ေက်ာင္းတက္ေနဖို႔ မေကာင္းဘူး။သြား ..... ၀င္၊ သြားထိုင္"
ကပို႔ က႐ို နဲ႔ ခ်ဥ္ဖတ္ ေနာက္ဆံုး အတန္းကို အေျပးတစ္ပိုင္း နဲ႔ ၀င္ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ ေခြၽးေတြရႊဲေနေသာ ခ်ဥ္ဖတ္မွာ ပုဆိုးစကို ယူၿပီး
မ်က္ႏွာကို သုတ္လိုက္ပါတယ္။
"မင္း ဘာျဖစ္လို႔ ေနာက္က်ေနတာလဲ"
"ဒီလို ပါပဲကြာ"
ထိုစဥ္ အခန္းထဲကို ေက်ာင္းေစာင့္ ကိုေပါက္ႀကီးေျပး၀င္ လာၿပီး ...
"ဆရာမ ... ဆရာမ
ဆရာမအိမ္ ခုနက မီးလန္႔လို႔ တဲ့"
"ဟင္ ..... ဟုတ္လား ...
ေတာ္ေတာ္ပါသြားလား ႐ွင္"
ထိုင္ရာမွ ထလာၿပီး အလြန္ပင္ ေသာကေရာက္သြားေသာ ပံုစံျဖစ္ေနေသာ ဆရာမကို ေက်ာင္းသား ၊ေက်ာင္းသူေတြ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကပါတယ္။
"ဘာမွ မစိုးရိမ္ ပါနဲ႔ေတာ့ ဆရာမ၊ မီးက ဘာမွ မေလာင္ သြားပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္ေတြ႔ၿပီး အတင္း၀င္ သတ္သြားလို႔ မီးၿငိမ္း သြားတယ္တဲ့။ ခုပဲ ဆရာမ တူေလး လာေျပာသြားလို႔ ကြၽန္ေတာ္ လာေျပာ တာပါ"
ေက်ာင္းေစာင့္ ကိုေပါက္ႀကီး ျပန္ထြက္သြားပါတယ္။ ဆရာမလည္း အခန္းထဲျပန္၀င္လာၿပီး ခုမွ ေသာကေအး သြားေသာ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ သက္ျပင္းခ်လိုက္ပါတယ္။
"ကဲ ... ကဲ ... အိမ္စာေတြ လာတင္ၾက။ မတင္တဲ့သူ မၿပီးတဲ့သူ ကိုယ့္ အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ ထြက္လာ ခဲ့ေနာ္ ။ ေ႐ွ႕မွာ လက္ လာေျမႇာက္ထား"
ေ႐ွ႕ဆံုးမွ ထြက္လာသူက ခ်ဥ္ဖတ္ပါ။ ဆရာမလည္း ခ်ဥ္ဖတ္ ကို ျမင္လိုက္တဲ့ အခါ အိမ္စာ မလုပ္လာရ မလား လို႔ ေဒါသ ထြက္သြားပါတယ္။
"ဟဲ့ ... ၾကည္လင္ ! နင္ အိမ္စာ မလုပ္ခဲ့ျပန္ဘူးလား "
" ဒီ တစ္ခါေတာ့ လုပ္ခဲ့ပါတယ္ ဆရာမ။ ဒါေပမယ့္ စာအုပ္ ဘယ္မွာ က်က်န္ခဲ့လည္း မသိဘူး။ မေတြ႔ေတာ့လို႔ လာ အျပစ္ခံတာပါ"
"နင္ဟာေလ ... ငါ့ေတာင္ လာလိမ္ေနတယ္ေပါ့။ လာခဲ့ ။
နင့္လိုေကာင္ကို အရည္ ဆုတ္ပစ္မွ ရမယ္"
ခံုေပၚမွ ႀကိမ္လံုးကို လွမ္းယူၿပီး ႐ိုက္ရန္ျပင္လိုက္ပါတယ္။
"ခဏ ... ဆရာမ ... ခဏ ၊ ႐ိုက္တာေတာ့ ႐ိုက္ပါ ဆရာမ။ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ မလိမ္ပါဘူး။ အိမ္စာ တကယ္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။စာအုပ္လည္း တကယ္ ေပ်ာက္သြားတာပါ။ အေဖက ေျပာဖူးတယ္..အျပစ္ဆိုတာ ႐ွိရင္ေတာ့ ခံရမယ္။ အျပစ္သက္သာေအာင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မလိမ္ရဘူးတဲ့။ အဲဒါ ေယာက်္ားေကာင္းတို႔ရဲ႕အလုပ္
"ဒီေကာင္ကေတာ့ ....
ကဲဟယ္ ... ကဲဟယ္ ...ကဲဟယ္…ကဲဟယ္…ကဲဟယ္ "
ႀကိမ္ငါးခ်က္ကို အျပံဳးမပ်က္ပဲ ခ်ဥ္ဖတ္ခံယူလိုက္ပါတယ္။
အ႐ိုက္ခံလိုက္ရတဲ့အတြက္ လက္ မေျမႇာက္ရေတာ့ပဲ ျပန္၀င္ ထိုင္ရပါတယ္။ခ်ဥ္ဖတ္ရဲ႕ထူးျ
.
.
.
.
ညေန ေက်ာင္းဆင္းပါၿပီ။
ဆရာမေဒၚျမင့္ျမင့္လည္း မနက္က ၾကားထားတဲ့ ကိစၥေၾကာင့္ အိမ္ကို အျမန္ျပန္ လာခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ကို ေရာက္ေရာက္ျခင္း ထိုင္ေနတဲ့ မိခင္ႀကီးကို ဘယ္လိုက ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ေမးပါေတာ့တယ္။
ဆရာမတို႔ အိမ္ဟာ လမ္းမေဘးမွာ ႐ွိေနတာပါ။ ျခံစည္းရိုးနဲ႔လည္း အိမ္ဟာ သိပ္ မလွမ္းပါဘူး။ ျဖစ္ပံုကို မိခင္ႀကီး ႐ွင္းျပသည္ ကေတာ့ -
"သမီးရယ္ အေမက ဘုရားမီး ပူေဇာ္ၿပီး ေနာက္ေဖးမွာ ဟင္းအိုး သြားၾကည့္တာ။ အဲ့ဒါ ဘုရားမီးက ျပဳတ္က်ၿပီး ေအာက္က ဘုရား႐ွိခိုးရင္ ထိုင္တဲ့ ပိတ္စ အခင္းေပၚက်ၿပီး မီး ထေလာင္တာပါပဲ သမီးရယ္။
အဲ႔ဒါနဲ႔ လမ္းကျဖတ္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္က လွမ္းေတြ႔လို႔ အတင္း တက္လာၿပီး သူ႔ လြယ္ အိတ္ေလး နဲ႔ မီးကို ႐ိုက္သတ္တာေပါ့။ မီးက မၿငိမ္းေတာ့ အနီးက ေသာက္ေရအိုးကို မ,ၿပီး ျငႇိမ္းလိုက္ တယ္ေလ။
အေမလည္း ေၾကာက္ၿပီး ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိတာေပါ့။ အ့ဲဒီ ကေလးက မီးလည္းၿငိမ္းေရာ သားေက်ာင္းေနာက္က်ေန လို႔ ခြင့္ျပဳပါဦး ဆိုၿပီး ဆင္းေျပးသြားပါေလေရာ။ သူသာ မလာခဲ့ရင္ အခု အိမ္ေတာင္ က်န္မယ္ မထင္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဘုရားစင္ နားက ဘီဒိုေအာက္မွာ သူ႔စာအုပ္ေလးေတာင္ လြင့္က် က်န္ခဲ့ေသးတယ္ သမီးရဲ႕ "
အေမျဖစ္သူက ေ႐ွ႕စားပြဲေပၚမွ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း စာအုပ္ေလး ကို ယူ၍ သမီး ဆရာမကို လွမ္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆရာမလည္း လွမ္းယူၿပီး အဖံုးေပၚမွ နာမည္ကို ၾကည့္လိုက္မိေသာအခါ ရင္ထဲမွာ မီးေတြေတာက္ေလာင္ သြား သလားေတာင္ ထင္မိလိုက္ပါတယ္။
စာအုပ္ အဖံုးေပၚေရးထား တာက
ေမာင္ၾကည္လင္
ROOM - C
Grade - 9
.
.
.
.
ဆရာမလည္း စာအုပ္ကုိ အတင္းကာေရာ လွန္ၾကည့္မိ လိုက္ပါတယ္။ မ်က္ရည္ေတြ လိမ့္က်လာပါေရာ လား။ ေနာက္ဆံုး စာမ်က္ႏွာမွာ သူမ အိမ္စာအျဖစ္ ေပးလိုက္ေသာ Essay အား ေသသပ္စြာေရးထား
သည္ကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။
႐ုပ္႐ွင္ျပကြက္လို မ်က္စိထဲမွာ ျပန္လည္ျမင္လာမိ ပါတယ္။ သူ အမွန္ေတြေျပာခဲ့ေသာ္လည္း မယံုခဲ့မိဘူး။ ေဒါသေၾကာင့္ အားျပင္းျပင္းနဲ႔ ႐ိုက္ခဲ့မိတဲ့ ႀကိမ္ဒဏ္ ငါးခ်က္ကို ေတြးမိၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ပိုက်လာမိတယ္။ ................
သူ႔ အခန္းထဲေရာက္လာတဲ့ ကာလတစ္ခုလံုး တစ္ခါမွ မ်က္ႏွာသာ မေပးမိဖူးေသာ ေက်ာင္းသားေလး၊ စကားႀကီး၊ စကားက်ယ္ေတြကုိ အျမဲေျပာတတ္လို႔ အျမင္ကပ္မိေသာ ေက်ာင္းသားေလး၊ အျမဲျပံဳးေနတာကို ရိသလို လုပ္ေနတယ္၊ ေျပာင္စပ္စပ္ လုပ္ေနတယ္ ထင္မိၿပီး မ်က္မုန္းက်ိဳးခဲ့မိေသာ ေက်ာင္းသားေလး။
တကယ္ေတာ့ ..တကယ့္ လူေတာ္ေလးပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္က အေျပးၿပိဳင္ပြဲမွာ ပထမဆု အလြယ္ေလး ရယူႏိုင္ေသာ္လည္း ပန္းမ၀င္ပဲ သူငယ္ခ်င္းကို ေျပးကူ ခဲ့တယ္။ ခုလဲ ေက်ာင္းမွာေျပာျပရင္ ရရဲ႕သားနဲ႔ ေနရာ
မယူဘူး။ နာမည္ေကာင္း မယူခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္း အလုပ္ေတြ ခိုင္းသမွ်လည္း တစ္ခါမွ မၿငိဳျငင္ခဲ့ဖူးဘူး။
.
.
.
.
ေနာက္တစ္ရက္ မနက္ခင္း ...
ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းသံေၾကာင
သူ႐ွာေနတဲ့ခ်ဥ္ဖတ္ ေက်ာင္းကို ေရာက္ မလာေသးပါ။
ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္း ထိုးၿပီး၍ ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္းဆို၊ ဘုရား႐ွိခိုးၿပီးသည္အထိ ၾကည္လင္ (ခ်ဥ္ဖတ္) ေရာက္ မလာေသးပါဘူး။ စာသင္ဖို႔ပင္ စတင္ႏိုင္ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဆရာမ တစ္ေယာက္ ၾကည္လင္ကို ေမွ်ာ္ေနမိ၍ စာမသင္ျဖစ္ေသးပါ။
.
.
.
.
ဖိနပ္သံၾကားလိုက္ ရပါတယ္။ ေျပးလာေနတဲ့ အသံ တစ္ခု။
"ဆရာမ ... ၀င္ခြင့္ျပဳပါ"
အခန္း၀မွ ၀င္ခြင့္ေတာင္းသံေၾကာင့္ လွမ္းၾကည့္ မိလိုက္တဲ့ အခါ -
"ဟင္"
ဆရာမ ထိုင္ေနရာမွ အတင္း ထေျပး သြားမိသည္။ ေက်ာင္းသားေတြလည္း "ဟာ" ခနဲျဖစ္၍ မတ္တတ္ေတြ ထရပ္ကုန္ၾကတယ္။ အခန္း၀တြင္ ေခါင္းမွာ ပတ္တီး အေဖြးသားႏွင့္ ျပံဳးေနေသာ ေမာင္ၾကည္လင္။
ဒါမွ မဟုတ္ အမ်ား အေခၚ ခ်ဥ္ဖတ္ကို ေတြ႔လိုက္ ရ၍ျဖစ္သည္။
"သားရယ္.....ဘာျဖစ္ လာတာလဲဟင္။ ေခါင္းမွာလည္း ပတ္တီးႀကီး နဲ႔ ပါလား"
ဆရာမရဲ႕ ကရုဏာသက္ေနတဲ့ျမင္ကြင္းကို ေတြ႔ေသာ္လည္း မအံ့ၾသပဲ ခပ္ျပံဳးျပံဳးပင္ ေနေနပါတယ္။
"ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ဆရာမ။ ေခါင္းနည္းနည္းေပါက္သြား တာပါ။မနက္က အေစာႀကီး အေမ့ကို ေစ်းထကူၿပီး ဆိုင္ဖြင့္ေပးေနတာ ဘယ္ကလာတဲ့ ခဲလည္း မသိပါဘူး ဆရာမရယ္ ၊ အဲ့ဒါ လာမွန္ၿပီး ေခါင္းေပါက္သြားလို႔ပါ"
"သားရယ္ ... ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ။
မင္းလို စိတ္ေကာင္း႐ွိတဲ့သူကိုေတာင္
ခဲနဲ႔ ေခ်ာင္းပစ္တဲ့သူ ႐ွိတယ္တဲ့လား"
"ဆရာမ"
"ဘာလဲ ေမာင္ထိန္၀င္း"
ထိန္၀င္းေခၚသံေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ ရဲ႕ မ်က္လံုး အၾကည့္ေတြ သူ႔ဆီ ေရာက္သြားၾကပါတယ္။ ထိန္၀င္းမွာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ျဖစ္ေနပါတယ္။
"ဆရာမ.....
ခ်ဥ္ဖတ္ ကိုေလးခြ နဲ႔ ေခ်ာင္းပစ္တာ သားပါ"
"ဟင္"
အားလံုး အလြန္ပင္ အ့ံၾသ မင္သက္သြားၾကပါတယ္။
ထိုအခါ ခ်ဥ္ဖတ္ က -
"သူငယ္ခ်င္း ထားလိုက္ပါကြာ။ မင္း မေျပာျပလဲ ငါသိၿပီးသားေတြပါ။ ထားလိုက္ စမ္းပါ။ ေမ့သာ ထားလိုက္ စမ္းပါ။ ငါ ဘယ္သူ႔မွ အျပစ္မတင္ပါဘူး ကြာ။ ငါ့မွာ ခံသင့္တဲ့ အေၾကာင္းကိစၥ႐ွိလို႔သာ ခံရတာပါကြာ။ မင္းနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။ထိသြားတာလည္း နည္းနည္းပါကြာ။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ မင္း ဘာမွ ဆက္ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ ထိုင္ပါကြာ "
အားလံုး ပိုလို႔ အ့ံၾသသြားၾကပါတယ္။ ခပ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးတန္းကို လွမ္း၀င္သြားေသာ လူထူးဆန္း ခ်ဥ္ဖတ္ကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနမိၾကတယ္။
ကိုယ့္ကို ေခါင္းေပါက္ေအာင္ ေလးခြနဲ႔ေခ်ာင္းပစ္ ခံရတာေတာင္ ခပ္ေအးေအးပံုစံနဲ႔၊ အျပစ္လုပ္သူ ကိုေတာင္ အျပစ္မျမင္ပါလား။
"ထိန္၀င္း"
ဆရာမရဲ႕ ေဒါသသံ စြက္ဖက္ေနေသာေခၚသံေၾကာင့္ ထိန္၀င္း လန္႔သြားကာ ထိုင္ရာမွ ထလိုက္ပါတယ္။
"မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ ေမာင္ၾကည္လင္ကို ေလးခြနဲ႔ ေခ်ာင္းပစ္ ရတာလဲ။ မင္းကြာ မေတာ္လို႔ မ်က္လံုး မွန္ သြားရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ မလဲ။ ဟိုက ရဲသြားတိုင္ရင္လည္း နင္ အဖမ္းခံရမွာ သိရဲ႕လား "
"ဟုတ္ ..! သား မွားသြားပါတယ္။ ေျပးပြဲေန႔က သူ၀င္ တိုက္လိုက္လို႔ လဲက်သြားတယ္ ထင္ၿပီး ေလးခြနဲ႔ေခ်ာင္း ပစ္မိတာပါ ဆရာမ"
"သူသာ အက်င့္ မေကာင္းရင္ နင္ လဲသြားေတာ့ ပထမ ရေအာင္ ပန္း၀င္ယူမွာေပါ့။ ခုေတာ့ သူ႔ေၾကာင့္ နင္ ေဆးခန္း ကို ျမန္ျမန္ေရာက္ ရတာေလ"
"ဆရာမ ..... သားကို စကားေျပာခြင့္ နည္းနည္းေလာက္ ေပးပါလား" ေနာက္တန္းမွ ခ်ဥ္ဖတ္ ထ၍ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
"သူ႔ကို အျပစ္မတင္ပါ နဲ႔ေတာ့ ဆရာမ။ တကယ္က သား အျပစ္ေတြပါ။ကိုယ့္ကို အျမင္ မၾကည္ျဖစ္ေနတဲ့ သူကို အျမင္ၾကည္ေအာင္ ေျပာတာနဲ႔ မရႏိုင္ဘူးတဲ့။ အခ်ိန္အခါ နဲ႔ အလုပ္ကပဲ ေျဖ႐ွင္းေပးႏိုင္တယ္ တဲ့။ဒါေၾကာင့္ ဘာမွ မ႐ွင္းျပမိတာ သား အျပစ္ေတြပါ။
ၿပီးေတာ့ ကိစၥတစ္ခုကို ၿပီးသြားတဲ့အခါ ၿပီးတဲ့အေပၚမွာ မ်က္ႏွာသာ ၀င္မယူရဘူးတဲ့။ ကိုယ့္ေကာင္းေၾကာင္း ကိုယ္တိုင္ ၀င္ေျပာၿပီး မ်က္ႏွာသာ ရေအာင္ ဘယ္ေတာ့ မွ မလုပ္မိေစနဲ႔တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ကိစၥေတြ အားလံုး ထားလိုက္ပါ ဆရာမ။ သား . အားလံုးကုိ ခြင့္လႊတ္သလို အားလံုးကိုလည္း နားလည္ေပးႏိုင္ပါတယ္ "
(The End)
Credit/Photo- fb
Credit./ Original Uploader - Writer
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။