၁၉၃၇ ခုႏွစ္ေရာက္ခဲ့ၿပီး တစ္နိုင္ငံလုံးျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ သပိတ္မ်ားအရွိန္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားေျပာင္းလဲသြားၾကသည္။ ေခတ္မီ ဘိုဆန္ေသာ မင္းသားဂိုက္မွ အမ်ိဳးကိုခ်စ္ေသာ စိတ္ျဖင့္ တိုင္းရင္းျဖစ္အထည္မ်ားကို ေျပာင္းလဲဝတ္ဆင္လာၾကသည္။ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ား စုေဝးရာေနရာသည္ တကၠသိုလ္ သမဂၢျဖစ္လာသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းကား ဝိဇၨာအထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းျပန္ေနလ်က္ တစ္ႏွစ္လုံး သမဂၢအလုပ္ျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္လၽွက္ရွိ၏။
ကိုေအာင္ဆန္း၏ အမွုအရာ အသြင္အျပင္ကား အရင္အတိုင္းပင္ ဘာမွမေျပာင္းလဲ။ သို႔ေသာ္ အေပါင္းအသင္းမ်ား ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ၊ ဆရာမ်ားက ကိုေအာင္ဆန္းအေပၚထားသည့္ အျမင္ေျပာင္းလဲလာၾကသည္။ အရင္က ဘိုသီဘတ္သီေနၿပီး လုပ္ခ်င္ရာကိုလုပ္ ေနခ်င္သလိုေနတတ္ေသာေၾကာင့္ ကိုေအာင္ဆန္းအား အားလုံးက “ေအာင္ဆန္းအ႐ူး” ဟုေခၚၾကသည္။ ခုေတာ့ ကိုေအာင္ဆန္း၏ ေခါင္းေဆာင္မွု၊ ထက္ျမက္မွု ၊ ေက်ာင္းသားတို႔အက်ိဳးကိုသာ ေရွးရွုေဆာင္ရြက္ေနမွုမ်ားေၾကာင့္ “ေအာင္ဆန္းအ႐ူး” ဟူေသာနာမည္ေပ်ာက္ကာ “ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ကိုေအာင္ဆန္း” ၊ “အိုးေဝတာဝန္ခံ ကိုေအာင္ဆန္း” ဟူ၍ ေျပာင္းလဲ ေခၚေဝၚလာၾကသည္။ ဘယ္သူဘယ္လို ေခၚေခၚ ကိုေအာင္ဆန္းကေတာ့ သူ႔ပုံစံအတိုင္း ေနျမဲစားျမဲ ၊ လုပ္စရာရွိတာကိုသာ လုပ္ျမဲပင္။
ကိုေအာင္ဆန္းအား ပဲခူးေဆာင္မွ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ Mess Committee ေခၚ စားေရးေသာက္ေရး ေကာ္မတီတြင္ တင္ေျမႇာက္လိုက္ၾကသည္။ ေကာ္မတီတိုင္း ေက်ာင္းေဆာင္အတြက္ တစ္ႀကိမ္လၽွင္ ႏွစ္ရက္ ဆက္၍ (Menu) ေခၚ ဟင္းလ်ာစာရင္းေရးေပးရသည္။ Menu တြင္ အဓိကဟင္း တစ္ခြက္ပါရသည္။ ေကာင္းေပ့ညႊန္းေပ့ဆိုေသာ အသား၊ ငါး ဟင္းမ်ားကို ထိုဟင္းေနရာတြင္ မွာေလ့ရွိသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းေရးရမည့္ အလွည့္ေရာက္ေသာ္ ထိုညအတြက္ အဓိကဟင္းအျဖစ္ ဝက္ေျခေထာက္စြပ္ျပဳတ္ ဟူ၍ေရးေပးလိုက္သည္။ ထမင္းခ်က္တို႔ကလည္း ေရးေပးသည့္အတိုင္း ခ်က္ရေလသည္။
ညစာထမင္းစားခ်ိန္တြင္ အဓိကဟင္း ကိုၾကည့္ကာ ေက်ာင္းသားတိုင္း ေဒါပြၾကကုန္သည္။
“ေဟ့ ဒီေန႔ည ဘယ္သူေရးတဲ့ဟင္းလဲကြ ။ ဟင္းနဲ႔မွ ထမင္းစားဖူးရဲ့လားေဟ့။ ဒါ ေတာလက္ ဇနပုဒ္မဟုတ္ဘူးကြ” ႏွင့္ ေက်ာင္းသားတိုင္းစားပြဲမွ ကၽြတ္စီကၽြတ္စီ ျဖစ္လာၾကသည္။ ဝက္ေျခေထာက္ဟင္းႏွင့္ မစားနိုင္ပဲ ဆူဆူပူပူ ျဖစ္ကုန္ၾက၏။ အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားက စားဖိုမွူးကိုေခၚကာ မီႏူးစာအုပ္ကိုၾကည့္ေသာ္ တရားခံသည္ ကိုေအာင္ဆန္း ျဖစ္မွန္း သိသြားၾကသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းအား ဝိုင္းအုံၾကည့္ၾကေသာအခါ သူကေတာ့ ျဖစ္သမၽွသူႏွင့္ မဆိုင္သည့္ႏွယ္ ေအးေဆးစြာ သူမွာထားသည့္ ဝက္ေျခေထာက္ဟင္းႏွင့္ပင္ စားေနေလ၏။ အားလုံးေဒါသထြက္ေနၾကေသာ္လည္း ကိုေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းသိၿပီးျဖစ္၍ ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ကား မေျပာရဲၾက။ သို႔ျဖစ္၍ ေဒါသထြက္သည့္ပုံစံမ်ားျဖင့္ ကိုေအာင္ဆန္းကား စူးစူးစိုက္စိုက္ဝိုင္းၾကည့္ကာ ေနၾကသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းကား စား၍ ဝသြားေသာအခါ ထမင္းစားခန္းထဲမွ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ပင္ထြက္သြား၏။ ထိုအခါမွသာ က်န္ေက်ာင္းသားမ်ားက မခံခ်ိမခံသာျဖစ္လ်က္ “ဒါေၾကာင့္လူ႔ခြစာပါလို႔ မေျပာဘူးလား” ဟု၍ မွတ္ခ်က္ခ်ကာ ဝက္ေျခေထာက္ဟင္းႏွင့္ပင္ စားလိုက္ၾကရပါေတာ့သည္။
Ref:
့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အထၳဳပၸတၱိစာအုပ္ – ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မွိုင္း
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။