အင္တာနက္ ခရီးၾကမ္း (အပိုင္း ၁၅)

By May Thandar Win on Monday, November 19, 2012 at 8:32pm ·

အာ့ပ္ပဲလ္ ကြန္ျပဴတာရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈ ဇာတ္လမ္းေတြကေတာ့ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ဇာတ္ရွိန္အျမင့္ဆံုး ပါပဲ။

အာ့ပ္ပဲလ္ ေၾကာင့္ နဂိုက ရုပ္ဆိုးဆိုး ပံုတံုးတံုးနဲ႔ လူတိုင္း သံုးရတာ အဆင္မေျပလွတဲ့ ကြန္ျပဴတာ ဆိုတဲ့ စက္ တစ္မ်ိဳးဟာ ရိုးရိုးသာမန္အေမရိကန္ တိုင္းရဲ႕ ဧည့္ခန္းမွာ တီဗီ၊ ေရဒီယိုတို႔ နဲ႔အတူ ေဘးမွာယွဥ္ထားရမယ့္ အသံုး၀င္တဲ့ စက္တစ္ မ်ိဳး ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။

ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ပထမဆံုး အာ့ပ္ပဲလ္ကြန္ျပဴ တာကို တီထြင္သူ စတိဗ္၀ုဇ္နီယာ့ရဲ႕ ကနဦး ရည္ရြယ္ခ်က္ ကေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။

ဒီေနရာမွာ ၀ုဇ္ အေၾကာင္းအနည္းငယ္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ၀ုဇ္ဟာလည္း ေဘလ္ဂိတ္စ္နဲ႔ ေပါလ္အယ္လန္ တို႔လိုပဲ ကြန္ျပဴတာကို ရူးသြပ္သူပါ။ သူ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ အရြယ္မွာ ေက်ာင္းကေပးတဲ့ သိပၸံပညာရပ္ဆိုင္ရာ တီထြင္မႈ ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုမွာ ဆုရရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူတီထြင္ျပခဲ့တာကေတာ့ အဲဒီတုန္းကကြန္ျပဴတာေတြရဲ႕ လုပ္ ေဆာင္ခ်က္နဲ႔ အလားသ႑ာန္တူ အေပါင္းအႏုတ္တြက္ခ်က္ေပးႏိုင္တဲ့ စက္ကေလးတစ္မ်ိဳးပါ။ အဲဒီကတည္းက စက္ေတြနဲ႔ပဲ တကုတ္ကုတ္ေနလာခ့ဲတာ တကယ့္ ကြန္ျပဴတာေတြ ေပၚလာတဲ့အခါမွာလည္း သူ႔ရဲ႕ အခ်ိန္အမ်ား စုဟာ ကြန္ျပဴတာေတြနဲ႔ပဲ အိပ္ရင္း စားရင္း အခ်ိန္ ကုန္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ သူေနတဲ့ ေနရာကလည္း အေမရိကန္ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးကြန္ျပဴတာနည္းပညာတို႔ရဲ႕ ဇာတိခ်က္ေၾကြေမြးရပ္ေျမျဖစ္တဲ့ ကာလီဖိုးနီးယားရဲ႕ စီလီကြန္ဗယ္လီ မွာပါ။ အဲဒီမွာရွိတဲ့ ကြန္ျပဴတာ ကုမၸဏီေတြက အင္ဂ်င္နီယာေတြကလည္း လူငယ္ေျခတက္ကေလးျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းသားအရြယ္ ၀ုဇ္နီယာ့ ကို အလုပ္အခ်ိန္ၿပီးတိုင္း သူတို႔ရဲ႕ကြန္ျပဴတာေတြကို လိုလိုလားလားပဲ အသံုးျပဳခြင့္အၿမဲေပးခဲ့ပါတယ္။

၀ုဇ္ ဟာ သူ႔အရြယ္ အျခားလူူပ်ိဳေပါက္ေလးေတြ အဲဒီေခတ္တုန္းက တယ္လီေဗးရွင္းကို တမက္တေမာ ထမင္း ေမ့ ဟင္းေမ့ ၾကည့္ၾကသလိုပဲ ကြန္ျပဴတာ စာအုပ္ေတြကို ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ ဖတ္ခဲ့သူပါ။ ကုမၸဏီတစ္ခုက စက္ အသစ္တစ္ခု ထြက္ၿပီလို႔ ေၾကျငာတုိင္း အဲဒီကုမၸဏီကေန အဲဒီ စက္အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ကို ေအာက္ က် ေနာက္က်ခံၿပီး မရအရ ေတာင္းဖတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ကုမၸဏီေတြကလည္း သူ႔အတြက္ စာအုပ္ေတြ လိုလုိလားလား ေပးၾကပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေတြ ဖတ္ၿပီး သူတစ္ခါမွေတာင္ မတို႔ထိဖူးတဲ့ အဲဒီစက္ေတြ အတြက္ ပရိုဂရမ္ေတြ အတန္းထဲမွာ အခ်ိန္ျပည့္ ေရးဆြဲေနေလ့ ရွိပါတယ္။ ပရိုဂရမ္ေတြ ေရးဆြဲတိုင္းလည္း ဖ်က္လိုက္ ျပင္လိုက္နဲ႔ ခ်ဳံ႕ႏိုင္သမွ် ခ်ဳံ႕ၿပီး က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္နဲ႔ စြမ္းရည္ျမင့္မားတဲ့ ပရိုဂရမ္ေတြျဖစ္လာေအာင္ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက ၀ုဇ္ဟာ ဟ်ဴးလတ္ပတ္ကာ့ထ္ ကုမၸဏီမွာ ခဏ၀င္လုပ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီမွာလည္း သူ စက္ေတြ နဲ႔ အခ်ိန္ျပည့္ေနရတဲ့ဘ၀ကို အေတာ္သေဘာက်ခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ သူ႔နဲ႔တစ္ေက်ာင္းတည္းေန သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ စတိဗ္ေဂ်ာ့ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အက္ထရီဂိမ္းကုမၸဏီ အတြက္လည္း အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္တခ်ိဳ႕ လုပ္ေပးေနလိုက္ပါေသးတယ္။ မၾကာခဏဆိုသလို အဲဒီဂိမ္းကုမၸဏီအတြက္ သူကုိယ္တိုင္ တီထြင္ေပးခဲ့တဲ့ ဂိမ္းကို တစ္ျခားတစ္ေယာက္ နဲ႔ ၿပိဳင္ၿပိဳင္ကစားၿပီးရင္ ႏိုင္လာတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ သူရယ္ စတိဗ္ေဂ်ာ့ရယ္ ပီဇာေတြ ၀ယ္၀ယ္စားၾကပါတယ္။

Steve Jobs and Woz

ေအာ္တဲရ္ ထြက္လာတဲ့အခါ ေဘလ္ဂိတ္စ္နဲ႔ ေပါအယ္လန္ တို႔လိုပဲ စိတ္လႈပ္ရွားခဲ့ၾကသူေတြထဲမွာ သူလည္း အပါအ၀င္ပါ။ ဟ်ဴးလတ္ပတ္ကာ့ထ္ မွာ သူသံုးေနတဲ့ ကြန္ျပဴတာေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္ ေအာ္တဲရ္ ဟာ စြမ္းရည္နိမ့္ တယ္ ဆိုတာသိေပမယ့္ သူ႔စိတ္ၾကိဳက္ကိုယ္ပိုင္ကြန္ျပဴတာတစ္လံုး ဖန္တီးဖို႔အတြက္ ေအာ္တဲရ္ဟာ လမ္းျပၾကယ္ျဖစ္လိမ့္မယ္ဆိုတာကိုေတာ့ သူ အျပည့္အ၀ကိုယံုၾကည္ေနပါတယ္။

၀ုဇ္ ဟာ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ ဒီဇိုင္းေတြကို ဘယ္သြားသြား သူေခါင္းထဲမွာ စိတ္ကူးနဲ႔ ေရးေနေလ့ရွိပါ တယ္။ ေအာ္တဲရ္ကို သူေတြ႕လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ သူဖန္တီးမယ့္ ကြန္ျပဴတာဟာ ေအာ္တဲရ္ထက္ကို အရြယ္အစား ေသးငယ္ၿပီး ေစ်းလည္း သက္သာရမယ္လို႔ ေတးထားလိုက္ပါတယ္။

၀ုဇ္ ဟာ မၾကာခင္မွာပဲ ဟုမ္းဘရူးကြန္ျပဴတာကလပ္ မွာ အသင္း၀င္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ကြန္ျပဴတာ သမားအခ်င္း ေအာ္တဲရ္ ကြန္ျပဴတာအေၾကာင္းေဆြးေႏြးၾက၊ ၿပီးရင္ သူတို႔ေရးထားတဲ့ ပရိုဂရမ္ေတြ ျပၾက အခ်င္းခ်င္း ဖလွယ္ၾက၊ ေနာက္ထပ္ စက္ပစၥည္းအသစ္ေတြအေၾကာင္း တိုင္ပင္ႏွီးေႏွာၾကနဲ႔ အၿမဲမျပတ္ စည္းကားလွတဲ့ စုရပ္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ၀ုဇ္ ဟာ အဲဒီကလပ္မွာ သူ႔လို ကြန္ျပဴတာကို ရူးသြပ္သူ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီးရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြက သူ႔မက္ေနတဲ့ အိပ္မက္ေတြအတြက္လည္း အမ်ားၾကီးအေထာက္အကူျပဳခဲ့ပါတယ္။

တစ္ရက္မွာ သူလက္ရွိအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဟ်ဴးလတ္ပတ္ကာ့ထ္ရဲ႕သူေဌးက ခ်ပ္စ္ျပားေလးတစ္ခုကိုေတာင္ သူ႔ကို မေပးဘူးလို႔ရင္ဖြင့္မိေတာ့ အဲဒီက အသိမိတ္ေဆြ အင္ဂ်င္နီယာက ေနာက္တစ္ေခါက္ ဟုမ္းဘရူးအစည္း အေ၀းေန႔မွာ စက္ပစၥည္း အပိုင္းအစေတြ အမ်ားၾကီးပါတဲ့ ပံုးၾကီးတစ္ပံုး သယ္လာၿပီး ၀ုဇ္ ကိုေပးပါတယ္။ ၀ုဇ္ လည္း ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းက်သလိုပါပဲ.. အိမ္လည္းေရာက္တာနဲ႔ ပံုးၾကီးထဲက ပစၥည္းေတြနဲ႔ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ကြန္ျပဴတာတစ္ခုကို စိတ္ၾကိဳက္စၿပီး တပ္ဆင္ၾကည့္ပါေတာ့တယ္။

တကယ္ေတာ့ ၀ုဇ္ရဲ႕အိုင္ဒီယာ အမ်ားစုကို ဟုမ္းဘရူးကလပ္ကေန ရပါတယ္။ အဲဒီမွာလာၾကတဲ့ ကြန္ျပဴတာ သမားေတြအားလံုးဟာ သတင္းဖလွယ္တဲ့ေနရာမွာ ရက္ရက္ေရာေရာရွိလွပါတယ္။ ၀ုဇ္ ဟာ အဲဒီ ကလပ္က ေဆြးေႏြးပဲြေတြမွာ နားေထာင္လာသမွ် အခ်က္ေတြအားလံုးကို တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ျဖည့္စြက္ရင္း သူ႔ကြန္ျပဴ တာကို တျဖည္းျဖည္း ပံုေဖာ္ပါေတာ့တယ္။

သူ႔ကြန္ျပဴတာ အတြင္းတည္ေဆာက္ပံုဒီဇိုင္းက အလြန္ထူးျခားပါတယ္။ဘာလို႔လည္း ဆိုရင္ သူမ်ားေတြက ခ်ပ္စ္ျပားႏွစ္ခု သံုးတဲ့ေနရာမွာ သူက တစ္ခုနဲ႔ရေအာင္ လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူ႔စက္မွာ ရွိတဲ့အစိတ္အပိုင္း တိုင္းဟာ က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္နဲ႔ စြမ္းေဆာင္ရည္မွာလည္း သူမ်ားထက္ မေလ်ာ့ပါဘူး။

“စက္ေတြ တည္ေဆာက္တဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ အေနနဲ႔ သူမ်ားေတြထက္ ျဖစ္ႏိုင္သမွ် အစိတ္အပိုင္းနည္းနည္းနဲ႔ က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္လုပ္ရတာကို ပိုသေဘာက်ပါတယ္။ တစ္ခုခု ဒီဇိုင္းဆြဲၿပီဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲစဥ္းစားတယ္ ငါဒီေနရာေလးကိုေတာ့ ဘယ္လိုေလး ပိုျမန္ေအာင္ ပိုေသးေအာင္ ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္ရမလဲဆိုတာကို.. ညႊန္ၾကားခ်က္မွာ ဒီလိုေဆာက္ဖို႔ဆိုရင္ အေကာင္းဆံုးက အစိတ္အပိုင္း ၆ ခု တပ္ပါလို႔ ေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ္ ၅ ခုေလာက္ပဲ သံုးခ်င္သံုးမယ္.. တခါတေလ သံုးခုေလာက္ပဲေတာင္ သံုးခ်င္သံုးတတ္ပါတယ္။ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မယ္ ဟိုေနရာေလး ဒီေနရာေလးကို နည္းနည္းကစားလိုက္တယ္..တခ်ိဳ႕ ျပသနာေတြမွာ ေတြးပံု ေတြးနည္းေလး ေျပာင္းၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ပိုေကာင္းတဲ့အေျဖေတြ ထြက္လာတတ္တယ္ဗ်” လို႔ ၀ုဇ္က အၿမဲ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။

Woz wit his first computer

အဲဒီလိုနဲ႔ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ၀ုဇ္ လည္း ေအာ္တဲရ္လိုပဲ တူညီတဲ့စြမ္းေဆာင္ရည္နဲ႔ သူ႔ေလာက္လည္း အစိတ္ အပိုင္းေတြမ်ားမ်ားစားစားမပါတဲ့ ကြန္ျပဴတာတစ္လုံးကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္နဲ႔တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေဘးမွာ တေလွ်ာက္လံုး ရွိေနခဲ့တဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း စတိဗ္ေဂ်ာ့လည္း ၀ုဇ္ ကြန္ျပဴတာအတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားေန ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ စတိဗ္ေဂ်ာ့ ဟာ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးေကာင္းၿပီး အိုင္ဒီယာအျပည့္နဲ႔ စိတ္အား ထက္သန္မႈ အျပည့္ရွိတာကလြဲရင္ ၀ုဇ္လို အရမ္းေတာ္တဲ့အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာရရင္ သူမွ မဟုတ္ပါဘူး.. ၀ုဇ္ ေလာက္ေတာ္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာ ရွိကို မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက စတိဗ္ေဂ်ာ့သိေနတာတစ္ခုကေတာ့ ၀ုဇ္ရဲ႕ ကြန္ျပဴတာဟာ ကမၻာၾကီးတစ္ခုလံုးကို တခ်ိန္က်ရင္ လံုး၀ေျပာင္းလဲပစ္လိမ့္မယ္ဆိုတာပါပဲ။

စတိဗ္ေဂ်ာ့ဟာ သူနဲ႔ ၀ုဇ္ တို႔ ကုမၸဏီအတူတူေထာင္ၿပီး အဲဒီကြန္ျပဴတာေတြကို စီးပြားျဖစ္ေရာင္းသင့္တယ္လို႔ အၾကံရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၀ုဇ္ကေတာ့ သိပ္စိတ္မပါလွပါဘူး။ ဘာလို႔လည္းဆိုရင္ ကြန္ျပဴတာေတြကို အခုလို တီထြင္တာ သူ႔ရဲ႕၀ါသနာအရပါ။ စီးပြားျဖစ္ အလုပ္ၾကီးတစ္ခုလို မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာ စတိဗ္ေဂ်ာ့ အဆြယ္ေကာင္းလြန္းေတာ့ သူလည္း လုပ္ဖို႔ သေဘာတူလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ သူက သူ႔ရဲ႕ ဂဏန္းေပါင္းစက္ ကေလးေရာင္း၊ စတိဗ္ေဂ်ာ့ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ေဘာက္စ္၀က္ဂြန္ကားေဟာင္းေလးေရာင္း ရလာတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ အာ့ပ္ပဲလ္ ကုမၸဏီကို စတင္ အသက္သြင္းၾကပါေတာ့တယ္။ အာ့ပ္ပဲလ္ လု႔ိ ေပးျဖစ္သြားတာ ကေတာ့ စတိဗ္ေဂ်ာ့ဟာ တစ္ခါတုန္းက ပန္းသီးေတြကိုင္ထားတုန္း သူေလွ်ာက္ထားတဲ့ အလုပ္က ေခၚစာ ေရာက္လာၿပီး အလုပ္ရသြားဖူးလို႔ နိမိတ္ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ပါ။ အာ့ပ္ပဲလ္ ကုမၸဏီရဲ႕ ပထမဆံုးအလုပ္ခန္းကေတာ့ စတိဗ္ေဂ်ာ့အေဖရဲ႕ ကားဂိုေထာင္ေလးပါပဲ။

Steve Wozniak, the co-founder of Apple, in Sydney today.

(အပိုင္း ၁၆ ဆက္ရန္)

ေမသႏၱာ၀င္း

၂၀၁၂ ႏုိ၀င္ဘာ ၂၀ ရက္ေန႔

ေန႔လည္ ၁၁ နာရီ ၀၂ မိနစ္

Ref: The Story of the Internet by Stephen Bryant