ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္ဦးမွာ (၁) (EPISODE 14)

Si Win Thu

တရုတ္လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ထုံးတမ္းစဥ္လာအရ ပညာေရးဆိုတာ ေယာကၤ်ားေလးေတြနဲ႔သာ သက္ဆိုင္ၿပီး မိန္းကေလးေတြနဲ႔ မထိုက္တန္ သလိုလို အေတြးအျမင္ေတြ ရွိခဲ႔တယ္ ဆိုတာ ျငင္းလို႔ မရပါဘူး။ သည္ကေန႔ ထိေအာင္ေတာင္မွပဲ အစြန္းေရာက္ မြတ္စလင္ ႏိုင္ငံေတြမွာ မိန္းကေလးေတြ ပညာ သင္ၾကားခြင္႔ ရဖို႔ ေတာင္းဆို ေနၾကရ တုန္းရယ္။
ကိုယ္တို႔ ျမန္မာေတြေတာင္ ဟိုးအရင္က မိန္းကေလးဆိုတာ ေသစာရွင္စာ တတ္ ေတာ္ေရာေပါ႔။ အခ်ိန္တန္ေတာ႔ သူ႔ေယာကၤ်ားက လုပ္ေကၽြး လိမ္႔မယ္ ဆိုတဲ႔ သေဘာမ်ဳိး ေျပာခဲ႔ ဆိုခဲ႔ၾကတာ ၾကားဖူး သိမီ လိုက္ပါေသးတယ္။ ေတာ္လွန္တဲ႔၊ ေခတ္မီတဲ႔၊ ထက္ျမက္တဲ႔ မိန္းမပ်ဳိကေလးမ်ား ကေတာ႔ သူတို႔လည္း အမ်ဳိးသားမ်ားနဲ႔ တန္းတူ အခြင္႔ေရး ရရွိသင္႔တယ္ လို႔ အေရး ဆိုေနၾကတာ၊ ႀကဳိးစား ပန္းစား ေနရာ ယူလာခဲ႔ၾကတာ မနည္းပါဘူး။ အဂၤလိပ္ေခတ္ မွာကတည္းက ကုမၼာရီ အသင္းေတြ ေထာင္ၿပီး ဘီေအမ အိုင္ေအမႀကီးေတြ ထြက္လာေအာင္ ေလ႔က်င္႔ သင္ၾကား ခဲ႔ၾကတယ္။ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္၊ လူထုေဒၚအမာ၊ ေဒၚခင္ႏွင္းယု တို႔လို အမ်ဳိးသမီးမ်ား ဘ၀ကို ထင္ဟပ္ ဆုံးမ လမ္းညႊန္ ေပးႏိုင္တဲ႔ စာေရး ဆရာမႀကီးေတြ လည္း အားက်ဖြယ္ရာ ထြက္ေပၚ ခဲ႔တာပဲ။ တို႔ေမႀကီး ရဲ႕ အတူေန ေမြးစားအန္တီ ေဒၚေဒၚမသန္းေအး ဆိုရင္ ျမန္မာ အမ်ဳိးသမီးထဲက ပထမဦးဆုံး ကုလသမဂၢမွာ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္သူ၊ ပညာတတ္ ဘိလပ္ျပန္မႀကီး ျဖစ္ခဲ႔ၿပီး အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံ ရုပ္ရွင္ ၾကည့္တဲ႔အခါ ဘာသာ ျပန္ေပးရတဲ႔ သူတဲ႔။ လူေတြကေတာ႔ ဘိလပ္ျပန္သန္း လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ သူ႔အသံ မၾကားဖူးတဲ႔ သူေတာင္ မရွိဘူး။ ျမန္မာ မကေလးေတြ အေနနဲ႔ အဲသလို ကမာၻ႔အလယ္မွာ ၀င္႔ထည္ႏိုင္ဖို႔ ဆိုရင္ သင္႔တင္႔ ေလွ်ာက္ပတ္တဲ႔ ပညာအရည္အခ်င္း၊ အသိအလိမၼာ နဲ႔ ဆင္ျခင္တုံတရား၊ အမ်ဳိးအႏြယ္ကို ေစာင္႔ေရွာက္ ထိန္းသိမ္းလိုတဲ႔ ဇာတိမာန္ကေလးေတြ ျပည့္စုံေနဖို႔ လိုအပ္မယ္ ထင္ပါတယ္။

အသက္အရြယ္ကေလးရလို႔ စဥ္းစား ဆင္ျခင္ ႏိုင္တဲ႔ အခါမွာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္း၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးဆိုတာ မ်ဳိးရိုးအင္အား၊ ဓနအင္အား၊ ရုပ္ဆင္း ရူပကာေတြထက္ ဥာဏ္ပညာ၊ အသိအလိမၼာကသာလွ်င္ သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာ၊ မကြဲမကြာ လိုက္ပါလာမယ္႔ ကိုယ္ပိုင္ အရည္အခ်င္း ျဖစ္တယ္ လို႔ နားလည္ လာပါတယ္။ ပိုက္ဆံရွိရင္ ပညာတတ္ေတြ အနားေခၚ ရွိခိုး ခိုင္းထားလို႔ ရခ်င္ ရမေပါ႔။ တစ္ခြန္း ဘယ္ေလာက္ ေပးမလဲ။ ဘုရား ထူးခိုင္းခ်င္ ေသးလား ရတယ္။ ပိုက္ဆံ ကုန္ရင္ေတာ႔ တာ႔တာ။ ပုခုံးေပၚက အခက္ႀကီးေတြ အေခြႀကီးေတြ ရွိေနသေရြ႕ သြားေလရာ လာေလရာ “ဘဘဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး က်န္းမာပါေစ။” ေအာ္ေပးမယ္႔လူ မရွားပါဘူး။ ေခါင္းျဖဴ ေဆးမဆိုး မာန္စြယ္ေတြ က်ဳိးကာမွေတာ႔ အိမ္လာတဲ႔ ေမာင္ရင္ေလးေတြ ကေတာင္ မခိုးမခန္႔ ဆက္ဆံၾကတာ ေတြ႔ဖူးဘူးလား။ ဇီးထုပ္ေတြ ထိုင္ထိုင္ စားၿပီး ေခါင္း ခဏခဏ ေလွ်ာ္ျပတဲ႔ တစ္ႏိုင္ငံလုံး သည္းသည္းလႈပ္ မင္းသမီးေခ်ာေလးဆို အခု ၀၀ ၀တီ ျဖစ္လာေတာ႔ လက္ဘက္သုပ္ ဂ်င္းသုပ္ စပ္ျပလို႔ေတာင္ စိတ္မလည္ လာၾကေတာ႔ဘူး။ သူမ်ားတကာ ခ်ဳိးခ်ဳိးဖဲ႔ဖဲ႔ ႏွိပ္ကြပ္တဲ႔ သေဘာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလူေတြ အားလုံးထက္ အရင္ ဟိုးေရွးေရွး ကတည္းက ပညာနဲ႔ ရပ္တည္ခဲ႔တဲ႔ ဘိလပ္ျပန္သန္းရဲ႕ နံမယ္ ဂုဏ္သတင္းဟာ သူတို႔ေတြ ေခတ္ ကုန္သြားၿပီးတဲ႔ ေနာက္မွာေတာင္ ငုပ္မသြားဘူး။ သိမ္ငယ္ မသြားဘူး လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ မိန္းကေလးရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ သူသူကိုယ္ကိုယ္ လွခ်င္ၾကတယ္။ ပိုက္ဆံမ်ား ရွိလို႔ကေတာ႔ေလ။ ကာတီးယားစိန္တိုက္က စိန္ေတြ အကုန္ ၀ယ္ၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးကို စိန္စီ ပစ္လိုက္ခ်င္ ၾကတယ္။ ကိုယ္႔အေဖ ဘာေကာင္မွ မဟုတ္တာ သူ အသုံးမက်တဲ႔ ကိစၥ၊ ကိုယ္႔ေယာကၡမ ဘာေကာင္မွ မဟုတ္တာ ကိုယ္ အသုံးမက်တဲ႔ ကိစၥ လို႔ ျမင္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ အားမကိုးပဲ ကိုယ္ပိုင္ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ရပ္တည္ ပလိုက္မယ္ ဆိုတဲ႔ စိတ္ကူး စိတ္သန္း ကေလးေတြက သည္ကေန႔ ေခတ္အခါမွာ အိုင္ဒီယာ ေကြးတယ္ လို႔ အထင္ခံရမွာ စိုးလို႔ ဒီတခါေတာ႔ စာေရးဆရာမႀကီး ယင္းမာ ဘာမွ မေျပာရေသးခင္ ပညာေရးဆိုတာ အမ်ဳိးသမီးမ်ား အတြက္လည္း ထပ္တူထပ္မွ် အေရးႀကီး လွပါေၾကာင္း သတိေပး လိုက္ပါရေစ။

ရွန္ဟိုင္းမွာ ေနၾကတုန္းက ေယာကၤ်ားေလးေတြဟာ မိန္းကေလးေတြထက္ အလိုလို ေနရင္းကို ပိုေတာ္ေနၿပီးသား ဆိုတဲ႔ အစြဲဟာ သူမ်ားေတြ အားလုံးဆီမွာတင္ မကပါဘူး။ ယင္းမာ ကိုယ္တိုင္ေတာင္မွ အဲသလိုပဲ ယုံၾကည္ ထားခဲ႔တာ။ သည္တစ္သက္မွာေတာ႔ ကိုကိုႀကီး ကိုကိုလတ္ ကိုကိုေလးတို႔ကို ဘယ္ေတာ႔မွ ပညာခ်င္း ယွဥ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ခဲ႔တယ္။ အိမ္မွာ တရုတ္ႏွစ္ကူး လုပ္ေတာ႔ ထမင္းလည္း စားၿပီးေရာ ေမေမေလးက ေမာင္ႏွမေတြ အားလုံးကို ပလုပ္တုပ္ ခ်ဳိခ်ဥ္ တစ္ေယာက္ တစ္ေခ်ာင္း ေကၽြးတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ဘယ္သူ ရွိရမလဲ။ ကိုကိုလတ္ အဂၢါရယ္ေပါ႔။ သူ႔ဥစၥာ ကုန္သြားတာနဲ႔ ယင္းမာ လက္ထဲက မုန္႔ကို လာ မ်က္ေစာင္း ထိုးေရာ။ သူလိုက္လုလို႔ ထြက္ေျပးတာနဲ႔တင္ ယင္းမာလည္း မစားလိုက္ရဘူး။ ေအာက္ ျပဳတ္က်သြားလို႔ အသံၿပဲႀကီးနဲ႔ ေအာ္ငိုေရာ။ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ စကားေကာင္းေနတဲ႔ ေဖေဖက စိတ္ဆိုး သြားၿပီး ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ဒဏ္ေပးတယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္ တစ္အုပ္ ယူလာၿပီး ေရွ႕ဆုံး စာမ်က္ႏွာက ကဗ်ာကို ကူးေရးရမယ္။ မွတ္မိေအာင္ က်က္ရမယ္။ ၿပီးရင္ အလြတ္ ျပန္ေရးျပ ရမယ္ တဲ႔။ မၿပီးမခ်င္း ဘယ္သူမွ မကစားရဘူး။ ဘယ္သူ အရင္ရမလဲ ၾကည့္ၾက ေသးတာေပါ႔ လို႔ ဆိုတယ္။

ကဗ်ာေလးက စာေၾကာင္းေရ ေလးေၾကာင္းပဲ ရွိတာပါ။ ဘာေတြ ဆိုလိုမွန္းေတာင္ နားမလည္ဘူး။ မလည္ေနေပါ႔။ အလြတ္ က်က္လိုက္မယ္ေလ။ ကိုကိုလတ္က ယင္းမာထက္ ေလးနွစ္ေတာင္ ႀကီးတာ ဆိုေတာ႔ ေတာ္ေနၾကာဆို သူက ရသြားေတာ႔မွာ။ ၿပီးေတာ႔ သူက ေယာက်ၤားေလးေလ။ က်က္ရင္း က်က္ရင္း ေရွ႕ေရာက္ ေနာက္ေမ႔နဲ႔ ယင္းမာလည္း အၾကံအိုက္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းလာတယ္။ ဖိုးဖိုးက “ယင္းမာ။ အဓိပၸါယ္ကို နားလည္ေအာင္ အရင္လုပ္၊ အသံထြက္ကို မွန္ေအာင္ထြက္၊ မသိရင္ အဘိဓါန္ စာအုပ္ထဲမွာ ရွာ” လို႔ ေျပာတယ္။ ခုႏွစ္ႏွစ္သမီးက က်က္ခဲ႔တဲ႔ အဲသည္ ကဗ်ာဟာ သည္ကေန႔ထိ တိုင္ေအာင္ ယင္းမာ ႏွလုံးသားထဲမွာ စြဲေနေအာင္ အလြတ္ရတုန္းပဲ။ အၿမဲတေစ အႏိုင္က်င္႔ ခံေနရတဲ႔ ညီငယ္ေလး တစ္ေယာက္က သူ႔အကိုဆီမွာ အသနားခံတဲ႔ အေၾကာင္းပါ။ ေျခလွမ္း ခုႏွစ္လွမ္း အတြင္း သူ႔ခံစားခ်က္ကို သိသာေအာင္ မတင္ျပနိုင္ရင္ အျပစ္ေပး ခံရဦးမွာတဲ႔။ သူေရးတဲ႔ ကဗ်ာပုဒ္ ကေလး ကေတာ႔ ပဲျပဳတ္ေစ႔ကေလး ႏူးနပ္သြားဖို႔ ပဲေစ႔ညွာကေလးက ေၾကြေပးရ ရွာတယ္။
မိုးၿပဲဒယ္ထဲက ထမင္းနပ္ဖို႔ ဖိုခေနာက္တိုင္ေတြက အပူခံေပးရတယ္။
တကယ္ေတာ႔ တစ္ခိုင္တည္း ပြင္႔၊ တစ္ညွာတည္း သီး ၾကတဲ႔ သူေတြ အခ်င္းခ်င္း
ဘာေၾကာင္႔မ်ား ႏွိပ္စက္ကလူ အႏိုင္ယူခ်င္ ရသလဲ။” တဲ႔။

အစပိုင္းမွာ ဘာေတြ ဆိုလိုခ်င္မွန္း နားမလည္ေပမယ္႔ ေက်ာင္းက ဆရာမ သင္ေပးတဲ႔ နည္းအတိုင္း မသိတဲ႔ စကားလုံးကို အဘိဓါန္မွာ ရွာၾကည့္၊ ျပန္္ခ်ေရး၊ တစ္ခါက ႏွစ္ခါဆို သိပ္ မခက္ေတာ႔ပါဘူး။ စာလုံးေလးေတြထဲမွာ အသံကို ကာရံ ဖမ္းထားတာေလးေတြပါ သေဘာေပါက္ လာတယ္။ ၀မ္းသာအားရ ဖိုးဖိုးဆီ ေျပးသြားၿပီး တစ္ေၾကာင္းခ်င္း ခ်ေရး ပစ္လိုက္တယ္။ တေအာင္႔ေန ေဖေဖ အိမ္ေပၚထပ္ တက္လာေတာ႔ သူတို႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ဖတ္ၾကည့္ၿပီး မဲ႔ျပဳံး ျပဳံးတယ္။ သူ႔သားက ရႈံးသြားတာကိုး။ မခံခ်င္ဘူး မဟုတ္လား လို႔ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ ေတြးမိသား။ အခန္းထဲက ထြက္သြားတဲ႔ ေဖေဖဟာ မေက်မခ်မ္းနဲ႔ အဂၢါ႔ကို တၿပီး အင္း … သည္ေကာင္ေလးေတာ႔ ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္ဦးမယ္ မထင္ပါဘူး။ လို႔ ေရရြတ္ သြားတာ ၾကားလိုက္ မိတယ္။ ယင္းမာကေတာ႔ အဲသည္အခ်ိန္က စ လို႔ ေယာက်ၤားေလး နဲ႔ မိန္းကေလးဆိုတာ ပညာသင္ဖို႔ ဥာဏ္ရည္ အေျခခံခ်င္း အတူတူပါပဲ။ ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ပဲ ကြာသြားမွာ လို႔ သေဘာေပါက္ လိုက္ပါတယ္။

တရုတ္လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ပညာေရးဆိုတာ အေရးႀကီးတဲ႔ အခန္းက႑က ပါတယ္ လို႔ သေဘာေပါက္ေအာင္ ေခါင္းထဲကို ရိုက္သြင္း ေပးခဲ႔တာကေတာ႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ကတည္းက ပါပဲ။ သမိုင္းဆရာႀကီး စီမာခ်န္ရဲ႕ ရွီဂ်ီ ရာဇ၀င္က်မ္း ထဲမွာေပါ႔။ စစ္သူႀကီးလ်ဴဘန္ ရဲ႕ အေျမွာ္အျမင္ ႀကီးလွေသာ အၾကံေပး အရာရွိႀကီး နွစ္ဆူ ကို ဥပမာေပးၿပီး အလြန္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတဲ႔ ဇာတ္လမ္းကေလးနဲ႔ ပ်ဳိးသြားတယ္။ ေပါသြပ္ နဲ႔ ခ်န္းလ်န္ တဲ႔။

ေပါသြပ္ဆိုတာက တို႔ ျမန္မာ ကာတြန္းထဲက သမိန္ေပါသြပ္လို ထင္သလိုေန ထင္သလိုေျပာ လို႔ ေပါေတာေတာနဲ႔ရယ္လို႔ အမ်ားက သတ္မွတ္ထားတဲ႔ ဆရာႀကီး ဦးလူေပါ (Mad Master) ကို ေျပာတာပါတဲ႔။ နံမယ္ရင္းကေတာ႔ လီရွီဆီ လို႔ ေခၚတယ္။ အခု ဟီနန္ျပည္နယ္ ခိုင္ဖုန္းၿမဳိ႕ က လာတယ္ ဆိုပဲ။ စာတတ္ေပတတ္ ပညာရွိပဲ။ အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ ေရးကာဖတ္ကာ ကုန္လြန္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဘယ္သူကမွ ေျမွာက္စားလို႔ မရဘူး။ ထင္ရာစိုင္းတတ္၊ ဘုေဘာက္ က်တတ္၊ ခြက်တတ္ လြန္းလို႔။ တကယ္ေတာ႔ ရူးတာ နဲ႔ ထူးတာဆိုတာ ခပ္ပါးပါးကေလးပဲ ကြာတာ မဟုတ္လား။ သူကေတာ႔ ထူးလည္း ထူးတယ္ ရူးလည္း ရူးတယ္ တို႔ကိုႀကီးေက်ာ္ လို႔ ဆိုရမယ္။ မူးမူးရူးရူးနဲ႔ ေပါက္ပန္းေစ်းေတြ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ ေျပာတာနဲ႔တင္ ခဏခဏ ကြာတားခ် ခံရၿပီး သူ႔ခမ်ာ တံခါးေစာင္႔ ရာထူးက မတက္ေတာ႔ဘူး။

စစ္သူႀကီးလ်ဴဘန္က သူတို႔ၿမဳိ႔တံခါး၀ကို ေရာက္လာတဲ႔ အခါ ေျခခင္းလက္ခင္းနဲ႔ စစ္ေရးဗ်ဴဟာ အခ်က္အခ်ာက်က် တည္ေနပုံကို သတိထားမိၿပီး ၿမဳိ႔ျပင္ မလွမ္းမကမ္း ကေန တပ္စြဲလို႔ အကဲခတ္ ေနသတဲ႔။ လ်ဴဘန္တို႔ တပ္ထဲက အရာရွိ တစ္ေယာက္ဟာ ၿမဳိ႕ထဲက ေဆြမ်ဳိး သားခ်င္းမ်ား ရွိရာ သြားလည္တဲ႔ အခါ ဆရာေပါသြပ္ နဲ႔ သိကၽြမ္း သြားေတာ႔ ဟိုက “ငါ႔တံခါး၀မွာ အရာရွိ၊ မင္းမႈထမ္းေပါင္း မ်ားစြာကို ျမင္ခဲ႔ဖူးေပါင္း မနည္းေတာ႔ဘူး။ လ်ဴဘန္႔ေလာက္ ခန္႔ခန္႔ညားညား ၾသဇာ ထည္ထည္၀ါ၀ါ မေတြ႔ဖူးဘူး။ ငါ႔ကို သူနဲ႔ မိတ္ဆက္ ေပးစမ္းပါ။” လို႔ ပူဆာသတဲ႔။ “ေကာင္းၿပီေလ။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔ေရွ႕ေရာက္ရင္ ကြန္ျဖဴးရွပ္စ္ တပည့္လို႔ေတာ႔ မေျပာမိေစနဲ႔။ သူက အဲဒီ လူေတြ ျမင္ရင္ ၾကည့္မရဘူး။ ေခါင္းေပၚက ဦးေပါင္းျပားကေလးေတာင္ ဆြဲဆြဲျဖဳတ္တာ ျမင္ဖူးတယ္။” လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မွာသတဲ႔။

သူမ်ားသာ မွာလို႔ရမယ္။ ေပါသြပ္ကို ဒါမ်ဳိး လာမွာလို႔ေတာ႔ ရစရာလား။ ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုပဲ ကြန္ျဖဴးရွပ္စ္ ေက်ာင္း၀တ္စုံကို အျပည့္အစုံ ၀တ္ဆင္ၿပီး တဲနန္းမွာ တံခါး သြားေခါက္တာေပါ႔။ ဘူေလးလဲ လို႔ ေမးတဲ႔အခါ အေပါက္ေစာင္႔ကလည္း စာသမား ေပ သမား တစ္ေယာက္ပါ လို႔ပဲ ေျပာရတာေပါ႔။ “မအားဘူးလို႔ ေျပာလိုက္” ဆိုတာ လ်ဴဘန္႔ အလြန္ေတာ႔ မရွိပါဘူး။ သူ႔ခမ်ာ အားေမာ႔ အားေမာ႔ လုပ္မလို႔ ထိုင္း မာဆပ္ သမကေလး ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေျခေထာက္ကေလးက စ လို႔ ေရေႏြး စိမ္ေနတုန္း ရွိေသးတာ။ အထဲက လူက မတင္းရေသးခင္ အျပင္က ဆရာေပါသြပ္က တင္းသြားၿပီး ဓါးရွည္ကို ဆြဲထုတ္ေတာ႔ မလိုဟန္နဲ႔ “အထဲက ေကာင္ကို ေျပာလိုက္စမ္း၊ ငါ စာေပသမား မဟုတ္ဘူး။ အရက္သမားကြ။ သိကၡာ လာမခ်နဲ႔။” လို႔ ေအာ္လိုက္ပါတယ္။ လ်ဴဘန္က ေျခေထာက္ ေျပာင္ေအာင္သုတ္၊ လွံရွည္ကို လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားရင္း “၀င္ခဲ႔” လို႔ ျပန္ ေအာ္လိုက္တဲ႔ အခါ ပုဏၰားမ်ားလို လက္ကေလး ႏွစ္ဘက္ ပင္႔ကာပင္႔ကာ နဲ႔ ခါးမညႊတ္ပဲ ၀င္လာသူ သုခမိန္ႀကီးကို ေတြ႔ရပါသတဲ႔။

“စစ္သူႀကီးမင္းဟာ ခ်င္အင္ပါယာ ဘက္ကေန ခုခံ ေတာ္လွန္သူေတြကို ေခ်မႈန္း မလို႔လား။ ခုခံ ေတာ္လွန္သူေတြ ဘက္ကေန ခ်င္အင္ပါယာႀကီးကို ေခ်မႈန္းမလို႔ ႀကိဳးစားမွာလား။”

“ရူးမ်ား ရူးေနသလား။ မိုးေအာက္ေျမျပင္ တခြင္လုံး စစ္သူႀကီးလ်ဴဘန္ဟာ ခ်င္အင္ပါယာကို နွိမ္ႏွင္းဖို႔ ျပည္ေထာင္နယ္စား အားလုံးကို ဦးေဆာင္ ေနတယ္ ဆိုတာ လူတိုင္း သိတယ္။”

“ဒါဆိုလဲ ဘာျဖစ္လို႔ ခ်င္ မူးမတ္ေတြ လုပ္ေလ႔ ရွိသလို လူတစ္ေယာက္ကို အျပင္ပန္း အျမင္နဲ႔ အကဲခတ္ ေနတာလဲ။ ခင္ဗ်ားကမွ က်ဳပ္ထက္ေတာင္ ပိုရူး ေသးတာေပါ႔။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ စစ္မွန္တဲ႔ အရည္အခ်င္း ရွိသူေတြကို ရွာလို႔ ရရိုးလား။ ဒီကေန႔ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို လက္ခံ စကား မေျပာခဲ႔မိရင္ အမွားႀကီး မွားလိမ္႔မယ္ေနာ္။ ရုပ္ၾကည့္ရတာ ကိုယ္႔ထက္ သက္ႀကီး ၀ါႀကီး ေတြ႔လို႔မွ အရိုအေသ ေပးတတ္ပုံ မေပၚဘူး။”

ဒီစကားကို ၾကားလိုက္တဲ႔အခါ လ်ဴဘန္က ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ျပန္ပို႔ ခိုင္းလိုက္ၿပီး ကိုယ္လက္ သုတ္သင္လို႔ ဆရာႀကီးေပါသြပ္ကို ကုန္းရွိ ကုန္းရွိ လုပ္ၿပီး အေကာင္းဆုံး အရက္ စားေသာက္ဖြယ္ရာ ေတြနဲ႔ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ တိုင္ေအာင္ ေထြရာေလးပါး ေဆြးေႏြး နာၾကားပါတယ္။

“ေလာေလာဆယ္မွာ ဗိုလ္မင္းတို႔ တပ္က စစ္သည္ တစ္ေသာင္းေတာင္ မျပည့္ခ်င္ဘူးဗ်။ ၿပီးေတာ႔ စစ္တပ္ဆိုတဲ႔ နံမယ္သာ ရွိတာ။ စစ္ပညာ စစ္စည္းကမ္း က်က်နန သင္ထား ဖူးတဲ႔သူ တစ္ေယာက္ေတာင္ မပါဘူး။ ေဂ်ာင္ကုန္းကုန္းႀကီး နန္းေတာ္က တပ္က လက္နက္ အျပည့္အစုံ၊ က်င္႔သား ရၿပီးသား၊ အေတြ႕အၾကဳံ ရွိၿပီးသား အစကတည္းက စစ္သားအျဖစ္ အသက္ေမြး ေနၾကတဲ႔ သူေတြ။ ရွန္းယန္ၿမဳိ႕ေတာ္ကို ခုခ်ိန္ ခင္ဗ်ား သြားတိုက္လို႔ကေတာ႔ က်ားခံတြင္းထဲ လည္စင္း ေပးသလို ေနလိမ္႔မယ္။ အေရး ႀကီးတာက ခိုင္မာတဲ႔ အေျခခ် စစ္စခန္း တစ္ခုကေန ေလက်င္႔ သင္ၾကားစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္။ ေဟာဒီ ခ်င္လ်ဴၿမဳိ႔ကေတာ႔ အသင္႔ေတာ္ဆုံး၊ အကြက္အကြင္း လည္း အက်ဆုံး။ သြားေရးလာေရးလည္း လြယ္ကူတဲ႔ လမ္းဆုံမွာ ရွိတယ္။ စားေရရိကၡာလည္း ဖူလုံတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ ခ်င္လ်ဴၿမဳိ႕၀န္နဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ သိတာ မၾကာေသးဘူး။ ဗိုလ္မင္းဆီမွာ လက္နက္ခ် ခိုလႈံဖို႔ တိုက္တြန္း ေပးမယ္။ သူက သေဘာမတူဘူး ဆိုေတာ႔လည္း ဗိုလ္မင္းက အျပင္က တိုက္၊ က်ဳပ္က အတြင္းက ၿမဳိ႕တံခါးေတြ ဖြင္႔ေပးမယ္။ ၾကက္ကေလး ငွက္ကေလး ဖမ္းသေလာက္ကို လြယ္မွာ။”

ဆရာေပါသြပ္ဟာ အေျပာသမား သက္သက္ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အၾကံဥာဏ္ အကူအညီနဲ႔ စစ္သူႀကီးလ်ဴဘန္ဟာ ျမားတစ္စင္းမကုန္၊ စစ္သည္တစ္ေယာက္ အထိအခိုက္ မရွိပဲ ခ်င္လ်ဴၿမဳိ႕ ကို အလြယ္တကူ သိမ္းပိုက္ ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီက စလို႔ ဆရာေပါသြပ္ကို စစ္ဗ်ဴဟာ အၾကံေပး ခန္႔လိုက္ၿပီး ဆရာေပါသြပ္ ညီကေလးကိုလည္း ခ်င္လ်ဴတပ္မွဴး ခန္႔လိုက္သတဲ႔။

စစ္အင္အားေတြ ျဖည့္တင္း ေလ႔က်င္႔ရင္း လ်ဴဘန္ဟာ အေနာက္ဘက္က ဆင္ေျခဖုံး ၿမဳိ႕ကေလးေတြကို တစတစ သိမ္းသြင္း သြားပါတယ္။ ခ်င္စစ္တပ္နဲ႔ ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုင္ရျခင္း မရွိေအာင္ သတိႀကီးစြာ ထားလို႔ ေကြ႔ကာ ေရွာင္ကာ ခ်ီလာတဲ႔ လ်ဴဘန္တို႔ တပ္ႀကီးဟာ ရွန္းယန္ၿမဳိ႔ေတာ္ ေရာက္လုလု လမ္းခုလတ္မွာ မိတ္ေဟာင္း ေဆြေဟာင္း စစ္ဗ်ဴဟာ ကၽြမ္းက်င္သူ ဆန္းလ်န္ နဲ႔ ျပန္ဆုံမိပါတယ္။ အဲဒီေခတ္တုန္းက အုပ္ခ်ဳပ္သူ ရွင္ဘုရင္ေတြမွာ စစ္မက္ေရးရာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အၾကံေပး ေဆြးေႏြးစရာ ကၽြမ္းက်င္သူ ပညာရွင္ေတြ ခန္႔ထားလို႔ တိုင္ပင္ ေဆြးေႏြးေလ႔ ရွိသတဲ႔။ သူတို႔က ကိုယ္တိုင္ေတာ႔ စစ္တိုက္ႏိုင္တဲ႔ သူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ စာေပက်မ္းဂန္ အေထာက္အထားေတြ ကေန၊ စစ္ပြဲ မွတ္တမ္း မွတ္ရာေတြ ကေန၊ ပုံျပင္ဒ႑ာရီ သမိုင္းေၾကာင္းေတြကေန သင္ၾကား မွတ္ယူလို႔ အၾကံေကာင္း ဥာဏ္ေကာင္းမ်ား ေပးေလ႔ ရွိသတဲ႔။ ဆန္းလ်န္ဆိုတာ ဟန္ႏိုင္ငံက အဲသည္လို စစ္ေရးဗ်ဴဟာ အၾကံေပး တစ္ေယာက္ပါ။

တကယ္ေတာ႔ ဆန္းလ်န္ဟာ လူသစ္တစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ပထမေျမာက္ ဧကရာဇ္ကို ခဲေလာင္ခ်ာနဲ႔ ပစ္ၿပီး လုပ္ၾကံတာ ရထားခ်င္း မွားသြားလို႔ အေရးမေအာင္ပဲ စေတး ေရွာင္ေနရတဲ႔ ဟန္လူငယ္ကေလး ဆိုရင္ မွတ္မိၾကဦးမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ သူတို႔မ်ဳိးရိုး ငါးဆက္ေလာက္ကတည္းက ဟန္ဘုရင္မင္းျမတ္ အပါးမွာ ခစားခဲ႔ရတဲ႔ မူးႀကီးမတ္ရာ ျဖစ္ခဲ႔တာ ခ်င္နိုင္ငံရဲ႕ လက္ေအာက္ကို က်ေရာက္သြားတဲ႔ အထိ တိုင္ေအာင္ ပါပဲတဲ႔။ သူ႔ေခါင္းကို ဆုေငြ ထုတ္ထားလို႔ စာအုပ္အသစ္ လုပ္ၿပီး ခ်ဴႏိုင္ငံထဲမွာ လွည့္ပတ္ တိမ္းေရွာင္ ေနရတဲ႔ ဆန္းလ်န္ဟာ တေန႔ေတာ႔ တံတားကေလး တစ္ခုေပၚမွာ ငိုင္ေနတုန္း စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္က စီးလာတဲ႔ ဖိနပ္ကို တမင္ ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး “ေဟ႔ေကာင္ ငါ႔ဘိနပ္ သြားေကာက္ ေပးစမ္း။” လို႔ ခိုင္းသတဲ႔။ လူႀကီးသားဗီဇက ေထာင္းကနဲ ျပန္ေပၚလာၿပီး “ငါ တယ္ … ကားနဲ႔တိုက္သတ္ ပလိုက္ရ။” လို႔ ေတြးမိ ေပမယ္႔ ပိန္ေညာ္ခ်ိနဲ႔ ေနတဲ႔႔ အဖိုးႀကီးကို ျမင္တဲ႔အခါ သနားသြားၿပီး ကိုယ္တိုင္ ဆင္းေကာက္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဖိုးအို ပိန္ေညာင္က ကမ္းေပးတဲ႔ ဘိနပ္ကို မယူပဲ ေျခေထာက္ကေလး ဆင္းလို႔ “စီးေပးဦးမွေပါ႔။” လို႔ ဆိုျပန္ ပါတယ္။ ကဲ ခုမွေတာ႔ မထူးေတာ႔ပါဘူးေလ။ သည္းခံလက္စနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ပဲ ဒူးေထာက္လို႔ ဘိနပ္ကေလး စီးေပးတဲ႔ အခါ ဒီသူငယ္ေတာ႔ ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္ဦးမွာ။ လို႔ ျပဳံးုျပဳံးႀကီး ဆိုသတဲ႔။ "Ru zi ke jiao." (This boy is worth educating.) “ဒါမွ သင္ရက်ဳိး နပ္တဲ႔ တပည့္” လို႔ လည္း အနက္ျပန္လို႔ ရပါတယ္။ “ေနာက္ ငါးရက္ ၾကာရင္ ဒီေနရာကို မနက္ေစာေစာ ေရာက္ေအာင္ လာခဲ႔။” လို႔ မွာသြား ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေနာက္ ငါးရက္ ၾကာလို႔ တံတားကို ျပန္လာတဲ႔အခါ သူ႔ထက္ အရင္ ေရာက္ေနတဲ႔ အဘိုးအိုက ေနာက္က် တဲ႔အတြက္ ျမည္တြန္ ေတာက္တီးၿပီး ေနာက္ငါးရက္ေနမွ ျပန္္လာဖို႔ ခ်ိန္းျပန္ပါတယ္။ သည္တခါေတာ႔ မနက္မိုးလင္း ၾကက္တြန္သံ ၾကားကတည္းက အေျပးသြားလည္း အၿမဲေနာက္က်တဲ႔ မ်ဳိးေက်ာ႔ၿမဳိင္ႀကီးလို ရထား ထြက္သြားတာနဲ႔ ခ်ည့္ ၾကဳံရ ျပန္တယ္။ ေနာက္ဆုံး ညကတည္းက မအိပ္ပဲ ထိုင္ေစာင္႔မယ္ ဆိုေတာ႔မွ လက္မတင္ကေလးပဲ ဦးသြားတာ တဲ႔။ “ပညာတတ္ခ်င္တဲ႔ သူ ဆိုတာ အဲသလိုပဲ ျဖစ္ေနရ မေပါ႔။” လို႔ ေျပာၿပီးမွ စာအုပ္ကေလး တစ္အုပ္ ထုတ္ေပးၿပီး “ဒီစာအုပ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ႔လာထားရင္ တေန႔မွာ မင္း ဆရာ ျဖစ္လာ လိမ္႔မယ္။ ငါထင္တာ မမွားဘူး ဆိုရင္ေတာ႔ မၾကာခင္ ေျပာင္းလဲမႈေတြ အႀကီးအက်ယ္ ျဖစ္လာၿပီးရင္ ဒီစာအုပ္ထဲက ပညာေတြဟာ မင္းအတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ အသုံး၀င္ လာလိမ္႔မယ္။” လို႔ ေျပာသြားပါတယ္။

ေနာက္တေန႔မနက္ က်မွ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ အဲဒါ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနတဲ႔ တိုင္ေကာင္း ရဲ႔ ေသနဂၤဗ်ဴဟာ စစ္ပညာက်မ္းႀကီး ျဖစ္ေန သတဲ႔။ ေခ်ာက္ထဲ က်သြားၿပီးရင္ သိုင္းက်မ္းႀကီး ေတြ႔ေလ႔ရွိတဲ႔ တရုတ္၀တၳဳေတြ ထဲကလိုပဲ ဆန္းလ်န္လည္း အဲသည္ စာအုပ္တစ္အုပ္တည္း အၿမီးျပန္ ေခါင္းျပန္ ေလ႔လာ ၿပီး ဆရာႀကီး တစ္ဆူ ျဖစ္လာသတဲ႔။ ဘယ္ ရွင္ဘုရင္ကို ဆရာ လုပ္ရပါ႔မလဲ ဆိုတဲ႔လူနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကို ဆရာတင္ၿပီး ရွင္ဘုရင္ လုပ္ရပါ႔မလဲ ဆိုတဲ႔ လူနွစ္ေယာက္ ေတြ႕ၾကတဲ႔ အခါ ေဘာ္ဒါေဘာ္ခ်က္ေတြ ျဖစ္သြားၿပီးမွ သူ႔ ဟန္ႏိုင္ငံ လြတ္ေျမာက္ေရး အတြက္ ဟန္ၿမဳိ႕ေတာ္ကို တက္သိမ္း ပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္း ဆိုသလို ခ်င္တပ္ေတြက ျပန္ ထိုးစစ္ ဆင္လာတဲ႔ အခါ လ်ဴဘန္႔တပ္ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္း လိုက္ပါတယ္။ အဲသည္ တိုက္ပြဲမွာ ခ်င္စစ္သူႀကီး ယန္ေက်ာင္း ကိုေတာင္ လက္လြတ္ ထြက္ေျပးေအာင္ တိုက္ထုတ္ လိုက္တဲ႔အခါ ခ်င္ဧကရာဇ္တို႔ ဘက္က အထူးဆက္သား တမန္လႊတ္ၿပီး လိုက္လံ ကြပ္မ်က္ ေစတဲ႔ အတြက္ ခ်င္စစ္သူႀကီးေတြ ဘက္မွာ ဘုရင္ကို အၾကည္ညဳိ ပ်က္လာတာေပါ႔။ အဲလို စည္းလုံးမႈ ၿပိဳကြဲလာတာ အခြင္႔ေကာင္း ယူလို႔ တစ္ၿမဳိ႔ၿပီး တစ္ၿမဳိ႕ သိမ္းကာ ဟန္ႏိုင္ငံကို ဆန္းလ်န္ လက္ထဲ ျပန္ထည့္ ေပးႏိုင္ လိုက္ပါတယ္။ တစ္အေပါင္း တစ္ထက္ သာတဲ႔ သူတို႔နွစ္ေယာက္ ပူးေပါင္းမႈဟာ အေနာက္ဘက္ ရွန္းယန္ၿမဳိ႔ဆီကို ဆက္ ခ်ီၾက ျပန္ပါတယ္။

Credit to Dr Soe Min & Dr Yin Mar