လူငယ္ႏွင့္ ဂလုိဘယ္လိုင္ေဇးရွင္း

By သစၥာနီ on Friday, November 23, 2012 at 9:12pm ·

ဂလိုဘယ္လိုင္ေဇးရွင္း ဆိုသည္မွာ ကြန္ဆာေဗးတစ္ တခ်ိဳ႕အတြက္ ထမင္းလံုးတေစၦ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနႏိုင္ေပသည္။ အမွန္မွာ ဂလိုဘယ္လိုင္ေဇးရွင္း ဆိုသည္မွာ ရုတ္တရက္ မိုးေပၚက က်လာေသာ အရာလည္းမဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ သူစိမ္းျပင္ျပင္ အရာလည္းမဟုတ္။ မသိလိုက္ မသိဖာသာ သေဘာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေန႔စဥ္ စီးေမ်ာေနေသာ ဘဝ အထိအေတြ႕ တစ္မ်ိဳးသာ ျဖစ္ေလသည္။

ဥပမာ ျမန္မာျပည္က အိမ္တစ္အိမ္တြင္ အင္ဒိုနီးရွားပါတိတ္၊ ယိုးဒယား ထမင္းေပါင္းအိုး၊ တရုတ္ မီအားျမွင့္စက္၊ ကိုရီးယာ တီဗြီ၊ အိႏၵိယ မီးပူ၊ ဂ်ပန္လုပ္ မီးေခ်ာင္း၊ အေမရိကန္ အားေဆး စသျဖင့္ တေပါင္းတစုတည္း ေတြ႔ျမင္ႏိုင္သည္။ ယင္းမွာ ဂလိုဘယ္လိုင္ေဇးရွင္း သေဘာတရားပင္ျဖစ္သည္။ (သမိုင္းတြင္ ကုန္စည္ကူးသန္းေရာင္းဝယ္မႈ ဖြံ႔ၿဖိဳးခဲ့သည့္ ဥေရာပေရေၾကာင္းသြားလာမႈ စခန္းသစ္ ဖြင့္သည့္အခ်ိန္ကာလကစ၍ ဂလိုဘယ္ စီးပြားေရးသေဘာတရား အေျခတည္လာခဲ့သည္ဟု ပညာရွင္မ်ားက သတ္မွတ္ခဲ့ကာ ကမၻာ့မဟာ စီးပြားပ်က္ကပ္ဆိုက္မႈႀကီးကာလ ၁၉၃၀ အထိကို ပထမ ဂလိုဘယ္လိုင္ေဇးရွင္းေခတ္ဟု သတ္မွတ္ခဲ့ၾကသည္။ နည္းပညာ အစြမ္းကုန္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေနေသာ ယေန႔ ဂလိုဘယ္လိုင္ေဇးရွင္း “တတိယေခတ္” ဟု သမုတ္ၾကသည္။)

ယေန႔ ေခတ္မွီ အျပင္အဆင္ႏွင့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို ၾကည့္လွ်င္ သူသည္ ဆြစ္ဇလန္လုပ္ နာရီ၊ ဂ်ာမဏီလုပ္ ေဘာင္းဘီ၊ စပိန္ျဖစ္ ဂ်ာကင္၊ အီတလီ ရွဴးဖိနပ္၊ အေမရိကန္လုပ္ ရွပ္အကႋ်ကိုဝတ္ကာ ျပင္သစ္ စီးကရက္ကို ေသာ္သံုးေနတာ ျမင္ေကာင္းျမင္ႏိုင္ေပသည္။ နည္းပညာေၾကာင့္ ကမၻာသည္ ၾကံဳ႕ဝင္သြားကာ ႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း အၾကား ကာဆီးထားေသာ တံတိုင္းေတြ ၿပိဳက်သြားျဖင္းျဖင့္ တစ္ႏိုင္ငံႏွင့္ တစ္ႏိုင္ငံ ကူးလူးဆက္ဆံမႈ လွ်င္ျမန္လာကာ ျပန္႔ႏွံ႔စိမ့္ဝင္မႈ အားေကာင္းလာသျဖင့္ တသားတည္း တသြင္တည္း သေဘာေဆာင္လာျခင္း ဂလိုဘယ္လိုင္ေဇးရွင္း ပင္ျဖစ္သည္။

ကမၻာေပၚတြင္ ပထမဆံုး ဂလိုဘယ္လိုင္ေဇးရွင္းဟု ဆိုႏိုင္ေသာ သေဘာတရားမွာ စီးပြားေရး မ်က္ႏွာစာမွ စတင္ခဲ့သည္ဟု တညီတညြတ္တည္း သေဘာတူခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခါ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈအႏုပညာ (တခ်ိဳ႕က ကမၻာ့ကူးစက္ေရာဂါ ျဖစ္ပြားမႈကိုပါ ထည့္သြင္းတြက္ခ်က္ ၾကပါသည္။) မ်က္ႏွာစာ အေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ပါ ထုိသေဘာတရား ျပန္႔ႏွ႔ံတြင္က်ယ္၍ ေနေလသည္။ ထုိအထဲတြင္ ပညာေရး က႑လည္း ပါဝင္လာေလသည္။ ထုိပညာေရးက႑မွာ ဂလိုဘယ္လိုင္ေဇးရွင္း က႑ေပါင္းစံုတြင္ ျပႆနာအနည္းဆံုးလည္း ျဖစ္ေလသည္။

ဤေခတ္တြင္ ပညာေရးမွာ တိုးတက္လမ္းပြင့္သြားသည္။ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ပညာသြားသင္ႏိုင္သည္။ သို႔မဟုတ္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာပင္ သင္တန္းတက္ကာ ႏိုင္ငံႀကီးမ်ားရွိ အဆင့္ျမင့္စာေမးပြဲမ်ားကို အလြယ္တကူ ေျဖဆိုႏိုင္ၾကသည္။ ပညာရွင္ေတြ ယခင္က မိမိႏိုင္ငံမွ ထြက္ခြာမွာကို ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈဟု အဆိုးျမင္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ယခုေတာ့ ယင္းမွျဖစ္ေပၚလာသည့္ အက်ိဳးရလဒ္ကို ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္၍ လာၾကသည္။ မိမိႏိုင္ငံဖြား ပညာရွင္မ်ားသည္ (တခ်ိဳ႕အဖြဲ႕အစည္းမ်ားဖြဲ႕ကာ) မိမိႏိုင္ငံကို အေဝးမွ အက်ိဳးျပဳၾကသည္။ သူတို႔ျပန္လာေသာအခါ တန္ဖိုးရွိလွေသာ အဆင့္ျမင့္နည္းပညာေတြကို မိမိႏိုင္ငံကို ယူေဆာင္လာကာ တဆင့္ခံ ျပန္လည္ခြဲေဝ ျဖန္႔ျဖဴးႏိုင္သည္။ တရုတ္ႏွင့္ အိႏၵိယမွာ အာရွႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ပညာသင္ အမ်ားအျပား ေစလႊတ္ေနၾကသည္။ ယင္းတို႔မွာ လူငယ္မ်ားျဖစ္ရာ လူငယ္ႏွင့္ ဂလိုဘယ္လိုင္ေဇးရွင္း သေဘာတရား ဆက္စပ္မႈမွာ ေလးနက္၍ တန္ဖိုးႀကီးေသာ အသြင္ကို ေဆာင္၍လာေလသည္။

ယေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွ ႏိုင္ငံျခား စာေမးပြဲမ်ားကို ဤမွ စာေပးစာယူျဖင့္ ေျဖၾကသည္။ တိုင္းျခားဘာသာစကား လိုက္စားမႈႏႈန္း၊ ကြန္ပ်ဴတာ တတ္ကၽြမ္းမႈႏႈန္းေတြ ျမင့္တက္လာသည္။ အင္တာနက္ကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အသံုးျပဳလာၾကသည္။ ယေန႔ေခတ္သည္ ပညာေခတ္ျဖစ္သည္။ ေလ့လာဆည္းပူးမႈ ခ်ိဳ႕ငဲ့ေနလွ်င္ လ်င္ျမန္လြန္းေခတ္တြင္ ေနာက္က် က်န္ရစ္ခဲ့ေပမည္။ “အင္တာနက္သည္ ကမၻာကို ၾကည့္႐ႈရန္ သင့္ျပတင္းေပါက္ ျဖစ္သည္” ဆိုေသာ စကား ေခတ္စားလာသည္။ အင္တာနက္မွ တဆင့္ ပီဇာမုန္႔ဖုတ္နည္းကေန အႏုျမဴဗံုး လုပ္နည္းအထိ၊ ဒိုင္ႏိုေဆာမ်ား အေၾကာင္းကေန အေသးငယ္ဆံုး ဘက္တီးရီးယာမ်ား အေၾကာင္းအထိ အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ သိေနႏိုင္ေလသည္။

လက္ဇပ္ကားႏွင့္ သံလြင္ပင္ (The Lexus and Olive tree) စာအုပ္ကို ေရးသားျပဳစုခဲ့ေသာ ဂလိုဘယ္လိုင္ေဇးရွင္း ဂုရုႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သူ ေသာမတ္စ္ အယ္ဖရက္မန္း သည္ မၾကာေသးမီက The World Is Flat ကမၻာႀကီးဟာ ျပားတယ္ဆိုေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ေရးသားထုတ္ေဝလိုက္သည္။ သူက (၂၁) ရာစု၏ သမိုင္းအက်ဥ္းဟု ေခါင္းစဥ္ေပးထားကာ ထုိစာအုပ္တြင္ ရွန္ဟိုင္း (သို႔မဟုတ္) မြန္ဘိုင္းကေန ဆီလီကြန္ ေတာင္ၾကားအထိ၊ အယ္လ္ေကဒါကေန ေဝါမတ္ (ကမၻာအႏွံ႔ဖြင့္ထားေသာ အေမရိကန္ေဈးစတိုး Walmart) အထိ ကမၻာဟူေသာ ကစားကြင္းသည္ အခ်ိဳင့္အဝွက္ အမို႔အေမာက္မရွိ၊ အခြင့္တူ ယွဥ္ၿပိဳင္ကစားႏိုင္မည့္ တေျပးတည္းညီ ေျမျပင္ျဖစ္ေနသည္ဟု ဆိုျခင္းျဖစ္သည္။

စီးပြားေရးေလာကတြင္ Barries ဟု ေခၚၾကသည္။ လြတ္လပ္စာ ယွဥ္ၿပိဳင္၍ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ သိပၸံႏွင့္ နည္းပညာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈေတြ ျဖစ္သည္။ ထုိက႑တြင္ တရုတ္ႏွင့္ အိႏၵိယမွာ နတ္ေရကန္ထဲ ပစ္ခ်ခံလိုက္ရသလို တဟုန္ထိုး တိုးတက္ေနသည္။ အေမရိကန္လို ႏိုင္ငံမ်ိဳးကပင္ သိပၸံႏွင့္ နည္းပညာ ကၽြမ္းက်င္သူေတြကို ထိုႏိုင္ငံေတြက ျပန္လည္ တင္သြင္းေနရသည္။ ကၽြမ္းက်င္မႈျခင္း အတူတူ သူတို႔က လုပ္ခသက္သာသည္။ မြန္ဘိုင္း (အိႏၵိယ ႏိုင္ငံ၏ ၿမိဳ႕ေတာ္) ပတ္ဝန္းက်င္ ဖုန္ေတာထဲ၌ အိုင္တီ Park ေတြ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ေပၚထြန္းလာကာ၊ ႏိုင္ငံျခား (အထူးသျဖင့္ အေမရိကန္) Software ကုမၸဏီမ်ားမွ အလုပ္ေတြ လက္ခံလုပ္ေပးေနၾကရသည္။

အသိဉာဏ္လုပ္သား (Knowledge Workers) ဟု ေခၚႏိုင္ေသာ သူေတြကို ထိုတရုတ္ႏွင့္ အိႏၵိယႏိုင္ငံ တကၠသိုလ္မ်ားက အလ်င္မျပတ္ ေမြးထုတ္ေပးေနသည္။ သူတို႔ေနာက္က လိုက္ပါလာေသာ ႏိုင္ငံမ်ားမွာ စကၤာပူႏွင့္ ဖိလစ္ပိုင္ျဖစ္သည္။ ဤလို ကိစၥမ်ိဳးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔လူငယ္ေတြ အားက်ေစခ်င္သည္။ ပညာလိုလားျခင္းမွာ တပ္မက္ရူးသြပ္ၾကေစခ်င္သည္။ ဖရီးမန္းကို အင္တာဗ်ဴးဆရာက အေမရိကန္လူငယ္ေတြအတြက္ ဘာမ်ားအၾကံေပးခ်င္လဲဟု ေမးေသာအခါ-

“ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရြယ္ေရာက္စက မိဘေတြ ေျပာတတ္ၾကတယ္၊ ညစာကို ၿပီးေအာင္စား၊ အိႏၵိယနဲ႔ တရုတ္က လူေတြက သိပ္ဆာေလာင္ေနၾကတယ္တဲ့။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့သားသမီးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရတယ္၊ အိမ္စာ (Homework) ေတြ ၿပီးေအာင္လုပ္ၾက၊ အိႏၵိယနဲ႔ တရုတ္က လူေတြက နင္တို႔အလုပ္ေတြကို ဆာေလာင္ေနၾကတယ္လို႔”

“ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္မ်ားေရာ အိမ္စာၿပီးေအာင္ လုပ္ၾကပါသလား”

သစၥာနီ

(လူငယ္မ်ားသို႔ ဂလိုဘယ္အိုင္ဒီယာ စာအုပ္၊ ၁၉၉၆)

source : လမ္းအိုေလး

• စာစုမ်ား မာတိကာ
• ဝတၳဳတို၊ အက္ေဆး
• ကဗ်ာ
• ဟာသ၊ သေရာ္စာ
• ေဆာင္းပါး၊ အင္တာဗ်ဴး
• ဘာသာျပန္
• ဘာသာေရး
• ႏိုင္ငံေရး
• စာအုပ္အညႊန္း