အခ်စ္ကိုခ်စ္ခဲ့မိတဲ့ ေကာင္မေလး

 

Nine Nine Sanay @ ႏိုင္းႏိုင္းစေန

 

အခ်စ္ကိုခ်စ္ခဲ့မိတဲ့ ေကာင္မေလး
------------------------------------
တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေမ့သြားတာမ်ဳိး လူ႔ဘဝတစ္သက္မွာ တစ္ခါေတာ့ရွိသင့္ပါတယ္။ ေပါင္းစပ္ခြင့္ရဖို႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘူး၊ ဘဝကိုအတူေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔ မေမွ်ာ္ကိုးဘူး၊ ပိုင္ဆိုင္ရဖို႔ မေတာင္းဆိုဘူး၊ "ကၽြန္မကို ခ်စ္ပါ"လို႔ ပိုလို႔ေတာင္ မေတာင္းဆိုပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ အလွပဆံုးေန႔ရက္မွာ ရွင္နဲ႔ေတြ႔ဆံုခြင့္ရဖို႔ကိုပဲ ေတာင္းဆိုပါတယ္။ အတိတ္ကို ျပန္ေအာင္းေမ့မိတဲ့အခါ လူအ,မေလးတစ္ေယာက္ ရွင္ကိုခ်စ္ခဲ့ဖူးေၾကာင္းကိုေတာ့ မေမ့ပါနဲ႔....

****************
ကၽြန္မ အသက္(၂၆)ႏွစ္ ....
ႏိုင္ငံျခားကုန္သြယ္ေရး ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ရာထူးက အေရာင္းျမႇင့္တင္ေရး စီမံညႊန္ၾကားေရးမွဴးျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မဟာ အျပင္ပန္းေဖာ္ေရြသေလာက္ အတြင္းစိတ္ အထီးက်န္တဲ့အျပင္ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တတ္သူျဖစ္တယ္။ အခ်စ္ဝတၳဳဖတ္ရတာကိုႏွစ္ၿခိဳက္ၿပီး တစ္ေန႔ေန႔မွာ ဝတၳဳေတြထဲကလို ကၽြန္မကိုအရမ္းခ်စ္တဲ့လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ဆံုဖို႔ကို အၿမဲစိတ္ကူးယဥ္ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီလိုအခ်စ္အတြက္ အသက္အရြယ္၊ အကြာအေဝးကို ကၽြန္မဂရုမစိုက္ခဲ့ဘူး။
.
တိမ္လႊာ အသက္(၃၅)ႏွစ္....
သူ႔ကိုမသိခင္ သူ႔ေနာက္ေၾကာင္းေတြကို ကၽြန္မ မသိခဲ့ဘူး။ သူဟာ စာေရးဆရာတစ္ဦးဆိုတာကိုပဲ ကၽြန္မေခါင္းမာမာနဲ႔ထင္ခဲ့တယ္။ သူေရးတဲ့စာေတြက ဆဲြေဆာင္မႈရွိၿပီး ၿမိဳ႕ျပေန ေယာက္်ား၊ မိန္းမတို႔ရဲ႕ အထီးက်န္စိတ္ကို ထင္ဟပ္ေစလြန္းပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕စာအမ်ားက နာက်င္ခံစားမႈေတြအျပင္ ဝမ္းနည္းျခင္းေတြ ပိုမ်ားခဲ့တယ္။ သူ႔စာကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႏွစ္သက္ၾကတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ကၽြန္မအပါအဝင္ျဖစ္တယ္။
.
ကၽြန္မဟာ သူ႔ရဲ႕ပရိသတ္ပါလို႔ ကၽြန္မအၿမဲေျပာေလ့ရွိတယ္။ သူေရးတဲ့ စာတစ္ပုဒ္တိုင္းကို ကၽြန္မအေလးထားဖတ္ေလ့ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရင္ထဲခံစားမိတာကို ေကာ္မန္႔ခ်ေရးခဲ့တတ္တယ္။ သူ႔စာေတြက အႏုစိတ္တယ္၊ ဆဲြေဆာင္မႈျပည့္တယ္၊ လတ္ဆတ္တယ္၊ နာက်င္ေစတယ္၊ ဝမ္းနည္းေစတယ္၊ အကူအညီမဲ့ေစတယ္။
.
မက္စင္ဂ်ာQQမွာ ၃၆ႀကိမ္တိတိသူ႔ကိုaddမွ ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္မရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈကို သူလက္ခံခဲ့တယ္။ သူ႔ကို addတဲ့ ေတာင္းဆိုမႈမွာ "ကၽြန္မရဲ႕ဇာတ္လမ္းကို ကၽြန္မေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ရွင္ရဲ႕ေနာက္ဝတၳဳမွာ ကၽြန္မရဲ႕နာမည္ပါေစဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္"လို႔ "ျဖားေယာင္း"ခဲ့မွ သူနဲ႔ခင္မင္ရင္းႏွီးဖို႔ ကၽြန္မအခြင့္အေရးရခဲ့တယ္။
.
ညသန္းေခါင္ အင္တာနက္သံုးတဲ့မိန္းကေလးက အထီးက်န္တဲ့မိန္းကေလးဆိုရင္ ညသန္းေခါင္ အင္တာနက္သံုးတဲ့ ေယာက္်ားေလးကေရာ ပိုအထီးက်န္ေလမလား၊ တိမ္လႊာက အထီးက်န္ျခင္းေတြကို စကားလံုးအျဖစ္နဲ႔ အသက္သြင္းခဲ့ပါတယ္။ အထီးက်န္တဲ့ ေယာက္်ားေလးေတြက ေဆးလိပ္ႀကိဳက္တယ္၊ အထီးက်န္တဲ့ မိန္းကေလးေတြက ေကာ္ဖီႀကိဳက္တယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ခ်ဳိေမႊးေမႊးCappuccinoကို ႏွစ္သက္သူပါ။ ေဖြးေဖြးျဖဴခရင္မ္ျမႇဳပ္ေတြက ေကာ္ဖီေပၚအထပ္ထပ္ရစ္ပတ္လို႔.. ဒါဟာ သူ႔အေပၚထားတဲ့ မေရမရာ ကၽြန္မရဲ႕ခံစားခ်က္နဲ႔တူတယ္။ ႏွစ္သက္တာလဲျဖစ္ႏိုင္သလို ဒါမွမဟုတ္ ခ်စ္မိတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
.
တိမ္လႊာနဲ႔ ကၽြန္မမွာ တူညီတဲ့အရာေတြ မ်ားလြန္းတယ္။ ဂီတႏွစ္သက္တာခ်င္းလည္း တူတယ္၊ အစားအစာႏွစ္သက္တာခ်င္းလည္း တူတယ္၊ စာအုပ္ႏွစ္သက္တာခ်င္းလည္း တူတယ္။ ကၽြန္မတို႔အခ်င္းခ်င္း ခ်က္တင္(chatting)ေျပာတဲ့စကားၾကားမွာေတာင္ "ေတြ႔ဆံုခ်ိန္ ေနာက္က်ခဲ့တယ္"လို႔ ဆိုေနသေယာင္ရွိခဲ့တယ္။
.
တကယ့္လက္ေတြ႔ဘဝကို ေရွာင္လဲႊခ်င္တဲ့လူေတြ အေတာ္မ်ားခဲ့တယ္။ အဲဒီထဲမွာ ကၽြန္မနဲ႔ တိမ္လႊာလည္းပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ၾကားမွာ ရည္မြန္လွပတဲ့စကားေတြပဲ ကၽြန္မတို႔ေျပာခဲ့ၾကတယ္။ လက္ေတြ႔ဘဝ၊ လက္ေတြ႔အေျခအေနကို ကၽြန္မတို႔ စကားမဟခဲ့ၾကဘူး။ သူ ရန္ကုန္မွာေနတယ္လို႔ပဲ ကၽြန္မသိထားတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဝက္ကမ္(webcam) မျပဘူး။ မိုက္ခရိုဖုန္းနဲ႔ မေျပာဘူး။ စိတ္ စိတ္ခ်င္းနားလည္တဲ့လူလို႔ပဲ ကၽြန္မတို႔ ခံယူထားၾကတယ္။
.
ေျပာသာေျပာရတယ္... တစ္ခါတေလ ကၽြန္မရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ကၽြန္မ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူ႔ပံုစံ၊ သူ႔သဏၭာန္ကို မၾကာခဏ ကၽြန္မစိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္ခဲ့တယ္။ အျဖဴေရာင္ရွပ္အကၤ်ီကို ဝတ္ထားမယ္၊ ေႏြးေထြးႏူးညံတဲ့ အၾကည့္ရွိမယ္၊ ဂရုစိုက္ညႇာတာၿပီး ေတြးေခၚဆင္ျခင္တတ္မယ္..... ကၽြန္မရဲ႕စဲြလမ္းျခင္းက ကၽြန္မကို မၾကာခဏႏွိပ္စက္တယ္... "မျဖစ္ဘူး.. မျဖစ္ဘူး"လို႔ေခါင္းခါၿပီး ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ အသိေပးမိပါတယ္။
.
အထီးက်န္တဲ့ည... ေကာ္ဖီ... သီခ်င္း... ၿပီးေတာ့ တိမ္လႊာ.. ဒါဟာ ကၽြန္မရဲ႕အက်င့္တစ္ခုလို ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ အက်င့္ဆိုတဲ့အရာကလည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းလြန္းပါတယ္။ ေဆးစဲြသလိုပဲ ခုခံေနရတာ စိတ္လႈပ္ရွားတယ္၊ အဲဒီေနာက္ ဖယ္ခြာလို႔မရေတာ့ပါဘူး။ သူဟာ ကၽြန္မရဲ႕ေဆးပါ။ ကၽြန္မကေရာ သူ႔အတြက္ ေျဖေဆးျဖစ္ႏိုင္မလား။ ကၽြန္မကို သူ အေျဖမေပးခဲ့ပါဘူး။ မျပတ္သားတဲ့အခ်စ္က မပ်က္စီးတတ္လို႔ ေနမွာေပါ့။
.
အဲဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ဟာ အင္တာနက္ေပၚမွာပဲ သံုးႏွစ္သံုးမိုးတိုင္ခဲ့တယ္။ ညအခ်ိန္ေတြ တိုေတာင္းလြန္းတယ္လို႔ ကၽြန္မ တျဖည္းျဖည္းခံစားလာမိတယ္။ တိမ္လႊာနဲ႔ခ်က္တင္ေျပာတဲ့အခ်ိန္ အိပ္ရမွာကိုေတာင္ ကၽြန္မႏွေျမာခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကို ေခ်ာ့သိပ္သလို ကၽြန္မကို သူေခ်ာ့တတ္တယ္။ ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္တဲ့ စကားလံုးမွာ kiss :-* ဆိုတဲ့ သေကၤတမ်ဳိး သူျပတတ္တယ္။ ဒါဟာ ညအိပ္ရာဝင္အနမ္းလို႔ ကၽြန္မတို႔ စိတ္ထဲကိုယ္စီ သတ္မွတ္ထားၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ခံစားခ်က္က အဲဒီသေကၤတထက္ ပိုသာလြန္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ မေရရာလိုက္... မျပတ္သားလိုက္... ဟိုလိုလို ဒီလိုလို.....
************
ဒီေန႔က တျခားေန႔ေတြနဲ႔ မတူဘူး။ တိမ္လႊာက ညအိပ္ရာဝင္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ စာတိုေလးတစ္ေၾကာင္း ပို႔လာျပန္တယ္။
.
"လူအ,မေလး... မိန္းကေလးေတြက ညအိပ္ေရးပ်က္ရင္ ရုပ္က်လြယ္တယ္။ ရုပ္ဆိုးသြားရင္ ယူမယ့္လူမရွိဘဲေနမယ္ေနာ္"
.
"ရွင္ေရာ.... ကၽြန္မကို ရွင္ယူႏိုင္မလား" သူ႔စာတိုရရခ်င္း ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္းစာျပန္လိုက္တယ္။
.
သူ႔ဘက္က ျပန္ပို႔လာမယ့္စာကို ေစာင့္ရတာ ၾကာလြန္းလွတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားလြန္းေနတယ္။ သီခ်င္းနဲ႔ ဖြင့္ထားတဲ့ဝက္ဆိုက္ေတြကို ကၽြန္မပိတ္ခ်လိုက္တယ္။ ကီးဘုတ္ေပၚတင္ထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါေနတယ္။ ရာစုတစ္စုေလာက္ ေစာင့္လိုက္ရၿပီးမွ သူ႔ဆီက ပို႔လာတဲ့စာတိုကို ကၽြန္မရတယ္။
.
"ျဖစ္ႏိုင္ရင္... ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မေစာင့္ေရွာက္တတ္တဲ့ မင္းလိုမိန္းကေလးကို တကယ့္လက္ေတြ႔ဘဝမွာ ငါဂရုစိုက္ျမတ္ႏိုးခ်င္ပါတယ္"
.
အခ်စ္ပင္လယ္ထဲေမ်ာလႊင့္ေနတဲ့ မိန္းကေလးက ပိုရူးသြပ္သတဲ့။ သူ႔ရဲ႕အဲဒီစကားတစ္ခြန္းက ကၽြန္မကို ပုိကေလးဆန္ေစခဲ့တယ္။ သူနဲ႔အျပင္မွာ လူခ်င္းဆံုဖို႔ ကၽြန္မဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဧၿပီလ... ရန္ကုန္ကို ကၽြန္မအေရာက္သြားခဲ့တယ္။ အနက္ေရာင္ဝတ္စံုက ကၽြန္မရဲ႕နဂိုကိုယ္လံုးကို ပိုသြယ္လ်ေစခဲ့တယ္။
.
ကၽြန္မ ခပ္ဆိုးဆိုးေလး ၿပံဳးလိုက္မိတယ္။ တိမ္လႊာေရ... ရွင္ ထင္မွတ္မထားတဲ့ အံ့ၾသဝမ္းသာျခင္းေတြ ရွင့္ဆီ လာေနပါၿပီ....
တကၠစီဆရာေရ... ကၽြန္မကို ေဆးရံုအျမန္ပို႔ၿပီး ကယ္တင္ပါ... ကၽြန္မကို အခ်စ္ျမားစူးသြားလို႔ပါ..
.
ရံုးပိတ္ရက္တိုင္း တိမ္လႊာ ဘိုးလင္းသြားကစားတတ္တာကို ကၽြန္မသိထားတယ္။ ဒါကို သူတစ္ခါပဲ ေျပာဖူးေပမယ့္ ကၽြန္မေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားပါတယ္။ ဘိုးလင္းရံုထဲ ကၽြန္မဝင္လိုက္တယ္။ အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မေတြ႔လိုက္တယ္။ အဲဒီအမ်ဳိးသားက ေရွ႕ကိုေျခလွမ္းအသာေရြ႔ၿပီး ညာေျခေထာက္ကို ေနာက္ပစ္လိုက္တယ္။ ညာလက္ကိုေနာက္လဲႊၿပီး ခါးကိုေကြးညႊတ္လိုက္တယ္။ ညင္သာလွပတဲ့ပံုစံနဲ႔ ေဘာလံုးကို ေရွ႕ပစ္ထုတ္လိုက္တယ္။
.
"ဘုန္း"ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ ေထာင္ထားတဲ့ဘိုးလင္းေတြ အကုန္လဲက်ကုန္တယ္။ သူဟာ ကၽြန္မရွာေနတဲ့လူဆိုတာကို ကၽြန္မရဲ႕သိစိတ္ကေန သိလိုက္တယ္။ သူ႔ကိုယ္ကိုလွည့္လိုက္တဲ့ တခဏမွာ ကၽြန္မရဲ႕အၿပံဳးမ်က္လံုးက သူ႔အၾကည့္နဲ႔ မေတာ္တဆသြားဆံုတယ္။ သူ႔ဆီကို ကၽြန္မ ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲေလွ်ာက္သြားၿပီး ခပ္စြာစြာေလး ေမးလိုက္တယ္။
.
"ကၽြန္မ ဘယ္သူလဲ သိလား"
"ျမတ္ႏိုးငယ္.... "
.
ေတြေဝျခင္းမရွိ သူခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖတယ္။ ပထမအၾကည့္နဲ႔တင္ ကၽြန္မတို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မွတ္မိၾကလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မထင္မထားခဲ့မိပါဘူး။
.
ကၽြန္မလည္း ဘိုးလင္းနည္းနည္းပါးပါး ကစားတတ္တာကို တိမ္လႊာသိတယ္။ ဘိုးလင္းကို သူႏွစ္သက္လို႔ ကၽြန္မတမင္သင္ထားေၾကာင္းလည္း သူသိတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ခဏေလာက္ ဘိုးလင္းကစားလိုက္ၾကေသးတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္မပင္ပန္းမွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး နားလိုက္ၾကတယ္။ ကၽြန္မကို သူ႔အိမ္ေခၚမသြားဘဲ တည္းခုိခန္းတစ္ခုမွာတည္းဖို႔ သူစီစဥ္ေပးတယ္။ ကၽြန္မ ေထြေထြထူးထူး စဥ္းစားမေနဘဲ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ကို အိမ္ေခၚလည္တဲ့အက်င့္ သူ႔မွာမရွိလို႔ပဲလို႔ ထင္လိုက္တယ္။
.
တည္းခိုခန္းမွာ ပစၥည္းေတြခ်၊ ၿဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ၿပီး တိမ္လႊာက ကၽြန္မကို စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ေခၚသြားတယ္။ စားစရာ၊ ေသာက္စရာ၊ အခ်ဳိပဲြေတြ၊ ကၽြန္မႀကိဳက္တတ္တဲ့အရာေတြကို သူဂရုတစိုက္မွာေပးတယ္။ ရိုမန္တစ္ဆန္ၿပီး ေႏြးေထြးလွပတဲ့ အခင္းအက်င္းေတြၾကားမွာ ကၽြန္မတို႔ဟာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ေတြ႔ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြနဲ႔ မတူၾကဘဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံနဲ႔ တူေနခဲ့တယ္။ (ေျပာရရင္ သူေကၽြးေမြးခဲ့တဲ့ညေနစာက ကၽြန္မရဲ႕လခ ႏွစ္လစာေလာက္ရွိတယ္)
.
ကမ္းစပ္နားက ညရူခင္းကလည္း စဲြမက္ဖြယ္ရာအတိ၊ ေၾကာ္ျငာဆိုင္ဘုတ္ေတြေတာင္ ဆန္းသစ္မႈအျပည့္နဲ႔ လွပေနသလိုပါပဲ။ ညေလညင္းက ကၽြန္မရဲ႕ဆံႏႊယ္ေတြကို ေဆာ့ကစားေနတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕မ်က္ႏွာကို ကလူက်ီစယ္ေနတယ္။ မီးေရာင္နဲ႔ တိမ္လႊာရဲ႕အျပဳအမူကို ကၽြန္မအမိအရ ဖမ္းယူေနမိတယ္။ တိမ္လႊာက ကၽြန္မေနာက္ေက်ာဖက္ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ရပ္ေနတယ္။ သူ႔လက္အစုံကိုဆဲြၿပီး ကၽြန္မခါးေပၚတင္လိုက္တယ္။ မ်က္လံုးအစံုကိုမွိတ္ ပခံုးကို ကၽြန္မစြင့္ကားလိုက္တယ္။ အျဖဴေရာင္စကပ္ရဲ႕ အနားသတ္ေတြက ေလညင္းေတြၾကားမွာ ကခုန္ေနတယ္။
.
"တိမ္လႊာ... တိုင္တန္းနစ္ဇာတ္ကားထဲက ရိုစ့္နဲ႔ဂ်က္တို႔ သေဘာၤဦးမွာရပ္ေနတဲ့ ခံစားမႈမ်ဳိး ရွင္ခံစားဖူးသလား" လို႔ စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႔ တိမ္လႊာကို ကၽြန္မေမးမိတယ္။
.
ကၽြန္မရဲ႕ခံစားမႈထဲနစ္ဝင္ေနတဲ့ ခ်စ္စရာ့ပံုစံက တိမ္လႊာကိုလည္း စိတ္လႈပ္ရွားသြားေစမယ္ ထင္ပါရဲ႕.. သူ ဘာမွျပန္မေျဖခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္မေနာက္ေက်ာဖက္ကေန သူေခါင္းညိတ္ေနမယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မခံစားမိပါတယ္။ အဲဒီလိုေပြ႔ဖက္ၿပီး လွပတဲ့ညေနဆည္းဆာနဲ႔ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ လင္းလက္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ေပၚက ၾကယ္ပြင့္ေတြကို ကၽြန္မတို႔ေငးေမာခဲ့ၾကတယ္။
.
တည္းခိုခန္းျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ တိမ္လႊာက ကၽြန္မအတြက္ တကယ့္အိပ္ရာဝင္အနမ္းတစ္ခုကို ေပးပါတယ္။ အဲဒီအနမ္းက ကၽြန္မႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာေပၚက်ခဲ့မယ္လို႔ ကၽြန္မထင္ခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္းေတာ့ ကၽြန္မႏွဖူးေပၚမွာပဲ က်ခဲ့တာပါ။
.
"ဂြတ္ႏႈိက္... ျမတ္ႏိုးငယ္... မနက္ျဖန္က်ရင္ ကိုယ္လာေခၚမယ္။ ျမတ္ႏိုးငယ္ သြားလည္ခ်င္တဲ့ေနရာေတြကို လိုက္ပို႔ေပးမယ္"
.
သုန္မႈန္တဲ့အရိပ္တခ်ဳိ႕က ကၽြန္မမ်က္ႏွာေပၚ ခပ္ပါးပါးေလး လာထင္ဟပ္တယ္။ ဆံုးရႈံးျခင္းတခ်ဳိ႕နဲ႔ သူ႔ကို လက္ေဝွ႕ယမ္းႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ တကယ္တမ္းဆိုရရင္ ကၽြန္မကိုအေဖာ္ျပဳဖို႔ ဘာေၾကာင့္မေနခဲ့သလဲလို႔ ေမးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ မိန္းကေလးရဲ႕သိကၡာေၾကာင့္ အဲဒီလိုေမးခြန္းကို ကၽြန္မအလြယ္တကူ မေမးခဲ့ေတာ့ပါဘူး။
.
ေနာက္တစ္ေန႔မွာ မနက္အေစာႀကီး ကၽြန္မကို တိမ္လႊာလာႀကိဳခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ ျမင္းစီးသင္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာထားဖူးေတာ့ ကၽြန္မကို ျမင္းစီးကြင္းထဲ သူေခၚသြားတယ္။ ကၽြန္မေျပာခဲ့ဖူးသမွ်ကို သူအေသးစိတ္မွတ္မိေနတာမို႔ ကၽြန္မၾကည္ႏူးမိပါတယ္။ ျမင္းေပၚက တိမ္လႊာက ရာဇဝင္ပံုျပင္ထဲက မင္းသားတစ္ပါးလိုပါပဲ။ သူ႔ရဲ႕အားေပးမႈေအာက္မွာ ျမင္းေပၚအရဲစြန္႔ၿပီး ကၽြန္မတက္လိုက္တယ္။ ျမင္းေပၚထိုင္ရတာ အရမ္းျမင့္တယ္လို႔ ကၽြန္မခံစားမိလို႔ ခုန္ခ်ဖို႔ႀကိဳးစားေသးတယ္။
.
"မေၾကာက္ပါနဲ႔.. ဒီျမင္းက ဒီကြင္းမွာ အလိမၼာဆံုးျမင္းပါ။ စိတ္ခ်လက္ခ် စီးႏိုင္ပါတယ္။ ျမင္းကို ကိုယ္ထိန္းထားပါတယ္"လို႔ သူ ၾကင္ၾကင္နာနာေျပာမွ ကၽြန္မျမင္းစီးရဲသြားေတာ့တယ္။
.
တတိယရက္မွာ ကၽြန္မကို ေဂါ့ဖ္ကြင္းထဲ သူေခၚသြားတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ ဂရုတစိုက္ သူျပင္ဆင္ေပးထားတဲ့ ဝတ္စံုေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မပိုေပါ့ပါး၊ ၾကည္ႏူးမိခဲ့တယ္။ အားကစားဝတ္စံုနဲ႔ တိမ္လႊာရဲ႕ပံုစံက ပိုခန္႔ပိုေခ်ာလို႔ေနပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ ဘာအလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မအရမ္း ေမးခ်င္ေနခဲ့တယ္။
.
သူႏွစ္သက္တဲ့အားကစားေတြက ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူေတြရဲ႕ အားကစားပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီလိုသင့္ျမတ္ေနတဲ့ အေျခအေနကို မဖ်က္ဆီးခ်င္ခဲ့လို႔ ေမးခ်င္တဲ့ေမးခြန္းေတြကို ကၽြန္မျပန္ၿမိဳခ်ပစ္ခဲ့ပါတယ္။
.
ကၽြန္မရဲ႕ေနာက္ေက်ာမွာ တိမ္လႊာရပ္ေနတယ္။ ပခံုးကိုစြင့္ကားၿပီး ကၽြန္မကိုသာသာေလး ေပြ႔ထားတယ္။ သူ႔လက္ဖဝါးႀကီးနဲ႔ ေဂါ့ဖ္တန္ေပၚက ကၽြန္မလက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ခံစားခ်က္မ်ဳိးစံု ေရာယွက္ေနတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕လက္ဖဝါးေတြ ေခၽြးေစးျပန္ေနတာကို ခံစားမိတယ္။ တိမ္လႊာရဲ႕အမူအရာအတိုင္း ေဂါ့ဖ္တန္ကို ကၽြန္မလဲႊရိုက္လိုက္တယ္။ ေဘာလံုးျဖဴေလးက ေလထဲမွာ ေလးကိုင္းသဏၭာန္ေကြးညႊတ္ၿပီး အေဝးမွာ သြားက်တယ္။
.
ေဂါ့ဖ္ရိုက္ရတာ ထင္တာထက္ေတာင္ လြယ္ေနပါလားလို႔ ကၽြန္မထင္ေနဆဲမွာ ခ်က္ခ်င္း ေနာင္တရလိုက္မိျပန္တယ္။ ေဂါ့ဖ္တန္ကို Nႀကိမ္လဲႊရိုက္ခဲ့လည္း ေဘာလံုးျဖဴေလးကို ထိေတာင္မထိခဲ့ပါဘူး။ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းရင္ ေဂါ့ဖ္တန္ကိုပါ လဲႊထုတ္ပစ္လိုက္တတ္ေသးတယ္။ တိမ္လႊာကေတာ့ မပ်င္းမရိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ကၽြန္မကို ခႏၶာကိုယ္အေနအထား၊ လက္အေနအထား၊ ေျခေထာက္အေနအထားေတြ သင္ေပးေနပါတယ္။ ေဂါ့ဖ္ရိုက္တာဟာ လက္ခ်ည္းလႊဲေနတာမဟုတ္ဘဲ ခႏၶာကိုယ္ပါလႈပ္ရွားေနေၾကာင္း သူက ေျပာပါတယ္။ ရိုက္ခ်က္ေတြလဲြရင္း ရိုက္ရင္း ေနာက္ဆံုးမွာ ေဘာလံုးကိုရိုက္မိပါတယ္။ ကၽြန္မဝမ္းသာအားရ ထခုန္ၿပီး ကိုယ္ကိုေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ တိမ္လႊာက မခို႔တရုိနဲ႔ ကၽြန္မကို ရပ္ၾကည့္ေနတယ္။
.
"ရွင္ ဘာျဖစ္လို႔ ကၽြန္မကိုပဲ စိုက္ၾကည့္ေနရတာလဲ" လို႔ဆိုေတာ့ သူ အသံထြက္ေအာင္ရယ္ၿပီး "ျမတ္ႏိုးက ကိုယ့္ကိုမၾကည့္ဘဲ ကိုယ္ၾကည့္ေနမွန္း ဘယ္လိုသိတာလဲ" တဲ့။ ကၽြန္မ ေနမသာထိုင္မသာျဖစ္သြားမိတယ္.... တံုးတံုးအအ ေမးခြန္းကို ကၽြန္မဘာျဖစ္လို႔ ေမးမိပါလိမ့္...
.
တိမ္လႊာရယ္ရင္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္က အေပၚကိုေကြးတက္သြားၿပီး တျခားလူနဲ႔မတူတဲ့ မ်က္ခံုးႏွစ္ခုရဲ႕ အျပဳအမူက ကၽြန္မကိုစဲြမက္ေစပါတယ္။ ကၽြန္မကို ၃ရက္တိတိ တိမ္လႊာအေဖာ္ျပဳခဲ့တယ္။ ဒီ၃ရက္အတြင္းမွာ အခ်စ္ဧရိယာနယ္ပယ္ေလးထဲ ကၽြန္မတို႔ေျခကၽြံၿပီးေတာင္ မဝင္ခဲ့ပါဘူး။ ၄ရက္ေန႔မွာေတာ့ တိမ္လႊာဟာ ေလတိုက္တာနဲ႔ေပ်ာက္သြားတဲ့ ေကာင္းကင္ေပၚကတိမ္ေတြလို အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မေတြ႔ခဲ့ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မဆီ သူမလာခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ အင္းေလ... ေယာက္်ားေလးပဲေလ... သူ မျငင္းတိုင္း သူလက္ခံၿပီလို႔ မေျပာႏိုင္ပါဘူး... သူနဲ႔အတူရွိခဲ့တဲ့ အမွတ္တရေလးေတြက ကၽြန္မအေတြးထဲ တဝဲဝဲလည္ေနခဲ့တယ္။
.
တကယ္ေတာ့ အခ်စ္မွာ အႏၱရာယ္အရွိဆံုးက အခ်စ္ေတြအမ်ားႀကီးေပးလိုက္ရလို႔ မဟုတ္ဘူး၊ အခ်စ္ေျပာင္းသြားလို႔လည္း မဟုတ္ဘူး၊ သတင္းမၾကား ဘာမၾကား တိတ္တိတ္ေလး ေပ်ာက္သြားတာပဲျဖစ္တယ္။ စိတ္သက္သက္သာသာေနဖို႔ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ အသိေပးမိတယ္။
.
တည္းခိုခန္းေကာင္တာက စာရင္းေပးတဲ့ေနရာမွာ သူ႔လိပ္စာကို ကၽြန္မရလိုက္တယ္။ လိပ္စာရရင္ခ်င္း တည္းခိုခန္းအျပင္ဘက္ ကၽြန္မေျပးထြက္ၿပီး တကၠစီတစ္စီးေပၚ ခုန္တက္လိုက္တယ္။ တကၠစီသမားကို လိပ္စာအတိုင္း ေမာင္းခိုင္းလိုက္တယ္။ ကားထဲကလႊင့္လာတဲ့ သီခ်င္းသံက ကၽြန္မမ်က္လံုးအိမ္ကို စြတ္စိုေစခဲ့တယ္။ ကားျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္က ေကာင္းကင္ျပာဆီ ၉ဝဒီဂရီေခါင္းေမာ့ၿပီး ကၽြန္မၾကည့္လိုက္တယ္။ ဒါမွ မ်က္ရည္ေတြက မ်က္လံုးအိမ္ထဲကေန ထြက္မက်မွာေလ.....
.
~~~တြ႔ဆံုျခင္းက က်ိန္စာတစ္ခုလိုပါပဲ ~~ နင့္ရဲ႕ ကိုယ္ရံေတာ္အျဖစ္ ငါလိုလိုလားလားရွိေနခဲ့တယ္ ~~ ေဝဒနာေတြ၊ ေပးဆပ္ျခင္းေတြ မင္းအတြက္ပါပဲ
~~ မင္းနဲ႔ေတြ႔မွာ ဂုဏ္သိကၡာေတြလည္း မဲ့ခဲ့ရတယ္ ~~~ နင္ဟာ ငါ့ရဲ႕သခင္၊ ငါ့ရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းပါ ~~~ ငါ့ႏွလံုးသားက ဒဏ္ရာေတြကို နင္ကုစားေပးပါ
~~~ နင့္အတြက္ဆို ဂ်ဳိကာေလးတစ္ေယာက္လို ရယ္စရာေတြနဲ႔ နင့္အပါးမွာ ငါအၿမဲရွိမွာ ~~~~ ငါ မ်က္ရည္က်တိုင္း ငါဝမ္းနည္းနာက်င္တိုင္း ~~~~ခံစားခ်က္ေတြကို ငါ ထုတ္မေျပာရဲပါ ~~~ အေဝးကို မင္း ထြက္သြားမွာ ငါစိုးထိတ္လို႔ပါ~~~
.
ကားရပ္ၿပီး သီခ်င္းသံတိတ္သြားတယ္။ တိမ္လႊာေနတဲ့ ေနရာကိုေရာက္ၿပီတဲ့။ ကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း ပတ္ဝန္းက်င္က တိုက္တာေတြက ကၽြန္မကို မွင္တက္သြားေစခဲ့တယ္။ တိုက္ႀကီးေတြ၊ ၿခံဝင္းက်ယ္ႀကီးေတြက ကၽြန္မမ်က္စိေရွ႕မွာ ခန္႔ညားလို႔ေနတယ္။ လိပ္စာမ်ားမွားေနလားလို႔ ကၽြန္မေတြေဝေနခ်ိန္မွာ တိမ္လႊာကို ကၽြန္မေတြ႔လိုက္မိတယ္။
.
ဘီးတပ္ကုလားထိုင္တစ္ခုကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းတြန္းရင္း ကၽြန္မဘက္ကို သူဦးတည္လာေနတယ္။ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ လွပေခ်ာေမာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးထိုင္ေနတယ္။ အမ်ဳိးသမီးရဲ႕မ်က္ႏွာက ေဖ်ာ့ေတာ့ေနေပမယ့္ ႏြမ္းလ်မေနဘူး။ မ်က္ႏွာေပၚက ခပ္ပြင့္ပြင့္အၿပံဳးေလးက ကၽြန္မကို ကရုဏာသက္ေစပါတယ္။
.
ကၽြန္မကိုေတြ႔ေတာ့ တိမ္လႊာရဲ႕အျပဳအမူက ရႈပ္ေထြးသြားပံုရတယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ေနမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မေရွ႕ကို ေျခလွမ္းဆက္လွမ္းခ်ိန္ လက္ေျမႇာက္ၿပီး ရပ္တန္႔တဲ့လက္ဟန္တစ္ခုကို သူလုပ္လိုက္တယ္။ ေနရာမွာတင္ ကၽြန္မရပ္ေနလိုက္တယ္။ တင္းတင္းဆုပ္ထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕လက္ဖဝါးႏွစ္ခုမွာ လက္သည္းေတြ ထိုးသြင္းဝင္ေနပါတယ္။
.
ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ကိုတြန္းၿပီး ကၽြန္မအနားနား သူျဖတ္ေက်ာ္သြားခ်ိန္ ကၽြန္မကို သူလံုးဝ မၾကည့္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕အၾကည့္က ေအးစက္စက္ျမားတစ္စင္းလို သူ႔ေနာက္ေက်ာဆီကို ဦးတည္လိုက္တယ္။ ကၽြန္မတို႔က အရင္းႏွီးဆံုး သူစိမ္းေတြျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီလား.. အမ်ဳိးသမီးရဲ႕ ႏူးညံခ်ဳိသာတဲ့အသံကို ကၽြန္မၾကားလိုက္မိတယ္။
.
"မိုးယံ ... အဲဒီေကာင္မေလးကုိ မိုးယံသိသလား၊ သူဘာျဖစ္လို႔ စႏၵီတို႔ကို လိုက္ၾကည့္ေနရတာလဲ"
.
အသံကေတာင္ ဒီေလာက္ခ်ဳိသာေနတာ သူသာ တစ္ခုခုမခၽြတ္ယြင္းရင္ အရမ္းလွပျပည့္စံုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးျဖစ္မယ္လို႔ ကၽြန္မထင္မိတယ္။
.
"မသိဘူး .. စႏၵီ.. စႏၵီက အရမ္းလွေနေတာ့ လူေတြလိုက္ၾကည့္တာေနမွာေပါ့။ ေတာင္ေတာင္ေျမာက္ေျမာက္ မေတြးပါနဲ႔ စႏၵီ။ စႏီၵသိပ္က်န္းမာေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ မိုးယံတို႔ ေဆးရံုကို အျမန္သြားၾကရေအာင္"
.
အမ်ဳိးသမီးကို ေမာ္ဒန္သစ္ကားတစ္စီးေပၚ သူေပြ႔ခ်ီတင္လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္မရဲ႕ျမင္ကြင္းေရွ႕ကေန သူတို႔တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္။ တစ္သက္မွာခ်စ္ရဆံုးသူက တျခားသူ ရင္ခြင္ထဲကလူျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ မ်က္လံုးအိမ္ထဲက မ်က္ရည္ေတြက တာ႐ုိးေပါက္သလို ကၽြန္မပါးျပင္ေပၚ တရေဟာ စီးက်လာခဲ့ေတာ့တယ္။
.
သူ႔ဘဝထဲမွာ ကၽြန္မထက္အေရးပါတဲ့အရာေတြက ကၽြန္မအတြက္နဲ႔ သူ႔ေျခလွမ္းေတြကို ရပ္တန္႔ေစခဲ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ကို ကၽြန္မဘယ္လိုျပန္ခဲ့မွန္း ကၽြန္မ မသိေတာ့ဘူး။ ဘဝက ခါတိုင္းလိုပဲ ပံုမွန္လည္ပတ္ေနတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕နာက်င္ေၾကကဲြျခင္းေတြေၾကာင့္ လည္ပတ္မႈေတြ ရပ္တန္႔သြားမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
.
အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔... ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ခံစားခ်က္အတိုင္း မိုးေတြအံုမည္းေနတယ္။ ခါတိုင္းလိုပဲ ဘတ္စ္ကားကိုတိုးေဝွ႔စီးၿပီး ကၽြန္မရံုးတက္ခဲ့တယ္။ ၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ "အခ်စ္ရဲ႕ သြား"ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားကို ကၽြန္မ သတိရလိုက္မိတယ္။ ေလာကမွာ ကိုယ္တိုင္ႏုတ္ယူလို႔ မရတဲ့အရာမွာ "သြား"အျပင္ အခ်စ္လည္းပါေသးတယ္တဲ့။
.
ရံုးဆင္းအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ၿပီး လိုင္းေပၚ ကၽြန္မတက္လိုက္တယ္။ offline စာတိုေလးတစ္ခုကို ကၽြန္မေတြ႔လိုက္တယ္.... "ကိုယ္ အပ္ဒိတ္လုပ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး... ေဆာရီးပါ.. စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တဲ့ ေကာင္မေလးရယ္"
.
စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တဲ့ ေကာင္မေလးဆိုတာ ကၽြန္မကို ေျပာတာလား..
သူ ဒီေလာက္သံေယာဇဥ္ျပတ္လိုက္မယ္လို႔ ကၽြန္မထင္မထားခဲ့မိဘူး။ သူ႔နာမည္ရင္းနဲ႔လိပ္စာကို အင္တာနက္ေပၚရိုက္ထည့္ၿပီး ကၽြန္မရွာၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ေတြ႔ပါၿပီ.... သူ႔ကုမၸဏီဝက္ဆိုက္မွာ သူ႔ကိုယ္ေရးအက်ဥ္းတခ်ဳိ႕နဲ႔ သတင္းဝက္ဆိုက္မွာ သူ႔အေၾကာင္းတခ်ဳိ႕...
.
ဦးတိမ္မိုးယံ အသက္(၃၅)ႏွစ္ .. "မ်ဳိး"အိမ္ၿခံေျမေရာင္းဝယ္ေရးကုမၸဏီမွာ အသက္အငယ္ဆံုး CEO၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ဝႏွစ္တုန္းက ေယာကၡမရဲ႕ ကုမၸဏီေသးေလးတစ္ခုမွာ သူအလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကမွ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုအထိ လုပ္ငန္းျဖန္႔ႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူနဲ႔ သူ႔အမ်ဳိးသမီးက ႏိုင္ငံျခားမွာပညာသင္ယူတုန္း ေတြ႔ဆံုခဲ့တာျဖစ္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ျပည္ေတာ္ျပန္လက္ထပ္ခဲ့ၿပီး ဒိုးတူေပါင္ဖက္ အတူႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ႏွစ္ေက်ာ္မွာ သူ႔အမ်ဳိးသမီး မေတာ္တဆကားတိုက္မႈနဲ႔ ေျခတစ္ဖက္ ဆံုးရႈံးသြားခဲ့တဲ့အျပင္ ႏွလံုးေရာဂါအခံကလည္းရွိေတာ့ ႏွလံုးေရာဂါထျပန္တယ္။ ဦးတိမ္မိုးယံက သူ႔အမ်ဳိးသမီးကို မညည္းမညဴ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္တယ္။ အရြယ္ေကာင္းသူမို႔ ကြာရွင္းဖို႔ မသန္စြမ္းတဲ့ဇနီးက ခြင့္ေပးခဲ့လည္း သူျငင္းဆန္ခဲ့တယ္။ သူ႔ေဘးမွာ ငယ္ရြယ္တဲ့မိန္းမပ်ဳိေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုလိုက္ေလ်ာမႈကို သူလ်စ္လ်ဴရႈခဲ့တယ္။ သူ႔ဇနီးအပါးမွာပဲ မခဲြမခြာ သူေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္၊ အေဖာ္ျပဳခဲ့တယ္။
***************************
လြန္ခဲ့တဲ့၃ႏွစ္မွာ သူနဲ႔ကၽြန္မ ရင္းႏွီးခဲ့ရင္၊ သူ႔ဇနီး မေတာ္တဆမႈမျဖစ္ခဲ့ရင္ သူနဲ႔ကၽြန္မေတြ႔ဆံုဖို႔ အခြင့္အေရးရွိႏိုင္မလား......

သူနဲ႔ရင္းႏွီးခဲ့ၿပီးတဲ့ ၃ႏွစ္မွာ တကယ္လို႔ သူ႔ဇနီး ႏွလံုးေရာဂါမေဖာက္ခဲ့ရင္ ကၽြန္မကို ထားခဲ့ၿပီး သူေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္မလား.......
.
ကၽြန္မရဲ႕အခ်စ္မွာ အဆံုးသတ္မရွိခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ကို ကၽြန္မ မမုန္းခဲ့မိပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္တဲ့စိတ္ကို ကၽြန္မပိုလို႔ ေလးစားမိပါတယ္။
.
အခ်စ္ေၾကာင့္ အခ်စ္ကိုခ်စ္တာက နတ္ဘုရားတဲ့။
အခ်စ္ခံရလို႔ အခ်စ္ကိုခ်စ္တာက လူတဲ့။
သူသာ နတ္ဘုရားလုပ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ ကၽြန္မလည္းအနည္းဆံုးေတာ့ လူျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ရလိမ့္မယ္။ သူဟာ ကၽြန္မကို ခ်စ္ခဲ့ေကာင္းခ်စ္ခဲ့မယ္။ တျခားခ်စ္နည္းနဲ႔ သူခ်စ္ခဲ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သူဟာ ကၽြန္မေကာင္းကင္ေပၚ ခဏတာလာေရာက္ခဲ့တဲ့ တိမ္စိုင္တိမ္ခဲတစ္ခုပါ။ စာေတြကို သူဆက္မေရးခဲ့ေတာ့ေပမယ့္ ကၽြန္မက ကၽြန္မခံစားခ်က္ကို စၿပီး အဆက္မျပတ္ေရးေနခဲ့ေတာ့တယ္။
.
လူ႔ဘဝထဲမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာလည္း အခ်စ္ေၾကာင့္ မျပတ္ေျပာင္းလဲၾကတယ္။ ေနရာေတြ မျပတ္ေျပာင္းေရြ႔ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က အတူေနၾကရၿပီး တခ်ဳိ႕က လွည့္ထြက္လိုက္တာနဲ႔ တစ္သက္လံုး ျပန္မဆံုႏိုင္ေအာင္ ေဝးခဲ့ၾကတယ္။
.
အခ်စ္ထဲေမ်ာလြင့္ေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြက တံုးအတတ္တယ္လို႔ လူေတြကဆိုၾကတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ အခ်စ္ထဲေမ်ာလြင့္ေနတဲ့ ေယာက္်ားေလးေတြကေရာ...

ကၽြန္မအထင္ေတာ့ ေယာက္်ားေလးေတြက တံုးအတဲ့မိန္းကေလးေဘးမွာ အေဖာ္ျပဳသူေပါ့။ တခ်ဳိ႕အရာေတြက ေရွ႕ဆက္လို႔ မရႏိုင္ေတာ့ေပမယ့္ အမွတ္တရအျဖစ္နဲ႔ ဘဝမွာ တစ္သက္လံုးထင္က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။
.အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မဘဝထဲမွာ၊ သူ႔ဘဝထဲမွာ ကၽြန္မတို႔ ထပ္မဆံုခဲ့ၾကေတာ့ပါဘူး... အင္တာနက္ေပၚမွာျဖစ္ျဖစ္၊ တကယ့္လက္ေတြ႔ဘဝမွာျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မတို႔ လံုးဝ ထပ္မဆံုခဲ့ၾကေတာ့ပါဘူး...
.
*** လူနာမည္၊ ေနရပ္ကို ဖတ္ရလြယ္ေအာင္ ျမန္မာမႈျပဳပါသည္။ တိုက္ဆိုင္မႈရွိလွ်င္ ခြင့္လႊတ္ပါရန္...
.
မူရင္း--- http://www.duwenzhang.com/.../aiqing.../20110726/194171.html
.
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Tuesday, January 03, 2012)