ကၽြန္ေတာ္က ငွက္ညံ့ငွက္ဖ်င္းတစ္ေကာင္ေပ
__________________
ရာထူးဂုဏ္ရွိတဲ့ဖခင္နဲ႔ တကၠသိုလ္ဆရာမတစ္ဦးရဲ႕သားျဖ
(၂)ႏွစ္ခဲြသားအရြယ္ဆိုရင္ တျခားကေလးေတြက စကားကို တီတီတာတာေျပာတတ္ေနၿပီ၊ ကဗ်ာေတြ စာေတြရြတ္တတ္ေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္မွာေတာ့ (၁)ကေန (၁ဝ)အထိ ေသေသခ်ာခ်ာ မရြတ္တတ္ခဲ့ေသးဘူး။
မူႀကိဳစတက္တဲ့ေန႔မွာပဲ တျခားကေလးကို ထိခိုက္ဒဏ္ရာရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းက ေစ်းအႀကီးဆံုးဆိုတဲ့ စႏၵာယားကို ဖ်က္ဆီးခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ မူႀကိဳေက်ာင္းေပါင္းစြာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာင္းခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ (၁ဝ)ရက္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္မေနခဲ့ဖူးဘူး။ ေက်ာင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆက္လက္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ အေၾကာင္းၾကားတိုင္း ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ္ကိုရိုက္ႏွက္တတ္တယ
ကၽြန္ေတာ္အတြက္ မူႀကိဳေက်ာင္းဆက္ရွာဖို႔ ေမေမကို ေဖေဖခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး။ ဒါကို ေမေမသေဘာမတူခဲ့ဘူး။ ကေလးငယ္ဆိုတာ အျပင္ေလာကနဲ႔ ဆက္ဆံရတယ္။ အိမ္ထဲမွာပဲ တစ္သက္လံုးေနခိုင္းထားလို႔ မရဘူးလို႔ ေမေမကေျပာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မူႀကိဳေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းဆီ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာခဲ့ျပန္တယ္
အဲဒီေန႔က ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ထမင္းပန္းကန္ထဲ ကၽြန္ေတာ္က်င္ငယ္စြန္႔လိုက္
ေမေမအိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေကာက္ဝတ္က အစင္းရာေတြကိုၾကည့္ၿပီး ရင္ကဲြမတတ္ငိုခဲ့တယ္။ ဒီကိစၥအတြက္နဲ႔ ေဖေဖကို ေမေမကြာရွင္းခြင့္ေတာင္းခဲ့
ကၽြန္ေတာ္ မူလတန္းတက္ေတာ့ ဆရာမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတို႔အတန္းထဲမွာ မထားခ်င္ၾကဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေမေမရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ဆရာမခ်ယ္ရီက ကၽြန္ေတာ္ကိုလက္ခံခဲ့တယ္။ ေမေမကိုေပးခဲ့တဲ့ကတိအတိုင္း
တစ္ေန႔မွာ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကို စာသင္ခန္းတစ္ခုထဲေခၚၿပီး ေျပာတယ္။
"ေအာင္ေအာင္.. ေအာင္ေအာင္ေၾကာင့္ပ်က္စီးခဲ
ဒီလို တစစီကဲြေၾကပ်က္စီးတဲ့အရာကို
ကၽြန္ေတာ္ေဘးမွာ အတန္းေဖာ္ေတြ တျဖည္းျဖည္းဝိုင္းလာခဲ့တယ္။
အလယ္တန္းေရာက္ေတာ့ စာဖတ္ႀကိဳက္တဲ့ေမေမအတြက္ စာဖတ္ၿပီးမီးထပိတ္စရာမလိုတဲ
"ေမေမ ေျပာခဲ့သားပဲ... ေမေမ့သားက ပါရမီရွင္ဆိုတာ.."
ေနာက္ဆံုးမွ ဆရာမခ်ယ္ရီက ကၽြန္ေတာ္ကိုေျပာျပတယ္။
ေက်ာင္းက ျပန္လည္ကုသ၊ ဖာေထးေရးအခန္းက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေမေမသပ္သပ္ငွားရမ္းခဲ့တဲ့ အခန္းပါတဲ့။ ေမေမက နည္းလမ္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ပိုလွ်ံတဲ့ စိတ္ဖိအားအတြက္ ထြက္ေပါက္တစ္ခုရွာေပးခဲ့တယ္
ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့တယ္။
အလယ္တန္းကို ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင
"ဒီေလာက္အက်င့္သိကၡာမရွိတဲ့
ဒီလိုရဲ႕ေနာက္ဆက္တဲြက စာသင္ခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ခဲြျခားဆက္ဆံ ခံရတာပါပဲ။ အတန္းပိုင္ဆရာမက ကၽြန္ေတာ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ စာမေမးဘူး။ စာကို ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေအာင္ ဘယ္လိုေရးေရး အမွတ္မ်ားမ်ားမေပးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စာသင္ခန္းစည္းကမ္း လိုက္မနာဘူးဆိုၿပီး
ေန႔တိုင္း ေက်ာင္းဆင္းတိုင္း အခန္းသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔ အျပစ္ေပးေတာ့တယ္။
သန္႔ရွင္းေရးအတြက္ ေက်ာင္းမွာတစ္ေယာက္တည္းက်န္
"ေမေမ... ဂရုမစိုက္ပါနဲ႔... သူ႔ကို ဂရုမစိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုလည္း မထိခိုက္၊ မနာက်င္ေစႏိုင္ေတာ့ဘူး"
ကၽြန္ေတာ္စကားေၾကာင့္ ေမေမက တအံ့တၾသနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္တယ္။ "ေမေမ သားမိုက္တယ္မဟုတ္လား" ဆိုေတာ့ ေမေမကေခါင္းညိတ္ၿပီး "မိုက္ရံုမက အေတြးပါေကာင္းတယ္"လို႔ဆိုတယ
အဲဒီေနာက္ ေက်ာင္းဆင္းတိုင္း ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာႀကိဳရင္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ သန္႔ရွင္းေရးဝိုင္းလုပ္ေပးတ
"ဒါဟာ အမွန္တရားအတြက္ ေပးဆပ္ျခင္းျဖစ္မလား" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆိုေတာ့ "ဒီအတြက္ သားဘက္မွာ ေမေမရပ္တည္တယ္။ သားတစ္ေယာက္တည္း တိုက္ပဲြဝင္ေနတာ မဟုတ္ဘူး"လို႔ ေမေမက ေထာက္ခံတယ္။
အထက္တန္းစာေမးပဲြေျဖဖို႔ ရက္နီးပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္အရည္အခ်င္းနဲ႔ တကၠသိုလ္ေကာင္းရမွာမဟုတ္ဘူး
ေလးရက္လံုးလံုး ကၽြန္ေတာ္က အခန္းထဲမွာေနတယ္။ ေမေမက အခန္းျပင္မွာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မစားခဲ့ဘူး။ ေမေမလည္း မစားခဲ့ဘူး။
ပထမတစ္ရက္.... ေမေမက ေဖေဖအေၾကာင္းေျပာတယ္။ ေမေမနဲ႔ျပန္ေပါင္းဖို႔အတြက္
ဒုတိယရက္.... ေမေမက ကၽြန္ေတာ္ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္စိုးကို အိမ္ေခၚလာတယ္။ ေက်ာ္စိုးက "ေအာင္ေအာင္... မူလတန္းတုန္းက မင္းေပးခဲ့တဲ့ ကြန္ထရိုးကားကို ငါ့စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ ခုထိသိမ္းထားတုန္းပဲ။ အဲဒီကားေလးက ငါ့အတြက္ အရမ္းတန္ဖိုးရွိတဲ့ ကစားစရာေလးေပါ့။ အခု ေက်ာင္းစာမွာ နင္အခက္အခဲေတြ႔တယ္။ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ.. ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ မင္းျဖစ္ေျမာက္မွာပါ... မင္းက ငါတို႔အားကိုးရမယ့္ သူငယ္ခ်င္းပါကြာ" လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။
တတိယရက္... ဆရာမခ်ယ္ရီ အိမ္ကိုေရာက္လာတယ္။ ဆရာမက ငိုသံနဲ႔ "ေအာင္ေအာင္.. သားက ဆရာမသင္ဖူးသမွ် ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ အထူးခၽြန္ဆံုးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ တျခားေက်ာင္းသားထက္ သား တမူထူးျခားခဲ့တယ္။ သား ေက်ာင္းစာမွာမထူးခၽြန္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သား က်န္းက်န္းမာမာရွင္သန္တယ္။ သား ထြင္ေပးခဲ့တဲ့ လွ်ပ္စစ္ဖုန္စုပ္ေက်ာက္သင္ပ
စတုတၳရက္မွာ အခန္းျပင္ဘက္ ဘာအသံမွ မၾကားခဲ့ရေတာ့ဘူး။ မစားမေသာက္နဲ႔ ေမေမမခံႏိုင္မွာကို ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္မိတယ္။ အခန္းျပင္ဘက္ ကၽြန္ေတာ္ေျခဖ်ားေထာက္ ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ေမေမက မီးဖိုထဲမွာ ေၾကာ္ခ်က္ေနတယ္။ ေမေမ့နား ကၽြန္ေတာ္မေရာက္ခင္ ေမေမက..
"အင္း... သား ထြက္ထြက္လာခ်င္း ပထမဆံုးလုပ္ခ်င္တဲ့အရာက အစာစားတာပဲဆိုတာကို ေမေမသိေနတယ္ေလ"
"ေမေမ.. သားကို ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္။ သား ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသံုးမက်ဘူးလို႔ ထင္မိတယ္"
"သားအသံုးမက်ဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာတာလဲ။ ေရွ႕ဆက္မယ့္လမ္းအတြက္ သား မစားမေသာက္တာကို အသံုးမက်ဘူးလို႔ ေျပာရင္ အဲဒီေျပာတဲ့လူ
ေမေမနဲ႔ေတြ႔မယ္"
လဝက္ေလာက္ေနေတာ့ ေမေမက ကၽြန္ေတာ္ကို အေရြးအခ်ယ္ပုစာၦတစ္ပုဒ္ေမးတ
A. အေကာင္းဆံုးတကၠသိုလ္ကို တက္မလား၊
B. အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမွာ ကားျပင္သင္တန္းတက္မလား၊
C. တကယ္လို႔ တစ္ခုမွ မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ သားရဲ႕ဆႏၵ၊ ေရြးခ်ယ္မႈကို ေမေမအေလးထားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ B ကိုေရြးလိုက္တယ္။
"သားသိတယ္ ေမေမ.. သား အေကာင္းဆံုးတကၠသိုလ္ရဖို႔
ေမေမ့နည္း၊ ေမေမ့ဟန္နဲ႔ လူေတြကိုခ်ည္းကပ္ေတာ့မယ္ဆို
ေမေမကို ေနာက္ထပ္စိတ္ပ်က္ေအာင္ သား မလုပ္ေတာ့ပါဘူး ေမေမ"
"သားကလည္း ေမေမ့ကိုအထင္ေသးတာပဲ။ အတတ္ပညာေက်ာင္းသြားတာက သားရဲ႕အစြမ္းကို အႀကီးခ်ဲ႕ေပးလိုက္တာ၊ တကၠသိုလ္သြားတာက သားရဲ႕အားနည္းခ်က္ကို ကုသျပင္ဆင္ေပးတာ၊ ေမေမလည္း ဆရာမတစ္ဦးပဲ ... ဒါေတြကို အကြက္ျမင္ပါတယ္ သားရယ္"
ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို ပြတ္သပ္ၿပီးဆိုတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အတတ္ပညာေက်ာင္းကို ကၽြန္ေတာ္တက္ၿပီး ကားျပင္သင္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲက ဦးဦး၊ ေဒၚေဒၚတို႔ရဲ႕စကားကို နားေထာင္ၿပီး ကားအျပင္ေကာင္းသူတစ္ဦးျဖစ္
ေမေမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ေနတယ္။ ဒီအိမ္ရာထဲက ဆရာ၊ ဆရာမမိသားစုေတြရဲ႕ သားသမီးေတြက ႏိုင္ငံျခားထြက္ ေက်ာင္းဆက္တက္သူ၊ မာစတာဆက္ေျဖသူနဲ႔ အညံ့ဆံုးဆိုသူကေတာင္ ဘဲြ႔တစ္ခုရထားသူေတြျဖစ္တယ္။
ဒီအတြက္ ေမေမ မေရွာင္ပုန္းခဲ့ဘူး။ လူေတြကို မကြယ္ဝွက္ခဲ့ဘူး။ မလိမၼာတဲ့သားတစ္ေယာက္ေၾကာင္
ေဘးမွာရပ္ၾကည့္ၿပီး ဝမ္းသာေက်နပ္တဲ့အၿပံဳးနဲ႔ ေမေမရပ္ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ သားကို ကားျပင္ဆရာလို႔မျမင္ဘဲ ဒံုးပ်ံျပင္ဆရာလို ျမင္ခဲ့ပံုရတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ အေကာင္းဘက္ကို တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလဲလာခဲ့တ
ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဝပ္ေရွာ့တစ္ဆိုင္ေ
တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္စာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ရ
"ဘုရားသခင္က ငွက္ညံ့ငွက္ဖ်င္းတစ္ေကာင္အတ
ဟုတ္ပါတယ္... ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီငွက္ညံ့ငွက္ဖ်င္းတစ္ေကာ
××××××
မူရင္းလင့္ ----
http://www.duwenzhang.com/
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Saturday, May 12, 2012)
__________________
ရာထူးဂုဏ္ရွိတဲ့ဖခင္နဲ႔ တကၠသိုလ္ဆရာမတစ္ဦးရဲ႕သားျဖ
(၂)ႏွစ္ခဲြသားအရြယ္ဆိုရင္ တျခားကေလးေတြက စကားကို တီတီတာတာေျပာတတ္ေနၿပီ၊ ကဗ်ာေတြ စာေတြရြတ္တတ္ေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္မွာေတာ့ (၁)ကေန (၁ဝ)အထိ ေသေသခ်ာခ်ာ မရြတ္တတ္ခဲ့ေသးဘူး။
မူႀကိဳစတက္တဲ့ေန႔မွာပဲ တျခားကေလးကို ထိခိုက္ဒဏ္ရာရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းက ေစ်းအႀကီးဆံုးဆိုတဲ့ စႏၵာယားကို ဖ်က္ဆီးခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ မူႀကိဳေက်ာင္းေပါင္းစြာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာင္းခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ (၁ဝ)ရက္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္မေနခဲ့ဖူးဘူး။ ေက်ာင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆက္လက္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ အေၾကာင္းၾကားတိုင္း ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ္ကိုရိုက္ႏွက္တတ္တယ
ကၽြန္ေတာ္အတြက္ မူႀကိဳေက်ာင္းဆက္ရွာဖို႔ ေမေမကို ေဖေဖခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး။ ဒါကို ေမေမသေဘာမတူခဲ့ဘူး။ ကေလးငယ္ဆိုတာ အျပင္ေလာကနဲ႔ ဆက္ဆံရတယ္။ အိမ္ထဲမွာပဲ တစ္သက္လံုးေနခိုင္းထားလို႔ မရဘူးလို႔ ေမေမကေျပာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မူႀကိဳေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းဆီ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာခဲ့ျပန္တယ္
အဲဒီေန႔က ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ထမင္းပန္းကန္ထဲ ကၽြန္ေတာ္က်င္ငယ္စြန္႔လိုက္
ေမေမအိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေကာက္ဝတ္က အစင္းရာေတြကိုၾကည့္ၿပီး ရင္ကဲြမတတ္ငိုခဲ့တယ္။ ဒီကိစၥအတြက္နဲ႔ ေဖေဖကို ေမေမကြာရွင္းခြင့္ေတာင္းခဲ့
ကၽြန္ေတာ္ မူလတန္းတက္ေတာ့ ဆရာမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတို႔အတန္းထဲမွာ မထားခ်င္ၾကဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေမေမရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ဆရာမခ်ယ္ရီက ကၽြန္ေတာ္ကိုလက္ခံခဲ့တယ္။ ေမေမကိုေပးခဲ့တဲ့ကတိအတိုင္း
တစ္ေန႔မွာ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကို စာသင္ခန္းတစ္ခုထဲေခၚၿပီး ေျပာတယ္။
"ေအာင္ေအာင္.. ေအာင္ေအာင္ေၾကာင့္ပ်က္စီးခဲ
ဒီလို တစစီကဲြေၾကပ်က္စီးတဲ့အရာကို
ကၽြန္ေတာ္ေဘးမွာ အတန္းေဖာ္ေတြ တျဖည္းျဖည္းဝိုင္းလာခဲ့တယ္။
အလယ္တန္းေရာက္ေတာ့ စာဖတ္ႀကိဳက္တဲ့ေမေမအတြက္ စာဖတ္ၿပီးမီးထပိတ္စရာမလိုတဲ
"ေမေမ ေျပာခဲ့သားပဲ... ေမေမ့သားက ပါရမီရွင္ဆိုတာ.."
ေနာက္ဆံုးမွ ဆရာမခ်ယ္ရီက ကၽြန္ေတာ္ကိုေျပာျပတယ္။
ေက်ာင္းက ျပန္လည္ကုသ၊ ဖာေထးေရးအခန္းက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေမေမသပ္သပ္ငွားရမ္းခဲ့တဲ့ အခန္းပါတဲ့။ ေမေမက နည္းလမ္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ပိုလွ်ံတဲ့ စိတ္ဖိအားအတြက္ ထြက္ေပါက္တစ္ခုရွာေပးခဲ့တယ္
ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့တယ္။
အလယ္တန္းကို ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင
"ဒီေလာက္အက်င့္သိကၡာမရွိတဲ့
ဒီလိုရဲ႕ေနာက္ဆက္တဲြက စာသင္ခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ခဲြျခားဆက္ဆံ ခံရတာပါပဲ။ အတန္းပိုင္ဆရာမက ကၽြန္ေတာ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ စာမေမးဘူး။ စာကို ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေအာင္ ဘယ္လိုေရးေရး အမွတ္မ်ားမ်ားမေပးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စာသင္ခန္းစည္းကမ္း လိုက္မနာဘူးဆိုၿပီး
ေန႔တိုင္း ေက်ာင္းဆင္းတိုင္း အခန္းသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔ အျပစ္ေပးေတာ့တယ္။
သန္႔ရွင္းေရးအတြက္ ေက်ာင္းမွာတစ္ေယာက္တည္းက်န္
"ေမေမ... ဂရုမစိုက္ပါနဲ႔... သူ႔ကို ဂရုမစိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုလည္း မထိခိုက္၊ မနာက်င္ေစႏိုင္ေတာ့ဘူး"
ကၽြန္ေတာ္စကားေၾကာင့္ ေမေမက တအံ့တၾသနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္တယ္။ "ေမေမ သားမိုက္တယ္မဟုတ္လား" ဆိုေတာ့ ေမေမကေခါင္းညိတ္ၿပီး "မိုက္ရံုမက အေတြးပါေကာင္းတယ္"လို႔ဆိုတယ
အဲဒီေနာက္ ေက်ာင္းဆင္းတိုင္း ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာႀကိဳရင္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ သန္႔ရွင္းေရးဝိုင္းလုပ္ေပးတ
"ဒါဟာ အမွန္တရားအတြက္ ေပးဆပ္ျခင္းျဖစ္မလား" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆိုေတာ့ "ဒီအတြက္ သားဘက္မွာ ေမေမရပ္တည္တယ္။ သားတစ္ေယာက္တည္း တိုက္ပဲြဝင္ေနတာ မဟုတ္ဘူး"လို႔ ေမေမက ေထာက္ခံတယ္။
အထက္တန္းစာေမးပဲြေျဖဖို႔ ရက္နီးပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္အရည္အခ်င္းနဲ႔ တကၠသိုလ္ေကာင္းရမွာမဟုတ္ဘူး
ေလးရက္လံုးလံုး ကၽြန္ေတာ္က အခန္းထဲမွာေနတယ္။ ေမေမက အခန္းျပင္မွာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မစားခဲ့ဘူး။ ေမေမလည္း မစားခဲ့ဘူး။
ပထမတစ္ရက္.... ေမေမက ေဖေဖအေၾကာင္းေျပာတယ္။ ေမေမနဲ႔ျပန္ေပါင္းဖို႔အတြက္
ဒုတိယရက္.... ေမေမက ကၽြန္ေတာ္ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္စိုးကို အိမ္ေခၚလာတယ္။ ေက်ာ္စိုးက "ေအာင္ေအာင္... မူလတန္းတုန္းက မင္းေပးခဲ့တဲ့ ကြန္ထရိုးကားကို ငါ့စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ ခုထိသိမ္းထားတုန္းပဲ။ အဲဒီကားေလးက ငါ့အတြက္ အရမ္းတန္ဖိုးရွိတဲ့ ကစားစရာေလးေပါ့။ အခု ေက်ာင္းစာမွာ နင္အခက္အခဲေတြ႔တယ္။ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ.. ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ မင္းျဖစ္ေျမာက္မွာပါ... မင္းက ငါတို႔အားကိုးရမယ့္ သူငယ္ခ်င္းပါကြာ" လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။
တတိယရက္... ဆရာမခ်ယ္ရီ အိမ္ကိုေရာက္လာတယ္။ ဆရာမက ငိုသံနဲ႔ "ေအာင္ေအာင္.. သားက ဆရာမသင္ဖူးသမွ် ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ အထူးခၽြန္ဆံုးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ တျခားေက်ာင္းသားထက္ သား တမူထူးျခားခဲ့တယ္။ သား ေက်ာင္းစာမွာမထူးခၽြန္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သား က်န္းက်န္းမာမာရွင္သန္တယ္။ သား ထြင္ေပးခဲ့တဲ့ လွ်ပ္စစ္ဖုန္စုပ္ေက်ာက္သင္ပ
စတုတၳရက္မွာ အခန္းျပင္ဘက္ ဘာအသံမွ မၾကားခဲ့ရေတာ့ဘူး။ မစားမေသာက္နဲ႔ ေမေမမခံႏိုင္မွာကို ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္မိတယ္။ အခန္းျပင္ဘက္ ကၽြန္ေတာ္ေျခဖ်ားေထာက္ ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ေမေမက မီးဖိုထဲမွာ ေၾကာ္ခ်က္ေနတယ္။ ေမေမ့နား ကၽြန္ေတာ္မေရာက္ခင္ ေမေမက..
"အင္း... သား ထြက္ထြက္လာခ်င္း ပထမဆံုးလုပ္ခ်င္တဲ့အရာက အစာစားတာပဲဆိုတာကို ေမေမသိေနတယ္ေလ"
"ေမေမ.. သားကို ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္။ သား ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသံုးမက်ဘူးလို႔ ထင္မိတယ္"
"သားအသံုးမက်ဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာတာလဲ။ ေရွ႕ဆက္မယ့္လမ္းအတြက္ သား မစားမေသာက္တာကို အသံုးမက်ဘူးလို႔ ေျပာရင္ အဲဒီေျပာတဲ့လူ
ေမေမနဲ႔ေတြ႔မယ္"
လဝက္ေလာက္ေနေတာ့ ေမေမက ကၽြန္ေတာ္ကို အေရြးအခ်ယ္ပုစာၦတစ္ပုဒ္ေမးတ
A. အေကာင္းဆံုးတကၠသိုလ္ကို တက္မလား၊
B. အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမွာ ကားျပင္သင္တန္းတက္မလား၊
C. တကယ္လို႔ တစ္ခုမွ မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ သားရဲ႕ဆႏၵ၊ ေရြးခ်ယ္မႈကို ေမေမအေလးထားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ B ကိုေရြးလိုက္တယ္။
"သားသိတယ္ ေမေမ.. သား အေကာင္းဆံုးတကၠသိုလ္ရဖို႔
ေမေမ့နည္း၊ ေမေမ့ဟန္နဲ႔ လူေတြကိုခ်ည္းကပ္ေတာ့မယ္ဆို
ေမေမကို ေနာက္ထပ္စိတ္ပ်က္ေအာင္ သား မလုပ္ေတာ့ပါဘူး ေမေမ"
"သားကလည္း ေမေမ့ကိုအထင္ေသးတာပဲ။ အတတ္ပညာေက်ာင္းသြားတာက သားရဲ႕အစြမ္းကို အႀကီးခ်ဲ႕ေပးလိုက္တာ၊ တကၠသိုလ္သြားတာက သားရဲ႕အားနည္းခ်က္ကို ကုသျပင္ဆင္ေပးတာ၊ ေမေမလည္း ဆရာမတစ္ဦးပဲ ... ဒါေတြကို အကြက္ျမင္ပါတယ္ သားရယ္"
ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို ပြတ္သပ္ၿပီးဆိုတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အတတ္ပညာေက်ာင္းကို ကၽြန္ေတာ္တက္ၿပီး ကားျပင္သင္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲက ဦးဦး၊ ေဒၚေဒၚတို႔ရဲ႕စကားကို နားေထာင္ၿပီး ကားအျပင္ေကာင္းသူတစ္ဦးျဖစ္
ေမေမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ေနတယ္။ ဒီအိမ္ရာထဲက ဆရာ၊ ဆရာမမိသားစုေတြရဲ႕ သားသမီးေတြက ႏိုင္ငံျခားထြက္ ေက်ာင္းဆက္တက္သူ၊ မာစတာဆက္ေျဖသူနဲ႔ အညံ့ဆံုးဆိုသူကေတာင္ ဘဲြ႔တစ္ခုရထားသူေတြျဖစ္တယ္။
ဒီအတြက္ ေမေမ မေရွာင္ပုန္းခဲ့ဘူး။ လူေတြကို မကြယ္ဝွက္ခဲ့ဘူး။ မလိမၼာတဲ့သားတစ္ေယာက္ေၾကာင္
ေဘးမွာရပ္ၾကည့္ၿပီး ဝမ္းသာေက်နပ္တဲ့အၿပံဳးနဲ႔ ေမေမရပ္ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ သားကို ကားျပင္ဆရာလို႔မျမင္ဘဲ ဒံုးပ်ံျပင္ဆရာလို ျမင္ခဲ့ပံုရတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ အေကာင္းဘက္ကို တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလဲလာခဲ့တ
ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဝပ္ေရွာ့တစ္ဆိုင္ေ
တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္စာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ရ
"ဘုရားသခင္က ငွက္ညံ့ငွက္ဖ်င္းတစ္ေကာင္အတ
ဟုတ္ပါတယ္... ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီငွက္ညံ့ငွက္ဖ်င္းတစ္ေကာ
××××××
မူရင္းလင့္ ----
http://www.duwenzhang.com/
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Saturday, May 12, 2012)
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။