ဘုိင့္ဘိုင္ ခ်က္ႀကီး

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပည္သူလူထုကို အလုပ္အေကၽြးျပဳခဲ့ၿပီး လူအမ်ားအားကိုး အားထားျပဳခဲ့ရသည့္ သူ႔ကို ယခုေတာ့ အားလံုးက ေမ့ေလ်ာ့လာခဲ့ၾကပါၿပီ။ အသက္အရြယ္အားျဖင့္လည္း စိန္ရတုတိုင္လာၿပီျဖစ္သည့္ သူ႔မွာ နာမက်န္းသည့္ဒဏ္၊ ခ်စ္ခင္သူမ်ားက ပစ္ခြာသြားၾက သည့္ဒဏ္၊ သူႏွင့္ သက္တူရြယ္တူမ်ား ဆံုးပါးသြားသည့္ဒဏ္ကို တျဖည္းျဖည္း ခံစားေနရၿပီျဖစ္သည္။ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ေန၀င္ခ်ိန္က သိပ္မေ၀းေတာ့။

သူ႔ကို လူေတြကခ်က္ႀကီးလို႔ ေခၚၾကသည္။မ်ားေသာအားျဖင့္ ဗိုက္ပူဟုလည္း ခ်စ္စႏိုးေခၚေ၀ၚၾကသည္။ သူသည္ သစ္သားကိုယ္ထည္ ၀မ္းဗိုက္ပူပူႀကီးရွိေသာ ခ်က္ပလက္ (Chevrolet)ယာဥ္အိုႀကီးတစ္စီးျဖစ္ပါသည္။ ခ်က္ႀကီးသည္ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းက ဂ်ပန္မ်ားႏွင့္အတူ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္တစ္ေလွ်ာက္လံုး သူက ကုန္ကား၊ လူစီးကားအျဖစ္ အသံုးေတာ္ခံခဲ့ရသည္။ စစ္ႀကီးၿပီးဆံုးသြား၍ ဂ်ပန္မ်ားျပန္ထြက္ခြာသြားသည့္အခါ ခ်က္ႀကီး တို႔ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတက္လာသည့္ ျမန္မာအစိုးရမ်ားက ခ်က္ႀကီးကို လိုင္းကားအျဖစ္ စတင္သံုးစြဲလာခဲ့သည္။ ၁၉၅၀ အေစာ ပိုင္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ခရီးသြားလုပ္ငန္းစတင္ရာတြင္ ခ်က္ႀကီးတို႔ စစ္က်န္ယာဥ္မ်ား တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကရသည္။ ခ်က္ ပလက္၊ ေဒါ့ဂ်စ္စသည့္ ခ်က္ႀကီးတို႔အဖြဲ႕သည္ ျခေသၤ့၊ ယုန္၊ ဆင္၊ၾကံ့၊ ပုစြန္၊ နဂါးစသျဖင့္ တိရစာၦန္အ႐ုပ္တံဆိပ္မ်ား တပ္ဆင္ ကာ ခရီးသြားျပည္သူမ်ားကို ၀န္ေဆာင္မႈေပးခဲ့ၾကသည္။ ယာဥ္ငါးစီးျဖင့္ စတင္ခဲ့ေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း ဘတ္စ္ကားလုပ္ငန္းကို အိမ္ေစာင့္အစိုးရက ၁၉၅၉ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁ ရက္တြင္ ပုဂလိကအျဖစ္မွ ဖ်က္သိမ္း၍ အ႐ုပ္တံဆိပ္မ်ားအစား ယာဥ္လိုင္းနံပါတ္မ်ား စတင္သတ္မွတ္ခဲ့သည္။ သို႔ႏွင့္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၀ ရက္တြင္ ရန္ကုန္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္လိုင္းေပါင္းစံုႀကီး ၾကပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေကာ္မတီ ေပၚ ေပါက္လာ ခဲ့ၿပီး ၁၉၆၅ ခုႏွစ္တြင္ ယခု မထသအျဖစ္ ေျပာင္းလဲခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕တြင္းခရီးသြား လုပ္ငန္း တြင္ သက္တမ္းအရွည္ၾကာဆံုးျဖစ္သည့္ မထသသည္ပင္ ေရႊရတုတိုင္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ခ်က္ႀကီးတို႔ သက္တမ္းကေတာ့ မထသ ထက္ပင္ ၾကာျမင့္ခဲ့သည္။ ယာဥ္ကိုယ္ထည္ေပၚက အ႐ုပ္ မ်ားကို နံပါတ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ လိုက္ေသာ္လည္း မထသသည္ ခ်က္ႀကီးတို႔ကိုပင္ ဆက္လက္ အားကိုးခဲ့ရသည္။ ထိုစဥ္က ယာဥ္ မလံုေလာက္မႈႈေၾကာင့္ စက္မပါ ေသာ ေနာက္တြဲယာဥ္တပ္ဆင္ ထားသည့္ ႏွစ္စီးတြဲယာဥ္မ်ားပင္ ေပၚေပါက္ခဲ့ဖူးသည္။ “၈၂ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီကားပဲ ေရြးစီးတာ။ အႏၱရာယ္ကင္းလို႔။ အဲဒီတုန္းက ဗိုက္ပူနဲ႔ ဟိုင္းလပ္ပဲရွိတယ္။ ခ်က္ႀကီး သူ႔ဖီးလ္နဲ႔သူ ေအးေဆးေမာင္းတယ္”ဟု လႈိင္ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းေနထိုင္သူ အ သက္(၅၀)ေက်ာ္အရြယ္ အမ်ဳိးသားႀကီးတစ္ဦးက ေျပာသည္။ ခ်က္ႀကီးတို႔ စေရာက္လာ စဥ္က သံထည္ေဘာ္ဒီျဖစ္ေသာ္လည္း ဘတ္စ္ကားႏွင့္ ကုန္တင္ယာဥ္အျဖစ္ ေျပးဆြဲရန္ ေသးငယ္ေသာေၾကာင့္ ျမန္မာ့တီထြင္ ပညာရွင္ႀကီးမ်ားက သစ္သားေဘာ္ဒီအျဖစ္ ေျပာင္းလဲခဲ့ၾကသည္။ “ဗိုက္ပူက အင္ဂ်င္ေခါင္းပါးတယ္။ ကြဲလြယ္တယ္။ ေရမယို၊ ေရမျပတ္ရဘူး။ ေမာင္းရတာ နည္းနည္းေတာ့ခက္တယ္။ တျခားကားေတြက ကလပ္၊ ဘရိတ္၊ လီဗာ၊ အဲဒီလိုအစဥ္လိုက္ ရွိတယ္။ ဗုိက္ပူမွာက ကလပ္၊ လီဗာ၊ ဘရိတ္ ျဖစ္ေနတယ္”ဟု၁၉၈၆ ခုႏွစ္ခန္႔ကတည္းက ခ်က္ ႀကီးႏွင့္ ေဒါ့ဂ်စ္ကားမ်ားကို စေမာင္းလာခဲ့ေသာ ယာဥ္ေမာင္း ဦးသန္းေအာင္က ေျပာျပသည္။ ခ်က္ႀကီးကားမ်ားသည္ အ သက္အရြယ္အားျဖင့္ ႀကီးရင့္လာ သည္ႏွင့္အမွ် ယိုယြင္းပ်က္စီးမႈမ်ားလည္း ႀကီးမားေနၿပီျဖစ္သည္။ အမ်ားစုေသာ ခ်က္ႀကီးမ်ားတြင္ လူစီးသာမကကုန္ပစၥည္းပါတင္ေသာေၾကာင့္ သစ္သားၾကမ္းခင္း ေပၚတြင္ အနံ႔အသက္ဆိုးမ်ားက စြဲက်န္ေနေလ့ရွိသည္။ အေျခခံ လူတန္းစားမ်ားႏွင့္ လက္လုပ္လက္စားေစ်းသည္မ်ားအတြက္ အားကို းအားထားျပဳရေသာ္လည္း အမ်ားစုကမူ ကားေကာင္းမ်ား ကိုသာ စီးနင္းလိုၾကသည္ပဲ ျဖစ္သည္။ ခ်က္ႀကီးကားကို စီးနင္းရာ တြင္ မႀကိဳက္သည့္အခ်က္မ်ားကို လည္း အသက္ ၃၅ ႏွစ္အရြယ္ ကိုဇင္မင္းထြန္းက - “အရမ္းေႏွးပါတယ္။ စီယာ တိုင္ကတစ္ဖက္ေစာင္းေနၿပီး ကားစီးရင္ တေစာင္းႀကီးေမာင္း ေနတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ကား ေဘာ္ဒီေတြကေဆြးေနလို႔ တိုက္လိုက္ရင္ ခံႏိုင္ရည္ရွိမယ္ မထင္ဘူး။ ထိုင္စီးေတာ့လည္း သစ္သားထိုင္ခံုေပၚမွာ တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ နာတယ္။ မတ္တတ္ရပ္စီးေတာ့လည္း အရပ္ရွည္ရင္ ေခါင္းနဲ႔အမိုးနဲ႔ ခဏခဏမိတ္ဆက္တယ္”ဟု ေျပာျပသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ခ်က္ႀကီးတို႔တြင္ ယွဥ္ၿပိဳင္ဘက္မ်ားေပၚလာသည္။ ဘီအမ္၊ ရိန္းဂ်ား(KM)၊ ဟိုင္းလပ္၊ ဒိုင္နာ၊ ကန္ဒါ၊ မီနီဘတ္စ္စသျဖင့္ ေျပာင္းလဲလာသည့္ ေခတ္ႏွင့္အညီ ယာဥ္အမ်ဳိး အစားအသစ္အသစ္မ်ားက လမ္း ပန္းဆက္သြယ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား သို႔ ၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္တြင္ စီးတီးဘတ္စ္မ်ား ထပ္မံ၀င္ေရာက္လာၿပီး ခ်က္ႀကီးတို႔ ေနရာစေပ်ာက္ခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဆယ္စုႏွစ္တစ္ ခုၾကာေအာင္ေတာ့ ခ်က္ႀကီးတို႔ ေတာင့္ခံႏိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း တြင္ ခ်က္ႀကီးတို႔အပါအ၀င္ ဟိုင္းလပ္ႏွင့္ ဒိုင္နာမ်ားကို ၿမိဳ႕တြင္း ေျပးဆြဲခြင့္ မျပဳေတာ့ဘဲ ဆင္ေျခဖံုးၿမိဳ႕နယ္မ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕တြင္းေျခာက္ ၿမိဳ႕နယ္ျပင္ပတြင္သာ ေျပးဆြဲေစခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ေန႔စဥ္ လူေပါင္းေလးသန္းေက်ာ္က ၀မ္းေရးအတြက္ ဆင္ေျခဖံုးႏွင့္ ၿမိဳ႕တြင္းသုိ႔ ယာဥ္မ်ားျဖင့္ သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကၿပီး မထသမွ ယာဥ္အစီး ၂၂၀၀ ေက်ာ္၊ သန္ျမန္သူ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ေရႊဧည့္သည္၊ ကႏၱာရ၀တီ၊ ပါရမီ၊ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးစေသာ တျခားပုဂၢလိက ယာဥ္လိုင္းမ်ား ႏွင့္ ေပါင္းလွ်င္ ခရီးသည္တင္ ယာဥ္ေပါင္းေလးေထာင္ေက်ာ္က ေန႔စဥ္ေျပးဆြဲေနရသည္ဟု သိရသည္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္ ယာဥ္အိုယာဥ္ေဟာင္းအပ္ႏွံေရး၊ ဖ်က္သိမ္းေရးအစီအစဥ္အရ ခ်က္ႀကီးတို႔၏ ေန၀င္ခ်ိန္ကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ ကားတင္သြင္းျခင္း လုပ္ငန္းမ်ား ေခတ္စားလာသည္ႏွင့္ က်ပ္သိန္း ၂၀၊ ၃၀ သာရွိသည့္ ခ်က္ႀကီးတို႔ တန္ဖိုးမွာ က်ပ္သိန္း ၁၀၀ အထိျမင့္တက္လာခဲ့သည္။ ခ်က္ႀကီးတို႔၏ ပိုင္ရွင္မ်ားသည္ သူတို႔ကို သံေယာဇဥ္ျဖတ္ခဲ့ၾက သည္။ ေစ်းေကာင္းရသည္ႏွင့္ စြန္႔ လႊတ္ပစ္ခဲ့ၾကသည္။ ခ်က္ႀကီးတို႔ ႏွင့္အတူ ဒုကၡေရာက္ၾကရသူမ်ားမွာ ယာဥ္ေမာင္းႏွင့္ ယာဥ္ေနာက္လိုက္မ်ား၊ ၎တို႔၏ မိသားစုမ်ား ပင္ျဖစ္သည္။ “ႏွေျမာတယ္။ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္တစ္ခုက ေန ေနာက္တစ္ခုေျပာင္းတာ လြယ္တာမွမဟုတ္တာ”ဟု ယခင္က ခ်က္ႀကီးယာဥ္ေမာင္းႏွင္ဖူးသူ တစ္ဦးကဆိုသည္။ မြန္ျပည္နယ္၊ ေခ်ာင္းဆံုၿမိဳ႕ နယ္တြင္ ႏွစ္ပတ္အတြင္း ခ်က္ႀကီးအစီး ၉၀ ခန္႔ေရာင္းထြက္သြားသည္အထိ ခ်က္ႀကီးတို႔ေရပန္း စားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အသစ္၀င္ေရာက္လာမည့္ ကားသစ္ကား ေကာင္းမ်ားအတြက္ ခ်က္ႀကီးတို႔ ေပးဆပ္လိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္တိုင္းေဒသႀကီး ေမာ္ေတာ္ယာဥ္လိုင္းေပါင္းစံု ထိန္းသိမ္းေရးေကာ္မတီ လက္ေအာက္တြင္ ႏွစ္ေလးဆယ္ ေက်ာ္သက္တမ္းရွိသည့္ ခ်က္ႀကီးတို႔ စစ္ က်န္ဘတ္စ္ကား ၃၀၀ ေက်ာ္ရွိ ခဲ့ၿပီး အမွတ္(၄၀)ႏွင့္ အမွတ္ (၃၆) ယာဥ္လိုင္းမ်ားက ယခု လက္ရွိတြင္လည္း ေျပးဆြဲလ်က္ ရွိေသးေၾကာင္း သိရသည္။ တျခားစစ္က်န္ဘတ္စ္အမ်ားစုကေတာ့ ယာဥ္အိုယာဥ္ေဟာင္း အပ္ႏွံေရးအစီအစဥ္ႏွင့္အတူပါသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ “ကညနက သက္တမ္းကုန္ၿပီလို႔ ေျပာထားတဲ့ယာဥ္ေတြ ေျပးဆြဲခြင့္မရွိေတာ့ပါဘူး။ ေျပးဆြဲရင္လည္း အဲဒါက ၾကားကားျဖစ္ေနၿပီ။ ယာဥ္ထိန္းဥပေဒအရ အေရး ယူခံရႏိုင္ပါတယ္”ဟု ေမာ္ေတာ္ယာဥ္လိုင္းေပါင္းစံု ထိန္းသိမ္းေရး ႀကီးၾကပ္မႈေကာ္မတီ(ၿမိဳ႕တြင္း) ဥကၠ႒ဦးလွေအာင္က ရွင္းျပသည္။ ယခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလထိ အပ္ႏွံရမည့္ စစ္က်န္ယာဥ္ ၂၂ စီးခန္႔ရွိေနေသးၿပီး တခ်ဳိ႕မွာ သံရည္က်ဳိစက္သို႔ ပို႔ေဆာင္လိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဦးလွေအာင္ကဆိုသည္။ ခ်က္ႀကီးတို႔ကေတာ့ ဖ်က္ သိမ္းေရးဌာနသို႔ ေရာက္ရွိၿပီး အ႐ိုးတျခားအသားတျခားျဖစ္သြားမွာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ ခ်က္ႀကီးတို႔အေပၚ သမိုင္း၀င္စစ္ က်န္ယာဥ္အိုႀကီးမ်ားဟူ၍ တန္ ဖိုးထားညႇာတာ မည့္သူက ရွားပါးပါလိမ့္မည္။ လူအမ်ားက တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက ေက်းဇူးရွင္ကို မ်က္ကြယ္ျပဳရက္ၾကေသာ္လည္း အျမတ္တႏိုးတန္ဖိုးထား စိတ္၀င္စားသူမ်ားလည္းရွိေနပါသည္။ သူတို႔ကေတာ့ ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ကမၻာ့ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အမွတ္တရ ထိန္းသိမ္းထားေသာ ယာဥ္တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးကေတာ့ ရွိတတ္ၾကပါသည္။ လန္ဒန္ၿမိဳ႕တြင္ အမ်ားစိတ္၀င္စားသည့္ ယာဥ္မွာ လန္ဒန္ဘတ္စ္ျဖစ္ၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ တုတ္တုတ္ယာဥ္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ လာေရာက္လည္ပတ္ၾကသည့္ ကမၻာ လွည့္ခရီးသြားမ်ားမွာ ဒုတိယ ကမၻာစစ္က်န္ ႏိုင္ငံျခားအင္ဂ်င္၊ ျမန္မာ့လက္ရာ ခ်က္ပလက္ဗိုက္ပူတို႔ကို အထူးတလည္စိတ္၀င္စား ၾကသည့္အတြက္ ခရီးသြားလုပ္ငန္းမ်ား၊ ဟိုတယ္မ်ားမွာ ခ်က္ႀကီးယာဥ္ တခ်ဳိ႕ကို၀ယ္ယူ၍ မြမ္း မံျပင္ဆင္အသံုးျပဳျခင္းမ်ား ရွိေနသည္။ “ဗိုက္ပူကားေတြရဲ႕ အစိမ္း၊ အနီ၊ အျဖဴပတ္ဒီဇိုင္းကို Tour ေတြက အရမ္း Crazy ျဖစ္တယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ေလဆိပ္အႀကိဳအပို႔ ကို အဲဒီကားနဲ႔သံုးတယ္။ တစ္ေယာက္ကို ၁၀ ေဒၚလာေလာက္ နဲ႔ ၀န္ေဆာင္မႈအေပၚမွာ ဧည့္သည္ေတြကေက်နပ္အားရတယ္။ ဒါေတြကို ထိန္းသိမ္းသင့္ပါတယ္။ ရန္ကုန္က ေလးဘီးကားနဲ႔ ဗိုက္ပူကားေတြကို ကမၻာကသိတယ္”ဟု Myanmar Voyage ခရီး သြားလုပ္ငန္းအႀကီးအကဲျဖစ္သူမွ ဦးသက္လြင္တိုးကေျပာသည္။ ခ်က္ႀကီးကားမ်ားႏွင့္ အႀကိဳ အပို႔လုပ္ျခင္းကို ကမၻာလွည့္ခရီး သည္မ်ားက ႏွစ္သက္ၾကသည့္အ တြက္ Tour ကုမၸဏီမ်ားအေနႏွင့္ လည္း ခ်က္ႀကီးကားေဟာင္းမ်ားကို ၀ယ္ယူကာ စက္ပိုင္းဆိုင္ရာျပဳ ျပင္ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားႏွင့္ လိုင္စင္ယူလုပ္ေဆာင္သင့္ေၾကာင္း ဦးသက္လြင္တိုးက အၾကံျပဳသည္။ “အန္းတစ္အေနနဲ႔ အထင္ ကရေနရာမ်ဳိးေတြမွာ ဟိုနားဒီနားသံုးဖို႔အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးပဲလို႔ ထင္တယ္”ဟု ခ်က္ႀကီးကား ကို စီးနင္းဖူးေသာ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္အရြယ္ကိုတင္ထြဋ္လႈႈိင္က ေျပာသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ အမွတ္(၄၀) ႏွင့္ (၃၆) ယာဥ္လိုင္းမ်ား ဆက္လက္ေျပးဆြဲေနသကဲ့သို႔ ေမာ္လ ၿမိဳင္ၿမိဳ႕တြင္လည္း အမွတ္(၇) ယာဥ္လိုင္းမွ လက္ရွိေျပးဆြဲလ်က္ ရွိေနေသးသည္။ ထိုသို႔ပင္ တျခား ၿမိဳ႕မ်ားတြင္လည္း စစ္က်န္ခ်က္ ပလက္ ဗုိက္ပူႀကီးမ်ားကို သံုးစြဲေန ၾကဆဲ ျဖစ္သည္။ “ခ်က္ပလက္ေတြက အႏွစ္ ၇၀ ေက်ာ္ရွိေနၾကၿပီ။ သံုးဖို႔မသင့္ ေတာ့တဲ့ အေျခအေနထိ ေရာက္ေနၿပီ။ အနားေပးသင့္ပါၿပီ။ တခ်ဳိ႕ ကို ျပတိုက္မွာ ထားသင့္တယ္။ မထသက ေရႊရတုတိုင္ေနသလို ဒီကားေတြကလည္း စိန္ရတုတိုင္ေနၿပီ”ဟု ၿမိဳ႕တြင္းစီးယာဥ္လုိင္းပိုင္ ရွင္တစ္ဦး ျဖစ္သည့္ ဦးမ်ဳိးႏုိင္ကေျပာသည္။ ေရွးေဟာင္းသုေတသန ဦးစီးဌာနအေနျဖင့္ ေရွးယခင္ ျမန္မာမင္းမ်ားလက္ထက္မွ အသံုးျပဳခဲ့ေသာ ပစၥည္းမ်ားကိုသာ ေရွး ေဟာင္းအေမြအႏွစ္အျဖစ္ ျပတိုက္မ်ားတြင္ ထိန္းသိမ္းထားခဲ့ၿပီး ဒုတိယကမၻာစစ္လက္က်န္ ယာဥ္ေဟာင္းတခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ ထိန္းသိမ္းရန္ အစီအစဥ္မရွိေၾကာင္း သိရသည္။ ခ်က္ႀကီးပိုင္ဆိုင္သူ တခ်ဳိ႕အတြက္ေတာ့ ျပင္ဆင္ရန္ မတတ္ႏိုင္သည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ယာဥ္သစ္တင္သြင္းရန္ ေငြမလိုက္ႏိုင္ သည္ကတစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာလက္တြဲလာခဲ့ရသူကို လက္တြဲျဖဳတ္ခဲ့ၾကရေတာ့သည္။ “ေနာက္ဆို ခ်က္ပလက္ ဗိုက္ပူကားေတြကို ျမင္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဓာတ္ပံုေတြထဲမွာ ျပန္ၾကည့္မွ ေနာက္လူေတြ ျမင္ဖူး ေတာ့မယ္။ အခုေတာင္ သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ေတြဆို ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုတယ္ေတြက ခ်က္ပလက္ေတြကို ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေအာင္ ျပင္ ထားတာေတြ႕ဖူးတယ္။ ငပလီမွာလည္း ရွိတယ္။ ပါရမီစိန္ေဂဟာ ေရွ႕မွာလည္း ခ်က္ပလက္ကားကို ေသခ်ာလွလွပပ ျပင္ဆင္ၿပီး ေကာ္ဖီဆိုင္လို လုပ္ထားတာ ရွိတယ္။ အခု က်န္ေနေသးတဲ့အထဲက တခ်ဳိ႕ကို မဖ်က္ဆီးပစ္ဘဲ ျပန္ျပင္ၿပီး အသံုး၀င္တဲ့ တစ္ေနရာမွာ သံုးသင့္တယ္။ ဗိုက္ပူကားေတြ မ်ဳိးတုံးေနၿပီ”ဟု ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ခံတစ္ဦးက ဆိုသည္။ သံရည္က်ဳိစက္သို႔ ေရာက္ရွိသြားသည့္ ယာဥ္မ်ား မနည္းေတာ့သည့္အတြက္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ခ်က္ႀကီးကိုျမင္ေတြ႕ရမႈလည္း ေလ်ာ့ပါးလာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ခ်က္ႀကီးတို႔ ေနရာတြင္ စီးတီးဘတ္စ္ အေကာင္းစားႀကီးမ်ားက ေနရာ၀င္ယူသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ “အခုက လက္လြန္သြားၿပီ”ဟု ယခင္က ခ်က္ႀကီးေမာင္းႏွင္ဖူးၿပီး လက္ရွိစစ္က်န္ ေဒါ့ဂ်စ္ယာဥ္အိုတစ္စီးကို ပိုင္ဆိုင္ထားဆဲျဖစ္ေသာ ဦးသန္းေအာင္က သက္ျပင္းခ်ရင္း ေျပာပါသည္။ ခ်က္ႀကီး၏ ေန၀င္ခ်ိန္မွာမေ၀းေတာ့ပါ။ သူက အိုမင္းလြန္းေနၿပီ ျဖစ္သည့္အတြက္ လုပ္ငန္း ခြင္၀င္ရန္လည္း မစြမ္းႏိုင္ေတာ့ပါ။ ပိုင္ရွင္ျဖစ္သူရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ဘာ ေတြေတြးေနသည္ဆိုတာ ခ်က္ ႀကီး မသိႏိုင္ပါ။ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ ဆံုးအခ်ိန္မွာ ဘာေတြျဖစ္လာဦး မည္ ဆိုတာလည္း ခ်က္ႀကီး မသိႏိုင္ပါ။ တစ္ခ်ိန္က သူ႔ကိုအားကိုး အားထားျပဳခဲ့ၾကသူတို႔သည္ ေျပာင္းလဲလာသည့္ ေခတ္ႏွင့္အညီသူ႔ကို စိမ္းစိမ္းကားကားပင္္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကပါၿပီ။ ။ ေရးသားသူ- ဥကၠာကိုကို

http://www.lubo601.com/2012/10/blog-post_4695.html#more