အေတြးကတ္ျပား ( ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္သည္။ )

Fireflies

အေတြးကတ္ျပား ( ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္သည္။ )
-------------------
လူတစ္ေယာက္ထံမွ အစစအရာရာ

သိမ္းပိုက္သြားႏုိင္ေသာ္လည္း

တစ္ခုကိုမႈ ယူ၍မရ။

ယင္းကား ၊ လူ႕လြတ္လပ္ခြင့္တို႔အနက္

အရင္းခံအက်ဆံုးျဖစ္သည့္

‘မိမိလမ္းကို မိမိေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္’ ျဖစ္ေပသည္။

[ဗစ္တာ ဖရန္ကဲလ္]

ေကာလိပ္ေရာက္စ ႏွစ္မ်ားတုန္းကမႈ ကြ်န္ေတာ္ကမေက်နပ္စိတ္ ေဒါသစိတ္ေတြ မ်ားေနသည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ေဒါသက အရပ္ရပ္သို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနသည္။ ေလာကႀကီးထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ဘာကိုမွ မေက်နပ္ခ်င္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ေဒါသက ေနရာတစ္ခုမွာ စုၿပံဳက်ေရာက္ေနတာလည္း ရွိသည္။ အဲဒါက မိဘမ်ားျဖစ္သည္။ မိဘေတြကို ကြ်န္ေတာ္ သေဘာမက်ပါ။
အေဖ့ၾသ၀ါဒေတြ ၊ လမ္းညႊန္တာ သြန္သင္တာ ဆံုးမတာေတြအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ အၿမဲေဒါသထြက္ေနရသည္။

မိဘက ေငြေၾကးမျပည့္စံုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ နီးနီးနားနားက ေကာလိပ္ေက်ာင္းကိုပဲ တက္ႏုိင္သည္။
ေက်ာင္းသြားေတာ့လည္း ေန႔တိုင္း ဘတ္စကားႏွင့္ ပဲသြားရသည္။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ အေဖႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ အႀကီးအက်ယ္ စကားမ်ားသည္။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို အေဖခ်ဳပ္ခ်ယ္လြန္းသည္ဟု ထင္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အခ်ဳပ္အခ်ယ္ေတြက ရုန္းထြက္ခ်င္ေနသည္။
အေဖက ကြ်န္ေတာ္သည္ လူႀကီးကိုမေလးစား ၊ ပုန္ကန္ခ်င္သည္ဟုၿမင္သည္။ ဖိဖိစီးစီး ကိုင္တြယ္မွ ျဖစ္မည္ဟု သေဘာထားသည္။အဲသည္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ေတြႏွင့္ ေပါက္ကြဲၾကေတာ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ကဆူပူေအာ္ဟစ္ၿပီး ထြက္လာေတာ့ေက်ာင္းကားက သြားႏွင့္ၿပီ။ ေနာက္တစ္စီး ေစာင့္မည္ဆိုလွ်င္ ‘ပညာေရး’ အတန္းကို မီွမွာမဟုတ္ေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္ အဲသည္မွာ ပို၍ပင္ စိတ္တိုလာသည္။

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ရွဴးရွဴးရွဲရွဲ ေဒါသထြက္လိုက္ ၊ တဟင္းဟင္း သက္ျပင္းခ်လိုက္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းသို႔ေရာက္လာသည္။ စိတ္ထဲမွာ အေဖႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ေဒါသအေတြးေတြ တစ္ေလွ်ာက္လံုး
သြန္ခ်လာသည္။ၿမီးေကာင္ေပါက္အရြယ္ လူငယ္အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနည္းတူ ကြ်န္ေတာ့္အေတြးေတြက ကိုယ့္သေဘာ ကိုယ့္ဆႏၵေတြခ်ည္း ႀကီးစိုးလြန္းေနသည္။

ေလာကႀကီးမွာ ကြ်န္ေတာ့္အေဖေလာက္ဆိုးသည့္
အေဖမ်ဴိး တစ္ေယာက္မွ် ရွိမည္မဟုတ္ ၊ ကြ်န္ေတာ့္လို မတရား ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံရ သည့္ အေနအထားမ်ဳိးလည္း ဘယ္သူမွ် ႀကံဳဖူးၾကလိမ့္မည္မဟုတ္ ၊ ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္အေဖသည္ အထက္တန္းေက်ာင္းထြက္
စာေမးပြဲေလာက္ပင္မေအာင္ျမင္ခဲ့ ၊ ကြ်န္ေတာ္္က ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ၊ သူ႕ထက္အမ်ားႀကီးပညာတတ္သည္ ၊ ဒါေတာင္မွပင္ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ ကြ်န္ေတာ့္အစီအစဥ္ေတြမွာ ေနရတကာ ၀င္ပါခ်င္ ၊ လိုက္ေႏွာင့္ယွက္
္ခ်င္ေနသည္ စသၿဖင့္။

က်ယ္၀န္းေသာ ေက်ာင္း၀င္းကို ျဖတ္သန္းကာစာသင္တန္းရွိသည့္ အေဆာက္အံုဆီသို႔ အေျပးအလႊားသြားရင္း ရုတ္တရက္ တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရသည္။ သည္ကေန႔ေပးရမည့္ ‘အေတြးကတ္ျပား’ အဆိုင္းမင့္အတြက္
ကြ်န္ေတာ္ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ရေသး။သည္အတန္းက ေဒါက္တာ ဆစ္ဒနီဘီဆိုင္မြန္၏ အတန္းျဖစ္သည္။ ေဒါက္တာဆိုင္မြန္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းမွာ အထူးျခားဆံုး ဆရာတစ္ေယာက္ၿဖစ္သည္။ သူ႕ေပၚလစီေတြ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြကလံုး၀ တစ္ဘာသာ။
သင္ၾကားပံု သင္ၾကားနည္းေတြက တစ္ခါမွ မႀကံဳေတြ႕ဖူးသည့္ အသစ္အဆန္းေတြၿဖစ္သလို ၊ အမွတ္ေပးစနစ္ကလည္း အံ႕ၾသဖြယ္ရာပင္။ ေဒါက္တာဆိုင္မြန္ အေၾကာင္းကို လူတိုင္းက ေျပာၾကသည္။

သူ႕ထံ ပထမဆံုး အတန္းတက္ရသည့္ေန႔တြင္ေဒါက္တာဆိုင္မြန္က သင္ခန္းစာအစီအစဥ္ တစ္ခုရွင္းျပသည္။ “အဂၤါေန႔တိုင္း ေလးလက္မ ေျခာက္လက္မအရြယ္ အညႊန္းကတ္ျပားတစ္ခုစီ ယူခဲ့ႀကပါ ၊ ကတ္ျပားရဲ႕ ထိပ္မ်ဥ္းေႀကာင္းမွာ နာမည္နဲ႔ ေန႔စြဲေရးပါ ၊ ေအာက္မွာ ဘာေရးမလဲဆိုတာေတာ့ တစ္ဦးခ်င္းသေဘာပဲ။ အေတြးတစ္ခုေရးႏုိင္တယ္ ၊ ကိုယ္ စိုးရိမ္ပူပန္တာေရးႏုိင္တယ္ ၊ ခံစားခ်က္ေရးႏိုင္တယ္ ၊ ေမးခြန္းတစ္ခုခု ေရးႏုိင္တယ္ ၊
ဒါမွမဟုတ္ ဘာၿဖစ္ၿဖစ္ ေခါင္းထဲေပၚလာတဲ့ တစ္ခုခုကို ေရးလိုက္ႏုိင္တယ္။ အဲဒါဟာမင္းတို႔နဲ႔ ဆရာ႔ၾကား တိုက္ရုိက္ဆက္သြယ္တဲ့ နည္းတစ္ခုပဲ။ ဒီကတ္ျပားေတြဟာ လံုး၀ ‘လွ်ဳိ႕၀ွက္’ ျဖစ္တယ္ ၊ ဗုဒၶဟူးေန႔တိုင္း ဒါေတြျပန္ေပးမယ္ ၊ကတ္ၿပားေပၚမွာ မင္းတို႔ေရးလိုက္တာေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဆရာ့ရဲ႕ မွတ္ခ်က္ေတြ ပါလာလိမ့္မယ္ ၊ ေမးခြန္းေမးသူကို ဆရာ အတတ္ႏုိင္ဆံုးၾကိဳးစားၿပီး ေၿဖမယ္ကိုယ္စိုးရိမ္ပူပန္တဲ့ကိစၥ ေဖာ္ ျပလာသူ
ကိုလည္းပဲ အလားတူဆရာအေလးအနက္ တုံ႕ျပန္မယ္။ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ကဒီကတ္ျပားဟာအဂၤါေန႔အတန္းတက္ဖို႔အတြက္၀င္ခြင့္လက္မွတ္
ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မေမ႔ၾကဖို႔ပဲ”

ပထမအဂၤါေန႔မွာကြ်န္ေတာ္တာ၀န္ေက်ပြန္စြာအညႊန္းကတ္ျပားယူလာသည္။
ကတ္ျပားထိပ္မွာ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ႏွင့္ အဲသည္ေန႔ ေန႔စြဲကို က်က်နနေရးထားၿပီး ေအာက္ဘက္တြင္ “အေရာင္ေျပာင္တိုင္းလဲ ေရႊမဟုတ္”
ဟူေသာစာတစ္ေၾကာင္း ေရးလိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ေဒါက္တာဆိုင္မြန္က အတန္းသားေတြကိုကတ္ျပားမ်ား ျပန္ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကတ္ျပားတြင္ခဲတံႏွင့္ ေရးထားေသာ မွတ္ခ်က္တစ္ခု ပါလာသည္။
“ဒီစကားပံုက မင္းအတြက္ ဘာအဓိပၸာယ္ ထြက္သလဲ ၊ ထူးျခားခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာရွိသလား”
မွတ္ခ်က္ကိုဖတ္ကာ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ စႏုိးစေႏွာင့္ ျဖစ္သြားသည္။ သူက သည္ကတ္ျပားေတြကိုတကယ္အေလးအနက္ လုပ္ေနသည္ပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ရင္ထဲရွိေနတာေတြကို သူ႕ထံ လံုး၀ဖြင့္ဟခ်င္စိတ္မရွိ။

ေနာက္ရက္ေတြ ေရာက္လာသည္။ သည္အတန္းက တစ္ရက္တစ္နာရီ ေန႔တိုင္းရွိသည္။ ေဒါက္တာဆိုင္မြန္က တကယ္ထက္ၿမက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာကျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အား ေမးခြန္းေတြ ေမးေသာနည္းျဖင့္ သင္ၾကားသည္။
အရင္တုန္းက ဘယ္ဆရာထံကမွ မႀကားခဲ့ရဘူးသည့္ ျပႆနာေတြ ၊ အေရးကိစၥေတြ သူ ေဖာ္ထုတ္ကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အား ေဆြးေႏြးခိုင္းသည္။ ျပႆနာကို ကိုယ္တိုင္စဥ္းစားျဖစ္ေအာင္ဆြေပးသည္။ ေပါ႔ေပါ႔တန္တန္မဟုတ္ အေလးအနက္စဥ္းစားေစျခင္းျဖစ္သည္။
လူမႈေရးျပႆနာ ၊ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာ ၊ တစ္ဦးခ်င္းဆိုင္ရာ ျပႆနာ အားလံုးသည္ပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတန္းအတြက္ ေဆြးေႏြးစရာသင္ခန္းစာေတြခ်ည္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတန္းသည္ လူမႈေရးရာဘာသာရပ္မ်ား
သင္ၾကားပို႔ခ်ပံုနည္းနာမ်ားအေၾကာင္း ေလ့လာေသာ အတန္းျဖစ္ရာေလ့လာမႈနယ္ပယ္က အလြန္က်ယ္၀န္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာတုန္းကလည္း လူမႈေရးရာဘာသာမ်ားၿဖစ္ေသာ ပထ၀ီ ၊ သမိုင္း ၊ စီးပြားေရးပညာ အစရွိတာေတြ
သင္ခဲ့ရဖူးသည္။ ဆရာ ဆရာမ မ်ားက သည္ဟာေတြကို က်က္စာဘာသာမ်ားအျဖစ္သေဘာထားၾကသည္။ သူတို႔ထဲမွာပါသည့္ အမည္ေတြ ၊ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ေတြ ၊ နံပါတ္စဥ္ထိုး၍ ေပးထားသည့္ အခ်က္အလက္ေတြကို အလြတ္ရေအာင္က်က္္ ၊
စာေမးပြဲမွာ ေမးလာသည့္အခါ အားလံုးျပန္ခ်ေရး ၊ဒါပဲျဖစ္သည္။သူတို႔အထဲက အေၾကာင္းအခ်က္ေတြႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီးစဥ္းစားေ၀ဖန္ဖို႔ ဘယ္သူကမွ ခိုင္းေလ့မရွိခဲ့။

အစပိုင္း၌ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္တြင္ ဆရာဆိုင္မြန္ကကြ်န္ေတာ္တို႔ကို သည္ျပႆနာရပ္ေတြႏွင့္ ပတ္သက္၍ေထာက္ခံသည့္ဘက္ကအျမင္ေတြ သို႔မဟုတ္ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္သည့္ဘက္ကအျမင္္ေတြ ေခါင္းထဲရုိက္ထည့္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာမ်ားလားဟု ထင္ျမင္မိေသးသည္။
သို႔ေသာ္ ဆရာက သည္လိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္ဘာသာ စဥ္းစားတတ္ဖို႔ ၊ ၿပီး အဲသည္ကမွ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအျမင္ အယူအဆမ်ား ကိုင္စြဲရရွိလာေစဖို႔ သူ တိုက္တြန္း အားေပးေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရလွ်င္ သည္အတန္းတက္ရတာ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ စင္စစ္ ၊ ဆရာဆိုင္မြန္ သင္ၾကားပံုက အသစ္အဆန္းျဖစ္၍ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္မရွိဟု ဆိုႏိုင္သည္။ သေဘာက်ခ်င္စရာ၊ တစ္ခါတစ္ရံ တက္တက္ၾကြၾကြ
ပါ၀င္ခ်င္စရာလည္းျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္သည္သင္ၾကားပံုမ်ိဳး မၾကံဳဘူးသည့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆရာဆိုင္မြန္ကို ဘယ္လိုပံုစံျပန္လည္တံု႔ျပန္ ဆက္ဆံမည္ဟူေသာ ဗ်ဴဟာတစ္ရပ္ ခ်မွတ္ႏိုင္ျခင္းမရွိ ျဖစ္ေနသည္။ ပံုမွန္အတန္းမွာ အေကာင္းဆံုး ဘယ္လို ေနထိုင္ရမည္
္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိသည္။ ေရွ႕ဆံုးတန္းမွာထိုင္၊ ဆရာ့လက္ခ်ာကို အရမ္းသေဘာက်ေၾကာင္းေျပာ၊ အဆိုင္းမင့္ေတြကို ဆရာေျပာသည့္ပံုစံအတိုင္း တိတိက်က် သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရိုက္ၿပီးတင္၊ၿပီးလွ်င္ စာေတြ အလြတ္က်က္ ၊ အလြတ္က်က္ ၊ အလြတ္က်က္။
ယခု ဆရာ့အတန္းကေတာ့ လံုး၀တျခားစီ ျဖစ္ေနသည္။ အရင္အစဥ္အဆက္ ကြ်န္ေတာ္ သံုးစြဲေအာင္ျမင္လာခဲ့သည့္ နည္းေတြ သည္ေနရာမွာ သံုးမရျဖစ္ေနသည္။

ဒုတိယအဂၤါေန႔ ေရာက္လာျပန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ကတ္ျပားေပၚမွာ “အခ်ိန္မီတစ္ခ်က္ခ်ဳပ္လွ်င္ ေရညိွမတင္” ဟု ေရးလုိက္သည္။ (“အခ်ိန္မီတစ္ခ်က္ခ်ဳပ္လွ်င္ ကိုးခ်က္ခ်ဳပ္ရ သက္သာသည္” ႏွင့္ “လိမ့္ေနေသာ ေက်ာက္ခဲေရညိွမတင္”
ဟူေသာ စကားပံုႏွစ္ခုကို ျဖတ္ဆက္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။) ဒါကလည္း ဆရာ့ကို ျပည့္ျပည့္၀၀ ကိုးစားယံုၾကည္ျခင္း မရွိသျဖင့္ ဟာသကေလးႏွင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဖံုးထားကာထားလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ရင္းရင္းႏွီးႏွီး အေရာတ၀င္ မဆက္ဆံခ်င္သည့္
အခါမ်ိဳးမွာ က်င့္သံုးေလ့ရွိသည့္ ကၽြန္ေတာ္၏ အေကာင္းဆံုး ကာကြယ္ေရးနည္းလမ္းတစ္ရပ္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ေန႔ကတ္ျပားျပန္ရသည့္ အခါမွာေတာ့ “မင္းၾကည့္ရတာ ဟာသဥာဏ္ရွိပံု ရတယ္၊ အဲဒါဟာ မင္းအတြက္ အေရးၾကီးတဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ရပ္ပဲလား” ဟူေသာ မွတ္ခ်က္တစ္ခုပါလာသည္။

သူဘာကိုလိုခ်င္သလဲ။ အခုလုပ္ေနတာ ဘာသေဘာလဲ။ မူလတန္းေက်ာင္းမွ စတင္ကာ ယေန႔အထိ ကၽြန္ေတာ့္အား ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြပါ လိုက္စိတ္၀င္စားသည့္ ဆရာ ဆရာမ တစ္ေယာက္မွ် မႀကံဳဖူးပါ။ သည္ဆရာ ဘာကိုအလိုရွိသလဲ။

ကြ်န္ေတာ္ စာသင္ေဆာင္ထဲ အေျပးအလႊား၀င္လာခဲ့သည့္အခ်ိန္ အတန္းစတာ ၁၀ မိနစ္ခန္႔ရိွေနျပီ။ အခန္းျပင္ဘက္နားေလးမွာ ကြ်န္ေတာ္မွတ္စုစာအုပ္ထဲက အညႊန္းကတ္ျပားတစ္ခု ထုတ္ယူသည္။ နာမည္နဲ႔ ေန႔စြဲေရးသည္။
အဲသည္ေနာက္ ဘာအေတြး ေရးရမလဲ အသည္းအသန္စဥ္းစားသည္။ သည္အခါ ေစာေစာက အေဖႏွင့္ ရန္ျဖစ္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းတစ္ခုပဲ ေခါင္းထဲေပၚလာသည္။ “ကြ်န္ေတာ္သည္ လံုး၀အသံုးမက်ေသာ သူတစ္ေယာက္၏ သားျဖစ္သည္” ဟု ေရးခ်လိုက္ျပီး
အခန္းထဲ အလွ်င္အျမန္၀င္ခဲ့သည္။ ဆရာက ၀င္ေပါက္အနီးမွာပဲ ရပ္ကာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ေဆြးေႏြးေျပာဆိုေနခိုက္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့ ကတ္ျပားလွမ္းေတာင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔လက္ထဲ ကတ္ျပားထည့္ေပးလိုက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ေနရာမွာ
၀င္ထုိင္သည္။

ေနရာမွာ ထုိင္မိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကြ်န္ေတာ္ အႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားသည္။ ငါ ဘာေတြလုပ္မိလုိက္ပါလိမ့္။ ကတ္ျပားကို ေပးလုိက္မိၿပီ။ အဲဒါ အႀကီးအက်ယ္ ျပသာနာ။ သည္ကိစၥဖြင့္ေျပာဖို႔ ကၽြန္ေတာ္လံုး၀စိတ္ကူးမရွိခဲ့။
ယခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဒါသအာဃာတေတြ သူသိသြားေတာ့မည္။ ကြ်န္ေတာ့္အေဖအေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀အေၾကာင္းေတြ သူသိသြားေတာ့မည္။ အဲသည္ေန႔ အတန္းထဲက တစ္ျခားကိစၥေတြ ကြ်န္ေတာ္ ဘာတစ္ခုမွသတိမရ။ ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ႀကီးစိုးေနသည္က
ကတ္ျပားကိစၥသာပဲျဖစ္သည္။

အဲသည္ည တစ္ညလံုးပင္ အမ်ိဳးအမည္မေဖာ္ျပႏိုင္သည့္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမႈတစ္ခုေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္မရႏိုင္ခဲ့။ သည္ကတ္ျပားေတြက ဘာအဓိပၸာယ္လဲ။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္လဲ။ ငါ ဘာေၾကာင့္ အေဖ့အေၾကာင္း သူ႔ကိုသြားေျပာလိုက္မိသလဲ။
တကယ္လို႔ သူသာအေဖ႔ကို ဆက္သြယ္စကားေျပာခဲ့ရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ။ ဒါေတြ သူနဲ႔ေကာ ဘာဆိုင္သလဲ။ သူမ်ားကိစၥေတြ သူဘာပတ္သက္စရာလိုသလဲ…။

ဗုဒၶဟူးမနက္ ေရာက္လာသည္။ စိတ္မေျဖာင့္ တေျဖာင့္ႏွင့္ပင္ ေက်ာင္းသြားဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ျပင္သည္။ အတန္းထဲ ကြ်န္ေတာ္ အခ်ိန္ေစာစီးစြာ ေရာက္လာသည္။ အတန္းထဲမွာ ေနာက္ဘက္အေ၀းဆံုးထိုင္ကာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ပုန္းလွ်ိဳးခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနသည္။ အတန္းစသည္။ေဒါက္တာဆိုင္မြန္က အေတြးကတ္ျပားေတြ ျပန္လိုက္ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကတ္ျပားကို စားပြဲေပၚေတြ ေမွာက္လ်က္ခ်သြားသည္။ ဒါလည္း သူ႔ထံုးစံပဲ ျဖစ္သည္။ ကတ္ျပားကို ကြ်န္ေတာ္ေကာက္ကိုင္လုိက္သည္။ သို႔ေသာ္ လွန္ရပင္ ခက္ေနသည္။

ကတ္ျပားကုိၾကည့္မိသည့္အခါမွာေတာ့ သူေရးထားေသာစာကို ဖတ္မိသည္။ “လံုး၀အသံုးမက်ေသာသူရဲ႕သား က အနာဂတ္ကာလ သူ႔ဘ၀အတြက္ ဘာေတြ လုပ္ေနပါသလဲ” တဲ့။

ကြ်န္ေတာ္ လံုး၀ အရႈိက္ထိုးခံလိုက္ရသလို ျဖစ္သြားသည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ တေမ့တေမာထုိင္ကာ ‘ကြ်န္ေတာ့္မိဘေတြေၾကာင့္’ ေပၚေပါက္လာရသည့္
ကြ်န္ေတာ့္ျပႆနာေတြ အေၾကာင္းေျပာဆိုေလ့ရွိခဲ့သည္။ သူတို႔ကလည္း အလားတူအေၾကာင္းအရာေတြ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္လည္ မွ်ေ၀ၾကစျမဲ ျဖစ္သည္။ ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႔ကို ကိုယ့္ကိစၥ ကိုယ္တာ၀န္ယူဖို႔ ေကာင္းသည့္အေၾကာင္း ေျပာေလ့မရိွခဲ့။ တကယ္က
ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုးပင္ မိဘကို အျပစ္ပံုခ်ေသာအလုပ္ကို တညီတညႊတ္လုပ္ကာ ေရသာခိုေနျခင္းျဖစ္သည္။ ျပႆနာမွန္သမွ်သည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မိဘေတြြ၏ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြေၾကာင့္ခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ စာေမးပြဲမွာ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းမရလွ်င္ အေမ့ကုိ
အျပစ္တင္မည္။ေထာက္ပံ့ေၾကးအလုပ္တစ္ခုရေတာ့မလိုႏွင့္ မရလွ်င္ အေဖ့ကို အျပစ္တင္မည္။ ကြ်န္ေတာ္က မိဘေတြေနရာမက်သည့္ အေၾကာင္းအၿမဲဲေျပာ၍ အေပါင္းအသင္းေတြကလည္း အရမ္းနားလည္သေဘာေပါက္သည့္ လကၡဏာျဖင့္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္
နားေထာင္ၾကၿမဲ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္္ရွာေဖြေပးေနသည့္ မိဘေတြသည္ ဘာတစ္ခုမွ် မတတ္မသိဘဲ ေနရာတကာလိုက္ ျပႆနာရွာေနၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ ပါေမာကၡဆစ္ဒနီဆိုင္မြန္၏ အလြန္ရုိးစင္းသလိုထင္ရေသာ ေမးခြန္းက ကြ်န္ေတာ္မႈတ္ထားသည့္ အဲသည္ေလပူေဖာင္းကို ထုိးေဖာက္ပစ္ခဲ့သည္။ သူက ျပႆနာ၏ ေသာ့ခ်က္ကို အမိအရ ဆုပ္ကိုင္သည္။ ကိစၥက ဘယ္သူ႔ကိစၥလဲ။ မင္းျပႆနာကို
ဘယ္သူတာ၀န္ယူရမွာလဲဟူ၍ တဲ့တိုးေမးခ်လုိက္ျခင္းပင္။

အဲသည္ေန႔က သမဂၢလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဘက္သို႔ေျခဦးမလွည္႔ျဖစ္ေတာ့ပဲ အိမ္ဆီ တန္းျပန္လာခဲ့သည္။ လူက စိတ္ဓာတ္က်ေနသလိုလို ၊ နည္းနည္းႏွိပ္ကြက္ခံထားရသလိုလို ၿဖစ္ေနသည္။ တစ္ညေနလံုး သည္ကိစၥကိုပဲ တအံုေႏြးေႏြး ေတြးေနမိသည္။ အေမေျပာခဲ့ဖူးသည့္
စကားတစ္ခြန္းကိုလည္း အဖန္ဖန္ သတိရေနသည္။ “သန္းၾကြယ္သူေဌးက သူ႕ကိုယ္သူဂုဏ္ေဖာ္ခ်င္တဲ့အခါ ‘ကိုယ္ထူးကိုယ္ခြ်န္သမား’ တဲ့ ၊ အမႈျဖစ္ၿပီး အဖမ္းခံရၿပီဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ‘ငယ္ငယ္တုန္းက စရုိက္ၾကမ္းတဲ့ မိဘေတြနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာရလို႔ပါ’ တဲ့”

ဘ၀အတြက္ တကယ့္အေျပာင္းအလဲႀကီးတစ္ရပ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေျပာခ်င္လွပါသည္။ သို႔ေသာ္ သည္လိုေျပာလွ်င္လည္း အတိအက်မွန္မည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေဒါက္တာဆိုင္မြန္၏ မွတ္ခ်က္က ေရရွည္ဆြဲကာျဖည္းျဖည္းခ်င္း အာနိသင္သက္ေရာက္
ခဲ႕ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ရက္သတၱပတ္အတန္ၾကာေအာင္ သူ႕မွတ္ခ်က္စကားက ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ခဏခဏ ေပၚလာေနသည္။ စိတ္ထဲမွာ ဟိုကိစၥ သည္ကိစၥေတြအတြက္ အေဖ့အား အျပစ္တင္စကားဆိုမိတိုင္း ကိုယ္တြင္းမွ အသံတစ္သံက “ဟုတ္ၿပီ ၊ မင္းေျပာတဲ့အတိုင္း
မင္းအေဖက ဘယ္ေနရာတစ္ခုမွမေကာင္းဘူးပဲ ထားပါေတာ့ ၊ မင္းကေကာ မင္းကိစၥအတြက္ ဘယ္ေလာက္ႀကာႀကာ အေဖကိုခ်ည္း အၿပစ္ပံုခ်ၿပီး ေရွာင္တိမ္းေနႏိုင္မယ္ ထင္သလဲ” ဟူ၍လွမ္းလွမ္းေမးတာ ကြ်န္ေတာ္ၾကားေနရသည္။

တျဖည္းျဖည္း ကြ်န္ေတာ့္အေတြးေတြ ေျပာင္းလဲသထက္
ေျပာင္းလဲလာခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ျပစ္တင္ေ၀ဖန္စကားေတြ ေျပာလြန္းတာ ကိုယ့္ဘာသာၾကားလာသေဘာေပါက္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀မွာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ကြ်န္ေတာ္ အဓိကပုဂၢိဳလ္ေနရာက မထားမိပါကလား ၊
ကြ်န္ေတာ္သည္ျပဳလုပ္သူမဟုတ္ အျပဳခံ ျဖစ္ေနခဲ့ပါကလားဆိုတာကို ကြ်န္ေတာျမင္လာသည္။သည္အခါက်ေတာ့ ေဒါက္တာဆိုင္မြန္႔အတန္းထဲမွာ
တုန္းကထက္ပင္ ပို၍ မသက္မသာခံစားရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ရုပ္ေသးရုပ္တစ္ရုပ္မျဖစ္ခ်င္ပါ။ ကိုယ္ကစတင္ ျပဳလုပ္သူသာျဖစ္ခ်င္သည္။
သူတပါးလုပ္ရပ္ကို လိုက္၍တုံ႕ျပန္ လႈပ္ရွားသူမ်ဳိး မျဖစ္ခ်င္ပါ။

သို႔ေသာ္ ရင့္က်က္ဖြံ႕ၿဖိဳးမျဖစ္စဥ္က အေဆာတလွ်င္အလြယ္တကူ မျဖစ္ေပၚပါ။ မိမိခံစားမႈ ၊ မိမိေရြးခ်ယ္မႈႏွင့္ မိမိလုပ္ရပ္မ်ားအတြက္ မိမိဘာသာ တာ၀န္ယူတတ္သူတစ္ဦးအၿဖစ္ ကြ်န္ေတာ့္အား လူအမ်ား သတိထားမိလာဖို႔ တစ္ႏွစ္မွ် အခ်ိန္ႀကာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းက ဘာသာရပ္တိုင္းမွာပင္ ကြ်န္ေတာ့္အဆင့္အမွတ္ေတြသိသိသာသာ တက္လာသည္။ အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြ တိုးပြားလာသကဲ့သို႔ သူတို႔၏အရည္အခ်င္းေတြလည္း
ျမင့္မားလွတာ အံ့ၾသစြာေတြ႕ရွိရသည္။ အထူးျခားဆံုးက ကြ်န္ေတာ့္အျမင္မွာ
အေဖအရင္ကထက္ အဆမတန္ ေတာ္လာေနျခင္းျဖစ္သည္။

သည္ကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုးပင္ ကြ်န္ေတာ္အေတြးကတ္ျပားေတြ
ျဖည့္ၿမဲျဖည့္ေပးျဖစ္ခဲ့သည္။ ထူးျခားလွေသာ သည့္ဆရာထံ၌
ေနာက္ထပ္အတန္းတစ္တန္း ထပ္တက္ေသးသည္။
ေက်ာင္းေနခဲ့သည့္သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဆရာ့အတန္းမွာ ကြ်န္ေတာ္အႀကိဳးစားဆံုးျဖစ္ခဲ့သည္။
အပတ္စဥ္ေပးရသည့္ အေတြးကတ္ျပားမ်ားႏွင့္အတူ ပို၍ အေျဖရခက္ေသာျပႆနာေမးခြန္းေတြ ကြ်န္ေတာ္ဆက္၍ဆက္၍ ရရွိခဲ့သည္။

ႏွစ္အတန္ၾကာၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္တိုးတက္မႈက ကြ်န္ေတာ့္ဘာသာပင္ အံ့အားသင့္ရသေလာက္ပင္ ၊အႏုိင္ႏိုင္ရွိခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္ ထူးခြ်န္ေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ဦး ျဖစ္လာၿပီး အဲသည္ေနာက္တြင္မႈ ေအာင္ျမင္ေသာ ဆရာတစ္ဦးအၿဖစ္ပါ အသိအမွတ္ျပဳဳ ခံလာခဲ့ရသည္။နဂိုရ္ က အၿမဲမေက်မခ်မ္းၿဖစ္ေနၿပီး ဘ၀အတြက္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္သည့္ အလုပ္မွန္သမွ်ကို အၿမဲေရွာင္ဖယ္ေနခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္ ယခုေတာ့ ထက္သန္တက္ၾကြသူ ၊ ရည္မွန္းခ်က္ရွိသူ ၊ ရႊင္ပ်လန္းဆန္းေနသူတစ္ဦး ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။

အေဖနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ႀကား ဆက္ဆံေရးသည္လည္းအလားတူပင္ လံုးလံုးလ်ားလ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။ ယခင္က ခ်ဳပ္ခ်ယ္သည္ထင္ခဲ့ရာမွ ယခုေတာ့အေဖကြ်န္ေတာ့္အတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္း ၊ ကြ်န္ေတာ့္ကိုဂရုစိုက္ျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု ျမင္လာခဲ့ၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္အားထိန္းေက်ာင္းပဲ႔ျပင္ရန္အတြက္ အေဖ့မွာ “ေခ်ာေမြ႕ေျပျပစ္ေသာ” နည္းလမ္းမ်ား မရွိခဲ့တာ မွန္ေသာ္လည္း ေစတနာေမတၱာအရင္းခံက ႀကီးမားလွသည္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သေဘာေပါက္ခဲ့ၿပီ။ အေဖႏွင့္ ရန္ျဖစ္တာေတြ တၿဖည္းၿဖည္း ေလ်ာ့လာသည္။
ေနာက္ဆံုး လံုး၀ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ အေဖသည္ အေျမာ္အျမင္ရွိ၍ သားသမီးကိုလည္း ခ်စ္တတ္ေသာ ဖခင္ေကာင္းတစ္ေယာကျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ ေကာင္းစြာ သိနားလည္ခဲ့ၿပီ။

သည္အရာအားလံုးပင္ အလြန္ရုိးစင္းသလို ထင္ရသည့္ ဆရာ့ေမးခြန္းတစ္ခုက အစျပဳခဲ႔ျခင္းျဖစ္ေခ်သည္။

credit း မူရင္းစာေရးသူ Hanoch McCarty ၊ ဘာသာျပန္သူ ဆရာေဖျမင့္
ပုံကို Google Images မွကူးယူသည္။ ( Fireflies )
-------------------------------------
The Thought Card ( Hanoch McCarty )
------------------------
I often wonder how people survive childhood and adolescence at all, don’t you? Children take so many risks and do so many crazy things that it’s hard to see how they manage to get through them all.

I must admit that I personally was still an angry adolescent in my first years of college. My anger was diffuse – the world didn’t please me in almost any way. My anger was focused – my parents didn’t please me at all. I chafed under my father’s direction and correction.

Our finances were limited, so I chose to go to a local college and commute to classes every day. One day I had a serious fight with my father. I saw him as controlling me and wanted to break free. He saw me as rebellious and tried to reassert his authority. We both exploded in shouts. I stormed out of the house and missed my bus to school. I knew that catching the next bus meant I would be late to my education glass. That made me even more furious.
I fumed and sighed all the way to school. My mind raced with angry thoughts about my father. Like many adolescents, I was stuck in my egocentricity – certain that no one in the world had ever had such a terrible father or had to contend with such unfairness. After all, my father hadn’t even finished high school, and here I was a mighty college student! I felt so superior to him. How dare he interfere me with my life and my plans?
As I ran across the sprawling campus toward the building where my class met, suddenly I realized that I didn’t have the assignment that was due: a thought card.

This class was taught by Dr. Sidney B. Simon, one of the most unusual teachers at the school. His policies were unique, his grading policy revolutionary, his teaching methods unsettling. People talked about Dr. Simon.

During our first class, Professor Simon had explained, “Every Tuesday, you must bring in an index card with your name and the date on the top line. As for what’s on the rest of the card, that’s up to you. You can write a thought, a concern, a feeling, a question or just plain anything that’s on your mind. It’s your way of communicating with me directly. These cards will be completely confidential. I will return them to you every Wednesday. You’ll find that I will write comments on you cards. If you ask a question, I’ll do my level best to answer it. If you have a concern, I will respond to that as best I can. And remember, this card is your admission ticket to class on Tuesdays.”

On the first Tuesday of the class, I dutifully brought in my index card with my name and the date on the top line. I then added, “All that glitters is not gold.” The following day, Dr. Simon returned the cards to the class. Mine had a penciled note: “What does this quote mean to you? Is it magnificent?” This comment made me uneasy. Apparently, he was taking this cards seriously. I clearly didn’t want to reveal myself to him.

The week progressed. The course met every day for one hour. Dr. Simon was quite brilliant. He taught by asking questions, raising issues that none of our teachers had ever mentioned before. He challenged us to think, and to think deeply. Social issues all were grist for the mill in this class.

At first, I thought he was going to propagandize us for or against something, but not Professor Simon. Instead, he simply asked us to think, explore, research, question and then come up with our own responses. Frankly, I became even more uncomfortable. There was something delightful, refreshing and inviting about his teaching, but since I had not experienced this style, I had no “coping strategies” to help me deal with him. I knew how to do well in class: sit up front; tell the teacher how much you “enjoyed” the lecture; turn in neat, typed papers written according to a formula; and memorize, memorize, memorize! But this class was clearly something different. I couldn’t use these timeworn methods to pass.

The second Tuesday came. I wrote on my card, “A rolling stone gathers no moss.” Not trusting him, I covered myself with humor, which had always been my best defense against unwanted closeness. The next day the card came back with this note: “You seem to have a sense of humor. Is this an important part of your life?”

What did he want? What was going on here? I couldn’t remember a teacher caring personally about me since elementary school. What did this man want?

Now, I raced down the hallway, ten minutes late to class. Just outside the door, I took an index card from my notebook and wrote my name and the date on it. Desperate for something to write on it, I could only think about the fight I’d just had with my dad. “I am the son of an idiot!” I wrote and then dashed into the room. He stood, conducting a discussion, near the door. Looking up at me, he reached our for the card, and I handed it to him and took my seat. The moment I took my seat, I felt overwhelmed with dread.

What had I done? I gave him that card! Oh, no! I didn’t mean to let that out. Now he’ll know about my anger, about my dad, about my life! I don’t remember anything about the rest of that class session. All I could think about was the card.

I had difficulty sleeping that night, filled with a dread. What could these cards be all about? Why did I tell him that about my dad? Suppose he contacts my dad? What business is it of his anyway?
Wednesday morning arrived, and I reluctantly got ready for school. I came to class quite early and sat in back. The class began, and Dr. Simon began giving back the thought cards. He put mine on the desk facedown as was his usual practice. I picked it up, almost unable to turn it over.

When I looked down at the face of the card, I discovered he had written, “What does the ‘son of an idiot’ do with the rest of his life?” it felt like someone had punched me in the stomach. I had spent a lot of time hanging out in the student union cafeteria talking with other young men about the problems I had “because of my parents.” And they, too, shared the same sort of material with me. No one challenged anyone to take responsibility for themselves. No, we each accepted the others’ blame-the-parents game with relief. It was all our parents’ fault. If we did poorly on tests, blame Mom. If we just missed getting a student-aide job, blame Dad. I constantly complained with my folks, and all the guys nodded sagely. These folks who were paying the tuition were certainly an interfering bunch of fools.

Professor Simon’s innocent-seeming question punctured that balloon. It got right to the heart of the issue: Whose problem is it?
I skipped going to the student union that day and went straight home, strangely depressed. All evening I thought about it and about something my mother had said: “The millionaire calls himself a ‘self-made man’, but if he gets arrested, he blames his abusive parents.”

I wish I could say that I experienced a magic transformation, but I didn’t. However, Dr. Simon’s comment was insidious. It kept coming up in my mind over the next few weeks. Again and again, as I blamed my father for this or that, a little internal voice said, “Okay, suppose your father is all those bad things you said. How long do you think you can get away with blaming him?”
Slowly, my thinking began to shift. I heard myself blaming a lot. After a while, I realized that I had created a life in which I was not a central figure! I was the object of the action, not the subject. That felt even more uncomfortable than any feeling I had in Dr. Simon’s class. I didn’t want to be a puppet. I wanted to be an actor, not a re-actor.

The process of growth wasn’t easy or fast. It took over a year before people began to notice that I was taking responsibility for my own actions, my own choices, my own feelings. I was surprised at how my grades improved in all my subjects. I was astounded at the increase in the number – and quality – of my friends.

All through this process, I kept sending in my thought cards. Later, I took another course with this unique professor. I worked harder for him than I had in any other classes I had ever taken.
Several years later, I was surprise at my own progress. From a trivial student and then a successful high school teacher. I went from constant anger and constant avoidance of the necessary work in my life to become someone who was energized, excited, purposeful and even joyful.

My relationship with my father also improved. Instead of controlling, now I saw him as concerned and caring. I recognized that he didn’t have “smooth” ways of parenting me but that his intentions were very loving. The fights diminished and finally disappeared. I had learned to see my father as a smart, wise and loving man. And it all started with a question, an innocent-seeming question.

- Hanoch McCarty
---------------------------
မူရင္းစာ ကဤ Link မွ ကူးယူေ၀မွ်သည္။
http://hoangdieuan.blogspot.jp/2011/08/thought-card.html