ဦးတင္ဦးျပန္ေျပာျပတဲ့ ဒီပဲရင္း လုပ္ၾကံမွဳ

Esther Ohn Mar

*ဦးတင္ဦးျပန္ေျပာျပတဲ့ ဒီပဲရင္း လုပ္ၾကံမွဳ *

ဒီပဲယင္း အၾကမ္းဖက္မႈသည္ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ပါတီဒုဥကၠ႒ ဦးတင္ဦးႏွင့္ ပါတီဝင္မ်ား စည္း႐ံုးေရးခရီး ထြက္ေနစဥ္ စစ္ကိုင္း တိုင္းဒီပဲယင္းၿမိဳ႕အနီး က်ည္ရြာတြင္ ေမလ ၃ဝ ရက္ေန႔တြင္ေပၚေပါက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ဒီပဲယင္းအ၀င္လမ္း

၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္ ေမလ ၆ ရက္ေန႔တြင္ ပါတီစည္း႐ံုးေရးအတြက္ ရန္ကုန္မွေန၍ ထြက္ခြာလာခဲ့ရာအထက္ျမန္မာျပည္ ခရီးစဥ္ျဖစ္သည့္ ကခ်င္ျပည္နယ္ ျမစ္ၾကီးနားႏွင့္ ကသာ၊ မႏၲေလးတုိင္းမိုးကုတ္ႏွင့္ မႏၲေလး၊ စစ္ကိုင္းတိုင္း မံုရြာၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့စဥ္ျပည္သူမ်ားက ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ၾကိဳဆိုေထာက္ခံခဲ့ၾကသည္။

ထို႔ေနာက္ ေမလ ၃ဝ ရက္ေန႔တြင္ ဒီပဲယင္း က်ည္ရြာအနီးသို႔ ေရာက္ရွိစဥ္စစ္အစိုးရဖြဲ႔ထားေသာ ျပည္ေထာင္စု ၾကံ႕ခိုင္ေရးႏွင့္ ဖံြ႔ၿဖိဳးေရးေကာင္စီဝင ္မ်ား၊စြမ္းအားရွင္ မ်ား က အၾကမ္းဖက္ ႐ိုက္ႏွက္ခဲ့သည္ႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳ ခဲ့ၾကရသည္။

ထိုျဖစ္ရပ္အတြင္း ပါတီအဖြဲ႔ဝင္မ်ားႏွင့္ ေထာက္ခံအားေပးသူ ဦးေရ ၇ဝ ထက္မနည္းေသဆုံးခဲ့ကာ၊ အေျမာက္အျမား ဒဏ္ရာရရွိခဲ့ေၾကာင္း အတိုက္အခံမ်ားက ေျပာသည္။
သို႔ေသာ္ စစ္အစိုးရက လူ ၄ ဦး ေသဆံုးကာ၊ ၅ဝ ခန္႔ ဒဏ္ရာရရွိသည္ဟု သတင္းထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။

အဆိုပါ ျဖစ္ရပ္ဆိုးတြင္ ကိုယ္တုိင္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့သည့္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ဒုဥကၠ႒ ဦးတင္ဦးက ျပန္လည္ေျပာဆိုခ်က္မ်ား တင္ျပလိုက္ရပါသည္။

ဦးတင္ဦး ျပန္ေျပာျပတဲ့ ဒီပဲရင္း လုပ္ႀကံမႈ

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္ကစၿပီး စည္း႐ံုးေရးထြက္တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက အတားအဆီး၊အပိတ္အပင္ေတြ လုပ္တာေတြ ရွိတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာက် ပိုၿပီးေတာ့ လုပ္လာတာကိုေတြ႔ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဘယ္မွာမ်ားလဲ ဆိုေတာ့။ စတာက ျမစ္ၾကီးနားက စၿပီးေတာ့စြမ္းအားရွင္တို႔၊ ၾကံ႕ဖြံ႔တို႔၊ ဘာတို႔က ကားေနာက္ကေန လိုက္ ေအာ္တာတို႔၊ ကိုယ္ကိုထိတာပုတ္တာတို႔ကေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ဗန္းေမာ္ဝင္တုန္းကလည္း အဲဒီလိုပဲ။ ေနာက္မိုးကုတ္ဝင္ေတာ့ကာ သိပ္ၿပီး လိုက္လာတာ မေတြ႔ရဘူး။ မိုးကုတ္ေရာက္ေတာ့ မိုးကုတ္သူမိုးကုတ္သားေတြက တခဲနက္ၾကိဳဆိုၾကတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ က်န္းမာပါေစဆိုၿပီးဆုေတာင္းၾကတယ္။ အဲဒီလို ေအာင္ျမင္ၿပီး ေတာ့ လာတာကို တားစီးခ်င္တဲ့၊ ပိတ္ဆို႔ခ်င္တဲ့သေဘာေတြက ျပင္းထန္လာတဲ့ သေဘာေတြ ရွိတယ္။

ဘယ္မွာစျဖစ္လဲဆိုေတာ့ မိုးကုတ္ကေန သပိတ္က်င္းကို ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ နည္းနည္းေလးညေနပိုင္း ေစာင္းသြားေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုကို လာၿပီး ၾကိဳဆိုတဲ့ လူအုပ္ၾကီးကလည္း မ်ားတယ္။

သတင္းေတြကေတာ့ ရတယ္။ စာရြက္ေတြနဲ႔လည္း ရတယ္၊ လူကိုယ္တိုင္လာၿပီးသတင္းပို႔တာေတြလည္း ရတယ္။ ၾကံ႕ဖံြ႔ေတြ၊ စြမ္းအားရွင္ေတြက ဒုတ္ေတြ၊ ဓားေတြ၊ ေလာက္ေလး (ဘတ္ခြ) ေတြနဲ႔ လာၿပီး ေႏွာင့္ယွက္ဖို႔ ရွိတယ္။ လမ္းမွာ လာတဲ့ လူေတြကေတာ့ေလာက္ေလးေတြနဲ႔ ပစ္တာခတ္ေတြေတာ့ စၿပီး ျဖစ္ေနၿပီ။ လာတဲ့ လူေတြက လမ္းမွာစစ္တာေဆးတာေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အစည္းအေဝးက ညေနပိုင္းမွာ လူ ၄ဝဝဝ၊ ၅ဝဝဝ ေလာက္ရွိတယ္။
ေအာင္ျမင္သြားတယ္။

က်ေနာ္တို႔က အဲဒီကေန ထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ အေျခအေနက ေတာ္ေတာ္ကို ဆိုးတယ္။ထြက္လာၿပီး မၾကာခင္မွာ ဒိုင္နာကားၾကီးေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကားကို ေရွ႕နဲ႔ေနာက္နဲ႔ပိတ္ၾကီးေတာ့ အေပၚမွာရွိတဲ့ အသံခ်ဲ႕စက္ ၄ ခုေလာက္ တပ္ထားၿပီးေတာ့၊ အၾကီးအက်ယ္ေအာ္ၿပီးေတာ့ နယ္ခ်ဲ႕အားကိုး ပုဆိန္႐ိုး၊ အဆိုးျမင္ဝါဒ ကန္႔ကြက္ၾက၊ ျပည္ဖ်က္မစုၾကည္ ဆိုတာေတြ ဘာေတြကို ေအာ္တယ္။ အဲဒီမွာ လံုၿခံဳေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ရဲမႉးၾကီး၊ တပြင့္၊ ႏွစ္ပြင့္၊ အၾကပ္ေတြလည္း ရွိတယ္။

သူတို႔က ၾကံ႕ဖြတ္တို႔၊ စြမ္းအားရွင္တို႔ လုပ္တာကို မေျပာရဲဘူး။ သူတို႔ ေၾကာက္တယ္။က်ေနာ္တို႔ကားေတြကို အတင္းပဲ သြားပါသြားပါ ေျပာတယ္။ သူတို႔က သြားပါသြားပါ
ေျပာေပမယ့္ ေရွ႕ကပိတ္ထားေတာ့ ဘယ္လိုသြားလို႔ ရမလဲ။ အဲဒီေနရာမွာ ေတာ္ေတာ္ကိုေမွာင္သြားၿပီ။ အဲဒီကေန ထြက္လာေတာ့ စဥ့္ကူးကို ဝင္သြားၿပီ။ အဲဒီကားၾကီးေတြကလည္းေနာက္ကေန ေအာ္ရင္း လိုက္တယ္။ စဥ့္ကူး အဖြဲ႔ခ်ဳပ္႐ံုးမွာ စည္း႐ံုးေရးအဖြ႔ဲဝင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔တယ္။ အဲဒီမွာ လူငယ္ဖြဲ႔စည္းေရး လုပ္တယ္။ အဲဒီမွာ ည ၈ နာရီေလာက္ေရာက္သြားၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔တည္းတဲ့ အိမ္ကို ေလာက္ေလးေတြနဲ႔ ပစ္တယ္။ေခါင္မိုးေတြကိုလည္း မွန္တယ္။

ပစ္လိုက္တဲ့ ေလာက္ေလးဆံက က်ေနာ္တို႔နားလည္း က်တယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ရဲစခန္းကိုအမႈဖြင့္ဖို႔ ေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္သြားၿပီးေတာ့ အမႈဖြင့္တယ္။ အမႈဖြင့္တာကိုရဲစခန္းက လက္မခံဘူး။ လက္မခံတဲ့ အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္က ေျပာတာက ပထမ FIR လာၿပီးဖြင့္ရင္တိုင္တဲ့ဟာကို လက္ခံရမယ္၊ လက္မခံရင္ တရားစြဲႏိုင္တယ္လို႔။ အဲဒီတပ္ၾကပ္ကေကာင္းၿပီဆိုၿပီး လူၾကီးေတြကိုေျပာေတာ့ လက္ခံမယ္ဆိုၿပီး ေျပာေတာ့ ရဲစခန္းမႉးေတြကလုိက္လာၿပီးေတာ့ အမႈဖြင့္တယ္။

အမႈဖြင့္ေနစဥ္အတြင္းမွာ ကားတစီး ဝင္လာတယ္။ ကားေပၚမွာ ပတ္တီးစည္းထားတဲ့လူတေယာက္ပါတယ္လို႔ ရဲတေယာက္က လာေျပာေတာ့ ျပာျပာသလဲ ထသြားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ျပာျပာသလဲထသြားလဲဆိုေတာ့ဒဏ္ရာရတဲ့လူကၾကံ႕ဖြတ္ထဲတေယာက္ ေလာက္ေလးခြမွန္လို႔ပတ္တီးစည္းၿပီးေတာ့ လာတိုင္တာ။ ဒီမွာ တိုင္ေနတဲ့ တိုင္ခ်က္က မၿပီးေသးဘူး၊ကမန္းကတန္း ထသြားၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္က တိုင္ခ်က္သြားဖြင့္တာတို႔၊ ဘာတို႔ လုပ္တယ္။

ဒီဘက္မွာက တိုင္ခ်က္ဖြင့္တာကိုေတာ့ က်န္တဲ့လူနဲ႔ ၿပီးေအာင္ လုပ္လိုက္တာေပါ့ေလ။ဆိုလိုတာက ဘာေျပာခ်င္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းက ၾကံ႕ဖြတ္တို႔၊စြမ္း အားရွင္ တို႔ဆိုရင္ ဝန္ထမ္းေလာက၊ အထူးသျဖင့္ ရဲတို႔၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအပိုင္းကလူေတြက ေတာ္ေတာ္ကို ေၾကာက္တဲ့သေဘာ ရွိတယ္။ ဒီကိစၥကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္စုၾကည္ကို ၾကိဳဆိုတဲ့လူေတြကို သူတို႔က ကားနဲ႔ ျဖတ္သြားရင္းနဲ႔အေပၚကေနၿပီးေတာ့မွ ေလာက္ေလးခြေတြ၊ ခဲေတြနဲ႔ ပစ္တယ္။

ေအာက္ကေကာင္ေတြကမခံခ်င္တာနဲ႔ ေနရာမွာရွိတဲ့ လမ္းေဘးက ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြနဲ႔ ျပန္ပစ္လို႔မွန္သြားတယ္လို႔ ေျပာတာပါ။

အဲဒီညက ေတာ္ေတာ္ကို ေမွာင္သြားေတာ့ ဘဘကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို စိုးရိမ္တယ္။စဥ့္ကူးအထြက္နဲ႔ ေျခေတာက္ေပါက္ အသြားမွာ လမ္းမွာ ႐ိုက္ၾကမလားဆိုၿပီးေတာ့
စိုးရိမ္မိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔လုပ္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြက ဆိုးဆိုးရြားရြားျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ စဥ့္ကူးမွာရွိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးအဖြဲ႔ေတြေရာ၊ေယာက်္ားတခ်ဳိ႕ကေရာ၊ သံဃာေတာ္ကေရာ ေျခေထာက္ေပါက္ကို သန္းေခါင္အခ်ိန္ေလာက္မွာလိုက္ပို႔ၾကတယ္။

ေျခေထာက္ေပါက္မွာ တရားပြဲ လုပ္ေတာ့လည္း လူေတြက အုပ္လိုက္လာၾကတာပဲ။ အဲဒီလာတဲ့အခါမွာတားတာဆီးတာ၊ ခရာေတြမႈတ္ ဘာေတြမႈတ္နဲ႔၊ လူထုက မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ဘဘတို႔ေျပာရတယ္၊ လမ္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အက်ယ္ၾကီး ေပးထားတာပဲ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီကားေတြကမသြားဘဲ၊ မလာဘဲနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ခရာမႈတ္ေနရတာလဲလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ခရာသံတိပ္သြားတယ္။ တရားပြဲေတြဘာေတြ လုပ္ၿပီးေတာ့ ဘဘတို႔ မတၱရာကို ထြက္လာတယ္။
မတၱရာထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အလားတူပဲ ျဖစ္တယ္။ မတၱရာ လမ္းမွာေတာ့ အေႏွာင့္အယွက္မရွိဘူး။

ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ လူေတြက ေနာက္ကေန တပါထဲ ပါလာခဲ့တယ္။ မတၱရာေရာက္ေတာ့ ေနလည္စာစားၿပီးေတာ့ လူအုပ္ၾကီးက အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ၾကိဳဆိုတဲ့ တိုက္ေရွ႕မွာ ၿခံဝင္းၾကီး ရွိတယ္။ၿခံဝင္းထဲမွာ လူေတြက ျပည့္ေနတယ္။ ခုနတုန္းက လိုက္လာတဲ့ လူေတြက အဲဒီလူအုပ္ထဲဝင္ၿပီးေတာ့ အသံခ်ဲ႕စက္ေတြ ဖြင့္တယ္၊ သံပံုးေတြ တီးၿပီးေတာ့ ခုနကေျပာခဲ့တဲ့
ေၾကြးေၾကာ္သံေတြကို ေၾကြးေၾကာ္တယ္။ လူေတြက မေက်နပ္ဘဲ သူတို႔နဲ႔ကေတာက္ကဆျဖစ္ၿပီးေတာ့ အဲဒီနားမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းတိုက္ေတြက သံဃာေတာ္ေတြ၊ ဘုန္းၾကီးေတြ ဆင္းလာၿပီးေတာ့ သူတို႔ကို လုိက္တားတယ္။ ေထာ္လာခ်ီကားေပၚကဘုန္းၾကီးေတြကို ေလာက္ေလးခြနဲ႔ လိုက္ပစ္တယ္။

ေအာ္တဲ့လူေတြက ဘုန္းၾကီးေတြလည္း ေရာက္လာေတာ့ သူတို႔လည္း အကုန္လံုး ထြက္ေျပးၾကတယ္။မတၱရာ ထြက္လာၿပီးေနာက္ တလမ္းလံုးက အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ မႏၲေလးရာက္ေတာ့တရက္၊ ၂ ရက္ေနေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ မႏၲေလးက ထြက္တဲ့အခ်ိန္ ေမလ ၂၉ ရက္ေန႔မွာမံုရြာဘက္ကို ထြက္တယ္။ မံုရြာဘက္ကို ထြက္ေတာ့ ျမင္းမူအေရာက္မွာ သတင္းရတယ္။

အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ မံုရြာဘက္မွာ လူတစု စုၿပီးေတာ့ ႐ိုက္မယ္ျပဳမယ္နဲ႔လူစုေနၾကတယ္လို႔ အဲဒီလို ေျပာတယ္။ ေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့ ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း ဒီသတင္းရတယ္။ ဘဘက ဥကၠ႒ ဦးေအာင္ေရႊကို ေခၚတယ္၊ ဦးေအာင္ေရႊကလည္းဘဘကို ေခၚဖို႔ ၾကိဳးစားရင္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ဆံုတယ္။ ခုနကေျပာသလို သတင္းရတယ္။သတင္းရတဲ့အတြက္ သက္ဆိုင္ရာ အၾကီးအကဲေတြကိုေတာ့ သတင္းပို႔ထားၿပီးၿပီ။ ခင္ဗ်ာတို႔သြားတဲ့အခါ သတိထားသြားပါ၊ စသျဖင့္ အဲဒီလို ေျပာတယ္။

ဘဘကလည္း ဒီမွာရွိတဲ့ လံုၿခံဳေရး အသိုင္းအဝိုင္းကိုလည္း အေၾကာင္းၾကားထားၿပီးၿပီ။တတ္ႏိုင္သေလာက္လံုၿခံဳေရးေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ေျပာထားတယ္။ အဲဒီလိုေျပာၿပီးေတာ့ ျမင္းမူကေနစထြက္ၾကတယ္။ အဲဒီကေန စထြက္တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ေအာ္တာေတြ ဘာေတြလည္း ပါတယ္။မံုရြာမေရာက္ခင္ ၿမိဳ႕ဝင္မွာကတည္းက လူအုပ္က အမ်ားၾကီး ျဖစ္ေနၿပီ။

ေနရာတေနရာမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေအာ္မယ့္သူေရာ၊ ေအာ္႐ံုတင္မကဘူး ေႏွာင့္ယွက္ဖို႔ေတာ္ေတာ္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေႏွာင့္ယွက္ဖို႔ ျပင္ေနတဲ့ လူ ၄-၅-၆ဝ ေလာက္ကလမ္းအေကြ႔ေလးနားမွာ ဆန္႔က်င္ဖို႔၊ ျပဳဖို႔ နည္းနည္းေလး အၾကမ္းဖက္ခ်င္တဲ့သေဘာသူတို႔ အမူအရာေတြက မေကာင္းဘူး။ က်ေနာ္တို႔ကို ဘယ္သူက ေစာင့္ေရွာက္လဲဆိုေတာ့မံုရြာက လူငယ္ေတြလည္း ပါတယ္။ ၿမိဳ႕လူထုလည္း ပါတယ္။ ေနာက္ မံုရြာက သံဃာေတာ္ေတြေရာ၊မႏၲေလးဘက္က လိုက္လာတဲ့ သံဃာေတြလည္း ပါတယ္။ ဆိုေတာ့ သူတို႔ ဝိုင္းဝန္းၿပီးေတာ့အတားအဆီး အပိတ္အပင္လုပ္လိုက္တဲ့အခါ ဘာမွ မျဖစ္သြားဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေမွာင္စျပဳ ေနၿပီ။ အဲဒီ ကေန လာလိုက္တာ ဆိုင္းဘုတ္တင္မယ့္ ေနရာကို ည ၈ နာရီနီးပါးေလာက္မွာ ေရာက္တယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ခရီးစဥ္မွာ လူထုက လာေရာက္ေထာက္ခံၾကိဳဆိုတဲ့ အထဲမွာ မိုးကုတ္နဲ႔မံုရြာက အမ်ားဆံုး ျဖစ္တယ္။ မံုရြာအဝင္မွာ ေမွာင္ေနတဲ့အတြက္ ဖေယာင္း တိုင္ေတြထြန္းၿပီး လိုက္ၾကတဲ့သူေတြက အမ်ားၾကီးပဲ။ အဲဒီမွာအဖြဲ႔ခ်ဳပ္႐ံုးေရာက္တယ္။ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္႐ံုးမွာ ဆိုင္းဘုတ္တင္ၿပီးေတာ့ကာ မံုရြာအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကစည္း႐ံုး ေရး ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ဖမ္းခ်ဳပ္တယ္။ ေခၚၿပီးေတာ့ ေမးတယ္။ ဗဟိုကေတာ့က်ေနာ္တို႔က အမိန္႔ရတယ္။ ၿမိဳ႕နယ္က သက္ဆိုင္ရာ မယကကို ခြင့္မေတာင္း ဘူးဆိုၿပီးေတာ့ဖမ္းခ်ဳပ္တယ္။

အဲဒီဟာေတြကို ရွင္းရလင္းရတာ လုပ္ၿပီးေတာ့၊ ေျပလည္ေတာ့ သြားတယ္။ ဘဘတို႔က ဗဟိုက အမိန္႔စာနဲ႔လာတဲ့အတြက္ ေျပာလည္ေတာ့ သြားၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီမွာစၿပီး ပဋိပကၡေလးေတာ့ ရွိေနၾကၿပီ။တည္းတဲ့ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ၁၁ နာရီေလာက္ ရွိၿပီ။ အဲဒီမွာ လူငယ္ဖြဲ႔စည္းပံုအရလူငယ္ဖြဲ႔စည္းေရး လုပ္တယ္။

လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေအာက္မွာက သကၤန္းဝတ္တခ်ဳိ႕က တကာမၾကီး ေတြ႔ခ်င္လို႔ ဆင္းခဲ့ပါတို႔ဘာတို႔ေပါ့ေလ။ ေနာက္ၿပီး တရားေဟာပါေပါ့ေလ။ ဘုန္းၾကီးတို႔ ေစာင့္ေနပါတယ္ေပါ့ေလ။ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က က်ေနာ့္ကို ေျပာတယ္။ ခဏသြားၿပီးေတာ့ ေျပလည္ေအာင္လုပ္ေပးပါဆိုၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာ ဘဘဆင္းသြားတယ္။ ဆင္းသြားတဲ့အခါက်ေတာ့သူတို႔ကို ေတြ႔တယ္။ သူတို႔ အမူအရာက မေကာင္းဘူး။ ရန္လိုတဲ့ အမူအရာ ျဖစ္ေနတယ္။

ဘုန္းၾကီးအစစ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သကၤန္းဝတ္ထားတဲ့ လူေတြ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အမူအရာကရန္မူတဲ့ အမူအရာေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ ဘဘက ေတာင္းပန္တယ္၊ ရွစ္ခိုးၿပီးေတာ့ အရွင္ဘုရားညဥ့္လည္း နက္ပါၿပီ၊ တကာမၾကီးလည္း အလုပ္က မၿပီးေသးပါဘူး။ တေန႔လံုးလည္းပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လွပါတယ္။ ဒါၿပီးရင္လည္း နည္းနည္းနားဖို႔ လိုပါတယ္။ ဆရာေတာ္အေနနဲ႔မနက္ အာ႐ံုဆြမ္းဖုိးေပးၿပီးေတာ့ ျပန္ၾကြလာလို႔ ရွိရင္လည္း တကာမၾကီးကိုေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္လို႔ ေလွ်ာက္ထားတယ္။

မေတြ႔ႏိုင္ဘူး၊ မျပန္ႏိုင္ဘူး။ ဒီေန႔ည ဒီတကာမၾကီးကို မေတြ႔ရရင္ က်ဳပ္မျပန္ဘူး။ေခၚလာခဲ့၊ ဆင္းေပးပါ။ တပည့္ေတာ္က ေခၚၿပီး ဆင္းခိုင္းလို႔ မရဘူး။ အေပၚမွာ သူ အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ ၿပီးရင္ သူ အနားယူပါမယ္။ အလုပ္လုပ္ရင္ ည ၁၂ နာရီ၊ ၁ နာရီထိေရာက္သြားမယ္။ သူအိပ္ခ်ိန္က ၂ နာရီ၊ ၃ နာရီေလာက္ပဲ ရွိမယ္။ ဆရာေတာ္
သံဃာေတာ္ရွင္ျမတ္မ်ားအေနနဲ႔ ေက်ာင္းကို ျပန္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ၾကြပါ။ ၿပီးေတာ့မွတေရးတေမာ အိပ္ၿပီးတာ့မွ ျပန္လာပါေျပာတာကို မရဘူး။ ပူညံပူညံ လုပ္ေနတဲ့အခါမွာေဘးနားမွာရွိတဲ့ လူေတြက ရပ္ၾကည့္ေနၾကတာေပါ့။ တျခားတဖက္မွာရွိတဲ့ လူငယ္ေတြကေက်ာင္းသားေတြ ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ကလည္း အဲဒီလို ဘုန္းၾကီးေတြ လုပ္ေနတာကိုမၾကိဳက္ဘူး။ မၾကိဳက္တဲ့ အမူအရာကို လူအုပ္က ျပတဲ့အခါက်မွ သူတို႔ကေယာင္ခ်ာ၊ေယာင္ခ်ာနဲ႔ ျပန္သြားၾကတယ္။

စိတ္ထဲမွာေတာ့ သိေနတယ္။ မနက္ျဖန္ေတာ့ တခုတခုေတာ့ လုပ္မွာပဲဆိုတာ သိေနတယ္ေလ။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေဘးကေန လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြကလည္း ထပ္ထပ္ရေနၾကတယ္။ ဒါနဲ႔မံုရြာကေန ထြက္ေတာ့ လိုက္ပို႔တဲ့ လူအုပ္က မနည္းဘူး။ သံဃာေတာ္ေတြေရာ၊ မံုရြာကေက်ာင္းသားေတြေရာ၊ မႏၲေလး စစ္ကိုင္းဘက္က ပါလာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးအဖြဲ႔ေတြေရာကားတန္းေတြက အရွည္ၾကီးေပါ့။ အဲဒီမွာ ေရွ႕ဆက္ ေတာ္ေတာ္ေလးသြားတဲ့ အခါက်ေတာ့ဘုတလင္ေလာက္ ေရာက္ခါနီးေတာ့ ဘာသိလဲဆိုေတာ့ ေနာက္က လိုက္လာတဲ့ ကားေတြကို ဖမ္းတယ္၊ဆီးတယ္၊ တားတယ္၊ ပိတ္တယ္ေတြ လုပ္တယ္လို႔ ၾကားတယ္။

အဲဒီေနာက္ ကားေတြက ပါမလာဘူး။ ကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ပါလာတယ္။အၿမီႇးပိုင္းေလးေလာက္ေတာ့ က်န္ခဲ့တယ္။ ဘုတလင္မွာ အစည္းအေဝးလုပ္တယ္။ လူငယ္ေတြဖြဲ႔စည္းတာေတြ လုပ္တယ္။

ၿပီးသြားတဲ့အခါ ေနာက္အဖြဲ႔ေတြ မလာေသးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သြားေခၚဖို႔ လူလႊတ္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘဘတို႔ ေရွ႕ဆံုးက လမ္းျပတဲ့ ကားကို ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီကားလည္းျပန္မလာဘူး။ အဲဒီမွာ အေျခအေနကေတာ့ သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူး။ နည္းနည္းေတာ့ အဖမ္းအဆီး၊အခ်ဳပ္အေႏွာင္ေတြက မ်ားေနၿပီ။ ဘုတလင္မွာ အားလံုးၿပီးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၄ နာရီခြဲေရာက္ၿပီ။

ပန္းကုံးဆြတ္တာတို႔ လုပ္တာေတြ ရွိသလို တခ်ဳိ႕ေနရာေတြက ၁ဝဝ-၁၅ဝ ေလာက္ရွိတဲ့ လူေတြက ၅နာရီေလာက္မွာ ဘုတလင္က ထြက္လာတယ္။ လမ္းမွာရွိတဲ့ ရြာေတြကၾကိဳတာတို႔၊တေလွ်ာက္လံုးမျပတ္ဘူး၊ ရွိေနၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ရြာေတြက တရားေဟာခိုင္းတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကတရားမေဟာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ လာၾကိဳတဲ့ လူေတြကို လက္ကေလးျပၿပီးျပန္ႏႈတ္ဆက္ၿပီးလာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာစိုင္ျပင္ၾကီးဆိုတဲ့ ေနရာကိုေရာက္တယ္။အဲဒီကိုေရာက္တဲ့အခ်ိန္ကသိပ္မေမွာင္ေသးဘူး၊ အလင္းေရာင္ ရွိတယ္။

ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ ရွိမလဲဆိုေတာ့ ည ၆ နာရီခြဲေလာက္ ရွိမယ္။ အလင္းေရာင္ က်န္ေသးေတာ့အဲဒီကို ဝင္လိုက္တယ္။ ဝင္လိုက္ရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္း တျခား မဟုတ္ဘူး။ စိုင္ျပင္ၾကီးရြာကို ကိုဝင္းျမင့္ေအာင္ ဒီပဲယင္းရဲ႕ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္၊ သူကအဖမ္းခံထားရတယ္။ သူ႔မိသားစုေတြကို အားေပးစကားေျပာဖို႔ ဝင္လိုက္ တယ္။ ဝင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အျပင္မွာ လူအုပ္ၾကီးက အမ်ားၾကီး ေရာက္လာတယ္။

လူကေတာ့ ၄-၅ဝဝဝ ေလာက္ ရွိမယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း သူတို႔ကားနဲ႔ သူတို႔ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔လုိက္လာၾကတယ္။ ျပန္ခါနီးက်ေတာ့ ထြက္လို႔ မရဘူး။ ေျပာရေဟာရ ေတာင္းပန္ရ လုပ္ရေသးတယ္။စကားေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ေလးက ရသြားေတာ့ ထြက္တဲ့အခ်ိန္က ေမွာင္စျပဳေနၿပီ။စိုင္ျပင္ၾကီးက ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္က ေမွာင္စျပဳေနၿပီ။ ထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ လမ္းျပတဲ့ကားက မံုရြာဘက္ ျပန္သြားတာ ျပန္မလာေတာ့ ေဒသခံ လမ္းျပ ဂ်စ္ကားေလးက ေရွ႕ကေမာင္းၿပီးေတာ့ ေနာက္ကလိုက္တဲ့ ဘဘကား (ေတာင္းေအစ့္) က ေရွ႕ျဖစ္သြားတယ္။

ဘဘကားေနာက္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကား၊ ေနာက္က မႏၲေလး စစ္ကိုင္း မံုရြာတို႔ကလိုက္ပို႔တဲ့ ကားေတြဗ်ာ။ စိုင္ျပင္ၾကီးအထြက္မွာ ကားက တခါရပ္တာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။က်ေနာ္ကလည္း ရပ္ေစာင့္ေနတယ္။ တခါျပန္ထြက္လာေတာ့ က်ည္ရြာကို ေရာက္တယ္။ က်ည္ရြာမွာတခါရပ္တယ္။ က်ည္ရြာမွာ ရပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ နည္းနည္းေလး ၾကာတယ္။ ၁ဝ မိနစ္၊ ၁၅မိနစ္ေလာက္ ၾကာမယ္ထင္တယ္။ ဘဘက ကားကို ရပ္ေစာင့္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကားထြက္ လာၿပီးမၾကာဘူးသူ႔ကားကိုရပ္လိုက္တယ္။ဘဘတို႔ကားလည္းရပ္လိုက္တယ္၊ သိပ္မၾကာဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေနာက္က လိုက္လာတဲ့ ကားေတြေရာက္ လာတယ္။

ကေလးေတြက ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ဘုန္းၾကီးေတြ တင္လာတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ သူတို႔ကအုပ္ၾကီးလိုက္ ေရာက္လာတယ္။ က်ည္ရြာမွာ ရွိေနတဲ့ ကားေတြကို ေနာက္က လိုက္လာတဲ့ဒိုင္နာကားေပၚက လူေတြက ႐ိုက္ကုန္ၿပီ၊ ေသတဲ့လူေတြ ေသကုန္ၿပီ၊ အဘတို႔နဲ႔ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ရဲ႕ လံုၿခံဳေရးကို က်ေနာ္တို႔ တာဝန္ယူတယ္တဲ့။ ကေလးေတြကက်ေနာ္တို႔ကားနဲ႔ ေဒၚေအာင္ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကားကို ဝိုင္းၿပီးေတာ့ လံုၿခံဳေရးယူေပးတယ္။

ဘဘကို ကားေပၚက မဆင္းဖို႔ ေျပာတယ္။ ဘဘလည္း မဆင္းဘဲ မေနႏိုင္ဘူး။ လိုက္သြားၿပီးေတာ့ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ၾကည့္ရဦးမယ္။ အေျခအေနသိေအာင္ ကားေပၚကဆင္းၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရွိတဲ့ေနရာကိုသြားတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကားနဲ႔ ဘဘကား ရပ္ထားတဲ့ေနရာနဲ႔ကိုက္၂ဝ-၂၅ ေလာက္ ေဝးမယ္။ အဲဒီကို ဘဘသြားလိုက္တယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကား (Double Cap) ေပါ့။ သူက အလယ္ခန္းမွာ ရွိတယ္။ ဘဘကကားေဘးေရာက္ေတာ့ က်ည္ရြာမွာ ႐ိုက္ကုန္ၿပီးလို႔ ေျပာေတာ့ သူ သိတယ္။

ဘဘက အႏၲရာယ္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ သူ႔ကားကို သြားေစခ်င္တယ္။ ကားကို ဒီပဲယင္းဘက္ကိုေမာင္းေစခ်င္တယ္။ က်ေနာ္က သြားခိုင္းတာကို သူက မသြားဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ကအ႐ိုက္အႏွက္ခံေနရတဲ့သူေတြ၊ သူ႔ကို ၾကိဳဆိုတဲ့ လူေတြကို ႐ိုက္တာႏွက္တာေတြကို သူလက္မခံဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီလူေတြနဲ႔အတူ သူ ေနမယ္။ မသြားဘူးဆိုၿပီး ေျပာတယ္။
စိတ္ထဲမွာေတာ့ သိပ္စိုးရိမ္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ မသြားရင္ေတာ့ ဒုကၡမ်ားလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး၊ေနာက္ပိုင္းက အေျခအေနသိေအာင္ ၾကည့္တယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ကားေနာက္က မႏၲေလးကားကို လြန္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာဘာျမင္လဲဆိုေတာ့ မီးအနီးေရာင္ေတြက အေပၚမွာ အနီရဲရဲေတြ မီးရႈိ႕ ထား တဲ့မီးေလာင္တဲ့ ပံု ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေရွ႕က ကားေတြက မီးထိုးထားတာက မီးက အျဖဴေရာင္ေပါ့။
အဲဒီမွာက လူေတြက ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ေအာ္ၾကဟစ္ၾကနဲ႔ ကမၻာပ်က္သလိုပါပဲ။ လမ္းေဘးကဖုံေတြကလည္း ထ၊ မီးအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ျမင္ကြင္းေတြက ဆိုးဆိုးရြားရြားေတြျမင္ေနရတယ္။ ဘဘက စိုးရိမ္ၿပီးေတာ့ သိပ္ၿပီးေတာ့ နီးေနၿပီဆိုေတာ့ ျပန္လာတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေရွ႕ကိုသြားဖို႔ ျပန္လာတာ။ သူ႔ဆီေရာက္ေတာ့ အေျခအေနေတြအားလံုးေျပာ ျပတယ္။ သူ မသြားဘူးတဲ့။ အဲဒီလို မသြားဘူး ေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနာက္က ကားတကားကို စၿပီး ႐ိုက္ေနနၿပီ။ ႐ိုက္တဲ့ အသံေတြ စၿပီးၾကားေနရၿပီ။ ဝုန္းဝုန္းနဲ႔ ႐ိုက္သံေတြ ၾကားေနရတယ္။ ေနာက္ ဒုတိယကားကိုလည္း႐ိုက္ေနၿပီ။ ေဒၚေအာင္ဆန္စုၾကည္ကား (Double Cap) ရဲ႕ တံခါးေပါက္ထိပ္နားကိုေရာက္လာေတာ့၊ ကိုတိုး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ပုဂၢဳိလ္ေရးအရ တာဝန္ယူတဲ့ လူငယ္ကကားေပၚမွာပါတဲ့ လူငယ္ေတြက ကားေအာက္ကို ဆင္းၿပီး ကာကြယ္ထားတဲ့ သေဘာ ရွိတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုတိုးက ေအာ္လိုက္တယ္။ ဘာ ေအာ္လိုက္လဲဆိုေတာ့ ဒီကားဟာႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းရဲ႕ သမီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ကား၊ဘဘကလည္း မင္သက္မိေနရာကေန သတိရလာၿပီး ကုန္းေအာ္တယ္။ ေဟ့ေကာင္ေတြ မလုပ္နဲ႔၊မ႐ိုက္နဲ႔ဆိုၿပီး ကုန္းေအာ္တယ္။ ေအာ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စကၠန္႔ပိုင္းေလးေလာက္ေတာ့ရပ္သြားတယ္။

သကၤန္းဝတ္ ရြယ္သူ ၄-၅ ေယာက္ေလာက္က သကၤန္းဝတ္ ဒုတ္နဲ႔ သူတို႔က ေရွ႕ကဗ်ာ။ေနာက္ကေကာင္ေတြက ညာသံေပးတဲ့ အေကာင္ေတြ၊ လူငယ္လူလတ္ပိုင္းေတြ။ သူတို႔ကပုဆိုးတိုတိုနဲ႔႔ ခါးစည္းထားတယ္။ ေနာက္ လက္မွာ အမွတ္အသားပါတယ္။ လက္မွာကဝါးရင္းဒုတ္ေတြကို ကိုင္ထားတယ္။ ေနာက္ကေန ေအာ္ေနတယ္။ ခဲေတြနဲ႔ ပစ္တယ္။ ဒီေကာင္ေတြခ်ကြာဆိုၿပီး ေနာက္ကေန ေအာ္ေနတယ္။ ဒုတိယအၾကိမ္႐ိုက္ဖို႔ လုပ္ရာကေန ရပ္သြားေသးတယ္။ေနာက္ကေကာင္ေတြက ႐ိုက္ခိုင္းေနတယ္ ဆိုေတာ့ ႐ိုက္မွာပဲဆိုတာ ဘဘ တြက္ထားတယ္။

ဘဘက ဒုတ္လြတ္တဲ့ ေနရာကို နည္းနည္းေလးေရွာင္ၿပီးေတာ့ လွည့္လိုက္တဲ့အခါ ေနာက္က႐ိုက္တာပဲဆိုၿပီး ေရွာင္လိုက္တဲ့အခါ ဘဘ လဲက်သြားတယ္။ ဘဘ ေျခေထာက္က ေျခက်င္းဝတ္လည္ၿပီးေတာ့ ထလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ကားေဘာနပ္ေရွ႕ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကား ထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီလိုထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ သိပ္ၿပီးေတာ့ ဝမ္းသာသြားတယ္။ ႐ိုက္ေတာ့ ႐ိုက္တယ္မထိဘူးေပါ့။သူ ဒီေသတြင္းက လြတ္ၿပီဆိုၿပီး ဝမ္းသာသြားမိတယ္။

ဘဘက ဘဘကားဆီ အေျပးသြားတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကားကို ႐ိုက္ရင္း႐ိုက္ရင္းလိုက္သြားေတာ့ မမီဘူး။ သူတို႔ပါးစပ္က ဆဲတာဆိုတာ၊ ၾကိမ္းတာေမာင္းတာေတြ လုပ္ရင္းနဲ႔လိုက္သြားတယ္၊ မမီဘူး။ မမီတဲ့ အခါကေတာ့ ဘဘစီးလာတဲ့ကားကို လွည့္ၿပီးေတာ့႐ိုက္တာေပါ့ေနာ္။

ဘဘကားကလည္း ေမာင္းထြက္သြားေတာ့ မမီလိုက္ဘူး။ ဘဘက ကိုက္ ၁၅ ကိုက္ေလာက္မွာက်န္ရစ္ခဲ့ၿပီးေတာ့ ဘဘကား ထြက္သြားတယ္။ အဲဒီေကာင္ေတြက ေမာ္ေတာ္ကားကို မမီတဲ့အခါက်ေတာ့ ဆဲဆိုၿပီးေတာ့ ျပန္လာၾကတယ္။ ႐ိုက္တဲ့ သကၤန္းဝတ္တဲ့ ေကာင္ေတြနဲ႔ ေနာက္ကညာသံေပးၿပီး လုပ္ခိုင္းတဲ့ သူေတြက ျပန္လာၾကတယ္။

က်ေနာ္က လမ္းရဲ႕ ညာဘက္ေဘးနားမွာ ၿငိမ္ၿပီးေတာ့ ေနရတယ္။ သေဘာက ညဆိုေတာ့ မျမင္ဘူး။လြတ္ရင္ ဒီပဲယင္းဆီ ေျပးမယ္ဆိုၿပီး ျပင္ထားတယ္။ သူတို႔ ဘဘနဲ႔ အလွမ္းေဝးတဲ့ေနရာလည္း ေရာက္ေရာ ဒီပဲယင္းဘက္ကို ေျပးတာပဲ။ ေမာလို႔ရွိရင္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္၊အေမာေလးေျဖလိုက္၊ ေျပးလိုက္လုပ္တယ္။

ဒီပဲယမ္းဘက္ကို ေျပးလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေနာက္ဘက္က ေအာ္သံေတြ ၾကားတယ္။ မန္း ၁ဒီကိုလာစု၊ မန္း ၂ ဟိုဘက္မွာစု ဆိုတဲ့ အသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ မန္း ၁၊ မန္း ၂ ဆိုတာကမႏၲေလးက ေခၚလာတဲ့ အေကာင္ေတြပဲလားဆိုၿပီး စဥ္စားစရာ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီဟာၾကားၿပီးေနာက္မွာ ေရွ႕မွာ လူတေယာက္ ေတြ႔တယ္။ ေရွ႕မွာေတာ့ ဒီေကာင္ေတြမရွိေသးဘူးဆိုတာ သိထားတယ္။ ေရွ႕မွာ ေတြ႔ရတဲ့ လူေတြ ငါတို႔ဆီဘက္က လြတ္သြားတဲ့ လူေတြျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး လွမ္းေမးလိုက္ေတာ့ ခင္ဦးၿမိဳ႕နယ္က လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေဒါက္တာဝင္းေအာင္နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ က်ေနာ္ ေျခက်င္းဝတ္ လည္သြားတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေတာ့ လြတ္သြားတယ္။ သူတို႔ လွမ္း႐ိုက္တာကို ေရွာင္လိုက္တဲ့အတြက္ဒုတ္နဲ႔ ထိုးမိတာ ျဖစ္တယ္။ ပါးစပ္မွာ ကြဲသြားတယ္။ သူ႔ရင္ဘတ္မွာ ေသြးေတြက ရဲေနတာပဲ။

ေဒါက္တာဝင္းေအာင္ သြားေတြ၊ ဘာေတြ ပ်က္စီးသြားတယ္။ က်ေနာ္မွာ ဖိနပ္မပါေတာ့သူ႔ဖိနပ္ေတြ ဘာေတြ ခြ်တ္ေပးတယ္။ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ သြားတဲ့အခါ ေရွ႕နည္းနည္းေလးေရာက္တဲ့အခါမွာ ၉ နာရီ ထိုးသံ ၾကားရတယ္။ အဲဒီ နာရီအသံၾကားၿပီး မၾကာခင္မွာ ဒီပဲယင္းတပ္ကေန ပုဒ္မ ၁၄၄ ထုတ္သံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီကေန ဆက္သြားတဲ့အခါက် မႏၲေလးတိုင္းကလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးတင္ေအာင္ကို ေတြ႔တယ္။

မူလက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ကားေပၚမွာ ရပ္တုန္းက ကိုတိုးေအာင္၊ ညာဘက္က က်ေနာ္၊က်ေနာ္နဲ႔ ကပ္ၿပီး ရပ္ေနတဲ့သူက ဦးတင္ေအာင္ရဲ႕ေဘးက မႏၲေလးက ကေလးေလး။ အဲဒီကေလးေလးကသနားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ သူ႔ကို လူၾကီးေတြက ႐ိုက္မယ္လုပ္ေတာ့ အကိုတို႔ရယ္ က်ေနာ့္ကိုမ႐ိုက္ပါနဲ႔ က်ေနာ္က ေက်ာင္းသားေလးပါ။ က်ေနာ္က မိဘကို လုပ္ေကြ်းေနတာပါ။ ကေလးသဘာဝအတိုင္းေျပာတာ၊ ေတာင္းပန္ေနတာ က်ေနာ္ ၾကားေယာင္ေနမိတယ္။ အဲဒီကေန
ဆက္ၿပီးသြားေတာ့ ဘဘတို႔ဘက္က ကားမီးက လင္းလိုက္၊ မွိတ္လိုက္၊ လင္းလိုက္ဆိုေတာ့၊က်ေနာ္တို႔ စိတ္ထဲမွာ ထင္တာက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က လြတ္သြားၿပီးေတာ့ က်န္တဲ့လူေတြကသူ႔လူကို သူ ေစာင့္ေခၚေနတယ္ ထင္ၿပီးေတာ့ ဘဘတို႔ ျမန္ျမန္သြားၾကတယ္။ဟိုလည္းေရာက္ေရာ၊ အနားလည္းေရာက္ေရာ၊ ကားေတြက မီးေတြဖြင့္လိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ဘဘတို႔ကို မီးနဲ႔ထိုးထားသလိုျဖစ္ၿပီး မီးေတြ လင္းေနတယ္။

ဘဘတို႔ကို ႐ိုက္ဖို႔ ဆင္းလာၾကတယ္။ ဘဘတို႔အနား ေရာက္လာေတာ့ ဘဘက ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။ဟိုက ငါတို႔ကို ႐ိုက္လို႔ ငါတို႔က အသက္လုၿပီးေတာ့ ထြက္ေျပးလာတယ္။ မင္းတို႔က ဒီကေနပိတ္ၿပီးေတာ့ လုပ္မယ္ဆိုေတာ့ကာ မင္းတို႔နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ငါတို႔ ဘာလုပ္လို႔လဲ။ငါတို႔မွာ ဘာလက္နက္မ်ား ပါလို႔လဲ။

မင္းတို႔နဲ႔ ငါတို႔က ဘာျဖစ္လို႔လဲလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ တန္႔သြားတယ္။ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့သူက ေဟ့ေကာင္ေတြ ခဏေနဦး။ သူတို႔ကို ေမးၾကည့္ရဦးးမယ္။ အေကာင္ႏွစ္ေကာင္ သံုးေကာင္ေလာက္က ေျပာတယ္။ ခုနတုန္းက ကားတစီး ျဖတ္သြားတယ္။အားလံုးပိတ္ဆို႔ထားတဲ့ အတားအဆီးကိုလည္း၊ အတင္းတိုက္ၿပီးေတာ့ ထြက္သြားတယ္။
တခ်ဳိ႕လူေတြ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရတယ္။ တခ်ဳိ႕ကို ေဆး႐ံုပို႔ရတယ္။

က်ဳပ္တို႔လူေတြကို ေသေအာင္လုပ္တဲ့အတြက္ ခ်ရမယ္၊ ႏွက္ရမယ္လို႔ အဲဒီလိုေျပာတယ္။ငါတို႔က ဟိုက အသက္လုေျပးလာရတယ္။ အခု မင္းတို႔က လုပ္မယ္ဆိုရင္ ဥပေဒက ၾကီးေလးတဲ့ျပစ္ဒဏ္ခံရမယ္လို႔ ဘဘက ေျပာတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္တဲ့သူက ခင္ဗ်ားဘယ္သြားခ်င္လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္လာရင္းက ဒီပဲယင္း သြားဖို႔ပဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔အတူလာတာ၊ သူဘယ္ေရာက္လဲဆိုတာ သိခြင့္ ရွိတယ္။ သူနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။

အဲဒီလိုေျပာေတာ့ ဟိုအေမွာင္ထဲမွာ ထိုင္ေနဆိုၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္။ အေပၚက ေကာင္တေကာင္က႐ိုက္မယ္ဆိုၿပီး ေျပးဆင္းလာေတာ့ အေပၚက ေကာင္ေတြက ႐ိုက္ကြာ၊ ထိုးကြာႏိုင္ငံျခားအားကိုးတဲ့ ေကာင္ေတြ၊ ဘာေတြညာေတြဆိုၿပီး အေပၚေကာင္ေတြက ေၾကြးေၾကာ္သံေတြေအာ္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့သူက ေဟ့ေကာင္ေတြ ပါးစပ္ပိတ္၊ တိတ္စမ္း၊လုပ္စရာရွိတာ ဒီလူေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတယ္။ မင္းတို႔ ပါးစပ္ပိတ္လို႔ ေျပာေတာ့ၿငိမ္သြားတယ္။ အဲဒါကိုၾကည့္ၿပီး ဘဘက စဥ္းစားတာက သူတို႔ဟာ အဖြဲ႔အစည္းတခုခုကသင္တန္းေပးထားတဲ့ သူေတြလား။ တပ္ထဲက အဝတ္အစား လဲၿပီးေတာ့မွ လုပ္တာလား၊ ရဲထဲကပဲလားဆိုတာကို စဥ္းစားေနမိတယ္။

ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေကာင္ရဲ႕ အမိန္႔ဟာ ကြပ္ကဲမႈ အေနအထားအရ လိုက္နာမႈရွိတယ္။ ခ်က္ခ်င္း ေျပာတဲ့အခါ ခ်က္ခ်င္း ရပ္သြားတာေတြ၊ မသြားနဲ႔ဆို မသြားတာေတြ၊ရပ္ဆို ရပ္တာေတြကို သတိထားၾကည့္မိေတာ့ ဒါဟာ အဖြဲ႔အစည္းတခုအေနနဲ႔ လာလုပ္တာပဲလို႔ေအာက္ေမ့တယ္။ အဲဒီလို ေတြးရင္းနဲ႔ ကားသံေတြ ၾကားတယ္။

သူတို႔ လူေတြထဲက ေအာ္သံေတြ ၾကားတယ္။ ေရွ႕မွာ လူၾကီးေတြ လာတယ္ေျပာတဲ့ အခ်ိန္မွာကားေတြ ဝင္လာတယ္။ ဘဘတို႔ကို ေမးေနတဲ့ အေကာင္က ျပန္သြားတယ္။ ဟိုမွာပဲ စကားေတြဘာေတြေျပာေနေတာ့ ဘဘတို႔က ထိုင္ေနတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဘဘတို႔အထဲက ဦးေပါခင္က အေျခအေနကဘာမွမထူးဘူး၊လူၾကီးေတြလာတယ္လို႔လည္းေျပာတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာနည္းနည္းေလးေတာ့အေျခအေနေအးသြားတယ္။က်ေနာ့္အနားကေနအေျခအေနေလး ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ဦးမယ္ဆိုၿပီးသြားၾကည့္တယ္။

သူၾကည့္ၿပီး ျပန္လာေျပာတယ္။ ဟုတ္တယ္။ အခုလာတဲ့ အထဲမွာ ရဲအဖြဲ႔က လူၾကီးေတြလို႔
ထင္ရတယ္။

သူတို႔ကို ေမးစမ္းေနတယ္။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရတဲ့ သူေတြကို ျပန္ၿပီး ပို႔ေပးဖို႔နဲ႔ဒီမွာေရာက္တဲ့ လူေတြကိုလည္း လံုၿခံဳတဲ့ ေနရာပို႔ဖို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီလိုေျပာေနရင္းနဲ႔ေနာက္ တေခါက္ ျပန္သြားတယ္။ ဟိုက လူၾကီးတေယာက္က လိုက္လာၿပီးေတာ့ ဘဘတို႔ကိုဒီပဲယင္းကို ပို႔ေပးမယ္။ သူတို႔က လံုၿခံဳေရးကို ထိန္းသိမ္းတဲ့ အဖြဲ႔ဝင္ေတြ
ခင္ဗ်ားတို႔ကို က်ေနာ္တို႔ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ေကာင္းၿပီဆိုၿပီးလက္ခံလိုက္တယ္။ နည္းတနည္းေတာ့ ယံုၾကည္မႈေလးေတာ့ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ က်က်နနစည္း ေလး ကမ္း ေလးနဲ႔ ေျပာတာေလးေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ဳပ္တို႔ လိုက္မယ္ဆိုၿပီး
ေျပာလိုက္တယ္။

ဘဘတို႔ လုပ္မယ္ ေျပာေတာ့ တပ္ၾကပ္ေလး ႏွစ္ေကာင္ကို ထည့္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာကားေမာင္းမယ္ဆိုၿပီး မီးထြန္းလိုက္ေတာ့ လမ္းေဘးတဘက္ တခ်က္ေတြမွာ လူ ၅ဝ အုပ္၊ ၁ဝဝအုပ္ေလးေတြက ဒုတ္ေတြနဲ႔ ရွိေသးတယ္ဗ်ာ။ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ပိတ္ၿပီးေတာ့ညႇပ္ပူးညႇပ္ပိတ္လုပ္တဲ့ သေဘာေတာ့ ေပၚတာေပါ့ေလ၊ ဟိုဘက္ဒီဘက္က ၅ဝ စီ – ၁ဝဝ စီ၊လမ္းတဖက္တခ်က္မွာ ၂ ဖြဲ႔ေလာက္ ေတြ႔တယ္။

အဲဒါ လြန္သြားတဲ့ အခါက်ေတာ့ လမ္းေဘးတဖက္တခ်က္မွာ မိန္းမၾကီး ၂ဝ ေလာက္ ရွိတယ္။သူတို႔က ထမီတိုတိုနဲ႔။ အေပၚက မ်က္ႏွာေပၚမွာ တဘက္စေတြ ေပါင္းထားတဲ့ မိန္းမေတြကသူတို႔က ဘာေအာ္လဲဆိုေတာ့ ပုဆိန္႐ိုးေတြ ေခြးေတြ ေျပးၿပီ၊ ရႉးရႉးနဲ႔ ရယ္ၾကေမာၾကဟားတိုက္ၾက လုပ္ၾကတယ္ဗ်ာ။ သေဘာကေတာ့ ေခၚလာတဲ့ လူေတြကို လုပ္ခိုင္းတာပဲ။ တကယ္ေတာ့ေအာက္တမ္းက်တာေပါ့ဗ်ာ၊ ဘဘ စိတ္ထဲမွာေတာ့အဲဒီမိန္းမေတြက ေတာ္ေတာ္ေအာက္တမ္းက်တဲ့မိန္းမေတြလို႔ စိတ္ထဲ မွာ မွတ္ထားလိုက္တယ္။

အဲဒီလို႔နဲ႔ ဒီပဲယင္းကို ေရာက္တယ္။ ဘဘတို႔ကို မယက ႐ံုးမွာ ထားတယ္။ မယက ႐ံုးမွာထားရင္းနဲ႔ ခဏေလာက္ ေနေတာ့ ဒိုင္နာကားတစီး ဝင္လာတယ္။ ၿခံစည္း႐ိုးမွာ မီးတိုင္ေတြထြန္းထားတာေပါ့ဗ်ာ။ ဝင္လာတဲ့ ဒိုင္နာကားက အေမွာင္ရိပ္ထဲကို ထိုးၿပီးရပ္လိုက္ေတာ့ကားေပၚကလူေတြ ဆင္းလာၿပီးေတာ့ အေမွာင္ရိပ္ကေန အသီးသီး ဝင္သြားၾကတယ္၊ အဲဒီ ပံုစံ။ဘယ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔က အကၤ်ၤီ လက္ျပတ္ဝတ္ထားတယ္။ ပုဆိုးတိုတုိ ဝတ္တယ္။သူတို႔လက္ထဲမွာ ဘာမွေတာ့ ကိုင္ထားတာ မေတြ႔ရဘူး။

ေမလ ေရာက္ေတာ့မည္ ။ေမ (၃၀ ) ကို မေမ့သင့္ပါ။

ျပန္လည္မွ်ေ၀လွ်က္

Esther Ohn Mar