ေမာင္စြမ္းရည္ ေရးတဲ့ သတင္းစာဆရာၾကီး ျခေသၤ့ၾကီး ဦး၀င္းတင္
ဦး၀င္းတင္ ဧျပီ ၂၀ ရက္ေန႔က ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရွာပါျပီ။ ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ အသက္ ၈၅ ႏွစ္အရြယ္ဆိုေတာ့ သာမန္လူတေယာက္အဖို႔ ေနေပ်ာ္၊ ေသေပ်ာ္ပါျပီလို႔ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ဦး၀င္းတင္လို ကမာၻ႔အျမင္ရွိတဲ့ သတင္းစာဆရာၾကီးတဦး ဆုံးပါးသြားရတာကိုေတာ့ အေသေစာလို႔ ႏွေမ်ာလွတယ္လို႔ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ မငဲ့ကြက္ဘဲ တသက္ပန္လုံး ျပည္သူ႔ဘက္က မားမားမတ္မတ္ စြန္႔စား ရပ္တည္သြားတဲ့ သတင္းစာဆရာၾကီးတဦး မဟုတ္ပါလား။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အဖို႔ အစားထိုးရဖို႔ ခက္ခဲတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားတဦး ျဖစ္သလို၊ ျမန္မာသတင္းစာေလာကအတြက္လည္း အားထားစရာ စံနမူနာျပဳစရာ ရတနာတပါး ဆုံးရႈံးရျခင္းပါပဲ။
အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ ေနသြားရေပမယ့္ သူ႔ရဲ့သက္တမ္း ၄ ပုံ ၁ ပုံ ကာလဟာ ေထာင္ထဲမွာ တျခားႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြနဲ႔သာမက ရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ေရာ၊ ေထာင္၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ပါ အဆက္ျဖတ္ျပီး တိုက္ပိတ္ထားတာကို ခံခဲ့ရတာပါ။ တျခားသူေတြနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ျပီး စကားေျပာလို႔မရေအာင္ ေပ ၃၀၊ ၄၀ ေက်ာ္ အခန္းၾကီး ၃-၄ ခန္းနဲ႔ ျခားထားလိုက္ပါေသးတယ္။ သူ၀ါသနာပါတဲ့ ပန္းခ်ီ၊ ဂီတ၊ စာေပဆိုတာေတြလည္း ဘာမွ လုပ္ခြင့္မေပးဘဲ ဆန္ၾကမ္းထမင္းနဲ႔ ဟင္းရြက္ျပဳတ္ရည္ကိုသာ ေကၽြးျပီး၊ သြားမပါဘဲ ၀ါးမ်ဴိခ် အသက္ရွင္ေနခဲ့ပါတယ္။ “သြားမပါဘဲ စားရတယ္” ဆိုတာက ငရဲသားဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔တို႔ရဲ့ လက္ခ်က္နဲ႔ သြားေတြ က်ဴိးေၾက ျပဳတ္ထြက္ကုန္လုို႔ပါပဲ။ အစာအိမ္ေရာဂါလည္း စြဲခဲ့ရတယ္။ အူက်ေရာဂါျဖစ္တာကို ေဆးရုံတင္ ကုသမေပးဘဲ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ျဖစ္ေရာ ဆိုျပီး ပစ္ထားတာလဲ ခံခဲ့ရပါတယ္။ ၅ ႏွစ္ၾကာမွ ခြဲစိတ္ကုသေတာ့ သိပ္ေနာက္က်သြားလို႔ ေမြးရာပါပစၥည္းတခုလုံး ဆုံရႈံးခဲ့ရလို႔ ‘သင္းကြပ္’ ခံဘ၀ေရာက္သြားခဲ့ရပါျပီ။ ခြဲစိတ္မႈ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ေပါင္တဖက္ နာက်င္ ကိုက္ခဲတာလည္း တသက္လုံး ခံသြားခဲ့ရရွာပါသတဲ့။
ေထာင္က လြတ္လာေတာ့ ေနစရာ အိမ္မရွိေတာ့ဘူး။ သူ႔အိမ္ခန္းကို သိမ္းလိုက္ေတာ့ တသက္လုံး စုေဆာင္းခဲ့တဲ့ စာအုပ္စာတမ္း၊ မွတ္တမ္း မွတ္ရာေတြနဲ႔တကြ ပစၥည္းေတြအားလုံး ဆုံးရႈံးခဲ့ရတယ္။ အျငိမ္းစားလစာလည္း အသိမ္းခံရလို႔ ေနစရာ၊ စားစရာေရာ၊ သုံးစရာေငြေၾကးပါ ဘာမွ မရွိတဲ့အျပင္ ေထာင္အျပင္မွာလည္း ေနာက္က ေထာက္လွမ္းေရးေတြက အျမဲလုိကပ္လိုက္ေနေတာ့ ေကၽြးမယ့္ ေပးမယ့္ ေဆြမ်ဳိး မိတ္သဂၤဟေတြလည္း ေတာ္ရုံလူက မကပ္ရဲေတာ့ဘူးေပါ့။
ဒီလုိနဲ႔ … ‘က်ေနာ္တေယာက္ အၾကံတုံး၊ ဥာဏ္တုံး၊ နလပိန္တုံးေလာက္ နီးနီးအျဖစ္နဲ႔ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ ခရီးဆုံးကို လွမ္းေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ေနရပါျပီ’ လို႔ သူရဲ့ ‘လူ႔ငရဲ’ အမွာစာမွာ ေရးသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွိတဲ့အင္အားနဲ႔ မေၾကာက္တရားကို လက္ကိုင္ထားျပီး မေလွ်ာ့တမ္း တိုက္ပြဲ၀င္သြားမယ္လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ေအာ္ဟစ္ျပီး ေၾကြးေၾကာ္တဲ့အတိုင္းလည္း ေလသံေတာင္ မေလွ်ာ့ဘဲ မေၾကာက္တရားနဲ႔ တိုက္ပြဲ၀င္သြားခဲ့ပါတယ္။ လူငယ္ေတြအတြက္ ဇြဲမာန္သတၱိေတြ အေမြေပးသြားခဲ့ပါတယ္။
ဦး၀င္းတင္က ၾကိဳ့ပင္ေကာက္သားဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔အညာသားေတြနဲ႔ အေနေ၀းခဲ့ပါတယ္။ အသက္အရြယ္ကလည္း က်ေနာ္တို႔ထက္ ၁၀ႏွစ္ေလာက္ ၾကီးတဲ့အျပင္ သူက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ တက္ခဲ့တာပါ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ စာေပေလ့လာေဖာ္သူငယ္ခ်င္းက ဦး၀င္းေမာင္ (မင္းယုေ၀)ပါ။ က်ေနာ္တို႔က ‘ၾကီးေဖာ္’ေတြပါ။ ၁၉၆၉-၇၈ မႏၱေလးကို ဟံသာ၀တီသတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ဘ၀နဲ႔ ေရာက္လာေတာ့ သိကၽြမ္းရင္းႏွီးလာခဲ့ရတာပါ။ စာေပသမားအခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့လည္း သိေဟာင္းကၽြမ္းေဟာင္းလို ခ်က္ျခင္း ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားျပီး ညီအကိုလို ေသြးေသာက္ရဲေဘာ္လို ရင္းႏွီးသြားခဲ့ရပါတယ္။ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း က်ေနာ့္ကို အိမ္ရွာခိုင္းလို႔ က်ေနာ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က အိမ္ကို ရွာေပးထားခဲ့ပါတယ္။ မီးရထားရပ္ကြက္အေရွ႔ဖက္မွာပါ။ အစုိးရတုိက္တန္း (နန္းေရွ႔)ကို ေျပာင္းၾကရေတာ့လည္း အတူတူပဲ ေျပာင္းၾကရျပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေနခဲ့ရပါတယ္။ နန္းေရွ႔မွာ က်ေနာ္အလုပ္သြားတဲ့ေက်ာင္းက မႏၱေလးအေနာက္ဖ်ားမွာပါ။ စိန္ေတာင္ရပ္ထဲမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္က အခ်ိန္ရတိုင္း သူ႔စာပြဲကို သြားထိုင္ပါေသးတယ္။ သူ႔ေရွ႔မွာ ပန္းခ်ီဆရာေလးေတြ၊ ကာတြန္းဆရာေလးေတြေရာ၊ စာေပ၀ါသနာရွင္ ရဟန္းသံဃာတြပါ ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ သူ႔စာပြဲေပၚမွာေတာ့ စာရြက္စာတမ္းနဲ႔အတူ ေျမပဲေၾကာ္ပန္းကန္ အျမဲရွိေနတတ္ပါတယ္။ ခု သူနဲ႔အတူ ႏိုင္ငံေရးေလာကထဲ ေရာက္လာတဲ့ ကိုအုန္းၾကိဳင္တို႔ကိုလည္း အဲဒီစာပြဲမွာပဲ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္လာခဲ့ရပါတယ္။
ဦး၀င္းတင္တို႔ “ေၾကးမုံ” သတင္းစာတိုက္ကို ျပည္သူပိုင္သိမ္းလိုက္ေတာ့ ဦး၀င္းတင္မွာ အားလပ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္ေန၀င္းက သတင္းစာလုံး၀မရွိေတာ့တဲ့ မႏၱေလးကို သြားျပီး လုပ္ဖို႔ လႊတ္လိုက္တဲ့အခါမွာ ဒုတိယလူထုသတင္းစာ မျဖစ္ေစနဲ႔။ ဦးလွတို႔ ေဒၚအမာတို႔ လူထုေမာင္ေစာလြင္၊ ေမာင္စြမ္းရည္တို႔နဲ႔ ေ၀းေ၀းေနလို႔ အေသအခ်ာ မွာလိုက္တဲ့အျပင္ ဗိုလ္ၾကီးတေယာက္ကိုလည္း သတင္းစာမွာ ပူးတြဲတာ၀န္ယူဖို႔ ခန္႔လိုက္ေသးတာပါ။ အဲဒီစစ္ဗိုလ္ကို တနဂၤေႏြအခ်ပ္ပိုကိုပဲ တပ္မေတာ္က႑အတြက္ ေနရာေပးျပီး တာ၀န္ယူခိုင္းထားဟန္ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဗိုလ္ၾကီးက လူေအးလူရိုးပါ။ ဦး၀င္းတင္လိ္ု ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း တန္ဖိုးထား ေလးစားဟန္ရွိပါတယ္။ စြက္ဖက္ခဲ့ပုံ မရပါဘူး။ ဦး၀င္းတင္ကလည္း စြက္ဖက္ခံမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဦး၀င္းတင္လိုလူက မႏၱေလးရဲ့ ျမိဳ့မ်က္ႏွာဖုံးလိုျဖစ္ေနတဲ့ လူထုဦးလွတို႔လို သတင္းစာဆရာၾကီးေတြကို ဘယ္မွာ ဦးမခိုက္ဘဲ ေနပါ့မလဲ။ သူ႔မိဘေတြလိုေတာင္ သေဘာထားတာပါ။ သတင္းစာဖြင့္ပြဲမွာ ျပန္ၾကားေရးတာ၀န္ခံ ဗိုလ္မွဴးၾကီးကိုယ္တိုင္လည္း တက္ေရာက္ပါတယ္။ ဦး၀င္းတင္က ဆရာၾကီးေရႊဥေဒါင္း၊ ဆရာၾကီးျမမ်ဴိးလြင္၊ လူထုဦးလွ၊ လူထုေဒၚအမာတို႔ကို ေရွ႔တန္းတင္ျပီး ဖြင့္ပြဲလုပ္ရာမွာ က်ေနာ္တို႔တေတြကိုလည္း အေရးတယူဖိတ္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ မႏၱေလး စာေပသမားေတြအားလုံးကို ပါ၀င္ေရးသားၾကဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ ကေလာင္ရွင္သစ္ေတြနဲ႔ ကာတြန္းဆရာအသစ္ေတြကိုေတာင္ ေမြးထုတ္ေပးသြားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ သူ႔ကို ဗိုလ္ေန၀င္း ျငိဳျငင္တာ ခံရမွာစိုးလို႔ တခါတရံ ကေလာင္အမည္၀ွက္တခု သုံးျပီး ေရးပါတယ္။ ေမာင္စြမ္းရည္ အမည္နဲ႔ကေတာ့ ေကာက္စိုက္သီခ်င္းတို႔၊ ဗုံၾကီးသံတို႔လုိ အျငိဳအျငင္အခံရႏိုင္တာမ်ိဴးေလာက္ပဲ နည္းနည္းပါးပါး ၀င္ေရးခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ေရးေလ့ရွိတဲ့ စာအုပ္ေ၀ဖန္စာမ်ားကိုလည္း က်ေနာ္မေရးပါဘူး။ ဦး၀င္းတင္ကိုယ္တိုင္ပဲ ကေလာင္ခြဲသုံးျပီး ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဦး၀င္းတင္အားထုတ္မႈေၾကာင့္ မႏၱေလးလူထုကလည္း ဦး၀င္းတင္ကို ေလးစားခ်စ္ခင္လာၾကတဲ့အျပင္ ဟံသာ၀တီသတင္းစာကိုလည္း အထူးအားထား ေလးစားလာခဲ့ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ကလည္း ဦး၀င္းတင္ကို မႏၱေလးသားျဖစ္ေအာင္ ေရႊမန္းသူ ေရႊးေျခက်င္းမယ္တဦးဦးနဲ႔ လက္ဆက္ေပးဖို႔ေတာင္ အားထုတ္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ ၾကားလိုက္မိဖူးပါတယ္။
ဦး၀င္းတင္ေရာက္လာျပီး မၾကာခင္မွာပဲ က်ေနာ္တို႔တေတြ တႏွစ္မွ တၾကိမ္ လုပ္ျဖစ္တဲ့ အထက္ဗမာႏိုင္ငံစာေရးဆရာအသင္း စာဆိုေတာ္ ေန႔ စာတမ္းဖတ္ပြဲကိုလည္း အသင္းနဲ႔တကြ ပိတ္ပစ္လိုက္တာကို ခံရပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦး၀င္းတင္က ဟံသာ၀တီသတင္းစာတိုက္မွာ ဒီလူေတြနဲ႔ ဆက္ျပီး စာတမ္းဖတ္ပြဲေတြ လုပ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ေန၀င္း ျငိဳျငင္ခံထားရတဲ့ ဦးသိန္းေဖျမင့္တို႔၊ သခင္ေက်ာ္စိန္တို႔ပါ တက္ေရာက္ ဖတ္ၾကားတာမ်ဳိးေတြ လုပ္လာခဲ့ေတာ့ ဟံသာ၀တီသတင္းစာတိုက္ကိုပါ ပိတ္ပစ္လိုက္တဲ့အထိ ျငိဳျငင္တာ ခံလိုက္ရပါတယ္။
ဦး၀င္းတင္ဟာ အလြန္မကန္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ရွိသူပါ။ သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြအတြက္ဆိုရင္ သူ႔အငတ္ခံျပီး ေကၽြးတာေပးတာမ်ဳိး လုပ္တတ္သူပါ။ ေၾကးမုံသတင္းစာတိုက္မွာ လုပ္တုန္းက သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ မိတ္ေဆြအယ္ဒီတာတဦး အဖမ္းဆီး ေထာင္ခ်ခံရေတာ့ သူ႔မိတ္ေဆြရဲ့ မိသားစုကို သူ႔လစာကို လႊဲေပးထားလိုက္ျပီး သူကေတာ့ အျပင္စာနယ္ဇင္းေတြမွာ ေဆာင္းပါးေတြေရးျပီး ၀င္ေငြ ရွာစားေနခဲ့ ပါတယ္။ (မိုးမခ ျဖည့္စာ - အဆုိပါအယ္ဒီတာမွာ လူထုစိန္၀င္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာလူထုစိန္၀င္းကိုယ္တိုင္က ထုိအေၾကာင္းကို ဦး၀င္းတင္ဂုဏ္ျပဳေဆာင္းပါးတခုမွာ ထုတ္ေဖာ္ေရးသားခဲ့ပါတယ္)။ မိတ္ေဆြေတြရဲ့ သားသမီးေတြ ေက်ာင္းေနစာရိတ္ အခက္အခဲၾကဳံရင္လည္း သူပဲ၀င္ျပီး ေျဖရွင္းေပးတတ္ပါတယ္။
မႏၱေလးမွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့ ၀န္ထမ္းသက္သာဆိုင္ေတြ ေခတ္စားတဲ့အခ်ိန္ပါ။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ဌာနဆိုင္ရာ ဆရာၾကီးေတြ အုပ္စားခဲ့ၾကတာမ်ဳိးေပါ့။ ဦး၀င္းတင္ကေတာ့ သၾကား၊ ႏို႔ဆီ၊ ဆီ၊ ဆန္၊ ဆား စတာေတြ ရရွိေအာင္ သူကိုယ္တိုင္စီစဥ္ေပးျပီး ထမင္းဆိုင္နဲ႔ လဖက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္ေစပါတယ္။ မခိုမကပ္ပဲ ေကာင္းေကာင္းလုပ္ေစျပီး အျပင္လူထုကို ဆိုင္ဖြင့္ေရာင္းခ်ေတာ့ လက္မလည္ေအာင္ ေရာင္းခဲ့ရပါတယ္။ ေကာင္းေအာင္လည္းလုပ္ျပီး အျမတ္ၾကီးစားတာမ်ဳိးလည္း မလုပ္ေတာ့ လဖက္ရည္ေသာက္လာသူေတြ၊ ခ်ဳိင့္ဆြဲသြား သူေတြ မ်ားပါတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြလည္း တကယ္ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိခဲ့ပါတယ္။ ဟံသာ၀တီသတင္းစာ၀န္ထမ္းေတြ ေပ်ာ္ၾကတာမ်ဳိး အဲဒီေခတ္က ဘယ္မွ မေတြ႔ဖူးပါဘူး။ အဲသလို လူထုအမ်ားရ့ဲအက်ဳိးကို တကယ္ရွိေအာင္ လုပ္တာမ်ဳိးကို ဗိုလ္ေန၀င္းက ဘယ္တုန္းကမွ မလုိလားခဲ့ဖူးေလေတာ့ ဦး၀င္းတင္ လူၾကိဳက္မ်ားလာတာမ်ဳိးကိုလည္း ဘယ္ၾကိဳက္မလဲ။ မနာလို၀န္တုိတာလည္း ပါမယ္ ထင္ပါတယ္။
ဦး၀င္းတင္ရဲ့ ဟံသာ၀တီသတင္းစာဟာ ၁၀ ႏွစ္ နီးပါးပဲ သက္တမ္းရွည္လိုက္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ သူ႔အရင္ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ေရာက္ သြားတယ္။ သူက ၁၉၇၈ ေလာက္မွ ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာျပီး လမ္းသစ္ရိပ္သာက တိုက္ခန္းမွာ ေနပါတယ္။ စာအုပ္ေတြ အျပည့္နဲ႔ေပါ့။ သူတဦးတည္းေနပါတယ္။ တပတ္တခါ ေတြ႔ဆုံပြဲေလး လုပ္ပါတယ္။ ဆရာဇ၀နက အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္ေပမယ့္ ဦး၀င္းတင္ရဲ့ တိုက္ခန္းေလွကားကို တက္ရမွာ ၀န္ေလးတာေၾကာင့္ ၾကဳံရခဲပါတယ္။ ကိုသာဘန္း၊ ကို၀ံသတို႔ အျမဲလာတယ္။ ကိုေက်ာ္ေအာင္၊ ကိုမင္းေက်ာ္၊ ကိုညြန္႔ၾကဴးတို႔လည္း အျမဲလာတယ္။ တင္မိုး၊ မိုးသူ၊ ေမာင္စြမ္းရည္တို႔ မႏၱေလးအုပ္စုလည္း ပါတတ္ပါတယ္။ စကား၀ိုင္းဖြဲ႔ ေျပာၾကတာပါပဲ။ စားစရာ ထမင္းဟင္းလို ဟာမ်ဳိးကိုေတာ့ ဦး၀င္းတင္ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ပါတယ္။ ကိုအုန္းၾကိဳင္တို႔ ကူညီတယ္ ထင္ပါတယ္။
ဦး၀င္းတင္က အေပါင္းအသင္း အလြန္မ်ားပါတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားအျပင္ တပည့္တပန္းေတြလည္း ေပါပါတယ္။ သူက တသက္လုံး သတင္းစာဆရာ လုပ္ခဲ့သူပါ။ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ေလာက္က စျပီး အက်ဳိးေဆာင္ဂ်ာနယ္နဲ႔ သံေတာ္ဆင့္သတင္းစာတို႔မွာ အလုပ္သင္အျဖစ္ ၀င္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၃ ကစျပီး စာေပဗိမာန္မွာ ၀င္လုပ္တယ္။ ေနာက္ ေအအက္ဖ္ပီ သတင္းဌာနမွာလည္း ၀င္လုပ္ဖူးပါတယ္။ ဆရာဦးထင္ၾကီးတို႔ လက္ေအာက္မွာေပါ့။ သူက လူမွန္းသိကတည္းက သတင္းစာဆရာလုပ္မယ္ဆိုတာ ပိုင္းျဖတ္ျပီးသား။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး ေရးတဲ့ သတင္းစာဆရာၾကီး ဦးခ်စ္ေမာင္ရဲ့ အထုပၸတၱိ ‘သူလိုလူ’ ကို ဖတ္ျပီး ဦးခ်စ္ေမာင္ကို အထူးအားက်ခဲ့တာလို႔ ေျပာဖူးပါတယ္။ ဦးခ်စ္ေမာင္ အထူးႏွစ္သက္တဲ့ ‘ကြိ’ စာအုပ္ကိုလည္း ရွာဖတ္ျပီး ေနာင္အခါ အဲဒီစာအုပ္ကို သူ ဘာသာျပန္ပါတယ္။ သူရဲ့ လက္ရာမြန္တခုပါပဲ။
ဦး၀င္းတင္ စာေပဗိမာန္မွာ အလုပ္လုပ္ရင္း (စြယ္စုံက်မ္း၊ လူထုသိပၸံက်မ္းတို႔ ထုတ္ေ၀ေရးကို ေဆာင္ရြက္ရင္းလို႔ ထင္ပါတယ္) နယ္သာလန္ႏိုင္ငံ၊ အမ္စတာဒန္ျမိဳံ၊ ဂ်မ္ဘာတန္စာအုပ္ကုမၸဏီမွာ ပုံႏွိပ္ထုတ္ေ၀ေရးပညာကို သင္ယူရင္း သမၼာမိတၱ စာအုပ္ကုမၸဏီလုပ္ငန္းအျဖစ္ သြားေရာက္လုပ္္ေဆာင္ ရပါတယ္။ ၁၉၅၅-၅၇ ခုႏွစ္မ်ား အတြင္းမွာပါ။ ၂ ႏွစ္ၾကာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေနရင္း သူ႔ေငြနဲ႔သူ သတင္းစာေလးတေစာင္ကို ျပည္ပျမန္မာေတြ ဖတ္ဖို႔ စီစဥ္တည္းျဖတ္ ထုတ္ေ၀ျပီး ျဖန္႔ခ်ိခဲ့ပါေသးတယ္။ ဥေရာပပန္းခ်ီေက်ာ္မ်ားရဲ့ ပန္းခ်ီျပတိုက္ (ဗန္ဂိုး စတဲ့) ေတြကိုလည္း လွည့္လည္ၾကည့္ရႈ မွတ္သားခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီကိုယ္ေတြ႔မွတ္သားခဲ့တာေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္ျပီး ကမာၻပန္းခ်ီသမိုင္းနဲ႔ ျမန္မာ့ပန္းခ်ီသမိုင္းပါ၀င္တဲ့ ‘အလွရွာေတာ္ပုံ’ စာအုပ္ၾကီးကို ၁၉၆၇မွာ ထုတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ‘ေပၚသစ္’ ဆိုတဲ့ ကေလာင္အမည္ကို ယူခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ ၂၀၀၂ အမ္စတာဒန္ျမိဳံကို ေရာက္ေတာ့ ဗန္ဂိုးျပတိုက္ကို ၀င္ၾကည့္ခဲ့ရပါတယ္။ ဦး၀င္းတင္ေျခရာ ထပ္ခဲ့တဲ့ေနရာမွာ ငါ့ေျခရာ ခ်ခဲ့တာပါကလားလို႔ အလြမ္းပြားခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ဦး၀င္းတင္မကြယ္လြန္မီကေလးတင္ပဲ ‘အလွရွာေတာ္ပုံ’ ကို ျပင္ဆင္မြန္းမံျပီး ေဆးေရာင္စုံနဲ႔ ဒုတိယအၾကိမ္ ထုတ္ႏိုင္ခဲ့လို႔ သူ အထူး၀မ္းသာသြားခဲ့ပါတယ္။ ပန္းခ်ီအႏုပညာသမား ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အမွာစာ ခ်ီးျမွင့္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ဦး၀င္းတင္အေၾကာင္း ေဆာင္းပါးနိဂုံးခ်ဳပ္ခါနီးမွာ ဦးေလးလူထုဦးလွရဲ့ ဦး၀င္းတင္ ဂုဏ္ျပဳစကားေလးနဲ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္ေပးသင့္တယ္လို႔ စဥ္းစားလိုက္မိပါတယ္။ ဟံသာ၀တီသတင္းစာတိုက္ဖြင့္ပြဲ မႏၱလးမွာလုပ္တုန္းက ေျပာခဲ့တာပါ။ ပုံျပင္ဆရာၾကီး ေျပာခဲ့တဲ့ ပုံျပင္တပုဒ္ပါ။
‘တေန႔ေတာ့ ျခေသၤ့မၾကီးတေကာင္ မီးဖြားတ့ဲသတင္းရလို႔ ေျမေခြးမတေကာင္က မီးေနေမးဖို႔ သြားပါသတဲ့။ “ဟင္ … ျခေသၤမၾကီးဆိုျပီး ေမြးလာေတာ့လည္း ျခေသၤ့ေလးတေကာင္တည္းပါကလား၊ က်မတို႔ဆိုရင္ တခါတည္း ၅ေကာင္ ၁၀ေကာင္ ေမြးတာ …” လို႔ ရႈတ္ခ် ေျပာဆိုပါသတဲ့။ ျခေသၤမၾကီးက “ေအး - တေကာင္တည္းေတာ့ တေကာင္တည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျခေသၤ့ ဟဲ့ …” လို႔ ျပန္ေဟာက္လိုက္ပါသတဲ့။ ဦး၀င္းတင္ ဟံသာ၀တီတိုက္ကို တဦၤးတည္း ေရာက္လာလို႔ ဦးေလး လူထုဦးလွက တင္စားေျပာတဲ့ ပုံျပင္ပါ။ အစမွာ ေရးခဲ့တဲ့ အတိုင္း ဗိုလ္ေန၀င္းမၾကိဳက္ေပမယ့္ ဦး၀င္းတင္ကေတာ့ လူထုေမာင္ႏွံကို မိဘႏွစ္ပါးလို သေဘာထားခဲ့ပါတယ္။ ဦးေလးတို႔ကလည္း တူသားရင္းခ်ာလို ေစာင့္ေရွာက္ပါတယ္။ အေမ ေဒၚအမာ ရန္ကုန္ကို အလည္လာေတာ့ ရုပ္ရွင္မင္းသားၾကီးဦးထြန္းေ၀အိမ္မွာ မိတ္ေဆြအသိုင္းအ၀ိုင္း ၁၀၀ ေလာက္နဲ႔ ထမင္းစားပြဲၾကီး တခုလုပ္ျပီး ဂုဏ္ျပဳ ဧည့္ခံဖူးပါတယ္။
‘တေန႔ေတာ့ ျခေသၤ့မၾကီးတေကာင္ မီးဖြားတ့ဲသတင္းရလို႔ ေျမေခြးမတေကာင္က မီးေနေမးဖို႔ သြားပါသတဲ့။ “ဟင္ … ျခေသၤမၾကီးဆိုျပီး ေမြးလာေတာ့လည္း ျခေသၤ့ေလးတေကာင္တည္းပါကလား၊ က်မတို႔ဆိုရင္ တခါတည္း ၅ေကာင္ ၁၀ေကာင္ ေမြးတာ …” လို႔ ရႈတ္ခ် ေျပာဆိုပါသတဲ့။ ျခေသၤမၾကီးက “ေအး - တေကာင္တည္းေတာ့ တေကာင္တည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျခေသၤ့ ဟဲ့ …” လို႔ ျပန္ေဟာက္လိုက္ပါသတဲ့။ ဦး၀င္းတင္ ဟံသာ၀တီတိုက္ကို တဦၤးတည္း ေရာက္လာလို႔ ဦးေလး လူထုဦးလွက တင္စားေျပာတဲ့ ပုံျပင္ပါ။ အစမွာ ေရးခဲ့တဲ့ အတိုင္း ဗိုလ္ေန၀င္းမၾကိဳက္ေပမယ့္ ဦး၀င္းတင္ကေတာ့ လူထုေမာင္ႏွံကို မိဘႏွစ္ပါးလို သေဘာထားခဲ့ပါတယ္။ ဦးေလးတို႔ကလည္း တူသားရင္းခ်ာလို ေစာင့္ေရွာက္ပါတယ္။ အေမ ေဒၚအမာ ရန္ကုန္ကို အလည္လာေတာ့ ရုပ္ရွင္မင္းသားၾကီးဦးထြန္းေ၀အိမ္မွာ မိတ္ေဆြအသိုင္းအ၀ိုင္း ၁၀၀ ေလာက္နဲ႔ ထမင္းစားပြဲၾကီး တခုလုပ္ျပီး ဂုဏ္ျပဳ ဧည့္ခံဖူးပါတယ္။
ဂုဏ္ျပဳပြဲမွာ ဦး၀င္းတင္က ‘က်ေနာ့္မွာ အေမ ၂ ေယာက္ရွိတယ္။ အေမရင္းအမည္က ေဒၚအမာတဲ့။ ေနာက္ရတဲ့ အေမကလည္း ေဒၚအမာပါ ပဲ” လို႔ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း လူထုေမာင္ႏွံရဲ့ သားသမီးမ်ားျဖစ္ေလေတာ့ ဦး၀င္းတင္ကလည္း က်ေနာ္ တို႔ရဲ့ မန္းစကားနဲ႔ေျပာရရင္ ‘ေနာင္ေတာ္ၾကီး’ ပါပဲ။ ဦး၀င္းတင္ဆုံးပါး ကြယ္လြန္သြားတာဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ေနာင္ေတာ္ၾကီးတဦး ဆုံးရႈံး သြားရတာနဲ႔ မျခားပါဘူး။ ေနာင္ေတာ္ၾကီး ေနာင္ဘ၀မွာ သတင္းစာဆရာၾကီးဘ၀နဲ႔ ဗမာျပည္ရဲ့အက်ဳိးကို ဆထက္တပိုး တိုးျပီး ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါေစသတည္း။
ေမာင္စြမ္းရည္
၂၀၁၄ ဧျပီ ၂၂၊ နယူးေယာက္
၂၀၁၄ ဧျပီ ၂၂၊ နယူးေယာက္
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။