ဒီေန႔ဟာ မိုးေန႔ပါပဲ။ ကြ်န္မ ျပတင္းအျပင္ကို ထိုင္ေငးေနတာေပါ့။ ကြ်န္မတစ္ကိုယ္တည္း အထီးက်န္ေလ။ ကြ်န္မ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ။
ခုလိုပဲ အထီးက်န္ေနရင္ ကြ်န္မေတြးေတာ ေခ်ာက္ခ်ားရၿမဲပါ။ လူလူသူသူေတြနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါမွာ ကြ်န္မ ခံစားေနရတာေတြကို ဖြင့္ဟဖို႔ မေတြးပါဘူး။ ကြ်န္မ လူေတြကို ေၾကာက္ေနပါတယ္။
ကြ်န္မဟာ ေရာဂါသည္ တစ္ေယာက္။
က်န္းမာေရး မေကာင္းတဲ့သူ တစ္ေယာက္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိေစခ်င္ပါဘူး။ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ေျခ၊ လက္၊ ခႏၶာကိုယ္တို႔ဟာ ေရာင္ကိုင္းကိုင္း ျဖစ္ေနတာမို႔ အကၤ်ီ အဝတ္အစားဖားဖားလ်ားလ်ား ႀကီးေတြကို အၿမဲဝတ္ရပါတယ္။ လူမသိေအာင္ ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ခဏခဏေနမေကာင္း ျဖစ္ေနေတာ့ ဆရာဝန္ဆီ လည္း မၾကာမၾကာ ေရာက္ရတာေပါ့။
အဲဒီအခါ ရပ္ကြက္ထဲကလည္း သံသယ ရွိလာမိၾကတာေပါ့ေလ။ အရင္တုန္းက ကြ်န္မဟာ က်န္းက်န္း မာမာ ဖြံ႕ဖြံ႕ ၿဖိဳးၿဖိဳး မဟုတ္လား။ ေနမေကာင္း ျဖစ္ကတည္းက ကြ်န္မ ပိန္သြားတာ သိပ္သိသာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေတာ့ စပ္စုတာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မ “ေက်ာက္ကပ္ မေကာင္းရတဲ့ အထဲ ယားဖုေတြ လည္း ေပါက္ေန တယ္” လို႔ပဲ ဖံုးဖိ ေျပာေနရတာေပါ့။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကြ်န္မကို ဘာမွမေမးၾက ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ မ်က္လံုး ေတြက စကားေျပာ ပါတယ္။ ကြ်န္မကို မယံုသကၤာ ၾကည့္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ အေၾကာင္း တီးတိုး တီးတိုး သဖန္းပိုး လုပ္ေနပံုပါပဲ။ ကြ်န္မသိသလိုပဲ။ သူတို႔ ကြ်န္မအေၾကာင္း သိေနၿပီလို႔။ သူတို႔ အဲသလို ကြ်န္မကို ၾကည့္ၾက။ အကဲခတ္ၾကတာဟာ ကြ်န္မအေၾကာင္း သူတို႔ စဥ္းစာ ေနၾကလို႔ပဲ ျဖစ္မွာေပါ့။
ကြ်န္မအျဖစ္ကို ဘယ္သူ႔မွ ဖြင့္မေျပာႏိုင္ပါဘူးရွင္။ ကြ်န္မ ဖြင့္ေျပာရင္လည္း သူတို႔ ကြ်န္မကို သတီၾကေတာ့ မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္မဟာ လူ႔ အသိုင္းအဝိုင္းရဲ႕ ဆူးေျငာင့္ ခလုတ္ပါပဲေလ။ အထူးသျဖင့္ ကြ်န္မ မိသားစုအတြက္လည္း ကြ်န္မ မခ်ိပါဘူး။ ကြ်န္မေၾကာင့္ မိသားစုပါ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ဆူးေျငာင့္ ခလုတ္ျဖစ္မွာ ကြ်န္မ မလိုလားဘူး။ ခုေတာ့ ကြ်န္မဟာ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အဆက္အဆံ မရွိေအာင္ ေနေန ရပါၿပီရွင္။
ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္မရဲ႕ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ မိသားစုကို ဖြင့္ေျပာ ရပါေတာ့တယ္။ ၾကာရွည္ဖံုးထားလို႔ မရေတာ့ ဘူးေလ။ ကြ်န္မရဲ႕ ညီမနဲ႔ ေမာင္ငယ္ေလးဆိုတာ ဝမ္းနည္း လိုက္ၾကတာ။ မေျပာပါ နဲ႔ေတာ့။ ကြ်န္မရဲ႕ မိဘေတြကေတာ့ စိုးရိမ္ပူပန္ ၾကတာေပါ့။ ကြ်န္မကေတာ့ အေဖတို႔၊ အေမတို႔ကို ေျပာပါတယ္။
“ေသျခင္းတရားဆိုတာ လူ႔ဘဝမွာ ျဖစ္ၿမဲပါပဲ။ ေသမင္းက ကိုယ့္ဆီ ျမန္ျမန္လာမွာနဲ႔ ျဖည္းျဖည္း လာမွာပဲ ကြာပါတယ္” လို႔။ ဒီေတာ့လည္း အေဖတို႔၊ အေမတို႔ ခမ်ာ စိတ္နည္းနည္း သက္သာရာရ သြားရွာၾကပါ ရဲ႕ေလ။
ဒီေနာက္ပိုင္း ကြ်န္မ မိသားစုနဲ႔ ကြ်န္မၾကားမွာ နားလည္မႈ ပိုမ်ားလာပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကိုယ္စီ ထားႏိုင္ လာၾကပါတယ္။ ကြ်န္မကေတာ့ သိပၸံပညာရွင္ေတြ၊ ေဆးဝါး ကြ်မ္းက်င္သူေတြ၊ ဆရာဝန္ေတြကို အႀကီးအက်ယ္ ေမွ်ာ္လင့္ ေနခဲ့ပါတယ္။
သူတို႔ဟာ မၾကာမတင္မွာပဲ AIDS ေရာဂါႀကီးကို လံုးဝ ကာကြယ္ တားဆီးႏိုင္တဲ့ ေဆးကို ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိၾက ေတာ့မယ္ရယ္လို႔ပါပဲ။ အဲဒီေန႔ကို ကြ်န္မ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနပါတယ္ရွင္.....။
ကြ်န္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသဖို႔ စဥ္းစားပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေဖတို႔၊ အေမတို႔၊ ညီမေလး၊ ေမာင္ေလး တို႔ကို သနားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မလို ေဝဒနာ ခံစားေနရတဲ့ အေပါင္းအသင္း တခ်ဳိ႕ကလည္း “ကိုယ့္ကိုယ္ ကို ေသေၾကာင္း ႀကံတယ္ဆိုတာ သူမ်ားကို သတ္တာထက္ေတာင္ အျပစ္ႀကီးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တို႔ေတာ့ ေသေၾကာင္း ႀကံစည္ဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မစဥ္းစားဘူး” လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မလည္း ကိုယ့္ ကိုယ္ကို ေသေၾကာင္း ႀကံစည္ဖို႔ မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ အသက္ပိုၿပီး ရွည္ရွည္ ေနရဖို႔ကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္ ေနပါ ေတာ့တယ္။
ကြ်န္မဟာ Phuen Keaw ဆိုတဲ့ AIDS ေဝဒနာရွင္မ်ား ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရး အသင္းကိုလည္း သြားပါ တယ္။ အဲဒီမွာ တာဝန္ရွိသူေတြ၊ ဆရာဝန္၊ ဆရာမေတြ၊ သူနာျပဳေတြဟာ အရမ္း သေဘာေကာင္းၾကတာပဲ။ လႈပ္ရွားမႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးကိုလည္း လုပ္ေပးၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ သိပ္ၾကင္နာတယ္။ နားလည္မႈ ရွိတယ္။
ကြ်န္မအေၾကာင္း ေျပာျပရဦးမယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ ကြ်န္မဟာ ဗန္ေကာက္မွာ အလုပ္လုပ္ ခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေနပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရလာတယ္။ သူတို႔ဟာ “ေမာင္မစၥက”ေတြပါ။ အေနၾကာလာေတာ့လည္း ေရာေရာဝင္ဝင္ ေနမိရာကေန ကြ်န္မ သူတို႔နဲ႔ ပေရာပရီျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အစိုးရကလည္း AIDS ေရာဂါဆိုးႀကီးကို ထိန္းခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လႈံေဆာ္ေရးေတြ အရမ္း လုပ္ေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မ “ကြန္ဒံုး” အၿမဲသံုးတယ္။ သံုးလတႀကိမ္ ေဆးစစ္တယ္။ ေသြးစစ္ တယ္။ ကြ်န္မအၿမဲပဲ ေဆးေအာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေရာဂါဆိုးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကြ်န္မကိုယ္ ကြ်န္မ ယံုၾကည္တယ္။ ဒီေတာ့လည္း ဂ႐ုမစိုက္္ခ်င္သလို ျဖစ္လာတယ္ေပါ့ေလ။ အဲဒီမွာတင္ ကြ်န္မ လူတစ္ ေယာက္နဲ႔ တကယ္ပဲ ခ်စ္ခဲ့ မိပါေတာ့တယ္။
အဲဒီ တစ္ေယာက္ေသာ သူနဲ႔ပဲ အတူေနသြားၾကဖို႔ ကြ်န္မ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မတို႔ ေသြး သြားစစ္ခဲ့ပါတယ္။ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေဆးေအာင္ ၾကပါတယ္။ ကြ်န္မ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ခဲ့ ရပါသလဲရွင္။ ကြ်န္မသိပါတယ္။သူဟာ သိပ္သစၥာရွိတယ္။ သူကလည္း ကြ်န္မကို ခ်စ္ကတိေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေပးခဲ့ပါတယ္။
သူ႔ဘဝမွာ ကြ်န္မဟာ တစ္ဦးတည္းေသာ ခ်စ္သူပါတဲ့။ ကြ်န္မတို႔ ကြန္ဒံုး မသံုးၾကေတာ့ ဘူးေပါ့။
၁၉၉၃ ခုႏွစ္က်ေတာ့ သူေရာ၊ ကြ်န္မပါ ခဏခဏ ဖ်ားနာၾကပါတယ္။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ေတြလည္း က်လာ ပါေရာ။ ခဏခဏ ဝမ္းေလွ်ာ ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္မတို႔ ဆရာဝန္ သြားျပၾကေတာ့ သူက ေသြးစစ္ပါတယ္။ အလို ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေဆးမေအာင္ ၾကေတာ့ပါလား။ ကြ်န္မ အႀကီးအက်ယ္ ေခ်ာက္ခ်ား သြားရ ပါၿပီ။ ဘယ့္ႏွယ့္ လုပ္ၿပီး ဒီေရာဂါ ကြ်န္မကို ကူးစက္ခဲ့သလဲ။ ကြ်န္မဟာ ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္နဲ႔သာ အခ်ိန္အၾကာႀကီး တြဲေနခဲ့ပါၿပီ။ သူူဟာ ကြ်န္မအေပၚ အလြန္သစၥာရွိသူ မဟုတ္လား။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္မ ခ်စ္သူက ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ ေတာ့တာပါပဲ။ သူ မ်က္ရည္ေတြ က်ရွာပါတယ္။ သူကေျပာတယ္။ သူဟာ ကြ်န္မနဲ႔အတူေနစဥ္ ကာလမွာပဲ တျခားမိန္းမေတြနဲ႔ ပေရာပရီ ေနခဲ့ပါ သတဲ့ရွင္။ အကာအကြယ္ေတြ ဘာေတြမလုပ္ဘူးလားဆိုေတာ့လည္း အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက သူဟာ အရက္ မူး ေနလို႔ပါတဲ့။
အဲဒီကတည္းက ကြ်န္မ သူနဲ႔အတူ မေနေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ခ်စ္တာကေတာ့ ခ်စ္တုန္း ပါပဲေလ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မ သူ႔ကိုစိတ္ဆိုးတယ္။ ေဒါသျဖစ္တယ္။ ကြ်န္မ အမ်ဳိးမ်ဳိး စဥ္းစားပါတယ္။ သူလည္း ေလ ကြ်န္မလိုပဲ ေနမွာေပါ့။
သူကြ်န္မကို ခ်စ္ေနတုန္းပဲေနမွာပါ။ သူလည္း ဝမ္းနည္းပူေဆြး ေနရမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မ သူနဲ႔ ဆက္ဆံေရး ကိုရပ္ရပါတယ္။ အဲဒီကတည္းက ကြ်န္မ ဘယ္သူနဲ႔မွ ပေရာပရီ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ ကြ်န္မကိုယ္ ကြ်န္မလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ သံုးသပ္ ေလ့လာႏိုင္ပါၿပီ။ စဥ္းစား ဆံုးျဖတ္ ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။
ခ်ဴလာေဆး႐ံုမွာ ကြ်န္မ အၿမဲတမ္းျပသပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ဟာ ပိုမို ႀကံဳလွီ လာပါတယ္။ ဖ်ားနာ တာ၊ ေခါင္းကိုက္တာ၊ ေမာပန္း ႏြမ္းနယ္တာလည္း အရမ္းပါပဲ။ ေဆး႐ံု ကေတာ့ AIDS ေရာဂါကို ဟန္႔တားတဲ့ ေဆးေတြ အခမဲ့ ေပးပါတယ္။
ဗန္ေကာက္မွာ ေနတုန္းမွာပဲ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္၊ စီးပြားေရး ကပ္ႀကီးနဲ႔ ႀကံဳရ ပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္မဝင္ေငြ က်ဆင္းသြားပါတယ္။ ကြ်န္မ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ ဖြင့္ရပါတယ္။ အခန္းငွားခက တက္လာတယ္။ အစိုးရမွာ လည္းစီးပြားေရးကပ္ႀကီးနဲ႔ ႀကံဳေနေတာ့ အရင္လို AIDS ေဆးေတြ အခမဲ့ မေပးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မ ရသမွ် ဝင္ေငြနဲ႔ ကာကြယ္ေဆးေတြ ဝယ္ေသာက္ ခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကြ်န္မ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာ ျပန္ခဲ့ ပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ပထမေတာ့ ကြ်န္မရဲ႕ အေျခအေနကို ဖြင့္မေျပာခဲ့ပါဘူး။ စုေဆာင္းထားတဲ့ ေငြကေလးနဲ႔ပဲ ခ်င္းမိုင္ ေဆး႐ံုမွာ က်ိတ္ၿပီး ကုသခဲ့ပါတယ္။ ရပ္ရြာနဲ႔ လည္း ကိုယ္ေယာင္ ေဖ်ာက္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မမွာ ရွိတဲ့ေငြဟာ ကြ်န္မ ေဆးကုဖို႔ပဲ ေပါ့ေလ။
အခုေတာ့ ကြ်န္မဟာ က်န္းမာေရး အာမခံကတ္ျပားလည္း လုပ္လိုက္ပါၿပီ။ လန္းပန္းေဆး႐ံုရဲ႕ ကူညီမႈကို လည္း ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ကတည္းက ရရွိေနခဲ့ပါၿပီ။
ကြ်န္မဟာ လူေကာင္း တစ္ေယာက္လို သာမန္လူ တစ္ေယာက္လို ေနႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစား ခဲ့ပါၿပီ။ ျဖစ္ရာ ဘဝမွာ ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္လည္း ေနတတ္ ႏိုင္လာပါၿပီ။ ေနမေကာင္း ထိုင္မသာ ျဖစ္လာတဲ့ အခါေတြတင္ မကပါဘူး။ ကြ်န္မဟာ အၿမဲလိုလို ပံုမွန္ ေဆးကုသ ခံေနပါၿပီ။ ဆရာဝန္ေတြရဲ႕ လမ္းညႊန္ခ်က္ ေတြကိုလည္း လုိက္နာေနပါၿပီ။ ရြာမွာ ဆံပင္ညႇပ္ ဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားလို႔လည္း ဝင္ေငြကေလး ရွိေနပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ လန္းပန္း ေဆး႐ံုက ဖြင့္လွစ္တဲ့ Pnuan Keaw ကလပ္မွာလည္း လူမႈေရး ကိစၥေတြ ေဆာင္ရြက္ေန ပါၿပီ။ေရာဂါ သည္ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အက်ဳိးတူ ပူးေပါင္းၿပီး အက်ဳိးျပဳ လုပ္ငန္းေတြလည္း လုပ္ေနပါၿပီ။ “သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ မွာ လူတိုင္းက်န္းမာ” ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကေလးနဲ႔ေပါ့။
အဂၤလိပ္ စကားတြင္ “I, You" (ကြ်ႏု္ပ္ႏွင့္သင္) ဆိုၿပီးေတာ့ သံုးစြဲ႐ုိး ရွိေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္က ဘာသာျပန္ေသာအခါ ပထမနာမ္စားကို “ကြ်န္မ” ဟုပင္သံုး ပါသည္။ ေရး သူ ကေမာင္မစၥက ျဖစ္ေန ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ သူသည္လည္း စာေရးေကာင္းသူ တစ္ေယာက္ သာျဖစ္ပါ သည္။ သူ႔ဘဝ သူ ေဖာ္က်ဴးရာ၌ အဖြဲ႕အႏြဲ႕ ကေလးမ်ား ပါဝင္ေနတာ ေတြ႕ရပါသည္။ သူသည္စိတ္ကူးယဥ္လည္း ဆန္ပါ သည္။ သူ၏ အထက္ပါ ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္း ေလးကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖင့္ ခံစားၾကည့္ၾကပါေတာ့ ....။
- အတိတ္ကို ျပန္သြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့
- ကိုယ့္ အျပစ္ေတြကို ျပန္လည္ ေဆးေၾကာမယ္ ဆိုရင္ေပါ့
- အေကာင္းဆံုးကေတာ့ HIV ပိုး ကင္းသူ ျဖစ္သင့္တာေပါ့....
- ခ်စ္သူကို လံုးလံုးႀကီး မယံုၾကည္ လိုက္ပါနဲ႔ .....
- ပံုၿပီးခ်စ္လိုက္မယ္ဆိုလည္း AIDS သူငယ္ခ်င္းကို သတိထားကြယ္။
- တေန႔ကေလးမွားတာနဲ႔ ေသမင္းက ျမန္ျမန္လာမွာကြယ့္။
သုေမာင္ - ေက်းဇူးပဲ AIDS
http://www.ygnnews.com/2014/04/aids.html
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။