စတစ္ဂလဇ္ႏွင္႕ လက္ငါးေခ်ာင္း
လက္ငါးေခ်ာင္းပင္အတိုအရွည္ မညီဘူးဆိုတဲ့ တရားေတာ္ေတြနဲ႔ လူ႔ေလာက သဘာ၀ရဲ႕မညီမွ်မႈေတြ ကို ကြၽန္မတို႔ ယဥ္ပါးခဲ့ၾကသည္။ဆင္းရဲခ်ဳိ႕
ႏိုဘယ္လ္ဆုရွင္ စီးပြားေရး ပညာရွင္ႀကီး စတစ္ဂလဇ္ကေတာ့ 'ေလာကမွာျဖစ္ေနတဲ့ မညီမွ်မႈေတြ အတြက္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပႏိုင္ တဲ့အေၾကာင္းရင္းခံဟာ အခြင့္အာ ဏာပဲျဖစ္တယ္လို႔ ျငင္းခ်က္ထုတ္ သည္။ အခြင့္အာဏာဆိုတာမွာမွ တစ္ခါတစ္ရံမွာ စစ္ေရးအာဏာျဖစ္ ေနတတ္ၿပီး စစ္ႏိုင္သူက စစ္႐ႈံးသူ ဆီက သိမ္းပိုုက္ခြင့္ရလိုက္တဲ့ မညီ မွ်မႈမ်ဳိးေတြသာျဖစ္သည္လို႔
ဒီစာအုပ္ကေလးကိုဖတ္ျဖစ္ခဲ့ တာလည္း တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မ အတြက္ ဘာမွေရးႀကီးခြင္က်ယ္သိ ဖို႔ရယ္မဟုတ္။ အမွန္အတိုင္း ေျပာ ရရင္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ရဲ႕ ဟာကြက္ေတြကို ေထာက္ျပစစ္ ေၾကာထားတဲ့ ကမၻာေက်ာ္အေရာင္းရ ဆံုးစာအုပ္တစ္အုပ္မွန္းေတာင
စီးပြားေရး နယ္ပယ္ထဲမွာ သီ အိုရီေတြထုတ္လိုက္၊ အၾကံေတြေပး လိုက္လုပ္တတ္တဲ့ ပညာရွင္ေတြကိုု လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြက (Terrorists) အၾကမ္းဖက္သမားေတြလို႔ သေရာ္ ေတာ္ေတာ္ လုပ္တတ္ၾကသလိုပဲ ဘာမွန္းမသိ၊ ညာမွန္းမသိ ေစ်းကြက္သာအမိ၊ ေစ်းကြက္သာအဖ လုပ္ေနတဲ့လူေတြကိုလည္း စတစ္ ဂလဇ္က (Market Fundamentalists) ေစ်းကြက္အေျခခံ၀ါဒီ အစြန္း ေရာက္ေတြလို႔ နာမည္ေျပာင္ေပး ေလသည္။ ဒါေပမဲ့ သူက ေစ်းကြက္ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈရဲ႕ ရလဒ္ေကာင္းေတြကိုု မယံုၾကည္ျခင္းေတာ့မဟုတ္။ အဲဒီ ေစ်းကြက္ဆိုတာႀကီးကို ေနာက္ကြယ္ ကေန လိုုသလိုခ်ဳပ္ကိုင္ကစားလို႔
ဒါေပမဲ့ ပညာရွင္ႀကီးေျပာတဲ့ တတိယလမ္းထဲမွာလည္း ျမန္မာ စစ္အစိုးရ မၾကားလိုတဲ့စကားေတြ ပါေနပံုပင္။ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ ဖတ္လိုက္ရသည္က ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ မွာတုန္းက ေဆြးေႏြးပြဲဟာ မေအာင္ ျမင္ခဲ့ဘူးလို႔ဆိုသည္။ ျမန္မာစစ္ အစိုးရက စတစ္ဂလဇ္ေျပာတဲ့ Poverty ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို နားဝင္ခါးခဲ့သည္တဲ့ ။ အေမရိကန္သမၼတ အိုဘားမားလာၿပီးစ ၂၀၁၂ ေဖေဖာ္ ၀ါရီလထဲမွာ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ ဖိတ္ၾကားခံရသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဆင္းရဲမြဲေတမႈဆိုုတဲ့ စကားရပ္ကိုု အစိုးရက လက္ခံလာၿပီ၊ အမ်ားႀကီး တိုးတက္လာၿပီဟု ခပ္ဖြဖြ မွတ္ခ်က္ခ်ထားေလသည္။
ပညာရပ္ဆိုင္ရာ နယ္ပယ္က အမ်ားအျပား တက္ေရာက္ၾကတဲ့ ေနျပည္ေတာ္ ေဆြးေႏြးေတြ႕ဆံုပြဲ ၾကီးမွာ စတစ္ဂလဇ္ ေျပာသြားတဲ့ စာတမ္းေခါင္းစဥ္က အားလံုးပါ ၀င္ၿပီး ေရရွည္တည္တံ့ႏိုင္မယ့္ ဖြံ႕ ျဖိဳးတိုးတက္ေရး နည္းဗ်ဴဟာမ်ား ဟူ၏။ သူ႕စာအုပ္မွာဖတ္ရသေလာက္ အရဆိုရင္ေတာ့ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈ တစ္ခု ေရရွည္တည္တံ့ဖို႔အတြက္ လူသားအရင္းအျမစ္ေတြကိုု ျပဳျပင္ ေပါင္းသင္ ေျမၾသဇာ ေကြၽးရမယ္။ ဆင္းရဲသားေတြ အမ်ားစုျဖစ္ေနတဲ့ လူမႈစီးပြား မညီမွ်မႈေတြကို တြန္းဖို႔ ေျမညိႇေပးရမယ္ဆိုတာေတြ ေျပာခဲ့ မည္လို႔သာ ယူဆမိသည္။ လတ္တ ေလာ စစ္အစိုးရ ဦးစားေပးေဆာင္ ရြက္ေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ တင္ သြင္းတာမ်ဳိး၊ ေခတ္မီေစ်းၾကီးေတြ၊ ဟိုတယ္ႀကီးေတြ အၿပိဳင္းအ႐ိုုင္းေပး ေဆာက္ေနတဲ့ တိုးတက္မူမ်ဳိးေတြ ကိုေတာ့ အၾကံေပးခဲ့မည္ မဟုတ္ ေလာက္ေပ။
သူ႔စာအုပ္က အေမရိကရဲ႕ လူမႈစီးပြား မညီမွ်မႈေတြကို အေျခခံ ထားျခင္းျဖစ္ေပမယ့္ လုပ္အားနဲ႔ အရင္းကို တည္မီွေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြ အားလံုးအတြက္လည္း အက်ဳံးဝင္ေနသည္။ ဒီစာအုပ္ရဲ႕ အဓိကအႏွစ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ မညီမွ်မႈေတြ ျဖစ္ေန ျခင္းအတြက္ အေၾကာင္းရင္းခံေတြ၊ အေျမာက္အျမား ရွိႏုိင္ေပမယ့္ အစိုးရရဲ႕ အခန္းက႑ကို ေမ့မထား ဖို႔ဆိုတဲ့ အခ်က္ပင္။ အဲဒီအစိုုးရ ေပၚလစီေတြထဲမွာမွ စီးပြားေရးရဲ႕ ပင္မေဒါက္တိုင္ႀကီးေတြျဖစ္တ
အဲဒီမွာ ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိး ယူသလား၊ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းလား ၊ မသိမသာ ယူသလား ဆိုုတာ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္ႏိုင္သ
ပိုၿပီးဆိုးတာက အဲဒီ ဗိုုက္ေမွာက္ေနရတဲ့ ျပည္သူေတြကိုပဲ အလြဲသံုးစားလုပ္ၿပီး Public Private Partnership လို႔ နာမည္လွလွ ေလးတပ္ထားတဲ့အလြဲသံုးစားမူေ
အခုက စက္႐ုံ၊ အလုပ္႐ုံေတြ တင္မက ေနျပည္ေတာ္ကိုေရႊ႔သြားလို႔ ရန္ကုုန္မွာ ေဟာင္းေလာင္း က်န္ခဲ့တဲ့ အစိုးရပိုင္ ႐ံုးႀကီး ကႏၷား ၾကီးေတြသည္ပင္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုု ဖဲ့ရြဲ႕ခံေနၾကရသည္။ ကိုလိုနီေခတ္ က သမိုင္း၀င္အေဆာက္အအံုႀကီး ေတြသည္လည္း ျပန္လည္မြန္းမံ စရိတ္ႀကီးတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ျပခ်က္ေတြနဲ႔ ပုဂၢလိကဆိုုသူေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ ေရအဆံုးကုန္းထက္၀က္ ျဖစ္ေနျပီ။ ဘယ္မွာလဲဥပေဒ။ ဘယ္ လိုစည္းမ်ဥ္းေတြ၊ ေစ်းႏႈန္းေတြနဲ႔ ဘယ္လိုလူေတြကို ဘယ္အခ်ိန္တုုန္း ကလုပ္ပိုုင္ခြင့္ေတြေပးလိုက
ဒီေနရာမွာ သတင္းစာဆရာ ၾကီး ဟံသာ၀တီဦးဝင္းတင္ရဲ႕ တိုုင္းျပည္ကိုု ဓားျပတိုုက္ျပီးမွ တိုုင္းသူ ျပည္သားကို ေငြတိုးျပန္ခ်စားတဲ့ အစိုးရဆိုတဲ့ ကေလာင္ေဇာင္းထက္တဲ့အေရးက အဓိပၸာယ္ေဖာ္ဖို႔ လက္ဝင္ေနတဲ့ အဲဒီအဂၤလိပ္စာလံုးအတြက္ အေကာင္းဆံုုး ဖြင့္ဆိုုခ်က္ပင္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
Rent ဆိုတ့ဲ အေခၚအေ၀ၚရဲ႕ မူလရင္းျမစ္က ဟိုးေခတ္ေတြတုန္းက ေျမရွင္ႀကီးေတြဟာ ဘာမွလုပ္စရာမလိုဘဲ လယ္သမား၊ ယာသမားေတြရဲ႕ လုပ္အားေပၚကေန ေကာက္ယူတဲ့ အငွားခ် လယ္သီး စားခေတြကို ေခၚရာကေနစခဲ့သတဲ့။ ေျမႀကီးနံ႔သင္းေနတဲ့ အဲဒီစကားလံုး ရဲ႕ ေအာက္မွာ တိုုင္းျပည္တစ္ခုရဲ႕ အေျခခံအက်ဆံုး ပိုင္ဆိုင္မႈေတြျဖစ္ တဲ့ ေျမၾကီးနဲ႔ သယံဇာတေတြဟာ အကာအကြယ္အမဲ့ဆံုးျဖစ္သည္လို
သယံဇာတဆိုုရင္လည္း ျပည္ သူေတြဟာ သူတို႔မွာ ရပိုင္ခြင့္ေဝစု ေတြရွိတာကိုေတာင္ မသိနားမလည္ ႏုိင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ အခ်က္ အလက္ မွတ္ဥာဏ္ေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္ခံခဲ့ၾကရသည္။ အခြင့္အာဏာကိုု ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ လူတစ္စုက သူတို႔ မိသားစုအေမြပိုင္ပစၥည္းလို ေအာက္ေစ်းနဲ႔ ခ်ေရာင္းခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ စည္းစိမ္ေတြနဲ႔ အလိုက္ေပးလဲလွယ္ ပစ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ထားပါေတာ့။ ထိပ္ ပိုင္းကလူေတြမို႔ ထိပ္ပိုင္းျဖစ္ေနတာ မဆန္းဘူးဘဲထား။ သယံဇာတေရနံနဲ႔ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ေတြႂကြယ္ဝ လို႔ ျမန္မာျပည္သူေတြေရာ ဝမ္းဝ ခါးလွၾကၿပီလား။ ခ်က္ခ်င္း လက္ငင္း ျမင္ရဖို႔ဆိုတာ ျမက္ပင္ေတြ ရွည္လာတာကို ထိုင္ေစာင့္ၾကည့္လို႔ မရဘူးလို႔ ေျပာတတ္ၾကသည္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ စစ္ၿပီးေခတ္က စလို႔ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္၊ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးေခတ္၊ ဘယ္ေခတ္နဲ႔မွ မတူ ေအာင္ ကေန႔ေခတ္ဒီမိုကေရစီအကူး အေျပာင္းဆိုတဲ့ကာလႀကီးမွာ လူ တန္းစားကြာဟမႈကအဆိုးဆံုးအေျ
သူေထာက္ျပတဲ့ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ၉၉ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ ျပည္သူေတြ အမ်ားဆံုးခါးစည္းခံရတာက လုပ္အားေစ်းကြက္နဲ႔ အိုးအိမ္ျပႆနာလို႔ဆိုတယ္။ တစ္နည္း ေျပာရရင္ေတာ့ ေနေရးနဲ႔ စားေရး ေပါ့။ သူကေတာ့ အေမရိကရဲ႕ Mortgage အိမ္ေပါင္အရစ္က်စနစ္ထဲမွာ တစ္သက္စာ ၾကိဳတင္ေခ်း ေငြေတြနဲ႔ ရွိစုမဲ့စုေတြ ပံုေအာၿပီး အနာဂတ္ကို အေလာင္းအစားလုုပ္ ေနရတဲ့ လူလတ္တန္းစားေတြကို ဦးတည္ေျပာသြားသည္။ အာမခံခ်က္မရွိ အတက္အက်ျဖစ္ေနတဲ့လုပ္အားေစ်
စာအုပ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ စတစ္ဂလဇ္က လူမႈစီးပြားမညီမွ်မႈ ႀကီးေၾကာင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ဆင္းရဲမြဲေတြ မႈ ကပ္ေရာဂါဆိုးႀကီးဟာ ကုသ ေပ်ာက္ကင္းဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာ ရွိပါရဲ႕လားလို႔ ေမးခြန္းထုတ္ နိဂံုးခ်ဳပ္လိုုက္သည္။ သူေျပာတာ တစ္ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ ၉၉ ရာခိုင္ႏႈန္းကို အတင္းေပါင္းျပီး ပ်မ္းမွ်ျပန္ခ်ဖို႔ မဟုုတ္။ ဒါေပမဲ့ ၁ နဲ႔ ၉၉ အၾကား က အကြာအေ၀းႀကီးကို သဘာ၀ တရားတစ္ခုလို ဒီအတိုင္းလက္ခံ ထားဖို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္။ တစ္ ရာခိုင္ ႏႈန္းေတြရဲ႕ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝမႈေတြ ဟာ ၉၉ ရာခိုင္ႏႈန္းေတြရဲ႕ ဆင္းရဲ ခ်ဳိ႕တဲ့မႈေတြနဲ႔တိုုက္႐ိုု
Price of Inequality ကိုဟို ဒီေက်ာ္ ေပါက္ဖတ္ျပီးသြားေတာ့ လက္၀ါးေပၚက Kindle စာဖတ္ ကိရိယာေလးကိုု အံ့ၾသစရာတစ္ခုလိုု ေငးၿပီး ၾကည့္ေနမိတယ္။၊ သိမွတ္ စရာ ေတြးေတာစရာေတြ အျပည့္နဲ႔ ေလးေထာင့္မ်က္ႏွာျပင္ငယ္ေလး
ေရးသားသူ - ေကသြယ္
စာညႊန္း
The Price of Inequality,
Joseph Stiglitz
လက္ငါးေခ်ာင္းပင္အတိုအရွည္ မညီဘူးဆိုတဲ့ တရားေတာ္ေတြနဲ႔ လူ႔ေလာက သဘာ၀ရဲ႕မညီမွ်မႈေတြ ကို ကြၽန္မတို႔ ယဥ္ပါးခဲ့ၾကသည္။ဆင္းရဲခ်ဳိ႕
ႏိုဘယ္လ္ဆုရွင္ စီးပြားေရး ပညာရွင္ႀကီး စတစ္ဂလဇ္ကေတာ့ 'ေလာကမွာျဖစ္ေနတဲ့ မညီမွ်မႈေတြ အတြက္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပႏိုင္ တဲ့အေၾကာင္းရင္းခံဟာ အခြင့္အာ ဏာပဲျဖစ္တယ္လို႔ ျငင္းခ်က္ထုတ္ သည္။ အခြင့္အာဏာဆိုတာမွာမွ တစ္ခါတစ္ရံမွာ စစ္ေရးအာဏာျဖစ္ ေနတတ္ၿပီး စစ္ႏိုင္သူက စစ္႐ႈံးသူ ဆီက သိမ္းပိုုက္ခြင့္ရလိုက္တဲ့ မညီ မွ်မႈမ်ဳိးေတြသာျဖစ္သည္လို႔
ဒီစာအုပ္ကေလးကိုဖတ္ျဖစ္ခဲ့ တာလည္း တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မ အတြက္ ဘာမွေရးႀကီးခြင္က်ယ္သိ ဖို႔ရယ္မဟုတ္။ အမွန္အတိုင္း ေျပာ ရရင္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ရဲ႕ ဟာကြက္ေတြကို ေထာက္ျပစစ္ ေၾကာထားတဲ့ ကမၻာေက်ာ္အေရာင္းရ ဆံုးစာအုပ္တစ္အုပ္မွန္းေတာင
စီးပြားေရး နယ္ပယ္ထဲမွာ သီ အိုရီေတြထုတ္လိုက္၊ အၾကံေတြေပး လိုက္လုပ္တတ္တဲ့ ပညာရွင္ေတြကိုု လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြက (Terrorists) အၾကမ္းဖက္သမားေတြလို႔ သေရာ္ ေတာ္ေတာ္ လုပ္တတ္ၾကသလိုပဲ ဘာမွန္းမသိ၊ ညာမွန္းမသိ ေစ်းကြက္သာအမိ၊ ေစ်းကြက္သာအဖ လုပ္ေနတဲ့လူေတြကိုလည္း စတစ္ ဂလဇ္က (Market Fundamentalists) ေစ်းကြက္အေျခခံ၀ါဒီ အစြန္း ေရာက္ေတြလို႔ နာမည္ေျပာင္ေပး ေလသည္။ ဒါေပမဲ့ သူက ေစ်းကြက္ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈရဲ႕ ရလဒ္ေကာင္းေတြကိုု မယံုၾကည္ျခင္းေတာ့မဟုတ္။ အဲဒီ ေစ်းကြက္ဆိုတာႀကီးကို ေနာက္ကြယ္ ကေန လိုုသလိုခ်ဳပ္ကိုင္ကစားလို႔
ဒါေပမဲ့ ပညာရွင္ႀကီးေျပာတဲ့ တတိယလမ္းထဲမွာလည္း ျမန္မာ စစ္အစိုးရ မၾကားလိုတဲ့စကားေတြ ပါေနပံုပင္။ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ ဖတ္လိုက္ရသည္က ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ မွာတုန္းက ေဆြးေႏြးပြဲဟာ မေအာင္ ျမင္ခဲ့ဘူးလို႔ဆိုသည္။ ျမန္မာစစ္ အစိုးရက စတစ္ဂလဇ္ေျပာတဲ့ Poverty ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို နားဝင္ခါးခဲ့သည္တဲ့ ။ အေမရိကန္သမၼတ အိုဘားမားလာၿပီးစ ၂၀၁၂ ေဖေဖာ္ ၀ါရီလထဲမွာ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ ဖိတ္ၾကားခံရသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဆင္းရဲမြဲေတမႈဆိုုတဲ့ စကားရပ္ကိုု အစိုးရက လက္ခံလာၿပီ၊ အမ်ားႀကီး တိုးတက္လာၿပီဟု ခပ္ဖြဖြ မွတ္ခ်က္ခ်ထားေလသည္။
ပညာရပ္ဆိုင္ရာ နယ္ပယ္က အမ်ားအျပား တက္ေရာက္ၾကတဲ့ ေနျပည္ေတာ္ ေဆြးေႏြးေတြ႕ဆံုပြဲ ၾကီးမွာ စတစ္ဂလဇ္ ေျပာသြားတဲ့ စာတမ္းေခါင္းစဥ္က အားလံုးပါ ၀င္ၿပီး ေရရွည္တည္တံ့ႏိုင္မယ့္ ဖြံ႕ ျဖိဳးတိုးတက္ေရး နည္းဗ်ဴဟာမ်ား ဟူ၏။ သူ႕စာအုပ္မွာဖတ္ရသေလာက္ အရဆိုရင္ေတာ့ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈ တစ္ခု ေရရွည္တည္တံ့ဖို႔အတြက္ လူသားအရင္းအျမစ္ေတြကိုု ျပဳျပင္ ေပါင္းသင္ ေျမၾသဇာ ေကြၽးရမယ္။ ဆင္းရဲသားေတြ အမ်ားစုျဖစ္ေနတဲ့ လူမႈစီးပြား မညီမွ်မႈေတြကို တြန္းဖို႔ ေျမညိႇေပးရမယ္ဆိုတာေတြ ေျပာခဲ့ မည္လို႔သာ ယူဆမိသည္။ လတ္တ ေလာ စစ္အစိုးရ ဦးစားေပးေဆာင္ ရြက္ေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ တင္ သြင္းတာမ်ဳိး၊ ေခတ္မီေစ်းၾကီးေတြ၊ ဟိုတယ္ႀကီးေတြ အၿပိဳင္းအ႐ိုုင္းေပး ေဆာက္ေနတဲ့ တိုးတက္မူမ်ဳိးေတြ ကိုေတာ့ အၾကံေပးခဲ့မည္ မဟုတ္ ေလာက္ေပ။
သူ႔စာအုပ္က အေမရိကရဲ႕ လူမႈစီးပြား မညီမွ်မႈေတြကို အေျခခံ ထားျခင္းျဖစ္ေပမယ့္ လုပ္အားနဲ႔ အရင္းကို တည္မီွေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြ အားလံုးအတြက္လည္း အက်ဳံးဝင္ေနသည္။ ဒီစာအုပ္ရဲ႕ အဓိကအႏွစ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ မညီမွ်မႈေတြ ျဖစ္ေန ျခင္းအတြက္ အေၾကာင္းရင္းခံေတြ၊ အေျမာက္အျမား ရွိႏုိင္ေပမယ့္ အစိုးရရဲ႕ အခန္းက႑ကို ေမ့မထား ဖို႔ဆိုတဲ့ အခ်က္ပင္။ အဲဒီအစိုုးရ ေပၚလစီေတြထဲမွာမွ စီးပြားေရးရဲ႕ ပင္မေဒါက္တိုင္ႀကီးေတြျဖစ္တ
အဲဒီမွာ ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိး ယူသလား၊ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းလား ၊ မသိမသာ ယူသလား ဆိုုတာ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္ႏိုင္သ
ပိုၿပီးဆိုးတာက အဲဒီ ဗိုုက္ေမွာက္ေနရတဲ့ ျပည္သူေတြကိုပဲ အလြဲသံုးစားလုပ္ၿပီး Public Private Partnership လို႔ နာမည္လွလွ ေလးတပ္ထားတဲ့အလြဲသံုးစားမူေ
အခုက စက္႐ုံ၊ အလုပ္႐ုံေတြ တင္မက ေနျပည္ေတာ္ကိုေရႊ႔သြားလို႔ ရန္ကုုန္မွာ ေဟာင္းေလာင္း က်န္ခဲ့တဲ့ အစိုးရပိုင္ ႐ံုးႀကီး ကႏၷား ၾကီးေတြသည္ပင္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုု ဖဲ့ရြဲ႕ခံေနၾကရသည္။ ကိုလိုနီေခတ္ က သမိုင္း၀င္အေဆာက္အအံုႀကီး ေတြသည္လည္း ျပန္လည္မြန္းမံ စရိတ္ႀကီးတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ျပခ်က္ေတြနဲ႔ ပုဂၢလိကဆိုုသူေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ ေရအဆံုးကုန္းထက္၀က္ ျဖစ္ေနျပီ။ ဘယ္မွာလဲဥပေဒ။ ဘယ္ လိုစည္းမ်ဥ္းေတြ၊ ေစ်းႏႈန္းေတြနဲ႔ ဘယ္လိုလူေတြကို ဘယ္အခ်ိန္တုုန္း ကလုပ္ပိုုင္ခြင့္ေတြေပးလိုက
ဒီေနရာမွာ သတင္းစာဆရာ ၾကီး ဟံသာ၀တီဦးဝင္းတင္ရဲ႕ တိုုင္းျပည္ကိုု ဓားျပတိုုက္ျပီးမွ တိုုင္းသူ ျပည္သားကို ေငြတိုးျပန္ခ်စားတဲ့ အစိုးရဆိုတဲ့ ကေလာင္ေဇာင္းထက္တဲ့အေရးက အဓိပၸာယ္ေဖာ္ဖို႔ လက္ဝင္ေနတဲ့ အဲဒီအဂၤလိပ္စာလံုးအတြက္ အေကာင္းဆံုုး ဖြင့္ဆိုုခ်က္ပင္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
Rent ဆိုတ့ဲ အေခၚအေ၀ၚရဲ႕ မူလရင္းျမစ္က ဟိုးေခတ္ေတြတုန္းက ေျမရွင္ႀကီးေတြဟာ ဘာမွလုပ္စရာမလိုဘဲ လယ္သမား၊ ယာသမားေတြရဲ႕ လုပ္အားေပၚကေန ေကာက္ယူတဲ့ အငွားခ် လယ္သီး စားခေတြကို ေခၚရာကေနစခဲ့သတဲ့။ ေျမႀကီးနံ႔သင္းေနတဲ့ အဲဒီစကားလံုး ရဲ႕ ေအာက္မွာ တိုုင္းျပည္တစ္ခုရဲ႕ အေျခခံအက်ဆံုး ပိုင္ဆိုင္မႈေတြျဖစ္ တဲ့ ေျမၾကီးနဲ႔ သယံဇာတေတြဟာ အကာအကြယ္အမဲ့ဆံုးျဖစ္သည္လို
သယံဇာတဆိုုရင္လည္း ျပည္ သူေတြဟာ သူတို႔မွာ ရပိုင္ခြင့္ေဝစု ေတြရွိတာကိုေတာင္ မသိနားမလည္ ႏုိင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ အခ်က္ အလက္ မွတ္ဥာဏ္ေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္ခံခဲ့ၾကရသည္။ အခြင့္အာဏာကိုု ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ လူတစ္စုက သူတို႔ မိသားစုအေမြပိုင္ပစၥည္းလို ေအာက္ေစ်းနဲ႔ ခ်ေရာင္းခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ စည္းစိမ္ေတြနဲ႔ အလိုက္ေပးလဲလွယ္ ပစ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ထားပါေတာ့။ ထိပ္ ပိုင္းကလူေတြမို႔ ထိပ္ပိုင္းျဖစ္ေနတာ မဆန္းဘူးဘဲထား။ သယံဇာတေရနံနဲ႔ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ေတြႂကြယ္ဝ လို႔ ျမန္မာျပည္သူေတြေရာ ဝမ္းဝ ခါးလွၾကၿပီလား။ ခ်က္ခ်င္း လက္ငင္း ျမင္ရဖို႔ဆိုတာ ျမက္ပင္ေတြ ရွည္လာတာကို ထိုင္ေစာင့္ၾကည့္လို႔ မရဘူးလို႔ ေျပာတတ္ၾကသည္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ စစ္ၿပီးေခတ္က စလို႔ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္၊ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးေခတ္၊ ဘယ္ေခတ္နဲ႔မွ မတူ ေအာင္ ကေန႔ေခတ္ဒီမိုကေရစီအကူး အေျပာင္းဆိုတဲ့ကာလႀကီးမွာ လူ တန္းစားကြာဟမႈကအဆိုးဆံုးအေျ
သူေထာက္ျပတဲ့ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ၉၉ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ ျပည္သူေတြ အမ်ားဆံုးခါးစည္းခံရတာက လုပ္အားေစ်းကြက္နဲ႔ အိုးအိမ္ျပႆနာလို႔ဆိုတယ္။ တစ္နည္း ေျပာရရင္ေတာ့ ေနေရးနဲ႔ စားေရး ေပါ့။ သူကေတာ့ အေမရိကရဲ႕ Mortgage အိမ္ေပါင္အရစ္က်စနစ္ထဲမွာ တစ္သက္စာ ၾကိဳတင္ေခ်း ေငြေတြနဲ႔ ရွိစုမဲ့စုေတြ ပံုေအာၿပီး အနာဂတ္ကို အေလာင္းအစားလုုပ္ ေနရတဲ့ လူလတ္တန္းစားေတြကို ဦးတည္ေျပာသြားသည္။ အာမခံခ်က္မရွိ အတက္အက်ျဖစ္ေနတဲ့လုပ္အားေစ်
စာအုပ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ စတစ္ဂလဇ္က လူမႈစီးပြားမညီမွ်မႈ ႀကီးေၾကာင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ဆင္းရဲမြဲေတြ မႈ ကပ္ေရာဂါဆိုးႀကီးဟာ ကုသ ေပ်ာက္ကင္းဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာ ရွိပါရဲ႕လားလို႔ ေမးခြန္းထုတ္ နိဂံုးခ်ဳပ္လိုုက္သည္။ သူေျပာတာ တစ္ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ ၉၉ ရာခိုင္ႏႈန္းကို အတင္းေပါင္းျပီး ပ်မ္းမွ်ျပန္ခ်ဖို႔ မဟုုတ္။ ဒါေပမဲ့ ၁ နဲ႔ ၉၉ အၾကား က အကြာအေ၀းႀကီးကို သဘာ၀ တရားတစ္ခုလို ဒီအတိုင္းလက္ခံ ထားဖို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္။ တစ္ ရာခိုင္ ႏႈန္းေတြရဲ႕ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝမႈေတြ ဟာ ၉၉ ရာခိုင္ႏႈန္းေတြရဲ႕ ဆင္းရဲ ခ်ဳိ႕တဲ့မႈေတြနဲ႔တိုုက္႐ိုု
Price of Inequality ကိုဟို ဒီေက်ာ္ ေပါက္ဖတ္ျပီးသြားေတာ့ လက္၀ါးေပၚက Kindle စာဖတ္ ကိရိယာေလးကိုု အံ့ၾသစရာတစ္ခုလိုု ေငးၿပီး ၾကည့္ေနမိတယ္။၊ သိမွတ္ စရာ ေတြးေတာစရာေတြ အျပည့္နဲ႔ ေလးေထာင့္မ်က္ႏွာျပင္ငယ္ေလး
ေရးသားသူ - ေကသြယ္
စာညႊန္း
The Price of Inequality,
Joseph Stiglitz
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။