ဦးတင္ဦးျပန္ေျပာျပတဲ့ ဒီပဲရင္း လုပ္ႀကံမွဳ႕( အပိုင္း---၂ )

Esther Ohn Mar

** ဦးတင္ဦးျပန္ေျပာျပတဲ့ ဒီပဲရင္း လုပ္ႀကံမွဳ႕ **

(( အပိုင္း---၂ ))

၂ ေယာက္ တတြဲ၊ ၃ ေယာက္ တတြဲ တြဲၿပီးေတာ့႐ုံးေနာက္ထဲကို ဝင္သြားၾကတယ္။ သေဘာကေတာ့ဗ်ာ၊ ဒီေနရာက ည ေနရာယူခိုင္းၿပီးေတာ့၊ဒီေနရာမွာ အသုတ္လိုက္ ေရာက္လာတဲ့ လူ၊ တာဝန္ခံတဲ့သူ ေရာက္လာတဲ့ သေဘာေပါ့ဗ်ာ။အဲဒီလို လုပ္မယ့္ကိုင္မယ့္ သူေတြကို အဲဒီေနရာတင္ ထားျပဳၿပီးေတာ့ လုပ္ခိုင္းတဲ့သေဘာလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ရတာေပါ့၊ အဲဒီကေန ဘယ္ပို႔လိုက္လဲဆိုေတာ့ ဒီပဲယင္း ရဲစခန္းကိုပို႔လိုက္တယ္။ ရဲစခန္းမွာ ခဏ ထိုင္ခိုင္းၿပီးေတာ့၊ တေယာက္က ရဲစခန္းမႉးနဲ႔ စကားေျပာၿပီးေတာ့ ဘဘတို႔ကို အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ထည့္လိုက္တာေပါ့။


ဘဘကိုက်ေတာ့ အမႈစစ္တဲ့ ႐ံုးခန္းေရွ႕နားက သံဇကာ ကာထားတဲ့ အခန္းမွာ ထားတယ္။ ဘဘနဲ႔အတူပါလာတဲ့ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စား ၃ ေယာက္ကိုေတာ့ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ထည့္တယ္။ သူတို႔ကိုမလုပ္နဲ႔ မလုပ္ပါနဲ႔ သူတို႔နဲ႔ က်ေနာ္က အတူတူ လာခဲ့တာပါေျပာေတာ့ သူတို႔ကမလုပ္ပါဘူး။ သူတို႔ကို အျပင္မွာပဲ အိပ္ခိုင္းမွာပါ။ သူတို႔အတြက္လံုၿခံဳေအာင္လို႔ပါဆိုၿပီးေတာ့ ဘဘလည္း ခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ အခန္းထဲ ေရာက္သြားတယ္။သူတို႔ကိုလည္း အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ မနက္မိုးလင္းတဲ့ အခါက်ေတာ့ ကားတစီး
ဝင္လာတယ္။ ဒိုင္နာကား ဖင္ထိုးၿပီးေတာ့ ဝင္လာေတာ့ ဒဏ္ရာရတဲ့ မႏၲေလးက ကိုလွဦး၊ေနာက္တေယာက္က က်ေနာ့္ကား ေမာင္းတဲ့ ကိုေအာင္စိုးဗ်ာ။ ကိုေအာင္စိုးက ဘယ္သူ႔ကိုတြဲခ်လာလဲဆိုေတာ့ ကိုတိုးလြင္။ ကိုတိုးလြင္ရဲ႕ တကိုယ္လံုးမွာလည္း ေသြးေတြ ရဲေနတယ္။ ေခါင္းမွာလည္း ေသြးေတြ စီးၿပီးေတာ့ ရဲရဲနီေနတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ လံုၿခံဳေရးယူတဲ့ ကိုတိုးလြင္က အမ်ားဆံုး အ႐ိုက္ရတာ ျဖစ္တယ္။ေဆးဝါး ကုသခြင့္လည္း မေပးပါဘူး။ အက်ဥ္းစခန္းထဲ ထည့္တယ္ေပါ့။ မနက္ပိုင္းက်ေတာ့အဖြဲ႔ခ်ဳပ္႐ုံးေတြကို ခ်ိတ္ပိတ္လိုက္္တဲ့အေၾကာင္း မီရာသတင္းေတြနဲ႔ ျပတာေပါ့ဗ်ာ။သူတို႔က ဘဘတို႔ ျမင္ေအာင္ ျပတာေပါ့ကြာ။ ဒီလိုမ်ဳိးျဖစ္လို႔ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္႐ုံးေတြကိုပိတ္လိုက္ရပါတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ လံုၿခံဳေရး အေၾကာင္းျပၿပီး ပိတ္တာေပါ့။ ေန႔ခင္းမွာ ဘဘကအိုက္လို႔ ေရခ်ဳိးခ်င္တာေပါ့။ မိသားစုေတြေနတဲ့ ဘားတိုက္ေတြေနာက္က လက္လႈပ္တြင္းမွာသြားခ်ဳိးရတာေပါ့။ သြားခ်ဳိးေတာ့ ဘာၾကားလဲဆိုေတာ့ အိမ္ေထာင္လိုင္းမွာေနတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြ အခ်င္းခ်င္း မေန႔က အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ေျပာတဲ့ဟာေတြ ၾကားတယ္။

ဘယ္လိုၾကားလိုက္လဲဆိုေတာ့ ငါမွာလည္းကြာ ႐ိုက္ရမယ့္ဟာက အမ်ဳိးသမီးေတြက ငါတို႔႐ိုက္မယ္ဆိုေတာ့ ေအာ္လိုက္တာကြာ၊ အကိုၾကီးရယ္ မလုပ္ပါနဲ႔ဆိုၿပီး ဝိုင္းၿပီးေအာ္ၾကဟစ္ၾက၊ ငိုၾကရယ္ၾကနဲ႔ကြာ။ ငါ့မွာက ႐ိုက္ရေတာ့မလို၊ ရယ္ရေတာ့မလိုျဖစ္ေနတယ္ကြာ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က စပ္စပ္ကေလး လုပ္လႊတ္လိုက္ေတာ့ ေအာ္လိုက္ၾကတာမ်ားကြာ ဆိုၿပီး၊ ၿပီးေတာ့မွ ရယ္ေမာသံေတြေပါ့ဗ်ာ၊ ဟားဟား ဟီးဟီးေပါ့ဗ်ာ။

ေအာ္ လက္စတက္ေတာ့ ညက လုပ္တဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းက လူေတြက ဒီကေကာင္ေတြပဲ ထင္တယ္။ဒီလိုေတာ့ မွန္းလို႔ ရတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလို သေဘာေတြလည္း ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္းအဲဒီကေန ျပန္လာၿပီးေတာ့ FIR ဖြင့္ၿပီးေတာ့ တိုင္ခ်က္ေတြဘာေတြ ေပးခဲ့ေသးတယ္ဗ်ာ၊အဲဒီည အိပ္ၿပီး ေနာက္တေန႔မွာ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးကို ခြဲၿပီးေတာ့ ပို႔တယ္။တခ်ဳိ႕လည္း ဘယ္ခြဲပို႔လဲဆိုတာကေတာ့ မသိရဘူး ေခၚသြားတာပဲ။ က်ေနာ္က သူတို႔နဲ႔အတူတူလိုက္မယ္ဆိုၿပီး ပစၥည္းေလးယူၿပီး ထြက္ေတာ့ က်ေနာ္ မလိုက္ရဘူး။ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြလည္း မလုိက္ရဘူး။

ဘဘတို႔ကို တေနရာပို႔မယ္ဆိုၿပီး ၁ ရက္ေန႔ ၃ နာရီမွာ ပို႔လိုက္တယ္။ ပို႔လိုက္ေတာ့ ဘယ္ေရာက္သြားလဲဆိုေတာ့ ကေလးၿမိဳ႕ အက်ဥ္းေထာင္ကို ေရာက္သြားေတာ့တယ္။

ဘဘတို႔ ေရာက္ေတာ့ ပထမဦးဆံုး ေတြ႔ရတာက ဆရာဝန္ေပါ့။ ဆရာဝန္က လာၿပီး ဘာေရာဂါေတြရွိသလဲေပါ့ဗ်ာ၊ ေမးတာေပါ့။ ဘဘက ေရာဂါရွိသမွ်ကို ေျပာျပတယ္။ ေျခေထာက္မွာလည္းေသြးေၾကာထံုးေရာဂါ ရွိတယ္။ ေသြးတိုးနည္းနည္း ရွိတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေဂါတ္လည္းရွိတယ္၊ ဆီးခ်ဳိလည္း နည္းနည္း ရွိတယ္။ သူတို႔လည္း မွတ္တမ္းတင္ထားတာေပါ့ဗ်ာ။ေဆး႐ုံက ဆရာဝန္က ကေလးၿမိဳ႕က လာတာဗ်ာ။ ကေလးၿမိဳ႕က ေဆး႐ုံက ကေလးေထာင္ကိုတေယာက္လႊဲထားေပးတယ္။ အဲဒီဆရာဝန္က ေဆးေတြဘာေတြ စစ္ေဆးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရွိစဥ္ ကာလအတြင္းမွာ လာၿပီးေတာ့ စစ္ေဆးတာေတြ လုပ္ေပးပါတယ္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ လူၾကီးေတြက မွာလိုက္ပါတယ္။ ဘဘတို႔ အားလံုးအတြက္လိုခ်င္တာရွိရင္၊ စားခ်င္တာရွိရင္ မွာပါ၊ သူတို႔ အကုန္လုပ္ေပးပါမယ္လို႔ေတာ့ေျပာတယ္။ သူတို႔ဆီက ၾကက္သြန္တို႔၊ ၾကာဇံတို႔ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြ လာေပးတယ္။ဘဘအေနနဲ႔ ေတာင္းတာျပဳတာ မလုပ္ဘူး။

ေန႔ၾကီးရက္ၾကီး အခါၾကီးေတြ က်ျပန္ေတာ့လည္း က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔သားေလးေတြနဲ႔လာၿပီးလုပ္ကိုင္ေပးတဲ့ ကေလးေတြ စားဖို႔ကေတာ့ စမူဆာေလး ဘာေလးညာေလး ၃ဝဝ ဖိုး၊ ၄ဝဝဖိုးေလာက္ကေတာ့ မွာဖူးတယ္။

အဲဒါကိုတာ့ ဘဘက ပိုက္ဆံေပးမယ္လို႔ေျပာေတာ့ သူတို႔က ပိုက္ဆံမယူဘူး။တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘဘက ပိုက္ဆံေပးတယ္။ ဥပမာ - ထမင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ထမင္းခ်ဳိင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးျဖစ္ဖို႔၊ ေရပုလင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေရသန္႔ဘူးေလးဘာေလးေတြအတြက္ ပိုက္ဆံေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ပိုက္ဆံေပးတာေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ တခုမွမယူပါဘူး။ လိုခ်င္တာရွိရင္ မွာပါ၊ သူတို႔လူၾကီးက မွာတယ္ျပဳတယ္လို႔ ေျပာတယ္။

တပတ္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ပို႔လိုက္တဲ့ အားရွိမယ့္အစားအေသာက္ေတြနဲ႔ ဘူးေတြခြက္ေတြ ရဖူးပါတယ္။ ႏွစ္ၾကိမ္သံုးၾကိမ္ေလာက္ ရဖူးတယ္။ေနာက္မွ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာတဲ့ အခါက်မွ ျခင္ေထာင္ေလးဘာေလး ေပးတယ္။ေအာက္ခင္းဖို႔ျပဳဖို႔ ေပးတယ္။ က်ေနာ္က ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေတာင္းတာကေတာ့ ကုတင္အျမင့္ေလး ေတာင္းတယ္။ ဒါေတာ့ မေပးပါဘူး။ က်ေနာ္က အခင္းနဲ႔ အိပ္ရတယ္။

အဲဒီလိုေနရင္းနဲ႔ ၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ က်ေတာ့ မနက္မနက္တိုင္း ႏႈတ္ဆက္ေတာ့၊အသံမၾကားရတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဘဘေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ ေရႊ႔သြားၿပီလို႔ ေျပာတယ္၊ ဘဘစိတ္မေကာင္းဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဘယ္မ်ား ပို႔လိုက္သလဲဆိုၿပီးေတာ့စိတ္ပူတာေပါ့။ က်ေနာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ဆရာဝန္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတု႔ိကိုေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္၊ ကားနဲ႔ လာေခၚတာေတြ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူတို႔ကိုေရႊဘိုေထာင္တို႔၊ မႏၲေလးေထာင္တို႔ ပို႔လိုက္တယ္ ထင္တာေပါ့။ ေနာက္မွာပဲ သိလိုက္ရတယ္၊ လႊတ္လိုက္ၿပီဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။

ဘဘကို ေဖာ္ေဖာ္ဝါရီလ ၁၃ရက္ေန႔ ညတည္းက ပလပ္စတစ္အိပ္ေတြ လာေပးတယ္။ မနက္ျဖန္က်ရင္အဘကို တေနရာ ပို႔ဖို႔ရွိတယ္။ ဘဘကလည္း ဘယ္ကို ပို႔မလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔လည္းမသိဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ဘဘစိတ္ထင္ အင္းစိန္ကိုမ်ား ပို႔မလား၊ ဘဘ စိတ္ထင္ေနမိတယ္။ေလယ်ာဥ္ပ်ံက မႏၲေလးကေန ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ မဂၤလာဒံုက လူေတြ
လာၾကိဳၿပီး၊ က်ေနာ့္ကို၁ဝ (က) နဲ႔ အိမ္မွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္က်တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ၆ ႏွစ္ေပါ့။
လြတ္လာတာမၾကာေသးဘူးေပါ့ဗ်ာ။

ဆက္ ပါအံုးမည္ _ သမိုင္းမွန္ မေပ်ာက္ကြယ္ေစခ်င္ေသာ ဆႏၵျဖင့္----Esther Ohn Mar —