ျကက္ရိုးဒႆန

ေႏြရာသီ။

အိမ္မွာ လူစံုသည္။ ေမာင္နွမေတြ ျပန္ဆံုျဖစ္ျကသည္။ အားလံုးက အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြ ျဖစ္ေနျကေတာ့ သူတို့မွာလည္း သားေတြ သမီးေတြနဲ့။ တစ္အိမ္လံဳး ကေလးကစားကြင္း ျဖစ္ေနသည္။ အေမကေတာ့ သူ့ေျမးေတြကို ျကည့္ျပီး ေပ်ာ္ေနသည္။ သူ့သားသမီးေတြကို ျကည့္ျပီး ျကည္နူးသည္။ သားေတြ၊ သမီးေတြ၊ ေျမးေတြအတြက္ ထမင္းဟင္း ခ်က္ေကြ်းရသည္ကိုပင္ မေမာနိုင္ပါ။ ပို၍ေတာင္ က်န္းမာေနလိုက္ေသးသည္။

အေမ၏ ေျမးမ်ားသည္ အသက္ သိပ္မကြာျက။ တစ္ေယာက္နွင့္ တစ္ေယာက္ ျကီးလွ ငယ္လွမွ တစ္နွစ္သာသာေပါ့။ ဒီေတာ့ ေဆာ့ရင္းစကားမ်ားျကသည္။ ရန္ျဖစ္ျကသည္။ ငိုျကသည္။ ျပန္ေခၚျကသည္။ ထိုေျကာင့္ ေႏြရာသီသည္ ကြ်န္ေတာ္တို့ မိသားစုအတြက္ အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါသည္။

အေမက ညေရာက္လွ်င္ သူ၏ေျမးမ်ားကို ပံုျပင္ေျပာျပေလ့ရွိသည္။ အေမ၏ ပံုျပင္မ်ားသည္ ေခတ္မမီေတာ့ပါ။ သို့ေသာ္ အေမက ေျပာသည္။ ေျမးငယ္မ်ားက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေမးသည္။

အေမက ယုန္နွင့္ လိပ္ပံုျပင္ကို ေျပာသည္။

“ဘြားဘြားျကီး၊ ယုန္က အအိပ္ျကီးတာကို ဘြားဘြားျကီး ဘယ္လိုလုပ္သိတုန္း”

“ပံုျပင္ထဲမွာ ပါတာပဲကြဲ ့”

“သားထင္တာကေတာ့ ယုန္က အအိပ္ျကီးလို့ ရွံဳးတာ မျဖစ္နုိင္ဘူး၊ လိပ္ေယာင္ ေဆာင္ထားတဲ့ ယုန္တစ္ေကာင္က ၀င္ျပီး ျပိဳင္လို့ ေနမွာေပါ့။ ဘြားဘြားျကီး ဘာသိလို့လဲ၊ အဲဒီလို လိမ္ျပီး အနိုင္ယူတာေတြ အမ်ားျကီးပဲ ဘြားဘြားရဲ့”

ပုရြက္ဆိတ္နွင့္ နွံေကာင္ပံုျပင္ကို ေျပာျပန္ေလသည္။

“နွံေကာင္တို့၊ ပုရြက္ဆိတ္တို့မွာ လူလို အသိဥာဏ္ရွိလို့လား ဘြားဘြားရဲ့”

“ရွိတာေပါ့ သားရဲ့၊ နွံေကာင္မွာလည္း နွံေကာင္ဥာဏ္၊ ပုရြက္ဆိတ္မွာလည္း ပုရြက္ဆိတ္ဥာဏ္ ေပါ့”

“ဒါဆိုရင္ သားက ပုရြက္ဆိတ္ကို မုန္းတယ္”

“ဘာလို့လဲ သားရဲ့၊ ပုရြက္ဆိတ္က ၀ီရိယ ရွိတယ္ေလ”

“ဟုတ္ဖူး ဘြားဘြားရဲ့၊ ပုရြက္ဆိတ္က သူခိုးပဲ။ လူေတြရဲ့ ဆန္ေတြ၊ အစားအစာေတြကို ခြင့္မျပဳဘဲ ယူတယ္။ ခိုးတယ္ ။ နွံေကာင္က မခိုးဘူး။ မယူဘူး။ ဘြားဘြားက သူခိုးပုရြက္ဆိတ္ကို သေဘာက်တယ္ေပါ့၊ သားကေတာ့ သူခိုးပုရြက္ဆိတ္ကို မျကိုက္ဘူး”

အေမ၏ ေျမးမ်ားက အဲဒီလို ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေျပာတတ္ျကသည္။ ဒီေန့ ေခတ္လူငယ္ေတြကိုး။ တခ်ိဳ့ကေလးမ်ားက္ အေတြးေကာင္းသည္။ တခ်ိဳ့က အေတြးရဲသည္။ ျဖန့္ေတြးတတ္သည္။ ေဖာက္ထြက္ေတြးတတ္သည္။

ေရႊလမွာ ယုန္၀ပ္လို့ ဆန္ဖြပ္တဲ့ အဖိုးအို ပံုျပင္ကို ေျပာျပန္ေလသည္။

“ဘြားဘြားျကီး၊ ဆန္ဖြပ္တဲ့ အဘိုးအိုက ဘာလူမိ်ဳးလဲ”

“ဘြားဘြားလည္း ဘယ္သိမလဲ ေျမးရဲ့”

“ဘာလူမိ်ဳးမွန္းလည္း မသိဘဲနဲ့ ဘြားဘြားက ဘယ္လိုလုပ္ျပီး သူ့စကားနားလည္တာတံုး”

ဘြားဘြားျကီးက သူ့ေျမးေတြ ေမးသမ်ွကို မေျဖနိုင္။ သူ့ေျမးေတါက ေရဒီယို၊ ကက္ဆက္ျဖင့္ ျကီးျပင္းခဲ့သူမ်ားမဟုတ္။ တီဗီြဂိမ္းျဖင့္ ျကီးျပင္းေနသူမ်ား၊ လက္ေတာ့ပ္ျဖင့္ ယဥ္ပါးေနသူမ်ား၊ အိုင္ပက္ပ္ျဖင့္ ေဆာ့ကစားေနသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ေခတ္ခ်င္းမတူ။ အျမင္ခ်င္းလည္းမတူျက။ သို့ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္အေမ၊ သူတို့ ဘြားဘြားျကီးက သူ၏ေျမးမ်ားနွင့္ စကားေျပာေနရသည္ကို ေက်နပ္ေနရွာသည္။

တစ္ေယာက္ကေမးသည္။ “လေပၚမွာ ေလမရွိဘဲ အဲဒီအဖိုးအို က ဘယ္လိုလုပ္ျပီး အသက္ရွင္လဲ ဘြားဘြား”

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေမးသည္။ “လေပၚက အဖိုးအိုက ဆန္ဖြပ္တယ္ဆိုတာ မျဖစ္နိုင္ဘူး။ ဘာေျကာင့္လဲဆိုေတာ့ လေပၚမွာ ေရမွ မရွိဘဲ။ဆန္တကယ္ဖြပ္တယ္ဆိုရင္ လေပၚမွာ ေရရွိလို့လား။ ဆည္ေတြ၊ ျမစ္ေတြ၊ ေခ်ာင္းေတြေကာ ရွိလို့လား ဘြားဘြား”

ဘြားဘြားျကီးက သူ့ေျမးေတြေျပာသမ်ွကို စိတ္မဆိုးတမ္း သူနားလည္သလိုေျဖေပးရွာသ္ည။

“လေပၚေရာက္ေနတဲ့ အဖိုးအိုက ဧည့္စာရင္းတိုင္ရသလား ဘြားဘြားရယ္၊ သားတို့ အခု လာျပီးလည္တာ ဧည့္စာရင္းတိုင္ရတယ္ေလ”

အဲလိုေတာက္တီးေတာက္တဲ့ ေမးတတ္တဲ့ ေျမးလည္းပါသည္။

“ဘြားဘြားျကီးရယ္၊ ယုန္က ဆန္ကိုလည္း မစားဘဲနဲ့၊ ဆန္ဖြပ္တဲ့ အဖိုးအိုနားမွာ ဘာျဖစ္လို့ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနရတာလဲ။ ခါျကက္ဥတို့၊ မုန္လာဥတို့ ဆိုရင္လည္း ဟုတ္ဦးမယ္။ဘြားဘြားျကီး ပံုျပင္ျကီးက မျဖစ္နိုင္ပါဘူး” အေမတို့ ေျမးအဘြား ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကို ျကည့္ျပီး ကြ်န္ေတာ့ စိတ္ထဲတြင္ ျကည္နူးေနမိသည္။

တစ္ေန့က သူ၏ေျမးမ်ားကို ရာဇ၀င္အေျကာင္း ေျပာေနျပန္သည္။

“သီေပါမင္းဆိုတာကို ေျမးတို့ျကားဖူးလား။ သူက ငါတို့ရဲ့ ေနာက္ဆံုးဘုရင္ဟဲ့။ သူက စာမဖတ္ဘူး။ ဗဟုသုတ လည္းတယ္။ အသက္ငယ္ငယ္နဲ့ ဘုရင္ျဖစ္ေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွားတယ္”

“ဘုရင္ဆိုတာ ဘာလဲ ဘြားဘြား”

“ဘုရင္ဆို တာ ဘုရင္ေပါ့ကြယ္။ လူေတြရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေပါ့။ သူ ့စကားကို နားေထာင္ရတယ္”

တစ္ေယာက္ကေမးသည္။

“ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ လူေတြရဲ့ စကားကို နားေထာင္ရတာလား၊ လူေတြက သူ ့စကားကို နားေထာင္ရတာလား”

သူ့ေျမး၏ ေမးခြန္းကို ဘြားဘြားျကီး ဘာမွ ျပန္မေျဖပါ။ တစ္ေယာက္ကေမးျပန္သည္။

“ဘုရင္ဆိုတာ လူေတြရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဆိုရင္ သူရဲေကာင္းေတြ၊ အာဇာနည္ေတြကေတာ့ လူေတြရဲ့ ေခါင္းေဆာင္လား ဘြားဘြား”

ဒီေန့ ေခတ္ကေလးမ်ားသည္ ေတြးရဲသည္။ ေမးရဲသည္။ ရဲ၀ံ့သည္။ ရင္ထဲရွိတာကို ေျပာရဲသည္။

ေနာက္တစ္ေယာက္က ေမးျပန္ေလသည္။ “ဘုရင္ဆိုတာ သူရဲေကာင္းလား ဘြားဘြား”

“ဘုရင္တိုင္းေတာ့ သူရဲေကာင္းမဟုတ္ခဲ့ဘူးကြဲ ့၊ တခ်ိဳ့ ဘုရင္ေတြကေတာ့ သူရဲေကာင္းေပါ့”

“ဒါဆိုရင္ သီေပါမင္းက ဘုရင္ဆိုေတာ့ သူရဲေကာင္းဘုရင္လား ဘြားဘြား”

“သူရဲေကာင္းလည္း မျဖစ္ခဲ့ဘူးး။ အာဇာနည္လည္း မျဖစ္ခဲ့ဘူး၊ ”

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုးတန္းတက္မည့္ ေျမးအျကီးေကာင္က ၀င္ျပီးေျပာေလသည္။

“ဘြားဘြားျကီး သားတို့ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမွာ သီေပါမင္းအေျကာင္းပါတယ္၊ သီေပါမင္းက သတၱိမရွိဘူး ဘြားဘြားရဲ့။ သူ ့ကိုလာျပီးဖမ္းတဲ့ “ကာနယ္စေလဒင္” ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္ကို သားဆိုရင္ ဓါးနဲ့ ခုတ္ပစ္မွာ”

တစ္ေယာက္က ၀င္ျပီးေျပာသည္။

“ဟိတ္ေကာင္၊ မင္းက ဓါးနဲ့ ခုတ္ရင္ သူက ေသနတ္နဲ့ ပစ္မွာေပါ့ကြ”

“ဟာ… မင္းကလည္း၊ သီေပါမင္းက ကာနယ္စေလဒင္ ကို ဓါးနဲ့ ခုတ္လို့ ကာနယ္စေလဒင္ ေသသြားခဲ့ရင္ သီေပါမင္းက ငါတို့ရဲ့ သူရဲေကာင္းျဖစ္ျပီကြ။ အဲဒီလို မဟုတ္ဘဲ ကာနယ္စေလဒင္ ေသသြားခဲ့ရင္ သီေပါမင္းက ငါတို့ရဲ့ သူရဲေကာင္းျဖစ္ျပီကြ။ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ကာနယ္စေလဒင္ က သီေပါမင္းကို ေသနတ္နဲ့ ပစ္လို့ သီေပါမင္း ေသသြားခဲ့ရင္လည္း သီေပါမင္းဟာ ငါတို့ရဲ့ အာဇာနည္ကြ”

အေမတို့ ေျမးအဘြားတစ္သိုက္ သီေပါမင္းအေျကာင္း ေျပာေနသည္ကို အေ၀းမွ ျကည့္ရင္း နားေထာင္ေနျပီး ေက်နပ္ေနမိသည္၊

“ေအးကြဲ ့၊ ေျမးေျပာသလိုဆိုရင္ သီေပါမင္းက သူရဲေကာာင္း ျဖစ္ခြင့္ လည္း ျကံုတယ္၊ အာဇာနည္ျဖစ္ခြင့္ လည္း ျကံုတယ္၊ သူမသိခဲ့ဘူး ။ သူအသံုးမခ်ခဲ့ဘးူး”

“သူရဲေကာင္းဆိုတာ ဘာလဲ ဘြားဘြား”

“သူရဲေကာင္းဆိုတာ လူအမ်ားအတြက္ ရဲ၀ံ့သူ၊ လူအမ်ားေကာင္းစားေရးအတြက္ အလုပ္လုပ္သူကို ေခၚတယ္ကြဲ ံ”

“ဒါဆိုရင္ သီေပါမင္းက ကြ်န္ေတာ္တို့ ေကာင္းစားေရးအတြက္ အလုပ္မလုပ္ခဲ့ ဘူးေပါ့”

ေျမးငယ္တစ္ေယာက္က ေမးျပန္သည္။

“အာဇာနည္ ဆိုတာ ဘာလဲ ဘြားဘြား”

“အာဇာနည္ဆိုတာ အမ်ားအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးမဖက္ဘဲ အသက္စြန့္ ၀ံ့တဲ့ သူကို ေခၚတာ”

“သီေပါမင္းက ဘာျဖစ္လို့ အသက္မစြန့္ ၀ံ့တာလဲ ဘြားဘြား”

ဘြားဘြားျကီးက မေျဖ။ ေျမးအျကီးေကာင္ တစ္ေယာက္က ေျဖသည္။

“ဟိတ္ေကာင္ရ၊ မင္းမွတ္ထား၊ အမ်ားအတြက္ မစဥ္းစားလ ို့ေပါ့ကြ၊ ကိုယ့္အတြက္ စဥ္းစားတဲ့ သူက အေသမခံရဲဘူး၊ အမ်ားအတြက္ စဥ္းစားတဲ့ သူေတြက အေသခံရဲတယ္”

သူ့ေျမးအျကီးေကာင္၏ အေျဖကို သူ့အဘြားက တအံ့တျသျဖင့္ နားေထာင္ေနရွာသည္။

“ဘြားဘြားျကီး၊ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူတယ္ဆိုတာ ဘာလဲဗ်”

“ပါေတာ္မူတယ္ဆိုတာ အေပါ့အပါးသြားတာမဟုတ္ဘူး၊ အိမ္သာတက္တာ မဟုတ္ဘူး၊ အဂၤလိပ္ဖမ္းသြားတာကို ေျပာတာ”

“ဘယ္လမ္းက ဖမ္းသြားတာလဲ ဘြားဘြားရဲ့”

“၃၅လမ္းေပါ့ဟယ္၊ ဟိုးအေနာက္ ေဂါ၀န္ျမစ္ဆိပ္ကို ဖမ္းသြားတယ္”“

“ဘာလုိ့ မႏၱေလးသူ၊ မ ႏၱေလးသားေတြက ဘုရင္ကို ျပန္ျပီး မလုတာလဲ”

ရန္ကုန္မွာေမြးတဲ့ ရန္ကုန္က ေျမးငယ္တစ္ေယ.ာက္က ၀င္ျပီးေျပာသည္။

“မႏၱေလးသားေတြက ငေျကာက္ေတြ၊ ၀င္ျပီးလုရင္ ရရဲ့သားနဲ့ အလကားေျကာက္ေနျကတယ္”

“ေျမးရဲ့ ၊ ဒီလိုလည္း မေျပာရဘးူး၊ မႏၱေလးသူ၊ မႏၱေလးသားေတြက သတိၱရွိတယ္။ ျမန္မာပဲဟယ္…သတိၱဘယ္နည္းမလဲ၊ ”

ရန္ကုန္သား ေျမးငယ္တစ္ေယ.ာက္က ၀င္ျပီးေျပာျပန္သည္။

“မႏၱေလးးသားေတြ သတိၱနည္းရင္ နည္းတယ္ေပါ့ ဘြားဘြားရယ္”

“ဒီလို မေျပာရဘူး၊ ဒီလိုမေတြးရဘူး ေျမးရဲ့၊ အဲဒီအခိ်န္တုန္းက သီေပါကိုယ္ေတာ္ေလး၇ဲ့ လုပ္ရပ္ေတြေျကာင့္ တိုင္းသူျပည္သားေတြက ဘုရင္ကို အလိုမက်ဘူး၊ မုန္းေနျကတယ္။ ဘုရင္က ေမာင္ႏွမေတြကို သတ္တယ္လို ့နန္းေတာ္အျပင္မွာ လူအမ်ားက ေျပာေနျကတယ္။ သတ္လိုက္တာလည္း အမ်ားျကီးဘဲ၊ မင္းတုန္းမင္းျကီးမွာ သားသမီးေတြ အမ်ားျကီးရွိတာကိုး၊ အဲဒါေတြ အားလံုးကို သတ္ပစ္လိုက္တာတဲ့။ တခ်ိဳ့လည္း ေျကာက္လို့ ထြက္ေျပးတယ္တဲ့။ ညီအစ္ကို အခ်င္းခ်င္းသတ္ျကတာ၊ တကယ္ရက္စက္တယ္။ အဲဒီလို ရက္စက္တဲ့ ဘုရင္ကို လူေတြက မခ်စ္ျကဘူး၊ ျပည္သူလူထု အက်ိဳးကို မျကည့္ဘဲ ကိုယ္ဘုရင္ျဖစ္ေရးကိုသာ ေ၇ွ့တန္းတင္တဲ့ အတြက္ သီေပါမင္းကို မႏၱေလးသူ၊ မႏၱေလးသားေတြက ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ျကည့္ေနလိုက္ျကတယ္လုိ့ ဘြားဘြားထင္တယ္။ သီေပါကိုယ္ေတာ္ေလးေနရာမွာ ေညာင္၇မ္းကိုယ္ေတာ္တို့၊ ေညာင္အုပ္ကိုယ္ေတာ္တို့ ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲကြယ္။ သူတို့ကို ျပည္သူေတြက ခ်စ္တယ္။ မႏၱေလးသူ၊ မႏၱေလးသားေတြက ခ်စ္တယ္၊ အားကိုးတယ္၊ သူတို့ ဆိုရင္ေတာ့ အသက္ေပးျပီး ကို လုမွာ ေသခ်ာတယ္။

ျပည္သူျပည္သားဆိုတာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္အတြက္ အသက္ေပးဖို့လည္း ၀န္မေလးျကဘူး၊ ကိုယ္လိုလားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္အတြက္ ဘာလုပ္ေပးရ၊ေပးရ ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္ည္းရွိျကတယ္။ လူဆိုတာ ကိုယ္မနွစ္သက္တဲ့၊ ကိုယ္မျကည္ျဖဴတဲ့ ကိုယ္မလိုလားတဲ့၊ ေခါင္းေဆာင္ေတြဆိုရင္ သူတို့နဲ့ မပူးေပါင္းဘူး။ သူတို့ ခိုင္းသမ်ွကို စိတ္မပါဘဲ ၀တ္ေက်တမ္းေက်လုပ္တယ္။ အရြဲ ့တိုက္တယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္ကိုျကည့္ေလ၊ မႏၱေလးသူ၊ မႏၱေလးသားေတြ အရြဲ ့တိုက္လိုက္ျကတာမွ ကြ်န္ကို ျဖစ္သြားေရာ”

အေမက အဲလို စကားေျကာရွည္ေနေတာ့ ေျမးေတြက အိပ္ပစ္လုိက္ျကသည္။

သူ့ေျမးေတြကို ျခင္ကိုက္မွာစိုး၍ ယပ္ေတာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခပ္ေနရွာတဲ့ အေမ့ကိုျကည့္ျပီး ကြ်န္ေတာ့ စိတ္ထဲတြင္ ပို၍ ခ်စ္လာေနမိသည္။

တစ္ေန့ မနက္မွာေတာ့….

အေမ၏ ေျမးတစ္သိုက္ ထမင္းစားရင္း စကားမ်ားျကသည္။

“ဘြားဘြားျကီးက မတရာဘူး၊ အငယ္မ ခ်စ္ေပါက္ကိုေတာ့ ျကက္သားဟင္းကို ရင္အုပ္ထည့္ေပးတယ္၊ ခ်စ္တိုးကို က်ေတာ့ ေပါင္သားေကြ်းတယ္။ မီးသားကိုက်ေတာ့ ျကက္ျမစ္ျကက္သည္း ေကြ်းတယ္။ သားကိုက်ေတာ ့ဖင္ပိုင္းနားက အသားကိုပဲေကြ်းတယ္”

“ေဟ့ေကာင္ မင္းကေတာ္ေသးတယ္၊ ငါ့က်ေတာ့ ရင္အုပ္နားက အရိုး႔ပဲေကြ်းတာ၊ ဘြားဘြားျကီးက မ်က္နွာလိုက္တယ္”

အေမက စိတ္မဆိုးဘဲ သူ့ေျမးမ်ား၏ ျပႆနာကို ေျပလည္ေအာင္ ၇ွင္းေပးေနရွာသည္။ ထို့ေန့က ေန့လည္စာကို “ျကက္သားေရခ်ိဳခ်က္” အေမက ခ်က္သည္။ အေ၀မတည့္ျက။

အေမက သူ့ေျမးမ်ားကို အသားေကြ်းသည္။ ေကာင္းေပ့ ညြန့္ေပ့ ဆိုတာကို ေကြ်းသည္။ အေမကေတာ့ ျကက္ေျခေထာက္ရိုးကိုသာ စားသည္။ အေမ့တြင္ သြားေကာင္းေကာင္းမရွိေတာ့ ။ သို့ေသာ္ ျကက္ေျခေထာက္ရိုးကိုသာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ျကီးစားသည္။

ေန့ခင္းဖက္တြင္ သူ၏ေျမးမ်ား တစ္ေ၇းတစ္ေမာ အိပ္ျကသည္။ အေမနွင့္ ကြ်န္ေတာ္ စကားေျပာျဖစ္သည္။

“အေမရယ္၊ အသက္လည္း ျကီးပါျပီ၊ ျကက္သားဟင္းခ်က္တာပဲ၊ ရင္အုပ္ေလးေပါင္ေလးစားပါ အေမရဲ့။ အားရွိေအာင္လုိ့”

အေမက ဘာမွ ျပန္မေျဖဘဲ ျပံဳး၍ ေနရွာသည္။

“ကြ်န္ေတာမွတ္မိသေလာက္ေတာ့ အေမရယ္၊ ျကက္သားဟင္းခ်က္တိုင္း အသားစားတာ မေတြ ့ဖူးဘူး၊ ေတာင္ပံရိုးပဲစားတယ္။ ေျခေထာက္ရိုးဘဲ စားတယ္။ အရိုးနားကပ္ေနတဲ့ အသားက ပိုျပီးခ်ိဳတယ္ဆိုလို့ ကြ်န္ေတာ္လည္း စားျကည့္ပါတယ္ အေမရယ္၊ ခ်ိဳဖို့ ေနေနသာသာ ဘာအသားမွ ကိုက္လို့၊ စားလို့ မရပါဘူး အေမရဲ့၊ ”

အေမက ကြ်န္ေတာ့္ဦးေခါင္းကို ပုတ္လိုက္သည္။

“ဒီမယ္သားရဲ့ အေမက လူျကီးေလ၊ ဒီအိမ္မွာ အျကီးဆံုးေလ၊ အိမ္ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေလ၊ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ အနစ္နာခံရတယ္ကြဲ ့”

အေမက စကားေျပာရင္း အိမ္နံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းု၏ ဓါတ္ပံုကို လွမ္းျပီး ျကည့္လိုက္သည္။

“သားစဥ္းစားမိရဲ့လား။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို အေမတို့ ဘာျဖစ္လုိ့ ခ်စ္တာလဲ၊ အနစ္နာခံလို့ မဟုတ္ဘူးလား သားရဲ့။ ဘယ္ေလာက္အထိမ်ားအနစ္နာခံခဲ့သလဲဆိုရင္ လြတ္လပ္ေရးရဖို့ တရုတ္ျပည္လည္း သြားခဲ့တယ္၊ ဂ်ပန္ျပည္လည္း သြားခဲ့တယ္။ ျပန္လာေတာ့လည္း စစ္တိုက္ရတယ္။ ျပီးေတာ့ အ၀တ္အစားေတာင္ သံုးေလးထည္ပဲရွိတယ္လို့ အေမတို့ သိရတယ္။ တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္သာ ေျပာတာပါကြယ္၊ အိမ္ေကာင္းေကာင္း၊ ကားေကာင္းေကာင္း၊ အစားအေသာက္ေကာင္းေကာင္း သူ့မွာ ေနမသြားရ၊ စီးမသြားရ၊ စားမသြားရရွာပါဘူး။ အခုဆိုရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ့ စာအုပ္ေတြ အျပင္မွာ ဖတ္လို့ ရေနျပီပဲ။ သားလည္း သိမွာပါ”

အေမက စိတ္ပါလက္ပါျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာေနရွာသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေျကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္ လွမ္းမွီသေလာက္ ဖတ္ရွဳဖူးပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ရိုးသားမွု။ တည္ျကည္မွု၊ ျပတ္သားမွု၊ ရဲရင့္မွုတို့ကို ကြ်န္ေတာ္ နွစ္သက္သည္၊ သေဘာက်သည္။

“ဒီမယ္သားရဲ့၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က က်ဆံုးသြားတယ္။ သူက်ဆံုးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ့မိသားစုအတြက္ ေျမတစ္ကြက္ မထားခဲ့နိုင္ဘုူး။ မိသားစုေနာင္ေ၇းအတြက္ ဘာလုပ္ငန္းမွလည္း ထူေထာင္မေပးခဲ့ဘူး။ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ့ ေျမစာရင္းဌာနမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနာမည္နဲ့ ေျမဂရန္ မရွိဘူး။ တုိက္ေတြ၊ အိမ္ေတြ၊ နန္းေတာ္ေတြ၊ စိန္ေတြ၊ ေရႊေတြဆိုတာ ေ၀းေရာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ က်ဆံုးသြားေတာ့ သူတို့ မိသားစုက ပန္းစိုက္ျပီး အသက္ေမြးခဲ့ တယ္လို့ အေမ ဖတ္ဖူးတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က တိုင္းျပည္အတြက္ တကယ္အနစ္နာခံခဲ့တဲ့ ပုဂိၢဳလ္ကြဲ ့။ အဲဒီလို အနစ္နာခံခဲ့လို့ သူ့ကို ဒီကေန့ အထိ လြမ္းျပီး ခ်စ္ေနျကတာေလ။ ျကက္သားဟင္းလို ေျပာရင္ တို့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ရင္အုပ္ေတြ၊ ေပါင္ေတြ စားဖို့ ေနေနသာသာ ေျခေထာက္ရိုး၊ ေတာင္ပံရိုးေတာင္ စားခြင့္ ရမသြားရွုာပါဘူး သားရယ္”

အေမက ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ ျကီးေျပာေနရွာသည္။

“မိခင္ ဖခင္ဆိုတာ အိမ္ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္၊ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဆုိတာ အနစ္နာခံရတယ္။ အခြင့္အေရး ရရင္ေတာင္ မယူရဘူး။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ထားရတယ္။ ေမတာၱနဲ့ ေလာကျကီးကို ဆက္ဆံရတယ္။

ဒီလိုပဲ ငါ့သား….ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဆိုတာ

ေငြေျကးခ်မ္းသာဖို့ထက္ ဂုဏ္သိကၡာခ်မ္းသာဖို့က ပိုအေရးျကီးတယ္။

ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဆိုတာ အုတ္ရိုးနဲ့ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ နန္းေတာ္ျကီးပိုင္ဆိုင္ဖို့ထက္ ျပည္သူ့နွလံုးသားနဲ့ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ နန္းေတာ္ျကီး ပိုင္ဆိုင္ဖို့ ပိုျပီး အေ၇းျကီးတယ္။

ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဆိုတာ စိန္ေတြ၊ ေရႊေတြ စီျခယ္ထားတဲ့ သရဖူကို ဦးေခါင္းမွာ ဆင္ျမန္းဖို့ထက္ အက်င့္သီလ သန့္စင္ျခင္းဆိုတဲ့ ေခါင္းေပါင္းကိုသာ ဦးေခါင္းမွာ ဆင္ျမန္းဖို့ ပိုျပီး အေ၇းျကီးတယ္။

ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဆိုတာ ကိုယ္ေမြးထားတဲ့ သားသမီးေတြက ကိုယ့္ကိုခ်စ္ဖို့ထက္ တိုင္းသူျပည္သားေတြက ကိုယ့္ကိုခ်စ္ဖို့ ပိုျပီး အေရးျကီးတယ္။

ဒီေတာ့ သားရယ္…

ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဆိုတာ စားရကံျကံုခဲ့ရင္လည္း အရိုးအရင္းပဲ စားရတယ္ကြဲ့။ ရင္အုပ္ေတြ၊ ေပါင္ေတြစားေနျပီး ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းျဖစ္ခ်င္လို့ ဘယ္ရမလဲကြယ္၊ သားပဲ စဥ္းစားျကည့္ပါ၊”

အေမက အိပ္ေမာက်ေနေသာ သူ၏ေျမးမ်ားကို ယပ္ေတာင္ခတ္ေပးေနရွာသည္။ ထိုေန့က မီးမလာပါ။ အေမေျပာသည့္ “ျကက္ရိုးဒႆန” သည္ တကယ္ေတာ့ ရိုးရိုးေလးပါ။ အရိုးစားတိုင္း အရိုးမစူးျကပါ။

အသားစားျပီး အရိုးစူးေနျကတဲ့ သူေတြ ကြ်န္ေတာ္တို့ ေခတ္သမိုင္းမွာ အမ်ားျကီး ပါလားလုိ့ ေတြးေနမိသည္။

ေျသာ္…

ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဆိုတာ အရိုးစားေပမယ့္ အရိုးမစူးျကပါလားဗ်ာ။

ဦးဘုန္း (ဓါတု)--

Be Happy,

Moe Moe.