သတ္ပံုမွားေသာ္လည္း

သတ္ပံုမွားေသာ္လည္း - ကိုေမတၱာ(သင္းအုပ္ဆရာ)
'ကုိးလလြယ္၊ ဆယ္လဖြား' သားသမီးမ်ားကို ၀မ္းႏွင့္လြယ္ကာ ေကြ်းေမြးေစါင့္ေရွာက္ရသူ 'အေမ' မ်ားသည္ အေတာ္ပင္ အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ သားႏွင့္ သမီးတို႔၏ အေဖတစ္ေယာက္အျဖစ္ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္လာရခ်ိန္၌ သားသမီးတို႔၏ ခ်စ္ေၾကာက္မႈကို ရရွိသည္ဟု ဆိုလ်င္ မမွားပါ။ 'ရိုေသမႈ' ဆိုသည္ကေတာ့ သူတို႔ေတြ ငယ္ရြယ္ေသးသမို႔ သိပ္ျပီးမထင္ရွားေသးပါ။ သမီးငယ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ပိုျပီး အေနနီးသည္။ သားၾကီးၾသရသ ျဖစ္သည့္ ဖိုးေကာင္းၾကီးကေတာ့ အေမႏွင့္ အေဒၚတို႔၏ အသည္းတံုးေပတည္း။


ကြ်န္ေတာ္၏ အေမက ကြ်န္ေတာ့ကို ဘယ္ေလာက္ထိ ခ်စ္ေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္ စာဖြဲ႔မျပတတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ လူငယ္ဘ၀က ရန္ကုန္သို႔ ေက်ာင္းလာတတ္စဥ္ အခါ၌ ခဲတန္ႏွင့္ စာရြက္ ၀ါၾကင္ၾကင္ကေလး၌ ေရးထားသည့္ မညီမညာ အေမ့၏ လက္ေရးႏွင့္ ဆံုးမစာကို ယခု ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ မ်က္ရည္ပင္ လည္ရသည္။ စာေလး၏ ေလးပံု သံုးပံုသည္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္ေၾကာင္းမ်ားသာျဖစ္၍ စာလံုးေပါင္း သတ္ပံု အမွားအယြင္းမ်ားစြာကို ေတြ႔ရေသာ္လည္း ဆိုလိုရင္းကား ကြ်န္ေတာ့အေပၚ သူဘယ္ေလာက္အထိ စိုးရိမ္ပူပန္ရေၾကာင္းမ်ား၏ ေနာက္တြင္ ၾကီးမားသည့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေတြ႔ရပါသည္။ ယခုေတာ့ အေမမရွိေတာ့ျပီ။

'ပန္းလိုလွ်င္ အပင္ပ်ိဳးတတ္မွ' ဟူေသာ လယ္တြင္းသား ေစာခ်စ္၏ စာအုပ္ကေလးကို တကူးတက ရွာ၀ယ္လာ၍လည္းေကာင္း၊ ေဒါက္တာေက်ာ္စိန္၏ ကေလးသူငယ္ ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္မႈဆိုင္ရာ စိတ္ပညာစာအုပ္ကို လည္းေကာင္း၊ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဇနီးျဖစ္သူ ေဒၚတိုင္းနီအား ေပးဖတ္ပါသည္။ 'မင္းသားကို သိပ္ျပီး အလိုမလိုက္နဲ႔ေနာ္' ဟုဆိုကာ အျပစ္တင္ေလသံျဖင့္ ေျပာသည္ကို လည္းေကာင္း၊ 'မင္းအလိုလိုက္လို႔ အခ်စ္ကို ေဖၚျပလြန္းလို႔ မင္းသားကို မင္းမႏိုင္တာ' ဟု ဆိုသည့္အခါတိုင္း သူမ၏ မ်က္ႏွာသည့္ ဘာမွမျဖစ္ေလဟန္၊ မထူးျခားသည့္ဟန္ျဖင့္ တံု႔ျပန္တတ္သည္။ ၾကာေတာ့လည္း 'မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူးကြာ' ဟူ၍ ကြ်န္ေတာ္ညည္းတြားမိေတာ့ သူမက ျပံဳးျပန္သည္။ တခါတရံ 'မင္းအေဖလာမွ တိုင္ေျပာမယ္' ဟူေသာ သူမ၏ စကားကို ကြ်န္ေတာ္က 'ဒါဆို မင္းက အေမတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျပီးမွ ကုိယ့္သားကို ကိုယ္မဆံုးမႏိုင္တာ မရွက္ဖူးလား' ဟု ခပ္ထန္ထန္ေလး ျပန္ေျပာတတ္သည္။ တခါတရံ၌ ဆိုရိုးစကားကို ဖ်က္၍ ကြ်န္ေတာ္က 'မိမဆံုးမ ဖမဆံုးမ' ဟု ျငင္းခုန္ ေျပာတတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္ေထာင္၌ ဘာျပႆနာမွ မရွိပါ။ ကြ်န္ေတာ့အထင္ သူမသားသမီးမ်ားကို အလိုလိုက္လြန္းသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္သည့္ ကိစၥ ႏွင့္သာ မၾကာခဏ စကားစစ္ထိုးပြဲ ျဖစ္ရတတ္သည္။ ရန္ပြဲေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သူႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခု သေဘာတူညီမႈရယူထားသည္။ တစ္ဦးက ဆံုမလွ်င္ တစ္ဦးက 'ကာဆီး၊ ကာဆီး မလုပ္ေၾကး' ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ သူမက ထိုအခ်က္ကိုေတာ့ လိုက္နာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးမေနခ်ိန္ အျပစ္ေပးေနခ်ိန္၌ ကာဆီး ကာဆီးေတာ့မလုပ္။ သို႔ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ့ ေနာက္ကြယ္ရာမွာ ျပန္၍ ေခ်ာ့သည့္ ပံုစံလုပ္ျပန္သည္။ သားေတာ္ေမာင္က ေျပာဖူးသည္ တဲ့။ ေလာကတြင္ သူအေၾကာက္ရဆံုးသူ ႏွစ္ဦးရွိသည္။ ပထမကေတာ့ "ဘုရားသခင္"။ ဒုတိယကေတာ့ ပါးပါး တဲ့။ ေကာင္းေရာ။ ဘုရားသခင္ကို ေၾကာက္သည္ဆို၍ ေတာ္ပါေသးသည္။ တစ္ခါက အသက္ (၇)ႏွစ္ေလာက္တံုးက ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ ရြာေရွ႔ လမ္းမေပၚတြင္ ေဆာ့ကစားေနစဥ္ ေတြ႔မိေသာသူမ်ားက ေမာ္ေတာ္ကား၊ ဆိုင္ကယ္မ်ား တိုက္သြားမည္ကို စိုး၍ လမ္းမေပၚမွာ မေဆာ့ရန္ တားျမစ္ၾကသည္။ သူက နားမေထာင္ေသာအခါ သူ႔အား ထိုသို႔ေျပာ၍ ေျခာက္လွန္႔ၾကည့္ၾကသည္ ..တဲ့။

'ဖိုးေကာင္းၾကီး ေျပာစကား နားမေထာင္ရင္ မင္းပါးပါးနဲ႔ တိုင္ေျပာမယ္ေနာ္' ဆိုရာ သူက ဘယ္လို ျပန္ေျဖသည္ ထင္ပါသလဲ။

'ပါးပါး မရွိဘူး၊ ခရီးသြားေနတယ္' ဟုဆို၏။ ထိုအခါ ထပ္မံ၍ 'ဒါဆို မင္းမိုးမိုးနဲ႔ တိုင္ေျပာမွာေပါ့ ' ဟု ေသြးတိုးစမ္းျပန္ရာ ကြ်န္ေတာ့သားက ဤသို႔ ျပန္ေျဖသည္တဲ့။

'မိုးမိုးကို မေၾကာက္ဘူး' ဟူသတည္း။ ထိုစကားသည္ လူၾကီးမ်ားမွ တဆင့္ သူ႔အေမနားဆီသို႔ ေရာက္သြားေသာအခါ ထိုညေန၌ သူ႔ (သားေတာ္ေမာင္) အေမ၏ အရိုက္ခံရသည္တဲ့။ (တုတ္ကေလး ေသးေသးႏွင့္ပါ)။ ကြ်န္ေတာ္က ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို ဇနီးသည္အား ျပန္ေမးေသာအခါ သူမက 'သူ႔ကိုမေၾကာက္ဘူး' ဟူေသာ စကားေၾကာင့္မဟုတ္ပဲ ....

သူလမ္းမေပၚမွာ ထြက္ေဆာ့တာ၊ ကားတိုက္ခံရရင္၊ ဆိုင္ကယ္ တိုက္ခံရရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ? ေနာက္ေနာင္ ထိုသို႔ မလုပ္ရန္ ဟုေျဖသည္။ 'ေကာင္းေလစြ' ဟုဆိုရင္း 'ဒါဆို မင္းကို မေၾကာက္ဘူး ဆိုတဲ့ စကားအတြက္ေရာ' ဆိုရာ သူမက 'ေၾကာက္စရာလိုလို႔လား?' ကြ်န္မက သူ႔အေမပဲ ဆိုတဲ့ စကားအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ေဒါသထြက္ရျပန္သည္။ ရွိေစေတာ့။

ကြ်န္ေတာ့သားသည္ ဗီဇအရ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ တူတာေတြ အေတာ္ရွိသည္။ 'ေၾသာ္ .. သားနဲ႔ အေဖပဲကိုး ' ဟု မွတ္ခ်က္ခ်လိုကလည္း ခ်ႏိုင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္က ငါးရွာ၊ ဖားရွာ၊ အလြန္မွ ၀ါသနာပါသည္။ ရွာလွ်င္လည္း ရတတ္သည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆို ငါးမွ်ားတံေတြႏွင့္ တေနကုန္ ေပ်ာက္ေနေတာ့သည္။ ဒီေတာ့ ဒီေကာင္ကေလးလည္း အေဖတူသားမို႔ ငါမွ်ားမႈကို အလြန္မွ ၀ါသနာပါသည္ထင္သည္။ ကြ်ဲေက်ာင္း၊ ႏြားေက်ာင္း၊ ရြံ႔ဗြက္ထဲ ငါးဆင္းဖမ္းျပီး ငါးေတြ ျပန္ယူေပးလာလွ်င္ေတာ့ သူ႔အေမက သူ႔ကို ေၾကာ္ေပးတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ အစိုးရိမ္ၾကီးလြန္းေသာ ကြ်န္ေတာ့မိန္မ ေဒၚတိုင္းနီကေတာ့ သူ႔သား တေနကုန္ေပ်ာက္ေနျပီး ငါးသြားမွ်ားတာကို လံုး၀မၾကိဳက္၊ ေရထဲသို႔ ျပဳတ္က်ျပီး ေရနစ္မွာကို စိုရိမ္သည္ တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္က ဟားတိုက္၍ ေအာ္ရယ္မိသည္။ 'မင္းသားကို ေရနစ္မွာ စိုးရိမ္ေန၊ မင္းသားက ေရထဲမွာ ဖ်ံေတာင္ အရံႈးေပးေလာက္တယ္' ဟု က်ိဳးေၾကာင္း သိျပီးေျပာေတာ့ 'စိုးရိမ္လို႔ပါ' ဟု မိန္မကေျဖသည္။ တစ္ခါကလည္း ကြ်န္ေတာ္ ရြာထဲမွာ သြားလာရင္း သားေတာ္ေမာင္ ႏွင့္ သူ႔အေမ၏ ဇတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို ၾကားရခဲ့ျပန္သည္။


ထိုဇတ္လမ္းအစက ကြ်န္ေတာ္မသိ။ ေနာက္မွ ရြာထဲရွိ မိခင္တစ္ဦးက ရယ္ေမာ၍ ေျပာျပမွ ဇနီးသည္ ေဒၚတိုင္းနီအား ဂရုဏာ ေဒါသျဖစ္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ခုေသာ ညေနခင္းေလး၀ယ္ သားေတာ္ေမာင္ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ သူမ ထံုးစံအတိုင္း စကားစစ္ထိုးပြဲေလး စတင္ရပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ကပင္ စတင္၍ စကားစစ္ထိုးပြဲကို ဖြင့္လိုက္သည္။

"ကဲ ... ကဲ .. ေဒၚတိုင္းနီ (ေခၚ) ေဒၚအလိုလိုက္မၾကီးေရ ... ငါၾကားခဲ့ရတဲ့ သတင္း ဟုတ္မဟုတ္ ေျဖပါဦး" ဟု ဆိုရာ၊ သူမက ကြ်န္ေတာ့ကို 'ဘာမ်ားလဲ' ဟူေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ျပန္၍ၾကည့္သည္။ သူမက ထမင္းဟင္း ခ်က္ေနသည္မို႔ အနားတြင္ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ရင္း ေျပာေနသည္ျဖစ္သည္။

'ဟို တေန႔က မင္းရဲ့သား ငါးမွ်ားသြားတာကို မင္းက တုတ္တေခ်ာင္းနဲ႔ လုိက္ျပီး ရွာတယ္ဆို ... ဟုတ္လား? ' ရုိက္မလို႔ေပါ့ေလ.....

'ဟုတ္တယ္ေလ ... စာေမးပြဲက နီးေနျပီဆိုေတာ့ စာက်က္ပါ။ ဘယ္မွ မသြားပါနဲ႔လို႔ ေျပာထားတာကို နားမေထာင္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သူငါးမွ်ားေနတဲ့ ဆီကို လိုက္ရွာျပီး' ကြ်န္ေတာ္က သူမစကားကို ျဖက္၍

'"ေအာင္မယ္ေလး .. မယ္မင္းၾကီးမ ... ငါ့မိန္းမ အေတာ္ဆံုးေလးရယ္... မင္းရဲ့ ဘယ္ရဲ့ ဘယ္ဘက္လက္ထဲမွာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္း ကိုင္သြားျပီးေတာ့ ... ညာဘက္လက္ထဲမွာ ဘာကိုင္သြားသလဲ ? ... ငါ့ကို မွန္မွန္ ျပန္ေျပာစမ္း" သူမက ကြ်န္ေတာ့္ကို ခ်က္က်က်ေမးလိုက္သျဖင့္ ေၾသာ္ ... သိသြားျပီးကိုး ... ဟူေသာအၾကည့္ျဖင့္ ....
"အင္းေလ .. ထမင္းခ်ိဳင့္ကိုင္သြားတာေပါ့ .. " ဟု ေလသံေအးေအးျဖင့္ ျပန္၍ေျဖသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ ေလသံျဖင့္ ရယ္လိုက္ျပီးေနာက္ ...
"ေကာင္းတယ္.. ေကာင္းလိုက္တာ ... မင္းက မင္းသားကို လိုက္ရွာတာ ဒုတ္နဲ႔ ဆံုမျပီး ျပန္ေခၚလာဖို႔ထက္ ငါ့သားေလး ထမင္းဆာေနေရာ့မယ္။ လိုက္ရွာျပီး ထမင္းေကြ်းမယ္ ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ေပါက္မေနဘူးလား။ အဲဒီလိုသာ ၾကပ္ၾကပ္လုပ္ .. မင္းသား ေမာင္နားေကာက္ ... မင္းမသြားေစခ်င္တဲ့ေနရာကို မင္းစကား နားမေထာင္ပဲ သြားတိုင္း ထမင္းစားခ်ိန္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနလည္း အခ်ိန္တန္ရင္ ငါ့အေမ ဂ်ိဳင့္ဆြဲျပီး လိုက္လာမွာပဲဆိုျပီး ဘယ္ေတာ့မွကို ျပန္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ နားလည္လား" ဟုဆိုကာ အသံခပ္မာမာ ကေလးေျပာလိုက္ေတာ့ သူမက သူခိုးလူမိသြားသည့္ ပံုစံမ်ိဳးႏွင့္ ......
"အဟင္း .. ဟင္း .. " ဟုဆိုကာ ရယ္ျပီးမွ "ဆရာၾကီးရယ္" ဟု ျပန္ေျပာပါသည္။ သူမက ကြ်န္ေတာ့ကို ထိုသို႔ ေခၚတတ္သည္။ "ဆရာၾကီးသား၊ ဆရာၾကီးသမီး " ဟူ၍လည္း ညႊန္းတတ္သည္။ "သူထမင္းစားေမ့ျပီး ငါးမွ်ားအရွိန္တက္ေနေတာ့ ေတာ္ၾကာေန အစာအိမ္ေရာဂါေတြ၊ ဘာေတြ ျဖစ္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ" ဟု ဆင္ေျချဖင့္ တံု႔ျပန္သည္။
သူမက ထိုသို႔ ရယ္ရင္း အျပစ္၀န္ခံသလို ေျပာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္က ပို၍ ေဒါသထြက္ စိတ္တိုလာကာ ....
"ဟင္း ... အစာအိမ္ေရာဂါ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ပေလ့ေစေပါ့၊ သူ႔ဗိုက္နဲ႔သူ ဆာလာရင္ ျပန္လာစားမွာေပါ့ကြ ... ခုေတာ့ မင္းက အဲဒီလုိ ၾကပ္ၾကပ္လုပ္၊ ၾကပ္ၾကပ္ အလိုလိုက္... ေနာက္ဆိုရင္ မင္းရဲ့သားကို မိုးလင္းတာနဲ႔ ေတြ႔ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ငါဘယ္ကိုပဲ ေရာက္ေရာက္ ငါ့အေမက ေတြ႔ေအာင္ လိုက္ရွာမွာပဲ ဆိုျပီးေတာ့ .... ဟင္း ... မင္းေတာ့ေလ ..." ဟုဆိုကာ အတင္းဖိေဟာက္ေတာ့မွ သူမက ဘာမွျပန္မေျပာ၊ ျငိမ္ေနျပန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က အားမရေသး၍ ဆက္လက္၍ "ကဲ ... အခုလုပ္ပံုေတြဟာ သတ္ပံုလြဲေနျပီကြ၊ ငါေျပာထားတယ္မဟုတ္လား၊ ပန္းလိုရင္ အပင္ကို ပ်ိဳးတတ္မွ ဆိုတာေလ၊ အခုေတာ့ ... ဟင္း ... ေျပာစမ္း၊ မင္းဘာေၾကာင့္ ငါ့စကားကို နားမေထာင္ပဲ .. ဘာလို႔ အခုလို လုပ္ရတာလဲ.... အဲဒါကို ငါသိခ်င္တယ္၊ သားသမီးအတြက္ မင္းရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ဦးတည္ခ်က္က ဘာလဲ" ကြ်န္ေတာ့စကားအဆံုးတြင္ သူမက ေအာင္ျမင္ေသာ စစ္သူၾကီးကဲ့သို႔ ကြ်န္ေတာ့ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ျပီးေနာက္ ထမင္းအိုးကို ေမႊေနရာမွ
"ဘာလုိ႔လဲ ... ဟုတ္လား ... ဟင္း ... ဟင္း ..." ဟုရယ္ရင္း ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာခ်လိုက္ပါသည္။
"ကြ်န္မက သူ႔အေမ ျဖစ္ေနလို႔ေပါ့ရွင္" တဲ့။
ကြ်န္ေတာ့ခမ်ာ သူမအား ဘာမွ ေျပာစရာ၊ ေခ်ပစရာ မရွိသည့္ အဆိုတစ္ရပ္ကို အတင္ခံလိုက္ရသလို ခံစားလိုက္ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လူငယ္ဘ၀က အေမ၏ သတ္ပံုမွားေသာ စာ၏ေနာက္၀ယ္၌ ရွိေသာ ေမတၱာကိုလည္း ျပန္ျပီး သတိရမိပါသည္။ "အေမမ်ားသည္ သားသမီးမ်ား၏ ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္ေနမႈကို ၾကာရွည္ လစ္လ်ဴရႈ ထားႏိုင္စြမ္းမရွိၾကပါေၾကာင္း" ကြ်န္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းၾကီး နားလည္ သေဘာေပါက္သြားခဲ့ရပါေတာ့သည္။

ကိုေမတၱာ (သင္းအုပ္ဆရာ)


မွတ္ခ်က္။ သင္းအုပ္ဆရာတစ္ေယာက္၏ ဖြင့္ဟ ၀န္ခံခ်က္ (အပါအ၀င္ ၀တၱဳတို ေဆာင္းပါးမ်ား) စာအုပ္မွ တဆင့္ ေဖၚျပပါသည္။
http://www.murann.com/ezine/index.php?option=com_content&view=article&id=149:2010-06-06-06-11-40&catid=3:literature&Itemid=7