“၀ါးလုံးေခါင္းထဲမွာ သာတဲ႔လ”

by Soe Min on Monday, October 29, 2012 at 5:59am

တရုတ္ဘာသာနဲ႔ ေလာ္က်ား လို႔ေျပာတာကို ဘာသာျပန္္ဖို႔ေတာ္ေတာ္ ခက္ပါတယ္။ အိမ္အိုေဟာင္းလို႔ တိုက္ရိုက္ျပန္လို႔ရေပမယ္႔ ဆိုလိုခ်င္တာ အဲဒါ မဟုတ္ေသးဘူး။ လူလားမေျမာက္ခင္ ကေလးဘ၀က ေနထိုင္ႀကီးျပင္းရာ အရပ္။ အိမ္လည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဇာတိရပ္ရြာ၊ နိုင္ငံ ျပည္နယ္ လို႔လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး၊ ေပ်ာ္သည္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္ဆင္းရဲသည္ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္႔ခံစားခ်က္ နဲ႔ သေဘာထား ဘယ္လိုရွိရွိ၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ကို တျခားဘာနဲ႔မွမတူေအာင္ သက္ေရာက္မႈအရွိဆုံး ေနရာထိုင္ခင္းတစ္ခု၊ ဘယ္ေနရာသြားသြား အတြင္းစိတ္ထဲကေန အရိပ္လိုလိုက္ပါလာမယ္႔ အတိတ္က ေနရာေဟာင္းတစ္ခု လို႔ေျပာရင္ ပိုမွန္ပါလိမ္႔မယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာပဲ ျပန္ေရာက္သြားသြား ဆြတ္ပ်ံ႕လြမ္းေမာၿပီး စိတ္အစဥ္က အတိတ္ကို ျပန္ေရာက္သြားေစတာဟာ တျခားဘယ္ေနရာေတြနဲ႔မွ မတူတဲ႔ ထူးျခားခ်က္ပါ။

ယင္းမာအတြက္ေတာ႔ ရွန္ဟိုင္းဟာ အဲလိုေနရာေဟာင္းကေလးပါ။ မိုင္ေထာင္ေက်ာ္ေ၀းတဲ႔ ခ်န္က်င္းမွာ ေမြးခဲ႔ေပမယ္႔ ငါးႏွစ္သမီးကတည္းက ရွန္ဟိုင္းမွာ ေနခဲ႔တာကိုပဲ တေအာင္႔ေမ႔ေမ႔ ရွိတယ္။ သူမ်ားေတြက မင္းဘယ္ကတုန္း ဆိုရင္ ဘယ္လိုေျဖရမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ေဟာင္ေကာင္မွာ ေနဖူးတယ္။ လန္ဒန္မွာလည္း ေနဖူးတယ္။ အေမရိကားမွာလည္းေနေနတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဘယ္ေတာ႔ျဖစ္ျဖစ္ ရွန္ဟိုင္းကေလ လို႔သာ ေျဖခ်င္တယ္။ ကိုယ္႔ရွိတဲ႔ မေနာကံေတြ ၀ဇီကံေတြအားလုံး ရွန္ဟိုင္းမွာပဲ တ၀ဲလည္လည္ရွိတယ္။ ၁၀ ႏွစ္သမီးမွာ ရွန္ဟိုင္းနဲ႔ အန္တီေလးကို ခြဲၿပီး ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားေနကတည္းက ျပန္မေရာက္ပဲ ေဟာင္ေကာင္၊ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္၊ လန္ဒန္ မွာ က်င္လည္ခဲ႔ေပမယ္႔ မၾကာခဏ အိမ္ကိုျပန္ေျပးသြားတယ္ လို႔ အိပ္မက္မက္တာ ေဆးေက်ာင္းတက္တဲ႔အထိပဲ။ ေဆးေက်ာင္းမွာ တရုတ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢဖြဲ႔ျဖစ္ေတာ႔ ကိုယ္လိုအိမ္လြမ္းသူေတြစုၿပီး စေနေန႔တိုင္း ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ လုပ္စားၾကတယ္။ ေရေႏြးၾကမ္းေမႊးေမႊးေလးေတြ ေသာက္တယ္။ ႏွင္းေလွ်ာစီးတယ္။ အိမ္အေၾကာင္းေတြ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ထိုင္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ငါ ဒီတစ္သက္ အိမ္ကို ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္ေရာက္ပါ႔မလဲ မသိဘူးဆိုတဲ႔ စိတ္ဟာ အသက္ေတာ္ေတာ္ႀကီးႀကီးထိ ေတြးမိတိုင္း နာက်င္ေစတယ္။ မေရာက္ႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ ေရာက္လည္း အရင္တုန္းကလို မဟုတ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ဖိုးဖိုး ခဏခဏေျပာဖူးခဲ႔တဲ႔ ေျပာင္းလဲျခင္းတရားသာလွ်င္ အၿမဲတမ္းမေျပာင္းမလဲ ရွိေနမယ္႔တရားဆိုတာ သိပ္မွန္တာပဲ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အဲဒါကို သေဘာမေပါက္ၾကပါဘူး။ သူတို႔တစ္ဘ၀လုံး အိမ္လြမ္းစိတ္နဲ႔ ျဖတ္သန္းၾကတယ္။ အထူးသျဖင္႔ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားခိုက္မွာ အိမ္ကိုအေရာက္ျပန္ႏိုင္မွ ဘ၀ဟာ အဓိပၸါယ္ရွိလိမ္႔မယ္ လို႔ ထင္ၾကတယ္။ အဲလိုလူေတြထဲမွာ စစ္သူႀကီး ရွန္းယုလည္းပါတယ္။ တရုတ္ျပည္တစ္၀ွမ္းလုံးမွာ ထိပ္ထိပ္ႀကဲ စစ္အာဏာရွင္ႀကီး ျဖစ္လာတဲ႔အခါ ရွန္းယန္မွာ အေျခခ်ၿပီး သူ႔အာဏာခိုင္ၿမဲေအာင္ လုပ္မယ္႔အစား ဇာတိေျမျပန္ၿပီး သူရထားတဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈေတြကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျပခ်င္ပါသတဲ႔။ ႏို႔မို႔ဆို အဖိုးတန္ ဘရိုကိတ္ျခဳံလႊာႀကီးဆင္ၿပီး လမိုက္ညမွာ လမ္းေလွ်ာက္ျပေနသလို ေနမွာေပါ႔တဲ႔။ “yi jin ye xin” (dressing in the finest brocades to parade in the dark of night) ကိုယ္ငယ္ငယ္ကေတာ႔ အိမ္မွာေနရင္း ဘယ္မွမသြားပဲ အ၀တ္သစ္အစားသစ္ေတြ ၀တ္ထားလို႔ရွိရင္ အဖြားက “၀ါးလုံးေခါင္းထဲ လသာေနတယ္။” လို႔ ေကာင္းခ်ီးေပးေလ႔ရွိတယ္။

ဟုန္မင္ယန္ကျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လ်ဴဘန္လုပ္တဲ႔အလုပ္ကေတာ႔ ရန္သူကိုသတင္းေပးတဲ႔ ေကာလူႀကီးမင္းကို ကြပ္မ်က္ရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ရက္အနည္းငယ္အၾကာ စစ္သူႀကီးရွန္းယု ၿမဳိ႔ေတာ္ကို ၀င္လာတဲ႔အခါ ျမက္ကေလးတစ္ပင္ေတာင္ အျပတ္အေတာက္မရွိ ၀င္ခဲ႔တယ္ဆိုတဲ႔ လ်ဴဘန္နဲ႔ဆန္႔က်င္စြာ သတ္ျဖတ္ လုယူ မီးတိုက္ ဖ်က္ဆီးၿပီးမွ ဘီလူးဆိုင္းတီးလို႔ ၀င္လာတယ္။ ခ်င္နိုင္ငံလက္ေအာက္ခံဘ၀မွာ သူ႔အဖိုးစစ္သူႀကီး ကိုယ္႔လည္ပင္းကိုယ္လွီးသြားရတုန္းက ရွန္းယု ၁၀ ႏွစ္သားေလးပဲ ရွိပါဦးမယ္။ အဲဒီကတည္းက ပ်ဳိးထားတဲ႔ အမုန္းမီးေတာက္ေတြဟာ သူ႔ဦးရီးေတာ္ကို ခ်င္ရဲမက္ေတြ ကြပ္မ်က္လိုက္တဲ႔အခါ တဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနခဲ႔ပါၿပီ။ အခုေတာ႔ အဲဒီမီးေတြ ေလာင္ကၽြမ္းသြားဖို႔ရာ ဘာအတားအဆီးမွ မရွိေတာ႔ဘူးေလ။ မိုးေအာက္ေျမျပင္ အင္အားအႀကီးဆုံး စစ္ဘုရင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ႔ၿပီ။ အသက္ကေလးမွ ၂၆ ႏွစ္ ရွိေသးတာ။ စာနာရမလား။ သနားရမလား။ ညွာတာေထာက္ထားရမလား။ တရားမွ်တမႈ၊ ဥပေဒစိုးမိုးမႈ၊ အဲဒါေတြ ဘာမွလာမေျပာနဲ႔။ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ အမုန္းရယ္ ကလဲ႔စားရယ္ကလြဲရင္ ဘာဆိုဘာမွ မရွိဘူး။ ခ်င္မွန္ရင္ ရန္သူ၊ လူလို႔ေတာင္ သေဘာမထားဘူး။ လက္နက္ခ်ထားတဲ႔ ခ်င္ဘုရင္မင္းျမတ္ ဇီယင္းဟာ အျခားသူမ်ားလို ေဂ်ာင္ေကာနိုင္ငံေရးကစားတာ ခံရရွာသူသာျဖစ္တယ္ လို႔လည္း နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ ဒီေကာင္ ခ်င္ဘုရင္။ ငါ႔ဦးေလးကို သတ္တာ ဒင္းလက္ခ်က္။ တစ္ေယာက္မွ အရွင္မထားနဲ႔။ တစ္မ်ဳိးလုံးျဖဳတ္ပစ္ လို႔ အမိန္႔ေပးပါတယ္။ သူ႔မ်က္စိေအာက္မွာ လ်ဴဘန္က အထိအခိုက္ အပ်က္အစီးမရွိ ထိန္းသိမ္းထားတဲ႔ ရွန္းယန္နန္းေတာ္ႀကီးနဲ႔ ေက်ာင္း၊ ကန္၊ တံတား၊ ဥယ်ာဥ္၊ သခၤ်ဳိင္းေတာ္ အေဆာက္အဦးမ်ားဟာလည္း လုပ္သားသန္းေပါင္းမ်ားစြာ အသက္ေသြးေခၽြး၊ မ်က္ရည္ေတြ ဘ၀ေတြရင္းလို႔ တည္ေဆာက္ထားတယ္လို႔လည္း မျမင္ႏိုင္ပါဘူး။ စိစိညက္ညက္ အမႈန္႔ေခ်ပစ္စရာ ရန္သူ႔စခန္းလို႔သာ သေဘာထားေတာ႔တယ္။ အဲဒီအရာေတြအားလုံးဟာ သူ႔လက္ေအာက္ေရာက္ေနၿပီး သူပိုင္ပစၥည္းေတြ ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာေတာင္ သတိမရနိုင္ေလာက္ေအာင္ အာဃာတေတြ ႀကီးေနပါတယ္။ လိုခ်င္သမွ်ယူငင္ၿပီး တစ္နန္းေတာ္လုံး မီးေလာင္တိုက္သြင္းလိုက္တာ သစ္နဲ႔ေဆာက္ထားတဲ႔ နန္းေတာ္မို႔ တမဟုတ္ခ်င္း ေလာင္ကၽြမ္းကုန္တာေတာင္ ျပာက်သြားတဲ႔အထိ သုံးလေလာက္ ၾကာပါသတဲ႔။ ပထမေျမာက္ဧကရာဇ္မင္းရဲ႕ သခၤ်ဳိင္းေတာ္ကိုလည္း ေဖာက္ထြင္းၿပီး လိုခ်င္သမွ် လက္နက္ကိရိယာ ရတနာေတြ ယူငင္ၿပီး မီးတိုက္ခဲ႔ျပန္သတဲ႔။

ျမင္ျမင္သမွ် မ်က္စိေအာက္ကအရာေတြကို ဘယ္ဟာမွ အေကာင္းမက်န္ေအာင္ ပ်က္စီးေစတဲ႔ ရွႏ္းယုကို ျပာပုံၾကားမွာ တုတ္ကေလးေတြနဲ႔ ဆြကာဆြကာ ကိုယ္ပစၥည္းအကၽြမ္းအေလာင္ကေလးေတြ လိုက္ေကာက္ရတဲ႔ ရွႏ္းယန္ၿမဳိ႔သားေတြက ရြံေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္သြားပါေတာ႔တယ္။ အားမတန္လို႔သာ မာန္ေလွ်ာ႔ရတယ္။ အလွည့္ဆိုတာ ေရာက္လို႔ကေတာ႔ ဘယ္သူကမွ လက္ေႏွးမယ္႔ပုံ မရွိဘူး။ ရသမွ်ထုတ္ပိုးယူငင္ၿပီး ရွန္းယန္ရဲ႕ အလွဆုံးအပ်ဳိစင္ကေလးေတြကို ေခၚေဆာင္လို႔ ထြက္ေတာ္မူေတာ႔မယ္႔ ရွန္းယုကို သူ႔လက္ေအာက္က စာေပပညာရွင္တစ္ေယာက္က နားခ်ပါတယ္။ ခ်ဴ ျပန္မယ္႔အစား ရွန္းယန္ကပဲ တျပည္လုံးကို လွမ္းအုပ္ခ်ဳပ္လို႔ရသားပဲတဲ႔။ ရွန္းယုက သူကိုယ္တိုင္ တိုက္ထားတဲ႔ မီးေလာင္ျပင္ႀကီးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး “မိုးေအာက္ေျမျပင္ တခြင္လုံး သိမ္းယူအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ႔ မင္းပဲျဖစ္ပေစ ကိုယ္႔ေျမကိုယ္ျပန္မေရာက္လို႔ကေတာ႔ ဘရိုကိတ္တေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ညဥ့္ေခါင္ေခါင္ လမ္းသလားရသလို ေနမွာေပါ႔။” တဲ႔။ သေဘာထားက်ဥ္းေျမာင္းလိုက္တာ လို႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္သြားတဲ႔ စာေပဆရာေလးဟာ “ဒီလူကေတာ႔ ခ်ဴႏိုင္ငံကလူေတြကို မတန္မရာ အ၀တ္ေတြဆင္ဖို႔ျပင္ေနၿပီ။ အဲသည္ေကာင္ေတြက ေမ်ာက္အ၀တ္ပတ္ေပးသလို ကလန္ကလား ဖို႔ယို႔ဖားယား နဲ႔။” လို႔ ျမည္တြန္ေတာက္တီးမိတာကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ျပန္ပို႔ေပးလိုက္လို႔ ဟိုခမ်ာ အရွင္လတ္လတ္ ဆီပူအိုးထဲႏွစ္လို႔ အေက်ာ္ခံ အေလွာ္ခံရပါသတဲ႔။

သူတို႔ေခတ္တုန္းက တရုတ္ျပည္မွာ ေသဒဏ္စီရင္တဲ႔နည္း ခုႏွစ္နည္းေတာင္ ရွိသတဲ႔။ ေပါင္ခ်ိန္ကားထဲကလို ဓါးစက္ႀကီးနဲ႔ ေခါင္းျဖတ္တာရယ္၊ ခါးကေန ႏွစ္ပိုင္းပိုင္းပလိုက္တာရယ္ (အထက္နဲ႔ေအာက္ အေ၀မညီတဲ႔သူေတြကို အဲလိုစီရင္မလား မသိဘူး)၊ ေခါင္းကိုေဆာက္နဲ႔ထြင္းတာရယ္၊ ေျခေတြလက္ေတြကို ရထားေလးစီးနဲ႔ဆြဲၿဖဲတာရယ္၊ ေခါင္းတစ္ေခါင္းလုံး မင္ေၾကာင္ထိုး၊ နားရြက္၊ နွာေခါင္း၊ ေျခေခ်ာင္းလက္ေခ်ာင္းေတြ ျဖတ္ၿပီးမွ ေစ်းလယ္ေခါင္ ႀကိမ္ဒဏ္ေပးၿပီးသတ္တာရယ္၊ ဆီပူအိုး ေရေႏြးအိုးထဲမွာ ျပဳတ္ေက်ာ္လုပ္တာရယ္ တဲ႔။ ပထမဧကရာဇ္ႀကီးဆို သူ႔ညီလာခံနန္းမေဆာင္မွာ ဒယ္အိုးႀကီးေတာင္ အဆင္သင္႔ျပင္ထားၿပီး ရုတ္ရုတ္ရုတ္ရုတ္လုပ္တာနဲ႔ ဂုတ္ဂုတ္ဂုတ္ဂုတ္ ျပဳတ္ေသာက္ပလိုက္တာဆိုပဲ။ ရွန္းယုကေတာ႔ အဲေလာက္နဲ႔ အားမရေသးဘူး။ ထပ္ကိုထြင္လိုက္ေသးတာ။ အရွင္လတ္လတ္ ေျမျမဳတ္မယ္။ ႏုတ္ႏုတ္စင္းမယ္။ တေဆြလုံး တမ်ဳိးလုံး စီရင္မယ္။ တစ္ရြာလုံး တစ္မ်ဳိးႏြယ္လုံး စီရင္မယ္ တို႔ ပါလာတယ္။

တရုတ္ေတြဟာ အဲဒီအခ်ိန္က ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္ေပမယ္႔ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ တခဏသာ ဆိုတဲ႔သေဘာကိုေတာ႔ နားလည္လက္ခံထားၾကပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အကုသိုလ္ႀကီးႀကီး ေသၿပီးသြားတဲ႔သူတစ္ေယာက္ကိုေတာ႔ ဆက္အပုပ္မခ်ေတာ႔ပဲ သင္ပုန္းေခ်ပလိုက္တတ္သတဲ႔။ အဲဒီထဲမွာ အာဏာရွင္ဧကရာဇ္ေတြေတာ႔ ပါပုံမရဘူး။ ပထမဧကရာဇ္ႀကီး နတ္ရြာစံေတာ႔ အင္မတန္ေခတ္စားခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရွိတယ္။

“ဧကရာဇ္ႀကီးလည္း ေသတာပဲ။

တို႔အိမ္ထဲ၀င္လာေငး

ၾကမ္းတေျပးတည္းထိုင္

ယာဂုခြက္ကိုင္ေခါက္လို႔

နည္းနည္းေလာက္ေပးစမ္းပါ။

ယမကာေလးေသာက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္

ဒင္းကို နံရံထဲႏွစ္ ေလးနဲ႔ပစ္လို႔

သဲေတာင္ေပၚပို႔ပစ္မယ္။

၀ဋ္ေၾကြးေတြ ဆပ္ရစ္ေရာ႔လဟယ္။” တဲ႔။

သေဘာကေတာ႔ ကမာၻမေၾကဘူး နဲ႔ အတူတူပဲ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ရွန္းယုက သူဘုရင္၊ သူသတ္ခ်င္တဲ႔နည္းနဲ႔သတ္မယ္ ဆိုၿပီး ခ်င္စစ္တပ္ႀကီးတစ္ခုလုံးကို ဘုရင္မင္းျမတ္ကစလို႔ စိတ္တိုင္းက် စီရင္လိုက္တာ ျပဳတ္ျပဳတ္ကို ျပဳန္းေရာ။ အဲသည္ေနာက္ေတာ႔ ခ်ဴဘုရင္မင္းျမတ္ဆီ ဆက္သားလႊတ္ၿပီး သူသာလွ်င္ အႏိုင္ရတဲ႔ စစ္ဘုရင္အျဖစ္ လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ႏိုင္ေအာင္ အရင္က ကတိေတြကို ျပန္ျပင္ေစလိုတဲ႔သေဘာ စာေရးပို႔လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဟိုက ျပန္စာလာတာကေတာ႔ မင္းမွာသစၥာ လူမွာကတိမို႔ ေျပာၿပီးစကား မျပင္ႏိုင္ဘူးတဲ႔။ နဂိုကတည္းက ဘက္လိုက္ၿပီး သူ႔ကို ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ႔ စစ္မ်က္ႏွာကိုပို႔ၿပီး လ်ဴဘန္ကိုေတာ႔ ရတနာစုေ၀းရာ ၿမဳိ႕ေတာ္ကို သိမ္းခိုင္းတာဟာ မ်က္ႏွာလိုက္တာပဲ ဆိုတဲ႔ သူ႔အထင္ဟာ ပိုခိုင္ၿမဲသြားၿပီး “ဒီခ်ဴဘုရင္ဆိုတဲ႔အေကာင္ဟာ ငါနဲ႔ ဦးရီးေတာ္ နန္းတင္ေပးထားတဲ႔ သိုးေက်ာင္းသားတစ္ေကာင္သာျဖစ္တယ္။ စစ္လည္းတိုက္တတ္တာမဟုတ္။ ကိုယ္ခံပညာလည္း မတတ္၊ သူ႔စကားနားေထာင္ေနလို႔ေတာ႔ အပိုေပါ႔။ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ပဲ သင္႔ေတာ္သလို ဆုံးျဖတ္ၾကမယ္။” လို႔ ေျပာၿပီး ခ်ဴဘုရင္ဆီကို ယီဘုရင္မင္းျမတ္ဘြဲ႔ေတာ္နဲ႔ ပ႑ာပစၥည္းဟန္ျပေလာက္ ပို႔ေပးလိုက္သတဲ႔။ က်န္တာအကုန္လုံးကေတာ႔ သူ႔တပ္ထဲမွာ သူ႕ၾသဇာနဲ႔ တပ္သားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္အထိ ထင္သလို ခန္႔အပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ႔တယ္။ အမိန္႔စာေတြမွာ ခ်ဴနိုင္ငံေတာ္တံဆိပ္ကေလးေတာင္မွ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ခပ္နွိပ္္မထားႏိုင္တဲ႔ထိ ေျပာင္က်က် အာဏာသိမ္းတဲ႔ ရွန္းယုဟာ လ်ဴဘန္ကို အစိမ္းလုိက္ ၀ါးစားခ်င္ေသာ္ျငား ဟိုက တိုင္းသိျပည္သိ ျပည္သူခ်စ္တဲ႔သူရဲေကာင္းမို႔ လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ တို႔လို႔လည္းမရ၊ အေရးယူစရာ အျပစ္လည္း ရွာမရတာေၾကာင္႔ မေသရင္လည္းေန မရွင္ႏိုင္ေအာင္ ခ်ည္ၿပီးတုပ္ၿပီး မလႈပ္ႏိုင္တဲ႔ ေနရာတစ္ေနရာ ေပးထားမွျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး ဖန္ဘိုးဘိုးနဲ႔ တိုင္ပင္ပါတယ္။ အေနာက္ေတာင္ဘက္မွာရွိတဲ႔ အခုဖီခၽြမ္နယ္ရွိတဲ႔အရပ္ဟာ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးလည္းခက္ခဲ၊ အႏၱရာယ္လည္းမ်ား၊ ျပည္မႀကီးနဲ႔ ေတာင္တန္းတံတိုင္းေတြလည္း ပိုင္းျခားထားတာမို႔ အဲဒီကိုပဲ ဟန္ႏိုင္ငံဘုရင္မင္းျမတ္အျဖစ္ ပို႔လိုက္တာေပါ႔ လို႔ ဆုံးျဖတ္တယ္။ စစ္သည္အင္အားကိုလည္း ၃၀ ၀၀၀ အထိ ေလွ်ာ႔ခ်လိုက္သတဲ႔။

ပထမဧကရာဇ္ႀကီး နန္းတက္တုန္းက ခုႏွစ္ျပည္ေထာင္ကို တေပါင္းတစည္းတည္း စုရုံးအုပ္ခ်ဳပ္သြားေပမယ္႔ ရွန္းယုကေတာ႔ အဲဒီျပည္ေထာင္စုႀကီးကို ဖရဲသီးစိပ္သလို အစိတ္ ၂၀ စိပ္ပလိုက္ၿပီး ဘုရင္တစ္ပါးက်စီနဲ႔ ကိုယ္႔ဘာသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေစခဲ႔တယ္။ ကတိစကားအရ လ်ဴဘန္ကို ခ်ဴဘုရင္မင္းျမတ္က ခ်ီးျမွင္႔မယ္ဆိုတဲ႔ တံတိုင္းအတြင္းကနယ္ကိုေတာင္ သူ႔ထံ လက္နက္ခ် အညံ႔ခံတဲ႔ ခ်င္စစ္သူႀကီးသုံးေယာက္ကို သုံးပိုင္းခြဲၿပီး ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔စိတ္ေနစိတ္ထားနဲ႔ဆိုရင္ သူ႔လက္ထက္မွာ ဘယ္လိုလူေတြ အာဏာရမလဲဆိုတာ ေတြးၾကည့္စရာေတာင္ မလိုပါဘူး။ ကပ္ဖားရပ္ဖား၊ အရည္အခ်င္းမရွိ၊ ခိုင္းသမွ်လက္မရြံ႕တဲ႔ Yes Men ေတြသာ ေနရာရမွာ မလြဲဘူး။ ရွန္းယုတစ္ေယာက္ အရာရာကို စိတ္ခံစားခ်က္နဲ႔ ဆုံးျဖတ္လာလိုက္တာ တေန႔က်ရင္ ဘယ္လိုအက်ဳိးဆက္ေတြ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ဆိုတာေတာင္ ဆင္ျခင္ႏိုင္တဲ႔ အသိဥာဏ္မရွိေတာ႔ေအာင္ပါပဲတဲ႔။ တိုင္းျပည္ကိုခြဲေ၀ေပးတာလည္း နယ္နိမိတ္ေတြ သတ္မွတ္မေပးလိုက္တဲ႔အတြက္ သူ႔ကို ဘယ္သူကမွ ေက်းဇူးမတင္တဲ႔အျပင္ ေနာင္ကို စစ္ပြဲေတြျဖစ္တိုင္း သူ႔ေၾကာင္႔လို႔ လက္ညွဳိးထိုးစရာျဖစ္လာတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔အေတြးနဲ႔သူေတာ႔ မွားတယ္ မဆိုနိုင္ပါဘူး။ ကာလရွည္ၾကာ စစ္မက္ေတြ သတ္ျဖတ္မႈေတြနဲ႔ စစ္ပန္းေနတဲ႔ ျပည္သူေတြကို တႏိုင္ငံလုံးအတိုင္းအတာနဲ႔ စစ္မက္ေတြ ရပ္စဲသြားၿပီ လို႔ ေၾကျငာခ်က္ထုတ္လိုက္ၿပီး အသစ္ခန္႔လိုက္တဲ႔ နယ္စားပယ္စားေတြကို ကိုယ္႔နယ္ကိုယ္ ျပန္အုပ္စီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနၾကလို႔ ႏွင္ထုတ္လိုက္တယ္။

ရွန္းယုကတိမတည္တာ သိေပမယ္႔ လ်ဴဘန္ဟာ အေမွ်ာ္အျမင္ရွိသူ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါမ်ား အၾကံေပးတဲ႔အတိုင္း ဘရွဴး နဲ႔ ဟန္ေက်ာင္းနယ္ (ယခုဖီခၽြမ္နယ္) ကို စစ္သည္သုံးေသာင္းနဲ႔ ထြက္ခြာတယ္။ လိုက္ပါရေစ ေရႊႏြယ္ရိုးရယ္ဆိုၿပီး ေသခ်င္ေသပေစ လိုက္လာတဲ႔သူကတင္ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ရွိသတဲ႔။ အင္မတန္မတ္ေစာက္ၿပိး အနၱရာယ္မ်ားလွတဲ႔ ေတာင္တန္းေတြေပၚကေန သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ခရီးဆက္ခဲ႔တာ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ တိမ္ေတြေပၚကတံတားဆိုတဲ႔ အသည္းယားစရာ ႀကိဳးတံတားကေလးကိုလည္းျဖတ္ၿပီးေရာ ဆန္းလ်န္ကအၾကံေပးတဲ႔အတိုင္း တံတားကိုဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ဖို႔ အမိန္႔ေပးပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ လြယ္လြယ္ကူကူ ျပန္ျပင္လို႔ရတဲ႔အပိုင္းကေလးေတြကိုသာ ဟန္ျပဖ်က္ဆီးၿပီး အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္က သူတို႔ဒီဘက္ကို ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္မလာေတာ႔ဘူး။ ေသခန္းျပတ္ပဲ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာကို ေဖာင္ဖ်က္စစ္ထြက္သူႀကီး ရွန္းယုမၾကားၾကားေအာင္ ျပန္သတင္းေပါက္ေစဖို႔ အတြက္ပါတဲ႔။ အဲသလိုတံတားဖ်က္လိုက္တာဟာ လ်ဴဘန္႔တပ္က အကင္းမပါးတဲ႔ စစ္သည္အမ်ားစုကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ ေၾကကြဲၾကပါတယ္တဲ႔။ အိမ္ျပန္လို႔မရေတာ႔ဘူးဆိုတဲ႔အသိက ေတာ္ေတာ္ ႏွိပ္စက္တာကိုး။ တေန႔တေန႔ ငိုကာယိုကာနဲ႔ အိမ္လြမ္းၾကသတဲ႔။

မေနႏိုင္တဲ႔သူေတြကေတာ႔ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ အိမ္ပဲျပန္မယ္ဆို တပ္ေျပးလုပ္ၾကတဲ႔အထဲမွာ လ်ဴဘန္အားကိုးရတဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးတစ္ေယာက္ေတာင္ပါလို႔ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနခိုက္ ေမာင္မင္းႀကီးသားက ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနမွ ေပၚေတာ္မူလာတာ ၀မ္းသာရမလို စိတ္ဆိုးရမလိုျဖစ္ေနတုန္း သူကထြက္ေျပးတာမဟုတ္တဲ႔အေၾကာင္း ထြက္ေျပးတဲ႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကိုသာ လိုက္ေခၚတဲ႔အေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။ ဘယ္လိုေကာင္မ်ဳိးမို႔ ဒီေလာက္ အေရးတယူ လိုက္ေခၚေနရတာတုန္း လို႔ မာန္တဲ႔အခါ ဟန္က်င္း လို႔ေခၚတဲ႔ က်ီေတာ္၀န္တစ္ေယာက္ပါလို႔ေျဖပါတယ္။ ၿပီးမွ အဲဒီဟန္က်င္းဟာ ဘယ္သူနဲ႔မွ မတူတဲ႔ မင္းမႈထမ္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္းကို လ်ဴဘန္ မယုံယုံေအာင္ ေရႊနားေတာ္သြင္းပါတယ္။ ခ်ဴႏိုင္ငံမွာေမြးၿပီး ဆင္းရဲသားမိသားစုကေပါက္ဖြားလာတဲ႔ ဟန္က်င္းဟာ စား၀တ္ေနေရးခက္ခဲလြန္းလို႔ သူမ်ားအိမ္မွာ ကပ္ရပ္စားေသာက္ခဲ႔ရာက စစ္တပ္ထဲကို သာမာန္စစ္သားကေလးဘ၀နဲ႔ ၀င္ေရာက္ခဲ႔ပါသတဲ႔။ သူ႔တပ္မွဴးေသၿပီး ရွန္းယုရဲ႕ ကိုယ္ရံေတာ္ျဖစ္လာတဲ႔အခါ အလကားေနရင္း အၾကံေတြ လိုက္လိုက္ေပးေနလို႔ ဘယ္သူကမွ အေရးမစိုက္တာေၾကာင္႔ လ်ဴဘန္႔ဘက္ ခို၀င္လာပါသတဲ႔။ ခုေတာ႔ လ်ဴဘန္ကလည္း သူ႔ကို အေရးမလုပ္ဘူးဆိုၿပီး ထြက္ေျပးသြားတဲ႔အတြက္ သူ႔လို လူ႔အဖိုးတန္တစ္ေယာက္ မဆုံးရႈံးရေလေအာင္ လိုက္ေခၚရပါတယ္တဲ႔။ ေလွာ္တဲ႔သူကေလွာ္လို႔ ေလွ်ာ္တဲ႔သူကေလွ်ာ္ပါ႔မယ္။ ဘယ္လိုရာထူးမ်ဳိးတိုးေပးခန္႔ထားမွ ေနမွာပါလိမ္႔ဆိုေတာ႔ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခန္႔မွျဖစ္မယ္ ဆိုပဲ။ ကမာၻေပၚမွာ စစ္ေျပးကို ျပန္ေခၚၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခန္႔လိုက္ရတဲ႔အျဖစ္ဟာ တရုတ္ျပည္မွာ အဲသည္တစ္ခါပဲ ရွိလိမ္႔မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ယုံခ်င္ယုံ မယုံခ်င္ေန။ လ်ဴဘန္ကေတာ႔ ခန္႔ျဖစ္ေအာင္ကို ခန္႔ပလိုက္တာဗ်။ မယုံႏိုင္တဲ႔သူေတြကေတာ႔ ကိုယ္တင္မဟုတ္ဘူး။ သူ႔တပ္တစ္တပ္လုံးပဲ။ နိုင္ငံေတာ္အခမ္းအနားနဲ႔ စစ္သူႀကီးခ်ဳပ္ရာထူးကို က်ီေတာ္၀န္တစ္ေယာက္လက္ထဲ ေပးလိုက္တယ္ဆိုေတာ႔ မ်က္လုံးႀကီးေတြ စေကာေလာက္ျပဴးကုန္ၾကမယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ကေလးကစားစရာ မဟုတ္တဲ႔အတြက္ ရာထူးဆိုတာ ယူၿပီးရင္ တာ၀န္ေတြလည္း ထမ္းဖို႔ရွိရမယ္ မဟုတ္လား။ ဟန္က်င္းစိတ္တိုင္းက် အလိုျပည့္ၿပီဆိုရင္ လ်ဴဘန္႔စိတ္တိုင္းက် ရွန္းယုတပ္ကို အႏိုင္ယူႏိုင္မယ္႔ဗ်ဴဟာကေလးလည္း ကစားျပရပါေတာ႔မယ္။ ဟန္က်င္းက လ်ဴဘန္႔ကို ေမးပါသတဲ႔။

“စစ္သူႀကီးမင္းရဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ အေရွ႕ဘက္ကို စစ္ဆင္ၿပီး စစ္သူႀကီးရွန္းယုကို ထိုးစစ္ဆင္ဖို႔ ဟုတ္ပါသလား။”

“သိပ္ဟုတ္တာေပါ႔ဗ်ာ။”

“စစ္ဦးခ်င္းဆိုင္လိုက္ရင္ ကိုယ္ေတာ္က ရွန္းယုကို ႏိုင္ေအာင္ တိုက္ႏိုင္ပါ႔မလား။”

“မနိုင္ေလာက္ပါဘူး။”

“မွန္ပါေပတယ္။ ပကတိအေျခအေနကို အမွန္အတိုင္း ရႈျမင္ႏိုင္တာဟာ ကိုယ္ေတာ္႔ဆီမွာရွိတဲ႔ အားသာခ်က္ပါပဲ။ သူတပါးေျပာစကားကို လက္ခံနားေထာင္ေလ႔ရွိတာ၊ စဥ္းစားခ်င္႔ခ်ိန္ ဆုံးျဖတ္ႏိုင္တာဟာလည္း အလားတူ ရွန္းယုလိုက္မမီႏိုင္တဲ႔ အရည္အခ်င္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမ်ဳိးဆိုတာ အျမင္က်ယ္ၿပီး စိတ္သေဘာထားျမင္႔ျမတ္သူေတြမွာသာ ရွိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးႀကီးဟာ ရွန္းယုနဲ႔အတူတူ အလုပ္လုပ္ခဲ႔ဖူးၿပီး သက္ေတာ္ေစာင္႔အျဖစ္ အနီးကပ္ေနခဲ႔ဖူးလို႔ သူူ႔အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ စစ္ေျမျပင္မွာ ရင္ေခါင္းသံႀကီးနဲ႔ ၾကဳံး၀ါးလိုက္ရင္ ရန္သူေတြ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္သြားတတ္တာလည္း အမွန္ပါပဲ။ ရဲေဘာ္ေတြ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြ တိုက္ပြဲမွာ ဒဏ္ရာရလာရင္ အေရးနိမ္႔လာရင္ မိခင္က ကေလးငယ္ကို ဂရုစိုက္သလို ၾကင္နာသနားစြာ ေစာင္႔ေရွာက္ကုသေပးတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေအာင္ပြဲရလာတာ။ စစ္ႏိုင္လာတာဆိုရင္ေတာ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး တခ်ိန္က် သူ႔ကို ယွဥ္လာမွာစိုးလို႔ ေခ်ာင္ထိုးဖို႔ စဥ္းစားပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ သူ႔စိတ္ဟာ မိန္းမဆန္တယ္ လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ (ဒါကေတာ႔ စာေရးသူ မယင္းမာက မိန္းမေတြကို ခ်ဳိးဖဲ႔ႏွိပ္ကြပ္တာမို႔ မခံမရပ္နိုင္ျဖစ္ပါတယ္) အေမွ်ာ္အျမင္နဲ႔ ဆင္ျခင္နိုင္စြမ္းလည္း ခ်ဳိ႕တဲ႔တာမို႔ တံတိုင္းအတြင္းကနယ္ေျမေတြရဲ႕ အေရးပါပုံကို သေဘာမေပါက္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔လည္း သူ႔ဆီ အညံ႔ခံတဲ႔ ခ်င္စစ္သူႀကီးသုံးေယာက္ကို ခြဲေ၀ေပးခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီစစ္သူႀကီးသုံးေယာက္မွာ ခိုင္မာတဲ႔ စစ္အင္အားမရွိပါဘူး။ သူတို႔လက္ေအာက္က စစ္သည္ႏွစ္သိန္းေက်ာ္ေလာက္ ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္း အသတ္ခံရတာ တစ္ႏွစ္ေတာင္ မၾကာေသးပဲနဲ႔။ ငယ္သားေတြကို အေသခံခိုင္းၿပီး ကိုယ္က ရန္သူဆီလက္နက္ခ် ရာထူးယူတဲ႔ စစ္ေခါင္းေဆာင္ကိုလည္း ဘယ္တပ္သားကမွ မေလးစားဘူး။

မႏွစ္က စစ္သူႀကီးမင္း ရွန္းယန္ကို သိမ္းယူစဥ္အခါ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဥစၥာပစၥည္းဆို အပ္တိုတစ္ေခ်ာင္းေတာင္ မယူငင္တာ လူတိုင္းအသိျဖစ္ပါတယ္။ တင္းက်ပ္တဲ႔ ခ်င္ဥပေဒေဟာင္းေတြကို ပယ္ဖ်က္ၿပီး ရိုးရိုးရွင္းရွင္း ဥပေဒသုံးရပ္ နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တာလည္းပဲ ရွန္းယန္လူႀကီးသူမမ်ားက မေမ႔နိုင္ၾကေသးပါ။ အကယ္၍မ်ား ယခုအခ်ိန္မွာ လ်ဴဘန္စစ္သူႀကီးက ရွန္းယန္ကို ျပန္လည္သိမ္းပိုက္မည္ဆိုလွ်င္ ျပည္သူအမ်ားဘက္မွ ျငင္းဆန္မည့္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မရွိပါ။ အလြန္လြယ္ကူစြာ ရရွိနိုင္ပါလိမ္႔မည္။

ထို႔ထက္ပိုသည့္အင္အားမွာ စစ္သူႀကီးမင္းလက္ေအာက္မွ တပ္မွဴးတပ္သား အမ်ားစုသည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ အိမ္ကို အထူးတလည္ လြမ္းဆြတ္ေနၾကပါသည္။ မည္သည့္နည္းႏွင္႔ အိမ္ျပန္ရသည္ျဖစ္ေစ၊ အခက္အခဲတို႔ိကို မေၾကာက္မရြံ႕ ေနာက္မတြန္္႔သည့္ စိတ္ဓါတ္ရွိေနၾကပါ၏။ “ji feng er shi” ဓါးကို ထက္ေနစဥ္ မဆိုင္းမတြ အသုံးခ်ရဘိသကဲ႔သို႔ လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ား၏ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ကို လက္နက္သဖြယ္ အသုံးခ်လ်က္ ယခုမဆိုင္း စစ္ထြက္လွ်င္ အေရးေအာင္ရမည္ မုခ်ျဖစ္ပါသည္။ အကယ္၍ အခ်ိန္ဆိုင္းထားပါက ေနရာသစ္တြင္ အသားက်သြားၿပီး အိမ္ျပန္ရန္ ဖင္႔ႏြဲေလးေကြး အားသြန္ခြန္စိုက္ မရွိေတာ႔မည္ကို စိုးရိမ္ရပါသည္။” တဲ႔။

စစ္ေတာင္မတိုက္ရေသး။ ဟန္က်င္းရဲ႕ ေတာ္ကီကေလးနဲ႔တင္ လ်ဴဘန္ခမ်ာ ငါေတာ႔ လူအေရြးေတာ္သြားပဟဲ႔ လို႔ လက္ခေမာင္းထခတ္ပါေတာ႔တယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ စစ္သူႀကီးသုံးေယာက္လက္က တံတိုင္းအတြင္းနယ္ေျမေတြကို ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ႏိုင္ေရးအတြက္ အေရးေပၚစစ္ဗ်ဴဟာမ်ား ခင္းက်င္းျပင္ဆင္ပါေလသတဲ႔။

အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ႔စိတ္ကို စစ္တိုက္ဖို႔ လက္နက္သဖြယ္ အသုံးျပဳဖို႔စိတ္ကူးဟာ လြန္ခဲ႔တဲ႔ နွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ကတည္းက တရုတ္လူမ်ဳိးေတြရထားတဲ႔အၾကံဥာဏ္ ျဖစ္ေပမယ္႔လည္း ဒီကေန႔ေခတ္အထိ သစၥာတရားတစ္ခုလို မွန္ကန္ထက္ျမက္ေနပါေသးတယ္။ ယင္းမာရဲ႕ ေလာ္က်ားကေတာ႔ ရွန္ဟိုင္းက ျပင္သစ္ေစ်းဆိုင္တန္းေတြရွိရာ အရပ္မွာပါ။ လမ္းသြယ္ကေလးထဲ၀င္သြားရင္ အိမ္ဆင္တူကေလးေတြကို အုတ္တံတိုင္းခတ္ထားတဲ႔ ၀င္းႀကီးတစ္ခုထဲေရာက္သြားၿပီး ေဘးတဘက္တခ်က္မွာ ေဂ်ာ္ဖာလမ္းမႀကီးကို ေရာက္မယ္႔ျဖတ္လမ္းေလးေတြရွိတယ္။ အခုေတာ႔ ေဟြဟိုင္းလမ္းမႀကီးလို႔ ေခၚေနၿပီေပါ႔။ ေနရာတိုင္းမွာ ငယ္ဘ၀အမွတ္တရေတြ ရွိတယ္။ တစ္အိမ္လုံးအႏွံ တစ္လက္မ မက်န္ေအာင္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္သူနဲ႔ အကုန္ျပန္ အစေဖာ္လို႔ရတယ္။ အဲဒီအိမ္ကို ကိုယ္႔ထက္ တြယ္တြယ္တာတာရွိမယ္႔သူကေတာ႔ အန္တီေလးပဲ ျဖစ္လိမ္႔မယ္။ သူက အဲသည္အိမ္ကေလးမွာပဲ ေခါင္းခ်သြားတာပဲဟာ။ အသက္ ၈၉ ႏွစ္မွာ တင္ပါးဆုံရိုးက်ဳိးၿပီး အိပ္ယာထဲလဲတဲ႔အခါ ဟိုတုန္းက ခြဲစိတ္ကုသထားတဲ႔ အူမႀကီးကင္ဆာကလည္း အေတာ္ျပန္႔ႏွံ႔ေနၿပီလို႔ ဓါတ္မွန္ေတြအရ သိလိုက္ရတယ္။ ေ၀ဒနာရက္ေတြကို ေဆးသက္နဲ႔ မဆန္႔ခ်င္ေတာ႔ဘူးတဲ႔။ မေသခင္ရက္ကေလးက ဘီရိုထဲမွာ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါကေလးနဲ႔ ထုပ္ထားတဲ႔ သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္ကေလး ယူေပးပါတဲ႔။ အထဲမွာ သူ႔ေမြးေန႔တုန္းက ယင္းမာေပးထားတဲ႔ ေက်ာက္စိမ္းနားကပ္ကေလးနဲ႔ စာအိပ္ရွည္ကေလးတစ္လုံးကို ယင္းမာအတြက္ဆို ေပးတယ္။ စာအိပ္ထဲမွာ ယင္းမာသူ႔ဆီကို ပို႔ပို႔ထားသမွ် အေမရိကန္ေဒၚလာေတြကို တစ္ရြက္မွ မသုံးပဲ သူစုထားတယ္။ ကိုယ္႔အေဒၚရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေတြမွာ အတူရွိခဲ႔တဲ႔ အိမ္မို႔လည္း ပိုအမွတ္တရ ျဖစ္ရပါတယ္။ သူ႔ခမ်ာ မ်က္စိကလည္းမြဲလို႔ ေကာင္းေကာင္း မျမင္ႏိုင္ရွာေတာ႔ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ေနာက္ဆုံးရက္အထိ အေမရိကဆိုတာ ဘယ္လိုေနသလဲ လို႔ ေမးတုန္း။ အဲဒီကအေၾကာင္းေရးထားတဲ႔ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ျပခိုင္းတုန္းပဲ။ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးရက္ တစ္ရက္ခ်င္းစီကို စာအုပ္ထဲမွာ ေနာက္တေန႔ ဘာဆက္ျဖစ္ဦးမွာလဲ သိခ်င္စိတ္နဲ႔ ျဖတ္သန္းေနတယ္။

အန္တီေလးဆုံးၿပီး ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာတဲ႔အထိ အိမ္ကို ဟိုကသည္က ၀ယ္ခ်င္ပါတယ္လို႔ လာစပ္တဲ႔သူေတြ အမ်ားႀကီးေပမယ္႔ ဘယ္လိုမွ မေရာင္းရက္ဘူး။ တကယ္ေတာ႔ မိသားစုထဲမွာ အိမ္နဲ႔အေ၀းဆုံးေနရာမွာရွိတဲ႔ ယင္းမာက ဒီအိမ္ႀကီးကို သံေယာဇဥ္တြယ္ေနရတာ ဟုတ္ေတာ႔ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ခၾကာေသးခင္ကေတာ႔ လူငယ္ကေလး သုံးေယာက္ကို ငွားလိုက္မိတယ္။ သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္က ယင္းမာရဲ႕ “ရြက္ေၾကြေတာ” ကို ဖတ္ဖူးလို႔ အဲသည္အိမ္မွာ ေနခ်င္တာလို႔ဆိုတယ္။ ငွားၿပီးၿပီးခ်င္း အိမ္ကေလးကို အရင္ပုံအတိုင္း ျပန္ျပင္ဆင္ၾကသတဲ႔။ အသစ္ပုံမဟုတ္ဘူး။ အေဟာင္းအတိုင္း ျပန္သစ္လာေအာင္ လုပ္တာ။ ျပင္ၿပီးမွ အိမ္အလည္ေခၚျပတဲ႔အခါ မ်က္ရည္ေတာင္ မဆည္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ငယ္ငယ္ကအိမ္ထဲကို တကယ္ျပန္ေရာက္သြားရသလိုပါပဲလား။ သူတို႔ထဲကတစ္ေယာက္က အေမရိကန္လူမ်ဳိးတဲ႔။ ယင္းမာရဲ႕အိမ္အိုေဟာင္းကေလးဟာ အတိတ္နဲ႔ ပစၥဳပၸန္ကိုလည္း ဆက္စပ္ေပးထားသလို အေရွ႔တိုင္းနဲ႔ အေနာက္တိုင္းကိုလည္း ေပါင္းစည္းေပးထားတယ္။ ယင္းမာရဲ႕ေဘးဘိုးေဆြမ်ဳိး အားလုံးရွိရာ ေလာ္က်ားကို ျပန္ေရာက္ၿပီေလ။ အိမ္ထဲကို တစ္လွမ္းခ်င္း ၀င္သြားတဲ႔ယင္းမာဟာ ဘရိုကိတ္တေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ညဥ္႔ေခါင္ေခါင္ လမ္းသလားေနရသူတစ္ေယာက္ ဘယ္ဟုတ္ေတာ႔မလဲ။ ေရႊနဂါးျခဳံစရာ ဖဲကတၱီပါ၊ ကတၱီပါ ဆာပါအုံး မိုးေတာင္ကခ်ဳန္းဆိုသလို ေအာင္စည္ေအာင္ေမာင္း ၿခိမ္႔ၿခိမ္႔ေညာင္းလို႔ ျပည္ေတာ္၀င္လာသူတစ္ေယာက္ေပါ႔။ ၀ါးလုံးေခါင္းထဲမွာ သာတဲ႔လကို သူမ်ားေတြ မျမင္ရဘူးလို႔ ဘယ္သူကေျပာတုန္း။