ထိုင္းဘုရင့္သမီးေတာ္ ျမန္မာျပည္ခရီးႏွင့္ ေက်ာင္းအိမ္သာလိမ္လည္မႈႀကီး

ကုိေသာင္း (ပုလဲေျမ)
ေအာက္တုိဘာ ၂၆၊ ၂၀၁၂

 

မၾကာေသးမီက ကမၻာေက်ာ္ဘီလ်ံနာသူေဌးႀကီး ေဘလ္ဂိတ္စ္သည္ အနာဂတ္အိမ္သာၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုကို ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားခံကာ က်င္းပျပဳ လုပ္ေပးလိုက္သည္။ ကမၻာ့ႏိုင္ငံအသီးသီးမွ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမ်ားကို ဆင္းရဲေသာႏိုင္ငံမ်ားအတြက္ အသင့္ေလ်ာ္ဆုံးႏွင့္ အက်ိဳးအရွိဆုံး အိမ္သာမ်ားျဖစ္ေရး ဒီဇိုင္းထုတ္ခိုင္းျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အုပ္စုလိုက္ဝင္ၿပိဳင္ၾကၿပီး အနာဂတ္အိမ္သာကို ပုံေဖာ္ျပၾက သည္။
အနာဂတ္အိမ္သာသည္ ေနေရာင္ျခည္ ဆိုလာျပားအမိုးေတြႏွင့္ျဖစ္သည္။ စြန္႔ပစ္ပစၥည္းမ်ားကို ေလာင္စာ၊ ေျမဩဇာအျဖစ္ျပန္ ထုတ္သုံးႏိုင္ ရန္ ရည္ရြယ္ၾကသည္။ အိမ္သာဆိုသည္မွာ စိတ္ေပ်ာ္ေမြ႕စရာ ေခတၱအနားယူ အပန္းေျဖႏိုင္သည့္ ေနရာတစ္ေနရာျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီး ျပသူေတြလည္းရွိသည္။ ဆင္းရဲေသာႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အိမ္သာစနစ္ ေကာင္းမြန္စြာ အသုံးမျပဳႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ ေရာဂါဘယထူေပ်ာကာ မေသ သင့္ဘဲ ေသဆုံးေနၾကရသည္ဟုျမင္ၿပီး စရိတ္က်ဥ္း၊ အက်ိဳးရွိ၊ အသုံးတည့္အိမ္သာမ်ားကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္သည္ မၾကာမီကနယ္မွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ ေက်ာင္းသို႔အလည္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ကားေပၚမွ ဆင္းဆင္းခ်င္း တလမ္းလုံး ေအာင့္အည္းသီးခံေနရေသာ ဆီးသြားခ်င္သည့္ေဝဒနာကို ေျဖရွင္းခ်င္သျဖင့္ ေက်ာင္း႐ုံးခန္းသို႔မတက္မီ အိမ္သာဆီသို႔ေျပးခဲ့ရပါသည္။ ေက်ာင္းအိမ္သာတြင္ ဆရာမ်ားသာဆိုသည့္ အိမ္သာႀကီး ၄ ခန္းတြဲလုံးကို ေသာ့ေတြခတ္ထားသျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားဆီးသြားရန္ ျပဳလုပ္ ထားေသာ ေသးေပါက္ခန္းသို႔ ဝင္လိုက္မိပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ႏွာေခါင္းထဲသို႔ ဆိုးရြားလွသည့္အနံ႔အသက္တစ္ခုက ေျပးဝင္ေဆာင့္ေတာ့သည္။ မူးေမ့လုမတတ္ နံလွပါသည္။ ေသးစီးဆင္း ရာေျမာင္းထဲတြင္ စကၠဴစေတြက ျပည့္ပိတ္ေနသည္။ နီက်င္က်င္ ဆီးအိုင္ႀကီးေတြက ေျမာင္းထဲတြင္ ဟိုတစ္အိုင္ သည္တစ္အိုင္ ပုပ္အက္နံ ေဟာင္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ အသက္ေအာင့္ၿပီး ကိစၥၿပီးလိုက္ရသည္။

ၾကဳံတုန္း ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ အိမ္သာဘက္ကိုေလွ်ာက္ၾကည့္မိသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ျဖစ္သျဖင့္ ေက်ာင္းသားေတြ မရွိ။ တံခါးေတြက ပ်က္သည့္အခန္းေတြ ပ်က္ေနသည္။ မည္သို႔မွ် ေက်ာင္းသားေတြဝင္ထိုင္ၿပီး ကိစၥမၿပီးႏိုင္။ အိမ္သာခြက္ေတြက ပလပ္ စတစ္အျဖဴေရာင္ဟုဆိုေသာ္လည္း အေရာင္အဆင္းေပ်ာက္ေနၿပီ။ အိမ္သာကန္တြင္ ေရမရွိ။ ေက်ာင္းသားအိမ္သာမ်ားအတြင္းတြင္လည္း ေရခြက္ ေရပုံးမရွိ။ ေရဆင္းအေပါက္ေတြပိတ္ဆို႔ၿပီး မည္သို႔မွ် အိမ္သာသြားႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမျမင္။ အနံ႔အသက္ေတြကလည္း ေျပာမ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ နံေဟာင္ေနသည္။ ထိုအရာကို ေက်ာင္းအိမ္သာဟုေခၚပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ႐ုံးခန္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ ေက်ာင္းရွိအိမ္သာမ်ားအေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ သူက သူ႔ ႐ုံးခန္းကိုတက္လာရင္ၿပီးေရာဆိုၿပီး အျပစ္တင္သည္။ သူ႔႐ုံးခန္းတြင္လည္း အိမ္သာသီးသန္႔ရွိသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး သီးသန္႔သုံးရန္ ဘိုထိုင္၊ ေႂကြျပားကပ္ေတြႏွင့္ျဖစ္ၿပီး အနံ႔ကလည္း ေမႊးႀကိဳင္သင္းပ်ံ႕ေနသည္။ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္ေကာင္းေအာင္လုပ္ထားၿပီး ေက်ာင္း သားေတြအတြက္ ပစ္စလက္ခတ္ထားရက္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေက်ာင္းအုပ္အေပၚ အေတာ္ေလးအထင္ေသးသြားမိသည္။

အိမ္သာျပႆနာကို ကြၽန္ေတာ္ လြန္ခဲ့သည့္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ကလည္း ထူးဆန္းစြာျဖင့္ အေတြ႔အႀကဳံတစ္ခုရွိခဲ့ဖူးသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ထိုစဥ္ အခ်ိန္တြင္ မာလ္တီမီဒီယာစာသင္ခန္းမ်ားအတြက္ လိုအပ္သည့္ကြန္ပ်ဴတာမ်ား လိုက္လံဆင္ေပးျခင္း၊ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားကို အမွန္တကယ္ ကြန္ပ်ဴတာမတတ္ေသာ္လည္း ဌာနဆိုင္ရာမွတာဝန္ေပးခ်က္အရ တစ္ေန႔ တစ္ညေလာက္ႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္တတ္၊ ပိတ္ တတ္၊ ျပတတ္ေစရန္ (တစ္နည္းအားျဖင့္ လူႀကီးမင္းမ်ားလာၾကည့္လၽွင္ အျပေကာင္းေစရန္ ေရွ႕ေျပးအညာတပ္တြင္ ပါဝင္ခဲ့ရသူျဖစ္သည္)

တေန႔တြင္ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမႉးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ႐ုံးသို႔ဆင့္ေခၚၿပီး အမွတ္ (--) အေျခခံပညာ အလယ္တန္းေက်ာင္းသို႔ ကြန္ပ်ဴတာမ်ားယူ သြားကာ သြားတပ္ဆင္ၿပီး ကေလးမ်ားကိုသင္ၾကားေပးရန္ အမိန္႔ေပးလာသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ထိုအခ်ိန္တြင္ အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးတစ္ ေက်ာင္းတြင္ စာမသင္ရေသာ ကြန္ပ်ဴတာဆရာဘဝျဖင့္ က်င္လည္ေနရသည္။ ထိုစဥ္က အလယ္တန္းေက်ာင္းမ်ားကို မာလ္တီမီဒီယာ စာသင္ခန္းမ်ားတပ္ဆင္ေပးရန္ အစီအစဥ္မရွိေသးေပ။ ၿမိဳ႕ေပၚရွိ အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားတြင္သာ မာလ္တီမီဒီယာစာသင္ခန္းမ်ား ဖြင့္ လွစ္ရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကေသာေၾကာင့္ အလယ္တန္းေက်ာင္းတြင္ ကြန္ပ်ဴတာေတြသြားဆင္ၿပီး သင္ေပးရမည္ဆိုသျဖင့္ ထူးဆန္းေနသည္။

ကြန္ပ်ဴတာသြားဆင္ေပးရသည္ဆိုသည့္အေၾကာင္းကို ရွင္းျပခ်င္ပါသည္။ တစ္ၿမိဳ႕လုံးတြင္ စုစုေပါင္းလိုက္မွ Apple Macintosh ကြန္ပ်ဴတာ ၁၀ လုံးေလာက္ရွိမည္ထင္ပါသည္။ ထိုကြန္ပ်ဴတာမ်ားသည္ မာလ္တီမီဒီယာ စာသင္ခန္းမ်ားဖြင့္မည့္ ေက်ာင္းတိုင္းကို အလွည့္က်သြား ေရာက္ အသုံးေတာ္ခံရသည္။ ကြန္ပ်ဴတာတတ္ေသာ ကြၽန္ေတာ့္မွာလည္း ကြန္ပ်ဴတာေတြ ကားႏွင့္တင္သြားၿပီး ဇာတ္ဆရာလို ဇာတ္ဝင္ တိုက္ေပးေနရသည္ကို သေဘာမက်ေသာ္လည္း ဝန္ထမ္းျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ခိုင္းတာလုပ္ေနခဲ့ရသည္။

မာလ္တီမီဒီယာစာသင္ခန္းဖြင့္မည့္စာရင္းတြင္မပါေသးသည့္ အလယ္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို မာလ္တီမီဒီယာပုံစံလုပ္ေနသျဖင့္ အံ့ အားသင့္ၿပီး စုံစမ္းၾကည့္လိုက္မွ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘုရင့္သမီးေတာ္ သီရိဒုံႏွင့္အဖြဲ႕ေရာက္လာမည္။ ေက်ာင္းပတ္လည္ရွိ နာမည္ေက်ာ္ တန္ခိုးႀကီး ဘုရားမ်ားကို လာဖူးမည္။ ေက်ာင္းသို႔ဝင္ၾကည့္မည္ျဖစ္သျဖင့္ ျပင္ဆင္ေနၾကျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ့္တာဝန္က်ရာ ကြန္ပ်ဴတာခန္းတြင္ ကေလးေတြႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနသလို၊ သီရိဒုံလာလၽွင္ ကြန္ပ်ဴတာပ႐ိုဂ်က္တာျဖင့္ ၫႊန္ၾကားေရးမႉးခ်ဳပ္ကရွင္းျပလၽွင္ ကြန္ပ်ဴတာမွ PowerPoint ျဖင့္ျပႏိုင္ရန္လည္း တာဝန္ယူထားရေသးသည္။ အျခားစိုက္ပ်ိဳးေရး၊ အိမ္တြင္း လက္မႈလုပ္ငန္း၊ သိပၸံခန္းစသည္ျဖင့္လည္း ျပင္ဆင္ေနၾကရေသးသည္။

ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း စိုက္ပ်ိဳးေရးတာဝန္ခံဆရာက စိတ္ေတြတိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနသံကို ကြန္ပ်ဴတာခန္းမွ အတိုင္းသားၾကားေနရသည္။ ေက်ာင္းေရွ႕စိုက္ခင္းကို ျမက္ေတြ ဦးစြာရွင္းရသည္။ ေျမာင္းေဘာင္ေတြေဖာ္ၿပီး မုန္လာ၊ ဆလပ္၊ မုံညင္းပင္ေတြကို ေစ်းမွသြားဝယ္ကာ ေန႔ ခ်င္းၿပီး အပင္ေပါက္စိုက္ျပရသည္။ ဘူးစင္ကိုလည္း လတ္တေလာေဆာက္ကာ ဘူးၫႊန္႔၊ ဘူးႏြယ္ေတြကို စင္ေပၚတင္ရသည္။ ဘူးသီးကို ေစ်းမွသြားဝယ္ၿပီး စင္ေပၚတြင္ သြပ္နန္းႀကိဳးႏွင့္ လူမျမင္ႏိုင္ေအာင္တြဲရသည္။

ေဆာင္းဦးေပါက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေနေရာင္ရွိေနသျဖင့္ ယေန႔စိုက္သည့္အပင္ေတြက ႏြမ္းလ်လ်ျဖစ္ေနသည္။ သူက ထိုအျဖစ္ကို စိတ္တိုေန သည္။ ေရေလာင္းစရာမွာလည္း ကန္ကအေဝးႀကီး သူကိုယ္တိုင္သြားထမ္းေနရသျဖင့္ အဆင္မေျပ။ ေနာက္ဆုံး မီးသတ္တပ္ဖြဲ႕ထံ အကူ အညီေတာင္းၿပီး မီးသတ္ပိုက္ႀကီးျဖင့္ စိုက္ခင္းကို ေရျဖန္းေနရသည္။

မနက္ျဖန္ မင္းသမီး သီရိဒုံေရာက္လာေတာ့မည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေရွ႕ေျပးအေနျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္ဦးႏွင့္အဖြဲ႕ေရာက္လာကာ ဘာေတြ လုပ္ ေဆာင္ထားသနည္းဆိုၿပီး ႀကိဳတင္လာၾကည့္သည္။ ထိုင္းဘုရင္သမီးေတာ္ဆိုသည့္ အရွိန္အဝါကလည္းရွိေနသည္။ ျပႆနာတစ္ခုခု ျဖစ္ မည္ကို စိုးရိမ္ေနပုံလည္းရသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ရွင္းလင္းေဆာင္တြင္ တာဝန္ရွိသူမ်ားကို “ဒါနဲ႔ ေနစမ္းပါဦး။ ခင္ဗ်ားတို႔ အိမ္သာေကာင္းေကာင္း ရွိသလား” ဟု ေမးသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးက အေဝးမွ ဆရာအိမ္သာကို လက္ညႇဳိးထိုးျပသည္။ စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္က သြားၾကည့္ၿပီး ေခါင္းခါကာ ျပန္လာသည္။

“မင္းသမီးက မဂၤလာဒုံေလဆိပ္ကေန မိုင္ ၅၀ ေဝးတဲ့ေနရာကို ေတာက္ေလွ်ာက္လာမွာ။ ဒီေရာက္လို႔ အိမ္သာဝင္ခ်င္ပါၿပီတဲ့၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ေလးတိုင္စင္အိမ္သာမွာ မင္းသမီးကိုသြားခိုင္းရမွာလား။ ဘယ္မွာလဲအင္ဂ်င္နီယာ ေခၚစမ္း” ဟုဆိုကာ ေခါင္းခ်င္း႐ိုက္ၾကေတာ့သည္။

ရွင္းလင္းေဆာင္ေဘးတြင္ ၁၀ ပတ္လည္ အုတ္စီ၊ သြပ္မိုး၊ ေႂကြျပားကပ္၊ ဘိုထိုင္အိမ္သာႀကီးကို ခ်က္ခ်င္း တစ္ညလုံးေဆာက္ၾကသည္။ အဂၤေတေတြ မေျခာက္သည္ကိုပင္ မီးေတြအပူေပးၾကရသည္။ မနက္မိုးလင္းလွ်င္ အိမ္သာအသင့္ျဖစ္သြားသည္။ အိမ္သာတစ္လုံးေၾကးက ကြန္ပ်ဴတာ ၁၀ လုံးဖိုးေလာက္ကုန္သြားသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ မင္းသမီး သီရိဒုံအလာကို ႀကိဳဆိုၾကသည္။ မနက္ ၁၀ နာရီခန္႔တြင္ မင္းသမီးႏွင့္အဖြဲ႕ ကားသုံးစီးျဖင့္ ေရာက္လာၾကသည္။ ယမန္ေန႔က ေရွ႕ေျပးအဖြဲ႕မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ႀကိဳတင္မွန္းဆထားခ်က္အတိုင္း မင္းသမီးသည္ ကားေပၚမွဆင္းဆင္းခ်င္း သူ႔အတြင္းေရးမႉးလားမသိ အမ်ိဳးသမီးကို အနားကပ္ေျပာသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးကို ဘာသာျပန္မွတဆင့္ ကပ္ေျပာသည္။ ေတြးထင္ထားၾက သည့္အတိုင္း မင္းသမီးကို အိမ္သာေတာ္ဆီသို႔ ဦးစြာေခၚသြားၾကရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မီးျဖင့္အေျခာက္ခံထားသည့္ ဘိုထိုင္ႀကီး မင္းသမီးဝိတ္ျဖင့္ ဝုန္းခနဲအသံ မၾကားရပါေစႏွင့္ဟု ဆုေတာင္းေနမိသည္။

မင္းသမီးက ရွင္းလင္းေဆာင္တြင္နားေနၿပီး ရွင္းျပသည္မ်ားကို စကားျပန္မွတစ္ဆင့္ နားေထာင္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းကိုလွည့္ၾကည့္ သည္။ မင္းသမီးေက်ာင္းေပၚတက္ၾကည့္ေနစဥ္တြင္ မင္းသမီးႏွင့္ပါလာသည့္ အဖြဲ႕ဝင္ထဲမွ သုံးဦးက စိုက္ခင္းဆီသို႔သြားသည္။ လူႀကီးေတြ မ်က္လုံျပဴးၿပီး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္က ဘူးစင္သို႔သြားၿပီး ဘူးသီးကို ေသေသခ်ာခ်ာကိုင္ၾကည့္ သည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က စိုက္ခင္းသို႔သြားၿပီး မုန္လာပင္ကိုႏုတ္ၾကည့္သည္။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ဘာေတြေျပာၾကသည္မသိ။ သေဘာ ေတြက်ၿပီး ေခါင္းေတြညိမ့္ၾကသည္။ မနက္ကတည္းက ေရတစ္ႀကိမ္ျဖန္းၿပီး ေနအပူဒဏ္ေၾကာင့္ အပင္ေတြက ဦးက်ိဳးေနၾကသည္။

ကြၽန္ေတာ္ အိမ္သာအေၾကာင္းျပန္ဆက္ပါမည္။ မၾကာမီက ထိုင္းႏိုင္ငံမွျပန္လာေသာ ေမာကၡပညာေရးအဖြဲ႕ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဆုံရသည္။ သူတို႔က ထိုင္းႏိုင္ငံေက်ာင္းမ်ားတြင္ သန္႔ရွင္းေသာအိမ္သာ စနစ္၊ လမ္းေဘး အမ်ားသူငါအသုံးျပဳရေသာေနရာမ်ားတြင္ သန္႔ရွင္းသည့္ အိမ္သာစနစ္ေတြအေၾကာင္း အားရပါးရေျပာၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေတာေက်ာင္းမ်ားတြင္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ တာဝန္ထမ္း ေဆာင္ခဲ့ရသူျဖစ္ပါသည္။ အိမ္သာမရွိ၊ က်င္းေပၚတြင္ ဝါးလုံးႏွစ္တန္းပစ္ကာ တုတ္တံျဖင့္ အသုံးျပဳေသာစနစ္၊ ေခ်ာက္ထဲ၊ ဝါးေတာထဲ က်င္ ႀကီး က်င္ငယ္စြန္႔ေစသည့္စနစ္မ်ားကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ေခတ္က ျပဳျပင္ရန္မည္သို႔မၽွ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ အိမ္သာဆိုသည္မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ား တြင္ ဆရာေတာ္အတြက္ ေဆာက္လုပ္လႉဒါန္းရသည့္ အေဆာက္အအုံဟု ခံယူထားပုံရသည္။ အိမ္ေထာင္စု ၁၀ လုံးတြင္ပင္ အိမ္သာတစ္ လုံးမရွိသည့္ေခတ္တြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေက်း႐ြာ၌ အမႈထမ္းခဲ့ၾကရသည္။

ေနာက္ပိုင္း ယင္လုံအိမ္သာစနစ္၊ ပလပ္စတစ္ခြက္စနစ္မ်ားျဖင့္ ေက်း႐ြာမ်ားတြင္ ထြန္းကားလာရန္ ႀကံေဆာင္ ၾကသည္ဆိုေစ၊ ေရအၿမဲ ျပည့္ကာ ပုပ္ေဟာင္ေနေသာက်င္းစနစ္ေၾကာင့္ ယခင္ျခင္ၾကားႀကီးေတြမရွိေသာ ႐ြာမ်ားတြင္ ထူးဆန္းစြာျခင္ၾကားႀကီးေတြ ေရာက္လာသည္ ကိုလည္း ႐ြာသားေတြပါးစပ္ျဖားတြင္ ေျပာစမွတ္ျဖစ္ၾကရသည္။ အိမ္တိုင္း၊ ေက်ာင္းတိုင္းတြင္ ယင္လုံအိမ္သာမ်ားကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၾကသည္မွန္ေစ၊ ေရေလာင္းအိမ္သာစနစ္သည္ ေရေပါမ်ားမွသာ အဆင္ေျပႏိုင္ပါသည္။ ေက်ာင္းတြင္ ေသာက္သုံးရန္ ေသာက္ေရတစ္ အိုးကိုပင္ နာရီဝက္ေလာက္ေလၽွာက္ရေသာ ႐ြာဦးေက်ာင္းမွသြားခပ္ေနရေသာ ရြာေက်ာင္းရွိ အိမ္သာအေျဖမွာ တုတ္မစင္မ်ားျဖင့္ျပည့္ၿပီး အိမ္မသာႏိုင္မွာကေတာ့ ေသခ်ာသည္။

႐ုပ္ျမင္သံၾကား ပညာေပးအစီအစဥ္မွ “လက္ေဆးၿပီးၿပီလား”ဆိုသည့္ ဇာတ္လမ္းတိုေလးကို ႀကိဳက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေဆးစရာေနရာ မရွိ၊ ေရမရွိ၊ ဆပ္ျပာမရွိသည့္ေက်ာင္းမ်ား၊ ထိုသို႔လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရန္ ပါးစပ္ကေျပာၿပီး လက္ေတြ႕မပါသည့္ ေစတနာမ်ား၊ အိမ္သာကို အေလး ထားရေကာင္းမွန္းမသိေသာ ပညာေရးဌာနမွပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖင့္ စံျပဳေလာက္သည့္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို ထူေထာင္ႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာ့ ပညာေရးတြင္ ဘက္စုံျပဳျပင္စရာေတြက မ်ားလွပါသည္။ အထူးသျဖင့္ အိမ္သာကို အေလးထားရေကာင္းမွန္းမသိေသာ၊ အိမ္ သာမွထြက္ လာလွ်င္ လက္ေဆးရမည္ကို လူႀကီးလာမွ ဟန္ျပလုပ္တတ္ေသာ၊ လက္ေဆးပြဲကို အခမ္းအနား ဖင့္ တစ္ခမ္းတနားလုပ္ျပကာ တီဗီြထဲတြင္ အရွက္မရွိ လက္ေဆးျပေနေသာလူႀကီးမ်ား၊ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးမ်ားကို ေက်ာင္းအိမ္သာမ်ားတြင္ ေရအလံုအေလာက္ရေအာင္လုပ္ေပးၿပီးမွ လက္ေဆးျပၾကပါဟု ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါသည္။

ဤေနရာမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
http://moemaka.blogspot.no/