တန္ဖိုး
====
တစ္ခါတံုးက တရုတ္ျပည္မွာ ေရထမ္းတဲ့လူ တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူဟာ ႀကီးမားတဲ့ ေရအိုး ႏွစ္လံုး ကို ပခံုး တစ္ဘက္ တစ္ခ်က္မွာ ထမ္းၿပီး ေရသယ္ေလ့ရွိတယ္တဲ့။
အိုးတစ္လံုးက နဲနဲ အက္ေနတယ္။ အိုးက မလံုဘူး၊ ေရတြင္းကေန သူ႕အိမ္ဘက္ ေရသယ္လာတိုင္း စိမ့္တာေပါ့။ ဒီေတာ့ အိမ္ေရာက္တဲ့ အခါ ေရတစ္၀က္ပဲ ပါသတဲ့။
က်န္တဲ့ အိုးတစ္လံုးကေတာ့ အျပစ္အနာအဆာ မရွိဘူး။ ဒီေတာ့ သူ ေရတြင္းကေန ေရထမ္းၿပီး ျပန္လာတိုင္း ေရအျပည့္ပါတာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ေရာက္ရင္ အိုးတစ္လံုး နဲ႔ တစ္၀က္ ပဲ... ေရသယ္လာလိုက္တာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာ သြားသတဲ့။ ဒီေတာ့ အိုးအေကာင္းေလး က သူ႔ ကိုယ္သူ သိပ္ဂုဏ္ယူသတဲ့။ ငါက အျပစ္အနာအဆာမရွိဘူး... ဒါေၾကာင့္ မ်ားမ်ား သယ္ႏိုင္တယ္ လို႔ အထင္ရွိေနတယ္တယ္ တဲ့။ အက္ေနတဲ့ အိုးကေလးက စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး သိမ္ငယ္ ေနရွာ တယ္။ ေအာ္.. ငါ့မွာ အားနည္း ခ်က္ရွိတယ္ ...သူမ်ားလို အျပည့္မသယ္ႏိုင္ဘူး... တစ္၀က္ပဲ သယ္ႏိုင္တယ္ ေပါ့။ ၀မ္းနည္းလဲ၀မ္းနည္း ေနတယ္တဲ့။
ဒီလိုနဲ႕ တရက္မွာ အက္ေနတဲ့ အိုးကေလးက ေရထမး္သမား ကို ရင္ဖြင့္ ရွာတယ္။ သခင္ရယ္... ကၽြန္ေတာ္ သခင့္ကို ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွက္မိပါတယ္။ သခင္ကေတာ့ သခင့္ဘက္က အျပည့္အ၀ အားစိုက္ၿပီး ေရသယ္ ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးဘက္မွာ ရွိတဲ့ အက္ေၾကာင္းေလး ေၾကာင့္ သခင္သယ္သမွ် ေရေတြ အျပည့္မရဘူး... တစ္၀က္က အလဟႆ ျဖစ္ရတယ္... လို႔ ၀မ္းနည္း ပက္လက္နဲ႔ ေျပာမိတယ္။
အဲဒီအခါမွာ ေရထမ္းသမားက ဘယ္လိုျပန္ေျပာသလဲဆိုေတာ့..
သင္ခန္းစာ ။ ။ လူတိုင္းမွာ အားနည္းခ်က္ ေလးေတြ ကိုယ္စီ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအားနည္း ခ်က္ကေလး ေတြ ရွိေနတာေၾကာင့္ပဲ ပိုၿပီး unique ျဖစ္လာတယ္...ပိုၿပီး ခ်စ္စရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ဒီအားနည္းခ်က္အတြက္ သဘာ၀တရားႀကီးက အစားတစ္ခုခုလည္း ျပန္ေပးတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမင္သာခ်င္မွ လည္း ျမင္သာမယ္၊ ခ်က္ျခင္း ရခ်င္မွလည္းရမယ္။
Credit-Original Writer
စာအုုပ္ၿမိဳ႕ေတာ္မွ ျပန္လည္မ ွ်ေ၀သည္ (www.mmbookcity.com)
====
တစ္ခါတံုးက တရုတ္ျပည္မွာ ေရထမ္းတဲ့လူ တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူဟာ ႀကီးမားတဲ့ ေရအိုး ႏွစ္လံုး ကို ပခံုး တစ္ဘက္ တစ္ခ်က္မွာ ထမ္းၿပီး ေရသယ္ေလ့ရွိတယ္တဲ့။
အိုးတစ္လံုးက နဲနဲ အက္ေနတယ္။ အိုးက မလံုဘူး၊ ေရတြင္းကေန သူ႕အိမ္ဘက္ ေရသယ္လာတိုင္း စိမ့္တာေပါ့။ ဒီေတာ့ အိမ္ေရာက္တဲ့ အခါ ေရတစ္၀က္ပဲ ပါသတဲ့။
က်န္တဲ့ အိုးတစ္လံုးကေတာ့ အျပစ္အနာအဆာ မရွိဘူး။ ဒီေတာ့ သူ ေရတြင္းကေန ေရထမ္းၿပီး ျပန္လာတိုင္း ေရအျပည့္ပါတာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ေရာက္ရင္ အိုးတစ္လံုး နဲ႔ တစ္၀က္ ပဲ... ေရသယ္လာလိုက္တာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာ သြားသတဲ့။ ဒီေတာ့ အိုးအေကာင္းေလး က သူ႔ ကိုယ္သူ သိပ္ဂုဏ္ယူသတဲ့။ ငါက အျပစ္အနာအဆာမရွိဘူး... ဒါေၾကာင့္ မ်ားမ်ား သယ္ႏိုင္တယ္ လို႔ အထင္ရွိေနတယ္တယ္ တဲ့။ အက္ေနတဲ့ အိုးကေလးက စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး သိမ္ငယ္ ေနရွာ တယ္။ ေအာ္.. ငါ့မွာ အားနည္း ခ်က္ရွိတယ္ ...သူမ်ားလို အျပည့္မသယ္ႏိုင္ဘူး... တစ္၀က္ပဲ သယ္ႏိုင္တယ္ ေပါ့။ ၀မ္းနည္းလဲ၀မ္းနည္း ေနတယ္တဲ့။
ဒီလိုနဲ႕ တရက္မွာ အက္ေနတဲ့ အိုးကေလးက ေရထမး္သမား ကို ရင္ဖြင့္ ရွာတယ္။ သခင္ရယ္... ကၽြန္ေတာ္ သခင့္ကို ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွက္မိပါတယ္။ သခင္ကေတာ့ သခင့္ဘက္က အျပည့္အ၀ အားစိုက္ၿပီး ေရသယ္ ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးဘက္မွာ ရွိတဲ့ အက္ေၾကာင္းေလး ေၾကာင့္ သခင္သယ္သမွ် ေရေတြ အျပည့္မရဘူး... တစ္၀က္က အလဟႆ ျဖစ္ရတယ္... လို႔ ၀မ္းနည္း ပက္လက္နဲ႔ ေျပာမိတယ္။
အဲဒီအခါမွာ ေရထမ္းသမားက ဘယ္လိုျပန္ေျပာသလဲဆိုေတာ့..
သင္ခန္းစာ ။ ။ လူတိုင္းမွာ အားနည္းခ်က္ ေလးေတြ ကိုယ္စီ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအားနည္း ခ်က္ကေလး ေတြ ရွိေနတာေၾကာင့္ပဲ ပိုၿပီး unique ျဖစ္လာတယ္...ပိုၿပီး ခ်စ္စရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ဒီအားနည္းခ်က္အတြက္ သဘာ၀တရားႀကီးက အစားတစ္ခုခုလည္း ျပန္ေပးတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမင္သာခ်င္မွ လည္း ျမင္သာမယ္၊ ခ်က္ျခင္း ရခ်င္မွလည္းရမယ္။
Credit-Original Writer
စာအုုပ္ၿမိဳ႕ေတာ္မွ ျပန္လည္မ ွ်ေ၀သည္ (www.mmbookcity.com)
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။