" ကၽြန္ေတာ္ဒီႏွစ္ မိခင္မ်ားေန႕မွာ အေမ့ဆီကို လက္ေဆာင္ပို႕ေပးခ်င္တာ အရင္ႏွစ္ေတြကထက္ ေကာင္းေကာင္းေလးတစ္ခုေပါ့။တန္ဖိုးရွိတဲ့ အရာေလး "
ဒီေတာ့ သူ႕ဆရာက
" မင္းဘာ၀ယ္ေပးဖို႕ စိတ္ကူးထားလဲ"
" စိန္ေလးေတြနဲ႕ ေရႊကြပ္ထားတဲ့ ဘယက္ေလးတစ္ခုေလာက္ေပးမလို႕ "
" ဒီထက္တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ အရာဆိုရင္ေကာ မင္းတတ္နိုင္မလား"
ရပါတယ္။နဲနဲႀကီးလဲ ကိစၥမရွိဘူးလို႕ ေျဖလိုက္တာေပါ့။
ဆရာက" မိခင္ေတြအတြက္ တန္ဖိုးအရွိဆံုးအရာကေတာ့ သူတို႕လည္ပင္းေတြမွာ ခ်ိတ္ဆြဲမယ့္ လက္၀တ္ရတနာေတြထက္ ပိုတန္ဖိုးရွိတယ့္ အရာရွိတယ္။အဲဒါကေတာ့ သူတို႕သားသမီးေတြရဲ႕ လက္ေတြပဲ။ငယ္ငယ္တုန္းက သားသမီးေတြက အေမ့ရဲ႕ လည္ပင္းကို ဖက္ၿပီးေတာ့ ေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ မိခင္ေတြအတြက္ တန္ဖိုးအရွိဆံုးပဲ။"
မင္းနားလည္ထားဖို႕က မင္းေပးတဲ့ ဘယက္ေလးက တန္ဖိုးရွိေပမယ့္ မင္းအေမကို ေပြ႕ဖက္မဲ့ မင္းရဲ႕လက္ တစ္စံုကေတာ့ မင္းရဲ႕ဘယက္ထက္ဆယ္ဆမက မင္းအေမအတြက္ တန္ဖိုးရွိပါတယ္။
ဆရာဆီက ျပန္လာၿပီးေတာ့ သူဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ဒီႏွစ္ေတာ့ သူ႕အေမဆီျပန္မယ္။အလုပ္ကိုေတာ့ ခြင့္ယူခဲ့မယ္ ျဖတ္ခ်င္သေလာက္လစာျဖတ္ေပေတာ့ ငါ့အေမေလာက္တန္ဖိုးမရွိဘူးဆိုတာ သိသြားတယ္။ငါးႏွစ္တာ မျပန္ခဲ့ရတဲ့ အေမ့အိမ္ကို ရည္ရြယ္ၿပီးေတာ့ ေပြ႕ဖက္မယ့္ လက္ေတြနဲ႕ အေမ့အိမ္သို႕ ေျခဦးလွည့္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ေမာင္စိုင္း
(သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကို ေရးသားထားပါသည္။)
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။