တစ္ခါတုန္းက ေျမအုိးဖုတ္သမားတစ္ေယာက္ဆီမွာ ၀န္ထုတ္၀န္ပုိးေတြကုိ သယ္ေပးရင္း အသက္ေမြးေန တဲ့ ျမည္းေလးတစ္ေကာင္ရွိပါတယ္။ ဒီျမည္းကေလးဟာ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း သူ႔သခင္ရဲ႕ အလုပ္ခြင္မွာ ၀င္လုပ္ ေပးရတဲ့အျပင္ စာနာမႈမရွိတဲ့ သူ႔သခင္ရဲ႕ ရုိက္ႏွက္ဆဲေရးႀကိမ္းေမာင္းတဲ့ ဒဏ္ကုိလည္း ေန႔တုိင္း လုိလို ခံရပါသတဲ့။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ မလွမ္းမကမ္းရြာမွာေနတဲ့ ျမည္းကေလးရဲ႕ ညီ၀မ္းကြဲေတာ္သူ တျခားျမည္းတစ္ေကာင္ဟာ သူ႔အစ္ကုိဆီကုိ အလည္လာခဲ့ပါတယ္။ အလည္လာတဲ့ ညီကုိေတြ႔ရေတာ့ ျမည္းကေလးဟာ ေပ်ာ္သြားပါ သတဲ့။ မေတြ႔ရတာလဲၾကာၿပီဆုိေတာ့ ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ေလး သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ နဲ႔ပင္ စားၾကေသာက္ၾကရင္း…စကားစျမည္ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ သူ႔ညီျမည္းကေလးကလည္း သူ႔အစ္ကုိဆီ ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္အနည္းဆုံး ႏွစ္ရက္သုံးရက္ေလာက္ေနၿပီးမွ ျပန္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ထားခဲ့ပါသတဲ့။
ေနာက္တစ္္ေန႔ နံနက္မုိးေသာက္လုိ႔ အလင္းေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္ရွင္ျမည္းကေလးဟာ ထုံးစံအတုိင္း အင္မတန္ေလးလံတဲ့ ၀န္ေတြကုိ သူ႔ေက်ာကုန္းေပၚမွာတင္ၿပီး သူ႔အလုပ္ခြင္ကုိ ၀င္ရပါတယ္။ ဒီလုိလုပ္ေန ရင္း တစ္ခါတစ္ခါ သူ႔သခင္ရဲ႕ ရုိက္ပုတ္တာ၊ ဆဲေရးတုိင္းထြာတာတုိ႔ကုိလည္း မၾကာမၾကာခံရပါတယ္။ ဒီအေန အထားကုိ ျမင္သြားတဲ့ အလည္အပတ္ေရာက္လာတဲ့ ျမည္းကေလးဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ အံ႔ၾသမိ သြားခဲ့ပါတယ္။
ညေနပုိင္း အလုပ္ေတြလည္း သိမ္းၿပီဆုိေတာ့ ညီျဖစ္တဲ့ ျမည္းကေလးဟာ သူ႔အစ္ကုိကုိ
“အစ္ကုိ….က်ေနာ္ကုိ ေျပာျပပါဦး။ အစ္ကုိက ေန႔တုိင္းပဲ ဒီလုိအရုိက္အႏွက္ အဆဲေရးခံၿပီးေတာ့ သူ႔၀န္ေတြ ကုိ ဆြဲေပးေနရတာလား ”ဆုိၿပီး ေမးလုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျမည္းကေလးက အနည္းငယ္ၿပဳံးၿပီး
“ဟုတ္တာေပါ႔……ငါ႔ညီရာ…။ ငါ႔သခင္က ေန႔တုိင္းပဲ ငါ႔ကုိ ရုိက္ႏွက္ဆဲေရးတုိင္းထြာၿပီး ၀န္ေတြကုိ ဆြဲေစခဲ့ တာေလ…”
လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူ႔ညီျမည္းကေလးက တစ္ခါထပ္ၿပီး
“ဒါဆုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ အစ္ကုိက ဒီသခင္ကုိ ထားခဲ့ၿပီး အေ၀းကုိ ထြက္မေျပးခဲ့တာလဲ။ က်ေနာ့အလုိသာဆုိရင္ ထြက္ေျပးသြားမွာ အမွန္ပဲ။ အခုေတာ့ အစ္ကုိက အဲဒီလုိမဟုတ္ဘဲ ဒီမွာပဲ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ကပ္ေနေန ရတယ္လုိ႔။ ေျပာပါဦး…ဘာဆြဲေဆာင္စရာေတြမ်ား ရွိေနလုိ႔ ဒီမွာဆက္ၿပီး ေနေနရတာလဲ…”
လုိ႔ေမးလုိက္တဲ့ခါ ျမည္းကေလးက
“ဒီလုိကြ….ငါ႔ညီရ။ ဒီအုိးဖုတ္သမားႀကီးမွာ အင္မတန္လွပတဲ့ သမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္…”
ဒီမွာ ညီျဖစ္သူက
“ဒါဆုိ…. အစ္ကုိ ဆုိလုိခ်င္တာက ….”
စကားျဖတ္ေျပာတဲ့အခါမွာေတာ့ ျမည္းကေလးက သူ႔စကားကုိျပန္ဆက္ၿပီး
“ဒီအုိးဖုတ္သမားႀကီးက သူ႔သမီးေလး အမွားတစ္ခုခုကုိ လုပ္မိတဲ့အခါတုိင္းအခါတုိင္း ‘နင့္ကုိ ငါ ဒီျမည္းနဲ႔ ေပးစားပစ္မယ္…၊ နင့္ကုိ ငါ ဒီျမည္းနဲ႔ ေပးစားပစ္မယ္’ လုိ႔ ခဏခဏေျပာၿပီး ႀကိမ္းေမာင္းတယ္ကြ။ ဒါဆုိ ငါ႔ညီနားလည္ေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္…ငါဒီမွာဘာေၾကာင့္ သူတုိ႔ကုိ မစြန္႔ခြာဘဲ ဆက္ၿပီးေနေနတယ္ဆုိ တာကုိ။ ကဲ…. ဘယ္လုိလဲ အခု ငါ႔ရဲ႕ ဒီမွာဆက္ေနရျခင္းအေၾကာင္းနဲ႔ ငါ႔ရဲ႕ေတာက္ပေနတဲ့ အနာဂတ္ကုိ ငါ႔ညီ သိၿပီမဟုတ္လား…”
လုိ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ညီျဖစ္သူ ျမည္းကေလးက စိတ္မထိန္းႏုိင္ဘဲ က်ယ္ေလာင္စြာကုိ ေအာ္ရယ္ ပစ္လုိက္ပါတယ္။ သူ႔အစ္ကုိ ေျပာတဲ့စကားကုိ မယုံၾကည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားၿပီး ထပ္ခါ ထပ္ခါရယ္ ေမာပစ္လုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့…
“အစ္ကုိ …. မင္းဟာ ငမုိက္ပဲ…။ ေအး….. မင္းသခင္ ေျပာသလုိ မင္းကုိ သူ႔သမီးနဲ႔ ေပးစားမယ့္ ရက္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွာ ေရာက္လာမွာ မဟုတ္ဘူး…”
လုိ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ေန႔စဥ္ဘ၀မွာလည္း ဒီပုံျပင္ေလးထဲက အုိးဖုတ္သမားရဲ႕ ျမည္းေလးအတုိင္းပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ အားလုံးလုိလုိဟာ ေရာက္လာဖုိ႔အတြက္ မေသခ်ာတဲ့အနာဂတ္ေတြကုိ ေမွ်ာ္ကုိးရင္းနဲ႔ပင္ ခက္ခဲၾကမ္း တမ္းတဲ့ ဘ၀ခရီးကုိ ျဖတ္သန္းၾကတယ္။ ဆင္းရဲဒုကၡရဲ႕ ဒဏ္ေတြကုိ အနာဂတ္ေရာင္ျခည္ေတြနဲ႔ ကုစားၾက တယ္။ ဒါေပမဲ႔ မွားယြင္းေနတဲ့ အနာဂတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကုိ မုိက္႐ူးရဲဆန္စြာနဲ႔ပင္ ဆုတ္ကုိင္ထား မိမယ္ဆုိရင္ေတာ့………..။
Credit: ဘ၀ေက်ာင္းဖတ္စာ
SearchMyanmar
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။