စာနယ္ဇင္း ႏွင့္ လက္ေဆာင္ျခင္း ။ (အၾကည္ေတာ္)

by ကိုဝိုင္ ဝိုင္ေက on Monday, November 5, 2012 at 9:42am

ခေလာက္နီေက်းရြာတြင္ျဖစ္သည္။

တစ္ေန႔သ၌ခေလာက္နီရြာသား ေမာင္ ေက်ာ္ၾကားၿမိဳ႕တက္သြားၿပီးယခုတေလာ ၿမိဳ႕တြင္ေခတ္စားေနေသာ သတင္းဂ်ာနယ္ တစ္ေစာင္တိတိရြာသို႔ဝယ္ျပန္လာ ေလသည္။ ရြာသို႔ေရာက္၍ဖတ္ၾကည့္ေသာ အခါ.. "စီမံကိန္းဆႏၵျပ""ေရလုပ္သားမ်ား ဆႏၵျပ""လယ္ယာေျမမ်ားအတြက္ ဆႏၵျပ""စက္႐ုံ လုပ္သားမ်ား ဆႏၵျပ""ပါတီအခ်င္းခ်င္းမညီၫြတ္ ၍ဆႏၵျပ"ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္လုံး ဆႏၵ ျပေသာ သတင္းခ်ည္း ျမင္ရေလ ေသာအခါ ခေလာက္ နီရြာသား မ်ား မ႐ိုးမရြ ျဖစ္ၾကရေလသည္။

ဆယ္အိမ္လူႀကီး ဦးဖိုးသီးက..

"ကဲ ၾကည့္စမ္း၊ ဟိုေနရာရြရြ ဆႏၵျပၾက၊ ဒီေနရာရြရြ ဆႏၵျပၾကနဲ႔ ဆႏၵျပေနၾကတာ မနည္းပါလား"

သူ႔စကားကို ရာအိမ္လူႀကီး ဦးသာလွ ႀကီးက..

"ဟုတ္ပ။ အားက်စရာႀကီးပဲ၊ အင္း.. အားက်စရာႀကီးပဲ"

ဘာကိုအားက်မွန္းမသိ၊ ဝင္၍အားက် သည္။ ဒါကို လယ္သမားႀကီး ဦးႀကီးေရႊက လည္း..

"အင္း သူမ်ားအသီးသီး ဆႏၵျပေနမွ ေတာ့တို႔ရြာမွာလည္း၊အင္းတို႔ရြာမွာလည္း"

သူ စကားလမ္းေၾကာင္းလိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ေယာက္က ထၿပီး ..

"ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္တို႔ရြာက ဆႏၵမျပ ရင္ ဒီမိုကေရစီေခတ္မွာ ေခတ္မမီဘဲ ေနာက္ က်က်န္ေနလိမ့္မယ္"

သူ႔စကားကိုေနာက္တစ္ေယာက္က.."ဒါဆို က်ဳပ္တို႔က ဘာလုပ္ၾကမွာလဲ"

သူ႔အဆိုကို ဆယ္အိမ္လူႀကီး ဦးသာ လွႀကီးမွ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း၍.."ဆႏၵျပၾကတာေပါ့"

သူ႔စကားကို အားလုံးအားရၿပီး.."ဟုတ္တယ္ ဆႏၵျပရမယ္""သူမ်ား ဆႏၵျပရင္ တို႔လည္းျပရမယ္"

ဆိုကာ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ျဖစ္ကုန္၏။ အားလုံးကလည္း ဆႏၵျပရန္စိတ္ေလာလာၾက သည္။

ဒါကိုလယ္သမားႀကီးဦးႀကီးေရႊက.."ဒါနဲ႔ ဆႏၵျပမယ္ဆိုေတာ့ ဘာကိုဆႏၵျပ မွာလဲ"

သူ႔စကားေၾကာင့္ အားလုံး အူလည္ လည္ျဖစ္ကုန္၏။ မွန္ေပသည္။ ဆႏၵျပမယ္ ဆိုေတာ့လည္း အေၾကာင္းအရာက မည္မည္ ရရမရွိ။ဒါကိုထန္းတက္သမားဦးလူထြားက.."အိုဗ်ာ..သူႀကီးရွိတာပဲ။ သူႀကီးကို ဆႏၵျပတာေပါ့"သူ႔စကားကို အားလုံးေခါင္းကုတ္သြား သည္။ အတန္ၾကာမွ ရာအိမ္လူႀကီး ဦးသာ လွႀကီးက.."ေနပါဦး။ သူႀကီးကို ဆႏၵျပမယ္ဆိုေတာ့ သူႀကီးမွာဘာအျပစ္ရွိလို႔လဲ၊ သူ႔ဘာသာသူ ေနတယ္၊ရြာသားအားလုံးကိုေက်ာသား ရင္ သားမခြဲျခားဘဲ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ မဟုတ္တာ မလုပ္ဘူး။ကဲ..သူ႔ကိုဘာဆႏၵျပစရာ ရွိလဲ"အားလုံး အူလည္လည္ျဖစ္ကုန္၏။ မွန္ ေပသည္။ခေလာက္နီ သူႀကီးေလာက္ ေကာင္း တာ ခေလာက္နီသူႀကီးသာ ရွိသည္။

"ကဲ ဒါျဖင့္ ေဂါပကကို ျပမယ္ဗ်ာ""ေဂါပကကို ျပမယ္ဆိုေတာ့ရြာေဂါပက က ရြာသားေတြဆီေတာင္ အလွဴမခံဘဲ ေစ တနာရွိမွထည့္၊ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ အိတ္စိုက္ ၿပီးျပဳျပင္လာတာ အခု ဆိုရြာဘုရားေတာင္ ေရႊေရာင္တဝင္းဝင္း"

ဒါလည္းမွန္ေပသည္။ ေဂါပ ကမ်ားမွာ ရြာကေလးစားရေသာ လူခ်မ္းသာမ်ားျဖစ္ သည့္အျပင္ ဘုရားေရး၊ တရားေရး လက္မ ေႏွးသူမ်ားမို႔ ဘာအျပစ္မွ ေျပာစရာမရွိ။

"ဒါျဖင့္လယ္ယာေျမကေကာ"

"လယ္ယာေျမကလည္း ကိုယ္ပိုင္တဲ့ လယ္ ကိုယ္စိုက္ၾကတယ္။ သူရင္းငွားေတြကိုလည္း လယ္ ရွင္ေတြကေဆြရင္းမ်ဳိးရင္း မကင္းလို႔ ဝါဝင္ဝါထြက္ေတာင္ ထိုင္ထိုင္ ကန္ေတာ့ေန ရတာကို"

"ျမစ္ေခ်ာင္းဆိုရင္ေကာဗ်ာ"

"ေဟာဗ်ာ၊ ဘယ္သူမဆို ေလွတစ္စင္း၊ ပိုက္တစ္ဖုံနဲ႔ ႀကိဳက္ရာအခ်ိန္ဆင္း၊ ႀကိဳက္ ရာေနရာကြန္ပစ္၊ငါးဖမ္း၊ တားမယ့္သူမေျပာနဲ႔၊ ဘယ္ေနရာမွာ ငါးပိုက်လို႔ အဲဒီေနရာသြားဆို ၿပီး ညႊန္ျပလြန္းလို႔ အားနာေနရတဲ့ကိစၥ၊ ဘာ ကိစၥဆႏၵျပရမွာလဲ"

"ရြာေက်ာင္းဆရာေတာ္ကို ဆိုရင္ေကာ ဗ်ာ"

"ဟာ ဆရာေတာ္ကတရားေရးကလြဲၿပီး ဘာမွစိတ္ဝင္စားတာ မဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ သူေတာ္ေကာင္းျပစ္မွားမိလို႔ ငရဲ ငအုံႀကီးကုန္ မွျဖင့္"

အားလုံးေခါင္းကုတ္ကုန္၏။ သူတို႔ခမ်ာ ဒီမိုကေရစီေခတ္မွာ ႀကိဳက္ရာကို လက္ညိႇဳး ထိုးၿပီး ဆႏၵျပ၍ရပါလ်က္ သူတို႔ရြာ၌ ဘာမွ လက္ညိႇဳးထိုးစရာမရွိ၍အလြယ္ကူဆုံး အရင္း မစိုက္ဘဲ လူတြင္ က်ယ္လုပ္၍ရေသာ ဆႏၵျပ ျခင္းကိုပင္ျပဳလုပ္စရာမရွိျဖစ္ေနၾကေလသည္။

အတန္ၾကာမွ ေခတ္ပညာတတ္ ကိုရင္ႀကီး ေက်ာင္းထြက္ကိုေသာင္းဟန္က..

"ဒါျဖင့္ ဒီလိုလုပ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔မွာလည္း ဆႏၵရွိတယ္။ က်ဳပ္တို႔မွာလည္း ဆႏၵရွိတယ္။ အဲဒီဆႏၵေတြကို ျပသခ်င္ၾကတယ္ မဟုတ္ လား"

အားလုံး ေခါင္းညိတ္ၾကသည္။

ကို ေသာင္းဟန္မွဆက္၍

"အဲဒီေတာ့ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔၊ က်ဳပ္တို႔ ဆႏၵေတြက ဆႏၵျပခ်င္တယ္ဆိုတာပဲ မဟုတ္ လား"

အားလုံးနားလည္လား၊ နားမလည္လား မသိ။ ေခါင္းညိတ္ၾကျပန္သည္။ ဟိုက ဘုန္း ႀကီးေက်ာင္းထြက္မို႔ ပညာတတ္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ မကန္႔ကြက္ရဲ။

"အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ဆႏၵအရ ဆႏၵျပခ်င္ေၾကာင္း၊ ဆႏၵရွိေၾကာင္း ကို ဆႏၵျပၾကတာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား"

ကိုေသာင္းဟန္စကားေၾကာင့္ အားလုံး မ်က္လုံးအေရာင္မ်ား လက္ကုန္၏။

"ဟုတ္တယ္၊ က်ဳပ္တို႔မွာ ဘာေၾကာင့္ ရယ္မဟုတ္ဘူး။ ဆႏၵျပခ်င္တဲ့ဆႏၵရွိေၾကာင္း ကို ဆႏၵျပၾကတာေပါ့"

"ဟုတ္တယ္၊ က်ဳပ္တို႔မွာ ဆႏၵျပခ်င္ တဲ့ ဆႏၵရွိေၾကာင္း ဆႏၵျပၾကမယ္"

"ဒါမွ ဆႏၵက ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဆႏၵျပမႈ အစစ္"

အားလုံး အေၾကာင္းအရာ ေခါင္း စဥ္ ရ သြား၍ ဝမ္းသာ သြားၾကသည္။ အားလုံးလူ စုၾက၊ ေနရာသတ္ မွတ္ ၾက ႏွင့္ တက္ တက္ ၾကြၾကြျဖစ္ ကုန္၏။

အား လုံးၿပီး စီးခါနီးမွ ဆယ္ အိမ္လူ ႀကီး ဦးဖိုး သီက သတိရ သြားၿပီး

"ေနေနၾကစမ္းပါဦး၊ က်ဳပ္တို႔က ဆႏၵျပဖို႔ ဆႏၵရွိေၾကာင္း ဆႏၵျပ ၾကၿပီဆိုပါေတာ့၊ က်ဳပ္တို႔ဆႏၵျပတဲ့ပြဲကို ဘယ္ သူမွ မသိရင္ ဘာလုပ္ၾကမွာလဲ၊ အခုဟာက ဆႏၵျပဖို႔ ဆႏၵရွိေၾကာင္းဆႏၵျပဖို႔လူကတစ္ ရြာ လုံးပါေနၿပီပဲ"မွန္ေပသည္။ ဤပြဲကို သေဘာက်၍ သူႀကီးဦးဖိုးနီေရာ၊ သူႀကီးကေတာ္ဂြမ္းသြယ္ပါ စာရင္းသြင္းထားၿပီးၿပီမို႔ ကေလးအစ စာရင္း တို႔ၿပီးျဖစ္ေနေပၿပီ။"က်ဳပ္တို႔ ဆႏၵျပခ်င္ၾကတယ္ဆိုတာ ေဟာဒီလိုဘုတ္အုပ္ေတြမွာပါမွ က်ဳပ္တို႔ ဆႏၵ ျပရက်ဳိးနပ္ေပမေပါ့ဟုတ္ဘူးလား"သူ႔စကားကို သူႀကီးဦးဖိုးနီက

"ဒါမ်ားလြယ္ပါတယ္။တစ္ခါကခေလာက္ နီရြာသား ေမာင္ေက်ာ္ၾကားနဲ႔ လိုက္လာတာ စာေရးဆရာဆိုလား၊သူ႔ကိုအကူအညီ ေတာင္း ၿပီး ဘုတ္အုပ္ထဲထည့္ ရင္ေရာ"

"ေအးေလ၊ ဒါမွ တို႔မွာဆႏၵျပဖို႔ ဆႏၵရွိ ေၾကာင္း တစ္တိုင္းတစ္ျပည္လုံးသိမွာေပါ့။ ဟုတ္ဘူးလား""ဂ်ာနယ္ထဲပါေတာ့ ရန္ပုံေငြေတာင္ရ ခ်င္ရမွာ"ဆႏၵကမျပရေသး။စီးပြားရွာဖို႔ကစႀကံၾက ၿပီ။

ခေလာက္နီရြာသားမ်ားေပကိုး။ထို႔ေနာက္.အားလုံးကြၽန္ေတာ္၏ေခါင္းေပၚ ေရာက္ လာေတာ့၏။သူတို႔ရြာတြင္ ဆႏၵျပဖို႔ဆႏၵရွိ ေၾကာင္း သိသာေစရန္ဆႏၵျပပြဲ က်င္းပျခင္းကို ဂ်ာနယ္ မ်ား၊ မဂၢဇင္းမ်ား (သူတို႔အေခၚဘုတ္အုပ္)တြင္ ပါရွိႏိုင္ရန္အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ကို လာ ေျပာေသာအခါ

"ဒါေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ ဆႏၵျပတယ္ဆိုတာ သတင္းလိုင္းျဖစ္တယ္။ ဒါကို သတင္းျဖစ္ မွတစ္ႏိုင္ငံလုံးသိႏိုင္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတင္းသမားေတြကို ေျပာၾကည့္ ေပးမယ္"ဟုအာမဘေႏၲခံၿပီး ရင္းႏွီးေသာ သတင္း သမားမ်ားျဖစ္ေသာ ေရႊႀကိမ္လုံး၊ ေမာင္နန္း မိုး၊ ေဇယ်ာဘုတိုတို႔အားေျပာၾကည့္ရာ

"ရတယ္ေလ၊သတင္းေကာင္းပဲ လိုက္ၾက တာေပါ့"ဟုဆိုကာလႈိက္လွဲပ်ဴငွာႀကိဳဆိုပါ၍ ဝမ္း သာ အားရပင္ ခေလာက္နီရြာသား ေမာင္ ေက်ာ္ၾကားေလးအား

"ေအး သတင္းသမားေတြေတာ့ ရြာလာ မယ္၊ သတင္းလာယူမယ္ေျပာတယ္။ သူတို႔ အျပန္မွာရြာက တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပဏၰာ ေတာ့ဆက္လိုက္ၾက"ဟု အထပ္ထပ္မွာၾကား၍ လႊတ္လိုက္ ရေလသည္။မွန္ေပ၏။

ထိုေန႔က ခေလာက္နီရြာ၌ ရြာလံုးကြၽတ္မွ် ဆႏၵျပၾကသည္။ သူတို႔ဆႏၵျပပုံ မွာ တစ္နည္းတစ္ဖုံထူးဆန္းပါသည္။ လူ တိုင္းကိုယ္စီ၏ လက္၌ 'ဆႏၵ'ဟူေသာ ဆိုင္း ဘုတ္မ်ားကို ေျမႇာက္ကိုင္ျပၿပီး

"ဆႏၵျပဖို႔အေရး တို႔အေရး၊ ဆႏၵျပဖို႔ အေရး တို႔အေရး၊ဆႏၵျပဖို႔အေရးတို႔အေရး"

ဟုေအာ္ဟစ္ကာ လူမက်န္ေတာ့ေသာ သူတို႔ရြာကို ေနကုန္ေအာင္ပတ္ၾကေလသည္။ သတင္းသမားေရႊႀကိမ္လုံး၊ ေမာင္နန္း မိုး၊ ေဇယ်ာဘုတိုတို႔ကလည္း မလြဲေအာင္ ဓာတ္ပုံတဖ်တ္ဖ်တ္႐ိုက္ၾကသည္။

ထိုသို႔ျဖင့္ ဆႏၵျပရန္ဆႏၵရွိေၾကာင္း ဆႏၵ ျပၾကၿပီး အားရေက်နပ္သြားကာမွ သတင္း ယူေသာသတင္းသမားမ်ားကို ေနရပ္ျပန္ ႏိုင္ရန္ စီစဥ္ၾကေလသည္။

ဤတြင္ ရြာေရာက္လာေသာ ဧည့္ သည္မ်ားကို ဧည့္ဝတ္ေက်ေနက် ခေလာက္ နီရြာသားတို႔၏ ထုံးစံအတိုင္း ရြာထြက္ ထန္း သီးသုံးလုံးစီအဝတ္ႏွင့္စည္း၊ေခ်ာင္းထဲ ေျမာင္း ထဲ လြယ္လြယ္ကူကူ ဖမ္းမိေသာ ငါးဖမ္းမ တစ္ေကာင္စီ ထေနာင္းႀကိဳးႏွင့္ခ်ည္။ တစ္ ေယာက္ကို ေကာက္ညႇင္းတစ္ျပည္ႏႈန္း ျဖင့္ စီရင္ကာ အားလုံးကိုေျမြခြံအိတ္ အလတ္ စား ႏွင့္စုထည့္ၿပီး သတင္းသမားမ်ားအား လက္ ေဆာင္အျဖစ္ ေပးအပ္ေလသည္။

ဤတြင္ ဝါရင့္သတင္းသမားႀကီးမ်ား ျဖစ္ေသာ ေရႊႀကိမ္လုံးအဖြဲ႕က မယူ။

"လက္ေဆာင္ကိုယူလို႔မျဖစ္ဘူးဗ်၊ စတုတၴ မ႑ိဳင္သိကၡာက်မယ္၊ဒါေၾကာင့္မယူပါရေစနဲ႔"

ခေလာက္နီရြာသားမ်ား အခက္ႀကဳံ ကုန္၏။

"ေစတနာရွိလုိ႔ ေပးတာကို ေတာင္မယူ၊ တို႔ရြာလာလာေနက် ဦးလူႀကီးနဲ႔ေတာ့ ကြာပါ့၊ ဟိုလူက ေပးတိုင္းယူတဲ့အျပင္ ေတြ႕ကရာပါ လက္ညိႇဳးထိုးၿပီးေတာင္းေသး"

အခ်ဳိ႕ကလည္း လက္ေဆာင္ပဏၰာမွာ နည္းေသး၍ မယူတာဟု ထင္မွတ္ၿပီး မီး ေနၿပီး ကေလးဆုံး၍ ဝယ္ထားတာသာ အဖတ္တင္ေနေသာ ေဒၚဖြားႏွစ္၏ ကေလး အႏွီးသုံးထည္ကို ထပ္၍ ထည့္ျပန္သည္။

"တကယ္ေျပာတာဗ်၊ က်ဳပ္တို႔က လက္ေဆာင္ယူၿပီး သတင္းမေရးဘူး"

ဒါကို ခေလာက္နီရြာသားမ်ားက မည္သို႔ မွတ္ယူသည္မသိ။ ကေလးမ်ားေဆာ့ ေနရာမွ ေက်ာက္ဒိုးသုံးလုံး၊ သားေရကြင္း အပင္ႏွစ္ ဆယ္စီ၊ ႏြားစားေကာက္႐ိုးတစ္ ထုပ္ စသည္ စသည္တို႔ ေပါင္းလတ္ေသာ္ အိတ္ေဖာင္းေသာ အေနအထားသို႔ ေရာက္ေလသည္။သတင္းသမားမ်ားကလည္း အတန္ တန္ျငင္း၏။ သူတို႔ျငင္းေလ အိတ္ပိုေဖာင္း ေလမို႔ အားပဲနာၾကတာလား၊ အိပ္ေဖာင္း၍ စိတ္ေျပာင္းသြားသည္လားမသိ။

"ကဲပါေလ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ဒီေလာက္ေပး ခ်င္ေနမွျဖင့္ မျငင္းေတာ့ပါဘူး၊ အဲ..ဒါေပ မဲ့ လက္ေဆာင္ရလို႔သတင္းေရးေပးတယ္ ေတာ့ အျဖစ္မခံႏိုင္၊ အေျပာမခံႏိုင္ဘူး"

"ဒါျဖင့္"

ရြာသားမ်ားႏႈတ္မွ တစ္ၿပိဳင္တည္း ထြက္ လာ၏။ ဒါကို ေရႊႀကိမ္လုံးက သူ႔ဗိုက္ကို သူပြတ္ၿပီး

"ခင္ဗ်ားတို႔က က်ဳပ္တို႔ကို လက္ေဆာင္ ေပးတာမဟုတ္ဘဲ ကန္ေတာ့လိုက္တယ္ဆိုမွ လက္ခံမယ္"ေရႊႀကိမ္္လုံးစကားေၾကာင့္ ရြာသားမ်ား ရြစိရြစိျဖစ္ကုန္၏။ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူတို႔အပင္ပန္းခံ ဆႏၵ ျပထားတာေတြ အဖတ္မတင္မွာစိုး၍ သူႀကီး ကိုယ္တိုင္ ဦးစီးကာ ဆႏၵဟူေသာ စာတမ္း မ်ားကို ကိုင္၊ ေျမျပင္ေပၚေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ကာ ဆႏၵျပသူမ်ားက သူတို႔ သတင္း ျပည္သူမ်ား အက်ယ္တဝင့္သိရွိႏိုင္ ရန္ အတြက္ စတုတၴမ႑ိဳင္ကို ကန္ေတာ့ ျခင္း ျဖင့္သာ နိတၴိတံေလေတာ့သတည္း။

ခေလာက္နီေက်းရြာတြင္ ျဖစ္ပါသည္။

အၾကည္ေတာ္

by Popular Journal on Monday, November 5, 2012