လက္ဘက္ရည္ပြဲ ( Tea Time )

by Zay Ya on Friday, November 11, 2011 at 8:36am

ဇင္ အတိုင္း ေနထိုင္သူ အတြက္ အရာ အားလံုးဟာ ေလးနက္ ေနပါတယ္။ ဥပမာ- လက္ဘက္ရည္ ေသာက္တာက အစေပါ့။ သူလုပ္ကိုင္ သမ်ွဟာ ျမင့္ျမတ္ရာ ေက်ာင္း ပရဝဏ္ အတြင္းထဲ အျမဲ ေရာက္ေန သလို ျဖဴစင္ ေလးနက္ ေနတယ္။

ေမာေရွနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အေၾကာင္းေလး တစ္ခု ရွိခဲ့တယ္။ ပညတ္ေတာ္ ဆယ္ပါးကို နာခံ ယူဖို႔ ၊ ဘုရားသခင္နဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ ဆိုျပီး “ရွီႏိုင္း” ေတာင္ေပၚကို သူ ေရာက္သြားေတာ့ အဲ့ဒီမွာ အစိမ္းေရာင္ ျခံဳပုတ္ေလး ေတြ႔ရတယ္။ ျပာေရာင္လြင္လြင္ေလးနဲ႔ အတြင္းမွာ မီးညြန္႔ေလးကို ျမင္ရတယ္။ သူလည္း တအံ့တဩနဲ႔ အနားကို တိုးသြားၾကည့္တယ္။ ျခံဳအတြင္းကေန တစ္စံုတစ္ေယာက္က လွမ္းေအာ္ပါတယ္။ “ဖိနပ္ခၽြတ္ခဲ့ပါ။ ဒါျမင့္ျမတ္တဲ့ ေျမျဖစ္ပါတယ္” တဲ့။ ဂ်ဴးဘာသာမွာ အဲ့ဒီ ျဖစ္ရပ္ကို အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုထားတာက - အဲ့မီးေတာက္ကေလးဟာ ဘုရားသခင္ ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားသခင္ ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲ့မီးေတာက္ ကေလးဟာ ေအးျမေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ မီးေတာက္ရွိေနရာ ျခံဳပုတ္ ကေလး မေလာင္ကၽြမ္း၊ ျပာမက် သြား ရတာပဲ ျဖစ္တယ္ တဲ့။ ေမာေရွဟာ အမွတ္မဲ့ ဒီနယ္ေျမထဲ ဝင္ေရာက္ လာေပမယ့္ ဒီေျမဟာ အမွတ္မထင္ဘဲ ျမင့္ျမတ္ ေနခဲ့တယ္။ ျဖဴစင္တဲ့ ေက်ာင္း ပရဝဏ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ရွင္သန္ ေနတဲ့ ဘုရားသခင္ ရွိေနတယ္ မဟုတ္လား။ အဲ့ေတာ့ သူ ဖိနပ္ခၽြတ္ျပီးမွ ဝင္ရေတာ့တယ္။

က်ေနာ့ အေနနဲ႔ ဆိုရင္ ဒါဟာ သမိုင္းျဖစ္ရပ္ တစ္ခု လို႔ မထင္ဘူး။ ဒီထက္ ပိုသာတဲ့ နိမိတ္ပံု ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားသခင္ ရွိရာ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေျမျပင္ ျဖစ္ေနပါေစ အဲ့ေနရာဟာ ျမင့္ျမတ္ ေနမွာပဲ။ ဇင္ မွာ ဒီအခ်က္ဟာ အျပည့္အဝ ပ်ံ႕ႏွံ႕ စိမ့္ဝင္ ေနပါတယ္။ အရာအားလံုး ကို ဒီအျမင္နဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္တယ္။ ဆိုလိုတာက - ေလးနက္ ျဖဴစင္မႈ ရွိရာ ေနရာ တိုင္းမွာ ဘုရားသခင္ ရွိတယ္။ ျမင့္ျမတ္မႈ ရွိရာ ေနရာတိုင္း ဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေနရာ ျဖစ္တယ္။ ဇင္ အတြက္ ဒီသေဘာဟာ အျပန္အလွန္ မလိုအပ္ဘူး။ ဆိုလိုတာက - ဘုရားသခင္ ရွိတဲ့ ေနရာ မွာမွ ျမင့္ျမတ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရားသခင္ ရွိမွ ျဖဴစင္ ေလးနက္ မယ့္ ေနရာ ျဖစ္သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရားသခင္ တည္ရွိေနမႈ က အဲ့ေနရာ တစ္ခုကို ျမင့္ျမတ္ေအာင္ လုပ္လိုက္ တာ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားက အေလး အနက္ ျဖဴစင္စြာ နဲ႔ ထားလိုက္ တဲ့အခါ မွသာ - ေလးနက္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေနရာ ျဖစ္သြားတာ။ ခင္ဗ်ားက တည္ျငိမ္ သန္႔စင္သြားတဲ့ အခါမွာမွ ဘုရား တစ္ပါး တည္ရွိေနသလို ရုတ္ခ်ည္း ခံစား လိုက္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဇင္ အတိုင္း ေနထိုင္သူ ေတြဟာ မိမိသႏၱာန္မွာ ေလးနက္သန္႔စင္ေအာင္ ထားရင္း အရာအားလံုးကို ေဆာင္ရြက္ျပဳမူ တယ္။ အျခား ဘုရားသခင္ ဝါဒေတြ မွာ အဲ့ဒါ ရွိပါသလား။

တကယ္စင္စစ္ ဇင္ မွာ ဘယ္ ဘုရားသခင္ မွ မရွိဘူး။ ဇင္မွာ တကယ္ ရွိတာက ခင္ဗ်ားနဲ႔ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ စိတ္ ပဲ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စိတ္သာ အခုလက္ရွိ အခ်ိန္မွာ အဖြံ႕ထြားဆံုး ၊ အပြင့္လန္းဆံုး တည္ရွိေနတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီထက္မက ျမင့္ျမတ္ ပြင့္လန္း သြားႏိုင္တယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ လက္ရွိ အခု ဘဝတစ္ခုလံုးကို ေလးနက္ေအာင္ ခင္ဗ်ား ဘာသာပဲ ဖန္ဆင္း ႏိုင္တယ္။

အခု ဒီမွာ လက္ဘက္ရည္ ေလး တစ္ခြက္ ရွိတယ္။ ဒါဟာ ရိုးစင္းတဲ့ သာမာန္ ပစၥည္းေလး ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ က်ေနာ္ တုိ႔ ဘုရားေက်ာင္း ပရဝဏ္ အတြင္းက လွပတဲ့ သစ္ပင္ေတြၾကား ေက်ာင္းသခၤမ္းေလးမွာ ဒီလက္ဘက္ရည္ တစ္ခြက္ကိုပဲ အေလးအနက္ ထား ေသာက္တတ္ၾကတယ္။ ခင္ဗ်ား ဘုရား ပရဝဏ္ထဲ ဝင္ျပီ ဆိုပါေတာ့ ။ ခင္ဗ်ား ဖိနပ္ခၽြတ္ရတယ္။ ဇင္ မွာေတာ့ “ခင္ဗ်ား ဖိနပ္ ကို ခၽြတ္ထားခဲ့သလို၊ ခင္ဗ်ားကိုယ္ ခင္ဗ်ားလည္း ခၽြတ္ထားခဲ့ပါ” တဲ့။ ဘုရားေက်ာင္း အတြင္းကို ခင္ဗ်ားကိုယ္ ခင္ဗ်ား သန္႔စင္ျပီး အစြန္းအထင္ မရွိ ဝင္ေရာက္ သြားမယ္။

လက္ဖက္ရည္ဝိုင္း ကို ေရာက္တဲ့အခါ ဘယ္သူမွ ဘာမွ မေျပာဘဲ ျငိမ္သက္ေနတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔ အတြင္းမွာ တိတ္ဆိတ္မႈသာ နက္နက္ ရွိဳင္းရွိဳင္း တည္ရွိေနတယ္။ အျခား ဘာမွ မရွိဘူး။ ဇင္တရား ပြားမ်ားေနခ်ိန္ ထိုင္နည္းမ်ိဳး နဲ႔ ထိုင္ေနၾကတယ္။ Samovar ( လက္ဘက္ရည္ ၾကမ္း လိုက္ငွဲ႕ေပးသူ ) က လက္ဘက္ရည္ အတြက္ ေရေႏြးျပင္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ သူ႔ လႈပ္ရွားေနသံကို ဆရာသခင္ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ရဲ႕ မိန္႔ၾကားခ်က္ စကားသံ လို ျငိမ္ဝပ္ နားစိုက္ ေထာင္ ေနၾကတယ္။ ခင္ဗ်ား နားေထာင္ လိုက္ရတဲ့ အသံဟာ ဘာလဲ ၊ ဘာကို ေျပာတာလဲ ၊ ဘာ အဓိပၸာယ္ လဲ ၊ သူ ဘာလုပ္လို႔ ထြက္လာတဲ့ အသံလဲ ၊ အဲ့ဒါေတြက အေရးမၾကီးဘူး။ ခင္ဗ်ား ဘယ္လို နားေထာင္မွာလဲ ၊ အဲ့ဒါပဲ အေရးၾကီး ပါတယ္။ ဇင္ဟာ အျခားအရာ ေတြနဲ႔ မတူ ကြဲျပား တာက အဲ့ဒါပါ။ ခင္ဗ်ား ဘာကို နားေထာင္ေနသလဲ ဆိုတာ မရွိဘူး။ ဘာအဓိပၸာယ္လဲ ဆိုတာ မရွိဘူး။ ဘာအဓိပၸာယ္လဲ ဆိုတာ ခင္ဗ်ား ဆီ ဝင္လာျပီ ဆိုတာနဲ႔ ခင္ဗ်ား ဟာ အသံကို ၾကားေနတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ား ေတြးသြားတာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဇင္မွာ ခင္ဗ်ား ဘယ္လို နားေထာင္သလဲ ပဲ ရွိပါတယ္။ ဘယ္သူက ေျပာေနတဲ့ အသံလဲ- ဆရာသခင္က ေျပာတာလား- အေစခံက ေျပာတာလားလို႔ ခြဲျခား ျခင္း မရွိဘူး။ အားလံုးဟာ လက္ဘက္ရည္ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္မွာ တိတ္ဆိတ္စြာ ထိုင္ေနၾကတယ္။ ဒါပဲ ရွိပါတယ္။

Samovar ရဲ႕ လႈပ္ရွားေနသံကို နားေထာင္ ေနစဥ္ မွာပဲ လက္ဘက္ေျခာက္ ဆီက သင္းပ်ံ႕တဲ့ ရနံ႕က ဘုရားေက်ာင္း တစ္ခုလံုး ဖုံးလႊမ္း သြားတယ္။ ခင္ဗ်ား သံုးေဆာင္ဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ အရာအားလံုး ဟာ အေသး အမႊား ေလးက အစ တိတ္ဆိတ္စြာ ေျပာင္းလဲ ေနတယ္။ ပိုျပီး တိတ္ဆိတ္တဲ့ ၊ ပိုျပီး ျမင့္ျမတ္တဲ့ တစ္စံုတစ္ခု ဆီကို ဦးတည္ ေျပာင္းလဲ သြား ေနတယ္။ အဲ့ဒါ ေတြးေတာလို႔ ရတဲ့ စိတ္ကူး မဟုတ္ပါဘူး။ ခင္ဗ်ား ခံစား သိရမယ့္ အရာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ဘက္ရည္ သယ္လာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလး က ခင္ဗ်ား ဆီ ေရာက္လာမယ္။ လက္ဘက္ရည္ ငွဲ႔ေပးမယ္။ ေရေႏြးကရား ကေန ခင္ဗ်ားရဲ႕ လက္ဘက္ရည္ခြက္ ထဲ ေလာင္းက်သြားတဲ့ အသံ၊ ျပီးေတာ့ ခင္ဗ်ား ရင္ထဲက ျငိမ္းေနတဲ့ တိတ္ဆိတ္မႈ၊ လက္ဘက္ရည္ ရဲ႕ သင္းရနံ႕ ၊ ဒါေတြ အကုန္လံုးဟာ ကိုယ္ပုိင္ ေမွာ္ဝင္ ပစၥည္းေတြ အျဖစ္ ပံုေျပာင္းေနပါတယ္။

ဘယ္သူမွ ဘယ္စကားမွ ေျပာမေနၾကဘူး ဆိုတာ ခင္ဗ်ား ေတြ႔မယ္။ လက္ဘက္ရည္ခြက္ ကို တည္ျငိမ္စြာ မ-ယူျပီး တစ္စစ္ခ်င္း တစ္စစ္ခ်င္း ၊ တစ္ခဏတိုင္း တစ္ခဏ တိုင္း စုပ္ယူမယ္။ အဲ့ဒီ အတြင္းမွာ လက္ဘက္ရည္ရဲ႕ အရသာကို သိမွတ္ေနတယ္ ။ ျပင္ပ ကမၻာ ေလာက ဆိုတာ မရွိဘူး၊ အဲ့ဒီ အာရံုသာ တစ္ခဏခ်င္း ျဖစ္လိုက္ ၊ ျဖစ္လိုက္ ( သို႔မဟုတ္ ) ပ်က္လုိက္ ၊ ပ်က္လိုက္ အဲ့အေပၚ သိမွတ္မႈသာ ရွိတယ္။ အဲ့သိမွတ္မႈ အေပၚမွာသာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ျဖစ္တည္ခ်က္ တစ္ခုလံုး ရပ္တည္ ျငိမ္သက္ေနတယ္။ ဒါဟာ ရူးသြပ္မႈ တစ္ရပ္ ဟုတ္ပါသလား။ ကမၻာ တစ္ခြင္လံုးမွာ လူေတြ ေကာ္ဖီ၊ လက္ဘက္ရည္ ေသာက္ၾကတာပဲ မထူးဆန္းဘူး မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ဒီမထူးဆန္းတဲ့ သမားရိုးက် ျဖစ္စဥ္ေလး ကို ေလးနက္ တည္ျငိမ္မႈ အျဖစ္ ဘာလို႔ မေျပာင္းလဲ ႏိုင္ခဲ့ၾကသလဲ။

လက္ဘက္ရည္ ေသာက္ျပီးျပီ။ သူတို႔အားလံုး က အမ်ိဳးသမီးေလး ဆီကို ဦးညႊတ္ အရိုအေသ ေပးလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ ေျဖးေျဖး ညွင္းညွင္း- ဘယ္အသံ၊ ဘယ္စကားမွ မေျပာဘဲ တိတ္တဆိတ္ပဲ ထြက္ခြာ သြားၾကတယ္။ ဇင္ဟာ ေလးနက္ ထူးျခား တဲ့ အေတြ႔အသိ ခံစားခ်က္ အတြက္ သာမာန္ သမားရိုးက် ဝတၳဳေတြ ကို အသြင္ ေျပာင္းလဲယူပစ္ ပါတယ္။ တကယ္သာ ဇင္ဆရာ တစ္ဦးနဲ႔ ခင္ဗ်ား အတူ လက္ဘက္ရည္ ေသာက္ၾကည့္ ခဲ့ဖူးရင္ အျမဲ အမွတ္ရေကာင္း ရေနလိမ့္မယ္။

အဲ့ဒါဆို ခင္ဗ်ားက ေျပာမယ္။ ဒါဟာ ပြဲတစ္ခု လို လုပ္ေနတာကိုး၊ အျပင္ လက္ဘက္ရည္ ဆိုင္မွာ၊ ေကာ္ဖီ ဆိုင္မွာမွ မဟုတ္ဘဲကိုး၊ ေနာက္ျပီး ေနရာ ကလည္း ဘုရားေက်ာင္းထဲမွာ မို႔လို႔ကိုး လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ - ဒီ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ၊ ေကာ္ဖီဆိုင္၊ ပြဲ၊ ဘုရားေက်ာင္း ဆိုတာေတြဟာ သေကၤတ ( Symbol ) ေတြပါ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဘဝ တစ္ေလ်ာက္လံုးမွာ နာရီသံ တစ္ခ်က္ခ်က္ နဲ႔ လက္တံေတြ တစ္ပါတ္ျပီး တစ္ပါတ္ လည္ေနမွာ။ အဲ့အတြင္းက အခုအခ်ိန္၊ အခုေနရာေလး ကသာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဘုရားေက်ာင္း ျဖစ္ေနတာပါ ။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေက်ာင္းပရဝဏ္ ျဖစ္ေနတာ ။ အဲ့အခါ ခင္ဗ်ားရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈ၊ သိမႈတိုင္းဟာ ေလးနက္ေနမယ္။ သာမာန္ အတြက္ေတာ့ ယုတ္နိမ့္တယ္လို႔ ေခၚမယ့္ ေနရာကို ေရာက္ေနရင္လည္း ခင္ဗ်ား အတြက္၊ ခင္ဗ်ားကိုယ္ ခင္ဗ်ား ျမင့္ျမတ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ခင္ဗ်ား ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေနေန ၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ သႏၱာန္ဟာ တည္ျငိမ္ တိတ္ဆိတ္ေနရင္ သန္႔စင္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေျမမွာ ခင္ဗ်ား ေရာက္ေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဇင္မွာ ဒါကို မွတ္သား ထားဖို႔ လိုပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ မွတ္သားမႈ သက္သက္ဟာ ခင္ဗ်ားကို ဘာမွ အကူအညီ မေပးႏိုင္ဘူး။ တကယ္ ေထာက္ပံ့ ကူညီေပးႏိုင္တာက ဘာဝနာ ပါ။ ဘာဝနာ သာ မရွိရင္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စိတ္နဲ႔ ကိုယ္က သာမာန္ အေတြးေတြနဲ႔ ျပဳျပင္ အလုပ္လုပ္ေနဦးမွာ။ ေတြးေခၚ စိတ္ကူးျပီး ပံုရိပ္ေတြ ဖန္ဆင္း ေနဦးမွာ။ အဲ့ဒါေတြနဲ႔ ခင္ဗ်ားဟာ အတြင္းသားကို ဘယ္ေတာ့မွ မေရာက္ဘဲ အေပၚယံမွာတင္ ေဝ့ေနဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘာဝနာ ကေတာ့ ခင္ဗ်ားကို ဟိုးအနက္ရွိဳင္းဆံုး ထိ ေခၚေဆာင္ သြားလိမ့္မယ္။ ဘာဝနာကို ခင္ဗ်ား တခဏလုပ္ၾကည့္ရင္ အဲ့တစ္ခဏစာ ျမင့္ျမတ္ နက္ရွိဳင္းရာကို ေရာက္ပါမယ္။ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ ပတ္လံုး ပြားမ်ားရင္ အဲ့ဒီ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ ပတ္လံုး ျမင့္ျမတ္ေလးနက္ ေနလိမ့္မယ္။ အဲ့လို ျမင့္ျမတ္ေလးနက္ ေနဖို႔ အျခား ဆုေတာင္းေတြ လိုပါသလား။ ဘယ္ဟာကို ဆုေတာင္းမွာလဲ၊ ဘယ္သူ႔ဆီက ေတာင္းမွာလဲ။ စင္စစ္ ဘာဝနာ နဲ႔ ထံုမႊမ္းထားတဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ တစ္ေန႔တာ ဟာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဘံုဘဝ တစ္ရက္စာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဘာဝနာ နဲ႔ပဲ ရယူတယ္။ ဆုေတာင္းနဲ႔ ယူလို႔ မရပါဘူး။ ဘာဝနာနဲ႔ ထံုမႊမ္းရင္း ထံုမႊမ္းရင္း အခု လက္ဘက္ရည္ တစ္ခြက္လို သာမာန္သမားရိုးက် ေတြထဲက ခင္ဗ်ား ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးႏိုင္ခဲ့တဲ့ အသိေတြ စတင္ ျမင္လာႏိုင္ပါမယ္။

“အခုအခ်ိန္-အခုေနရာ” ကို နက္နဲေအာင္ မေစာင့္ၾကည့္ ထားႏိုင္တဲ့သူ အတြက္ ေကာ္ဖီ လက္ဘက္ရည္ ေသာက္ရတာဟာ ဘာမွ ထူးဆန္း အေရးပါေနတာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ ဒါေပမယ့္ “အခုအခ်ိန္- အခုေနရာ”ကို အေလးအနက္ မြန္ျမတ္ေအာင္ ထားႏိုင္သူ ( တစ္နည္း ) ဘာဝနာ ထံုမႊမ္းထားသူ အတြက္ေတာ့ ဒီ လက္ဘက္ရည္ ေသာက္ျခင္း အမႈမွာတင္ပဲ တိတ္ဆိတ္ ေအးခ်မ္းမႈ ရရွိေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

...........................

Reading a piece from "The Path of the Mystic"

...........................

http://zayyablogger.blogspot.com/

http://zayya.wordpress.com/

http://zayya.blog.com/

............................