ဆန္းက်ယ္ေသာ ေမ်ာက္လႊဲေက်ာ္မ်ား
ေၾသာ…………………….
ဂႏၶီဂ်ီးအယူအဆလို႔ လူသိမ်ားတဲ့ “မေျပာပရေစနဲ႔။ မၾကားပရေစနဲ႔။ မျမင္ပရေစနဲ႔။” ဆိုတဲ့ ပုံျပင္ေလးက ဇာတ္ေတာ္ထဲမွာ ပါတာကိုး။ အဲဒီဇာတ္ေတာ္ေလး အက်ယ္မေျပာခင္ ဆယ္တန္းအဂၤလိပ္စာ ျပဌာန္းစာ အေဟာင္းမွာပါတဲ့ ဆရာႀကီးေဒါက္တာထင္ေက်ာ္ မူရင္းေရးၿပီး ဆရာႀကီးတက္တိုးစုစည္းေပးတဲ့
“The Four Young Men"လူငယ္ေလးေယာက္ ပုံျပင္ကို ဖြင့္ျပတဲ့ မူလပဏၰာသအ႒ကထာက မွတ္သားစရာေတြ ျပည့္ေနတာေၾကာင့္ တစ္ပုဒ္သီးသန႔္ေရးတာပ။ “Too Much Knowledge Maketh Fools” အတတ္ၾကဴး အ႐ူးျဖစ္ကေတာ့ ပိဋကတ္ထဲမွာ ပါတယ္ပဲ သိတာ။ ရွာမေတြ႕ေသးပါ။
ဂႏၶီဂ်ီးေျပာခဲ့တဲ့ “Three Wise Monkeys”ဝတၳဳက အမွန္မွာ ဂ်ပန္ ရိုးရာ ပုံျပင္တဲ့။ မူရင္းက ဂ်ပန္ကလာတာလို႔ပဲ လက္ခံထားၾကတယ္။ ေမ်ာက္ေလး သုံးေကာင္ကိုေတာင္ အတိအက် နာမည္ေပးထားတယ္။ မ်က္စိပိတ္ထားတဲ့ ေမ်ာက္ေလးက မာဇ႐ု၊ နားပိတ္ထားတာက ကီကာဇ႐ု၊ ပါးစပ္ပိတ္ထားတာက အီဝဇ႐ုတဲ့။ ပိတ္သုံးပိတ္ကိုလည္း ေနရာ ေဒသအလိုက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ယူဆၾကတယ္။ (၁) မေကာင္းတာကို မျမင္ပရေစနဲ႔၊ မၾကားပရေစနဲ႔၊ မေျပာပရေစနဲ႔၊ (၂) ဆိုးယုတ္တာကို (၃) မွားယြင္းခၽြတ္ေခ်ာ္တာကို (၄) မဖြယ္မရာကို (၅) အမုန္းတရားေတြကို စသည္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ယူဆၾကတယ္။ တ႐ုတ္ဗုဒၶဘာသာကေန ဆင္းသက္လာတဲ့ ဂ်ပန္ပုံျပင္ဆိုတာပဲ ပါတယ္။ မူရင္း ဇာတ္ေတာ္က အစအနေပ်ာက္ေနတယ္။ ထားပါေတာ့ဗ်။ “ေမ်ာက္သုံးေကာင္ပုံျပင္”ကိ
ဘာေၾကာင့္ ေမ်ာက္ေလးေတြနဲ႔ သ႐ုပ္ေဖာ္တာလည္းဆိုေတာ့ မူရင္းဇာတ္ေတာ္ထဲမွာကိုက ေမ်ာက္ေတြ ျဖစ္ေနတာကိုး။ ဇာတ္ေတာ္နာမည္က "ဂရဟိတဇာတ္”တဲ့။ ဇာတက အ႒ကထာ ဒုတိယအုပ္ စာမ်က္ႏွာ ၁၆၈၊ ဇာတ္ေတာ္နံပါတ္စဥ္ ၂၁၉မွာ ပါတယ္။ ကဲ စလိုက္ရေအာင္။
"ဟိရညံ ေမ သုဝဏၰံ ေမ” ဟူေသာ ဤေဒသနာေတာ္ကို သုံးေလာကထြဋ္ထား သဗၺညဳျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဇတမင္းသား၏ဥယ်ာဥ္ဝယ္ ခိုးကိုးရာမဲ့ဆင္းရဲသားသူေတ
နည္းနည္းမွ မ်က္စိလည္လည္ ဆိုၿပီး ရဖူးသမၽွ ဘာသာျပန္ေတြ ေလၽွာက္ရြတ္ေနတာပါဗ်ာ။ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးပဲ သြားရေအာင္။ ပ်င္းရိၿငီေငြ႕ေနတဲ့ ရဟန္းေလးကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဒီ ဂရဟိတဇာတ္ကို ေဟာ္ေတာ္မူတာတဲ့။ ပ်င္းရိလြန္းတဲ့အတြက္ စိတ္ေတြ ဂေယာင္ေခ်ာက္ျခားျဖစ္ေနတဲ့ ရဟန္းေလးကို သူငယ္ခ်င္းေတြက နည္းနည္းမွ သက္သာသက္သာဆိုၿပီး ဘုရားရွင္ထံ ေခၚသြားၾကတယ္။
ဘုရားရွင္က ေမးေတာ္မူတယ္။
“ေမာင္ပဇင္း ဘာလို႔ ပ်င္းေနရတာလဲ”
“ဘုရား! မရိုမေသ အမွန္အတိုင္း ေလၽွာက္ရရင္ ကိေလသာႏွိပ္စက္လို႔ ဘုရား”
“ေၾသာ ဒီကိေလသာသေဘာကို လူကို မဆိုထားဘိ တိရစၧာန္ေတြေတာင္ ေရွးက ကဲ့ရဲ့ၾကတယ္”ဆိုၿပီး ေမ်ာက္သုံးေကာင္ ဝတၳဳကို ေဟာေတာ္မူတာပါ။
ျပည္မသိ ဗာရာ၊ မင္းမသိ ျဗဟၼဒတ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဟိုး ေရွးေရွးတုံးက ဗာရာဏသီျပည္ ျဗဟၼဒတ္မင္းလက္ထက္မွာ ဘုရားေလာင္းက ေမ်ာက္မ်ိဳးမွာ ျဖစ္ေတာ္မူရွာတယ္။ တစ္ေနေတာ့ မုဆိုးတစ္ေယာက္လက္ခ်က္နဲ႔ ဘုရင့္ထံ ဆက္သခံရတယ္။ ေမ်ာက္ကေလးက အက်င့္ေကာင္းတဲ့အတြက္ ဘုရင္က အလြန္ခ်စ္ေတာ္မူရွာတယ္။ ခပ္ေအးေအး သူ႔ဘာသာေနတတ္တဲ့ ေမ်ာက္ကေလးကို ဘုရင္က သနားလာၿပီး မုဆိုးကို ေတာထဲ ျပန္ပို႔လိုက္ပါကြာ ဆိုၿပီး ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။
ေတာ္ထဲေရာက္ေတာ့ အေပါင္းအသင္း ေမ်ာက္ေတြက ေမးၾကတယ္။
“ကိုယ္လူႀကီး အၾကာႀကီးပဲ။ ဘယ္ေပ်ာက္ေနတာလဲ"
“လူျပည္ေရာက္သြားတာ”
“ေၾသာ"
“ဒါဆို လူေတြအေၾကာင္း ေျပာျပစမ္းပါ”လို႔ ဝိုင္းဝန္းေတာင္ပန္ၾကတဲ့အတြ
စၿပီ “မေျပာပရေစနဲ႔” ပထမ အေၾကာင္းတရား။ ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္ေလးက မေျပာပရေစနဲ႔လို႔ ျငင္းတယ္။ ေမ်ာက္ေလးေတြကလည္း ႏြားျပာႀကီးေတြ အေၾကာင္း မသိေသးေတာ့ မေရာင္းခ်င္ပါဘူးဆို ခ်ိန္ပါ ခ်ိန္ပါ ေပါ့ေလ။ ဒါနဲ႔ ဘုရားေလာင္း ေမ်ာက္ကေလးက လူေတြဆိုတာ “ငါ့ဟာ ငါ့ဥစၥာ”ဆိုတဲ့ အတၱစြဲ ႀကီးလြန္းတယ္−တဲ့။ သြားၿပီး ေမ်ာက္ေတြ လုပ္လိုက္တာနဲ႔ လူသားဘုံတစ္ခုလုံး စုန္းစုန္းျမဳပ္ရွာေလၿပီ။ ေမ်ာက္ေလးကေတာ့ လူေတြကို ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္နဲ႔ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ကို ေဆာ္သြားတာပါ။ အႏွစ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ "အတၱစြဲ”မ်ားလြန္းတယ္လို႔ ေျပာတာပါ။
လူသားေတြရဲ့ "အတၱစြဲ”ေတြအေၾကာင္း အျခားေမ်ာက္ကေလးေတြ ၾကားတဲ့အခါမွာ “မေျပာပါေတာ့နဲ႔ မေျပာပါေတာ့နဲ႔။ မၾကားပရေစနဲ႔ မၾကားပရေစနဲ႔”ဆိုၿပီး နားကို ပိတ္ထားၾကသတဲ့ (ဥေဘာဟိ ဟေတၳဟိ ကေဏၰ ဒဠွံ ပိဒဟႎသု)။ ဒါက မၾကားပရေစနဲ႔ဆိုတဲ့ ဒုတိယ ေမ်ာက္ေပါ့။
ေနာက္ဆုံး ေမ်ာက္ေတြအားလုံး အညီအညြတ္တိုင္ပင္ၿပီး “ငါတို႔ ဒီေတာထဲမွာ ေနရင္ လူတို႔၏ "အတၱစြဲ”ေတြ အေၾကာင္း ျမင္ေန ေတြ႕ေနရလိမ့္မယ္” ဆိုၿပီး ေတာထဲကေန အၿပီးအပိုင္ ထြက္ခြာသြားၾကသတဲ့။ ဒါကေတာ့ "မျမင္ပရေစနဲ႔”ဆိုတဲ့ ေမ်ာက္ေပါ့။
ဂရဟိတဇာတ္ေတာ္လာ ေမ်ာက္သုံးေကာင္ကေတာ့ ဒါပါပဲ။ ဘုရားေဟာ ဇာတ္ေတာ္လာ “Three Wise Monkeys”အရဆိုရင္ “လူသားတို႔၏ ငါစြဲ၊ အတၱစြဲ၊(အစြဲမွန္သမၽွ အက်ယ္ခ်ဲ႕၍သိေလ)” ဟူသမၽွကို
မေျပာပရေစနဲ႔
မၾကားပရေစနဲ႔
မျမင္ပရေစနဲ႔။
အေတာ္ ေသာက္ႀကီး ေသာက္က်ယ္ နိုင္လြန္းတယ္။ ျဗဟၼဒတ္လက္ထက္က ေမ်ာက္ေတြကို ေျပာပါတယ္။ အခုေခတ္ မဟုတ္ပါဘူး။
ေၾသာ…………………….
ဂႏၶီဂ်ီးအယူအဆလို႔ လူသိမ်ားတဲ့ “မေျပာပရေစနဲ႔။ မၾကားပရေစနဲ႔။ မျမင္ပရေစနဲ႔။” ဆိုတဲ့ ပုံျပင္ေလးက ဇာတ္ေတာ္ထဲမွာ ပါတာကိုး။ အဲဒီဇာတ္ေတာ္ေလး အက်ယ္မေျပာခင္ ဆယ္တန္းအဂၤလိပ္စာ ျပဌာန္းစာ အေဟာင္းမွာပါတဲ့ ဆရာႀကီးေဒါက္တာထင္ေက်ာ္ မူရင္းေရးၿပီး ဆရာႀကီးတက္တိုးစုစည္းေပးတဲ့
“The Four Young Men"လူငယ္ေလးေယာက္ ပုံျပင္ကို ဖြင့္ျပတဲ့ မူလပဏၰာသအ႒ကထာက မွတ္သားစရာေတြ ျပည့္ေနတာေၾကာင့္ တစ္ပုဒ္သီးသန႔္ေရးတာပ။ “Too Much Knowledge Maketh Fools” အတတ္ၾကဴး အ႐ူးျဖစ္ကေတာ့ ပိဋကတ္ထဲမွာ ပါတယ္ပဲ သိတာ။ ရွာမေတြ႕ေသးပါ။
ဂႏၶီဂ်ီးေျပာခဲ့တဲ့ “Three Wise Monkeys”ဝတၳဳက အမွန္မွာ ဂ်ပန္ ရိုးရာ ပုံျပင္တဲ့။ မူရင္းက ဂ်ပန္ကလာတာလို႔ပဲ လက္ခံထားၾကတယ္။ ေမ်ာက္ေလး သုံးေကာင္ကိုေတာင္ အတိအက် နာမည္ေပးထားတယ္။ မ်က္စိပိတ္ထားတဲ့ ေမ်ာက္ေလးက မာဇ႐ု၊ နားပိတ္ထားတာက ကီကာဇ႐ု၊ ပါးစပ္ပိတ္ထားတာက အီဝဇ႐ုတဲ့။ ပိတ္သုံးပိတ္ကိုလည္း ေနရာ ေဒသအလိုက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ယူဆၾကတယ္။ (၁) မေကာင္းတာကို မျမင္ပရေစနဲ႔၊ မၾကားပရေစနဲ႔၊ မေျပာပရေစနဲ႔၊ (၂) ဆိုးယုတ္တာကို (၃) မွားယြင္းခၽြတ္ေခ်ာ္တာကို (၄) မဖြယ္မရာကို (၅) အမုန္းတရားေတြကို စသည္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ယူဆၾကတယ္။ တ႐ုတ္ဗုဒၶဘာသာကေန ဆင္းသက္လာတဲ့ ဂ်ပန္ပုံျပင္ဆိုတာပဲ ပါတယ္။ မူရင္း ဇာတ္ေတာ္က အစအနေပ်ာက္ေနတယ္။ ထားပါေတာ့ဗ်။ “ေမ်ာက္သုံးေကာင္ပုံျပင္”ကိ
ဘာေၾကာင့္ ေမ်ာက္ေလးေတြနဲ႔ သ႐ုပ္ေဖာ္တာလည္းဆိုေတာ့ မူရင္းဇာတ္ေတာ္ထဲမွာကိုက ေမ်ာက္ေတြ ျဖစ္ေနတာကိုး။ ဇာတ္ေတာ္နာမည္က "ဂရဟိတဇာတ္”တဲ့။ ဇာတက အ႒ကထာ ဒုတိယအုပ္ စာမ်က္ႏွာ ၁၆၈၊ ဇာတ္ေတာ္နံပါတ္စဥ္ ၂၁၉မွာ ပါတယ္။ ကဲ စလိုက္ရေအာင္။
"ဟိရညံ ေမ သုဝဏၰံ ေမ” ဟူေသာ ဤေဒသနာေတာ္ကို သုံးေလာကထြဋ္ထား သဗၺညဳျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဇတမင္းသား၏ဥယ်ာဥ္ဝယ္ ခိုးကိုးရာမဲ့ဆင္းရဲသားသူေတ
နည္းနည္းမွ မ်က္စိလည္လည္ ဆိုၿပီး ရဖူးသမၽွ ဘာသာျပန္ေတြ ေလၽွာက္ရြတ္ေနတာပါဗ်ာ။ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးပဲ သြားရေအာင္။ ပ်င္းရိၿငီေငြ႕ေနတဲ့ ရဟန္းေလးကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဒီ ဂရဟိတဇာတ္ကို ေဟာ္ေတာ္မူတာတဲ့။ ပ်င္းရိလြန္းတဲ့အတြက္ စိတ္ေတြ ဂေယာင္ေခ်ာက္ျခားျဖစ္ေနတဲ့ ရဟန္းေလးကို သူငယ္ခ်င္းေတြက နည္းနည္းမွ သက္သာသက္သာဆိုၿပီး ဘုရားရွင္ထံ ေခၚသြားၾကတယ္။
ဘုရားရွင္က ေမးေတာ္မူတယ္။
“ေမာင္ပဇင္း ဘာလို႔ ပ်င္းေနရတာလဲ”
“ဘုရား! မရိုမေသ အမွန္အတိုင္း ေလၽွာက္ရရင္ ကိေလသာႏွိပ္စက္လို႔ ဘုရား”
“ေၾသာ ဒီကိေလသာသေဘာကို လူကို မဆိုထားဘိ တိရစၧာန္ေတြေတာင္ ေရွးက ကဲ့ရဲ့ၾကတယ္”ဆိုၿပီး ေမ်ာက္သုံးေကာင္ ဝတၳဳကို ေဟာေတာ္မူတာပါ။
ျပည္မသိ ဗာရာ၊ မင္းမသိ ျဗဟၼဒတ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဟိုး ေရွးေရွးတုံးက ဗာရာဏသီျပည္ ျဗဟၼဒတ္မင္းလက္ထက္မွာ ဘုရားေလာင္းက ေမ်ာက္မ်ိဳးမွာ ျဖစ္ေတာ္မူရွာတယ္။ တစ္ေနေတာ့ မုဆိုးတစ္ေယာက္လက္ခ်က္နဲ႔ ဘုရင့္ထံ ဆက္သခံရတယ္။ ေမ်ာက္ကေလးက အက်င့္ေကာင္းတဲ့အတြက္ ဘုရင္က အလြန္ခ်စ္ေတာ္မူရွာတယ္။ ခပ္ေအးေအး သူ႔ဘာသာေနတတ္တဲ့ ေမ်ာက္ကေလးကို ဘုရင္က သနားလာၿပီး မုဆိုးကို ေတာထဲ ျပန္ပို႔လိုက္ပါကြာ ဆိုၿပီး ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။
ေတာ္ထဲေရာက္ေတာ့ အေပါင္းအသင္း ေမ်ာက္ေတြက ေမးၾကတယ္။
“ကိုယ္လူႀကီး အၾကာႀကီးပဲ။ ဘယ္ေပ်ာက္ေနတာလဲ"
“လူျပည္ေရာက္သြားတာ”
“ေၾသာ"
“ဒါဆို လူေတြအေၾကာင္း ေျပာျပစမ္းပါ”လို႔ ဝိုင္းဝန္းေတာင္ပန္ၾကတဲ့အတြ
စၿပီ “မေျပာပရေစနဲ႔” ပထမ အေၾကာင္းတရား။ ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္ေလးက မေျပာပရေစနဲ႔လို႔ ျငင္းတယ္။ ေမ်ာက္ေလးေတြကလည္း ႏြားျပာႀကီးေတြ အေၾကာင္း မသိေသးေတာ့ မေရာင္းခ်င္ပါဘူးဆို ခ်ိန္ပါ ခ်ိန္ပါ ေပါ့ေလ။ ဒါနဲ႔ ဘုရားေလာင္း ေမ်ာက္ကေလးက လူေတြဆိုတာ “ငါ့ဟာ ငါ့ဥစၥာ”ဆိုတဲ့ အတၱစြဲ ႀကီးလြန္းတယ္−တဲ့။ သြားၿပီး ေမ်ာက္ေတြ လုပ္လိုက္တာနဲ႔ လူသားဘုံတစ္ခုလုံး စုန္းစုန္းျမဳပ္ရွာေလၿပီ။ ေမ်ာက္ေလးကေတာ့ လူေတြကို ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္နဲ႔ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ကို ေဆာ္သြားတာပါ။ အႏွစ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ "အတၱစြဲ”မ်ားလြန္းတယ္လို႔ ေျပာတာပါ။
လူသားေတြရဲ့ "အတၱစြဲ”ေတြအေၾကာင္း အျခားေမ်ာက္ကေလးေတြ ၾကားတဲ့အခါမွာ “မေျပာပါေတာ့နဲ႔ မေျပာပါေတာ့နဲ႔။ မၾကားပရေစနဲ႔ မၾကားပရေစနဲ႔”ဆိုၿပီး နားကို ပိတ္ထားၾကသတဲ့ (ဥေဘာဟိ ဟေတၳဟိ ကေဏၰ ဒဠွံ ပိဒဟႎသု)။ ဒါက မၾကားပရေစနဲ႔ဆိုတဲ့ ဒုတိယ ေမ်ာက္ေပါ့။
ေနာက္ဆုံး ေမ်ာက္ေတြအားလုံး အညီအညြတ္တိုင္ပင္ၿပီး “ငါတို႔ ဒီေတာထဲမွာ ေနရင္ လူတို႔၏ "အတၱစြဲ”ေတြ အေၾကာင္း ျမင္ေန ေတြ႕ေနရလိမ့္မယ္” ဆိုၿပီး ေတာထဲကေန အၿပီးအပိုင္ ထြက္ခြာသြားၾကသတဲ့။ ဒါကေတာ့ "မျမင္ပရေစနဲ႔”ဆိုတဲ့ ေမ်ာက္ေပါ့။
ဂရဟိတဇာတ္ေတာ္လာ ေမ်ာက္သုံးေကာင္ကေတာ့ ဒါပါပဲ။ ဘုရားေဟာ ဇာတ္ေတာ္လာ “Three Wise Monkeys”အရဆိုရင္ “လူသားတို႔၏ ငါစြဲ၊ အတၱစြဲ၊(အစြဲမွန္သမၽွ အက်ယ္ခ်ဲ႕၍သိေလ)” ဟူသမၽွကို
မေျပာပရေစနဲ႔
မၾကားပရေစနဲ႔
မျမင္ပရေစနဲ႔။
အေတာ္ ေသာက္ႀကီး ေသာက္က်ယ္ နိုင္လြန္းတယ္။ ျဗဟၼဒတ္လက္ထက္က ေမ်ာက္ေတြကို ေျပာပါတယ္။ အခုေခတ္ မဟုတ္ပါဘူး။
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။