ဒီတစ္ပုဒ္က ၁၉၉၇ခုႏွစ္မွ ၂ဝဝ၈ခုႏွစ္အတြင္း ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ဘဝအေတြ႔အႀကံဳတခ်ဳိ႕ပါ။ ၂ဝဝ၈ ၾသဂုတ္လမွာ ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အတူေနအခန္းေဖာ္က ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့အေတြ႔အႀကံဳေတြကို အမွတ္တရအျဖစ္ စာတစ္ပုဒ္ေရးၾကည့္ပါလားလို႔ ေျပာလာတာနဲ႔ ဒီစာကို ကၽြန္မေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ခုေနျပန္ျဖတ္ၾကည့္ေတာ့လည္း မ်က္ရည္ဝဲေနဆဲပါ.. အဓိက,က အေမ့ေၾကာင့္ပါပဲ.. ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ဘဝက ဘယ္ေလာက္ပဲခါးသီးလည္း ဘဝခါးလို႔ဆိုၿပီး ကၽြန္မ,မငိုခဲ့ဖူးပါဘူး၊ မသိမ္ငယ္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ အေမမ႐ွိတဲ့ဘဝကမွ တကယ္ခါးတယ္ဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ႀကံဳရမွ ကၽြန္မမ်က္ရည္မဆည္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ကမာၻေပၚ႐ွိ႐ွိသမွ် အေမမ်ား အသက္႐ွည္က်န္းမာပါေစ..
ေလလြင့္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္ျပန္ခ်ိန္
__________________________
__________________________
“အေမ.. ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဝင္ခြင့္စာေမးပဲြ ေျဖၾကမလို႔တဲ့။ ကြ်န္မလည္း ေျဖၾကည့္ခ်င္တယ္”
တစ္ခုေသာ မိုးဦးကာလမွာ စြတ္စိုစေျမၾကီးထဲက ျပဴထြက္လာတဲ့ ပ်ဳိးပင္ေလးတစ္ပင္လို အိပ္မက္တစ္ခုကို သူ မရဲတရဲ မက္လိုက္မိတယ္။
“ေကာင္းတယ္ .. ေျဖခ်င္ရင္ေျဖ” အေမရဲ႕ အားေပးစကားက ပ်ဳိးပင္ရွင္သန္ဖို႔ သြန္းေလာင္းလိုက္တဲ့ မိုးေရစက္လိုပဲ သူ႔အိပ္မက္ကို ၾကီးထြားေစခဲ့တယ္။
“ေအာင္သြားရင္ေကာ....”
စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ ေတြေဝသြားတဲ့ မ်က္ႏွာကို အေမ ထိန္းရင္း..
“ေအာင္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းဆက္တက္ေပါ့။ အေမတို႔က ဆင္းရဲတယ္။ ပညာပဲ အေမြေပးႏိုင္တယ္။ ေအာင္ေအာင္ေျဖခဲ့ ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔။ ရွိတာေရာင္း၊ စပါးေတြေရာင္းျပီး အေမေက်ာင္းဆက္ထားေပးမယ္။ မေလာက္ရင္ လယ္ေရာင္းျပီး ပို႔မယ္.. ဟုတ္ျပီလား”
“ေအာင္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းဆက္တက္ေပါ့။ အေမတို႔က ဆင္းရဲတယ္။ ပညာပဲ အေမြေပးႏိုင္တယ္။ ေအာင္ေအာင္ေျဖခဲ့ ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔။ ရွိတာေရာင္း၊ စပါးေတြေရာင္းျပီး အေမေက်ာင္းဆက္ထားေပးမယ္။ မေလာက္ရင္ လယ္ေရာင္းျပီး ပို႔မယ္.. ဟုတ္ျပီလား”
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ စုထားတာေရာင္း၊ စပါးေတြေရာင္းရတဲ့ အေမ့ေငြက သူ႔အတြက္ ပတ္စ္ပို႔ တစ္အုပ္ဖိုးသာ တတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ လူမမယ္ ေမာင္ညီမငယ္သံုးေယာက္နဲ႔ တစ္အိမ္လံုး စားဝတ္ေနေရးအတြက္ အားထားရတဲ့ လယ္ကို သူ႔တစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ အိပ္မက္အတြက္ အေမေရာင္းရက္ပါ့မလား? အဲဒီတုန္းက ရွိသမွ်အၾကံေတြ ရွာၾကံရင္း အေမ ပ်ာမ်ားေနခဲ့တယ္ကို သူမွတ္မိေနေသးတယ္။
ကံတရားက တစ္ခါတေလေတာ့လဲ ဆင္းရဲသားေတြကို မ်က္ႏွာသာေပးပါတယ္။ တူ၊ တူမေတြထဲက ေက်ာင္းေနခ်င္သူေတြ ေက်ာင္းဆက္မတက္ႏိုင္ရင္ ေထာက္ပံ့မယ္ဆိုတဲ့ ဦးေလး (အေမ့ညီမေယာက္်ား) ရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းက ေႏြေခါင္ေခါင္မွာ ရြာခ်လိုက္တဲ့ မိုးေရတစ္စက္လို သူ႔အိပ္မက္ကို အဖူးအညႊန္႔ေတြနဲ႔ ေဝဆာေစခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ခုေသာ ေႏြရာသီမွာ အိပ္မက္ေတြကိုထုပ္ပိုး “ထိုင္ဝမ္”ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံျခားေနရာတစ္ခုကို ေယာင္လည္လည္နဲ႔ သူေရာက္လာခဲ့တယ္။
ႏိုင္ငံျခားေရာက္စ သူ႔ရဲ႕တစ္ႏွစ္သာအခ်ိန္ကို တစ္သက္မက်က္မွတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာေတြနဲ႔ ကုန္ဆံုးခဲ့ရတယ္။ ဦးေလးရဲ႕ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ေရာက္စတစ္ႏွစ္မွာ ေက်ာင္းလခအတြက္ မပူခဲ့ရေပမယ့္ ေရွ႕ဆက္မဲ့ လမ္းေတြအတြက္ သူအားေတြေမြးခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဝင္ခြင့္ စာေမးပဲြအျပီးမွာ နီယြန္မီးေတြ ထိန္လင္း၊ တိုက္ၾကီးေတြ ပတ္ပတ္လည္ ကာရံထားတဲ့ ျမိဳ႔ေတာ္ထိုင္ေပကို ေဒါင္းေတြၾကားထဲ ေရာက္သြားတဲ့ က်ီးမည္းတစ္ေကာင္လို သိမ္ငယ္စြာနဲ႔ သူေရာက္လာခဲ့တယ္။
သူနဲ႔ရြယ္တူ အေဒၚဝမ္းကဲြတစ္ေယာက္ရဲ႕ ၁ဝေပပတ္လည္ အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ ခိုကပ္ေနျပီး အလုပ္ရွင္ေတြရဲ႕ ဖုန္းကို ေစာင့္ခဲ့ရတယ္။ သူ႔အလုပ္က ေငြမ်ားမ်ားရတဲ့ လူနာေစာင့္ အလုပ္ျဖစ္တယ္။ တစ္ေန႔မွာ မီးဖြားစ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကို ညေစာင့္အိပ္ေပးဖို႔ ဖုန္းဝင္လာခဲ့တယ္။ လိပ္စာစာရြက္ေလးကို ကိုင္ျပီး ျမင့္မားတဲ့ ေဆးရံုအထပ္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္၊ မ်က္စိလည္ေလာက္ေအာင္ ညႊန္ထားတဲ့ ဆိုင္းပုဒ္အကူနဲ႔ လူနာအမ်ဳိးသမီး အခန္းကို သူေရာက္လာခဲ့တယ္။ မပီကလာ သူ႔ရဲ႕ တရုတ္စကားသံကို လူနာသံသယ မဝင္ခဲ့လို႔ ညအိပ္ေစာင့္အလုပ္ကို ေလွ်ာေလွ်ာရွဴရွဴ သူရလိုက္တယ္။
တစ္ည တစ္ေထာင္ (ထိုင္ဝမ္ေငြ)နဲ႔ သံုးညတိတိ အိပ္ေစာင့္ခဲ့ရတယ္။ မီးဖြားစ က်န္းမာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးမို႔ ဘာမွလုပ္ေပးစရာမလိုဘဲ အိပ္ေစာင့္ေပးရံုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ယဥ္ေက်းတဲ့ႏိုင္ငံက လာတဲ့သူ႔မွာ ေစတနာေတြ ဗလပြရွိပါတယ္။ လူနာခိုင္းစရာမလိုဘဲ အခန္းရွင္းေပးတယ္၊ နပ္စ္မလာခင္ လူနာကို မ်က္ႏွာသစ္ေပးတယ္။ ဒီလိုေစတနာရဲ႕ ရလာဒ္က လခေငြအျပင္ ေဘာက္စူး ၃ဝဝ ထပ္ရလိုက္တာပါပဲ။
သံုးညေစာင့္ လုပ္အားခရွင္းအျပီး ေဆးရံုက ထြက္လာတဲ့ သူ႔ေျခလွမ္းေတြက ေပါ့ပါးလို႔။ မနက္ခင္းရဲ႕ လတ္ဆတ္တဲ့ ေလကုိအားပါးတရရႈရင္း သူ႔ဘဝမွာ ပထမဆံုး ကိုယ္ပိုင္လုပ္အားခနဲ႔ ရဖူးတဲ့ ေငြ၃၃ဝဝ တိတိကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ကိုင္ထားလိုက္မိတယ္။ ကိုယ္ပိုင္လုပ္အားခနဲ႔ အေမကို ကန္ေတာ့ခ်င္တဲ့ စိတ္ကူးကို ေနာက္ႏွစ္အတြက္ ေက်ာင္းလခဆိုတဲ့ အေတြးက ဝင္ဖ်က္သြားခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ လမ္းေဘး မနက္စာဆိုင္မွာ အီၾကာေကြးတစ္ေခ်ာင္း၊ ပဲႏို႔ရည္တစ္ခြက္ကို အေဒၚအတြက္ သူဝယ္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ ေနာက္အလုပ္အတြက္ အခန္းက်ဥ္းထဲကေန လႊင့္ပ်ံ႕လာမဲ့ ဖုန္းသံကို သူေစာင့္ေနခဲ့ျပန္တယ္။
ဘဝတစ္ခု ရွင္သန္ဖို႔ ေငြရွိရင္ ျဖစ္ျပီလားဆိုတဲ့အေမး သူ႔ကိုယ္သူ မေမးမိခင္မွာ ေနာက္ထပ္ လူနာေစာင့္ဖို႔အတြက္ ေဆးရံုတစ္ရံုကို သူေရာက္ခဲ့ျပန္တယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ ေစာင့္ရမယ့္လူနာက ဝမ္းတြင္းရူးေရာဂါ စဲြကပ္ေနတဲ့ ေဆြမရွိ၊ မ်ဳိးမရွိ အသက္ (၇ဝ)ေက်ာ္ အဘိုးအိုတစ္ဦးျဖစ္တယ္။ (အဲဒီအေၾကာင္းကို “ကြ်န္မလူနာေစာင့္”ဆိုျပီး ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္)။ ဘဝတစ္ခု ရွင္သန္ဖို႔ ေငြရွိရံုနဲ႔မလံုေလာက္ဘဲ ေမတၱာတရားပါလိုေၾကာင္း သိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ လူနာေစာင့္အလုပ္ကို သူေက်ာခိုင္းခဲ့တယ္။
အဲဒီေနာက္ ထိုင္ေပျမိဳ႔နဲ႔ မလွမ္းမကမ္း ျမိဳ႔ေလးတစ္ျမိဳ႔က အေဒၚအိမ္မွာ သူေသာင္တင္ေနခဲ့တယ္။ မိဘရင္းနဲ႔မျခား သူ႔အေပၚ အေဒၚသေဘာေကာင္းခဲ့ေပမယ့္ ၾကီးျမင့္တဲ့ လူေနမႈစရိတ္ေၾကာင့္ အေဒၚကို သူတာဝန္ေတြ မပိုေစခ်င္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ႏွစ္အတြက္ ေက်ာင္းလခဆိုတဲ့ အေတြးက သူ႔ကို ဖိစီးႏွိပ္စက္ျပန္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ မ်က္ႏွာသာေပးေနဆဲ ကံတရားရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ အေဒၚအိမ္နဲ႔ မနီးမေဝးက ဓာတ္ဆီဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ သူအလုပ္ရခဲ့ျပန္တယ္။ ထိုင္ဝမ္ေႏြရဲ႕ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႔တဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ကုန္ခမ္းသြားတဲ့ ဓာတ္ဆီကိုျဖည့္ဖို႔ လာသမွ်ကားေတြကို “ ၉၂ထည့္မလား.. ၉၅ထည့္မလား..” လို႔ စမ္းေအာ္ေမးရင္း၊ ေရွ႔ဆက္လွမ္းမယ္႔ ေျခလွမ္းေတြအတြက္ နံ႔ေစာ္ေနတဲ့ ဓာတ္ဆီနံ႔ေတြၾကားမွာ မူးလဲမသြားေအာင္ ၾကိဳးစားရင္း ခြန္အားဓာတ္ဆီကို သူျဖည့္ခဲ့တယ္။
တစ္နာရီ ၇၅က်ပ္နဲ႔ ဓာတ္ဆီဆိုင္မွာ လဝက္ေလာက္လုပ္ျပီး အေတြ႔အၾကံဳသစ္တစ္ခု စမ္းသပ္ဖို႔အတြက္ ကံတရားက သူ႔ကို ဖိတ္ေခၚခဲ့ျပန္တယ္။ သူေနတဲ့ျမိဳ႕နဲ႔ သိပ္မေဝးတဲ့ စက္မႈဇံုျမိဳ႕က ကြန္ပ်ဴတာစက္ရံုမွာ လူလိုေၾကာင္း၊ အလုပ္လုပ္ခြင့္ကတ္ ယူျပီး အျမန္လာခဲ့ပါဆိုတဲ့ (အဲဒီစက္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့) အေဒၚရဲ႕ ဆင့္ေခၚမႈေၾကာင့္ စက္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ သူေရာက္ခဲ့ျပန္တယ္။ တစ္နာရီ ၁၃၅က်ပ္ဆိုတဲ့ မက္ေလာက္တဲ့ ေငြေၾကးနဲ႔ မနက္၈နာရီက ည၈နာရီထိ၊ တစ္ခါတေလ အခ်ိန္ပို ည၁၁နာရီထိ အလုပ္မွာစား၊ အေဒၚအိမ္မွာ အိပ္တဲ့ အလုပ္ကို သူလုပ္ခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကြန္ပ်ဴတာပံုးအတြက္ ပါဝါေတြတပ္လိုက္၊ ဝက္အူေတြ ရစ္လိုက္၊ ပံုပ်က္တဲ့ ဝက္အူပါတဲ့ပံုးေတြကို ေရြးထုတ္လိုက္၊ မီးလိုက္မလိုက္ ၾကိဳးေတြကို စမ္းသပ္ၾကည့္လိုက္နဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာပစၥည္း တစ္စစီတင္ျပီး လည္ပတ္ေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း သူ႔ရဲ႕ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ခုလံုးကို အိမ္နဲ႔အလုပ္၊ အလုပ္နဲ႔အိမ္အျဖင့္သာ လည္ပတ္ေစခဲ့တယ္။
သတ္မွတ္ထားတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာအလံုး အေရအတြက္ျပည့္လို႔ လူေတြမလိုေတာ့ေၾကာင္း အလုပ္ရံုကေၾကညာခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းဖြင့္ဖို႔ တစ္ပတ္သာလိုပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ျမိဳ႔ေတာ္ထိုင္ေပကို လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ပထမႏွစ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူအျဖစ္နဲ႔ သူေျခခ်ခဲ့တယ္။ အစကတည္းက ကိုယ့္ဘဝအေျခအေနကို သိလို႔ အလုပ္ရွာရလြယ္တဲ့ ျမိဳ႕လယ္က တကၠသိုလ္ကို သူေရြးခဲ့တယ္။ သူၾကိဳက္တဲ့ေမဂ်ာ၊ သူေရြးတဲ့တကၠသိုလ္မွာ သူအံဝင္ခြင္က် ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းစမဖြင့္ခင္ကတည္းက ေက်ာင္းနဲ႔ မနီးမေဝး ဂ်ပန္စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ သူငယ္ခ်င္းအကူနဲ႔ စားပဲြထိုးဆိုတဲ့အလုပ္ကို သူရခဲ့တယ္။
စားပဲြထိုးတာလည္း အတတ္ပညာတစ္ခုလို႔ အရင္က ထင္မထားခဲ့တဲ့ သူ႔မွာ ပန္းကန္၊ ဖန္ခြက္ေပါင္းစံု ေရာထည့္ထားတဲ့လင္ဗန္းကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ တယိမ္းတယိုင္ကုိင္ရင္း လႊတ္မက်ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ တစ္ေန႔ ၈နာရီေက်ာ္ ရပ္ရတဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ ေတာင့္တင္းေနတဲ့ေျခသလံုးေၾကာေတြကို ဖိႏွိပ္ရင္း အံၾကိတ္ခဲ့ရတဲ့ ညေတြလည္း မနည္းခဲ့ဘူး။ အျပံဳးမတတ္လို႔ သူေဌးမရဲ႕အျငဴစူကို ခံရတာလဲ မနည္းခဲ့ပါဘူး။ အဆိုးဆံုးက ဆိုင္မွာလာစားေသာက္သမွ် ဧည့္သည္ေတြကို “Irashaimasu” ၾကိဳဆိုပါ၏လို႔ အျပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႔ ေအာ္ေခၚ ႏႈတ္ဆက္ရမွာကို သူအရမ္းရွက္ခဲ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ.. လူမ်ားပစၥည္း ခိုးတာလဲမဟုတ္၊ လူေတြကို လိမ္ညာေနတာလဲ မဟုတ္ပါပဲနဲ႔ ဒီ “ၾကိဳဆိုပါ၏” ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို သူႏႈတ္က မဟရဲခဲ့ဘူး။ သူေဌးမရဲ႕ေထာင့္ေထာက္ၾကည့္တဲ့ မ်က္လံုးဒဏ္ကို ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ၾကာသူခံလိုက္ရတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ လာသမွ်ဧည့္သည္ေတြကို ၾကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္တတ္ရံုမက ဘဝမွာ ျဖစ္လာသမွ် အေကာင္းအဆိုးေတြကိုလည္း “Irashaimasu” လို႔ ရင္ဖြင့္ၾကိဳဆိုႏိုင္ဖို႔ သူၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ အျပံဳးတုေတြဆင္ျမန္းရင္း လင္ဗန္းကို လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္မ,လို႔ စားပဲြထိုးဆိုတဲ့အတတ္ပညာကို ေက်ာင္းျပီးတဲ့အထိ သူသင္ယူခဲ့တယ္။
မျပည့္စံုတဲ့သူ႔အတြက္ ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္ဆိုတာ သူၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ ရုပ္ရွင္ေတြထဲက ေက်ာင္းသားေတြလို အားက်စရာ မေကာင္းခဲ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းေရွ႕ျမက္ခင္းစိမ္း၊ ဖတ္လိုမကုန္တဲ့စာအုပ္ေတြနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္၊ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ အျမဲျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ အားကစားကြင္းက သူနဲ႔ လားလားမွ် မဆိုင္သလို အလုပ္နဲ႔ေက်ာင္း၊ ေက်ာင္းနဲ႔အလုပ္ကို ကူးလူးရင္း သူ႔ရဲ႕ ပထမႏွစ္ဝက္ စာသင္ႏွစ္ကို ကုန္ဆံုးေစခဲ့တယ္။
ဒုတိယႏွစ္ဝက္မွာေတာ့ ေက်ာင္းအစ္မရဲ႕ ကူညီမိတ္ဆက္ေပးမႈေၾကာင့္ အင္တာနက္ဆိုတဲ့ ေရာဂါပိုးဆန္းတစ္မ်ဳိးက သူ႔ကိုယ္ထဲ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီပိုးဆန္းေၾကာင့္ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ “ကြ်န္မႏွင့္ နာရီမ်ား” ထဲကလိုပဲ သူ႔အားလပ္ခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဲဒီကြန္ပ်ဴတာအခန္းထဲမွာပဲ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရတယ္။ ဒါနဲ႔တင္ အားမရဘူး... ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးကို သူပိုင္ဆိုင္ခ်င္လာမိတယ္။
ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အေမ့ရင္ခြင္ထဲ ခိုဝင္နားၾကမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အိမ္အျပန္ခရီးမွာ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးလိုခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ သူ မပါဝင္ခဲ့ဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာ တစ္လံုးရဖို႔အတြက္ ဂ်ပန္စားေသာက္ဆိုင္မွာ ညေနစားပဲြထိုး အလုပ္အျပင္ ၂၄နာရီဖြင့္တဲ့ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ ညပိုင္းအလုပ္ကို သူဝင္လုပ္ခဲ့ျပန္တယ္။ သူ႔ကိုလြမ္းေနမယ့္ အေမ့ကို “ကြန္ပ်ဴတာ တစ္လံုးလိုခ်င္လို႔.. ေနာက္ႏွစ္မွ ကြ်န္မျပန္ခဲ့မယ္” လို႔ ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။
အဲဒီႏွစ္ ေႏြရာသီမွာ ညေနပိုင္းအလုပ္ကေန မနက္မိုးလင္းေပါက္အထိ သူသယ္ခဲ့တဲ့ပန္းကန္ေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သုတ္လိုက္ရတဲ့ ခုံအေရအတြက္ေတြ သူမမွတ္မိခဲ့ဘူး။ ျပံဳးျပ ၾကိဳဆိုလိုက္ရတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိခဲ့တယ္။ ေန႔အိပ္ ညအလုပ္ဆင္းနဲ႔ ဘဝတစ္ခုကို သူေျပာင္းျပန္ ကခဲ့ရတယ္။
ဒုတိယႏွစ္ရဲ႕ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ကို ကြန္ပ်ဴတာအသစ္တစ္လံုးနဲ႔ သူၾကိဳႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခုခုလိုခ်င္ရင္ တစ္ခုခုဆံုး႐ႈံးရမယ္ဆိုတဲ့စကားအတိုင္း လိုခ်င္တဲ့ပစၥည္းေလး တစ္ခုရခဲ့လို႔ တန္ဖိုးၾကီးမားတဲ့အရာတစ္ခု သူ႔ဘဝထဲက အျပီးအပိုင္ ဆံုး႐ႈံးသြားရမယ္လို႔ သူဘယ္ေတာ့မွ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့မိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဖိတ္ေခၚမထားတဲ့ ဧည့္ဆိုးၾကမၼာက သူ႔ဘဝထဲ ဝင္ေရာက္လာခဲ့တယ္။
“အေမ ေနမေကာင္းလို႔ ေဆးရံုတင္ထားရတယ္” ဆိုတဲ့ အစ္မရဲ႕ဖုန္းသံက ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ ညေနအလုပ္က ျပန္လာတဲ့ သူ႔ရင္ဝကို အရွိန္ျပင္းတဲ့ ျမႇားတစ္စီးနဲ႔ ထိုးႏွက္လိုက္သလိုပါပဲ။ ေမွ်ာ္လင့္မထားရဲတဲ့ေန႔ရက္က သူ႔ဆီ ေစာေစာစီးစီး ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဖုန္းတစ္ဖက္က အားေဖ်ာ့ေနတဲ့ အေမအသံေၾကာင့္ သူခ်ံဳးပဲြခ် ငိုမိတယ္။ “မငိုနဲ႔.. ဘယ္ေတာ့မွ မငိုနဲ႔” တဲ့ ခ်ိနဲ႔နဲ႔ အေမ့အသံကို သူအားမရခဲ့ဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အေမေဘးနား သူခ်က္ခ်င္း ပံ်သြားခ်င္မိတယ္။
ေလယာဥ္လက္မွတ္ေစာင့္ေနတဲ့ အခ်ိန္တြင္းမွာ အေမနဲ႔ ဖုန္းေျပာရဖို႔ သူၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ အေမနဲ႔ ေပးေျပာပါလို႔ အစ္မကို သူေတာင္းပန္တယ္။ ထပ္တလဲလဲ ေတာင္းပန္တယ္။ ႏွာေခါင္းပိုက္ေတြနဲ႔ အေမ ေမ့ေျမာေနျပီဆိုတာကို သူမသိခဲ့ဘူး။ သူ႔အတြက္ အားေပးစကားေတြ အေမ ခ်န္မထားရစ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ပစၥည္းဥစၥာတစ္ခု မက္ေမာမႈေၾကာင့္ အိမ္မျပန္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သမီးမိုက္ကို အေမ ဘယ္ေတာ့မွ လြမ္းမေနႏိုင္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ ၁၉၉၉ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလမွာ ဘဝတစ္ခု လံုးဝေနဝင္သြားခဲ့ရတယ္။
ဒါကပဲ ဘဝတဲ့လား....
အစားထိုးမရႏိုင္တဲ့ ဆံုး႐ႈံးမႈတစ္ခုမွာ သူအလူးအလွိမ့္ ခံစားခဲ့ရတယ္။ အဲဒီဒဏ္ေၾကာင့္ပဲ ဒုတိယႏွစ္ဝက္မွာ က်ဆံုးျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ သူရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။ လမ္းတစ္ဝက္လဲက်ေနတဲ့ သူ႔မွာ ျပန္ရုန္းထဖို႔ အင္အားေတြ မဲ့ေနခဲ့တယ္။ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္နဲ႔ ေနာက္လွည့္ျပန္ရမလား၊ အေမေျပာသလို လူရာဝင္ေအာင္ ပညာဆက္သင္မလား၊ ဘဝတစ္ခုက ညနက္လြန္းခဲ့တယ္။
လူေတြေရွ႕မွာ ရင္ထဲၾကိတ္ငိုခဲ့ရတဲ့ရက္ေတြ မနည္းခဲ့ဘူး။ လူေတြမသိေအာင္ ငိုခဲ့ရတဲ့ညေတြကလည္း မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ လဲေနရာကေန လဲခ်လိုက္ဖို႔ သူအားေလွ်ာ့လိုက္တိုင္း “သြြားစမ္းၾကည့္ပါ.. နင့္လိုအရည္အခ်င္းနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ဘဲြ႔တစ္ခုရေအာင္ သြားစမ္းၾကည့္ပါ” လို႔ ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ေျပာတဲ့ ဦးေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားသံကို သူျပန္ၾကားေယာင္ခဲ့မိတယ္။ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ေဖးမကူညီမႈေအာက္မွာ သူထရပ္ႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။
သူေဌးေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး.. ဆင္းရဲသားေတြလည္း ပညာကို သင္ယူႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
စားပဲြခံုေတြ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းေအာင္ ပြတ္တိုက္ခဲ့သလိုပဲ.. က်႐ံႈးျခင္း၊ အားငယ္ျခင္းေတြနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္တစ္ခုကို အေရာင္လက္ေအာင္တိုက္ဖုိ႔ သူၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ျပဲရိသြားတဲ့ လက္ႏွီးထည္ေတြ မေရတြက္မိခင္မွာ ထိုင္ေပတကၠသိုလ္ကေန B.A ဘဲြ႔တစ္ခုကို သူရခဲ့တယ္။ ဘဲြ႔ႏွင္းသဘင္ကို အေမနဲ႔အတူ တက္မယ္လို႔ ရည္ရြယ္ခဲ့တဲ့ သူ႔စိတ္ကူးေတြ မျဖစ္ေျမာက္ခဲ့ေပမယ့္ သူ မ်က္ရည္မက်ခဲ့ေတာ့ဘူး။ မိဘေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ၾကည့္ျပီး အေပ်ာ္ေတြကို သူမွ်ေဝခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာင္းျပီးေတာ့ လူေနမႈစရိတ္ၾကီးတဲ့ ထိုင္ေပနဲ႔မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေဝးတဲ့ ထိုင္ဝမ္ရဲ႕ ေတာင္စြန္းစြန္းအငူက ပင္လယ္ကမ္းေျခ ျမိဳ႔တစ္ျမိဳ႔ကို သူေရာက္လာခဲ့တယ္။ စားပဲြထိုး၊ စာရင္းကိုင္အလုပ္ကို ၁ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ လုပ္ခဲ့တယ္။ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ မုန္တိုင္းမိျပီး ျပန္လည္ႏိုးထလာတဲ့ ကမ္းေျချမိဳ႔ေလးလို အဖက္ဖက္က ထိုးႏွက္တဲ့ ဘဝမုန္တိုင္းရိုက္ခိုက္ဒဏ္ကို ခံႏိုင္ရည္ရွိဖို႔ သူၾကိဳးစားခဲ့တယ္။
အဲဒီေနာက္ အေမေျပာတဲ့ ပညာတတ္ၾကီးျဖစ္ေအာင္ အဂၤလန္ဆိုတဲ့ တိုင္းျပည္ကို သူေလလြင့္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ပညာတတ္ၾကီးျဖစ္ဖို႔အတြက္ မဟုတ္ဘဲ အေမမရွိေတာ့တဲ့ေနအိမ္ကို မျပန္ရဲခဲ့တဲ့ သမီးမိုက္ရဲ႕ ဆင္ေျခသာျဖစ္တယ္။ အဂၤလန္လို႔ေခၚတဲ့ အစစအရာရာ တိုးတက္ၾကီးျမင့္တဲ့ႏိုင္ငံမွာ အသက္တစ္ခုရွင္သန္ဖို႔ ဘဝမ်ဳိးစံု သူက်င္လည္ခဲ့ရတယ္။ ထမင္းေအာ္ေရာင္းတယ္၊ ဘမ္ဘာဂါလုပ္တယ္၊ စာရင္းလုပ္တယ္၊ စာေရးလုပ္တယ္။ ေရာက္ေလရာအရပ္မွာ ရြက္က်ပင္ေပါက္တစ္ပင္လို ရွင္သန္ႏိုင္ဖို႔ သူၾကိဳးစားခ့ဲတယ္။
(၁၁)ႏွစ္ တုိင္ခဲ့ပါျပီ။ ထံုက်င္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားမွာ နာက်င္ျခင္းနဲ႔ ေနာင္တေတြထုပ္ပိုးျပီး သူေလလြင့္ေနခဲ့တာ (၁၁)ႏွစ္ တိုင္ခဲ့ပါျပီ။ အေမေျပာတဲ့ ပညာတတ္ၾကီးတစ္ေယာက္ သူ,မျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ဘဝေပါင္းစံုကုိ သူခံစားတတ္ခဲ့တယ္။ သူ႔လိုလဲက်ခဲ့သူေတြ ထရပ္ႏိုင္ဖို႔ အားေပးတတ္ခဲ့တယ္။ ဘဝတူေတြကို စာနာနားလည္တတ္ခဲ့တယ္။ ေရွ႕ဆက္ရတဲ့ လမ္းေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကမ္းတမ္းပါေစ၊ ဘက္ေပါင္းစံုက ထိုးႏွက္လာတဲ့ရိုက္ခတ္မႈေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခါးတီးပါေစ အျပံဳးနဲ႔ သူရင္ဆိုင္တတ္ခဲ့တယ္။ ဒါကပဲ အေမျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တဲ့ ပညာတတ္လားလို႔ တစ္ခါခါ သူေတြးခဲ့မိတယ္။
“ပညာစံုရင္ ျပန္ခဲ့.. အေမ တံခါးဖြင့္ျပီး ၾကိဳေနမယ္” ဆိုတဲ့ အေမမရွိေတာ့ေပမယ့္ အေမဆံုးျပီးကတည္းက ဖရိုဖရဲျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေနအိမ္တစ္ခုအတြက္ ျပန္ဖို႔ သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အေဒၚအိမ္မွာ ခိုကပ္နားေနတဲ့ တကဲြတျပား ေမာင္ညီမေတြအတြက္ သူျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈေတြေပြ႔ပိုက္ျပီး ျပန္ခဲ့သူမဟုတ္ေပမယ့္ ကံၾကမၼာဆိုးေတြကုိ ရင္ဆိုင္ရဲသူအျဖစ္ ဘဝသင္ခန္းစာ တစ္ေပြ႔တပိုက္နဲ႔ ေလလြင့္သူတစ္ေယာက္ အိမ္ကိုျပန္ခဲ့ပါျပီ...
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Wednesday, August 27, 2008)
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။