မာယာမ်ားတဲ့ အကယ္ဒမီပြဲ

ကို သာဓု

 

မာယာမ်ားတဲ့ အကယ္ဒမီပြဲ

၁၉၅၂ ခုႏွစ္က စတင္၍ အႏုပညာေလာကႏွင့္ အႏုပညာသမားမ်ားကို အသိအမွတ္ျပဳခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံ ေတာ္အစိုးရ၊ တနည္းအားျဖင့္ ႐ုပ္႐ွင္အႏုပညာ႐ွင္မ်ား၏ သ႐ုပ္ေဆာင္မႈ အတတ္ပညာကို အသိအမွတ္ျပဳ ခဲ့တဲ့ ႐ုပ္႐ွင္အကယ္ဒမီထူးခၽြန္ဆု ခ်ီးျမႇင့္ပြဲသည္ ယခုဆိုလွ်င္ အႏွစ္ (၆ဝ) ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္မွ စတင္၍ ၂ဝ၁၃ ခုႏွစ္အထိ ထူးခၽြန္ဆုေပါင္း (၃ဝဝ) ေက်ာ္ ဆုခ်ီးျမႇင့္ၿပီးခဲ့သည္ကို ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့ရ သည္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာ့႐ုပ္႐ွင္ေငြရတုသဘင္ အထိမ္းအမွတ္ပဲြႀကီးကို ျမန္မာျပည္ ဘုရင္ခံ ဆာဟူး ဘတ္ရန္႔(စ္)ႏွင့္ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔သည္ျမန္မာ့႐ုပ္႐ွင္ အႏုပညာ႐ွင္မ်ား အား တေလးတစား အသိအမွတ္ျပဳစြာျဖင့္ တက္ေရာက္ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့ေသးသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္တြင္ လူ႔ေလာကသို႔ မေရာက္ေသးေသာ၊ လူမျဖစ္ေသးေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အဖို႔ေတာ့ အတိတ္ကို ျပန္မတူးဆြလိုပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေလးအ႐ြယ္ ႐ုပ္႐ွင္ပိုးထေသာ အ႐ြယ္မွစ၍ မွတ္မိ သေလာက္ (ဦး)ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္း၊ (ဦး)ၫႊန္႔ဝင္း၊ (ေဒၚ)ၾကည္ၾကည္ေ႒း၊ (ေဒၚ)ဝါဝါဝင္းေ႐ႊ၊ (ေဒၚ) ခင္ သန္းႏု၊ (ေဒၚ)ႏြဲ႔ႏြဲ႔မူ စသည့္ အႏုပညာ႐ွင္မ်ားသည္ အလြန္႔အလြန္ သ႐ုပ္ေဆာင္ရာတြင္ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္ ေသာ ပရိသတ္၏ႏွလံုးသားအား ဆြဲကိုင္ဖမ္းဆုပ္ႏိုင္ေသာ အႏုပညာ႐ွင္ႀကီးမ်ားျဖစ္သည္ႏွင့္ အေလွ်ာက္ ထူးခၽြန္ထက္ျမတ္ေသာ အကယ္ဒမီေ႐ႊစင္႐ုပ္တုႀကီးမ်ားကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ႐႐ွိခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထုိ ဝါရင့္သ႐ုပ္ေဆာင္ႀကီးမ်ားထဲတြင္ (ဦး)ေက်ာ္ဟိန္း မပါဝင္ခဲ့ေခ်။ (ဦး)ေက်ာ္ဟိန္း မည္မွ်ပင္ သ႐ုပ္ေကာင္း ေသာ္ျငားလည္း အကယ္ဒမီဆုဟူေသာ ထူးခၽြန္ဆုကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လက္ဝယ္သို႔ မေရာက္႐ွိခဲ့ေခ်။ ဘဘဦးသုခ ဒါ႐ုိက္တာအျဖစ္ ႐ိုက္ကူးခဲ့ေသာ “အကာကအခ်စ္ အႏွစ္ကေမတၱာ” ဟူေသာ ဇာတ္ကား တြင္ ကေတာင္းေျမႇာင္ေအာင္ႀကိဳက္သည့္ အ႐ုပ္ျဖင့္ ထူးခၽြန္ဆုကို ရ႐ွိခဲ့သည္မွာ အံၾသစရာတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

ဤတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္၏ ခံစားခ်က္မ်ားကို တင္ျပပါေတာ့မည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္တြင္ လက္ဦးဆရာ ဒါ႐ိုက္တာ ဦးမ်ိဳးျမင့္ေအာင္၏ “ခ်စ္ႀကိဳးေလးႏွစ္ မွ်င္” ႏွစ္ကိုယ္ခြဲဇာတ္ကားျဖင့္ ႐ုပ္႐ွင္အႏုပညာ ေလာကထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့သည္။ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္ မတိုင္ခင္ ကတည္းက ဖခင္ ဦးစိန္တင္ ဦးစီးလုပ္ကိုင္ေနေသာ “အမ်ိဳးသား” ႐ုပ္႐ွင္ကုမၸဏီပိုင္ ႐ုပ္႐ွင္႐ိုက္ကူးေရး စတူဒီယိုထဲတြင္ ႀကီးျပင္းလာသည္ႏွင့္အညီ အႏုပညာသည္မ်ား စံုလင္စြာႏွင့္ ရင္းႏွီးခဲ့သူ တစ္ေယာက္ လည္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ုပ္႐ွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ စတင္ျဖစ္သည့္ အခ်ိန္ကာလမ်ားတြင္ လူငယ္သ႐ုပ္ ေဆာင္သစ္မ်ား ႐ွားပါးေနသည္ႏွင့္အညီ လူငယ္စ႐ုိက္၊ လူငယ္သဘာဝ၊ လူငယ္တို႔၏ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ တုိ႔ျဖင့္ ႐ုပ္႐ွင္႐ိုက္ကူးခဲ့ရေသာ လူငယ္သ႐ုပ္ေဖာ္ ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားမ်ားသာျဖစ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ကာလတြင္ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ ဒီဇိုင္းမ်ားသည္ ေခတ္လူငယ္ကိုယ္စားျပဳ ဝတ္စားဆင္ ယင္မႈမ်ားကို အေလးသာခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အႏုပညာသက္တမ္း (၅)ႏွစ္တာ ကာလသို႔ ေရာက္႐ွိ ေသာအခါ သဘာဝဇာတ္႐ုပ္မ်ား၊ သဘာဝကာ႐ိုက္တာမ်ားကို စတင္ေျခလွမ္းခဲ့ေတာ့သည္။ ထိုကာလမ်ား တြင္ ႐ုိက္ကူးခဲ့ေသာ "ေနေသြး" ၊ “မာနမင္းသား”၊ “မရဲ႕ေမာင္ေလး”၊ “ရင္ခုန္မိတာအခ်စ္လား”၊ “ခ်စ္မ” စသည့္ ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားမ်ားသည္ အလြန္ေအာင္ျမင္ခဲ့ေသာ ဇာတ္ကားမ်ားျဖစ္ေတာ့သည္။ ထိုစဥ္အခါက ကၽြန္ေတာ္သည္ အႏုပညာသမားတစ္ဦး၏ ျပည္သူအေပၚေပးဆပ္ရမည့္၊ ျပည္သူ႔ကိုယ္စား သ႐ုပ္ေဖာ္ ေပးရမည့္ ျပည္သူ႔အႏုပညာသမားတစ္ဦး၏ တာဝန္တစ္ရပ္ကို သိ႐ွိနားလည္ခဲ့ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာေပ ဗိမာန္ဆုရ “တဒဂၤေလးမ်ားစြာ” ဟူေသာ ဝတၳဳအား ဒါ႐ိုက္တာ ေအဝမ္းသိန္းထြဋ္ (စပ္စု)မွ တစ္ဆင့္ ဖတ္႐ႈ မိကာ လူငယ္ျပဳျပင္ေရး၊ မူးယစ္ေဆးဝါးတိုက္ဖ်က္ေရး ဟူေသာ တိုင္းက်ိဳးျပည္က်ိဳးျပဳဇာတ္လမ္းျဖစ္ပါ၍ ဖခင္ ဦးစိန္တင္အား ကိုယ္ပိုင္အမ်ိဳးသား႐ုပ္႐ွင္မွ ထုတ္လုပ္႐ိုက္ကူးရန္ တိုက္တြန္းခဲ့သည္။ ဖခင္ ဦးစိန္ တင္မွ ဒါ႐ိုက္တာ ၾကည္စိုးထြန္းအား ႐ိုက္ကူးေစခဲ့သည္။ ထို “တဒဂၤေလးမ်ားစြာ” ဇာတ္လမ္းအား ကၽြန္ ေတာ့္အေနျဖင့္ ဖတ္႐ႈၿပီးသည့္ေနာက္ လူငယ္တို႔၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္ပန္းတိုင္အား တည့္တည့္မတ္မတ္ ထိ ေရာက္ေအာင္ ပစ္ႏိုင္ေသာ “ဒိုး” ဟူေသာ အမည္နာမအား ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားအျဖစ္ အသံုးျပဳရန္ တိုက္ တြန္းခဲ့သည္။ ယင္း “ဒိုး” (အျဖဴ/အမဲ) ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားမွာ ေက်ာ္သူ၊ စိုးသူ၊ ေမဝင္းေမာင္၊ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ စသည့္အႏုပညာသည္မ်ား ပါဝင္ခဲ့ကာ အလြန္ေအာင္ျမင္ လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့သည့္ ဇာတ္ကားျဖစ္ခဲ့သည္။ ယင္း “ဒိုး” ဇာတ္ကားအား ကၽြန္ေတာ္မ်ားစြာ အားထားခဲ့သည္။ အေၾကာင္းမွာ ၁၉၈၆၊ ၁၉၈၇၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မ်ားတြင္ အကယ္ဒမီ ထူးခၽြန္ဆု အခမ္းအနားအား ရုပ္ရွင္ဖလင္ရွားပါးမႈေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္အစုိးရမွ ျပဳလုပ္ ခဲ့ျခင္း မ႐ွိခဲ့ပါ ေသာေၾကာင့္ “ဒိုး” ဇာတ္ကားသည္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ အကယ္ဒမီထူးခၽြန္ဆုပြဲႏွင့္ အက်ံဳးဝင္ေန ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ထား႐ွိျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ကၽြန္ေတာ္႐ုပ္႐ွင္ေလာက ထဲသို႔ ေရာက္ခဲ့ခ်ိန္မွစ၍ ႐ုပ္႐ွင္အကယ္ဒမီ ထူးခၽြန္ဆုေပးပြဲဖိတ္စာမ်ားကို သက္ဆိုင္ရာအႏုပညာ႐ွင္ မ်ားအား ဖိတ္ၾကားရာတြင္ ဥပမာအားျဖင့္ ဇနီးျဖစ္သူ ႐ုပ္႐ွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ေသာ္၄င္း၊ ေယာက်ာ္း ျဖစ္သူသည္ ႐ုပ္႐ွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္၄င္း၊ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးစလံုးကို ထိုင္ခံုတြဲလ်က္ဖိတ္ၾကားျခင္း မျပဳခဲ့။ ေယာက်ာ္းျဖစ္သူႏွင့္ ဇနီးျဖစ္သူႏွစ္ဦးစလံုး ႐ုပ္႐ွင္အႏုပညာေလာကတြင္ လုပ္ကိုင္ေနပါမွ ဇနီး ေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးစလံုး ထိုင္ခံုတြဲလ်က္ရ႐ွိသည္။ သို႔ေသာ္ ၁၉၈၉ခုႏွစ္၌ ႐ုပ္႐ွင္အကယ္ဒမီ ထူးခၽြန္ဆုေပးပြဲတြင္ ပြဲတက္ေရာက္ရန္ ဖိတ္ၾကားေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္၏ ဖခင္ႏွင့္ မိခင္တို႔သည္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ ေရာက္႐ွိ ေနေသာအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အကယ္ဒမီ အကဲျဖတ္ဘုတ္အဖြဲ႔မွ ဖိတ္စာဖိတ္ၾကားရာတြင္ ကၽြန္ ေတာ့္အား ဇနီးျဖစ္သူႏွင့္ မတက္မေနရ၊ ထို႔အျပင္ “အမ်ိဳးသား႐ုပ္႐ွင္” ကုမၸဏီကိုယ္စား တက္ေရာက္မည့္ သူတစ္ဦးပါ မျဖစ္မေန တက္ေရာက္ရန္ ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အထူးျခားဆံုး အႀကိဳး စားဆံုး သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသာ “ဒိုး” ဟူေသာ ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားမွာ အကယ္ဒမီဆုႏွင့္ မလြဲႏိုင္ေတာ့ၿပီဟု ယံုၾကည္မိခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္အစဥ္တုိ႔သည္ အကယ္ဒမီပြဲခင္းထဲတြင္ လြန္စြာမွ စိတ္လႈပ္႐ွားေနမိ ေတာ့သည္။ သတင္းေထာက္မ်ား၊ ႐ုပ္႐ွင္ေလာကသားမ်ား၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ထံ ဝိုင္းဝန္း စူးစိုက္ ၾကည့္႐ႈၾကျခင္းကို ခံေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ႐ုပ္႐ွင္သက္တမ္း (၆) ႏွစ္ၾကာသည္အထိ ထူးခၽြန္ ဆု အကယ္ဒမီဆုကို မရ႐ွိေသးေသာ အႏုပညာအင္အား၊ ခြန္အားမ်ား နည္းပါးေနေသာ ခ်ိဳ႕တဲ့သည့္ အႏု ပညာ႐ွင္တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ခံစားေနရသည္။ ရႏိုးရႏိုုးႏွင့္ ဤ အကယ္ဒမီ ထူးခၽြန္ဆုႀကီးကို ဤတစ္ႀကိမ္ တြင္ ပစ္မလြဲရေတာ့မည္ဟု ယံုၾကည္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ဇနီးျဖစ္သူ ေ႐ႊဇီးကြက္မွလည္း အနားမွ ကၽြန္ ေတာ္၏ လက္အားဆုပ္ကိုင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္အား အားေပးမႈကိုခံေနရသည္။ အခမ္းအနားစ၍ ယင္းႏွစ္ အတြင္း ထူးခၽြန္ေသာ အေကာင္းဆံုးဇာတ္ကားဆုကို ေၾကျငာလိုက္သည့္အခါ “ဒိုး”။ အေကာင္းဆံုးေသာ အထူးခၽြန္ဆံုးေသာ ဒါ႐ိုက္တာဆုကို ေၾကျငာလိုက္သည့္အခါ “ဒိုး” ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားအား ႐ိုက္ကူးေသာ ဒါ႐ိုက္တာ ၾကည္စုိးထြန္း ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အပါအဝင္ ႐ုပ္႐ွင္ေလာကသားမ်ားမွ ႐ုပ္႐ွင္သ႐ုပ္ေဆာင္အထူးခၽြန္ဆံုးေသာဆုကို တြက္ဆ၍ ရသြားၿပီျဖစ္သည္။ အေကာင္းဆံုး႐ုပ္႐ွင္ ဇာတ္ ကားႏွင့္ အေကာင္းဆံုး႐ုပ္႐ွင္ ဒါ႐ိုက္တာဆု ရ႐ွိသည္ျဖစ္ပါက ထုိဇာတ္ကားထဲတြင္ အေကာင္းဆံုးေသာ သ႐ုပ္ေဆာင္ဆုတစ္ဆု အနည္းဆံုးရသင့္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ထုိအခ်ိန္တြင္ အခမ္းအနား အစီအစဥ္ကို ေၾကျငာရာတြင္ စီစဥ္တင္ဆက္သူ (အမည္မမွတ္မိ)မွ ေၾကျငာရာတြင္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္အတြက္ အေကာင္းဆုံး ေသာ အထူးခၽြန္ဆံုးေသာ ႐ုပ္႐ွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ မင္းသားဆုကိုရ႐ွိသည့္ အမ်ိဳးသားသ႐ုပ္ေဆာင္မွာ ကို ေက်ာ္ . . ေက်ာ္ . . ေက်ာ္ . . ေက်ာ္ ဟူ၍ (အသံအားဆြဲငင္မႈျပဳ၍) ေၾကျငာလိုက္စဥ္ ကၽြန္ေတာ္၏ အနီး တြင္ ဝိုင္းဝန္း၍ အားေပးခ်ီးေျမာက္မည့္ အႏုပညာသမားမ်ား၊ မွတ္တမ္းတင္ ႐ိုက္ကူးမည့္ ဓါတ္ပံုဆရာမ်ား၊ ဗဟိုသတင္း႐ိုက္ကူးေရးအဖြဲ႔သားမ်ား ဝိုင္းဝန္း၍ ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာျခင္း၊ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ျခင္း၊ ဓါတ္ပံု ႐ုပ္႐ွင္မ်ား ႐ိုက္ကူးျခင္းတုိ႔ကို မ်က္စိမဖြင့္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကင္မရာမီးေရာင္မ်ားျဖင့္ ေဝဝါး၍ ေနေတာ့ သည္။ သို႔ရာတြင္ အစီအစဥ္ တင္ဆက္သူ၏ ကိုေက်ာ္ ဟူေသာ ဆြဲငင္မႈအသံ၏ အဆံုးတြင္ “ဟိန္း” ဟူ၍ အသံတစ္ခုတည္းသာ ၾကားမိလိုက္ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ မ်က္ဝန္းအစံုတြင္ မ်က္ရည္စက္မ်ား ခိုတြဲ ကာ မ်က္လံုးေပါင္းတစ္သိန္းခန္႔ ဝိုင္းဝန္း၍ ဂ႐ုဏာသက္စြာ ၾကည့္႐ႈမႈကို မခံႏိုင္သည့္အဆံုး ကၽြန္ေတာ္ အကယ္ဒမီဆုေပးပဲြ (အမ်ိဳးသားယဥ္ေက်းမႈကဇာတ္႐ံု) ခန္းမမွေျပး၍ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။ အမ်ိဳး အမည္မသိေသာ လက္ခ်က္ျဖင့္၊ အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ ဒဏ္ရာကို ရ႐ွိခဲ့သည္။ ေၾကကြဲမႈ၊ ဝမ္းနည္းမႈ၊ နာက်ည္းမႈ၊ ေပါက္ကြဲမႈ စသည့္ ေဒါသ၊ ေမာဟမ်ားျဖင့္ ျပည့္လွ်ံ ေပါက္ကြဲမိသည္။ အနီးအနားတြင္ ကၽြန္ေတာ့္၏ေနာက္မွ ထပ္ခ်က္မကြာ လိုက္လံအားေပး ေျဖသိမ့္ေနေသာ ဇနီးျဖစ္သူ ေ႐ႊဇီးကြက္ႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနအိမ္႐ွိရာသို႔ ဦးတည္၍ ျပန္ခဲ့ေတာ့သည္။ ထိုေန႔ ညတစ္ညလံုးနီးပါး ကၽြန္ေတာ္၏ “ဒိုးေဟ့ …. ဒိုး” ဟူေသာ ေပါက္ကြဲသံ၊ ေၾကြးေၾကာ္သံတို႔သည္ ေက်ာက္တံတားၿမိဳ႕နယ္႐ွိ ႐ုပ္႐ွင္သမားတို႔ စုေဝးရာ ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္၊ မရမ္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္တို႔တြင္ ပဲ့တင္ထပ္ေနမည္ဟု ၾကားသိသူတိုင္း သိ႐ွိၾကမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အခမ္း အနားေၾကျငာသူတို႔၏ ေၾကျငာခ်က္ေၾကာင့္ အကယ္ဒမီေ႐ႊစင္႐ုပ္အား ရင္နာခဲ့ရေသာ ေပါက္ကြဲခဲ့ရေသာ ႐ုပ္႐ွင္သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ားလည္း ႐ွိခဲ့ဖူးမည္ ျဖစ္သည္။ဤသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္အႏုပညာ သက္တမ္း၏ ပထမ ဦးဆံုးေသာ အကယ္ဒမီေပါက္ကြဲမႈပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ထို႕အျပင္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ အကယ္ဒမီ ဆုေပးပြဲတြင္ ေ႐ြးခ်ယ္ထားရာ၌ ပါ၀င္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ ပထမ ဦးဆံုး ဒါ႐ိုက္တာအျဖစ္ ရိုက္ကူးထားေသာ “ေကာင္းခ်စ္တဲ့မမ” ဇာတ္ကားတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ဝါသနာပါ ေသာ ဓါတ္ပံုပညာရပ္မ်ားကို အစြမ္းကုန္ အသံုးျပဳ႐ိုက္ကူးခဲ့ရာ ဓါတ္ပံုဆုကို မရရွိခဲ့ေခ်။ ယင္းဇာတ္ကား တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဇာတ္ေကာင္တို႔၏ စ႐ိုက္မ်ားအားေပၚလြင္ရန္ ဓါတ္ပံုပညာရပ္ျဖင့္ Filter ခ်ပ္မ်ား အသံုးျပဳကာ မြန္းတပ္(ဒ္)အျဖစ္ ရိုက္ကူးတင္ျပခဲ့ေသာေၾကာင့္႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ပရိတ္သတ္မ်ား အထူးႏွစ္သက္ ခဲ့ေသာ ေအာင္ျမင္ေသာ ဇာတ္ကားျဖစ္ခဲ့သည္။ ယင္း ၁၉၈၉ ခုႏွစ္တြင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ေဟာလိ၀ုဒ္မွ ေအာ္စကာဆုေပးပြဲတြင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ ဒါ႐ိုက္တာ ကလင့္အိစ္စ၀ုစ္(တ္) ႐ိုက္ကူးေသာ Untouchable ဟူ ေသာ ေကာင္းဘိြဳင္႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားအတြက္ ဓါတ္ပံုဆုကို Filter ခ်ပ္မ်ား အသံုးျပဳ၍ ေအာ္စကာဆုကို ထုိက္ထိုက္တန္တန္ႀကီး ရ႐ွိသြားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ့႐ုပ္႐ွင္ေလာကတြင္ Filter အသံုးျပဳပါက ဓါတ္ပံုဆုကို မေပးေၾကာင္း သိ႐ွိခဲ့ရေတာ့သည္။

ေနာက္တစ္ဖန္ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္တြင္ အကယ္ဒမီမေက်ပြဲအတြက္ ထပ္မံတက္ေရာက္ခဲ့ျပန္သည္။ ထို ႏွစ္တြင္ အကယ္ဒမီတစ္ႀကိဳ ေ႐ြးခ်ယ္ရာ၌ ဒါ႐ိုက္တာ ခင္ေမာင္ဦး၊ စိုးသိမ္းထြဋ္တို႔႐ိုက္ကူးေသာ “မူပိုင္ ခ်စ္သူ” ဇာတ္ကားပါဝင္ေန၍ျဖစ္သည္။ ထိုႏွစ္တြင္ “မူပိုင္ခ်စ္သူ” ဇာတ္ကားအား သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့ရာ၌ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္စြမ္းဉာဏ္စြမ္း႐ွိသမွ် အားတိုက္အင္တိုက္ ႀကိဳးစားသ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ယင္းဇာတ္ ကားအတြက္ အကယ္ဒမီဆုကို ေမွ်ာ္လင့္မိျခင္းျဖစ္သည္။ ယင္းႏွစ္တြင္ “မူပိုင္ခ်စ္သူ” ဇာတ္ကားႏွင့္ အမ်ိဳး သမီးသ႐ုပ္ေဆာင္ ထူးခၽြန္ဆုအား ေမသန္းႏုတစ္ဦးသာ ရ႐ွိခဲ့ျပန္သည္။“မူပိုင္ခ်စ္သူ” ဇာတ္ကားတြင္ ထူးခၽြန္ဆုရေသာ သ႐ုပ္ေဆာင္ေမသန္းႏု၏ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္မ်ားအား ျပသရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ သ႐ုပ္ေဆာင္မႈမ်ား၏ အားသာမႈမ်ားကို တက္ေရာက္သူအားလံုး သိ႐ွိၾကမည္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယင္း ၁၉၉၂ ခုႏွစ္အတြက္ အေကာင္းဆံုးအမ်ိဳးသားသ႐ုပ္ေဆာင္ဆု တစ္ဆုမွ် ေပးခဲ့ျခင္းမ႐ွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ထုိႏွစ္ တြင္ အမ်ိဳးသားသ႐ုပ္ေဆာင္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် သ႐ုပ္ေဆာင္အတတ္ပညာ မကၽြမ္းက်င္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပလိုက္သလို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယင္းအခမ္းအနားမွ ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ အိေျႏၵမဆည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေၾကကြဲ၍ ထြက္လာခဲ့ျပန္သည္။ ထိုႏွစ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဇနီးျဖစ္သူ အားလည္း ဖိတ္ၾကားျခင္းမ႐ွိ၍ ကၽြန္ေတာ္၏ အားငယ္မႈ၊ ေၾကကြဲမႈတုိ႔ကို ကြယ္လြန္သူ လက္ဦးဆရာ ဒါ႐ိုက္တာ ဦးမ်ိဳးျမင့္ေအာင္၊ ကြယ္လြန္သူ အကိုႀကီး ဦးေဇာ္လင္းႏွင့္ အႏုပညာေမာင္ႏွမမ်ားမွ ဝိုင္းဝန္း ေျဖသိမ့္အားေပးမႈကို ခံခဲ့ရသည္။ ဤ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွစ၍ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အကယ္ဒမီေ႐ႊစင္႐ုပ္တုတို႔ ကြာ႐ွင္း ျပတ္ဆဲခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆို ထုိႏွစ္မွစ၍ အကယ္ဒမီဆုေပးပြဲကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မဝင္စား ေတာ့။ မတက္ေရာက္ခဲ့ေတာ့ေခ်။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္မံ၍ ၾကားသိခဲ့ရျပန္သည္။ “မူပိုင္ခ်စ္သူ” ဇာတ္ကားတြင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ ေက်ာ္သူသည္ ဆရာဝန္ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္အား သရုပ္ေဆာင္ရာတြင္ ႐ွပ္ အက်ႌ အေပၚၾကယ္သီးအား ျဖဳတ္ထားျခင္းေၾကာင့္ အကယ္ဒမီဆုကို မေပးခဲ့တာဟူ၍ ျမန္မာ႐ုပ္႐ွင္ အကယ္ဒမီ သင္ခန္းစာအား ရ႐ွိခဲ့့ျပန္သည္။

၁၉၉၄ ခုႏွစ္တြင္ အကယ္ဒမ္ေ႐ႊစင္ဆုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လည္၍ ေစ့စပ္ျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ ထိုႏွစ္ တြင္ အကယ္ဒမီဆုေပးမည့္ ေန႔ရက္အခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္၏အိမ္တြင္ တစ္ဦးတည္း ယမ ကာမီွဝဲ၍ အကယ္ဒမီတည္းဟူေသာ ေ႐ႊစင္႐ုပ္တုအား ေမ့ပစ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနသည္။ အခမ္းအနား သို႔ တက္ေရာက္ရန္ ဖခင္ျဖစ္သူမွ လာေရာက္ေခၚရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ျငင္းဆန္ခဲ့၍ ဖခင္ျဖစ္သူ စိတ္မ ေကာင္းစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္၏အိမ္မွ ထြက္ခြာသြားသည္။ ထိုႏွစ္သည္ အကယ္ဒမီဆုေပးပြဲ သမိုင္းကာလ တစ္ေလွ်ာက္ အထူးျခားဆံုးပြဲတစ္ခုလည္း ျဖစ္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ အမ်ားျပည္သူၾကည့္ခြင့္၊ အားေပးခြင့္မရခဲ့ေသာ အကယ္ဒမီထူးခၽြန္ဆုေပးပြဲမ်ားကို ပထမဦးဆံုးေသာ သုဝဏၰအားကစားကြင္းတြင္ ျပည္သူလူထုအား လက္မွတ္ေရာင္းခ်၍ က်င္းပေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကင္းကြာ ေနေသာ အကယ္ဒမီဆုအား အမ်ားျပည္သူတုိ႔မွ ကၽြန္ေတာ့္အားရ႐ွိေစလိုေသာဆႏၵမ်ား ျပည့္ဝ ေနေတာ့ သည္။ ပြဲခင္းတစ္ခုလံုးတြင္ “ေက်ာ္သူ .. ရရင္ရ … မရရင္ ….. ” ဟူ၍ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား ၾကားေနရ သည္ဟု သိ႐ွိရသည္။ ပြဲအစီအစဥ္ စတင္သည့္အခ်ိန္တြင္ အစုိးရ႒ာနမွ လူႀကီးတစ္ဦးက ျပန္ၾကားေရး ဝန္ႀကီးမွတဆင့္ ႐ုပ္႐ွင္လုပ္ငန္း႒ာန႐ွိ အရာ႐ွိတစ္ဦးႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္၏ဖခင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သြား ေရာက္ေခၚရန္ ေျပာၾကားခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား ေနအိမ္တြင္လာေရာက္ အတင္းအက်ပ္ေခၚ ေဆာင္သြားေတာ့သည္။ ယမကာမီွဝဲေနေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္တုိက္ပံုႏွင့္ေတြ႔ရာ လံုခ်ည္တို႔အား ဝတ္ဆင္ ၍ ႐ုပ္႐ွင္လုပ္ငန္းမွ အသံုးျပဳေသာ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ေပၚသို႔ ၾကားညႇပ္၍ ေခၚေဆာင္ျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ (႐ုပ္႐ွင္လုပ္ငန္း ေမာ္ေတာ္ကားေပၚမွ ကၽြန္ေတာ္ ခုန္ဆင္းမွာကို စိုးရိမ္လို႔လားေတာ့မသိ) ပြဲခင္းက်င္းပရာ သုဝဏၰအားကစားကြင္းသို႔ ေရာက္႐ွိေသာ ကားေပၚမွဆင္းဆင္းျခင္း ႐ုပ္႐ွင္လုပ္ငန္းမွ လူႀကီးမ်ားက Congratulation ဟူ၍ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ခဲ့သည္။ ပြဲခင္းထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္စရာ ေနရာမ႐ွိ၍ ေဖ်ာ္ေျဖ ေရးတီးဝိုင္းေဘး႐ွိ ခံုတြင္သာ ထိုင္ခဲ့ရသည္။ အေကာင္းဆံုး အမ်ိဳးသားသ႐ုပ္ေဆာင္ဆုကို ေၾကျငာေသာ အခါ ဒါ႐ိုက္တာ စင္ေရာ္ေမာင္ေမာင္ ႐ိုက္ကူးေသာ “တျပည္သူမေ႐ႊထား” ဇာတ္ကားမွ သ႐ုပ္ေဆာင္ ေက်ာ္သူ ဟူ၍ ၾကားမိလိုက္သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ခႏၶာကိုယ္သည္ ေလထဲသို႔ (၃/၄) ႀကိမ္ခန္႔ ေျမႇာက္တက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အား ဂ႐ုဏာ၊ အၾကင္နာ၊ မုဒိတာတို႔ျဖင့္ ဝိုင္းဝန္းအားေပးၾကေသာ အႏုပညာညီအစ္ကိုမ်ားမွ ဝိုင္းဝန္း၍ ကၽြန္ေတာ့္အားေလထဲသို႔ ေျမႇာက္တင္အားေပးၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္ တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးထဲ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အားေပးေျပာၾကားခဲ့ေသာ စကား သံသည္ ပဲ့တင္ထပ္မိေတာ့သည္။ ထုိႏွစ္မတိုင္ခင္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ေနအိမ္ၿခံဝန္းတြင္ ျပည္သူမ်ား၏ ေပးစာမ်ားလက္ခံကာ အပါတ္စဥ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျပန္လည္ေျဖၾကားေသာအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္သည္ အႏုပညာသက္တမ္း (၉) ႏွစ္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ အႏုပညာႏွင့္ပတ္သက္၍ ႀကိဳးစားခဲ့သူ လည္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္ကာလထိ အကယ္ဒမီထူးခၽြန္ဆုဆိုတာ မရ႐ွိခဲ့ျခင္းမွာ စဥ္းစား၍ မရ ႏိုင္ ဟူ၍ ေပးစာပို႔ခဲ့ဖူးသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျပန္လည္ေျဖၾကားခ်က္မွာ ယခုေပးပို႔ ေသာစာပါ အႏုပညာ႐ွင္ကို ေျပာခ်င္တာကေတာ့ “အမ်ားျပည္သူက တစ္ခဲနက္ေပးထားေသာ ဆုကုိရ႐ွိ ေနၿပီပဲ။” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “တျပည္သူမေ႐ႊထား” အကယ္ဒမီက်င္းပရာ ႏွစ္သည္လည္း အမ်ား ျပည္သူပရိသတ္အား ၾကည့္႐ႈခြင့္ေပးခဲ့သည့္အတြက္ အမ်ားျပည္သူဆႏၵအတိုင္း ျပည့္ဝခဲ့ရသည္ဟု ကၽြန္ ေတာ္ ယံုၾကည္မိေတာ့သည္။

ထို ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွစ၍ အကယ္ဒမီဆုေပးပြဲ ကိစၥရပ္မ်ားအား ကၽြန္ေတာ္အေနျဖင့္ အသားက်သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ေသြးေအးသြားၿပီျဖစ္သည္။ အေမ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ စကားအတိုင္း အမ်ားျပည္သူ၏ ေထာက္ခံအားေပးမႈကသာ အဓိကဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သြားေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္အလုပ္ … ကုိယ္လုပ္၊ ကိုယ့္တာဝန္ … ကိုယ္ေက်စြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေဆာင္ရမည့္ ေပးဆပ္ရ မည့္ အႏုပညာခြန္အားမ်ားကို အသံုးခ်ကာ အမ်ားျပည္သူတို႔အတြက္ အဓိကထား၍ ႐ိုက္ကူးခဲ့ေတာ့သည္။ အကယ္ဒမီဆု ဆိုေသာ ရူးသြပ္မႈ ေ၀ါဟာရ ကၽြန္ေတာ့္ထံတြင္ မရွိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ မခံစားရေတာ့ေခ်။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဖခင္တစ္ဦး၊ မိခင္တစ္ဦး၏ ခံစားမႈ၊ အနစ္နာခံမႈ၊ ေပးဆပ္မႈမ်ားကို ဂုဏ္ျပဳလိုေသာေၾကာင့္ “အေမ့ႏို႔ဖိုး” ဟူေသာ ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားအား ဖခင္ျဖစ္သူ၏ အမ်ိဳးသား႐ုပ္႐ွင္ ကုမၸဏီမွ ထုတ္လုပ္႐ိုက္ကူးေပးခဲ့သည္။ “အေမ့ႏို႔ဖိုး” ႐ိုက္ကူးစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္၏ ဦးတည္ခ်က္သည္ ကမ႓ာ ေပၚ႐ွိ မိခင္မ်ားအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳ ဂုဏ္ျပဳ႐ိုက္ကူးခဲ့ျခင္း၊ ကိုယ္လုပ္ေဆာင္ရမည့္ လုပ္ငန္းအား တာဝန္ေက်စြာ လုပ္ကိုင္႐ိုက္ကူးခဲ့ျခင္းစသည့္ ကိုယ့္လိပ္ျပာ … ကိုယ္လံုစြာ ႐ိုက္ကူးခဲ့ျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္ အကယ္ဒမီဆုေပးပြဲတြင္ “အေမ့ႏို႔ဖိုး” ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကား႐ိုက္ကူးေသာ ဖခင္၏ အမ်ိဳးသား႐ုပ္ ႐ွင္၊ ဇာတ္ၫႊန္းေရးသားေသာ ဆရာၿငိမ္းမင္း၊ ကင္မရာ႐ိုက္ကူးေသာ ေက်ာက္ျဖဴ၊ အဓိကသ႐ုပ္ေဆာင္ မင္းသမီး ထြန္းအိျႏၵာဗိုလ္၊ အဓိက ဇာတ္ပို႔သ႐ုပ္ေဆာင္ ခ်ိဳၿပံဳး၊ ေဇာ္ဦးႏွင့္ ဒါ႐ိုက္တာဆုအျဖစ္ ေနာက္ဆံုး အႀကိမ္ ကၽြန္ေတာ္ ရ႐ွိခဲ့သည္။ ယင္းကဲ့သို႔ ျမန္မာ့႐ုပ္႐ွင္သမိုင္းတြင္ဇာတ္ကားတစ္ကားတည္းမွ အကယ္ဒမီ ထူးခၽြန္ဆု (၇) ဆုကို ဆြတ္ခူးရယူၿပီးသည့္ေနာက္ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလမွစ၍ ျမန္မာ့ ႐ုပ္႐ွင္ေလာကထဲတြင္ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခြင့္ကို ပိတ္ပင္တားဆီးခံခဲ့ရေတာ့သည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ျမန္မာ့ ႐ုပ္႐ွင္ေလာကႏွင့္ ကင္းကြာခဲ့သည္မွာ (၄) ႏွစ္ေက်ာ္ (၅) ႏွစ္နီးပါး႐ွိခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့႐ုပ္႐ွင္ ထူးခၽြန္ဆု အကယ္ဒမီေပးပြဲမ်ားကိုလည္း ဖိတ္ၾကားျခင္းကို မခံခဲ့ရေတာ့ေခ်။

ထို႔အျပင္၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ (၇) ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပမည္ျဖစ္ေသာ အကယ္ဒမီ ထူးခၽြန္ဆု ေပးပြဲအတြက္ ဦးေက်ာ္သူႏွင့္ဇနီး ေဒၚေ႐ႊဇီးကြက္ ဟူ၍ ထူးျခားအံၾသစြာျဖင့္ ဖိတ္ၾကားျခင္းကိုခံခဲ့ရသည္။ ဤတြင္ ႐ုပ္႐ွင္အစည္းအ႐ံုးသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္၍ ေမးၾကားခဲ့သည္။ “ေလးႏွစ္ေက်ာ္ ႐ုပ္႐ွင္ေလာကမွ ဖယ္ထုတ္ျခင္းခံထားရေသာ သ႐ုပ္ေဆာင္ ဒါ႐ိုက္တာတစ္ဦးကို ဘာေၾကာင့္ ဖိတ္ၾကားရတာလဲ” ဟူ၍ ေမးျမန္းရာ ႐ုပ္႐ွင္အစည္းအ႐ံုး၏ တာဝန္႐ွိသူမွ “အစုိးရေျပာင္းသြားလို႔ မူလည္းေျပာင္းသြားၿပီ” ဟု ေျပာ ၾကားသည္။ ထပ္မံ၍ကၽြန္ေတာ္က “အရင္တုန္းက တစ္ေယာက္တည္းဖိတ္တာ အခုဘာေၾကာင့္ ဇနီး ေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ဖိတ္တာလဲ” ဟု ျပန္လည္၍ ေမးၾကားရာ။ တာဝန္႐ွိသူမွ “အစုိးရေျပာင္း သြားၿပီ ဒါေၾကာင့္ မူလည္းေျပာင္းသြားၿပီ” ဟုသာ ထပ္မံ၍ ေျဖၾကားခဲ့ေတာ့သည္။ ထပ္မံ၍ ကၽြန္ေတာ့္အား “ကိုေက်ာ္သူ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး မုတ္ဆိတ္ေတြရိတ္သြားဦး စင္ေပၚတက္ၿပီး ဆုရမယ့္သူေတြအတြက္ ေၾကျငာ ခိုင္းရင္ခိုင္းလိမ့္မယ္။ ဒုတိယတန္းမွာ ေနရာေပးထားတယ္တဲ့”။

ထို႔ေၾကာင့္ အစိုးရေျပာင္းသြားၿပီ မူလည္းေျပာင္းသြားၿပီဆိုျငားလည္း ကၽြန္ေတာ္ေက်ာ္သူ အတြက္ ေတာ့ ဘာမူမွမေျပာင္းလဲေသးပါ။ ႐ုပ္႐ွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ ဒါ႐ိုက္တာေက်ာ္သူဘဝမွ သုဘရာဇာ လူမႈေရး သမား ေက်ာ္သူဘဝသို႔ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေျပာင္းလဲေပးလိုက္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ ျပန္ၾကားေရး႒ာနမွ ကၽြန္ေတာ့္အား ႐ုပ္႐ွင္႐ိုက္ကူးခြင့္ရ႐ွိေသာ အႏုပညာသမားဘဝသို႔ ျပန္လည္၍ ေျပာင္းလဲေပးျခင္း (တရား ဝင္) မျပဳေသးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုႏွစ္အကယ္ဒမီ ဆုေပးပြဲအား မတက္ေရာက္ခဲ့ပါ။

ယခုအခ်ိန္ ၂ဝ၁၄ ခုႏွစ္တြင္ က်င္းပေတာ့မည္ျဖစ္ေသာ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္ထူးခၽြန္ဆု အကယ္ဒမီေပး ပြဲအတြက္ အသံမ်ားစြာ ထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။ ယခုႏွစ္ အကယ္ဒမီဆုေပးပြဲအား ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရမွ မူဝါဒေျပာင္းၿပီး ျမန္မာ့႐ုပ္႐ွင္လုပ္ငန္းမွ အကယ္ဒမီ ေရြးခ်ယ္ေပးမႈကိစၥအား လံုးဝမလုပ္ေတာ့၊ မပါဝင္ ေတာ့ ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့႐ုပ္႐ွင္ အကယ္ဒမီဆုကို ျမန္မာ့႐ုပ္႐ွင္သမားမ်ားကသာ ေရြးခ်ယ္ရန္အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ႐ုပ္႐ွင္ အစည္းအရံုးသို႔ တာဝန္လႊဲေျပာင္းေပးလိုက္ၿပီဟူ၍ ျဖစ္သည္။ သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္မွ လည္း အႏုပညာ႐ွင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုပြဲတြင္ ထိုအေၾကာင္းအရာအား တရားဝင္ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ျဗဳန္းကနဲ ဆို အံ့ၾသစရာ၊ ဝမ္းသာစရာ၊ ေက်နပ္စရာ၊ လက္ခေမာင္း ထခတ္စရာပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအကယ္ဒမီ ေနာက္ကြယ္တြင္ ဝွက္ဖဲမ်ား႐ွိသည္။ လွည့္စားမႈမ်ား႐ွိသည္။ သိမ္ေမြ႔ႏူးည့့ံ ခက္ခဲသည္။ မာယာမ်ားသည့္ အကယ္ဒမီပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ထိုအကယ္ဒမီသည္ တည္ၾကက္ေလလား … ငါးမွ်ား ခ်ိတ္လား … ေထာင္ေခ်ာက္ေလလား ဟူ၍ ကၽြန္ေတာ္ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ေတြးေတာမိေတာ့သည္။