လူငယ္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး (ေဒါက္တာေက်ာ္စိန္)

မြန္ျမတ္သန္႔စင္ ရိုးသားေသာ လူငယ္ဘ၀တြင္ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ၌သာ ပါ၀င္သင့္၍ ပါတီႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈတြင္ကား အရိုးရင့္၍ အရြယ္ေရာက္လာသည့္အခါတြင္မွသာ ၀ါသနာျပင္းျပ ခဲ့ေသာ္ ပါ၀င္လႈပ္ရွား ေဆာင္ရြက္သင့္ေပသည္။

ႏိုင္ငံေရးဟူသည္…

…ႏိုင္ငံေရး (Politics) ဟူေသာ စကားလံုးသည္ ႏိုင္ငံတစ္ခုလံုး၏ အေရးအရာ ကိစၥအျဖာျဖာကို ရည္ညႊန္းေသာေၾကာင့္ က်ယ္လည္း က်ယ္ျပန္႔၍ နက္လည္း နက္နဲေပသည္။ ဂရိဒႆနိကပညာရွင္ ပေလတိုးကမူ “လူတိုင္းသည္ သဘာ၀အားျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး သတၱ၀ါမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္၏” ဟု ဖြင့္ဆိုခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံေရးဆိုေသာ ေ၀ါဟာရကို အဓိပၸါယ္ေဖာ္ရာတြင္မူ ပုဂၢိဳလ္တို႔၏ ရပ္တည္ခ်က္အေပၚ မူတည္၍ အေကာင္းျမင္ရွိသလို အဆိုးျမင္လည္း ရွိေပသည္။

…မက္ဟင္နရီေဟာင္း (Mc.Henry Howe) ကမူ “သင္သည္ ႏိုင္ငံေရးကို အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းမႈ အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါက ရုိးသားသူ ျဖစ္ရန္ မလြယ္ကူေတာ့ေပ” ဟု ဆိုိခဲ့၏။ သီအိုဒိုရုစဘဲ့ (Theodore Roosevelt)က “အေအာင္ျမင္ဆံုးေသာ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုသည္မွာ အျခားသူမ်ား ေတြးေတာစဥ္းစား ေနသည့္ အေၾကာင္းရပ္မ်ားကို အက်ယ္ေလာင္ဆံုးႏွင့္ အႀကိမ္အမ်ားဆံုး ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုသူ ျဖစ္သည္” ဟု ဆိုခဲ့၏။ ခြသမား စာေရးဆရာႀကီး ဘားနတ္ေရွာ

(Bernard Shaw)ကမူ “ဘာတစ္ခုမွ မသိပါဘဲႏွင့္ အရာရာတိုင္းကို သိသည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆေနသူကား ႏိုင္ငံေရးသမားပင္တည္း” ဟု ေရးသားခဲ့သည္။ အာရ္၊ အယ္၊ စတီဗင္ဆန္ (R.L.Stevenson)ကမူ “မည္သည့္ျပင္ဆင္မႈမ်ဳိးမွ မလိုဟု ထင္ျမင္ယူဆျခင္းခံရသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ အလုပ္အကိုင္မွာ ႏိုင္ငံေရးသမား အလုပ္ပင္ ျဖစ္သည္” ဟု ေရးခဲ့၏။

…၀က္ဘစတား (Webster’s New World Dictionary)၏ ကမၻာသစ္အဘိဓာန္ကမူ “ႏိုင္ငံေရး ဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္သည့္အေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ၀ိဇၨာႏွင့္ သိပၸံပညာပင္ ျဖစ္သည္” ဟု က်ယ္ျပန္႔စြာ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုခဲ့၏။ ဤတြင္ ႏိုင္ငံေရးပညာႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈတို႔ကို ခြဲျခားနားလည္ သင့္ေပသည္။ ႏိုင္ငံေရးပညာဟူေသာ ေ၀ါဟာရကို ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္း (အတြဲ-၆)တြင္ “ႏိုင္ငံေရးပညာ ဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံ၏ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေလ့လာေသာ သိပၸံပညာရပ္ ျဖစ္သည္” ဟု အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုထား၏။

…ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈမွာကား ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္အေရးကိစၥတို႔၌  ႏိုင္ငံသားမ်ားက ပူးေပါင္း ပါ၀င္လႈပ္ရွားျခင္း ျဖစ္သည္။  ဤသို႔ လႈပ္ရွားရာတြင္လည္း ႏိုင္ငံသားအားလံုး ပါ၀င္လႈပ္ရွားေသာ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရး (National Politics)ႏွင့္ ႏိုင္ငံသားအခ်ဳိ႕တို႔ အုပ္စု အသင္း အပင္းဖြဲ႔ကာ ပါ၀င္ လႈပ္ရွားေသာ ပါတီႏိုင္ငံေရး (Party Politics)ဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိးခြဲျခားႏိုင္ေပသည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ အဂၤလိပ္ လက္ေအာက္တြင္ သူ႔ကၽြန္အျဖစ္ ႏြံနစ္ေနစဥ္အခါက လြတ္လပ္ေရးအတြက္တစ္မ်ဳိးသားလံုး လႈပ္ရွားခဲ့ျခင္းသည္ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးျဖစ္၏။ ထိုစဥ္က ဆရာစံ ဦးေဆာင္သည့္ ေတာင္သူလယ္သမားအမ်ားစု ပါ၀င္ေသာ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္မႈ၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား အမ်ားစု ပါ၀င္ေသာ တကၠသိုလ္အက္ဥပေဒ သပိတ္ေမွာက္မႈ၊ အလုပ္သမားအမ်ားစု ပါ၀င္ေသာ ေရနံေျမ သပိတ္ေမွာက္မႈ စသည္တို႔ကား လူတန္းစား အမ်ဳိးမ်ဳိး ပါ၀င္၍ ပါတီအဖြဲ႔အစည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔က ဦးေဆာင္မႈေပးေနေစကာမူ တစ္ခုတည္းေသာ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးမွာ ကၽြန္ဘ၀ မွ လြတ္ေျမာက္ေရး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးပင္ျဖစ္ေပ၏။

…ထို႔အတူပင္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္က ဦးေဆာင္၍ ျပည္သူလူထု တစ္ခဲနက္ပါ၀င္မႈျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ကို အမိေျမမွ ေမာင္းထုတ္ ခဲ့ျခင္း ၊ ျပည္သူ တို႔ႏွင့္အတူ ဗမာ့တပ္မေတာ္က ဖက္စစ္ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ခဲ့ျခင္းႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးေဆာင္ေသာ ျပည္သူလူထုႀကီးက တစည္းတလံုးတည္း လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ ၀င္ခဲ့ျခင္းတို႔ကား အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရး၏ သရုပ္သကန္ကို အဟုတ္အမွန္ ေဖာ္ျပလ်က္ရွိေပ၏။

…သို႔ရာတြင္ လြတ္လပ္ၿပီးသည့္အခါတြင္ကား အာဏာကို လိုခ်င္ေသာေၾကာင့္ ပါတီအမ်ဳိးမ်ဳိး ေထာင္ ခဲ့ၾကသည္။ ပါတီအခ်င္းခ်င္း ဆဲခဲ့ၾက သလို ပါတီအတြင္းတြင္လည္း ကြဲခဲ့ၾကေပသည္။ ဤကား ပါတီ ႏိုင္ငံေရး၏ သေဘာသဘာ၀ျဖစ္၏။ ပါတီႏိုင္ငံေရးဟူသည္ အမ်ဳိးသား လုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ မဆိုင္ဘဲ မိမိပါတီ တန္ခိုးထြားေရး၊ အာဏာရေရးကိုသာ အဓိက ရည္မွန္းခ်က္ထားတတ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပါတီေခါင္းေဆာင္ တို႔၏ အေတြးအေခၚ အယူအဆေပၚမူတည္၍ လုပ္ပံုကိုင္ပံုလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ကြဲျပား တတ္၏။ ဟစ္တလာ(Hitler)ကဲ့သို႔ေသာ ေခါင္းေဆာင္က သူ၏ (Mien Kampt)ဟူေသာ စာအုပ္တြင္ “သင္သည္ လူထု၏ စာနာေထာက္ထားမႈကို လိုလားခဲ့ေသာ္ အမုိက္မဲဆံုးႏွင့္ အၾကမ္းတမ္း ဆံုးေသာ အေၾကာင္းအရာတို႔ကို ေျပာပါ” ဟု ေရးသားခဲ့သည္။ ပါတီႏိုင္ငံေရးဟူသည္ ဘယ္သူေသေသ၊ ငေတပါတီ မာရင္ၿပီးေရာ သေဘာထား တတ္ၾကရာ မဟုတ္မမွန္ လုပ္ႀကံေျပာဆိုဖို႔လည္း ၀န္မေလး တတ္ၾကေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ဳိ႕ပါတီမ်ားသည္ မိမိတို႔ ၀ါဒျဖန္ ႔ေသာ မုသာ၀ါဒမ်ားကို မိမိတို႔ မ်ဳိမိသျဖင့္ ေသေက်ပ်က္စီး တတ္ၾကသည္” ဟု ေဒါက္တာ အာဘုသေနာ့ (Dr.Arbuthnot)က ေရးခဲ့၏။

…ပါတီႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ခ်ီးမြမ္း ေျခေက်ာက္သေဘာမ်ဳိးႏွင့္ ေရးသားထားျခင္းလည္း ရွိေသး၏။ ဟင္နရီေဂ်ာ့(Hennry George)က “ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ ႏိုင္ငံေရးကို ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား လက္ထဲသို႔ ပံုမအပ္ႏို္င္သကဲ့သို႔ ႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရးရာ ကိစၥမ်ားကိုလည္း ေကာလိပ္၊ ပါေမာကၡမ်ား လက္ထဲသို႔ စိတ္ခ်လက္ခ် အပ္ႏွံျခင္း မျပဳႏိုင္ပါ” ဟု ေရးခဲ့၏။ အာရ္၊ ဘီ၊ ေဟး(R.B.Haye)က “ႏိုင္ငံေတာ္ကို အေကာင္းဆံုး အလုပ္အေကၽြးျပဳျခင္းသည္ ပါတီကို အေကာင္းဆံုး အလုပ္အေကၽြး ျပဳျခင္း မည္၏” ဟု မိန္႔ဆိုခဲ့ေပသည္။

…(၂.၆.၁၉၈၉)ေန႔ထုတ္ လုပ္သားျပည္သူ႔ေန႔စဥ္ သတင္းစာတြင္ ေဆာင္းပါးရွင္ သုခိေအာင္က “ေက်ာင္းသားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး” ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ကာ ဤသို႔ ေရးခဲ့၏။ “ထိုကဲ့သုိ႔ တစ္မ်ဳိးသားလံုး ေကာင္းစားေရး၊ တစ္မ်ဳိးသားလံုး လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္း လႈပ္ရွား မႈႀကီးတြင္ မ်ဳိးခ်စ္သခင္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ ေတာင္သူလယ္သမားအဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား၊ တပ္မေတာ္သားမ်ား ၊ ျပည္သူ႔ ရဲတပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ား၊ ကုန္သည္ပြဲစားမ်ား၊ သံဃာေတာ္မ်ား၊ အစိုးရ၀န္ထမ္း မ်ားကအစ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးအားလံုး ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကျခင္းကို အမ်ဳိးသားလႈပ္ရွားမႈႀကီး (၀ါ) အမ်ဳိးသား ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈႀကီးဟု ေခၚပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးအတြက္ (၀ါ) တိုင္းျပည္ေကာင္းစားေရး အတြက္ ေက်ာင္းသားမ်ား အပါအ၀င္ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္လံုး စည္းလံုး လႈပ္ရွားႏိုင္ပါသည္။ လႈပ္ရွားသင့္ ပါသည္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီတစ္ခု အာဏာရရွိေရးအတြက္ စည္းရံုးလႈပ္ရွားမည္ဆိုေသာ္ ယင္းပါတီကသာ စည္းရံုးလႈပ္ရွားရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ယခုအခါ မိမိတို႔ ႏိုင္ငံေရးပါတီ အႏိုင္ရေရးအတြက္ လူတစ္စု အာဏာရေရးအတြက္ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား ဖြဲ႔ၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ရန္ တာ စူေနၾက သည္မွာ ပါတီႏိုင္ငံေရး ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ဳိးသား ႏိုင္ငံေရး မဟုတ္ပါ”။

…ယင္းကဲ့သိုု႔ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ပါတီႏိုင္ငံေရးဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိးကြဲခဲ့ရာ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးဟူသည္ တစ္မ်ဳိးသားလံုးအေရးျဖစ္၍ မြန္ျမတ္ သန္႔စင္၏။ ပါတီႏိုင္ငံေရးမွာကား သက္ဆိုင္ရာပါတီတစ္ခု၏ အေရးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ (မူ၀ါဒႏွင့္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား ေကာင္းေစကာမူ) အျခားပါတီတို႔ႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ေရးတြင္ ေအာင္ျမင္မႈ (၀ါ) မိမိပါတီ အာဏာရမႈကို ဦးထိပ္ထားသည္ျဖစ္၍ အတၱဆန္ေသာ သေဘာ ရွိေပ၏။ သို႔ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔အားလံုးသည္ မြန္ျမတ္သန္႔စင္ ရိုးသားေသာ လူငယ္ဘ၀တြင္  အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ၌သာ ပါ၀င္သင့္၍ ပါတီႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈတြင္ကား အရိုးရင့္၍ အရြယ္ေရာက္လာသည့္အခါတြင္မွသာ ၀ါသနာ ျပင္းျပခဲ့ေသာ္ ပါ၀င္လႈပ္ရွား ေဆာင္ရြက္သင့္ေပသတည္း။

 

လူမႈေရးႏွင့္ ပရဟိတ လုပ္ငန္းမ်ား…

…လူငယ္ဘ၀တြင္ ပါတီႏို္င္ငံေရးကို ေရွာင္ရွား၍ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးကိုသာ လုပ္ေဆာင္ၾကရန္ အထက္က လမ္းညႊန္ခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရး မည္သို႔လုပ္ရမည္နည္း။ တစ္မ်ဳိးသားလံုးႏွင့္ ဆိုင္ေသာ လူမႈေရးႏွင့္ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ တက္ၾကြစြာ ပါ၀င္ လုပ္အားေပးျခင္းပင္လွ်င္ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရး လုပ္သည္မည္ေပ၏။

…ႏိုင္ငံေတာ္၏ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို တိုင္းတစ္ပါးသားတို႔က ၿခိမ္းေျခာက္လာ ေသာအခါ ယင္းအႏၱရာယ္ကို ရင္ဆိုင္ တြန္းလွန္ရမည္မွာ တစ္မ်ဳိးသားလံုး၏ တာ၀န္သာျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ရန္သူက ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိး လုပ္ေနပါက ကမၻာကသိေအာင္ ကုလသမဂၢမွတစ္ဆင့္ လႈံံ႔ေဆာ္ရမည္။ ရန္သူကို အင္အားႀကီးတစ္ႏိုင္ငံက  အေထာက္အကူျပဳေနပါကလည္း ယင္းအေထာက္အကူျပဳ သည့္ ႏိုင္ငံႀကီးအား မေက်နပ္ေၾကာင္း ျပည္လံုးကၽြတ္ တစ္ခဲနက္ ဆႏၵျပရန္မွာ တစ္မ်ဳိးသားလံုး၏ တာ၀န္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ရန္သူက လက္နက္ကိုင္၍ က်ဴးေက်ာ္ရန္စလာပါကလည္း လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ ပိုင္စိုးေရးကို ကာကြယ္ဖို႔ အတြက္ တရားေသာစစ္ပြဲ ဆင္ႏႊဲရန္မွာ တစ္မ်ဳိးသားလံုး၏ တာ၀န္သာ ျဖစ္ေပသည္။

…ထို႔အျပင္ အခ်ိန္ကာလႏွင့္ ေနရာေဒသအေပၚ မူတည္၍ တစ္ျပည္လံုးတြင္ အခါအားေလ်ာ္စြာ က်ေရာက္ျဖစ္ေပၚ တတ္ေသာ ေရေဘး ၊ ေလေဘး၊ မီးေဘး အႏၱရာယ္တို႔ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရသည့္အခါ တြင္လည္း ယင္းအႏၱရာယ္မွ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းၾကရမည္မွာ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရး၏ လုပ္ငန္းတာ၀န္တစ္ရပ္ ျဖစ္ေပသည္။ ေလေဘး၊ ေရေဘး၊ မီးေဘး ဒုကၡသည္မ်ားမွာ မိမိတို႔ အမ်ဳိးသားမ်ားပင္ ျဖစ္၏။ ထိုသူတို႔သည္ မိမိတို႔ႏွင့္ တစ္ျပည္တည္းေန တစ္ေရတည္းေသာက္ၾကေသာ ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိးမ်ားပင္ ျဖစ္၏။ ၀ံသာႏု ရကၡိတ အမ်ဳိး ကို ေစာင့္ေရွာက္သည့္တရား လက္ကိုင္ထား၍ ၄င္းတို႔အား ကူညီရန္မွာ အားလံုးႏွင့္ဆိုင္ေသာ တာ၀န္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူငယ္ တို႔သည္ ၾကက္ေျခနီအသြင္၊ မီးသတ္တပ္ဖြဲ႔၀င္ အသြင္တို႔ျဖင့္ ပါ၀င္ကူညီႏိုင္သကဲ့သို႔ ေက်ာင္းသားအုပ္စု၀င္မ်ား အျဖစ္လည္း က်ရာအခန္းက႑မွ ပါ၀င္အက်ဳိးေဆာင္ႏိုင္ေပသည္။

…တိုင္းအလိုက္၊ ၿမိဳ႕နယ္အလိုက္၊ ရပ္ကြက္အလိုက္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ လူမႈေရးႏွင့္ ပရဟိတလုပ္ငန္း မ်ားတြင္ ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ေနျခင္း သည္လည္း အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးကို ေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖစ္၏။ ေက်းလက္ေဒသတြင္  မိုးမက်မီ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူ၊ အားကိုးအားထား မရွိသူ၊ သားေထာက္သမီးခံ မရွိသူတို႔၏အိမ္ကို တစ္ရြာလံုးက ၀ိုင္း၀န္းကူညီ၍ ေခါင္မိုးမိုးေပးျခင္း၊ မုဆိုးမ၏ လယ္၊ အမယ္အို၏ ယာတို႔ကို တစ္ရြာလံုး က ၀ိုင္း၀န္းထြန္ယက္ေပးျခင္း၊ ရိတ္သိမ္းခ်ိန္တြင္လည္း ကူညီ ရိတ္သိမ္း ေပးျခင္းသည္ ခ်စ္စရာ ျမန္မာ့ဓေလ့ အမ်ဳိးသားႏိိုင္ငံေရး၏ အေျခခံ သရုပ္ျပမ်ားပင္ ျဖစ္ေပသည္။

…သို႔ေသာ္ လူမႈေရးႏွင့္ ပရဟိတလုပ္ငန္းတို႔ကို ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ ဦးေဆာင္မႈေပးသူသည္ ေစတနာ သန္႔ရွင္းဖို႔ လို၏။  မိမိ၏ ကိုယ္ရည္ ကိုယ္ေသြး ေတာက္ေျပာင္ေရးအတြက္ ေခါင္းေဆာင္ေနရာယူကာ ပရဟိတလုပ္ငန္း လုပ္သူမ်ား၊ ပါတီတစ္ခု၏ အလံေအာက္မွေန၍ လူမႈေရးလုပ္ငန္း ေဆာင္ရြက္သူမ်ား ကိုမူ အထူးဂရုထား ေရွာင္ရွားရမည္ျဖစ္၏။ ထိုသူမ်ားသည္ ရုိးသားသူမ်ား မဟုတ္ၾက။ အမ်ဳိးသားေရး ေရွ႕တန္း မတင္ဘဲ ပုဂၢိဳလ္ေရး၊ ပါတီေရးကို ေရွ႕တန္းတင္သူမ်ားသာ ျဖစ္ၾက၏။ ထိုသူမ်ား၏ လူမႈေရးႏွင့္ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္မႈမွာ အေပၚယံ ဟန္ျပသာျဖစ္၍ အႏွစ္သာရအားျဖင့္မူ ပါတီႏိုင္ငံေရးကို အသြင္တစ္မ်ဳိးျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ေနျခင္း သာ ျဖစ္ေပ၏။

…လူငယ္သည္ ခြန္အားျပည့္၀၏။ တက္တက္ၾကြၾကြႏွင့္ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္လည္း ရွိ၏။ ယင္းခြန္အား၊ ယင္းတက္ၾကြမႈမ်ားကို တိုင္းျပည္ အတြက္ အသံုးျပဳတတ္ၾကေစရန္ လမ္းညႊန္ဦးေဆာင္မႈ ေပးရန္မွာ လူႀကီးမ်ား၏ တာ၀န္ျဖစ္၏။ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက လူငယ္လုပ္အားေပး လႈပ္ရွားမႈမ်ားေၾကာင့္ ဆည္ေျမာင္းမ်ား၊ လမ္းမ်ား၊ တံတားမ်ားသည္ လုပ္အားခ အကုန္အက် သက္သာစြာ ၿပီးစီးခဲ့သည္။ ထို႔နည္းတူပင္ ပညာတတ္လူငယ္မ်ား၏ ပူးေပါင္းပါ၀င္လႈပ္ရွားမႈျဖင့္ စာတတ္ေျမာက္ေရးလုပ္ငန္းကို ျပည္လံုးကၽြတ္ အုန္းအုန္းက်က္က်က္ ေဆာင္ရြက္ ခဲ့ရာ ကမၻာေက်ာ္ ပါလဗီဆုကိုပင္ ဆြတ္ခူးရရွိသည္ အထိ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေပသည္။ လူငယ္မ်ားအတြက္လည္း စိတ္မေလဘဲ အခ်ိန္ကို အက်ဳိး ရွိစြာ အသံုးျပဳရာ ေရာက္သကဲ့သို႔ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္လည္း လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းႀကီးမ်ားကို အခ်ိန္ႏွင့္ေငြ အကုန္အက် သက္သာစြာ ၿပီးစီးခဲ့ေပသည္။ ဤကား အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးတြင္ လူငယ္မ်ား ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္ သာဓကအခ်ဳိ႕ပင္ ျဖစ္၏။

ပါတီႏိုင္ငံေရး၏ အႏၱရာယ္…

…လူငယ္ဘ၀တြင္ ပါတီႏိုင္ငံေရးကို ေရွာင္၍ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးကုိ ေဆာင္ရန္ တဖြဖြ ႏႈိးေဆာ္ေန ရျခင္းမွာ ပါတီႏိုင္ငံေရး၏ အႏၱရာယ္ေၾကာင့္ျဖစ္၏။ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးမွာ အမ်ားစုေကာင္းစားေရး ႏွင့္သာ သက္ဆိုင္ေသာေၾကာင့္ ကန္႔ကြက္ ဖ်က္ဆီးသူ ေပၚေပါက္ ရန္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ႏိုင္ငံေတာ္က ခ်မွတ္ထားေသာ တရားဥပေဒမ်ားႏွင့္ ၿငိစြန္းရန္ေသာ္လည္းေကာင္း အေၾကာင္းမရွိေပ။ ပါတီႏိုင္ငံေရးမွာကား အမွတ္(၁)ပါတီက ဦးကႀကီး အႏိုင္ရေရး၊ အမွတ္(၂)ပါတီက ဦးခေခြး အႏိုင္ရေရး စသည္ျဖင့္ ပါတီေတြမ်ားလွ်င္ မ်ားသေလာက္  ရင္ဆိုင္ ယွဥ္ၿပိဳင္ အႏိုင္ႀကဲမႈမ်ား ရွိႏိုင္ ေပသည္။ ထိုအခါတြင္ ရိုးသားစြာ ႀကိဳးစားေသာ ပါတီမ်ားရွိသကဲ့သို႔ ညစ္ပတ္စြာ ျဖတ္လမ္းကို ရွာတတ္ေသာ ပါတီမ်ားလည္း ရွိႏိုင္ေပသည္။ ယင္းအေျခအေနမ်ဳိးတြင္ ပါတီထိပ္ပိုင္းမွ ေခါင္းေဆာင္ လူႀကီးအခ်ဳိ႕သည္ မိမိတို႔အာဏာရရွိေရးအတြက္ ေအာက္ေျခမွ လူငယ္မ်ားကို အသံုးခ်တတ္သည္။ တရားဥပေဒ၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း ၊ ေဘာင္အတြင္းမွာ အသံုးခ်ပါက မေထာင္းတာလွေသာ္လည္း ဥပေဒကို ေက်ာခိုင္း၍ စည္းလြတ္ ေဘာင္ေက်ာ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေစေသာ အခါတြင္မူ လူငယ္မ်ားသာ ေဘးအႏၱရာယ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရတတ္ေပသည္။

…လူငယ္ဟူသည္ ရဲရင့္တက္ၾကြ မဟုတ္မခံစိတ္ဓာတ္ရွိသူျဖစ္၏။ ေျမွာက္ေပးလွ်င္ ေသြးၾကြတတ္၏။ လူငယ္တို႔၏ သေဘာ အေထြေထြ ကို ေနာေက်ေအာင္သိေသာ လူႀကီးတို႔သည္ ေက်ာသပ္တန္ သပ္၏။ ေျမႇာက္သင့္က ေျမႇာက္၏။ ေျခာက္သင့္က ေျခာက္၏။ လူႀကီးမ်ား က ေက်ာသပ္၍ ခ်ီးမြမ္းလိုက္ေသာ အခါ လူငယ္တို႔သည္ မိမိကိုယ္မိမိ အဟုတ္ႀကီး ထင္တတ္၏။ လူႀကီးမ်ားက ေျမႇာက္ေပးတတ္၏။ ပင္ကိုယ္က ဟႏုမာန္ကို ရာမမင္း ေက်ာသပ္သလို ခ်ီးက်ဴးခံရမႈေၾကာင့္ ေျမာက္ေနေသာ လူငယ္တို႔၏ ဘ၀င္သည္ မိုးမျမင္ ေလမျမင္ျဖစ္ကာ အသက္ပင္ေသေသ၊ ေသြးေျမပင္က်က်ဟု စြန္႔စား ျပေတာ့၏။ ယင္းအသက္စြန္႔မႈ၊ ေသြးေျမက်မႈ၊ ဘ၀ပ်က္မႈ တို႔မွ အျမတ္ရလိုက္သူတို႔ကား ပါတီေခါင္းေဆာင္ ဆိုေသာ လူႀကီးမ်ားပင္ ျဖစ္၏။ ေျမႇာက္၍ ဟန္ပံုမရသည့္အခါ ေျခာက္တတ္ လွန္႔တတ္ေပသည္။ “မင္းတို႔ လုပ္ပံုေၾကာင့္ ဖမ္းေတာ့ ဆီးေတာ့မယ္” ဟု ေျခာက္လံုး လွန္႔လံုး သံုးလိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳက္နက္ ယံုလြယ္ တတ္ေသာ လူငယ္တို႔မွာ ဂမူးရွဴးတိုးျဖင့္ ျပည္ေျပးဘ၀၊ ေတာခိုဘ၀၊ သူပုန္ ဘ၀သို႔ ေရာက္သြားတတ္ၾကေပ၏။

…ပါတီႏိုင္ငံေရးတြင္ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းမွ လူႀကီးမ်ားလည္လွ်င္ လည္သလို ေအာက္ပိုင္းမွ လူငယ္မ်ားက ခံရတတ္၏။ အခ်ဳိ႕ေခါင္းေဆာင္ က ေငြမက္၏။ ျပည္တြင္းမွ တစ္မ်ဳိး၊ သံရံုးႏွင့္ဆက္၍ ျပည္ပမွတစ္ဖံု နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ ရန္ပံုေငြရွာ၏။  လူငယ္ေတြကို လက္ညိွဳး ထိုးျပ ၍ ေမ်ာက္ျပ ဆန္ေတာင္း လုပ္၏။ သို႔ေသာ္ ပါတီရန္ပံုေငြႏွင့္ ပတ္သက္၍ စာရင္းမရွိ၊ အင္းမရွိ၊  သူတို႔က အဆီကိုစား၍ အသားကို မ်ဳိကာ လူငယ္မ်ားမွာ အရိုးအရင္းကိုသာ ၀ါးရရွာ၏။ သို႔ေသာ္ “ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ အငတ္အျပတ္ ခံႏိုင္ရတယ္ကြ” ဟု ေငါက္သလိုလိုႏွင့္ ေျမႇာက္လိုက္ေသာအခါတြင္မူ လူငယ္တို႔ လက္ခံတတ္ၾကကုန္၏။ အခ်ဳိ႕ေခါင္းေဆာင္မ်ားကမူ စိန္ေရႊမက္၏။ ပါတီရန္ပံုေငြအတြက္ဟုဆိုကာ အလႈခံ၊ အတင္းယူ စုေဆာင္းထားေသာ ရတနာထုပ္သည္ ေနာက္္ဆံုး ဇနီးမယားထံ အေရာက္ တြင္  ေျခရာလည္းေပ်ာက္ ေရလည္းေနာက္ ျဖစ္သြားေတာ့၏။ အခ်ဳိ႕ေခါင္းေဆာင္တို႔ကမူ စီးကရက္ေလး တဖြာဖြာ၊ ၀ီစကီေလး တျမျမ၊ ဖဲခ်ပ္ကေလးမ်ားကို တရြရြ စမ္းသပ္ေနလိုၾက၏။ အခ်ဳိ႕ေခါင္းေဆာင္မ်ား ကမူ ပ်ဳိျမစ္ႏုနယ္ ခ်စ္စဖြယ္ အတြင္းေရးမွဴးကေလးမ်ားႏွင့္ သီးသီးသန္႔သန္႔ အလုပ္လုပ္လိုၾက၏။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ မေကာင္းမႈ၀ါသနာအစံုစံု ပါၾကကုန္ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားေၾကာင့္ စရိတၱေရာ ဘ၀ပါ ပ်က္စီး၍ အသက္ႏွင့္ခႏၶာ အိုးစားကြဲသြားရသည္အထိ ခံၾကရသူမ်ားကား လူငယ္မ်ားပင္ ျဖစ္ၾကသည္။

…ပါတီႏိုင္ငံေရးဟူသည္ အႏၱရာယ္ႀကီးလွေသာေၾကာင့္ အရြယ္မေရာက္မီ၊ ပညာမစံုမီ၊ အေတြ႔အႀကံဳ မျပည့္စံု မရင့္က်က္မီ လူႀကီးေျပာ သမွ် ယံုလြယ္တတ္သည့္အခ်ိန္တြင္ လူငယ္မ်ားအား ပါတီႏိုင္ငံေရး မလုပ္မိၾကေစရန္ လိုသည္။ ပညာစံု အရြယ္ေရာက္၍ မိမိတြင္ ႏိုင္ငံေရးပိုး ပါေသာေၾကာင့္ ပါတီႏိုင္ငံေရးကိုမွ လုပ္လိုလွ်င္ လုပ္သင့္၏။ လူလတ္ပိုင္းေရာက္ၿပီျဖစ္၍ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေရြးရန္ လူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္အ၀ ရွိပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ႏိုင္ငံေရးသမားေကာင္း ျဖစ္ေအာင္ကား ႀကိဳးစားသင့္သည္ဟု ဆိုလိုုက္ခ်င္ပါသတည္း။

ႏိုင္ငံေရးသမားေကာင္းျဖစ္နည္း နိႆရည္း…

…လူငယ္တို႔သည္ လူငယ္ဘ၀ အသက္ ၂၅ မေက်ာ္မီ၊ ၁၀ တန္း မေအာင္ (သို႔မဟုတ္) ဘြဲ႔ဒီဂရီ မရမီတြင္ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရး လုပ္ျခင္းျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ၏ သေဘာသဘာ၀ကို နားလည္ႏိုင္၏။ ထိုမွတစ္ဆင့္တက္၍ “တစ္ေန႔တြင္ ငါသည္ ပါတီႏိုင္ငံေရးျဖင့္ မိမိတိုင္းျပည္ ႀကီးပြားတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည့္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ရမည္” ဟု ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ ထားခဲ့ေသာ္ ႏိုင္ငံေရးသမားေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ရန္ လိုအပ္သည့္ အရည္အခ်င္းမ်ားကို ယခုကပင္ ႀကိဳတင္ သိထားသင့္ေပသည္။

…ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္း (အတြဲ-၆)တြင္ ႏိုင္ငံေရးသမားေကာင္းတို႔ တတ္အပ္ေသာ ႏိုင္ငံေရးပညာ အေၾကာင္းကို ဤသို႔ တင္ျပထား၏။

“ႏိုင္ငံေရးပညာရပ္သည္-

(၁) ႏိုင္ငံေတာ္က ျပ႒ာန္းအတည္ျပဳလိုုက္ေသာ ဥပေဒသမ်ားအလိုက္ ႏိုင္ငံသားတို႔ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မည္သို႔ဆက္ဆံ ကူးလူေနၾကပံု ၊

(၂) ႏိုင္ငံေတာ္သားသည္ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ တစ္ဦးခ်င္းအေနျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ႏိုင္ငံေတာ္သား တစ္စုအေနျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မည္သို႔ဆက္သြယ္ေနပံု ၊

(၃) ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံသည္ အျခားႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံႏွင့္ မည္သို႔ဆက္သြယ္ေနပံုတို႔ကို ေလ့လာေသာ ပညာရပ္ျဖစ္၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုေသာ္ ႏိုင္ငံေရးပညာသည္ ႏိုင္ငံေတာ္အေၾကာင္း၊ ဥပေဒ အေၾကာင္းႏွင့္ လူမႈကိစၥအေၾကာင္းတို႔ကို ေလ့လာေသာ ပညာရပ္တစ္ခု ျဖစ္ေပသည္။”

…ဆက္လက္၍ “ႏိုင္ငံေရးပညာသည္ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ ကိစၥအ၀၀တို႔ကို ေလ့လာေသာ ပညာရပ္ျဖစ္ရကား ႏိုင္ငံဆိုသည္ကိုလည္း ေယဘုယ် သိထားရန္ လိုအပ္ေၾကာင္း နိဒါန္းသြယ္ကာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံဟု သတ္မွတ္ရန္-

(၁) လူဦးေရ

(၂) သတ္မွတ္ထားေသာ နယ္ေျမ

(၃) အစိုးရႏွင့္

(၄) အခ်ဳပ္အျခာအာဏာဟူေသာ အဂၤါရပ္ေလးခုႏွင့္ ျပည့္စံုရမည္” ဟုေဖာ္ျပခဲ့၏။

ဤတြင္-

(၁) လူဦးေရ အေတာ္အသင့္ရွိမွသာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံကို ေကာင္းစြာတည္ေထာင္ႏိုင္ေၾကာင္း ၊

(၂) နယ္ေျမတိက်စြာ မသတ္မွတ္ထားပါက ႏိုင္ငံဟု မေခၚဆိုႏိုင္ေၾကာင္း ၊

(၃) အစိုးရဆိုသည္မွာ တိုင္းသူျပည္သားတို႔က မိမိတို႔အား အုပ္ခ်ဳပ္စီမံရန္၊ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို လႊဲအပ္ေပးထားျခင္းခံရေသာ လူတစ္ေယာက္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ လူတစ္စုကိုေသာ္လည္းေကာင္း ဆိုႏိုင္ေၾကာင္းႏွင့္ ယခုေခတ္တြင္မူ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံဟု ေခၚဆိုႏိုင္ရန္ သမၼတအစိုးရေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကက္ဗိနက္အစိုးရေသာ္လည္းေကာင္း ရွိရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္

(၄) အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို ႏိုင္ငံေတာ္တြင္းရွိ မည္သည့္အသင္းအပင္း အဖြဲ႔အစည္းကမွ် ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရွိဘဲ အစိုးရက သာလွ်င္ ႏိုင္ငံေတာ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအတြက္ ပိုင္ဆိုင္ေၾကာင္းႏွင့္ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာမရွိေသာ ႏိုင္ငံကို ႏိုင္ငံဟု မေခၚႏိုင္ေၾကာင္း” အက်ယ္တ၀င့္ ရွင္းလင္း ေဖာ္ျပထားေပသည္။

…ထို႔အျပင္ ယင္းစြယ္စံုက်မ္း၌ပင္ “ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသည္ အယူအဆ အမ်ဳိးမ်ဳိး အေပၚတြင္ အေျခခံ၍ကြဲျပားျခားနားေၾကာင္း ..  ႏွင့္ထင္ရွား စြာ ကြဲျပားေနေသာ အယူ၀ါဒသံုးမ်ဳိးမွာ

(၁) မင္းမဲ့၀ါဒ (၂) ပုဂၢလိက၀ါဒ (၃) ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒတို႔ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မင္းမဲ့၀ါဒ ဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ တည္ရွိမႈကို လက္မခံ ဘဲ ႏိုင္ငံေတာ္ေနရာ တြင္ စီးပြားေရးရာ အသင္းအဖြဲ႔မ်ားျဖင့္ အစားထုိးမည္ ဟူေသာ အယူအဆျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပုဂၢလိက၀ါဒဆိုသည္မွာ ပုဂၢလိကတစ္ဦးခ်င္း လြတ္လပ္စြာ စီးပြားကုန္သြယ္ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္စားေသာက္ခြင့္တို႔ကို ႏိုင္ငံေတာ္ကေသာ္လည္းေကာင္း၊ အစိုးရကေသာ္လည္းေကာင္း အာဏာျဖင့္ ၀င္ေရာက္မစြက္ဖက္ရန္ လိုလားေသာ၀ါဒျဖစ္၍ ႏိုင္ငံေတာ္၏ လုပ္ငန္းအ၀၀ကို ပုဂၢလိကမ်ား၏ အက်ဳိးစီးပြားအား မည္မွ်ျမွင့္တင္ေပးသနည္း ဟူေသာ အခ်က္ႏွင့္ ပိုင္းျဖတ္သည့္ အယူအဆျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒဆိုသည္မွာ လယ္ယာ၊ သစ္ေတာ သတၱဳတြင္း၊ စက္ကိရိယာ၊ စက္ရံုႀကီးမ်ား စသည့္ အမ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ လုပ္ငန္းရပ္ႀကီးမ်ားကို အစုအဖြဲ႔ ကေသာ္လည္းေကာင္း၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကေသာ္လည္းေကာင္း ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရွိ္ေစဘဲ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္ျပဳ၍ (၀ါ) အမ်ားပိုင္ျပဳ၍ လူေနမႈ အဆင့္အတန္း ျမွင့္တင္ေရးအတြက္ စီမံကိန္း ေရးဆြဲကာ ေဆာင္ရြက္ရမည္ဟူေသာ ၀ါဒပင္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ရာတြင္  အယူ၀ါဒအလိုက္ စနစ္အမ်ဳိးမ်ဳိး ကြဲျပားျခားနားေနသည္ကို ႏိုင္ငံေရးပညာ ေလ့လာဆည္းပူးသူတိုင္း မ်က္ျခည္မျပတ္ ဂရုမူသင့္ေၾကာင္း” အက်ယ္တ၀င့္ ရွင္းလင္း တင္ျပထားေပသည္။

…(၈.၂.၁၉၉၀)ေန႔ထုတ္ လုပ္သားျပည္သူ႔ေန႔စဥ္ သတင္းစာတြင္ပါေသာ သုခိေအာင္၏ “ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ဟူသည္” ေခါင္းစီးပါ ေဆာင္းပါးသည္လည္း ႏိုင္ငံေရးလုပ္လိုသူ လူငယ္မ်ား ဖတ္ရႈ ေလ့လာသင့္၏။ “ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးသည္ ေခါင္းေဆာင္မျဖစ္ခင္ကတည္းက မိမိႏိုင္ငံေတာ္က ခ်မွတ္ထားေသာ တရားဥပေဒတို႔ကို အခ်ိန္ယူၿပီး ေလ့လာကာ အေရးႀကီးသည့္ ဥပေဒမ်ား၊ နည္းဥပေဒမ်ား၊ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားႏွင့္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားကို မွတ္သားထားၿပီး ကိုယ္တိုင္ အေလးအနက္ လိုက္နာရံုမက မိမိဦးေဆာင္ေနေသာ အဖြဲ႔အစည္း၀င္မ်ားကိုပါ လိုက္နာေစရန္ ေဆာ္ၾသသင့္ေၾကာင္း၊ သတၱိရွိၿပီး မွန္မွန္ကန္ကန္ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္၍ ဆံုးျဖတ္သည့္အတိုင္း ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ဦးေဆာင္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္စြမ္းသူ ျဖစ္သင့္ေၾကာင္း၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စြမ္းရည္သာမကဘဲ စည္းရံုးေရးစြမ္းရည္ပါ ထက္ျမက္ေနရန္ လိုေၾကာင္း၊ မိမိႏိုင္ငံႏွင့္ ပတ္သက္ ၍လည္းေကာင္း၊ ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္းေကာင္း၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးႏွင့္ အေထြေထြဗဟုသုတ ရွိရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း” တိတိက်က် ရွင္းလင္းေဖာ္ျပထားေပသည္။

…ႏိုင္ငံေရးသမားဟူသည္ မိမိပါတီ အာဏာမရရွိမီ မွိန္း၍ေနေသာ္လည္း မိမိပါတီအာဏာရရွိ လာသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေအာင္ဆုပန္ ထီလက္မွတ္ အိတ္ထဲထည့္ထားသူကဲ့သို႔ ရာထူးရရွိေရးကို ေမွ်ာ္ေတာ့၏။ အခ်ဳိ႕လည္း သာမန္လြတ္ေတာ္အမတ္အျဖစ္သာ တင္းတိမ္ၾက ရ၏ ။ အခ်ဳိ႕မွာမူ တရားစီရင္ေရးဘက္၊ ဥပေဒေရးရာဘက္တို႔တြင္ ရာထူးႀကီးမ်ား ရၾက၏။ အခ်ဳိ႕ကား ၀န္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္၏။ ဤကဲ့သို႔ တစ္ေန႔ေန႔တြင္ အမတ္၊ ၀န္ႀကီး၊ တရားေရးႏွင့္ ဥပေဒေရးဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္မ်ား ျဖစ္ၾကလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မ်ား ထားခဲ့ပါက လူငယ္ဘ၀ကပင္ မွဴးႀကီးမတ္ႀကီးႏွင့္ အာဏာပိုင္အႀကီးအကဲမ်ား၌ ရွိရမည့္ဂုဏ္သတၱိႏွင့္ လိုက္နာက်င့္သံုးရမည့္ တာ၀န္၀တၱရားမ်ားကို သိထားသင့္ေပသည္။ ဤေခတ္တြင္မူ ဘုရင္စနစ္မရွိေသာေၾကာင့္ “မင္း” ဟူသည္မွာ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူ အစိုးရႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႔၀င္အားလံုးကို ရည္ညႊန္းသည္ဟု မွတ္ယူသင့္ ေပသည္။

…ေခါင္းေဆာင္ပိုင္း တာ၀န္ရွိ ပုဂၢိဳလ္ အႀကီးအကဲတို႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဗုဒၶဘာသာကို အေျခခံေသာ ျမန္မာစာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္ တြင္ သိမွတ္ဖြယ္ရာတို႔ ပေဒသာသဖြယ္ ရွိေပသည္။ ေရွးဦးစြာ ပါတီ၌ျဖစ္ေစ၊ အစိုးရအဖြဲ႔ အဆင့္ဆင့္၌ျဖစ္ေစ ဦးစီးဦးေဆာင္ျပဳေသာ အႀကီးအကဲတို႔တြင္ ရွိရမည့္ နာယကဂုဏ္ေျခာက္ပါးကို သိထားသင့္၏။ ယင္းတို႔ကား-

(၁) ခမာ- ေျမႀကီးကဲ့သို႔ သည္းခံျခင္း ၊

(၂) ဇာဂရိယ- ႏိုးၾကားျခင္း၊ အသြားအလာ အေနအထိုင္တို႔၌ သတိရွိျခင္း ၊

(၃) ဥဌာန- ငယ္သားတို႔ထက္ ထၾကြလံု႔လရွိျခင္း ၊

(၄) သံ၀ိဘာဂ- ေ၀ဖန္ခြဲျခားႏိုင္ျခင္း ၊

(၅) ဒယာ- သနားခ်စ္ခင္ၾကင္နာျခင္း ၊

(၆) ဣကၡဏာ- ပညာရွိတို႔ကို ေဆြးေႏြးေမးျမန္းျခင္း ဟူ၍ ျဖစ္ေပသည္။

…ထို႔အျပင္ တရားစီရင္ ဆံုးျဖတ္ရသူ၊ အုပ္ခ်ဳပ္စီမံ ခန္႔ခြဲရသူ လူႀကီးတို႔သည္ အဂတိတရားေလးပါး မလိုက္စားဘဲ ေတာ္တည့္ေျဖာင့္မွန္စြာ တရားစီရင္ျခင္း၊ ေက်ာသားရင္သား မခြဲျခားဘဲ အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းတို႔ ျပဳရမည္ဟု ဆို၏။

ယင္းအဂတိတရားေလးပါးကား-

(၁) ဆႏၵဂတိ- ခ်စ္သျဖင့္ တစ္ဘက္သတ္ စီရင္ျခင္း၊

(၂) ေဒါသာဂတိ- အမ်က္ေဒါသေၾကာင့္ တစ္ဘက္သတ္ စီရင္ျခင္း၊

(၃) ဘယာဂတိ- ေၾကာက္ရြံ႕သျဖင့္ တစ္ဘက္သတ္ စီရင္ျခင္း၊

(၄) ေမာဟာဂတိ- ေတြေ၀၍ တစ္ဘက္သတ္ စီရင္ျခင္း ဟူ၍ ျဖစ္ေပသည္။

…အမတ္ႀကီးတို႔ ျပည့္စံုရမည့္ ဂုဏ္အဂၤါရွစ္ပါးမွာလည္း စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေကာင္းလွ၏။ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ရင္း အမတ္ဘ၀၊ ၀န္ႀကီးဘ၀တို႔သို႔ ကူးေျပာင္းရန္ ရည္မွန္းသူ လူငယ္တိုင္း သိထားသင့္ရံုမက မိမိတို႔တြင္ ယင္းဂုဏ္အဂၤါတို႔ ျပည့္စံုေစရန္ ယခု ငယ္ရြယ္စဥ္ကာလကပင္ ႀကိဳးစားစုေဆာင္းထား သင့္ေပသည္။ ယင္းတို႔မွာ-

(၁) ဗဟုသုေတာ- အျမင္အၾကားမ်ားျခင္း၊

(၂) သီလ၀ေႏၱာ- သီတင္းသီလရွိျခင္း၊

(၃) သူေရာ- ရဲစြမ္းသတၱိရွိရျခင္း၊

(၄) မဟုသေဟာ- လံု႔လ ထၾကြရွိရျခင္း၊

(၅) အကၡရိေဓာ- မႈခင္းကိစၥ ၿပီးေျမာက္ေရးကို စစ္ေဆးေလ့လာရျခင္း၊

(၆) ဗလဓရီေရာ- ကိုယ္အား ဥာဏ္အား ဗလႏွစ္ပါးရွိရျခင္း၊

(၇) မီတိမာ- အဂတိတရားေလးပါး မလုိက္စားရ၊ မမွားရျခင္း၊

(၈) ၀ဎု၀ိလာေသာ- ခန္႔ညားရိုေသဖြယ္ေသာ ရုပ္ဆင္းအဂၤါရွိျခင္း ဟူ၍ ျဖစ္ေပသည္။

“မင္းတို႔ က်င့္ရာေသာ သဂၤဟတရားေလးပါးႏွင့္ ပတ္သက္၍ လကၡဏသုတ္ အ႒ကထာတို႔ကို ကိုးကားေသာ ဆရာေတာ္ အရွင္ၾသဘာသာဘိ၀ံသက ဤသို႔ ေဖာ္ျပခဲ့၏။

(၁) သႆေမဓ…တိုင္းျပည္ႏိုင္ငံေပၚ၌ က်ေရာက္ျဖစ္ထြန္းသမွ်ေသာ စီးပြားခ်မ္းသာတို႔မွ မွဴးမတ္ျပည္သူတို႔ ညႇိႏႈိင္းတိုင္ပင္ စည္းေ၀းၾကၿပီးလွ်င္ မည္ေရြ႕မည္မွ် ေကာက္ခံေတာင္းယူရမည္ ဟူေသာ ျပ႒ာန္းခ်က္ ဥပေဒအတိုင္း အပိုအမိုမရွိ၊ မနာၾကည္း မထိခိုုက္ရေအာင္ ေကာက္ခံခြဲယူေသာ လယ္ခြန္ေတာ္ႏွင့္ အျခားအခြန္ေတာ္မ်ား၊

(၂) ပုရိသေမဓ…မင္း၊ မွဴးမတ္၊ ရဲမက္၊ လက္နက္ကိုင္စစ္သားစသည့္ ႏိုင္ငံကို ေစာင့္ေရွာက္ ထိန္းသိမ္းေသာ သူတို႔ကို ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ အထိုက္အေလ်ာက္ ေကာက္ခံ၍ ရေသာ အခြန္ေတာ္ေငြကို စားသံုးေလာက္ေအာင္ လခ၊ ရိကၡာ စားနပ္ေတာ္မ်ား ေပးကမ္းခ်ီးျမႇင့္ရျခင္း၊

(၃) သမၼာပါသ…ကုန္သည္လယ္လုပ္တို႔ကို အပိတ္အပင္ အတားအဆီး အခ်ဳပ္အျခယ္မရွိ ဖြင့္ေပးရျခင္း၊ ေစာင္မ သင့္သမွ် ေစာင္မ ၾကည့္႐ႈျခင္း၊ ထိုထက္အလြန္လည္း ႀကီးက်ယ္ဖြံ႔ၿဖိဳး ႏိုင္ေစရန္ အတိုးအပြား မရွိ၊ အရင္းအႏွီး အမေတာ္ေငြကို ေပးကမ္း မ-စ ရျခင္း၊

(၄) ၀ါစာေပယ်…ၿပံဳးရႊင္ျခင္းလွ်င္ ေရွ႕သြားရွိေသာ ခ်စ္ဖြယ္ခ်ဳိျမေသာစကားတို႔ကို သာယာေခ်ငံစြာ ေျပာဆိုျခင္း” ဟူ၍ ျဖစ္ေပသည္။

…တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ ႏိုင္ငံအႀကီးအကဲ လုပ္လိုသူတို႔သည္ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ မဆုတ္ယုတ္ တိုးတက္ပြားမ်ားေၾကာင္းတရား ခုႏွစ္ပါးဟု ဆိုအပ္ေသာ အပရိဟာနိယတရား ခုႏွစ္ပါးကိုလည္း သိထားသင့္၏။

ဘုရားရွင္သည္ ဤတရားခုႏွစ္ပါးကို ေဟာၾကားရာ၌ သာမန္လူတို႔အတြက္ တစ္မ်ဳိးႏွင့္ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္လိုသူတို႔အတြက္ တစ္မ်ဳိးဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိးခြဲျခား ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့၏။ “သာမန္လူတို႔အတြက္ကား-

(၁) သတၱဳဂါရ၀တာ- ဘုရား၌ ရိုေသျခင္း ၊

(၂) ဓမၼဂါရ၀တာ- တရားေတာ္၌ ရိုေသျခင္း ၊

(၃) သံဃဂါရ၀တာ- သံဃာေတာ္၌ ရိုေသျခင္း ၊

(၄) သိကၡာဂါရ၀တာ- ကိုယ္က်င့္သိကၡာ၌ ရိုေသျခင္း၊ က်င့္သံုးျခင္း ၊

(၅) သမာဓိဂါရ၀တာ- တည္ၾကည္ျခင္း၊ သမာဓိကို ရိုေသျခင္း ၊

(၆) ကလ်ာဏမိတၱတာ- ေကာင္းေသာမိတ္ေဆြရွိျခင္း ၊

(၇) ေသာ၀စသတာ- ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းတို႔ ဆိုဆံုးမေသာ စကားကို နာယူလြယ္ျခင္းဟူ၍ ျဖစ္ေပသည္။

…တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္သူတို႔ က်င့္ရမည့္ အပရိဟာနိယတရားခုႏွစ္ပါးေသာ္ကား-

(၁) ညီညြတ္စြာ မျပတ္စည္းေ၀း တိုင္ပင္ျခင္း ၊

(၂) အစည္းအေ၀းသို႔ တစုတရံုးတည္းအညီ တက္ေရာက္၍ မင္းတို႔ျပဳဖြယ္ကိစၥကို အညီျပဳကုန္လ်က္ တစုတရံုးတည္း ညီညြတ္စြာ ထျပန္တတ္ျခင္း ၊

(၃) ေရွးေရွးမင္းတို႔၏ ပညတ္ခ်က္ဓမၼတို႔ကို အစဥ္လိုက္နာျခင္း၊ မဖ်က္ဆီးျခင္း ၊

(၄) အသက္ႀကီးကုန္ေသာ မင္းတို႔ကို ရိုေသေလးျမတ္စြာ ပူေဇာ္ျခင္း၊ ၄င္းတို႔၏ ဆိုဆံုးမခ်က္တို႔ကို နာယူျခင္း ၊

(၅) အမ်ဳိးသမီး ႀကီးငယ္တို႔ကို ႏိုင္ထက္ကလူ ဆြဲယူ၍ အိမ္ေထာင္မျပဳျခင္း ၊

(၆) ၿမိဳ႕တြင္းၿမိဳ႕ျပင္ရွိ ေရွးမင္းတို႔ အရိုအေသျပဳ ပူေဇာ္ၾကကုန္ေသာ နတ္ကြန္း၊ ေစတီတို႔ကို ေရွးထံုးနည္းအတိုင္း ဗလိနတ္စာေပးျခင္း ၊

(၇) မိမိတိုင္းျပည္သို႔ မလာကုန္ေသးေသာ ရဟႏၱာတို႔ ၾကြလာေစျခင္းငွာ၊ ၾကြလာၿပီးေသာ ရဟႏၱာတို႔ ခ်မ္းသာစြာေနျခင္းငွာ ရဟႏၱာတို႔အား တရားႏွင့္ေလ်ာ္စြာ ေစာင့္ေရွာက္ျပဳစု လံုၿခံဳေစျခင္း” ဟူ၍ ျဖစ္ေပသည္။

…ယခုေခတ္ကား ပေဒသရာဇ္၊ ဧကရာဇ္၊ မင္းေခတ္၊ ဘုရင္ေခတ္ မဟုတ္ေတာ့ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ေရွးအခါက တိုင္းျပည္အႀကီးအကဲ တို႔ ထားရွိခဲ့ေသာ အက်င့္သိကၡာတို႔ကို ယခုေခတ္အေခၚ သမၼတ၊ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္စသည့္ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ား သိရွိနားလည္ ထားထိုက္ရံုမက ေခတ္မီေနေသးေသာ အျပဳအမူအခ်ဳိ႕ကိုလည္း အတုယူ လိုက္နာက်င့္သံုးသင့္လွေပသည္။

တိုင္းႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္၍ မင္းလုပ္မည့္သူတို႔ရွိထားရမည့္ ဗလငါးပါးကား-

(၁) ဗာဟုဗလ- လက္ရံုးလက္နက္ စစ္သည္အင္အား ၊

(၂) ေဘာဂဗလ- စားနပ္ရိကၡာ ေရႊေငြရတနာ ဆင္ျမင္း ဥစၥာအား ၊

(၃) အမစၥဗလ- အမတ္ အင္အား ၊

(၄) အဘိဇစၥဗလ- အမ်ဳိးျမတ္ သန္႔ရွင္းျခင္းအား ၊

(၅) ပညာဗလ- ဥာဏ္ပညာရွိျခင္း အင္အား ဟူ၍ ျဖစ္ေပသည္။

…တိုင္းျပည္၏ ရတနာကိုးပါးကို မႏွိပ္စက္ မညႇဥ္းပန္းရာဟု ကာမ႑ကီက်မ္းတြင္ ဆိုထားရာ ယင္းကိုးပါးမွာ-

(၁) ျပည့္ဦးကင္း- တိုင္းေရးျပည္မႈကို ေဆာင္ရြက္စီမံေပးႏိုင္ေသာ မွဴးႀကီးမတ္ရာမ်ား ၊

(၂) ျပည့္တံခြန္- သီလ၀ႏ ၱ၊ ပညာ၀ႏ ၱ၊ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၊

(၃) ျပည့္မ်က္စိ- လိမၼာကၽြမ္းက်င္ကုန္ေသာ  ေဆးဆရာ၊ ဟူးရားေဗဒင္ဆရာ၊ စက္ယႏ ၱရားဆရာမ်ား ၊

(၄) ျပည္၏နား- သစၥာရွိေသာသူလွ်ဳိမ်ား ၊

(၅) ျပည့္အစြယ္- သူရသတၱိရွိၾကသည့္ မင္းညီမင္းသား မင္းေဆြမ်ဳိးမ်ား ၊

(၆) ျပည္ႀကီးမ်က္ႏွာ- ရုပ္ရည္ေခ်ာသည့္ အမ်ဳိးေကာင္းသမီးမ်ား ၊

(၇) ျပည္၏ ၀မ္းဗိုက္- စားနပ္ရိကၡာႏွင့္ ဥစၥာေပါမ်ားေသာ သူေဌးသူၾကြယ္မ်ား ၊

(၈) ျပည္၏ေျခ- စစ္သည္ဗိုလ္ပါအေပါင္းႏွင့္ ယာဥ္မ်ဳိးစံု ၊

(၉) ျပည္၏လက္- ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ အေျမာက္ေသနတ္စေသာ လက္နက္စံု ဟူ၍ ျဖစ္ေပသည္။

…မင္းက်င့္တရားႏွင့္ ပတ္သက္၍မူ ရွစ္ပါး၊ ဆယ္ပါးဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိးရွိရာ ရွစ္ပါးမွာ-

(၁) မယ္ေတာ္ ခမည္းေတာ္တုိ႔၌ ေကာင္းစြာ က်င့္ျခင္း ၊

(၂) သားေတာ္ သမီးေတာ္တို႔၌ ေကာင္းစြာ က်င့္ျခင္း ၊

(၃) ေဆြေတာ္၊ မ်ဳိးေတာ္၊ မွဴးမတ္ စသည္တို႔၌ ေကာင္းစြာ က်င့္ျခင္း ၊

(၄) ဆင္၊ ျမင္း၊ ရဲမက္ ဗိုလ္ပါတို႔၌ ေကာင္းစြာ က်င့္ျခင္း ၊

(၅) ႐ြာငယ္၊ ႐ြာႀကီးတို႔၌ ေကာင္းစြာ က်င့္ျခင္း ၊

(၆) တိုင္း၊ ႏိုင္ငံ၊ ဇနပုဒ္တို႔၌ ေကာင္းစြာ က်င့္ျခင္း ၊

(၇) ရဟန္း၊ ပုဏၰားတို႔၌ ေကာင္းစြာ က်င့္ျခင္း ၊

(၈) သားငွက္တို႔၌ ေကာင္းစြာ က်င့္ျခင္း ဟူ၍ ျဖစ္ေပသည္။

…လူအမ်ားပင္ ေတြ႔ျမင္ဖတ္႐ႈဖူးၾကေသာ မင္းက်င့္တရား ဆယ္ပါးမွာ-

(၁) ဒါန- အလွဴေပးျခင္း ၊

(၂) သီလ- ငါးပါးသီလ၊ ဆယ္ပါးသီလ ေဆာက္တည္ျခင္း ၊

(၃) ပရိစာဂ- ေပးကမ္းခ်ီးျမႇင့္ စြန္႔ႀကဲရျခင္း ၊

(၄) မုဒုက- ကိုယ္ႏႈတ္ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႔ရျခင္း ၊

(၅) ဥေပါသထ- အ႒ဂၤသီလ ေစာင့္သံုးရျခင္း ၊

(၆) အေကာဓ- အမ်က္မထြက္ရျခင္း ၊

(၇) အ၀ိေရာဓ- ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူတို႔ႏွင့္ မဆန္႔က်င္ရျခင္း ၊

(၈) အ၀ိဟိ ံသန- ျပည္သူလူထုကို အခြန္အတုတ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔ျဖင့္ မညႇင္းဆဲရျခင္း ၊

(၉) ခႏ ၱီ- သည္းခံျခင္း ၊

(၁၀) သမၼာပဋိပႏၷ- ေျဖာင့္မတ္ မွန္ကန္စြာ က်င့္ရျခင္း ဟူ၍ ျဖစ္ေပသတည္း…..။

…ဆရာႀကီး ေဒါက္တာေက်ာ္စိန္၏ “လူငယ္လမ္းညႊန္” မွ  ေဖာ္ၿပပါသည္

Nanda  ( New  World ) 

ကမ ၻာသစ္ ၿမန္မာ Fan Page

“ေဒါက္တာေက်ာ္စိန္၏ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္း”

…ပဲခူးၿမိဳ႕တြင္ အဖ ဦးစိန္ခို၊ အမိ ေဒၚသက္စုတို႔မွ ၁၉၃၂ ခု၊ ၾသဂုတ္လ ၂၁ ရက္ေန႔တြင္ ေမြးဖြားသည္။ ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ပဲခူးၿမိဳ႕ အစိုးရအထက္တန္းေက်ာင္းမွ တကၠသိုလ္၀င္စာေမးပြဲ ေအာင္ျမင္သည္။ တစ္ခရိုင္လံုးတြင္ ထူးခၽြန္စြာ ေအာင္ျမင္၍ ပဲခူးခရုိင္ အသင္းဆုႏွင့္ တကၠသိုလ္ပညာသင္ဆုတို႔ကို ရရွိသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္  ဥပစာတန္း၌ သာဒိုးေအာင္ဆုကိုလည္းေကာင္း၊ ၀ိဇၨာတန္း၌ သဘာ၀တၱေဗဒအသင္းဆုကိုလည္းေကာင္း ရရွိခဲ့သည္။ ၁၉၅၄ ခုႏွစ္တြင္ ၀ိဇၨာဘြဲ႔၊ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္တြင္ မဟာ၀ိဇၨာဘြဲ႔(စိတ္ပညာ)တို႔ကို ရရွိခဲ့သည္။ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္တြင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕၊ ကိုလံဘီယာတကၠသိုလ္မွ ပါရဂူဘြဲ႔ ရရွိခဲ့သည္။

…ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စိတ္ပညာဌာနတြင္ နည္းျပဆရာ (၁၉၅၄)၊ လက္ေထာက္ကထိက(၁၉၅၇)၊ ကထိက(၁၉၆၇)၊ ပါေမာကၡ(၁၉၇၇) တာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ ၁၉၈၃ တြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္၊ ၁၉၈၅ တြင္ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္တြင္ ပညာေရး၀န္ႀကီး စသည္ျဖင့္ ႏိုင္ငံတာ၀န္မ်ားကို အဆင့္ဆင့္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ မ်ားျဖစ္ေသာ ေခတ္သစ္စိတ္ပညာ၊ ဆက္ဆံေရးစိတ္ပညာ၊ စိတ္ပညာဂုိဏ္းကြဲမ်ား၊ အေထြေထြ စိတ္ပညာတို႔ကို ျပဳစုခဲ့သည္။ အမ်ားျပည္သူအတြက္ ျပဳစုခဲ့သည့္စာအုပ္မ်ားအနက္ သင့္ဘ၀တြက္တာ အသံုးခ်စိတ္ပညာ၊ လူငယ္လမ္းညႊန္ႏွင့္ တို႔ခ်စ္သည့္ တို႔ႏိုင္ငံေတာ္တို႔မွာ အထူးထင္ရွား၏။ ၁၉၉၄ ခု၊ စာေပဗိမာန္စာမူဆု(ပထမဆု)ကို “ေဇာ္ဋီကာ” ျဖင့္ ရရွိခဲ့သည္။

 http://newworldnanda.ning.com/profiles/blogs/3451740:BlogPost:113239 

Source...http://www.lubo601.com/2012/10/blog-post_8789.html#more