အေျမာ္အျမင္ႀကီးပါ၊ သေဘာထားႀကီးပါ

by Ven Ravika on Thursday, October 18, 2012 at 1:12pm

မြန္ေက်ာင္းကို မိုက္ကယ္မိသားစုကေန ဝယ္လိုက္တာပါ။ မြန္ဒကာေတြက ေျမာက္ပိုင္းမွာပဲ ေနၾကတာမ်ားလို႔ ေက်ာင္းေျမကို ေျမာက္ပိုင္းမွာပဲ ရွာေနခဲ့တယ္။ စိတ္ႀကဳိက္ေနရာေတြ႔ေပမယ့္ ေစ်းႀကီးေနလို႔၊ ေစ်းတန္ေပမယ့္ public hearing မွာ ဘာသာေရးအရ အသုံးျပဳခြင့္မရလို႔၊ ေစ်းလည္းတန္၊ တတ္လည္းတတ္ႏိုင္၊ ဘာသာေရးအေဆာင္အဦးလည္း ျပဳခြင့္ရေပမယ့္ အသင္းဆုံးျဖတ္ခ်က္အရ မျပည့္စုံလို႔ ၂၀၀၇ ကေန ၂၀၀၉ ခုအထိ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာခဲ့တယ္။ ၂၀၀၉ ခုမွာ လက္ရွိေက်ာင္းေျမကို ဝယ္ယူျဖစ္ခဲ့တယ္။

ဒီအိမ္နဲ႔ျခံကို မိုက္ကယ္မိသားစုက ပိုင္ပါတယ္။ မိုက္ကယ္မိသားစုတို႔က ေအးေအးေဆးေဆး ေနခ်င္ၾကတယ္။ ၿမဳိ႕ျပင္ကို ေျပာင္းသြားၾကတယ္။ မိုက္ကယ္တို႔ကို ေရာင္းခဲ့တယ့္ ေလာလ္လီမိသားစုတို႔ကလည္း ၿမဳိ႕ျပင္မွာပါ။

ေလာလ္လီမိဘေတြက ေက်ာင္းေရွ႕က ေျမကြက္မွာ ေနထိုင္ေနၾကတုန္းပါ။ ဒကာနာမည္ကလည္း မိုက္ကယ္ပါပဲ။ မိုက္ကယ္က ၿပီးခဲ့တယ့္လမွာ ဆုံးပါးသြားရတယ္။ အသက္ကေတာ့ (၉၀)ေက်ာ္ပါ။

သူတို႔မိသားစုေတြက ကက္သိုလစ္ဘာသာဝင္ေတြပါ။ စာေရးတို႔ေက်ာင္းေျမကို အဆင့္ဆင့္ေရာင္းခဲ့ေပမယ့္ သံေယာဇဥ္မကုန္ၾကေသးပါ။ စာေရးသူ အားတယ့္အခါ သူတို႔အိမ္ေရွ႕ သြားၿပီး စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔က ေက်ာင္းေျမနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ ေျပာျပရွာၾကတယ္။ စာေရးသူက ေက်ာင္းမွာ မြမ္းမံမႈလုပ္ငန္းေတြ၊ စီမံကိန္းေတြ ေျပာျပျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းမွာ လူမ်ားလို႔ ဆူေနခဲ့ယင္ ခြင့္လႊတ္ဖို႔အေၾကာင္းလည္း ေတာင္းပန္ထားရတယ္။ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ေနပါ၊ စိုးရိမ္စရာမလိုပါလို႔ သူတို႔ေျပာေတာ့ စိတ္ေအးခဲ့ရတယ္။ ႏို႔မို႔ယင္ အိမ္နီးခ်င္းတိုင္လို႔ ႐ုံးကနား ေရာက္ေနရဦးမယ္။ သိတယ့္အတိုင္း ကိုယ့္လူေတြက တစ္ခါတေလ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရပါ။

ဒကာက ဆုံးသြားလို႔ ဒကာမက သားသမီးေတြရဲ႕ေနာက္ကို လိုက္သြားရပါေတာ့မယ္။ မသြားခင္ ဒကာမနဲ႔ သူ႔မိသားစုေတြက စာေရးသူတို႔ေက်ာင္းကို ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ လာၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ စာေရးသူက ေက်ာင္းထဲရွိအခန္းမ်ားကို ျပတယ္။ သူတို႔က ဘယ္ေနရာဘာပစၥည္း ေရႊ႕သြားတယ္၊ ဘယ္ေနရာ ဘာအေရာင္ေျပာင္းသြားတယ္ အကုန္ေျပာႏိုင္တယ္။ ဒကာမကလည္း အသက္ (၉၀)ဝန္းက်င္ပါ။ စာေရးသူအခန္းမွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တယ့္ အသက္(၈၀)ေလာက္ ဒကာႀကီးက စာေရးသူတို႔က အခန္းထဲကေန ထြက္ခဲ့တာေတာင္ သူ ထြက္မလာေသးပါ။

သူတို႔က ဓမၼာ႐ုံကိုလည္း သြားၾကည့္ခ်င္ၾကတယ္။ ဓမၼာ႐ုံမွာ ဘုရားႏွစ္ဆူ ရွိတယ္။ တစ္ဆူက အိုဟိုင္ယိုက ဒကာေက်ာ္လႈခဲ့တာပါ။ ဒုတိယတစ္ဆူက ၿပီးခဲ့တယ့္အပတ္တုန္းက ေစ်းမွာ အလွျပထားတာ အျမင္မေတာ္လို႔ ဒကာေတြ ဝယ္လႉခဲ့တာပါ။ ဘုရားကို ျမင္ေတာ့လည္း သူတို႔က ပုံမွန္ပါပဲ။ ဂိုေဒါင္ျပင္ေနလို႔ ဓမၼာ႐ုံမွာ ပုံေနတယ့္ မြန္တူရိယာပစၥည္းမ်ားကိုလည္း ေတြ႔သြားၾကရာ အေတာ့္ကို စိတ္ဝင္စားသြားၾကပါတယ္။ တီးတတ္သလား ေမးေတာ့ လူေတြ တီးၾက၊ ကၾကတာပါလို႔ ေျဖလိုက္တယ္။

ဓမၼာရုံကေန အေရွ႕ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ဂိုေဒါင္(၃)ခုအနက္ ေနာက္ဆုံးဂိုေဒါင္ကိုလည္း ျဖဳိၿပီး အသစ္ျပန္ေဆာက္ေနတာကို ေတြ႔ရလို႔ အငယ္ဆုံးဒကာမက ဂိုေဒါင္ထဲက ပစၥည္းေတြကို သြားၾကည့္လို႔ ရလား ေမးတယ္။ ျပန္႕က်ဲေနတယ့္ ပစၥည္းမ်ားၾကားမွာ သူတို႔ပစၥည္းမ်ားကို ေကာင္းေကာင္းလက္ညႈိးထိုးေျပာႏိုင္ပါတယ္။

"ဟိုစဥ့္အိုးေပၚကပန္း အရမ္းလွတယ္"

အငယ္မစကားကို ၾကားေတာ့ ဒကာမႀကီးက

"ဘယ္မလဲ" လို႕ ေမးတယ္။

ကုလားထုိင္တစ္လုံးေပၚမွာ တင္ထားတာ အေမတဲ့။ စာေရးသူက ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ ပန္းအိုးတစ္လုံးပဲ။ အမွတ္တရ သိမ္းထားခ်င္တယ္ဆိုယင္ ႀကဳိက္တယ့္ပစၥည္းေတြကို ယူသြားလို႕ရတယ္လို႕ စာေရးသူက ေျပာေတာ့ သူတို႕က ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္ၾကတယ္။ ပန္းအိုးေလးေတြနဲ႔ အျခားတိုလီမိုလီပစၥည္းေလးမ်ားကို ေကာက္ယူၾကတယ္။ မိုက္ကယ္ညီ ဒကာတစ္ေယာက္က သစ္ေတာေလးကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ၿပီး သူတို႕မိဘေတြ ဒီေနရာကို ေရာက္တုန္္းက ကြင္းျပင္ပဲ ရွိတယ့္အေၾကာင္း၊ ဒီအပင္ေတြအားလုံးကို သူတို႕ပဲ စိုက္ခဲ့ၾကေၾကာင္း၊ အခုလို အပင္ေတြ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနတာ ျမင္လို႕ ဝမ္းသာေၾကာင္း လြမ္းသံနဲ႕ ေျပာျပရွာတယ္။ စာေရးသူကလည္း ဒီအပင္ေတြကို ထိန္းသိမ္းသြားမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္တယ္။

သူတို႕ျပန္မယ္လုပ္တုန္း အဆိုပါဒကာက ေျမေအာက္ခန္းကိုလည္း ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္လို႕ ေျပာလို႕ သူတို႕အားလုံးက ဆင္းၾကည့္ၾကပါတယ္။ဒီလို Tour ျပေပးတာ ေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္းေျပာၿပီး သူတို႕ ကားေပၚ တက္ၾကတယ္။ အေဝးကို ေျပာင္းသြားခဲ့ေပမယ့္ ဒီေက်ာင္းဟာ အမ်ားပိုင္ပါ၊ ကိုယ့္ေနရာလိုပဲ သေဘာထားလို႔ ရပါတယ္၊ ဒီေနရာေလးကို လြမ္းယင္ အခ်ိန္မေရြး အလည္လာလို႔ ရပါတယ္လို႔ စာေရးသူက သူတို႔ကို ဖိတ္မႏၲက ျပဳလိုက္တယ္။

သူတို႔ျပန္သြားေတာ့ စာေရးသူက အေတြးယဥ္ေၾကာမွာ ေမွ်ာပါေနခဲ့တယ္။ သူတို႔က ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ သူတို႔ျခံျဖစ္ဖူးတယ့္ ဒီေနရာေလး ဗုဒၶဘာသာအေဆာက္အဦးေတြနဲ႕ ျဖစ္လာတာ၊ သူတို႔နဲ႔ လုံးလုံးမတူတယ့္ယဥ္ေက်းမႈေတြ ေနရာယူလာတာကို ကန္႔ကြက္ရေကာင္းမွန္းမသိပါ။ အခ်ိန္တိုအတြင္း ဒီေလာက္တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာကို မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏိုင္ေၾကာင္းလည္း ေျပာသြားၾကေသးတယ္။

ဖို႔ဝိန္းၿမဳိ႕မွာ ဘာသာတရားေပါင္း အနည္းဆုံး(၉)ခု ရွိပါတယ္။ ကက္သိုလစ္၊ ခရစ္ယာန္၊ ဗဟာအီ၊ ဟိႏၵဴ၊ ဗုဒၶဘာသာ၊ မူစလင္၊ အင္ဒီယန္ အစရွိသည္ ရွိပါတယ္။ ဘာသာတရားမ်ား ညီညီၫြတ္ၫႊတ္ ေနၾကဖို႔ အဓိကဦးေဆာင္လႈ႕ံေဆာ္သူမ်ားမွာ ခရစ္ယာန္ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။ အစည္းအေဝးေတြ ေခၚတယ္။ သူတို႔နားမလည္တယ့္ဘာသာတရားမ်ားအေပၚမွာ သူတို႔ဘာသာဝင္ေတြ အမွားမၜလုပ္မိေအာင္ ဘာသာတိုင္းလိုလိုကို ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းမွာ ေဟာေျပာေစတယ္။ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းမွာ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္းကို သင္တယ္၊ သူတို႔သင္တာ ဟုတ္မဟုတ္ သိရေအာင္ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကို ေဟာေျပာေစၿပီး ေမးခြန္းေတြ ေမးခိုင္းေလ့ရွိတယ္။

ခရစ္ယာန္တကၠသိုလ္မ်ားကလည္း မိမိ္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားကို ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ေလ့လာေရးခရီး ထြက္ခိုင္းတယ္။ ဗုဒၶဘာသာေက်ာင္းကန္မ်ား၊ ဟိႏၵဴေက်ာင္းကန္မ်ား အစရွိသည္ သြားေရာက္ေလ့လာၾကတယ္။ ေမးခြန္းေတြ ေမးၾကတယ္။ အခ်က္အလက္ေတြ စုေဆာင္းၾကတယ္။ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္ဆန္ ျပဳမူၾကတယ္။ ေဝဖန္ပုတ္ခတ္ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိ။ ဘာသာတရားတစ္ခုကေန အတုယူစရာမ်ားကို မရမက ယူသြားၾကတယ္။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ လူမ်ဳိးေရးအရ မခြဲျခားဖို႔၊ ဘာသာေရးအရ မခ်ဳိးႏွိမ္ဖို႔၊ လိင္အရ အဆင့္မခြဲဖို႔ မနည္းႀကဳိးစားခဲ့ရတယ္။ အရင္တုန္းက အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုဆိုသည္မွာ အခ်င္းခ်င္းသတ္ၾက၊ ျဖတ္ၾကနဲ႔ အင္မတန္ဘဝၾကမ္းခဲ့ပါတယ္။ စာေရးဆရာမ ကက္သရင္း မာေရွာလ္ ေရးတယ့္ ဝတၴဳေတြမွာ ဒီအေၾကာင္း ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ စာေရးဆရာမ ကက္သရင္းမာေရွာလ္ဝတၴဳကို အေျခခံၿပီး ရိုက္ထားတယ့္ ခရစၥတီ ဆိုတယ့္႐ုပ္ျမင္ဇာတ္လမ္းတြဲမွာ ျမင္ဖူးတယ္။ တင္နက္ဆီျပည္နယ္ ဘလူရစ္ဂ်္ေတာင္တန္းေဒသကို အေျချပဳ႐ိုက္ထားတယ့္ ဇာတ္လမ္းတြဲပါ။ အဲဒီမွာ ခရစ္ယာန္ေတြ အယူသည္းပုံကေတာ့ ခရစ္ယာန္အခ်င္းခ်င္းေတာင္ စုစည္းဖို႔ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲတာကို သ႐ုပ္ေဖာ္ထားတယ္။ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ၊ ဘာသာေပါင္းစုံ ေနေနတယ့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကို ယဥ္ေက်းမႈျမင့္မားေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းမွာ အံ့ၾသစရာေကာင္းလွတယ္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုဟာ အေျခခံဥပေဒေကာင္းခဲ႔တယ္၊ အစိုးရေကာင္းခဲ့တယ္၊ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ အေျမာ္အျမင္ႀကီးခဲ့တယ္၊ ျပည္သူျပည္သားေတြ ႀကဳိးစားခဲ့ၾကတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ေကာင္းခဲ့ယင္ေတာင္ လူမ်ဳိးေရးပဋိပကၡမ်ား၊ ဘာသာေရးပဋိပကၡမ်ား ခ်ဳပ္ၿငိ္မ္းၿပီး စုစည္းညီၫြတ္တယ့္ ျပည္ေထာင္စုႀကီးတစ္ခုျဖစ္ဖို႔ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ယူၾကရဦးမွာျဖစ္ပါတယ္။ လူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္း တန္းတူဆက္ဆံၾကဖို႔၊ ဘာသာတရားအခ်င္းခ်င္း ေလးစားၾကဖို႔ မလြယ္ေသးတာကေတာ့ အမွန္အကန္ပါပဲ။

(ဒီေဆာင္းပါးပါအမည္မ်ားမွာ အမည္ရင္းမ်ားမဟုတ္)