သမီးေလးဇံုဇံု
----------------
ဇံုဇံု ၂ႏွစ္သမီးအရြယ္အေရာက္မွာ ဆရာဝန္က ဇံုဇံုကို ဉာဏ္ရည္မမီတဲ့ကေလးလို႔ အတိအလင္းေၾကညာလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတခဏ ဆရာဝန္နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္
ဇံုဇံုကို ဉာဏ္ရည္မမီတဲ့ကေလးလို႔ မသိခင္ကာလက ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုဟာ အရမ္းေပ်ာ္ရႊင္တဲ့မိသားစုပါ
ဇံုဇံုအသက္၂ႏွစ္ျပည့္ေတာ့ တျခားအသက္တူကေလးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ျခားနားလာတာကို ေတြ႔ရတယ္။ စကားအေျပာေနာက္က်တဲ့အျပင္ ေႏွးေႏွးေကြးေကြးေျပာတဲ့ စကားေတြကလည္း ထစ္ထစ္အအနဲ႔။ မားမားမတ္မတ္ မရပ္ႏိုင္သလို လမ္းလည္းေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္တတ္ခဲ့ဘူး။ အားကေတာ့ အေတာ္ႀကီးတယ္။ ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ “ျဖန္း..”ခနဲျမည္ေအာင္ တျခားသူကိုရိုက္တတ္တယ္။
ဇံုဇံု ၄ႏွစ္အရြယ္မွာ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္မူႀကိဳေက်ာင္းပို႔
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန
ကၽြန္ေတာ္အရမ္းေဒါသျဖစ္မိတယ
ဇံုဇံုကို ကၽြန္ေတာ္ခ်ဳိခ်ဥ္တစ္လံုး ဝယ္ေပးလိုက္တယ္။ ဇံုဇံု ခ်က္ခ်င္းပဲ ဝမ္းသာအားရထေအာ္ပါတယ္။ ေအာ္ ဦးေႏွာက္ပံုမွန္မဟုတ္သူမို
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဇံုဇံုဟာ ငရဲျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဇံုဇံု ေက်ာင္းေနလို႔မျဖစ္တာေၾကာင္
ဇံုဇံုကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္မိတိုင္း လူ႔ဘဝက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့လိုက္တာလိ
ဒီလိုနဲ႔တစ္ေန႔မွာ ဇံုဇံုကိုေခၚၿပီး ရွန္ဟိန္းကေဆးရံုတစ္ရံုဆီ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔က ေကာင္းကင္ဟာ ၾကည္လင္လို႔။ ေဆးရံုေရွ႕ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထိုင္ေနရင္းက ဇံုဇံုကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာတယ္။
“ဇံုဇံု… လာ .. သမီးကို ေဖေဖ အကႌ်အသစ္လဲေပးမယ္။ သမီးအနား ေဖေဖမရွိေတာ့တဲ့အခါ သမီးကို အကႌ်ထပ္ေပးမယ့္သူ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး.. သိလား”
ဇံုဇံုက အ,တတရယ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနတယ္။ ဟင္း… သူ ဘာနားလည္လိမ့္မလဲ။
သူ႔ရဲ႕ျဖဴႏုႏုလက္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္
ရထားလက္မွတ္ကို တင္းတင္းဆုပ္ၿပီး ရထားဘူတာမွာ ကၽြန္ေတာ္အၾကာႀကီး ထိုင္ေနမိတယ္။ လက္မွတ္ျဖတ္ဂိတ္ဆီသြားဖို႔ ကၽြန္ေတာ္အင္အားမဲ့ေနပါတယ္။
ေဆးရံုဖက္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လွည့္လာတယ္။ ဇံုဇံုကို ေနရာမွာမေတြ႔မိေတာ့ဘူး။ ဝရံတာက ထိုင္ခံုတစ္ခုေပၚ ကၽြန္ေတာ္ မရဲတရဲထိုင္ခ်လိုက္ခ်ိန္ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ဦးရဲ႕ စကားေျပာသံကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္မိတယ္။
“မေန႔က ကေလးတစ္ေယာက္ အပစ္ခံလိုက္ရျပန္ၿပီ။ ဒီေနရာမွာ ပစ္ထားလိုက္တာနဲ႔ ေဆးကုခံရမယ္မ်ား ထင္ေနလား မသိဘူး။ တကယ္ဆို ဘယ္သူမွ ဂရုစိုက္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး…. ”
စကားသံေတြကို နားေထာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ကိုယ္လံုး ထံုက်င္သြားမိတယ္။ လူနာခန္းဖက္ဆီ အရူးတစ္ေယာက္လို ကၽြန္ေတာ္ေျပးသြားလိုက္မိတယ
ေဆးရံုထဲ အေျပးလႊားရွာရင္း ဇံုဇံုကို ကၽြန္ေတာ္ေအာ္ေခၚေနမိတယ္။ အဲဒီတခဏ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး ရုတ္တရက္ အသံမဲ့သြားသလိုပဲ… တိတ္ဆိတ္လို႔။ တိမ္ေတြ သစ္ရိပ္ေတြ လူ႔မ်က္ႏွာေတြ ကၽြန္ေတာ္မ်က္စိေရွ႕မွာ ခ်ာလပတ္လည္ေနေတာ့တယ္။ ေနဝင္ခ်ိန္ဟာ အဲဒီတဒဂၤမွာ ရုတ္တရက္ က်ေရာက္လာခဲ့သလိုပဲ….
ကၽြန္ေတာ္ သတိလည္လာတဲ့အခ်ိန္ ဇံုဇံုကို ကၽြန္ေတာ္ေဘးမွာ ထိုင္ေနတာေတြ႔လိုက္တယ္။ သူ႔လက္ကေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ပါးျပင္ကို ပြတ္သပ္လို႔၊ ပါးစပ္ေထာင့္မွာ သေရေတြယိုစီးလို႔၊ မပီကလာနဲ႔ “ေဖေဖ.. ေဖေဖ”လို႔ ေခၚလို႔…
ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ဒီေနရာကခြာၿပီး ဇံုဇံုကို အိမ္ေခၚျပန္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ရထားထြက္ခါနီး လူအုပ္ၾကားထဲ ကၽြန္ေတာ္ေျပးဝင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ကို လံုးဝလွည့္မၾကည့္ခဲ့ေတာ့ဘူး
ရထားေပၚထုိင္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံု
ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ေနတ
အဲဒီလူက ငါးႏွစ္အရြယ္သူ႔သမီးေလးကို အခုေလးတင္ပဲ ဘူတာရံုမွာစြန္႔ပစ္ခဲ့တယ္ဆိ
အဲဒီ အ,တီး အ,တ ကေလးေလးဟာ လြန္ခဲ့တဲ့၁ဝမိနစ္ခန္႔ကပဲ စားလို႔အေကာင္းဆံုးလို႔ သူထင္တဲ့မုန္႔ကို သူ႔ဖခင္ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္ေပးခဲ့ေသးတယ္။
ဒီေလာကထဲ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ေခၚလာခဲ့တယ္၊ ဒီေလာကမွာပဲ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္စြန္႔ပစ္ခဲ့တယ္။ ရက္ရက္စက္စက္ ကၽြန္ေတာ္ထြက္သြားလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိ
ကၽြန္ေတာ္ ထရပ္လိုက္တယ္။ သန္႔စင္ခန္းဆီေရာက္ေတာ့ ရထားနံရံကို ေခါင္းနဲ႔တအားေဆာင့္လိုက္မိ
ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာတာကိုေတြ႔ေတ
အိမ္တစ္အိမ္လံုး တိတ္ဆိတ္လို႔… မီးကစားတဲ့ကေလး မရွိေတာ့ဘူး၊ လူကိုဒုကၡေပးတဲ့ကေလး မရွိေတာ့ဘူး၊ သေရတယိုယိုနဲ႔ကေလးတစ္ေယာက္ ဧည့္သည္ေတြေရွ႕ ထြက္မလာေတာ့ဘူး၊ ပစၥည္းေတြေလွ်ာက္ပစ္တဲ့ကေလး
ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းေပၚ လက္ကေလးကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ခ်ိတ္ထားတတ္တ
အိမ္က တိတ္ဆိတ္ေနတယ္၊ ေခ်ာက္ခ်ားစရာေကာင္းေလာက္ေအ
ရွန္ဟိန္းၿမိဳ႕ဆီ ကၽြန္ေတာ္သြားျပန္တယ္။ ဇံုဇံုကို ေနရာအႏွံ႔လိုက္ရွာမိတယ္။ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ထားတဲ့ ဇံုဇံု႔ဓာတ္ပံုကိုကုိင္ၿပီး
၁၈ရက္… ၁၈ရက္တိတိ… အိမ္ေျခမဲ့ကေလးထိန္းသိမ္းေရ
ဇံုဇံုကိုေတြ႔လိုက္တဲ့တခဏ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ဒီရက္အေတာတြင္းမွာ ဇံုဇံုဘယ္လိုေနခဲ့သလဲဆိုတာက
ခဏတြင္းခ်င္း ဇံုဇံုႀကီးျပင္းလာခဲ့သလိုပဲ
ဇံုဇံု႔နား ကၽြန္ေတာ္သြားလိုက္တယ္။ သူ႔ေရွ႕မွာ ထိုင္ခ်ၿပီး သူ႔ကိုေပြ႔ဖက္လိုက္တယ္။ ညစ္တီးညစ္ပတ္ အူတူတူ အ,တတ ဒီကေလးကို ရင္နာနာနဲ႔ ေပြ႔ဖက္ထားလိုက္တယ္။ ဇံုဇံုက သူ႔လက္ကိုေျမာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ပါးျပင္ေပၚရိုက္ခ
ကၽြန္ေတာ့္ကိုရိုက္ၿပီးတဲ့ေ
“ေဖေဖ… ေဖေဖ…”လို႔ ေအာ္ေခၚပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားေတြ ကဲြေၾကေနပါၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ နာက်င္ေနပါၿပီ။ ငွက္ေမႊးေတြလို လႊင့္ပ်ံကဲြေၾကေနသလိုမ်ဳိး နာက်င္လိုက္တာ။ ဒီလိုပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူခြင့္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ သူဟာ ပံုမွန္ကေလးေတြလိုပဲ အသိအမွတ္ျပဳခံရဖို႔ကို ေတာင့္တခဲ့တာ၊ ပံုမွန္ကေလးေတြလိုပဲ ေလးစားခံရဖို႔၊ ခ်ည္းကပ္ခံရဖို႔ကို ေတာင့္တခဲ့တာ၊ ပံုမွန္ကေလးေတြလိုပဲ ျငင္းဆန္ခံရမွာ၊ အထီးက်န္မွာ၊ ပစ္ပယ္ခံရမွာ၊ စြန္႔ပစ္ခံရမွာကို သူေၾကာက္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ေတာင့္ခံႏိုင္တ
------------
မူရင္းေရးသားသူ -- ဇံုဇံုရဲ႕ဖခင္
ႏိုင္းႏိုင္းစေန
----------------
ဇံုဇံု ၂ႏွစ္သမီးအရြယ္အေရာက္မွာ ဆရာဝန္က ဇံုဇံုကို ဉာဏ္ရည္မမီတဲ့ကေလးလို႔ အတိအလင္းေၾကညာလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတခဏ ဆရာဝန္နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္
ဇံုဇံုကို ဉာဏ္ရည္မမီတဲ့ကေလးလို႔ မသိခင္ကာလက ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုဟာ အရမ္းေပ်ာ္ရႊင္တဲ့မိသားစုပါ
ဇံုဇံုအသက္၂ႏွစ္ျပည့္ေတာ့ တျခားအသက္တူကေလးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ျခားနားလာတာကို ေတြ႔ရတယ္။ စကားအေျပာေနာက္က်တဲ့အျပင္ ေႏွးေႏွးေကြးေကြးေျပာတဲ့ စကားေတြကလည္း ထစ္ထစ္အအနဲ႔။ မားမားမတ္မတ္ မရပ္ႏိုင္သလို လမ္းလည္းေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္တတ္ခဲ့ဘူး။ အားကေတာ့ အေတာ္ႀကီးတယ္။ ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ “ျဖန္း..”ခနဲျမည္ေအာင္ တျခားသူကိုရိုက္တတ္တယ္။
ဇံုဇံု ၄ႏွစ္အရြယ္မွာ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္မူႀကိဳေက်ာင္းပို႔
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန
ကၽြန္ေတာ္အရမ္းေဒါသျဖစ္မိတယ
ဇံုဇံုကို ကၽြန္ေတာ္ခ်ဳိခ်ဥ္တစ္လံုး ဝယ္ေပးလိုက္တယ္။ ဇံုဇံု ခ်က္ခ်င္းပဲ ဝမ္းသာအားရထေအာ္ပါတယ္။ ေအာ္ ဦးေႏွာက္ပံုမွန္မဟုတ္သူမို
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဇံုဇံုဟာ ငရဲျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဇံုဇံု ေက်ာင္းေနလို႔မျဖစ္တာေၾကာင္
ဇံုဇံုကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္မိတိုင္း လူ႔ဘဝက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့လိုက္တာလိ
ဒီလိုနဲ႔တစ္ေန႔မွာ ဇံုဇံုကိုေခၚၿပီး ရွန္ဟိန္းကေဆးရံုတစ္ရံုဆီ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔က ေကာင္းကင္ဟာ ၾကည္လင္လို႔။ ေဆးရံုေရွ႕ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထိုင္ေနရင္းက ဇံုဇံုကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာတယ္။
“ဇံုဇံု… လာ .. သမီးကို ေဖေဖ အကႌ်အသစ္လဲေပးမယ္။ သမီးအနား ေဖေဖမရွိေတာ့တဲ့အခါ သမီးကို အကႌ်ထပ္ေပးမယ့္သူ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး.. သိလား”
ဇံုဇံုက အ,တတရယ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနတယ္။ ဟင္း… သူ ဘာနားလည္လိမ့္မလဲ။
သူ႔ရဲ႕ျဖဴႏုႏုလက္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္
ရထားလက္မွတ္ကို တင္းတင္းဆုပ္ၿပီး ရထားဘူတာမွာ ကၽြန္ေတာ္အၾကာႀကီး ထိုင္ေနမိတယ္။ လက္မွတ္ျဖတ္ဂိတ္ဆီသြားဖို႔ ကၽြန္ေတာ္အင္အားမဲ့ေနပါတယ္။
ေဆးရံုဖက္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လွည့္လာတယ္။ ဇံုဇံုကို ေနရာမွာမေတြ႔မိေတာ့ဘူး။ ဝရံတာက ထိုင္ခံုတစ္ခုေပၚ ကၽြန္ေတာ္ မရဲတရဲထိုင္ခ်လိုက္ခ်ိန္ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ဦးရဲ႕ စကားေျပာသံကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္မိတယ္။
“မေန႔က ကေလးတစ္ေယာက္ အပစ္ခံလိုက္ရျပန္ၿပီ။ ဒီေနရာမွာ ပစ္ထားလိုက္တာနဲ႔ ေဆးကုခံရမယ္မ်ား ထင္ေနလား မသိဘူး။ တကယ္ဆို ဘယ္သူမွ ဂရုစိုက္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး…. ”
စကားသံေတြကို နားေထာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ကိုယ္လံုး ထံုက်င္သြားမိတယ္။ လူနာခန္းဖက္ဆီ အရူးတစ္ေယာက္လို ကၽြန္ေတာ္ေျပးသြားလိုက္မိတယ
ေဆးရံုထဲ အေျပးလႊားရွာရင္း ဇံုဇံုကို ကၽြန္ေတာ္ေအာ္ေခၚေနမိတယ္။ အဲဒီတခဏ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး ရုတ္တရက္ အသံမဲ့သြားသလိုပဲ… တိတ္ဆိတ္လို႔။ တိမ္ေတြ သစ္ရိပ္ေတြ လူ႔မ်က္ႏွာေတြ ကၽြန္ေတာ္မ်က္စိေရွ႕မွာ ခ်ာလပတ္လည္ေနေတာ့တယ္။ ေနဝင္ခ်ိန္ဟာ အဲဒီတဒဂၤမွာ ရုတ္တရက္ က်ေရာက္လာခဲ့သလိုပဲ….
ကၽြန္ေတာ္ သတိလည္လာတဲ့အခ်ိန္ ဇံုဇံုကို ကၽြန္ေတာ္ေဘးမွာ ထိုင္ေနတာေတြ႔လိုက္တယ္။ သူ႔လက္ကေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ပါးျပင္ကို ပြတ္သပ္လို႔၊ ပါးစပ္ေထာင့္မွာ သေရေတြယိုစီးလို႔၊ မပီကလာနဲ႔ “ေဖေဖ.. ေဖေဖ”လို႔ ေခၚလို႔…
ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ဒီေနရာကခြာၿပီး ဇံုဇံုကို အိမ္ေခၚျပန္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ရထားထြက္ခါနီး လူအုပ္ၾကားထဲ ကၽြန္ေတာ္ေျပးဝင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ကို လံုးဝလွည့္မၾကည့္ခဲ့ေတာ့ဘူး
ရထားေပၚထုိင္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံု
ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ေနတ
အဲဒီလူက ငါးႏွစ္အရြယ္သူ႔သမီးေလးကို အခုေလးတင္ပဲ ဘူတာရံုမွာစြန္႔ပစ္ခဲ့တယ္ဆိ
အဲဒီ အ,တီး အ,တ ကေလးေလးဟာ လြန္ခဲ့တဲ့၁ဝမိနစ္ခန္႔ကပဲ စားလို႔အေကာင္းဆံုးလို႔ သူထင္တဲ့မုန္႔ကို သူ႔ဖခင္ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္ေပးခဲ့ေသးတယ္။
ဒီေလာကထဲ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ေခၚလာခဲ့တယ္၊ ဒီေလာကမွာပဲ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္စြန္႔ပစ္ခဲ့တယ္။ ရက္ရက္စက္စက္ ကၽြန္ေတာ္ထြက္သြားလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိ
ကၽြန္ေတာ္ ထရပ္လိုက္တယ္။ သန္႔စင္ခန္းဆီေရာက္ေတာ့ ရထားနံရံကို ေခါင္းနဲ႔တအားေဆာင့္လိုက္မိ
ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာတာကိုေတြ႔ေတ
အိမ္တစ္အိမ္လံုး တိတ္ဆိတ္လို႔… မီးကစားတဲ့ကေလး မရွိေတာ့ဘူး၊ လူကိုဒုကၡေပးတဲ့ကေလး မရွိေတာ့ဘူး၊ သေရတယိုယိုနဲ႔ကေလးတစ္ေယာက္ ဧည့္သည္ေတြေရွ႕ ထြက္မလာေတာ့ဘူး၊ ပစၥည္းေတြေလွ်ာက္ပစ္တဲ့ကေလး
ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းေပၚ လက္ကေလးကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ခ်ိတ္ထားတတ္တ
အိမ္က တိတ္ဆိတ္ေနတယ္၊ ေခ်ာက္ခ်ားစရာေကာင္းေလာက္ေအ
ရွန္ဟိန္းၿမိဳ႕ဆီ ကၽြန္ေတာ္သြားျပန္တယ္။ ဇံုဇံုကို ေနရာအႏွံ႔လိုက္ရွာမိတယ္။ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ထားတဲ့ ဇံုဇံု႔ဓာတ္ပံုကိုကုိင္ၿပီး
၁၈ရက္… ၁၈ရက္တိတိ… အိမ္ေျခမဲ့ကေလးထိန္းသိမ္းေရ
ဇံုဇံုကိုေတြ႔လိုက္တဲ့တခဏ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ဒီရက္အေတာတြင္းမွာ ဇံုဇံုဘယ္လိုေနခဲ့သလဲဆိုတာက
ခဏတြင္းခ်င္း ဇံုဇံုႀကီးျပင္းလာခဲ့သလိုပဲ
ဇံုဇံု႔နား ကၽြန္ေတာ္သြားလိုက္တယ္။ သူ႔ေရွ႕မွာ ထိုင္ခ်ၿပီး သူ႔ကိုေပြ႔ဖက္လိုက္တယ္။ ညစ္တီးညစ္ပတ္ အူတူတူ အ,တတ ဒီကေလးကို ရင္နာနာနဲ႔ ေပြ႔ဖက္ထားလိုက္တယ္။ ဇံုဇံုက သူ႔လက္ကိုေျမာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ပါးျပင္ေပၚရိုက္ခ
ကၽြန္ေတာ့္ကိုရိုက္ၿပီးတဲ့ေ
“ေဖေဖ… ေဖေဖ…”လို႔ ေအာ္ေခၚပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားေတြ ကဲြေၾကေနပါၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ နာက်င္ေနပါၿပီ။ ငွက္ေမႊးေတြလို လႊင့္ပ်ံကဲြေၾကေနသလိုမ်ဳိး နာက်င္လိုက္တာ။ ဒီလိုပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူခြင့္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ သူဟာ ပံုမွန္ကေလးေတြလိုပဲ အသိအမွတ္ျပဳခံရဖို႔ကို ေတာင့္တခဲ့တာ၊ ပံုမွန္ကေလးေတြလိုပဲ ေလးစားခံရဖို႔၊ ခ်ည္းကပ္ခံရဖို႔ကို ေတာင့္တခဲ့တာ၊ ပံုမွန္ကေလးေတြလိုပဲ ျငင္းဆန္ခံရမွာ၊ အထီးက်န္မွာ၊ ပစ္ပယ္ခံရမွာ၊ စြန္႔ပစ္ခံရမွာကို သူေၾကာက္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ေတာင့္ခံႏိုင္တ
------------
မူရင္းေရးသားသူ -- ဇံုဇံုရဲ႕ဖခင္
ႏိုင္းႏိုင္းစေန
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။