အၾကင္နာကို လက္ဆင့္ကမ္းပါ

Nine Nine Sanay @ ႏိုင္းႏိုင္းစေန

 

အၾကင္နာကို လက္ဆင့္ကမ္းပါ
_____________________

ကြ်န္ေတာ္၊ ဇနီးနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္သမီးေလးတို႔ဟာ Oregon State မွာရွိတဲ့ Red River Valley တစ္ေနရာမွာ ေခ်ာင္ပိတ္မိေနခဲ့တယ္။ လူသူအေရာက္နည္းတဲ့
ႏွင္းတလင္းျပင္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကား ပ်က္သြားလို႔ျဖစ္တယ္။

ႏွစ္ႏွစ္ၾကာေလ့က်င့္ခဲ့ရတဲ့ ဆရာဝန္သင္တန္းျပီးတဲ့ အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ ေပ်ာ္ပဲြက်င္းပဖို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔မိသားစု ခရီးထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သင္ခဲ့တဲ့ေဆးပညာနဲ႔ ပ်က္ေနတဲ့ကားတစ္စီးကိုေကာင္းေအာင္ ကြ်န္ေတာ္မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။

ဒီအျဖစ္က အႏွစ္၂ဝရွိခဲ့ျပီဆိုေပမယ့္ အခုခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ့္မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာ Oregon State က ေကာင္းကင္ျပာလိုပဲ ၾကည္လင္ေနဆဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီေန႔မနက္က အိပ္ရာႏုိးတာနဲ႔ မီးဖြင့္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမွာင္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပိတ္မိေနျပီ ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္သတိထားလိုက္မိတယ္။ ၾကိဳးစားျပီး ကားစက္ကို ကြ်န္ေတာ္ႏိုးၾကည့္ေပမယ့္ အရာမေရာက္ခဲ့ဘူး။ ကားထဲကေန ကြ်န္ေတာ္ထြက္ျပီး စိတ္တိုတိုနဲ႔ ေအာ္ဟစ္က်ိန္ဆဲလိုက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ဆဲဆိုသံကို ပတ္ဝန္းက်င္အေမွာင္ကဖံုးအုပ္ခဲ့တယ္။

ကားက ဘက္ထရီကုန္သြားလို႔ျဖစ္မယ္လို႔ ဇနီးနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ေျခေထာက္ေတြက ကြ်န္ေတာ္ကားျပင္တဲ့အတတ္ထက္ ပိုေကာင္းတဲ့အတြက္ ကားလမ္းမၾကီးေပၚအထိလမ္းေလွ်ာက္ျပီး အကူအညီေတာင္းဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ဆံုးျဖတ္တယ္။ ဇနီးနဲ႔သမီးကိုေတာ့ ကားေပၚမွာ ေစာင့္ခိုင္းေစခဲ့တယ္။

အခ်ိန္ ၂နာရီၾကာျပီးေနာက္ အဆစ္လဲြသြားတဲ့ေျခေထာက္တစ္ဖက္နဲ႔ လမ္းမၾကီးေပၚေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သစ္ေတြတင္ထားတဲ့ ကားတစ္စီးကိုေတြ႔လို႔ ကြ်န္ေတာ္လက္ျပ အကူအညီေတာင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီ သစ္တင္ကားက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဓာတ္ဆီဆိုင္တစ္ဆိုင္အေရာက္မွာ ဆင္းခိုင္းခဲ့ပါတယ္။

ဓာတ္ဆီဆိုင္ထဲ ကြ်န္ေတာ္လွမ္းဝင္လိုက္တယ္။ ရုတ္တရက္ တနဂၤေႏြေန႔ ဆိုင္ပိတ္တယ္ဆိုတဲ့အေတြးက ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကို ေတာင့္တင္းသြားေစခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားသံုးဖုန္းနဲ႔ စုတ္ပဲ့ေဟာင္းေျမ့ေနတဲ့ ဖုန္းစာအုပ္တစ္အုပ္က ကံေကာင္းစြာနဲ႔ အဲဒီေနရာမွာရွိေနခဲ့တယ္။ မိုင္ ၂ဝေက်ာ္ေလာက္ေဝးတဲ့
ၿမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕က တစ္ခုတည္းေသာ ကားဝပ္ေရွာ့ကုမၸဏီကို ကြ်န္ေတာ္ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။ ကားျပင္ဆရာေပါ့ပ္က ကြ်န္ေတာ္ရွင္းျပတဲ့ အခက္အခဲကို နားေထာင္ျပီး "ေကာင္းျပီ" လို႔ အေျဖေပးတယ္။

ေနရာအတည္တက် သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ေျပာျပလိုက္တယ္။

"တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ကြ်န္ေတာ္နားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိစၥမရွိဘူး.. နာရီဝက္အတြင္း အဲဒီေနရာကို ကြ်န္ေတာ္လာခဲ့မယ္"

ေပါ့ပ္အေျပာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကားျပင္စရိတ္ သူပိုေတာင္းမွာကို ကြ်န္ေတာ္စိုးရိမ္မိျပန္တယ္။

အနီေရာင္လက္လက္ထေနတဲ့ ကရိန္းကားကို ေမာင္းျပီး
ေပါ့ပ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူ႔ကားနဲ႔ ကားပ်က္တဲ့ေနရာဆီ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။

ေနရာအေရာက္ ကားေပၚကကြ်န္ေတာ္ခုန္ခ်ျပီးေပါ့ပ္ကိုလွည့္ၾကည့္တဲ့အခိုက္ ကြ်န္ေတာ္ အံ့ၾသတုန္လႈပ္သြားခဲ့မိတယ္။ ခ်ဳိင္းေထာက္ႏွစ္ဖက္ကိုအားျပဳျပီး ေပါ့ပ္ ကားေပၚက ဆင္းလာတာကိုေတြ႔လိုက္တယ္။ သူ႔ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုးက ဗလာၾကီးျဖစ္လို႔.. ခ်ဳိင္းေထာက္ကိုအားျပဳျပီး ကားျပင္ဖို႔ ေပါ့ပ္ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ္ေခါင္းထဲ ကိန္းဂဏန္းတခ်ဳိ႕ ေပၚလာျပန္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကားျပင္ခ သူဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေတာင္းလိုက္မလဲ...

"ေၾသာ္... ကားက ဘက္ထရီကုန္သြားတာ.. ဘက္ထရီအား ခဏသြင္းလိုက္တာနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ခရီးဆက္ႏိုင္ျပီ"

ေပါ့ပ္က ဘက္ထရီကို အားသြင္းလိုက္တယ္။ ဘက္ထရီသြင္းေနတုန္း ကြ်န္ေတာ့္သမီးကို ေပါ့ပ္က အေပ်ာ္မ်က္လွည့္ျပေနခဲ့တယ္။ ဓာတ္အားသြင္းျပီး ၾကိဳးေတြ ေပါ့ပ္သိမ္းဆည္းေနတဲ့အခ်ိန္ ကုန္က်စရိတ္ကို ကြ်န္ေတာ္ေမးလိုက္တယ္။

"ဟာ... မလိုပါဘူး.. ေပးစရာ မလိုပါဘူး" ေပါ့ပ္အေျဖက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြေဝသြားေစခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ထပ္ေမးလိုက္ျပန္တယ္။

"မလိုပါဘူးဗ်ာ.. ကြ်န္ေတာ္ ဗီယက္နမ္မွာတုန္းက ဒီထက္ဆိုးတဲ့ အခက္အခဲကိုေတာင္ လြတ္ေျမာက္လာႏုိင္ခဲ့ေသးတာပဲ။ အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းလံုး ျပတ္သြားခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကယ္ခဲ့တဲ့လူက ဒီအၾကင္နာကို ထပ္လက္ဆင့္ကမ္းဖို႔ မွာခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ခင္ဗ်ားတစ္ျပားမွ ေပးစရာမလိုဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ မွတ္ထားေပးပါ။ အခြင့္အေရးရတာနဲ႔ ဒီအၾကင္နာကို တျခားလူဆီ လက္ဆင့္ျပန္ကမ္းေပးပါ"

အႏွစ္ ၂ဝတိုင္ခဲ့ပါျပီ... ေဆးေက်ာင္းနဲ႔ေဆးေဆာင္ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ကြ်န္ေတာ္အလုပ္မ်ားေနခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းက ေဆးေက်ာင္းသားေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးခဲ့ရတယ္။

တျခားနယ္ကလာတဲ့ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသူစင္ဒီတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ စာလာသင္တာ ၁လရွိပါျပီ။ သူ႔မိခင္လည္း သူနဲ႔ ခဏလိုက္ေနတဲ့အတြက္
ေဆးရံုအနီးအနားမွာပဲ သူတို႔ေနခ့ဲၾကတယ္။ စစခ်င္းမွာ အရက္ေၾကာင့္၊ မူးယစ္ေဆးေၾကာင့္ေရာက္လာတဲ့ လူနာေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စမ္းသပ္ေလ့က်င့္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီလူနာကိုကုသဖို႔ ကုသနည္းေတြ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဆြးေႏြးၾကတဲ့အခ်ိန္ စင္ဒီမ်က္ရည္ဝဲေနတာကို ကြ်န္ေတာ္သတိထားခဲ့မိတယ္။

"ဒီကိစၥကို မေဆြးေႏြးခ်င္လို႔လား စင္ဒီ"

"မဟုတ္ပါဘူး.. ဆရာ။ အဲဒီလူနာက ကြ်န္မ အေမလည္းျဖစ္ႏိုင္လို႔ပါ"

ေန႔လယ္စာစားျပီးေနာက္ ႏွစ္ရွည္ၾကာ အရက္ေက်းကြ်န္ျဖစ္ေနတဲ့ စင္ဒီ့မိခင္အေၾကာင္းကို အစည္းအေဝးခန္းထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ စင္ဒီက မ်က္ရည္တစ္ဖက္၊ ႏွပ္တစ္ဖက္နဲ႔ သူခံစားခဲ့ရတဲ့ အရွက္၊ ေဒါသ၊ အကဲ့ရဲ႕ေတြကို ေျပာျပခဲ့တယ္။

စင္ဒီ့ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပည့္ဝေအာင္ သူ႔မိခင္ကို ေဆးကုဖို႔ ကြ်န္ေတာ္စကားစလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔မိခင္အတြက္ စိတ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းမႈေတြ ကြ်န္ေတာ္စီစဥ္ေပးလိုက္တယ္။ မိသားစု၊ ေဆြမ်ဳိးေတြရဲ႕အားေပးကူညီမႈေအာက္မွာ အရက္ျဖတ္ကုသဖို႔ စင္ဒီ့မိခင္ သေဘာတူလိုက္တယ္။ အရက္ေသစာေသာက္စားတဲ့ မိခင္ေၾကာင့္ စင္ဒီတုိ႔ရဲ႕ မိသားစုဘဝ မသာမယာျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အခုေတာ့ သူတို႔မိသားစုရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္အလင္းေတြကို ကြ်န္ေတာ္ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။

"ဆရာ့ကို ဘယ္လိုေက်းဇူး ဆပ္ရမလဲ မသိဘူး" စင္ဒီအေမးေၾကာင့္ ႏွင္းျပင္မွာ ပိတ္မိခဲ့တဲ့အျဖစ္နဲ႔ ေအာက္ပိုင္းျပတ္ေနတဲ့ကားျပင္ဆရာကို ကြ်န္ေတာ္ေျပးျမင္ေယာင္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီေနာက္ စင္ဒီကို ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

"ဒီအၾကင္နာကို လက္ဆင့္ကမ္းပါ.. စင္ဒီ"

ဟုတ္ပါတယ္... ေက်းဇူးျပဳျပီး အၾကင္နာေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းပါ။ ဒီေလာကၾကီး ပိုေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေကာင္းလာပါလိမ့္မယ္။

"ကြ်န္ေတာ္တို႔က ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ပစၥည္းဥစၥာ အနည္းအမ်ား၊ ကားအၾကီးအေသးေတြနဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈကိုတိုင္းတာခဲ့ၾကတယ္။ ဝန္ေဆာင္မႈ အရည္အခ်င္း၊ လူလူခ်င္း အျပန္အလွန္ ေႏြးေထြးဆက္ဆံမႈေတြကမွ
ေအာင္ျမင္မႈရဲ႕ တကယ့္စံထားဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ မသိခဲ့ၾကဘူး"
------- Martin. Luther. King II

-----

မူရင္းေရးသားသူ... Dr. Kenneth G Davis

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္ (Thursday, March 26, 2009)