စေကၠာမ ယႏၱရားအတတ္

Moe Myat Swe

ရွင္ေစာပုဘုရင္မၾကီး အသုံးျပဳခဲ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္းေတာ္ ႏွင့္ျမန္မာတို႕၏ စေကၠာမ ယႏၱရားအတတ္

ရွင္ေစာပုသည္ မြန္တို႔၏ မဂဒူးမင္းဆက္တြင္ ၁၅ ဆက္ေျမာက္မင္းျဖစ္သည္။

ပုံမွာ ေခါင္းေဆာင္းေတာ္မွာ အဂၤလိပ္မ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံေအာက္ပိုင္းကို သိမ္းျပီး ေနာက္ အဂၤလန္သို႕ ယူေဆာင္သြားျပီး

လန္ဒန္ျမိဳ႕ရွိ ဗစ္တိုးရီးယားႏွင့္ အယ္လဘတ္ ျပတိုက္၌ယခုထက္တိုင္ ျပသလွ်က္ရွိသည္။

ဘုရင္မၾကီး၏ သားမက္ေတာ္ ရာမာဓိပတိမင္းလက္ထက္တြင္မူ ျမန္မာတို႕၏ စေကၠာမ ပညာရပ္(Robot) မ်ားသည္ အထြတ္အထိပ္သို႕ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကသည္ဟု ယူဆမိေပသည္။

ရွင္ေစာပုသည္ အင္းဝသုိ႔ ပါေတာ္မူခဲ့ရျပီးလွ်င္ အင္းဝဘုရင္၏ မိဖုရားၾကီးအျဖစ္ စံေနရလင့္ကစား မေပ်ာ္ပိုက္ေပ။

္
ထိုမွ်ေသာ ကာလပတ္လံုး မိဖုရားၾကီး၏ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို တပ္မက္ေမာျခင္း မရွိဘဲ မိမိ၏ေနရင္း ဟံသာဝတီသုိ႔သာ ျပန္လုိလွ၍

ဂုန္ဆံေတာ္ရွင္၏ ေျခေတာ္ရင္းတြင္ ဥပုသ္သီတင္း ေဆာက္တည္ေနလိုစိတ္ ျပင္းျပေနခဲ့ေလသည္။

ဟံသာဝတီတြင္ ရွင္ေစာပု ရွိစဥ္က သားအမွတ္စားခဲ့၍ ရဟန္းျပဳေပးခဲ့ေသာ

ပိဋကဓရ မည္ေသာ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ မယ္ေတာ္ၾကီးအလား ေက်းဇူးၾကီးလွေသာ ရွင္ေစာပု ဟံသာဝတီသုိ႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိေရးကို ေတြးေတာ အားထုတ္ခဲ့ေလသည္။

ပိဋကဓရသည္ ရွင္ေစာပုအား ကူညီႏိုင္ရန္ ဓမၼဥာဏဘဲြဲဲ႔ အမည္ရွိ အျခားမြန္ရဟန္းတစ္ပါးႏွင့္ တိုင္ပင္ႏွီးေႏွာျပီးလွ်င္ အင္းဝသုိ႕ ႂကြလာခဲ့ၾကေလသည္။

အင္းဝသို႔ေရာက္လွ်င္ ထိုရဟန္းတို႔ တရားေဟာ အလြန္ေကာင္းသည္ဟု ေက်ာ္ၾကားေလသည္။

ထုိအခ်ိန္ကာလသည္ မုိးညွင္းမင္းတရားလက္ထက္ သကၠရာဇ္ ၇၉၁ ခုႏွစ္ျဖစ္ေပသည္။

ပိဋကဓရတို႔ ေရာက္လတ္လွ်င္ ရွင္ေစာပုသည္ ထိုရဟန္းတို႔ႏွင့္ လွ်ိဳ႔ဝွက္စြာ အဆက္အသြယ္ျပဳလ်က္ ဟံသာဝတီသုိ႔ ထြက္ေျပးရန္ စီစဥ္သည္။

ထို႔ေနာက္ မိဖုရားၾကီးသည္ ၾကိဳတင္ စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း ခ်ိပ္ရည္ျဖင့္ ေဖာ္စပ္ထားေသာ ေဆးကို ေသာက္ေလလွ်င္ ဝမ္းက အနီအဝါ ေသြးဝမ္းမ်ား က်လတ္သည္။

အထိန္းေတာ္မ်ားလည္း စိုးရိမ္စြာျဖင့္ မင္းၾကီးအား သံေတာ္ဦးတင္၏။

ေရာဂါကူးစက္မည္ စိုး၍ ရွင္ေစာပုအခန္းသုိ႔ နန္းတြင္းသူမ်ား မဝင္လိုၾကဘဲ ေရွာင္ရွားေနၾကသည္။

ရွင္ေစာပုလည္း မိမိေဝဒနာ ၾကီးစြာ ခံစားေနရသျဖင့္ ကံမကုန္မီ ပိဋကဓရႏွင့္ ဓမၼဉာဏတို႔၏ တရားေတာ္တို႔ကုိ နာၾကားလိုသည္ဟု ေလွ်ာက္သည္။

မင္းၾကီးလည္း ယံုၾကည္၍ ရဟန္းႏွစ္ပါးအား အခ်ိန္မေရြးပင္ ထြက္ခြင့္ေပးသည္။

အခ်ိန္းအခ်က္ ျပဳထားသည့္ေန႔တြင္ ပိဋကဓရ ႏွင့္ ဓမၼဉာဏတုိ႔ ရဟန္းႏွစ္ပါးလည္း သိကၡာခ်၍ သာမေဏအျဖစ္ျဖင့္ ေနၾကသည္။

ထိုညဥ္႔သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္တြင္ အဝတ္အစား ေသတၱာၾကီးတလုံးအတြင္းသို႔ ရွင္ေစာပုအား ဝင္ေစ၍

အဝတ္အထည္မ်ားျဖင့္ ဖံုးကြယ္ကာ ရဟန္းႏွစ္ပါးတို႔က ေသတၱာကို တဖက္စီဆြဲလ်က္ အခန္းအတြင္းမွ ထြက္သည္။

နန္းေတာ္တံခါးေစာင့္မ်ား ေမးလွ်ုင္ ရွင္ေစာပု လွဴလိုက္ေသာ ပစၥည္းမ်ားဟု ဆိုသျဖင့္ မည္သုိ႔မွ် ရွာေဖြျခင္း မျပဳဘဲ လႊတ္လိုက္၏။

ထုိ႔ေနာက္ ျမိဳ႔အေနာက္ လံုးေတာ္ေပါက္မွ ထြက္ကာ ၾကိဳတင္စီစဥ္ထား သည့္အတိုင္း

ရဟန္းႏွစ္ပါးႏွင့္ တကာႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ ရွင္ေစာပုအား ေလွေပၚတင္ျပီးေသာ္ ဟံသာဝတီသို႔ စုန္ေျပးေလသည္။

မိုးညွင္းမင္းတရားသည္ အမတ္ၾကီးအား ေလွာ္ကားငါးစင္းႏွင့္ လက္ျပည့္ေလွာ္၍ လိုက္ေစေသာ္လည္း မေတြ႔ရေခ်။

ရွင္ေစာပုတုိ႔လူစုသည္ ေန႔တြင္း ေတာတြင္း၌ ပုန္း၍ ညဥ့္အခါတြင္သာ စုန္ဆင္းၾကသည္။

မုိးညွင္းမင္းတရားလည္း ရွင္ေစာပုသည္ အင္းဝ၌ မေပ်ာ္ပိုက္သျဖင့္ ေျပးေလသည္ကို ဆင္ျခင္မိ၍

ရွိေစေတာ့ဟု ဆုိကာ ဟံသာဝတီအေရာက္ လိုက္လံ တိုက္ခိုက္ျခင္း မျပဳေတာ့ေပ။

ရွင္ေစာပုဘုရင္မၾကီးသည္ ဘ၀၏ေနာက္ပိုင္းကာလမ်ားတြင္ မိမိအား ဟံသာ၀တီသို႔ ျပန္ေရာက္ေအာင္

ေက်းဖူးျပဳခဲ့သည့္ ရဟန္း ႏွစ္ပါးအနက္မွ ဓမၼဉာဏ အားလူ၀တ္လဲေစျပီး သမီးေတာ္ မိတကာတင္ႏွင့္ လက္ဆက္ေစသည္။

မိမိမွာမူ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ ေျခေတာ္ရင္းတြင္သာ တရားဓမၼမ်ားကို ေလ့လာအားထုပ္ျပီးေနသည္မွာ နတ္ရြာစံသည့္အခ်ိန္အထိပင္ျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရင္မၾကီးရွင္ေစာပု၏ အုတ္ဂူကို ေရႊတိဂံုဘုရားအနီးတြင္ တည္ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ရွင္ေစာပု လြန္လွ်င္ သားမက္ေတာ္ ဓမၼေစတီမင္း နန္းတက္ကာ ဟံသာ၀တီထီးနန္းကို စိုးစံသည္။

ရွင္ေစာပုႏွင့္ သမက္ေတာ္တို႔သည္ သမက္ေတာ္မင္းျပဳေသာ ကာလအတြင္း

သားႏွင့္အမိတို႔ စစ္သည္ဗိုလ္ပါအေပါင္း ျခံရံလ်က္ ဘုရားေျခေတာ္ရင္း၌ ၾကြေရာက္စံျမန္းျပီးလွ်င္ ၾကီးစြာေသာ အလွဴဒါနျပဳၾကသည္။

ေစတီေတာ္ပတ္လည္ရွိ ေခ်ာက္ကမ္းပါးႏွင့္ ခ်ဳိင့္ဝွမ္းမ်ားကုိ ဂဝံေက်ာက္တံုးၾကီးျဖင့္ ဖို႔ေစသည္။

ျမင့္ေသာ ကုန္းေျမကို ညီညာေစရန္ တူးညွိေစသည္။ အျပင္ဘက္တို႔တြင္ ဂဝံေက်ာက္တံုးမ်ားျဖင့္စီေစသည္။

ေစတီကိုခံေသာ ပစၥယာေပၚတြင္ ေက်ာက္ထီးမ်ားျပဳလုပ္၍ ေရႊခ်သည္။

စသည္ျဖင့္ ေရႊတိဂံုေက်ာက္စာ၌ ဆံေတာ္ရွင္အား အထူးတလည္(Upgrade) မြမ္းမံပံုမ်ားကို ေဖာ္ျပထားသည္။

ဘုရင္မၾကီးသည္ ဒဂုန္ဆံေတာ္ရွင္ျမတ္ကို အလြန္တရာၾကည္ညိဳေတာ္မူသျဖင့္

မိမိ၏ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ျဖစ္ေသာ ေရႊ ၂၅ ပိႆာကုိ မ်က္ပါးခတ္ျပီးလွ်င္ ေစတီေတာ္ၾကီးတြင္ ေရႊသကၤန္း ကပ္လွဴေတာ္မူသည္။

ျမိဳ႔သူ၊ ျမိဳ႔သားတို႔ကလည္း ေရႊပိႆာခ်ိန္ ၅ဝ မွ်ကို ကူ၍ ပူေဇာ္ၾကသည္။

ဘုရင္မၾကီးသည္ ေၾကးခ်ိန္ ၁၇ဝဝ ပိႆာရွိ ေခါင္းေလာင္းၾကီးတစ္လံုးကိုလည္း သြန္းလုပ္ လွဴဒါန္းသည္။

ထို႕သို႕ လႉဒါန္းျပီးေနာက္တြင္ကား မသမာသူသို႕ မလြယ္တကူမဖ်က္စီးေစႏိုင္ရန္

ဘုရားၾကီး၏ဌာပနာတိုက္အတြင္း စေကၠာမ ပညာရပ္ျဖင့္ စီရင္ထားေသာ

ဓားစက္၊လွံစက္မ်ား။ လူကိုျမင္သည္ ႏွင့္ ေျပး၍ ထိုးခုတ္သတ္ျဖတ္တတ္ေသာ စက္ရုပ္မ်ားကိုပါ တခါတည္းထည့္သြင္းစီရင္ခဲ့ေပသည္။

သုံးစကၠန္႕ လည္ျပီး တစကၠန္႕ နားေသာ ဓားစက္၊လွံစက္ၾကီး ဆိုသည္မွာလည္း တျခားမဟုတ္ ၊ရန္ကုန္ျမစ္၏ ဒီေရအားျဖင့္လည္ပတ္ေသာ စက္တမ်ိဳးပင္ျဖစ္ေပသည္၊

သို႕ဆိုလွ်င္ ရန္ကုန္ျမစ္သည္ ေရႊတိဂုံဘုရားၾကီးအလြန္ေဝးကြာေသာေၾကာင့္ မျဖစ္ႏိုင္ဟု ထင္မည့္သူမ်ားအားရွင္းပါမည္

၊ေရွးယခင္က ေရႊတိဂုံဘုရား၏ကုန္းေတာ္မွာ ျမစ္ဝ၌ပင္ ရွိ၍ဘုရားေပၚသို႕ ေလွမ်ားျဖင့္ပင္ သြားေရာက္ႏိုင္ေၾကာင္းမွတ္တမ္းမ်ား၌လာရွိေပသည္။

ေနာက္တခ်က္မူကား ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ တည္ရွိရာ ကုန္းေတာ္မွာ ေရွးက ကြၽန္းငယ္တကြၽန္းသာ ျဖစ္ခဲ့၍ သိမ္းငွက္မ်ား ကုပ္ကုပ္ကပ္ကပ္နားခိုေသာေၾကာင့္

သိမ္းကုပ္တရဟု သေဘာၤသားမ်ားက ေခၚတြင္ခဲ့ရာမွ သိဂုၤတၱရ ဟု အမည္တြင္ခဲ့ေသာ အခ်က္အား ေထာက္႐ႈ၍

ေရွးေရွးက အတတ္ပညာရွင္တို႕က ေစတီေတာ္ၾကီး၏ငွါပနာတိုက္သို႕ ဥမင္လိႈဏ္ေခါင္းေဖာက္လုပ္ကာ

ရန္ကုန္ျမစ္ေရကိုဝင္ေစျပီး ထိုေရအားျဖင့္ပင္စက္မ်ားကို လည္ပတ္ေစသည္မွာ မ်ားစြာျဖစ္ႏိုင္ေပသည္။

ထပ္မံ၍ ေသခ်ာေစေသာလက္ထက္မွာ ဓမၼေစတီမင္းလက္ထက္တြင္

ျပင္သစ္ (သို႕)ေပၚတူဂီ သံအဖြဲ႕(အဂၤလိပ္မဟုတ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေသခ်ာ မမွတ္မိသည့္အတြက္ေတာင္းပန္ပါရေစ) ေရာက္ရွိလာခ်ိန္တြင္

ျမန္မာတို႕က ေကာင္းစြာဧည့္ခံကာ မိမိတို႕ တတ္ကြၽမ္းထားေသာ ေလးအတတ္။ လွံအတတ္မႏွင့္ ယႏၲရားအတတ္မ်ားကို ျပသသည့္ျပပြဲေလးတရပ္ (Exhibition)လုပ္ခဲ့ေလသည္။

အမွန္မွာေတာ့ ျပပြဲသာမဟုတ္ပဲ မိမိ၏စစ္အင္အားကို ပရိယာယ္ျဖင့္ ျပသခဲ့ျခင္းသာျဖစ္ေပသည္။

ထိုျပပြဲအတြင္းတြင္ကား ဓားခုတ္လွံခုတ္စက္ရုပ္မ်ား။ လက္နက္ပုံးမ်ားကို သံအဖြဲ႕မ်ားကို မ်က္လွည့္အတတ္ႏွင့္ေရာေႏွာကာ ျပသခဲ့ေလသည္။

သို႕ေသာ္ ဟံသာဝတီ ႏိုင္ငံေတာ္ပ်က္စီး ျပီးသည့္ေနာက္တြင္ကား ဤအတတ္ပညာသည္လည္း တိမ္မျမဴပ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားရေတာ့ေလသည္။

-အခ်ဳပ္ဆိုရေသာ္ ျမန္မာတို႕၏ ယႏၲရား အတတ္ပညာသည္ ေရွးအခါက အေတာ္အတန္ထြန္းကားခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္

ယခုအခါတြင္မူ အေၾကာင္းေၾကာင္း ေၾကာင့္ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီျဖစ္ေၾကာင္းေျပာၾကားရင္းနိဂုံး ခ်ဳဎ္လိုက္ရပါသည္။ ။ ။

ကိုးကား ျမန္မာ ဝီကီ

နဂါးဗိုလ္ ထိပ္တင္ေဒြး ျပဳစုေသာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ သမိုင္း