အိမ္ျပန္လမ္း

ဖုိးေဇာ္
ႏုိ၀င္ဘာ ၃၊ ၂၀၁၂

အျပန္ Return ကုိ ဂရိဘာသာစကားမွာဆုိ Nostos လုိ႔ေခၚတယ္။ Suffering ခံစားရျခင္းကုိေတာ့ Algos လုိ႔ေခၚတယ္။ အဲဒီႏွစ္ခုေပါင္း လုိက္ေတာ့ Nostalgia အတိတ္ကုိ တမ္းတလြမ္းဆြတ္ျခင္းဆုိတဲ့စကားလုံးကုိ တမ္းတမ္းတတျပန္လုိျခင္းေၾကာင့္ ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ခံစား ရတဲ့စိတ္လုိ႔လည္း ဖြင့္ဆုိလုိ႔ရမွာေပါ့။ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့ေနရာတစ္ေနရာကုိ ျပန္ဖုိ ဆုိတာမျဖစ္ႏုိင္ေသးဘူးဆုိတဲ့အသိစိတ္ေၾကာင္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ၀မ္းနည္းစိတ္၊ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ ကုိယ့္အိမ္ကုိ လြမ္းဆြတ္တမ္းတတဲ့စိတ္၊ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ ရဲ႕အေ၀းမွာ ကုိယ့္မိသားစုရဲ႕အေ၀းမွာေရာက္ေနလုိ႔ ဘာေတြဘယ္လုိျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ မသိရလုိ႔နာက်င္ခံစားရတဲ့စိတ္၊ ငယ္ခ်စ္ဦးကုိ လြမ္းသလုုိမ်ဳိး ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့ငယ္ဘ၀ကုိတမ္း တသလိုမ်ဳိးျဖစ္ေနတဲ့စိတ္ စသည္ စသည္ျဖင့္ ကုိယ္ဘယ္ကုိပဲ ေရာက္ေနေရာက္ေန ကုိယ့္ရဲ႕ဇာတိရင္းျမစ္ကုိ ကုိယ့္အိမ္ဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္ အသိကေလးေတြ ရင္ထဲမွာ အၿမဲတမ္းသယ္ေဆာင္ထားၾကတယ္။

မိခင္အုိရဲ႕ရင္ခြင္ဆီျပန္လာတဲ့သားငယ္၊ ခ်စ္သူရင္ခြင္ဆီ ခရီးၾကမ္းျဖတ္ၿပီးျပန္လာတဲ့ လုလင္၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေ၀းကြာေနရာမွ သူ႔ရဲ႕ကြၽန္း ဆီျပန္လာတဲ့ အုိဒဆပ္၊ လႈိင္းေတြျဖတ္လုိ႔ ကုိယ့္အိမ္သုိ ့တေခါက္ျပန္လာတဲ့ ရြက္လႊင့္သူ စသည္ စသည္ျဖင့္ အိမ္ျပန္လမ္းဟာ သမုိင္းေတြ စာေပေတြ သီခ်င္းေတြ ႏွလုံးသားေတြထဲမွာ ႀကီးျမတ္တဲ့အႏုပညာတစ္ခုပါပဲ။ဥေရာပမွာ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္က်ဆုံးၿပီးေနာက္ ဂ်ဳိးဆက္ဖ္ကုိ သူ႔ရဲ႕အမ်ဳိးသမီး ဒန္းနစ္ရွ္သူက သူ႔ႏုိင္ငံခ်က္ခ္ကုိ တေခါက္ေလာက္ျပန္ဖုိ႔အၿမဲ တုိက္တြန္းေနတယ္။ အစက သူမလည္း သူနဲ႔လုိက္မလုိ႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္္လည္း သူမဆုံးပါးသြားၿပီးခါမွ ဒီစကားကုိ သူအေလးအနက္စဥ္းစားမိတယ္။ ျပန္လုိ႔ရတဲ့အခ်ိန္မျပန္တာဟာ သဘာ၀မက်၊ ခုိင္မာတဲ့အက်ိဳးအေၾကာင္းမရွိတဲ့ ေခါင္းမာမုိက္မဲမႈသက္သက္ပဲလုိ႔ တႏုိင္ငံသူ ဇနီးမယားရွိ စဥ္တုန္းကေျပာတဲ့စကားကုိနားမေထာင္ဘဲ အခုက်မွ သြားေလသူကုိလြမ္းတဲ့စိတ္ေလး တဒဂၤေျပေပ်ာက္ေလမလားဆုိၿပီး ကုိယ့္ႏုိင္ငံကုိျပန္ ဖုိ႔ စဥ္းစားေတာ့တယ္။ ၁၉၆၈ ႐ုရွားစစ္တပ္ေတြ ခ်က္ခ္ကုိ၀င္သိမ္းတုန္းက သူ႔ကုိယ္သူ တင့္ကားေတြေရွ႕ထုိးေျပးဖုိ ့အဆင္သင့္ျဖစ္ေလာက္ တဲ့အထိ ဂ်ဳိးဆက္ဖ္လည္း အျခားသူေတြလုိပဲ ေဒါသထြက္ယူၾကဳံးမရျဖစ္ရတယ္။ ႐ုရွား ေအာက္တုိဘာေတာ္လွန္ေရး ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ကုိ ႏုိင္ငံေတာ္အားလပ္ရက္ေန႔အျဖစ္သတ္မွတ္ျပီး မၾကာခင္မွာပဲ အိမ္ေထာင္ကြဲ တကုိယ္ေရတကာယသမား ဂ်ဳိးဆက္ဖ္ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့ေျမကုိ ထားျပီး ထြက္ခြာခဲ့တယ္။ အခုႏွစ္နစ္ဆယ္ၾကာမွ ေမြးရပ္ေျမ ဘုိဟီးမီးယားၿမဳိ႕ကုုိျပန္ေရာက္ေတာ့ ပထမဦးဆုံးၿမဳိ ့ရဲ႕တစ္ခုတည္းေသာသု သာန္က အေမ့ရဲ႕အုတ္ဂူဆီကုိသြားျပီးဂါရ၀ျပဳတယ္။ ကင္းကြာေနတဲ့ႏွစ္အေတာ္ၾကာၾကာမွာ ရွိေနတုန္းပဲလုိ႔သူထင္ေနခဲ့တဲ့ အသိမိတ္ေဆြ တခ်ဳိ ့ရဲ႕အုတ္ဂူေတြကုိလည္း ေေတြ ့ရတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္အစုိးရေအာက္မွာ ႏုိင္ငံျခားကုိေရးတဲ့စာေတြကုိေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ၾကားထဲကေနသိမ္းဆည္းပစ္တာေတြရွိတာေၾကာင့္ နာေရးကိစၥေတြကုိ အေၾကာင္းမၾကားတာ နားလည္ေပမယ့္ တခ်ဳိ႕အုတ္ဂူေတြဟာ ေလာေလာလတ္ လတ္ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္အတြင္းကပဲဆုံးတဲ့ မိတ္ေဆြေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ ဒီၿမိဳ႕က သူ႔ရဲ႕အသုိင္းအ၀ုိင္းေတြၾကားမွာ သူ႔ကုိေျမျမႇဳပ္လုိက္ၾကျပီလားလုိ႔ ေတာင္ စဥ္းစားမိတယ္။
အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေေလာက္္ ႏုိင္ငံျခားမွာ သူျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ဘ၀၊ ဆုံးပါးသြားတဲ့သူ႔ရဲ႕ဇနီးအေၾကာင္းေတြထက္ “စာရြက္စာတမ္း ကိစၥေတြက ေတာ့ၿပီးသြားၿပီကြ။ ဒါေပမယ့္ တုိ႔ညီအကုိအခ်င္းခ်င္းၾကား မင္းအတြက္လည္းအက်ဳိးရွိေအာင္ ညႇိႏႈိင္းၿပီးလုပ္လုိ႔ရပါတယ္ကြာ။ ေရွ႕ေနေတြ ဘာေတြ ၾကားထဲကမလုိပါဘူး” ဆုိတဲ့စကားကုိသာ အရင္စလုိ ေျပာဆုိလာတဲ့ အိမ္အေမြကိစၥေၾကာင့္ ျပန္လာတယ္လုိ႔ထင္ေနတဲ့ အကုိ လုပ္သူ၊ ကြန္ျမဴနစ္အလြန္ေခတ္အေျပာင္းအလဲမွာ ဘာေတြေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးမလဲလုိ႔သိခ်င္လုိ႔ သြားေတြ႕ခဲ့ေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရးဆုိတာ အ ေယာင္ျပပါလုိ႔ေျပာၿပီး ကုိယ္ေရးကုိယ္တာကိစၥေတြကုိသာ စိတ္၀င္တစားေျပာဆုုိၿပီး သူ႔ကုိလည္း ႏုိင္ငံျခားကျပန္လာတဲ့ တျခားသူတ ေယာက္နဲ႔ မွားေနတဲ့ တကၠသုိလ္တုန္းက အေျပာအဆုိေကာင္းတဲ့ စည္း႐ုံးေရးသမား ကြန္ျမဴနစ္အမာခံသူငယ္ခ်င္း၊ အတိတ္ကတေစၧ အေျခာက္ခံရသလုိ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွန္းမသိ ဖုန္းဆက္ၿပီးဆက္သြယ္လာတဲ့ ကြဲသြားတဲ့ဇနီးေဟာင္းရဲ႕သမီးလုပ္သူ အစရွိသူေတြနဲ႔ ရက္အနည္းငယ္ၾကာ ဘုိဟီးမီးယားမွာ အခ်ိန္ကုန္ၿပီးေနာက္ မျပန္တာ လူမုိက္မဟုတ္ဘူး၊ ျပန္လာတာသာလူမုိက္ေဟ့လုိ႔သာ သြားေလ သူဇနီးသည္ကုိ တမလြန္အထိေျပးၿပီးသာရန္ေတြ႕လုိက္ခ်င္စိတ္ေတြေပၚလာေတာ့တယ္။
ေတြ ဆုံ ့သမွ် သူေတြအားလုံး သူ႔မိန္းမအေၾကာင္းကုိုိလည္းမသိ၊ စိတ္၀င္တစားေမးျမန္းျခင္းလည္းမရွိေတာ့ ၾကာရင္ သူ႔မိန္းမအေၾကာင္းသူပါေမ့သြားခ်ည္ရဲ႕ဆုိၿပီး ဒီေဒသကေနအျမန္ျပန္ခြာခ်င္တဲ့စိတ္ေတြသာ ေပၚေနေတာ့တယ္။
အုိင္ရင္းရဲ႕ခင္ပြန္းဆုံးပါးၿပီးေနာက္ သူမရဲ႕ဘ၀ထဲကုိလက္ခံခဲ့တဲ့ ခင္ပြန္းမာတင္ရဲ႕မိတ္ေဆြတစ္ဦးလည္းျဖစ္သူ ဂါ့စတပ္ဖ္္ဟာ Prague ပ ရာ့ဂ္ၿမဳိ႕မွာ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္အနည္းငယ္ကပဲ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြစတင္လာၿပီး ပဲရစ္္နဲ႔ ပရာ့ဂ္ကုိ သြားလုိက္ျပန္လုိက္လုပ္လာတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့အ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္က မာတင့္ေနာက္ကုိ လွ်ဳိ႕၀ွက္ရဲတပ္ဖြဲ ့ေတြေျခရာခံေနၿပီဆုိတာသိတာနဲ႔ မာတင္နဲ႔အတူ ပရာ့ဂ္ကေနထြက္ေျပးဖုိ႔ဆုံးျဖတ္ခဲ့ တယ္။ အခုတခါ ဂါ့စတပ္ဖ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူမလုိ အေ၀းေရာက္ေတြအတြက္ ျပန္လည္တံခါးဖြင့္လာတဲ့ ပရာ့ဂ္ၿမဳိ့ကုိ တစ္ခါျပန္ေျခခ်ဖုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာျပန္တယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကြဲကြာေနတဲ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ျပန္ဆုံၿပီး သူ႔ရဲ႕ ႏုိင္ငံရပ္ျခားအေတြ႕အၾကဳံေတြ စြန္႔စားခန္းေတြ ကုိေ၀မွ်ဖုိ ့ပါတီအေသးေလးတစ္ခုလုပ္ဖုိ႔ စီစဥ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အၾကံဳေတြထက္ သူတုိ႔ရဲ႕အခက္အခဲေတြ၊ အရင္တုန္းက သူတုိ ့နဲ ့သူမ အတူတူ သြားခဲ့ လာခဲ့ လုပ္ခဲ့တဲ့အတိတ္က အေၾကာင္းအရာေတြကုိသာ စိတ္၀င္တစားေျပာဆုိေနၾကေတာ့ သူမရဲ႕ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ၾကာ ျပင္ သစ္ကဘ၀ ဟာဒီေနရာမွာေပ်ာက္ဆုံးလုိ႔ေနတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕စကားေတြကုိနားေထာင္ရင္း သူမရဲ႕ကုိယ္ခႏၶာေခါင္းပုိင္းနဲ႔ ေအာက္ပုိင္းကုိ ရင္ ဘတ္မပါဘဲ ခ်ဳပ္ၿပီးဆက္ေနၾကသလုိ သူမခံစားေနရတယ္။ ပရာ့ဂ္ၿမိဳ႕ကုိ သူမဘာလုိ႔ျပန္လာခ်င္တာလဲလို႔ တစ္ခါတစ္ေလျပန္စဥ္းစားၾကည့္ မိတယ္။ ထြက္သြားတုန္းက ခင္ပြန္းသည္မာတင္ရဲ႕လုံျခဳံေရးေၾကာင့္လုိ႔ဆုိေပမယ့္ တစ္စိတ္တစ္ပုိင္းကလည္း သူမကုိယ္တုိင္ သူမဘ၀ကုိလႊမ္းမုိးခ်ဳပ္ကုိင္လြန္းလွတဲ့မိခင္ရဲ႕အေ၀းကုိ ထြက္ေျပးခ်င္ေနတာေၾကာင့္လည္း ပါတယ္။
ပရာ့ဂ္ကုိျပန္ေရာက္စဥ္အတြင္း သူမ၀မ္းအနည္းဆုံးအျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ အရင္တုန္းက အခ်စ္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကုိ ျပန္ေဖာ္ဖုိ႔ႀကိဳးစား မိ တဲ့ အဲဒီေန႔ကုိပဲ။ ပဲရစ္ေလဆိပ္မွာ သူ႔ကုိေတြ ့ေတြ ့ခ်င္းသူမမွတ္မိခဲ့တယ္။ သူနဲ႔ ပထမဦးဆုံးနဲ ့ေနာက္ဆုံးေတြ႕ခဲ့တာက ပရာ့ဂ္က ဘားတစ္ ခုမွာ။ သူမရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ပါလာတဲ့သူတစ္ေယာက္။ သူဟာ သူမထက္အနည္းငယ္ၾကီးတဲ့ပုံေပါက္တယ္။ သူရဲ႕ပုံပန္းသ႑ာန္ဟာ လည္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးနဲ႔ ဆြဲေဆာင္မွုလည္းရွိတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ႔ရဲ႕မ်က္လုံးေတြဟာ တစ္ခ်ိန္လုံးသူမဆီမွာပဲရွိေနတာကုိ သူမ သတိထား မိတယ္။ အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြ အျပင္ခဏသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘားကေန၀ွက္ၿပီးယူထားတဲ့ ေဆးလိပ္ျပာခြက္ေသးေသးေလးကုိ သူမရဲ႕အိတ္ ထဲကုိထည့္ၿပီး အျပန္မွာသူ႔အိမ္ကုိလုိက္ခဲ့ဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚလာတယ္။ အဲဒီတုန္းက မာတင္နဲ ့ေစ့စပ္ထားျပီးျဖစ္လုိ႔ သူ႔ကုိၿငင္းဆုိခဲ့တယ္။ အခုသူနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ေတာ့ သူ႔ကုိဆက္သြယ္ၿပီး သူမရဲ႕ဟုိတယ္မွာ ေန႔လည္စာစားၾကတယ္။ အရင္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းေတြ၊ ခ်က္ခ္ ကေနထြက္ေျပးတဲ့အေၾကာင္း၊ ႏုိင္ငံၿခားမွာၿဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ဘ၀ေတြ၊ စာအုပ္အေၾကာင္းေတြကုိေျပာရင္း သူမအတြက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတြင္း အေကာင္းဆုံးစကား၀ုိင္းတစ္ခုျဖစ္ခဲ့တယ္။
သူမဘ၀မွာ ျဖစ္သင့္တာေတြခ်ည္းလုပ္ခဲ့တာ ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္မွေတာ့ျဖစ္ခ်င္တာကုိလုပ္မယ္လုိ႔ အဲဒီေန႔ကဆုံးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ေန႔ လည္စာစားျပီး သူမရ့ဲဟုိတယ္ခန္းထဲမွာ သူနဲ႔အတူ ကုန္ဆုံးခဲ့တယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူမနဲ႔အတူ သိမ္းဆည္းထားတဲ့သူေပးခဲ့တဲ့ေဆးလိပ္ျပာခြက္ကေလးကုိ သူ႔ကုိထုတ္ျပလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူမရင္ထဲမွာရွိေနတဲ့အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ဟာလည္း ရက္စက္စြာျပီးဆုံး သြားခဲ့တယ္။ သူဟာ အဲဒီေဆးလိပ္ျပာခြက္ေလးကုိ ဘာကုိမွမမွတ္မိေတာ့သလုိ ေငးၾကည့္ၿပီးစဥ္းစားေနတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ သူမရဲ႕ ေဘးမွာလဲေလ်ာင္းေနသူဟာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့ သူမရဲ႕ခ်စ္သူမဟုတ္ဘဲ သူတုိ႔ရဲ႕အတိတ္ကုိမမွတ္မိေတာ့တဲ့ သူစိမ္းေယာက်္ားတစ္ ေယာက္ဆုိတာကိုသူမ နားလည္လုိက္သလို သူမရဲ႕မ်က္ရည္ေတြဟာ ပါးႏွစ္ဖက္ေပၚကုိ အသြင္သြင္စီးက်လုိ႔လာတယ္။
သြားေလသူမိန္းမရဲ႕ဆႏၵေၾကာင့္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ ့ ျပန္လာခဲ့တဲ့အိမ္ျပန္ခရီးကုိ ေနာင္တအရဆုံးျဖစ္ေစတာက အဲဒီေန႔ပဲ။ ပဲရစ္ေလ ဆိပ္မွာ ႏႈတ္ဆက္လာတဲ့သူမကုိ သူမမွတ္မိေတာ့တဲ့ဲ အရင္တုန္းကမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္လုိပဲမွတ္ယူျပီး လႈိက္လႈိက္္လွဲလွဲျပန္ၿပီးႏႈတ္ဆက္ ခဲ့တယ္။
ပရာ့ဂ္မွာ သူမကဆက္သြယ္လာေတာ့လည္း သူ႔ကုိမမွတ္မိေတာ့တဲ့သူ႔အေၾကာင္း စိတ္မ၀င္စားေတာ့တဲ့လူေတြနဲ႔စာရင္ သူမနဲ႔ေတြ႔ၿပီး အ နည္းဆုံး အိမ္ျပန္အေတြ႕အၾကဳံေလးေတြ ဖလွယ္တာမွေကာင္းဦးမယ္ဆုိၿပီး သူမကုိသြားေတြ႔ခဲ့တယ္။
တကယ္လည္း ကြဲကြာေနတဲ့ညီမတစ္ေယာက္ကုိျပန္ေတြ႕ရသလုိပဲ အင္မတန္စကားေျပာလုိ႔ေကာင္းခဲ့တယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုိယ့္တုိင္းျပည္နဲ ့ေ၀းကြာေနတာနဲ႔ဆက္ႏြယ္္ျပီး Odyssey အုိဒဆီ၀တၳဳအေၾကာင္းကုိေဆြးေႏြးရာမွ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေ၀းကြာေနတဲ့ Odysseus အုိဒဆပ္နဲ႔ ခ်စ္သူအေပၚသစၥာေစာင့္သိတဲ့ Penelope ပန္နယ္လုပ္ပ္တုိ႔ျပန္လည္ဆုံေတြ႕ၾကတဲ့ညမွာ သူတို႔ရဲ႕အခ်စ္ဇာတ္လမ္းဟာပထမ ဦးဆုံးအႀကိမ္လုိ ခက္ခက္ခဲခဲျဖစ္ေနမွာပဲလုိ႔ရယ္စရာေျပာမိရာက ကြၽန္မလည္း ပန္နယ္လုပ္ပ္လုိပဲေလလုိ႔ သူမကဆုိလာေတာ့ ဘာကုိဆုိ လုိတာလည္းလုိ႔ သူလည္း အလ်င္စလုိျပန္ေမးမိတယ္။ “တစ္မ်ဳိးထင္ေနျပန္ၿပီ။ တျခားစိတ္ေနသေဘာထားေတြတူတာကုိေျပာတာပါ။ ကြၽန္မကေတာ့ ပန္နယ္လုပ္ပ္လုိ ခက္ခဲမွာမဟုတ္ပါဘူး” လုိ႔ သူမကေန ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာလာေတာ့ ဒီလုိစကားေတြကုိ ကုိယ့္ဘာသာ စကားနဲ ့ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာမၾကားရတဲ့သူတစ္ေယာက္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာအိပ္ေမာက်ေနတဲ့စိတ္ဆႏၵေတြ ၿငိမ္သက္တဲ့ျမစ္ေရေတြ ေရတံခြန္ေပၚ ကုိ ႐ုတ္တရက္ ျဖတ္ၿပီးစီးဆင္းသလို အေသာမတတ္ ႏုိင္္ျဖစ္ရေတာ့တယ္။
သူမထုတ္ျပတဲ့ေဆးလိပ္ျပာခြက္ကေလးကုိျမင္မွပဲ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုဟာ တစ္ေနရာမွာ အမွားႀကီး မွားယြင္းေနၿပီဆုိတာ နားလည္ ေတာ့တယ္။ မေမွ်ာ္လင့္တာေတြကုိပဲ ၾကဳံေတြ႕ေနရတဲ့ ဂ်ဳိးဆက္ဖ္ရဲ႕အိမ္ျပန္ခရီးမွာ တစ္ခန္းရပ္အခ်စ္ဇာတ္လမ္းအထိ တလြဲေတြသာၾကဳံ ေနရၿပီး ခါးသီးမႈေတြနဲ႔သာျပည့္ႏွက္လုိ႔ေနေတာ့တယ္။
ညအေမွာင္ကုန္လြန္ျပီးေရာင္နီသန္းခ်ိန္ ပြင့္လင္းစအေျပာင္းအလဲကာလမွာ အေ၀းကျပန္လာတဲ့သူေတြဆီမွာ ဆန္းသစ္တဲ့ပညာအေတြ႔ အၾကဳံေတြ အတုယူစရာေရျခားေျမၿခားမွာရပ္တည္ႏုိင္ဖုိ႔ ေက်ာ္လႊားခဲ့ရတဲ့အခက္အခဲေတြရဲ႕အေၾကာင္းေတြပါလာသလုိ က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြ ဆီမွာလည္း အေမွာင္ထုကို အားတင္းျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့အေတြ႕အၾကဳံေတြဟာ သူတုိ႔အေျပာျပခ်င္ဆုံး ဂႏၱ၀င္၀တၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္တယ္။ ႏွစ္ဖက္္ စိတ္၀င္စားမွုေပးႏုိင္ဖုိ ့ အျပန္အလွန္ေလးစားနားလည္မႈရႏုိင္ဖုိ႔ဆုိတာ အခ်ိန္တစ္ခုေတာ့ေပးရမည္ျဖစ္သည္။ လူေတြစုရုံး စုရုံးနဲ႔ သြားေနတဲ့ ေနာက္ကုိလိုက္ရင္း ကုိယ့္တုိင္းျပည္ကုိ ကုိယ္ျပန္ေရာက္လုိ႔ေနတယ္ဆုိတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္သင့္ပါ။ ႏုိင္ငံျခားသားေတြအလုပ္လုပ္တဲ့ဆုိင္မွာ အခ်ိန္ပုိင္းလက္ခံသလားလုိ႔ ေမးရဲ၊ ႏုိင္ငံျခားသားေတြသင္တဲ့စာသင္ခန္းမွာ ၀င္ထုိင္ရဲတဲ့သတၱိေတြရွိၿပီးမွေတာ့ ကုိယ္နဲ႔ အေရာင္အေသြးတူ တဲ့သူေတြၾကားထဲမွာ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာကုိလုပ္ဖုိ႔ ဘာကုိမ်ားစုိးရြံ႕ေနေတာ့မွာလဲ။ အိမ္ကုိမျပန္မီ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အနာဂတ္ကေလးေတာ့ ကုိယ့္ရင္ထဲမွာ ပီပီျပင္ျပင္ရည္မွန္းထားလုိ႔ရွိရင္ ပစၥဳပၸန္မွာရွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕အိမ္ျပန္လမ္းေလးဟာလည္း ပုိၿပီးခုိင္ခုိင္မာမာရွိေပလိမ့္မည္။
From Ignorance, A Novel By Milan Kundera
သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီအား ဤေနရာမွ ရယူပါသည္။

ႏုိ၀င္ဘာ ၁ ရက္ေန႔ထုတ္၊ ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၃၊ အမွတ္ ၁၁၈ တြင္လည္း ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါသည္။
http://moemaka.com/?p=28740