ပဲျပဳတ္ေရာင္းရင္းေက်ာင္းတက္တဲ့ ျမန္မာျပည္ကေလးစားဖြယ္ဥပေဒေက်ာင္းသား

New Myanmar News added 2 new photos.

ပဲျပဳတ္ေရာင္းရင္းေက်ာင္းတက္တဲ့ ျမန္မာျပည္ကေလးစားဖြယ္ဥပေဒေက်ာင္းသား(တကယ့္ေလးစားဖြယ္စိတ္ဓာတ္ပါ။ ဒီလိုမ်ိဳး ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးတတ္တဲ့ လူငယ္ေလးေတြအမ်ားႀကီးရွိလာပါေစ။ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါ)
✿▬❧▬✿▬❧▬✿▬❧▬✿▬❧▬✿
ပဲျပဳတ္သည္ ဥပေဒေက်ာင္းသား

‘‘ပဲျပဳတ္ ... နံျပား .... ပဲျပဳတ္ ... နံျပား ... အီၾကာေကြး ...’’

သံရွည္ဆြဲၿပီး က်ယ္ေလာင္ စြာ ထြက္လာသည့္ ထိုအသံက တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ေ၀လီေ၀ လင္း နံနက္ခင္းကို ၿဖိဳခြင္းလိုက္ သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕ နယ္အတြင္းက ရပ္ကြက္တစ္ခု တြင္ျဖစ္သည္။ ပဲျပဳတ္ေတာင္းကို စက္ဘီးေနာက္ကယ္ရီယာမွာတင္ လ်က္ လမ္းသြယ္ထဲကို ၀င္လာ သည့္ အမ်ိဳးသား၏ ေအာင္ျမင္လွ ေသာ အသံျဖစ္သည္။ စမ္းေခ်ာင္း တစ္၀ိုက္ ေနသူထိုင္ေတြအတြက္ ေတာ့ သူ႔အသံကို က်က္မိေနၾက ၿပီျဖစ္သည္။ သူ႔႐ုပ္သဏၭာန္က လည္း မနက္တိုင္းျမင္ေနက်မို႔ အထူးအဆန္းမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ စမ္းေခ်ာင္းဘက္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာရင္း ညအိပ္ညဥ့္ေနသြားရင္း ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ထိုပဲျပဳတ္ သည္ အမ်ိဳးသားကို ျမင္ရမည္ဆို လွ်င္ေတာ့ အံ့ၾသၾကရပါလိမ့္မည္။
ပဲျပဳတ္သည္ဆိုလွ်င္ အ၀တ္ အစား ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းႏွင့္ ပုဆိုး၊ လံု ခ်ည္ကို တိုတုိ၀တ္ ပဲျပဳတ္ေတာင္း ေခါင္းေပၚရြက္လို႔ အရပ္တကာ လွည့္ေအာ္ေရာင္းၾကရသည့္ ဖိနပ္ ပါးဘ၀သမားေတြကို ေျပးျမင္ၾက မည္ျဖစ္သည္။
သည္ပဲျပဳတ္သည္အမ်ိဳးသား မွာေတာ့ ေတြ႕ေနက် ပဲျပဳတ္သည္ တို႔၏ ပံုသဏၭာန္မ်ိဳး လံုး၀ေတြ႕ရ မည္ မဟုတ္ပါ။ ထုိလူငယ္က မီးပူ ေကာ့ေနေအာင္ တိုက္ထားသည့္ စတစ္ေကာ္လာ အျဖဴစြတ္စြတ္ အက်ႌႏွင့္အတူ အနီေရာင္ ရဲရဲ ေတာက္ေတာက္ ပုဆိုးကို တြဲဖက္ ၀တ္ဆင္ထားသည္။ ဖိနပ္က လည္း ကတီၱပါဖိနပ္။ သူ႔အသြင္ အျပင္ကို ပိိုၿပီးတည္္ၾကည္ခံ့ညား သြားေစသည္ကေတာ့ ပါဝါမ်က္မွန္ တပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကိုျမင္ရလွ်င္ ပဲျပဳတ္ေတာင္းႏွင့္ ဘယ္လိုမွ အပ္ စပ္၍မရ။ စာၾကမ္းပိုးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ႏွင့္သာ တူေနေတာ့သည္။
အမွန္လည္း ပဲျပဳတ္ေရာင္း ေနသည့္တိုင္ အသက္(၂၀)ပင္ မ ျပည့္ေသးသည့္ ေမာင္မ်ိဳးေအာင္ က ရန္ကုန္အေနာက္ပိုင္းတကၠ သိုလ္မွာ တတိယႏွစ္ (အေ၀းသင္) တက္ေနသည့္ ေက်ာင္းသားတစ္ ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။ ပဲျပဳတ္သည္ မထားမဟုတ္ဘဲ ပဲျပဳတ္သည္ ဥပေဒေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။
ေက်ာင္းတက္ရင္း ၀င္္ေငြရွာ ရသည္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္း သားဘ၀တြင္ အဆန္းမဟုတ္ပါ။ ႏိုင္ငံတကာမွာေတာ့ စားပြဲထိုး၊ ပန္းကန္ေဆး၊ ကေလးထိန္း ရရာ ၀င္လုပ္ၾကသည္။ ျမန္မာျပည္မွာ ေတာ့ အေျခခံအလုပ္ထက္ ကုမၸဏီ ၀န္ထမ္းလို အလုပ္မ်ိဳးကို ေရြးခ်ယ္တတ္ၾကသည္။
ေမာင္မ်ိဳးေအာင္တို႔ မိသားစု က ရန္ကုန္ဇာတိေတြ မဟုတ္။ မေကြးေရနံေခ်ာင္းဘက္က လာ ျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာရြာမွာ အလုပ္အကိုင္မေကာင္း၍ ဖခင္ျဖစ္သူက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚတက္ အလုပ္လုပ္ ရင္း ေနာက္ဆံုး မိသားစုလိုက္ရန္ကုန္ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့သည္။ရန္ကုန္ ေျပာင္းလာေတာ့ ေမာင္မ်ိဳးေအာင္ အသက္ (၃)ႏွစ္ပင္မျပည့္ေသး။
ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ဖခင္ ျဖစ္သူက ဂါလီနင္းသည္။ အစ္မ ေတြကလည္း အရြယ္ေရာက္ေတာ့ စက္႐ံုအလုပ္ေတြ ၀င္လုပ္ၾက သည္။ ေမာင္မ်ိဳးေအာင္ကေတာ့ အငယ္ဆံုးမို႔ ေက်ာင္းတက္သည္။ သို႔ေပမဲ့ မိသားစုက ေျပာေလာက္ ေအာင္ အဆင္ေျပတာမ်ိိဳးမဟုတ္၊ ေမာင္မ်ိဳးေအာင္ တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းစရိတ္ႏွင့္ သူလိုအပ္သည့္ စာေရးကိရိယာ အသံုးအေဆာင္ ေတြ၀ယ္ဖို႔ ေက်ာင္းပိိတ္ၿပီဆိုသည္ ႏွင့္ ရရာအလုပ္ ၀င္လုပ္သည္။ ႏြားႏို႔ဆိုင္မွာ စားပြဲထိုး၀င္လုပ္ သည္။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ပန္းကန္၀င္ေဆးသည္။ ေက်ာင္း ပိတ္ရက္တင္ အလုပ္လုပ္ရတာ အားမရေတာ့ ေက်ာင္းကျပန္သည္ ႏွင့္ ဆိုင္ေတြမွာ ၀င္လုပ္ျပန္သည္။ ရွစ္တန္းႏွစ္ကဆိုလွ်င္ က်ဴရွင္လခ မေပးႏိုင္၍ က်ဴရွင္ဖိုးရရန္ ပန္းရန္ အလုပ္ကအစ ရရာ၀င္လုပ္သည္။ မိဘႏွင့္ မိသားစုေတြက သားအ ငယ္ဆံုးေလး အလုပ္လုပ္ေနသည္ မို႔ စိတ္မေကာင္းေသာ္လည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပ လူေနမႈစားစရိတ္ေတြေၾကာင့္ မ်က္စိစံုမွိတ္ ခြင့္ျပဳၾကရသည္။
ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ က်ဴ ရွင္ဖိုးမတတ္ႏိုင္၍ အခမဲ့က်ဴရွင္ မွာတက္ရသည္။ ထိုသို႔တက္ရင္း ဆယ္တန္းကို ၂၀၁၃ မွာ ႏွစ္ခ်င္း ေပါက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ ဆယ္ တန္းေအာင္ေတာ့ ေမာင္မ်ိဳး ေအာင္ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြလို တကၠသိုလ္ေန႔ေက်ာင္း တက္ခ်င္ ေလသည္။ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲကလို သူငယ္ခ်င္းေတြ တေပ်ာ္တပါးႀကီး ျဖင့္ ျမကြၽန္းညိဳညိဳ တကၠသိုလ္ေျမ သို႔ ေမာင္မ်ိဳးေအာင္ ေျခခ်ခ်င္ေလ သည္။
သို႔ေသာ္ ဆယ္တန္းအထိ ေတာင္ အလုပ္တစ္ဖက္ ေက်ာင္း တစ္ဖက္ျဖင့္ တက္ခဲ့ရတာမို႔ တကၠ သိုလ္ေရာက္မွေတာ့ ေန႔ေက်ာင္း တက္ႏိုင္ဖို႔ လမ္းမျမင္ေတာ့။ ထို႔ အတြက္ မိဘကိုလည္း စိတ္ဆင္း ရဲမည္စိုး၍ ပူဆာမေနေတာ့။ အ ေ၀းသင္တကၠသိုလ္သာ တက္ရင္း ဥပေဒပညာ သင္ယူလိုက္ရသည္။
အေ၀းသင္တက္ရင္း သူအ လုပ္လုပ္သည္။ အေရာင္း၀န္ထမ္း တို႔ ဘာတို႔ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ အတြက္ အဆင္မေျပ။ တျခားသူ ငယ္ခ်င္းေတြလို လစာအတန္အ သင့္ရသည့္လုပ္ငန္းမ်ိဳး ေမာင္မ်ိဳး ေအာင္ မရရွိခဲ့။ တစ္လတစ္လ ေငြေလး ေလး၊ ငါးေသာင္းရဖို႔ ေန ကုန္ေနခန္း အလုပ္လုပ္ရသည္။ ေပးရသည့္အခ်ိန္ႏွင့္ ရသည့္ေငြ ေၾကး ဘယ္လိုမွမတန္။ ထို႔အ တြက္ သူ ၀န္ထမ္းလုပ္ရတာ မ ေပ်ာ္ေတာ့။ သူေက်ာင္းတက္ရင္း ဘာလုပ္ရမည္လဲ စဥ္းစားသည္။
ေမာင္မ်ိဳးေအာင္တို႔ မိသားစု ေနသည့္ လႈိင္ၿမိဳ႕နယ္(၁)ရပ္ကြက္ ေဇယ်သိဒၶိ(၃)လမ္းထဲမွာ ေမာင္ မ်ိဳးေအာင္တို႔လို အညာက တက္ လာသူေတြ အမ်ားစုေနထိုင္ၾက သည္။
ထိုသူေတြထဲမွာ ပဲျပဳတ္ ေရာင္းၿပီး အသက္ေမြးသည့္သူ ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိသည္။ ေမာင္မ်ိဳးေအာင္က ထိုပဲျပဳတ္ သည္ေတြႏွင့္ ခင္မင္ေနေတာ့ ဘယ္ေလာက္ျမတ္သလဲ တီးေခါက္ၾကည့္သည္။ ေမာင္မ်ိဳးေအာင္ မ်က္လံုးျပဴးသြားရသည္။ ပဲျပဳတ္ေရာင္း၍ ရသည့္၀င္ေငြက ေမာင္မ်ိဳးေအာင္တို႔ သူမ်ားဆီမွာ သြားလုပ္ရသည့္ အလုပ္ထက္ ႏွစ္ဆနီးပါး ပိုမ်ားေနေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေမာင္မ်ိဳးေအာင္ အေသအခ်ာစဥ္းစားသည္။ ငါ သူ မ်ားေတြလို ပံုမွန္လခစား၀န္ထမ္း ၀င္လုပ္မလား၊ ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္အ လုပ္ ပဲျပဳတ္ပဲ လည္ေရာင္းရမလား ႏႈိင္းယွဥ္ေတြးေတာသည္။ ပဲျပဳတ္ ေရာင္းမည္ဆိုလွ်င္ သူမ်ားဆီမွာ ေနကုန္ေနခန္း သြားေနစရာလို။ မနက္တစ္ပိုင္း နာရီပိုင္းေလာက္ ေရာင္း႐ံုျဖင့္ ၀န္ထမ္းအလုပ္ထက္ ၀င္ေငြပိုရမည္။ ဒါဆို ပဲျပဳတ္ေရာင္းမည္လား။
ေမာင္မ်ိဳးေအာင္က ငယ္ငယ္တုန္းက အလုပ္မ်ိဳးစံု မရွက္မ ေၾကာက္၀င္လုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း လူ ပ်ိဳလည္းျဖစ္လာျပန္ ႐ုပ္ရွည္က ေလးကလည္း သနားကမားေလး ျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ ပဲျပဳတ္ထြက္္ ေရာင္းဖို႔ ရွက္ေနခဲ့ေလသည္။ သို႔ ေသာ္ ေက်ာင္းဖြင့္လွ်င္ ေက်ာင္း စရိတ္က ကုန္ဦးမည္။ ေနာက္ၿပီး ရြယ္တူလူငယ္ေတြ ၀တ္သလုိ စား သလို ေမာင္မ်ိဳးေအာင္လည္း ေန ခ်င္သည္။ အဆင္မေျပသည့္ မိဘ ကိုလည္း အပူမကပ္ရက္။ ေနာက္ ဆံုးေတာ့ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ခ်ၾကည့္မယ္ ကြာဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားေပး ရင္း ‘‘အေမ ကြၽန္ေတာ္ ပဲျပဳတ္ ေရာင္းမယ္’’ဟု ေျပာခ်လိုက္ေတာ့ သည္။
ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြက ေမာင္မ်ိဳးေအာင္ ပဲျပဳတ္ေရာင္း မည္ဆိုေတာ့ ‘‘မင္း ပဲျပဳတ္ေအာ္ တတ္လို႔လား’’ဟု စၾကသည္။ စမ္း ေအာ္ၾကည့္ပါလားဟုလည္း ထရိန္နင္ ဆင္းခိုင္းၾကသည္။ ေမာင္ မ်ိဳးေအာင္ကေတာ့ သူတို႔ ေအာ္ခိုင္းေပမယ့္ မေအာ္ရဲ၊ တကယ္ေရာင္းေတာ့မည္ဆိုခါမွ ျဖစ္ ေအာင္ေအာ္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားသည္။
စေရာင္းတဲ့ေန႔က စားေတာ္ ပဲတစ္ပိႆာ စျပဳတ္သည္။ပဲျပဳတ္ အျပင္ တျခားပဲျပဳတ္သည္ေတြ ေရာင္းသလို နံျပား၊အီၾကာေကြးပါ တြဲေရာင္္းသည္။ နံျပား၊ အီၾကာ ေကြးကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ကေန ေဖာက္သည္ျပန္ယူေရာင္းရသည္။
ပဲျပဳတ္ေတာင္းကို ပခံုးေပၚ ထမ္းတင္ရင္း ေမာင္မ်ိဳးေအာင္ ပဲ ျပဳတ္ေရာင္းထြက္သည္။ ပဲျပဳတ္ စေရာင္းၿပီမို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတြ႕သြားမွာလည္း စိုးတာေၾကာင့္ ေနသည့္ လႈိင္ၿမိဳ႕နယ္ထဲ မေရာင္း ဘဲ ၾကည့္ျမင္တိုင္ဘက္ ဘတ္စ္ ကားစီးကာ သြားေရာင္းသည္။ စေရာင္းခါစမို႔ ပဲျပဳတ္ဟု ေအာ္ သည့္အသံက တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖင့္ ထြက္လာသည္။ ရက္သတၱ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာမွ ပဲျပဳတ္ ေအာ္သံ အထာက်သည္။ ေအာ္ တာပင္ အထာမက်႐ံုမက ေစ်း ေရာင္းရသည္ကလည္း ထင္ထား သေလာက္ မေရာင္းရေသး။အမ်ား စုက ပဲျပဳတ္ကို ကိုယ္၀ယ္ေနက် အသည္ထံမွ ၀ယ္ၾကသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ပဲျပဳတ္သည္လက္သစ္ေလး ေမာင္မ်ိဳးေအာင္ ၀ါရင့္ ပဲျပဳတ္သည္ေတြၾကားမွာေတာ့ ၀င္တိုး၍မလြယ္ခဲ့။ ပဲျပဳတ္ေရာင္းမကုန္ခဲ့သည့္ ရက္ေတြကိုလည္း ေမာင္မ်ိဳးေအာင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရ သည္။
ပဲျပဳတ္က ေႏြရာသီေက်ာင္း ပိတ္ရက္ေတြမွာေတာ့ လံုး၀ေရာင္း မေကာင္း။ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္မွသာ ကေလးေက်ာင္း ထမင္းခ်ိဳင့္ထဲ ပဲ ျပဳတ္ ထည့္ေပးရသူေတြ ရွိတာ ေၾကာင့္ ပဲျပဳတ္က ေရာင္းေကာင္း သည္။ တစ္ခါတေလ ရန္ကုန္မိုး က ႐ုတ္တရက္ သဲႀကီးမဲႀကီး ရြာ ခ်လိုက္လွ်င္လည္း ေအာ္ေရာင္း ၍ မရေတာ့သျဖင့္ ပဲျပဳတ္က မ ေရာင္းရ။ ထိုအခါမ်ိဳးဆိုလွ်င္ေတာ့ ေမာင္မ်ိဳးေအာင္ ေသေလာက္ ေအာင္ စိတ္ညစ္ေလသည္။
ထိုသို႔ ပဲျပဳတ္ေရာင္းေကာင္း မည့္ေနရာကို လုိက္ရွာရင္း ရွာရင္း စမ္းေခ်ာင္းဘက္ ေရာက္လာခဲ့ သည္။ တျဖည္းျဖည္း စမ္းေခ်ာင္း မွာ ေမာင္မ်ိဳးေအာင္ ေဖာက္သည္ ေတြ ရလာခဲ့သည္။ သံုးလေလာက္ ၾကာေတာ့ စုထားသည့္ေငြျဖင့္ တစ္ပတ္ရစ္ ဂ်ပန္စက္ဘီးေလး တစ္စီး ၀ယ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ စက္ဘီး ၀ယ္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ေမာင္မ်ိဳး ေအာင္ မနက္ပိုင္း စားေတာ္ပဲ ေရာင္း႐ံုတင္အားမရေတာ့ဘဲ ေန႔ ခင္းဘက္ ပဲကတၱီပါျပဳတ္ပါ လည္ ေရာင္းေလေတာ့သည္။
ပဲျပဳတ္စေရာင္းခါစတုန္းကေတာ့ ရွက္ရြံ႕ခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ေရာင္းေနက်ျဖစ္လာေတာ့ ေမာင္မ်ိဳးေအာင္ ရွက္ရြံ႕၊ေၾကာက္ ရြံ႕တာမ်ိဳးမရွိေတာ့။ ကိုယ့္ေက်ာင္း စရိတ္အတြက္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ သမၼာအာဇီ၀က်က် ေငြရွာသည္။ မိသားစုႏွင့္ ကိုယ့္ေနာင္ေရးအ တြက္ ပဲျပဳတ္ေရာင္းရေငြျဖင့္ စု ေဆာင္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာကို မွ ရွက္ေၾကာက္ေနရန္မလိုေတာ့ ဟု ထင္ျမင္လာခဲ့သည္။ နံနက္ ၅ နာရီခန္႔ဆိုလွ်င္ ေမာင္မ်ိဳးေအာင္ နားၾကပ္ကေလးျဖင့္ သီခ်င္းနား ေထာင္ကာ ပဲျပဳတ္ေရာင္းစထြက္ ပါၿပီ။ ရသည့္သီခ်င္း လိုက္ဆိုရင္း ျဖင့္ ပဲျပဳတ္သည္ေလး လမ္းေပၚ ေရာက္ပါၿပီ။
တခ်ိဳ႕က ေမာင္မ်ိဳးေအာင္ ပံုစံျဖင့္ ပဲျပဳတ္ေရာင္းသည္ဆို ေတာ့ မယံုၾက။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ပဲ ျပဳတ္ေရာင္းေနတယ္သာ ဆိုတယ္ မင္းသားက်ေနတာပဲဟု စေနာက္ ၾကသည္။ ေမာင္မ်ိဳးေအာင္က လည္း ေစ်းေရာင္းထြက္သည့္အခါ ပုဆိုးလံုခ်ည္ျဖင့္သာထြက္သည္။ ေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္ ေရာင္းမည္ဆို လွ်င္ မယဥ္ေက်းရာက်မည္ကို စိုး ရိမ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး သပ္ သပ္ရပ္ရပ္ အ၀တ္အစားေတြကို ပဲျပဳတ္သည္ႏွင့္မလိုက္ဖက္စြာ တ မင္စတိုင္ထုတ္ ၀တ္ဆင္ျခင္းမ်ိဳးမ ဟုတ္...။
ေစ်းေရာင္းအၿပီး က်ဴရွင္ တန္းသြားရမွာမ်ိဳးဆိုလွ်င္ အ၀တ္ အစား လဲခ်ိန္မရေတာ့၍ က်ဴရွင္သြားမည့္ အ၀တ္အစားသာ တစ္ခါတည္း တန္း၀တ္ခဲ့တာမ်ိဳးလည္းရွိသည္။ ထို႔အတြက္ ေမာင္မ်ိဳးေအာင္က ေအာက္က ေယာပုဆိုး၊ အေပၚက စတစ္ေကာ္လာအက်ႌျဖင့္ ပဲျပဳတ္လည္ေရာင္းရသည့္အ ခါမ်ိဳးေတြလည္းရွိသည္။
ေမာင္မ်ိဳးေအာင္သည္ တ ျခားလူငယ္ေတြလို ေခတ္ေပၚအ ၀တ္အစားေတြ ၀တ္ခ်င္ပါ၏။ သူ အႀကိဳက္ဆံုး မင္းသားျဖစ္သည့္ ေအာင္ရဲလင္းလို ဖက္ရွင္လန္း လန္းေတြ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေပၚ တင္ ၾကည့္ခ်င္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ အ၀တ္ အစားေစ်းႏႈန္းေတြက ေသာင္းခ်ီ ရွိေနတာမို႔ ၀ယ္၀တ္ဖို႔အဆင္မေျပ ႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေစ်းသက္သာ သည့္ လံုခ်ည္ေလးေတြ၊ စတစ္ ေကာ္လာေလးေတြ၊ တိုင္းရင္း သား၀တ္စံုေလးေတြသာ ၀ယ္၀တ္ရပါ၏။
ေမာင္မ်ိဳးေအာင္ကေတာ့ သူ မရွက္မေၾကာက္ ပဲျပဳတ္လည္ ေရာင္း၍ ရလာသည့္ ပိုက္ဆံေတြ ကို အလဟႆသံုးမပစ္ရက္။ အ တတ္ႏိုင္ဆံုး ၿခိဳးၿခံေခြၽတာကာ ပိုက္ဆံစုသည္္။ မိသားစုေနာင္ေရး အတြက္ သံုးစြဲရန္ မိဘဆီအပ္ သည္။
ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး အိမ္ ငွားဘ၀ျဖင့္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရ သည့္ ေမာင္မ်ိဳးေအာင္တို႔မိသားစု အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္ဘ၀ ေရာက္ရန္ရည္ရြယ္ထားေလသည္။
မၾကာမီေတာ့ ေမာင္မ်ိဳး ေအာင္ တတိယႏွစ္ အေ၀းသင္စာေမးပြဲကို ေျဖဆိုရဦးမည္ျဖစ္ သည္။ အေ၀းသင္ေက်ာင္းတက္ ရက္နီးၿပီမို႔ ပဲျပဳတ္ကို မနက္ခင္း ပိုင္းသာ ေရာင္းေနသည္။ စာေမး ပြဲၿပီးလွ်င္ေတာ့ ေန႔ခင္းပါ ပံုမွန္ အတိုင္း ျပန္ေရာင္းမည္။ ေနာက္ ၿပီး စာေမးပြဲၿပီးလွ်င္ ပဲျပဳတ္ေရာင္း ရင္း ရသည့္အခ်ိန္တြင္ LCCI တို႔၊ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းတို႔၊ အဂၤလိပ္ စကားေျပာသင္တန္းတို႔ပါ တက္ ေရာက္မည္ဟု သူေတြးထားသည္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ ကိုရီးယားသြား အလုပ္လုပ္ရန္လည္း ေမာင္မ်ိဳး ေအာင္ ရည္မွန္းထားသည္။
မည္သူမဆို ကူညီသည္ျဖစ္ ေစ ×××မည္သူမဆို မကူညီသည္ ျဖစ္ေစ×××ကိုယ္ထူကိုယ္ထကိုယ့္ ဘ၀အေျခအေန××× ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးမွ ကိုယ္သာသခင္ျဖစ္ ေပ××× ၀န္ထမ္း ××× ရႊင္လန္း ××× ပန္းတိုင္ကို အေရာက္ ေလွ်ာက္ႏိုင္ဖို႔ေလ ××× လုလင္ ငယ္ေသြး အားမာန္ေမြးရမေလ ××× (လုလင္ငယ္ေသြး၊ ေရး- ထီလာစစ္သူ)
စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြ တစ္ပံု တစ္ပင္ျဖင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း သားပဲျပဳတ္သည္ကေလး ေမာင္ မ်ိဳးေအာင္ စမ္းေခ်ာင္းကရပ္ကြက္ ေတြထဲ ပဲျပဳတ္လည္ေရာင္းေနပါ ဦးမည္။ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ မေရာက္ေသးခင္ အထိေတာ့ ေမာင္မ်ိဳးေအာင္ ပဲျပဳတ္ေတာင္း တစ္ေတာင္းျဖင့္ စက္ဘီးလည္ နင္းရပါဦးမည္။ သို႔ေသာ္ စေရာင္း ခါစတုန္းကလိုေတာ့ ရွက္ရြံ႕မ ေတာ့။
ေမာင္မ်ိဳးေအာင္ အသံထည္ ထည္၀ါ၀ါ အားမာန္အျပည့္ျဖင့္ ‘ပဲျပဳတ္နံျပား.... ပဲျပဳတ္နံျပား အီၾကာေကြး’ ဟစ္ေအာ္လိုက္သံက ျမင့္မားလွသည့္ တိုက္တာမ်ားအၾကား ပဲ့တင္ထပ္၍ သြားပါေတာ့ သည္။
စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ ေစ်းဝယ္သူတစ္ဦးအား ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္စြာ ေစ်းေရာင္းေနေသာ ဥပေဒေက်ာင္းသား ေမာင္မ်ိဳးေအာင္ကုိေတြ႕ရစဥ္
လမ္းတကာလွည့္လည္၍ ပဲျပဳတ္၊ နံျပားႏွင့္ အီၾကာေကြးတို႔ကုိ ေရာင္းခ်ေနေသာ ေမာင္မ်ိဳးေအာင္
ဓာတ္ပံု - ညီညီေဇာ္
Credit-7Day News Journal
❣❄❦ပိုးေလး(NMN)❄❦❣