“သားဘယ္အခ်ိန္အိမ္ျပန္မွာလဲ?”

HZ Zane

 

အေမတကယ္အိုလာပါၿပီ… ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို လူကိုခၽြဲၿပီကပ္လာတယ္…
သူ႔ဆီဖုန္းဆက္လိုက္တဲ့အခ်ိန္တိုင္း “သားဘယ္အခ်ိန္အိမ္ျပန္မွာလဲ?” ဆိုတာကို အၿမဲတေဆ ေမးေနတတ္တယ္…
“ခရီးေ၀တာကို ေဘးဖယ္ထားပါဦး… အိမ္ေရာက္ဖို႔အတြက္ဆို ကား ၃ ဆင့္စီးရတယ္… ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ ပင္ပန္းၿပီးရႈပ္ေနလွပါၿပီ… သား ကိုယ္ခြဲလိုက္လို႔လဲမရ… ဘယ္ကအခ်ိန္နဲ႔အိမ္ကိုျပန္ရမွာလဲ ေမေမရယ္...?”
အေမ့နား ကေကာင္းေကာင္းမၾကားရေတာ့ဘူး… က်ေနာ္ အၾကာႀကီးရွင္းျပေနေပမဲ့လဲ သူက ဒီေမးခြန္းကိုဘဲ ဆက္ေမးတယ္… “သား ဘယ္ေတာ့ျပန္လာႏိုင္မွာလဲ?”
ဒီလိုထပ္ခါထပ္ခါေမးေတာ့ က်ေနာ္လဲ စိတ္မရွည္လာေတာ့ဘူး… ဖုန္းထဲမွာ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ သူ႔ကိုေအာ္ေျပာမိတယ္… သူေနာက္ဆံုးသေဘာေပါက္ၿပီးဖုန္းကိုခ်လိုက္တယ္… 

ေနာက္ရက္ေတြမွာဘဲ သူ ဒီေမးခြန္းေတြဘဲထပ္ေမးလာတယ္… အသံကေတာ့ မေရာင့္မရဲနဲ႔ေမးေနရသလိုမ်ိဳးဘဲ… မေက်နပ္တဲ့ ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို ေမးရင္လဲ အလကားျဖစ္မွာဘဲ ဆိုတာကို သိရက္နဲ႔ မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ ေမးေနျပန္တယ္…
က်ေနာ္လဲ စိတ္ေပ်ာ့သြားေတာ့ “အင္း…” ခနဲျဖစ္သြားတယ္… သူ က်ေနာ္စိတ္မညစ္ဘူးဆိုတာကို သိလိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းေပ်ာ္သြားတယ္… သူ စၿပီး တစ္ခုခ်င္း စိတ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္နဲ႔ေျပာျပေနေတာ့တာဘဲ… “ၿခံထဲက သလဲသီးေတြ ပန္းပြင့္ၿပီ… သေဘၤာသီးေတြလဲ မွည့္ေတာ့မယ္… သားျပန္လာခဲ့ေလ…”
က်ေနာ္လဲ အားနာနာနဲ႔ဘဲ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္… “အခုတေလာ အလုပ္ေတြ ဒီေလာက္ရႈပ္ေနတာ… ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ခြင့္ယူလို႔ရမွာလဲ…”
သူအေလာတႀကီးနဲ႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္… “သား… ေမေမ့မွာ ကင္ဆာရွိေနၿပီလို႔ေျပာလိုက္… ႏွစ္၀က္ေလာက္ဘဲ အသက္ရွင္ရေတာ့မွာ လို႔ေျပာလိုက္… ”
က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္းဘဲ သူ႔ကို မေျပာေကာင္းမဆိုေကာင္းေတြကို ေလွ်ာက္ေျပာမေနပါနဲ႔ဆိုတဲ့ အျပစ္တင္တဲ့ေလသံနဲ႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သူကလဲ ဟီးဟီးဆိုၿပီး ရယ္ပါေလေရာ…
ငယ္ငယ္တုန္းက မွတ္မိပါေသးတယ္… ေလေတြတိုက္ မိုးေတြရြာတဲ့ေန႔ေတြမွာ ေက်ာင္းမသြားခ်င္တိုင္း သားဗိုက္ေအာင့္ေနတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ဟန္ေဆာင္တာကို အေမက ခ်က္ခ်င္းသိတယ္… အဲတုန္းက အဆူေတာင္ခံရေသးတယ္…
အခု အသက္ႀကီးလာေတာ့ သားသမီးေတြကိုေတာင္ လိမ္ေျပာခိုင္းေနၿပီ…
က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္လဲတိုတယ္… ရယ္လဲ ရယ္ခ်င္တယ္…
ဒီလိုမ်ိဳးေမးခြန္းေတြ ထပ္ခါထပ္ခါ ေမးလာေတာ့ က်ေနာ္လဲ ထပ္ၿပီး မျငင္းရက္ေတာ့ဘူး… သူ႔ကို ေနာက္လကုန္က်ရင္ျပန္လာမယ္လို႔ ကတိေပးလိုက္တယ္… သူေပ်ာ္လြန္းလို႔ အေပ်ာ္လံုးေတာင္ဆို႔တယ္…

ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုျဖစ္လဲ မသိပါဘူး… လုပ္လို႔ကို မၿပီးႏိုင္တဲ့ အလုပ္ကိစၥေတြကလဲ ၿပီးကို မၿပီးႏိုင္ေတာ့ဘူး…
ရွိသမွ်ကိစၥေတြကလဲ အိမ္ျပန္ရမွာထက္ကို ပိုၿပီးအေရးႀကီးေနတယ္… ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိမ္မျပန္ႏိုင္ခဲ့ဘူး…
ဖုန္းဆက္ၿပီး အေမ့ကိုေျပာေတာ့… အေမ့မွာ ဖုန္းေျပာဖို႔ေတာင္ အားမရွိေတာ့တဲ့ပံုဘဲ… က်ေနာ္ စိတ္မလံုမလဲ ျဖစ္ေနၿပီး အေမ့ကို ေမးလိုက္တယ္… “ေမေမ စိတ္ဆိုးသြားလားဟင္?”
အေမ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းၾကားလိုက္ပါၿပီ… သူ အေလာတႀကီးနဲ႔ျပန္ေျပာလိုက္တယ္… “အေမ စိတ္မဆိုးပါဘူး သားရယ္… သား အလုပ္ေတြမ်ားေနမွန္းသိတယ္…”

ဒါေပမဲ့ သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး… သူဖုန္းဆက္ၿပီး ျပန္လာဖို႔ကို ထပ္ေလာေနျပန္တယ္…
သူေျပာတယ္… “သရက္သီးေတြလဲ မွည့္ၿပီ… စပ်စ္သီးေတြလဲ သီးၿပီ… အျမန္ျပန္လာပါေတာ့…”
က်ေနာ္က ျပန္ေျပာလိုက္တယ္… “အို အေမကလဲ… ဒါေတြက ဒီမွာ၀ယ္စားလဲရပါတယ္…”
အေမ စိတ္ေကာက္သြားတယ္… က်ေနာ္ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ သူ႔ကို ျပန္ေခ်ာ့ရတယ္… “ဒါေပမဲ့ ေရာင္းတဲ့ဟာေတြက ပိုးသတ္ေဆးေတြ ဓာတ္ေျမၾသဇာေတြနဲ႔… ေမေမ စိုက္တာေလာက္ေတာ့ ဘယ္ေကာင္းပမလဲ…” ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေမလဲ ေပ်ာ္ၿပီးရယ္ထြက္လာတယ္…

စေနေန႔က ရာသီဥတုက ေတာ္ေတာ္ေလးကိုပူတယ္… အျပင္ေတာင္မထြက္ခ်င္ဘူး… အိမ္ေအာက္ထပ္ကို ခဏဆင္းၿပီး ပစၥည္းသြား၀ယ္ေတာ့ ပူအိုက္လြန္းတဲ့ ေႏြေခါင္ေခါင္ လမ္းမမွာ ေမေမရဲ႕ အရိပ္အေယာင္ကို ေတြ႔လုိက္ရတယ္… သူကားေပၚကေန ဆင္းဆင္းခ်င္း ပံုစံဘဲ… လက္မွာက ျခင္းေတာင္းခ်ိတ္ထားတယ္… ေက်ာမွာကလဲ အထုတ္ႀကီးတစ္ထုတ္ပိုးထားေသးတယ္… သူခါးကုန္းထားၿပီးေတာ့ ဘယ္ေရွာင္လိုက္ ညာေရွာင္လိုက္နဲ႔… သူမ်ားသူ႔ပစၥည္းေတြထိမိမွာကို စိုးရိမ္ေနပံုဘဲ… ၾကပ္ပိတ္ေနတဲ့ လူေတာထဲမွာ သူေျခတစ္လမ္းခ်င္းေလွ်ာက္ေနတာ သူေတာ္ေတာ္ေလးအားစိုက္ထုတ္ေနရတယ္… က်ေနာ္သူ႔ကို ေအာ္ေခၚလိုက္တယ္… သူ ေလာေလာနဲ႔ ေခၽြးေတျြပည့္ေနတဲ့သူ႕မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၿပီး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လိုက္ရွာေနတယ္… က်ေနာ္ သူ႕ေရွ႕ကိုေလွ်ာက္လာတာျမင္ေတာ့ အံ့ၾသ ေပ်ာ္ေနၿပီး စကားေတာင္ ေျပာမထြက္ေတာ့ဘူး…

အိမ္ေရာက္တာနဲ႔သူ ၿပံဳးေပ်ာ္ေနတယ္… ေတာင္းထဲကေန အသီးေတြထုတ္ေပးေတာ့ သူ႔လက္မွာ အစိမ္းေရာင္အေၾကာေတြေထာင္လို႔… လက္ေခ်ာင္းေတြမွာလဲ ပလာစတာေတြ ပတ္ထားေသးတယ္… အေမက ၿပံဳးၿပီး က်ေနာ့ကိုေျပာတယ္… “ေရာ့ စားေလ…ျမန္ျမန္စား… ဒါက ငါေသခ်ာေရြးထားတယ္… ”
ခရီးေ၀း သိပ္မထြက္တဲ့ အေမဟာ က်ေနာ့ စကားတစ္ခြန္းတည္းနဲ႔ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္ၿပီးလာခဲ့တယ္… သူ စီးတဲ့ ကားကလဲ အဲကြန္းမဖြင့္တဲ့ ရိုးရိုးေစ်းသက္သာတဲ့ကား… ကားေပၚမွာက ပူကပူ ၾကပ္ကၾကပ္နဲ႔ ဒီ သရက္သီးေတြ စပ်စ္သီးေတြ လံုး၀ အနာအဆာမရွိေအာင္သယ္ခဲ့တယ္… သူ ဒီခရီးတေလွ်ာက္လံုး ဘယ္လို လာခဲ့သလဲဆိုတာကို က်ေနာ္ပံုေဖာ္လို႔မရဘူး… က်ေနာ္သိတာက ဒီကမာၻမွာ အေမရွိတဲ့ေနရာမွာ ထူးဆန္းမႈဆိုတာရွိတတ္စၿမဲ… သူ က်ေနာ့ဆီမွာ ၃ရက္ဘဲေနတယ္… သူေျပာတယ္… က်ေနာ္ အလုပ္အရမ္းပင္ပန္းတယ္… မနက္ေစာေစာထ ညေနာက္က်မွျပန္ရတယ္… သူကလဲ ဘာမွ မကူညီႏိုင္ဘူး… မီိးဖိုခန္းထဲက စက္ေတြကိုလဲ မထိရဲဘူး… ပ်က္မွာစိုးလို႔တဲ့… သူတစ္ေယာက္တည္း လက္မွတ္မွာၿပီး ဒီလိုဘဲ တိတ္တိတ္ေလး တစ္ေယာက္တည္းျပန္သြားတယ္…

ျပန္သြားတာ တစ္ပတ္ဘဲရွိေသးတယ္… ေမေမက က်ေနာ့ကို သတိရျပန္ၿပီတဲ့… အိမ္ျပန္ဖို႔ကို ျပန္ေျပာေနၿပီ…က်ေနာ္ “ေမေမရယ္… စိတ္နည္းနည္းရွည္ၿပီး ေစာင့္ေပးပါဦးေနာ္… ”
ေနာက္ေန႔မွာ အေဒၚဆီကေနဖုန္းရတယ္… “မင္းအေမ ေနမေကာင္းဘူး… အျမန္ျပန္လာခဲ့…”
က်ေနာ္ေခါင္းခ်က္ခ်င္းထူပူသြားတယ္… ကားဂိတ္ကို အျမန္သြားၿပီး ရရာကားနဲ႔ လိုက္ခဲ့လိုက္တယ္…
တစ္လမ္းလံုး အေမ့အတြက္ဆုေတာင္းေပးခဲ့တယ္… အေမ ဘာမွမျဖစ္ပါေစနဲ႔… အေမ က်ေနာ့ကို လိမ္တာဘဲျဖစ္ပါေစ… သူ ပြစိပြစိေျပာတာကို နားေထာင္ပါ့မယ္… သူ ခ်က္သမွ်ဟင္းေတြကို ကုန္ေအာင္စားပါ့မယ္… အခ်ိန္ယူၿပီး သူဆီခဏခဏျပန္ပါ့မယ္…
ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္သေဘာေပါက္လိုက္တယ္… အသက္၈၀ရွိေနေပမဲ့လဲ အေမဆိုတာ အၿမဲတမ္းလိုအပ္ေနတာဘဲ… ကားက ရြာထိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ အေမက ေျပးၿပီး က်ေနာ့ကို လာဖက္တယ္… မ်က္ႏွာကေတာ့ ၿပံဳးေပ်ာ္ေနလို႔… က်ေနာ္ကလဲ သူ႔ကို ဖက္ၿပီး ငိုလဲငိုခ်င္ ရယ္လဲရယ္ခ်င္ျဖစ္ေနတယ္… “ေျပာမေကာင္း ဆိုမေကာင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေနမေကာင္းဘူးလို႔ ေလွ်ာက္မေျပာရဘူးေလ…” အေမ အေျပာခံရေပမဲ့လဲ သူေပ်ာ္ေနတာဘဲ… သူ က်ေနာ့္ကို ေတြခ်င္ျမင္ခ်င္တာ တစ္ခုဘဲရွိတယ္…
အေမ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနတယ္… ထမင္းစား စားပြဲတစ္ခုလံုး က်ေနာ္ ႀကိဳက္တဲ့ဟင္းေတြဘဲ… သူ က်ေနာ္ ခ်ီးမြန္းမွာကို ေစာင့္ေနတယ္…
က်ေနာ္ကလဲ အားမနာတမ္း ေ၀ဖန္ေတာ့တာဘဲ… ပဲနပ္က ၿပဲေနၿပီ… ခ်ဥ္ရည္ဟင္းက ခ်ဥ္လြန္းတယ္… အသုပ္စံုက ငန္လြန္းတယ္… အေမ့ အၿပံဳးက ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္သြားတယ္… က်ေနာ္ကေတာ့စိတ္ထဲမွာ ႀကိတ္ရယ္ေနတယ္… က်ေနာ္သိတတယ္… စားေကာင္းတယ္လို႔ေျပာလိုက္လို႔ကေတာ့ မကုန္ကုန္ေအာင္ အတင္းစားခိုင္းေတာ့မွာ… ဒါေၾကာင့္လဲ က်ေနာ့ကို ေကၽြးထားတာ ၀၀ဖီးဖီးျဖစ္ေနၿပီး ဘယ္လိုမွ ျပန္ခ်လို႔မရေတာ့ဘူး...

က်ေနာ္ အေမ့ကို ထမင္းဟင္း ခ်က္ေကၽြးတယ္… သူနဲ႔စကားေျပာတယ္… ေမေမ က်ေနာ့ကို အၾကာႀကီး ေငးၾကည့္ေနတယ္… မ်က္၀န္းအစံုက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ အလွ်ံအပယ္ပါဘဲ… က်ေနာ္ ဘာေျပာေျပာ သူ ပါးစပ္အေဟာင္းသားေလးနဲ႔ေျပာသမွ် နားေထာင္ေနတယ္… ေန႔ခင္းတေရးအိပ္တာေတာင္ က်ေနာ့ေဘးမွာ ေနၿပီး ၿပံဳးေနတယ္… က်ေနာ္က သူ႔ကို ေျပာလိုက္တယ္… “သားကို ဒီေလာက္ခ်စ္ရင္ ၿမိဳ႕ကို လိုက္ေျပာင္းေနပါလား… ” သူက ၿမိဳ႕မွာေနေနက်မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ေနသားမက်ဘူးတဲ့…
ဘယ္နရက္မွာ မရွိလုိက္ပါဘူး… က်ေနာ္ျပန္ရေတာ့မယ္… ေမေမက က်ေနာ့ကို ေနာက္တစ္ရက္ေလာက္ထပ္ေနဖို႔ ပူဆာတယ္… သူေျပာတယ္… မနက္ကတည္းက လူႀကံဳနဲ႔ ဟင္းေတြမွာလိုက္ၿပီတဲ့… စားေကာင္းေသာက္ေကာင္းေတြကိုသူကိုယ္တိုင္ခ်က္ေကၽြးၿပီး က်ေနာ္ အားရပါးရစားမွ သူေက်နပ္တတ္တယ္…
က်ေနာ္လဲ အေဒၚအိမ္ကို သြားႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ သူ ေသေသခ်ာခ်ာ စီမံထားတဲ့ ဟင္းေတြ စားပြဲေပၚေရာက္လာပါၿပီ… က်ေနာ္ အံ့ၾသသြားတယ္… ငါးမွာ အေၾကးခြံေတြမေျပာင္ဘူး… ၾကက္သားမွာလဲ ၾကက္ေမြးေတြ ရွိေနေသးတယ္… မႈိကန္စြန္းမွာလဲ ဆံပင္ေတြေတြ႔ရတယ္… ဘယ္ဟင္းေတြဘဲျဖစ္ေနပါေစ… စားရမွာကို တြန္႔ေနမိတယ္… အရင္တုန္းက အသန္႔အရမ္းႀကိဳက္တဲ့ ေမေမဟာ အသက္ႀကီးလာေတာ့ ဒီလိုျဖစ္သြားၿပီလား… က်ေနာ္ မစားခ်င္စားခ်င္ျဖစ္ေနတာကို သူလဲျမင္ေရာ ေနာက္ဆံုးအေလွ်ာ့ေပးလိုက္တယ္… သူ က်ေနာ့ကို ကားဂိတ္လိုက္ပို႔တယ္… မိုးအရမ္း ေမွာင္ေနၿပီ… ေမေမက က်ေနာ့လက္ကို ၿမဲၿမဲဆုပ္လို႔…သူေျပာတယ္… “ဒီေတာလမ္းက မင္းေလွ်ာက္ေနက်မဟုတ္ဘူး… ”
သူက်ေနာ့ကို ကားေပၚအထိလိုက္ပို႔တယ္… ဟိုမွာလိုက္ ဒီမွာလိုက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး ကားထြက္ေတာ့မွဘဲ ကားေပၚကဆင္းေတာ့တယ္… ဒါေတာင္အက်ၤီစက ကားတံခါးနဲ႔ ညပ္မိၿပီး လဲေတာ့မလို႔ဘဲ… က်ေနာ္လဲ တံေတြးေတြသီးကုန္းတယ္… ျပတင္းေပါက္ကေနဘဲ ေအာ္ၿပီး ေျပာလုိက္တယ္… “ေမေမ … ေမေမ… သတိထားေနာ္…” သူေကာင္းေကာင္းမၾကားဘူး… ကားကို ေျပးလိုက္ရင္း က်ေနာ့ကို ေအာ္ေျပာေနတယ္… “ေမေမ စိတ္မဆိုးဘူး… သားအလုပ္ေတြမ်ားမွန္းသိတယ္…”

ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ေမေမ ေက်နပ္သြားပံုရတယ္… အိမ္ကို ျပန္ဖို႔ ထပ္မေလာေတာ့ဘူး…
ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြကိုဘဲေျပာေတာ့တယ္… အိမ္မွာ ႏြားေလးေမြးတဲ့အေၾကာင္း… ေနာက္ႏွစ္မိုးဦးမွာ ပန္းေတြ အမ်ားႀကီးစိုက္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း… နားေထာင္ရင္းနားေထာင္ရင္းနဲ႔ ရင္ထဲမွာ ေႏြးေထြးေစတယ္ဗ်ာ…

ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေရာက္ေတာ့ အေဒၚဆီကေန ဖုန္းရျပန္တယ္… သူေျပာတယ္… “မင္းအေမ ေနမေကာင္းဘူး… အျမန္ျပန္လာခဲ့… ” က်ေနာ္ ဘယ္ယံုပမလဲ… ဟိုတစ္ေန႔ကမွ အေမနဲ႔ဖုန္းေျပာထားတာ… သူ႔ကို စိတ္မပူပါနဲ႔တဲ့…
အေဒၚက က်ေနာ့ကို အတင္းေျပာေတာ့ က်ေနာ္လဲ မယံုတစ္၀က္ယံုတစ္၀က္နဲ႔ အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္… ေမေမႀကိဳက္တဲ့ ကိတ္မုန္႔လဲ၀ယ္လုိက္ေသးတယ္…ရြာထိပ္ေရာက္ေတာ့ လည္ပင္းဆန္႔ၿပီး ေမေမ့ကို ရွာေနေပမဲ့လဲ မေတြ႕ခဲ့ဘူး… ေမေမ က်ေနာ့ကိုလာမႀကိဳဘူး… ရင္ထဲမွာ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေဒၚက က်ေနာ့ကိုေျပာတယ္…က်ေနာ္နဲ႔ ဖုန္းေျပာတဲ့ေန႔ကတည္းက အေမမရွိေတာ့ပါဘူးတဲ့… သူ လူ႔ဘ၀ကေနထြက္သြားတာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါဘဲ… လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက သူ႔မွာ ကင္ဆာရွိေနၿပီဆိုတာသိလိုက္ရတယ္… သူဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာျပဘူး… ပံုမွန္လိုဘဲ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ သူမ်က္လံုး ထာ၀ရပိတ္သြားတဲ့ အခ်ိန္အထိပါဘဲ… သူ႔ေနာင္ေရးကိစၥေတြအတြက္လဲ ေသခ်ာစီစဥ္သြားတယ္…
အေဒၚက်ေနာ့ကို ေျပာျပတယ္… ေမေမ့မွာ မ်က္လံုးကင္ဆာရေနတာၾကာၿပီ… သူ ပစၥည္းေတြကို မနည္းအားစိုက္ၿပီးၾကည့္ရတယ္… က်ေနာ္ သူႀကိဳက္တဲ့ကိတ္မုန္႔ကို လက္ထဲမွာ ၿမဲၿမဲဆုပ္ထားတာ က်ေနာ့ရဲ႕ ႏွလံုးသားကို လူတစ္ေယာက္ တူးယူသြားသလိုခံစားရတယ္… ေမေမဟာ သူ က်န္တဲ့ရက္ေတြ သိပ္မရွိေတာ့လို႔ က်ေနာ့ကို ခဏခဏ ဖုန္းဆက္ေခၚေနတာပါလား… သူ က်ေနာ့ကို ထပ္ၿပီး မ်ားမ်ားေတြ႔ခ်င္လို႔… က်ေနာ္နဲ႔ ထပ္ၿပီး စကားေတြ မ်ားမ်ားေျပာခ်င္လို႔…
က်ေနာ္ မစားဘဲ ထားခဲ့တဲ့ဟင္းေတြဟာ သူ မ်က္လံုးေကာင္းေကာင္းမျမင္ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခ်က္ျပဳတ္ထားတာပါ… က်ေနာ္ဘာလို႔ ဒီေလာက္ထိ ေပါ့ဆရတာလဲ… က်ေနာ္သြားတဲ့ေန႔က သူတစ္ေယာက္တည္းလမ္းေလွ်ာက္ျပန္တာ လမ္းမွာ ဘယ္ႏွႀကိမ္လဲခဲ့သလဲ… က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မသိႏိုင္ေတာ့ဘူး…ေမေမ… လူ႔ဘ၀ရဲ႕ေနာက္ဆံုးခ်ိန္ေရာက္ေနတာေတာင္မွ ၿခံမွာ ဇြန္ပန္းေတြပြင့္ေနၿပီ…ပဲေတာင့္ရွည္ေတြ သီးေနတာ သားငယ္ငယ္တုန္းက ခူးေဆာ့ခဲ့လိုမ်ိဳးဆိုတာေတြ…
ေမေမက ေႏြးေထြးမႈေတြကို ထားရစ္ခဲ့ၿပီး… လူ႔ဘ၀ကေန တိတ္တိတ္ေလးထြက္သြားပါၿပီ…
က်ေနာ္သိတယ္… ဒီေလာကမွာ က်ေနာ့္ကို ေဒါသမထြက္တတ္တဲ့သူဒီတစ္ေယာက္ဘဲရွိတယ္… က်ေနာ့္ကို အၿမဲေစာင့္ေနမဲ့သူ ဒီတစ္ေယာက္ဘဲရွိတယ္…ဒီလိုမ်ိဳး က်ေနာ့ကို ခ်စ္ခဲ့လို႔လဲ က်ေနာ္က ေမ့ေမ့ကို ေစာင့္ခိုင္းရက္တာေပါ့… ဒါေပမဲ့ ေမေမ… က်ေနာ္ တကယ္ဘဲ ဒီေလာက္ထိ အလုပ္မ်ားသလား?

စာဖတ္သူေတြေကာ္ သတိထားမိၾကလား…
အကယ္၍မိဘရွိေနေသးတယ္ဆိုရင္ ဆံုးေအာင္အထိ ဆက္ၾကည့္ေပးပါ…သူတို႔န႔႔ဲအတူေနသည္ျဖစ္ေစ… မေနသည္ျဖစ္ေစ…
အကယ္၍တစ္ေန႔ေန႔မွာ… ေမေမရဲ႕မီးဖိုခန္းဟာ အရင္ကလို မသန္႔ရွင္းေနေတ့ာဘူး ဆိုတာ သတိထားမိရင္…
အကယ္၍တစ္ေန႔ေန႔မွာ… အိမ္က အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြဟာ ေဆးတာမေျပာင္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ သတိထားမိရင္ …
အကယ္၍တစ္ေန႔ေန႔မွာ… မင္းေမေမရဲ႕ဒယ္အိုးေယာက္မေတြ မေတာက္ေျပာင္ေနေတာ့ဘူး ဆိုတာ သတိထားမိရင္ …
အကယ္၍တစ္ေန႔ေန႔မွာ… မင္းေဖေဖရဲ႕ ၿခံထဲမွာ ေပါင္းပင္းေတြနဲ႔ျပည့္ေနတယ္ ဆိုတာ သတိထားမိရင္ …
အကယ္၍တစ္ေန႔ေန႔မွာ…အိမ္ထဲက ၾကမ္းခင္းေတြမွာ ဖုန္ေတြနဲ႔ျပည့္ေနတယ္ ဆိုတာ သတိထားမိရင္ …
အကယ္၍တစ္ေန႔ေန႔မွာ… ေမေမခ်က္တဲ့ဟင္းေတြက ငန္လြန္း စားရခက္လြန္းတယ္ ဆိုတာ သတိထားမိရင္ …
အကယ္၍တစ္ေန႔ေန႔မွာ… ေဖေဖေမေမဟာ မီးခလုတ္ပိတ္ဖို႔ေမ့ေနတယ္ ဆိုတာ သတိထားမိရင္ …
အကယ္၍တစ္ေန႔ေန႔မွာ… သူတို႔ရဲ႕ အက်င့္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ အက်င့္မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ သတိထားမိရင္…
အကယ္၍တစ္ေန႔ေန႔မွာ… ေဖေဖေမေမဟာ ၾကြပ္ဆပ္တဲ့ သစ္သီးေတြကို မႀကဳိက္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ သတိထားမိရင္…
အကယ္၍တစ္ေန႔ေန႔မွာ… ေဖေဖေမေမဟာ ဆန္ျပဳတ္စားရတာကိုဘဲ ပိုႀကိဳက္လာတာမ်ိဳး ဆိုတာ သတိထားမိရင္…
အကယ္၍တစ္ေန႔ေန႔မွာ… သူတို႔လမ္းျဖတ္ကူးဖို႔ကို အရမ္းတုန္႔ေႏွးလာတာမ်ိဳး ဆိုတာ သတိထားမိရင္…
အကယ္၍တစ္ေန႔ေန႔မွာ… သူတို႔ ထမင္းစားတိုင္း ေခ်ာင္းအရမ္းဆိုးေနတာမ်ိဳး ဆိုတာ သတိထားမိရင္ (အေအးမိေခ်ာင္းဆိုးတယ္လို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔… မ်ိဳခ်တဲ့ အာရံုေၾကာေတြ အသက္ႀကီးလာလို႔ ခ်ိဳ႕ယြင္းတဲ့လကၡဏာပါ)
အကယ္၍တစ္ေန႔ေန႔မွာ… သူတို႔ အျပင္ထြက္ရတာကို မႀကိဳက္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ သတိထားမိရင္…

အကယ္၍ဒီလိုတစ္ေန႔ရွိခဲ့ရင္… ခင္ဗ်ားတို႔ကို သတိေပးရမွာက ခင္ဗ်ားတို႔ ေဖေဖေမေမ အသက္ႀကီးေနၿပီ… အဂၤါေတြ စၿပီး ယိုယြင္းေနၿပီ… အျခားသူေတြရဲ႕ျပဳစုမႈလိုအပ္လာၿပီ… သူတို႔ကို အၿမဲ ဂရုစိုက္ဖို႔… အၿမဲသြားၾကည့္ဖို႔…လိုအပ္ပါတယ္… ဘယ္ေတာ့ခါမွ ပစ္မထားပါနဲ႔…
လူတိုင္းဟာအိုတတ္စၿမဲပါဘဲ… မိဘေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ထက္အိုတာျမန္တယ္… က်ေနာ္တို႔ဟာ ေနရာခ်င္းလဲၿပီး စဥ္းစားေပးသင့္တယ္… ဒါမွလဲ စိတ္ရွည္လာမယ္… ဒါမွလဲ မေက်နပ္စရာေတြရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါ…
မိဘေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ သားသမီးလုပ္သူေတြကလဲ သတိထားသင့္တယ္… သူတို႕ ဆီး၀မ္းမထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး… တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြေကာင္းေကာင္းမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး… အခန္းမွာ အနံ႔နံေနၿပီ… သူတို႔ အနံ႔ရခ်င္မွရပါလိမ့္မယ္… အနံ႕ခံအာရံုမေကာင္းေတာ့ဘူး…သူတို႔ကို နံ႔တယ္လို႔ အျပစ္မတင္ပါနဲ႔… သားသမီးလုပ္သူက အလိုက္တသိနဲ႔ သူတို႔ သိကၡာမထိေအာင္ ရွင္းေပးဖို႔လိုပါလိမ့္မယ္…
သူတို႔ ေရမခ်ိဳးႏိုင္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ယူၿပီးေရပတ္တိုက္ေပးတာမ်ိဳး… က်ေနာ္တို႔ အစားေကာင္းစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔အတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့ ပမာဏ… စားရလြယ္ကူမဲ့အစားမ်ိဳး လုပ္ေပးဖို႔လိုအပ္ပါလိမ့္မယ္…
က်ေနာ္တို႔ ေမြးထြက္လာကတည္းက ႏို႕တိုက္ အႏွီးလဲေပးတာေတြ… ဖ်ားနာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မအိပ္မနားျပဳစုေပးခဲ့တာေတြ… အေျခခံ ယဥ္ေက်းမႈေတြသင္ေပးတာေတြ… ေက်ာင္းတတ္ဖို႔… ေပ်ာ္ပါးစားေသာက္ႏိုင္ဖို႔ ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့တာေတြ… စိတ္ပူ ဂရုစိုက္မႈေတြဟာ တစ္ခ်ိန္မွ မရပ္နားခဲ့ပါဘူး… အကယ္၍ တစ္ေန႔ေန႔မွာ သူတို႔ မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ေနရာခ်င္းလဲၿပီး မစဥ္းစားေပးသင့္ဘူးလားဗ်ာ…
အကယ္၍ ဒီစာေလးကိုဖတ္ၿပီးရင္ ခင္ဗ်ားတို႔မွ်ေ၀ေပးျခင္းအားျဖင့္ ဒီအေၾကာင္းအရာေလးေတြကို လူမ်ားမ်ားဆီေရာက္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ေမတၱာျဖန္႔ေပးရာေရာက္ပါတယ္… ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ မွ်ေ၀ေပးလိုက္တဲ့ အလုပ္ေလးေသးေသးေလးဟာ လူအိုေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ အလင္းေရာင္ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္… က်ေနာ္တို႔လဲ ေနာင္တခ်ိန္မွာ လူအိုျဖစ္လာၾကမွာပါ…

Zane
မွ်ေ၀ေပးတာလဲေမတၱာတစ္ခုပါ 
Wanna find out more? Follow me @