့ၿခင္မေလးရဲ့ လက္ခုပ္သံ

အဂၤလိပ္စကားေျပာ သင္တန္းဆင္းပြဲတစ္ခုတြင္ ျဖစ္သည္။

အဂၤလိပ္စကားေျပာ သင္တန္း တက္ျကတယ္ဆိုေတာ့ တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္ျမင္ျပီးသူေတြ၊ လက္ရွိ တကၠသိုလ္အသီးသီးမွာ တက္ေနသူေတြ မ်ားပါသည္။ အသက္အရြယ္က ၁၆-၁၇-၁၈။ တကယ့္ကို လွတပတ နုနုနယ္နယ္ေလးေတြပါ။

အဲဒီ သင္တန္းဆင္းပြဲမွာ သင္တန္းအုပ္ခ်ဳပ္သူ ဆရာက ကေလးေတြ အတြက္ က်န္းမာေရး ပညာေပးဖို့ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ကို ဖိတ္ထားသည္။ ျပီးေတာ့ က်ြန္ေတာ့ကို လည္း စကားေျပာေစခ်င္သတဲ့။

နားေထာင္တဲ့ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေပါင္း (၁၀၀)နီးပါးေလာက္ရွိမည္။ ထိုင္ေနျကတာကလည္းျကည့္ဦး။ ေယာက္်ားေလး သတ္သတ္၊ မိန္းကေလးသတ္သတ္မဟုတ္။

ထိုင္ခ်င္သလိုထိုင္ခြင့္ရွိသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ကိုယ့္စံုတြံဲနွင့္ ကိုယ္ထိုင္ေနျကတဲ့ပံုပဲ။ စကားေျပာခန္းမကလည္း အဲယားကြန္းဖြင့္ထားေပးသည္။ ထင္သေလာက္ျကီး မေအးပါ။

ဦးစြာပထမ သင္တန္းအုပ္ခ်ဳပ္သူ စကားေျပာသည္။ ျပီးေနာက္ ဆရာ၀န္က HIV,AIDS အေျကာင္း၊ အသည္းေရာင္အသား၀ါ (B)ပိုး၊ (C)ပိုးအေျကာင္းေျပာေလေတာ့သည္။

“ခုဆိုရင္ ကူးစက္ေရာဂါဆိုတာ ကိုယ္ဆင္ျခင္တတ္ရင္ ေျကာက္စရာမလိုဘူး။ မင္းတို့ ပညာတတ္ေတြပဲ၊ နားလည္မွာပါ”

ဆရာ၀န္က HIV ေရာဂါအေျကာင္းကို အက်ယ္တ၀င့္ ရွင္းျပေလေတာ့ သည္။ ေဆးထိုးအပ္က ကူးတယ္။ ေသြးက ကူးတ.ယ္။ သုတ္ပိုး ကူးတယ္ ကြန္ဒံုး အစရွိသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။

နားေထာင္ေနျကတဲ့ ကေလးေတြက စိတ္မ၀င္စားဘူးဗ်။ ဆရာ၀န္က အေျပာမေကာင္းလို့ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဆရာ၀န္က ေတာ္ေတာ္အေျပာေကာင္းသည္။ ဒါေပမယ့္ သူတို့က သိျပီးသားပါ၊ ဒါေလးမ်ားဆိုတဲ ့ အမူအရာနဲ့ နားေထာင္ေနျကသည္။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကဆိုရင္ ေနျကာေစ့ကို အခြံႏႊာျပီး သူ့ေကာင္ေလး ကို ခြံေက်ြးေနသည္။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကဆိုရင္ သူ့ေကာင္မေလးအတြက္ ပီေကကို အခြံႏႊာေပးေနသည္။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ဆိုရင္ သူရဲ့ လက္သည္းလွလွေလးေတြေပၚက ဒီဇိုင္းလွလွေလးေတြက္ု သူ့ေကာင္ေလးအားျပေနသည္။ ေနာက္ထပ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က လိေမၼာ္သီးကို အခြဲႏႊာ သည္။ အေပၚရွိ အမ်င္အျဖဴေလးမ်ားကို ဖယ္သည္။ ျပီးေနာက္ လိေမၼာ္သီးကို ႏႊာသည္။ အေစ့ ထုတ္သည္။ ျပီးမွ သူ့ေကာင္မေလးကို ေက်ြးသည္။ ကြ်န္ေတာ့ မ်က္စိထဲတြင္ အျမင္မေတာ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ေတာ္ေတာ္ခံစားေနရသည္။

ညာဖက္ေထာင့္ရွိ ေက်ာင္းသူတစ္စုက Mp3ကို နားျကပ္တပ္ျပီး သီးခ်င္းနားေထာင္ေနျကသည္။ ေကာင္ေလးတစ္ခ်ိဳ့ ကြမ္းစားေနရင္း ထထျပီး ကြမ္းေထြးေေလသည္။ တစ္ခ်ိဳ့ေကာင္ေလးေတြက ပါလာသည့္ စာအုပ္ကို ထုတ္ျပီးဖတ္ေနျကသည္။ ထို့သို့ စိတ္ထဲတြင္ ခံစားေနရသည့္အထဲ ျခင္တစ္ေကာင္က က်ြန္ေတာ္၏ ေျခဖမိုးကို လာ၍ကိုက္သည္။ အဲယားကြန္းအခန္းျဖစ္ျပီး ျခင္၇ွိရတယ္လို့ဗ်ာ။ ျခင္ကိုက္တယ္ဆိုေတာ့ ေျခဖမိုးက ယားေတာ့တာေပါ့။ ကုန္းကုန္းကြကြ ျဖင့္ လူေရွ့သူေရွ့တြင္ က်ြန္ေတာ္က ကုတ္လိုက္သည္။

ကြ်န္ေတာ့မ်က္လံဳးက ေရွ့ဆံုးခံုတန္းသို့ ေရာက္သြားျပန္သည္။ ေရွ့ဆံဳးခံုတြင္ ထိုင္ေနေသာ စံုတြဲက အဆိုးဆံဳးျဖစ္သည္။ သူ့ေကာင္မေလးရဲ့ ဆံပင္ကို ေကာင္ေလးက လက္ျဖင့္ သပ္ေပးေနသည္။ ေကာင္မေလးကလည္း ေကာင္ေလးရဲ့ ပခံဳးကို မွီထားသည္။ မ်က္လံုးကို မွိတ္ထားသည္။

စကားေျပာေနေသာ ဆရာ၀န္က တက္တက္ျကြျကြေျပာသည္။ ေဆးပညာရွု့ေထာင့္မွ ေျပာသည္။

“ဆရာ ေျပာဦးမယ္။ ဒါကေတာ့ မွတ္တမ္းအရေျပာတာေနာ္၊ ဘယ္သူဘယ္၀ါရယ္လို့ မဆိုလိုဘူး။ ဆရာ့ဆီကို ေသြးလာစစ္တဲ့ လူေတြထဲက ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြရဲ့ ေသြးကို ဆရာစစ္ျကည့္တယ္။ သူတို့က ေသြးအမ်ိဳးအစားကို လာျပီး စစ္ေဆးတာ။ ဆရာက HIVပိုးရွိ၊မရွိ သိခ်င္လို့ ကိုယ့္ကုန္က်စရိတ္နဲ့ ကိုယ္ စစ္ျကည့္တာ။ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ အေယာက္ ၅၀ မွာ ၁ ေယာက္ေလာက္ HIV positive ျဖစ္ေနတာ ေတြ့ရတယ္။ဒါဟာ စိုးရိမ္စရာ အေျခအေနပဲ။ အေပၚယံျကည့္ရံုနဲ့ ပိုးရွိမရွိ မသိနိုင္ဘူး။ ”

ေဟာေနေျပာေနသူက တာ၀န္ေက်သည္။ နားေထာင္ေနသူေေတြက ဂရုမစိုက္ျက။ ဆရာ၀န္ကေတာ့ သူေျပာစရာရွိတာကို တာ၀န္ေက်ေက် ေျပာျပီးသြားျပီ။ က်ြန္ေတာ့ အလွည့္။

နာရီကို ငံု့ျကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၁နာရီထိုးျပီ။ နားေထာင္ေနသူမ်ားက ျပန္ခ်င္သည့္ မ်က္လံဳးမ်ားျဖင့္ က်ြန္ေတာ့ကို ျကည့္ျကသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ၁၅ မိနစ္သာ ေျပာမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

“ဆရာကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား မေျပာလိုဘူး။ လိုရင္းပဲ ေျပာမယ္။ ဒီေန့ ေခတ္ကို IT ေခတ္လို့ ဆိုျကတယ္။ Information Technology ေပါ့။ မင္းတို့ သိပါတယ္ အင္တာနက္တို့ ေဖ့ဘုတ္တို့ ဆိုတာ မင္းတို့ ကြ်မ္းက်င္ျပီးသားပါ။ chatting ဆိုတဲ့ အာလာပသလႅာပအလုပ္မ်ိဳးေတာ့ မင္းတို့ ေန့စဥ္ လုပ္ေနတာပါ။ မင္းတို့အရြယ.္က လွတယ္၊ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ ေပ်ာ္စရာလညး္ေကာင္းတ.ယ။္ ”

စကားေျပာရင္း အကဲခတ္လိုက္သည္။ မည္သူမ်ွ ကြ်န္ေတာ့ကို စိတ္မ၀င္စားျကပါ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ က်ြန္ေတာ့လက္ကိုလာျပီးကိုက္လုိက္ေသာ ျခင္ေကာင္ကို သတိရျပီး ျခင္ေကာင္ေပၚ အေျခခံသည့္ ပံုျပင္ဆန္ဆန္ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ ခ်က္ခ်င္းဖန္တီး လိုက္သည္။

“ပံုျပင္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးကြ၊ ပံုျပင္ဆန္ဆန္ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ေျပာျပမယ္”

ပုံျပင္ဆိုလို့ အားလံုးေခါင္းေထာင္လာျကသည္။

“တစ္ခါတုန္းကပိုးေလာက္လမ္းေလးတစ္ေကာင္ ရွိတ.ယ္။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ျခင္ေကာင္ေလးျဖစ္ သြားတာေပ့ါ။ ျခင္ေကာင္ေတာင္ ျခင္ေကာင္မေလးဗ်။ ျခင္ေကာင္ျဖစ္ကာစဆိုေတာ့ အေတာင္တ၀ီ၀ီျဖန့္ျပီး ေပ်ာ္တယ္ ပ်ံတယ္။ တစ္ေန့ေတာ့ အဲဒီ ျခင္မေလးက အခ်ိန္တန္တဲ့ အထိ အိမ္ျပန္မလာဘူးတဲ့။ ျခင္ ေမေမျကီးခမ်ာ သူ့သမီးေလး ျပန္မလာေတာ့ နတ္အုနး္တိုင္ကို ယပ္ခတ္သတဲ့ ”

အားလံုးက “၀ါးခနဲ” ရယ္လိုုက္ျကသည္။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ဒီေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြ ငါ့လက္နည္းနည္းပါလာျပီဟု က်ြန္ေတာ္သိလုိက္သည္။

“မရယ္ျကနဲ့ကြ၊ ျခင္မွာလည္း နတ္အုန္းတိုင္ ရွိနိုင္တာေပါ့။ ျခင္ေမေမျကီးက ပါးစပ္ကေနျပီး ပြတ္တြတ္ပြတ္တြတ္ ရြတ္တယ္၊ ဖတ္တယ္၊ ငါထင္တယ္။ ငါ့သမီးေလး အႏၱရာယ္ ကင္းပါေစ၊ ေဘးရွင္းပါေစလို့ ေျပာေနတာပဲျဖစ္မယ္”

ထိုအခ်ိန္တြင္ ေရွ့ဆံုးခံုမွ အကဲဆံုးစံုတြဲ၏ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္မေလးက က်ြန္ေတာ့ကို မ်က္ေစာင္းထိုးေလေတာ့သည္။

“ေအးကြ၊ ေတာ္ေတာ္ေလး အခ်ိန္လြန္မွ သူ့သမီး “ျခင္မေလး” ျပန္လာတယ္။ ျပန္လာလာခ်င္း သူ့အေမကို “ျခင္မေလး”က ဒီလို ေျပာတယ္။ ေမေမေရ ေမေမေရ၊ လူေတြကေလ သမီးကို ျမင္ရင္ လက္ခုပ္ေတြတီးတီးျပီး ျကိုျကတယ္၊ တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ့ သိလားေမေမ။ သမီး သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ၊ ေနာက္ေန့လည္း လူေတြရွိတဲ့ ဆီ သမီးသြားဦးမယ္။ သူ့စကားကိုလည္း ျကားေရာ သူ့အေမက စိုးရိမ္သြားတယ္။ မ်က္လံဳးျပဴးသြားတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီလိုေျပာတယ.္။

“ဟဲ့ သမီးရဲ့ ၊ အဲဒါ နင့္ကို လက္ခုပ္တီးျပီး ျကိုတာမဟုတ္ဘူး နင့္ကို လက္၀ါးနဲ့ ရိုက္ေနတာဟဲ့၊ အမိုက္မရဲ့”

ထိုအခ်ိန္တြင္ နားေထာင္ေနေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူတခ်ိဳ့ လက္ခုပ္ျကေလသည္။

“ေအး .... ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ “ျခင္မေလး” ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ သမီး တခ်ိဳ့ သိထားသင့္တယ္။ ဆရာေရွ့က ဆရာ၀န္ျကီးကေတာ့ ေဆးပညာရွုေထာင့္ကေနျပီးေတာ့ ေျပာသင့္တာေတြကို ေျပာျပီးသြားျပီ။ ဆရာကေတာ့ စာေပရွုေထာင့္ကေနေျပာတယ္။ ေျသာ္...လက္ေတြ ့စမ္းသပ္ခ်က္တစ္ခု ဆရာလုပ္ဖို့ စိတ္ကူးထားတယ္”

လက္ေတြ့စမ္းသပ္ခ်က္လို့ ေျပာလိုက္လို့ အားလံုးက စိုးရြံသြားျကေတာ့သည္။

“ဘာလဲ ေျကာက္သြားျကတာလား ဒီလိုကြ...”

ကြ်န္ေတာ္ ေျပာေျပာဆိုဆို ပရိသတ္ထဲကို ဆင္းလိုက္သည္ ။ ေရွ့ဆံုးခံုတြင္ ထိုင္ေနေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားထံမွ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းစီကို ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္းလိုက္သည္။ အားလံုးက အလိုက္တသိ ေပးျကသည္။ ကြ်န္ေတာ့ လက္ထဲတြင္ ေဘာပင္ ၁၀ေခ်ာင္း ၁၅ေခ်ာင္းခန့္ပါလာသည္။

“ဆရာ့လက္ထဲမွာ ေဘာပင္ေတြ ေတြ့လား။ တစ္ေခ်ာင္းကို တစ္ရာ၊ တစ္ရာ့ငါးဆယ္၊ နွစ္ရာေလာက္ပဲ တန္မယ္ထင္တယ္။ သိပ္လည္း ေစ်းမျကီးဘးူေနာ္။ ေျပာရဦးမယ္၊ ဒီေဘာပင္ေတြက တစ္ခါသံုးကြ၊ မင္ကုန္ရင္ လည္း မင္ျပန္မထည့္ဘူး။ ေပ်ာက္သြားရင္လည္း ဘယ္သူမွ မနွေျမာဘူး။ ေဘာပင္ေပ်ာက္လို့ ငိုတဲ့သူ ငါျဖင့္ မေတြ့ဘူးေပါင္”

ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအားလံုး ကြ်န္ေတာ့ကို စိတ္၀င္စားေနျကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာလုပ္မလဲေပါ့။

“ေဟာဒီမယ္ .... ေတြ့လား၊ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္း”

ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းကို ေထာင္ျပလိုက္သည္။

”ဒီတစ္ခါသံုး ေဘာပင္ကို လြင့္ပစ္တယ္ကြာ”

ကြ်န္ေတာ္နွင့္ အနီးဆံဳးတြင္ရွိေသာ ျပတင္းေပါက္မွေနျပီး ေဘာပင္မ်ားကို တစ္ေခ်ာင္းျပီး တစ္ေခ်ာင္း က်ြန္ေတာ္ လြင့္ပစ္လိုက္သည္။ လြင့္ပစ္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ ပါးစပ္က ေျပာသည္။

“တန္ဖိုးမရွိတဲ့ တစ္ခါသံုးေဘာပင္ေတြ၊ သြားကြာ...သြားကြာ...။ တစ္ရာ...နွစ္ရာေလာက္တန္တဲ့ တစ္ခါသံုးေဘာပင္ေတြ သြားကြာ...သြားကြာ။

ကြ်န္ေတာ္၏္ အမူအရာကို ျကည့္ျပီး အားလံုးက ရယ္သည္။

“ေအး...ငါေျပာခ်င္တာ အဲဒါပဲ။ ဒီမယ္ ကေလးတို့ မွတ္ထားျက။ မင္းတို့ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ဟာ တစ္ခါသံုး ေဘာပင္မဟုတ္ဘူးကြ။ တန္ဖိုးရွိတယ္။ အျကိမ္ျကီမ္သံုးရမယ့္ ပစၥည္းဆိုရင္ တန္ဖိုးထားရတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ငံု့ျကည့္စမ္း။ အဲဒါဟာ တစ္ခါသံုးပစၥည္းေတြလား။ ရိုင္းတယ္လို့ေတာ့ မထင္နဲ့ ေဟ့၊ အျကိမ္ျကိမ္အခါခါ သံုးရမယ့္ ပစၥည္းကို တစ္ခါသံုးေဘာပင္ေလာက္ပဲ တန္ဖိုးထားျကေတာ့မလို့လား။ ဒီမယ္မွတ္ထား၊ မင္းတို့ဟာ တန္ဖိုးရွိတယ္။ မင္းအတြက္လည္း တန္ဖိုးရွိတယ္။ မင္းမိသားစု အတြက္လည္း တန္ဖိုးရွိတယ္။ အနာဂတ္တိုင္းျပည္အတြက္လည္း တန္ဖိုးရွိတယ္။ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ကိုယ္ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္၊ ကိုယ့္ရဲ့ပစၥည္း ကို တစ္ခါသံုးေဘာပင္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးထားမိျကရဲ့လား.။ ဘယ္နွျကိမ္သံုးရမယ့္ ပစၥည္းလဲဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေတြးျကည့္။ လူျကီးေတြကို ေမးျကည့္။ တန္ဖိုးရွိေအာင္ေနတတ္မွ တန္ဖိုးဆိုတာရွိတယ္။ ငါေျပာတာမယံုရင္ေနျက။ ဒီမယ္ကြ၊“ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံ...ျကာနီကန္” ပဲေဟ့။ “ကိုယ့္စားရိတ္ ကိုယ္စား...ေရေ၀းသြား” ပဲေဟ့။ “ေျဗာင္ကျမင္း...ေတာင္အင္း” က ျကိုေနတယ္။“ေလွ်ာက္ကျမင္း ...ေျမာက္အင္းနဲ့ ေတြ့မယ္” ။ အခုေတာ့ကြာ ကိုယ့္ခနၶ ာကိုယ္ကို တစ္ခါသံုးမ်ား မွတ္ေနျကလား၊ အံ့ျသပါ့ကြာ။

အားလံုးက “ျကာနီကန္၊ေရေ၀း၊ေတာင္အင္း၊ေျမာက္အင္း” ဟူေသာ သခၤ်ုိဳင္းကုန္းမ်ားကို ကာရန္နေဘျဖင့္ ေျပာလိုက္ေသာေျကာင့္ ေျကာက္လန့္တျကားျဖင့္ နားေထာင္ေနျကေတာ့သည္။ တခ်ိဳ့ကေတာ့ ျပံဳးစိစိ။

“ငါကေတာ့ IT ေခတ္ကို ျကိုဆိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ LT ေခတ္ကို ရွဳတ္ခ်တယ္။ IT ဆိုတာ information technology. မင္းတို့သိတယ္။ LT ဆိုတာလည္း မင္းတို့ လူငယ္တခ်ိဳ့ လုပ္ေနက် အလုပ္ပဲ။ စိတ္ေတာ့ မဆိုးနဲ့ကြာ၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရင္းရင္းနွီးနွးီ ေျပာတယ္လို့ ေအာက္ေမ့ပါ။ LT ဆိုတာ living together ကို ေျပာတာ။ ”

နားေထာင္ေနသူ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မ်က္နွာပ်က္သြားျကသည္။

“ကဲ...လက္ခုပ္တေျဖာင္းေျဖာင္းတီးျပီး ျကိုဆိုခံေနရတယ္လို့ ထင္ေနတဲ့ “ျခင္မေလး” ေတြ မျဖစ္ဖို့ သတိေပးတယ္။ လက္ခုပ္တီးျပီး ျကိုဆိုေနတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ အားေပးေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အဲဒါျခင္ကို ရိုက္ေနတာ။ ျခင္ကို သတ္ေနတာ။ မွတ္ထား၊ ဒါပဲ”

နားေထာင္သူ လူငယ္ေလးမ်ား တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ျပံဳးစိစိ ျဖင့္ အျပန္အလွန္ျကည့္ျပီး လက္ခုပ္တီးလိုက္ျကေလသည္။

တခ်ိဳ့ကေတာ့ အဲယားကြန္း မေအးလို့နဲ့ တူပါရဲ့ ။ ေဇာေခ်ြးေတြနဲ့။

တခ်ိဳ ့ကေတာ့ မ်က္စိမ်က္နွာ ပ်က္ေနျကေလရဲ့။

တခ်ိဳ ့ကေတာ့ မ်က္ေစာင္းတခဲခဲနဲ့ေပါ့......

ဦးဘုန္း(ဓါတု)

--

Be Happy,

Moe Moe.