"ထိုင္ပါရေစ" (မင္းလူ)

 

ေတာသားေလးရဲ႕"စာေပရြာ"

 

ရသစာေပ က႑ အတြက္ ပထမဆံုး ဆရာ မင္းလူ ရဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျခင္း နဲ႔ ပက္သက္တဲ့ "ထိုင္ပါရေစ " ဝတၳဳတိုေလးကို တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

__________

"ထိုင္ပါရေစ" (မင္းလူ)
===============

"ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ အားရင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပဲ ထိုင္ေနၾကတာပဲ"ဆိုေသာစကားကို မၾကာခဏ ၾကားရသည္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြက ေျပာျခင္းေတာ့မဟုတ္။ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းက ျပန္ေျပာျခင္းသာျဖစ္၏။ အထူးသျဖင့္ အလုပ္ႏွင့္လက္မျပတ္ေအာင္ လုပ္ရင္း တိုးတက္ႀကီးပြားဖို႔ အၿမဲႀကံစည္ေနသူမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္သြားလုပ္ဖူးသူတခ်ဳိ႕က ေျပာၾကျခင္းျဖစ္၏။

ႏိုင္ငံျခားသားေတြကေတာ့ ျမန္မာမ်ား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾကျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ကဲ့ရဲ႕ရႈံ႕ခ်တာမ်ဳိး သိပ္မရွိလွဘူး ထင္၏။ ရွိခ်င္းရွိလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးထိုင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အခ်ိန္ေတြခ်မ္းသာေနေသာ ျမန္မာေတြကို အားက်ျခင္း၊ မနာလိုျခင္းတို႔သာ ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔မ်ားသည္။ သူတို႔ခမ်ာ တစ္ေနကုန္ မနားမေန အလုပ္လုပ္ေနၾကရွာတာမဟုတ္လား။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျခင္းအေလ့အထသည္ ႏိုင္ငံျခားယဥ္ေက်းမႈမွ ကူးစက္လာျခင္းဟု အတိအက် စြပ္စြဲလို႔မရ။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈစစ္စစ္ရယ္လို႔လည္း အခိုင္အမာမေျပာႏိုင္။ ဆက္ႏြယ္ပတ္သက္မႈေတာ့ရွိသည္ဟု ဆိုေကာင္းဆိုႏိုင္သည္။

ေရွးအစဥ္အဆက္ကတည္းက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျခင္းႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူေသာ အေလ့အထတစ္ခုရွိခဲ့၏။ ေတာရြာမ်ားတြင္ အိမ္ေရွ႕ေတြမွာ ကြပ္ပ်စ္ႀကီးေတြ ထားတတ္သည္။ ညဘက္ လသာခ်ိန္က်လွ်င္ လူႀကီးပိုင္း၊ လူလတ္ပိုင္းတို႔သည္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာထိုင္၍ လက္ဖက္၊ ေျမပဲေၾကာ္၊ ထန္းလ်က္၊ ငါးေျခာက္ဖုတ္ စသည္တို႔ကို ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ျမည္းရင္း ၀ိုင္းဖြဲ႕စကား ေျပာတတ္ၾကသည္။ ဘာသာေရး၊ ေဗဒင္ယၾတာ၊ ေလာကဓာတ္ပညာႏွင့္ ရပ္ေရးရြာေရးတို႔ကို ေဆြးေႏြးတတ္ၾကသည္။ ေကာင္းကင္ ၾကည္လင္ေသာညမ်ားမွာ နကၡတ္တာရာမ်ားအေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။

ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ မိန္းမပ်ဳိေလးေတြက ဗိုင္းငင္ရင္း၊ ၀ါဖန္႔ရင္း သူတို႔ခ်င္း စကားတြတ္ထိုးခ်င္ထိုး၊ လူႀကီး၀ိုင္းကစကားကို တေစ့တေစာင္း နားေထာင္ခ်င္ေထာင္၊ တလင္းေျပာင္ေျပာင္မွာေတာ့ ကေလးေတြက ထုပ္စည္းထိုးတမ္း၊ ဖန္ခံုတမ္း ကစားေနၾကသည္။

ျမန္မာတို႔၏အပန္းေျဖနည္းတစ္နည္းပင္ျဖစ္၏။ ဒီလိုနဲ႔ အသိပညာေတြ၊ ဗဟုသုတေတြကို ဖလွယ္ၾက လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့ၾကသည္။ ခုခ်ိန္ထိ ဒီလိုဓေလ့မ်ဳိးေတြ ေက်းလက္ေဒသတခ်ဳိ႕မွာ ရွိေနေသး၏။

ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာေတာ့ လူေနမႈစနစ္ေတြ ေျပာင္းကုန္သျဖင့္ ထိုဓေလ့မွာ ေခတ္ႏွင့္အညီ တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု ဆန္းသစ္သြားသည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျခင္းအေလ့အထသည္ ျမန္မာ့ရိုးရာလက္ဖက္ရည္ၾကမ္း၀ိုင္းမွ အသြင္ေျပာင္း ဆင္းသက္လာေလ သလားဟု ယူဆစဥ္းစားစရာရွိပါသည္။



* * *



ျမန္မာတို႔သည္ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ား၊ ေဆြမ်ဳိးမ်ား၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္၀ိုင္းဖြဲ႕ၿပီး ေထြရာေလးပါး စကားေျပာ ရသည္ကို အလြန္ခံုမင္တတ္ၾက၏။ ခုခ်ိန္ထိလည္း အမ်ားစုက ဒီသေဘာအတိုင္းရွိေနေသးသည္။ ထိုဆႏၵကို အေကာင္းဆံုး ျဖည့္စြမ္းေပးႏိုင္တာက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားပဲျဖစ္၏။

တကယ္ေတာ့ ဒီလိုဓေလ့စရိုက္မ်ဳိးသည္ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံတည္းမွာရွိတာမဟုတ္။ အာရွႏိုင္ငံ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာရွိ၏။ အေမရိကားမွာပင္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေလာက္အထိ ရွိခဲ့ေသးသည္ဟု စာအုပ္ေတြထဲမွာ ဖတ္ရသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ တိုးတက္ျဖစ္ေပၚလာေသာ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းေတြေနာက္ကို အမီလိုက္ႏိုင္ရန္ အလုပ္ကို မနားမေနလုပ္ရင္း ေငြကို အသည္းအသန္ ရွာၾကရာမွ အခ်ိန္ေတြရွားပါးကုန္ျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု ဆို၏။

ျပင္သစ္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေသာ အေလ့အထရွိေနတုန္းပင္ျဖစ္၏။ ပါရီၿမိဳ႕ေတာ္၏ နာမည္ေက်ာ္ ေရွာင္ဇလီေဇလမ္းမႀကီး၏ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ လမ္းေဘးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးေတြရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကဆိုင္ေတြလိုပင္ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ အမိုးအကာမပါဘဲ ခင္းက်င္းထားသည္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ထိုင္ႏိုင္သည္။ စာေရးဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ စေသာ အႏုပညာသမားမ်ားသည္ ထိုဆိုင္ကေလးမ်ားမွာ ဆံုတတ္ၾကသည္။

တခ်ဳိ႕ဆိုင္ေတြဆိုလွ်င္ သူတို႔ဆိုင္သည္ သက္တမ္းဘယ္ေလာက္ရွိခဲ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘယ္စာေရးဆရာႀကီး၊ ဘယ္ပန္းခ်ီဆရာႀကီး၊ အယ္ဒီတာဆရာႀကီးတို႔သည္ ဘယ္စားပြဲမွာ ပံုမွန္လာထိုင္ေလ့ရွိေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ဂုဏ္ယူတတ္ၾကသည္။ ဒါကို ကဖီးဆိုင္ယဥ္ေက်းမႈဟု ေခၚၾကေၾကာင္း စာအုပ္ေတြထဲမွာ ဖတ္ဖူးသည္။

"ဂ်ပန္တို႔၊ စကၤာပူတို႔မွာ ခုလို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတာ မေတြ႕ဖူးေပါင္"

ဟု ေျပာသူကေျပာသည္။ သူတို႔ဆီမွာ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္က်လွ်င္ အိမ္တန္းမျပန္ႏိုင္ေသးဘဲ ဘီယာဆိုင္၀င္ထိုင္ၾကတာ၊ စေနေန႔တစ္ညလံုး လဲေအာင္၊ ကြဲေအာင္ေသာက္ၿပီး တနဂၤေႏြတစ္ေန႔လံုး အရက္နာက်ၿပီး မထႏိုင္ၾကတာမ်ဳိးကိုေတာ့ အလုပ္ခ်ိန္ အပမွာပဲဆိုၿပီး ခၽြင္းခ်က္ထားေလသလားမသိ။



* * *



တခ်ဳိ႕က ျမန္မာေတြ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တာ အလဟႆအခ်ိန္ျဖဳန္းေနတာ၊ အလုပ္မလုပ္ခ်င္လို႔ အပ်င္းထူေနတာဟု စြပ္စြဲခ်င္သည္။ ဟုတ္သင့္သေလာက္ေတာ့ ဟုတ္ပါသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ တစ္ခ်ိန္လံုးလိုလိုထိုင္ၿပီး အရည္မရ၊ အဖတ္မရ စကားေတြေျပာလိုက္၊ ထီဂဏန္းေတြတြက္လိုက္ လုပ္ေနသူေတြရွိပါသည္။ အလုပ္အကိုင္ မည္မည္ရရလုပ္ဖို႔မႀကိဳးစားဘဲ ဆိုင္မွာထိုင္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းတတ္သူေတြလည္းရွိပါသည္။ ဒါတြင္မက ညေနဘက္က်ေတာ့ အရက္ဆိုင္ပါ ေျပာင္းထိုင္တတ္သူေတြလည္း ရွိပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ဒီလိုလူမ်ဳိးက လူနည္းစုသာျဖစ္၏။

အမ်ားစုအတြက္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထုိင္ျခင္းတြင္ သူ႕အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္သူ အသီးသီးျဖစ္ႏိုင္၏။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုလွ်င္ လူႀကီးပိုင္းေတြသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ အဘိုးႀကီးေတြ ျဖစ္၏။ သူတို႔သည္ အိမ္မွာေနရတာ အထီးက်န္ဆန္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ နားပူသက္သာခ်င္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ အၿငီးေျပ အာရံုေျပာင္းလဲမႈရေစရန္အတြက္လည္းေကာင္း ထိုင္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ တခ်ဳိ႕က သတင္းစာဖတ္သည္။ တခ်ဳိ႕က ေရဒီယို နားေထာင္၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ တိုင္းေရးျပည္ေရး ဘာသာေရးအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း မိသားစုအေရးကိစၥမ်ား ရင္ဖြင့္ၾကသည္။ က်ားထိုးသူ၊ စစ္တုရင္ထိုးသူမ်ားလည္းရွိ၏။

လူငယ္ေတြေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထိုင္ေလ့မရွိ။ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္မွာသာ စုရပ္လုပ္ေလ့ရွိ၏။ ညဘက္က်လွ်င္ေတာ့ လမ္းထိပ္က အုတ္ခံုတို႔၊ ဘုရားကုန္းေတာ္တို႔၊ မီးကင္းတုိ႔မွာထိုင္ၿပီး ေထြရာေလးပါးေျပာၾက သီခ်င္းဆိုၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆယ္တန္းအထိ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မထိုင္တတ္ေသး။ ၿခံထိပ္ကအုတ္ခံုမွာ ညဘက္ ဂစ္တာတီး သီခ်င္းဆိုတာေတာ့ရွိေနၿပီ။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ဦးခ်စ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဆိုတာ နာမည္ႀကီးလြန္း၍ သြားထိုင္ၾကည့္သည္။ ထုိအခါမွစ၍ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တတ္ေသာအက်င့္ကို စြဲခဲ့ရာ ခုခ်ိန္ထိပင္ျဖစ္၏။

ခုေခတ္မွာေတာ့ လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေနၾကၿပီ။ ဒီအေလ့အထက စတီရီယိုသီခ်င္းမ်ား၏ အစဦးပိုင္းႏွင့္အတူ ေခတ္စားလာျခင္းျဖစ္သည္ဟု ထင္ရ၏။ ကက္ဆက္ရီေကာ္ဒါေလးေတြ ေပၚဦးစက ရွားပါးပစၥည္းမို႔ လူတိုင္း မ၀ယ္ႏိုင္ၾက။ စတီရီယိုသီခ်င္းေတြကလည္း အခ်ိန္ရစျပဳလာၿပီ။ ထိုအခါ လာဘ္ျမင္ေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြက ကက္ဆက္ ၀ယ္ၿပီး စတီရီယိုသီခ်င္းေတြဖြင့္ၾကသည္။ လူငယ္ေတြက သီခ်င္းနားေထာင္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ သြားထိုင္ၾကသည္။

မွတ္မိသေလာက္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္ထဲက ကိုခင္ေမာင္သန္းတို႔ညီအစ္ကိုေတြက မိုးျပာကဖီးဆိုေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဖြင့္သည္။ သူတို႔ဆိုင္မွာ မင္းမင္းလတ္၊ ပေလးဘြိဳင္းသန္းႏိုင္တို႔၏သီခ်င္းေတြ ဖြင့္ေပးသည္။ သူတို႔ဆုိင္သည္ ျမန္မာျပည္တြင္ စတီရီယိုသီခ်င္းေတြ ပထမဆံုးစဖြင့္ေသာဆိုင္ေတြထဲမွာ တစ္ဆိုင္အပါအ၀င္ျဖစ္ခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သဃၤန္းကၽြန္းမွသာမက ေတာင္ဥကၠလာ၊ သု၀ဏၰ၊ တာေမြဘက္မွ လူငယ္ေတြေတာင္ လာထိုင္ၾကသည္။

ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ သီခ်င္းနားေထာင္ရံုသက္သက္အတြက္ မဟုတ္ေတာ့။ ေခတ္ေတြေျပာင္းလာေတာ့ လူေနမႈ ပံုစံေတြလည္း ေျပာင္းလာသည္။ လူဦးေရကမ်ားလာၿပီး ေနရာထိုင္ခင္းက က်ဥ္းလာသည္။ အိပ္ခန္းေသးေသး၊ တိုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေတြထဲမွာ စုၿပံဳေနၾကရသည္။ လူငယ္ေတြအတြက္ အေနႀကံဳ႕သလို လူႀကီးအတြက္လည္း နားေအးပါးေအးမရွိ။ ဒီၾကားထဲ ဧည့္သည္လာလွ်င္ မဆိုင္သူက ေရွာင္ေပးရ၏။ အိမ္အတြင္းခန္းထဲ ၀င္ေနခ်င္ေန၊ အိမ္ျပင္ထြက္ခ်င္ထြက္၊ ဒီေတာ့ လူငယ္မ်ားသည္ ေလွကားရင္းမွာျဖစ္ေစ၊ လမ္းထိပ္အုတ္ခံုမွာျဖစ္ေစ၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာျဖစ္ေစ သြားထိုင္ၿပီး လြတ္လပ္မႈကို ရွာရေတာ့သည္။

ထို႔အတူ လူႀကီးေတြအဖို႔လည္း ဧည့္ခန္းကို သားသမီးေျမးျမစ္ေတြက အပိုင္စီးထားလိုက္ေသာအခါ လြတ္ရာ ကၽြတ္ရာျဖစ္ေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ "စေတး"ေရွာင္ထြက္ရေလသည္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ လူက်တတ္သည့္အခ်ိန္သည္ သူ႕အရပ္ေဒသကိုလိုက္၍ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတတ္၏။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္က ဆိုင္ေတြကေတာ့ အၿမဲလိုလို လူမ်ားေနေလ့ရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္တြင္ အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိသူေတြ ပိုမ်ားသည္ဟု ေျပာလို႔ မရပါ။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္တြင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထုိင္ျခင္းသည္လည္း အလုပ္တစ္ခုလုပ္ေနျခင္းပင္ျဖစ္တတ္ေလ၏။

ၿမိဳ႕ထဲမွာ ရံုးခန္းတစ္ေနရာရဖို႔ မလြယ္လွ။ ထို႔ေၾကာင့္ သာမန္လူတို႔သည္ ေျပာစရာ ဆိုစရာကိစၥရွိလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ကိုသာ ရံုးခန္းလုပ္ၾကရ၏။ လူခ်င္းဆံုလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုသာ ခ်ိန္းဆိုၾကရ၏။ အလုပ္ပင္ပန္းလို႔ အေမာေျဖခ်င္လွ်င္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ၀င္နားရ၏။ ေငြ ဆယ္ဂဏန္းအနည္းငယ္အကုန္ခံရံုျဖင့္ နာရီေပါင္း အတန္ၾကာထိုင္ နားေထာင္ခြင့္လည္းရ၊ လက္ဖက္ရည္လည္းေသာက္ရ၊ ေရေႏြးၾကမ္းလည္း တစ္အိုးၿပီးတစ္အုိး၊ ႀကိဳက္သေလာက္ ေသာက္လို႔ရတဲ့ေနရာမ်ဳိး ကမၻာမွာ မရွိသေလာက္ရွားပါလိမ့္မည္။

ဆင္ေျခဖံုးအရပ္မွာရွိေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြကေတာ့ မနက္ပိုင္းႏွင့္ ညပိုင္းေလာက္မွာသာ လူစည္ကားတတ္သည္။ ေန႔လယ္ပိုင္းမွာေတာ့ ေျခာက္ေျခာက္ကပ္ကပ္ ၿဖိဳးၿဖိဳးေျဖာက္ေျဖာက္သာျဖစ္၏။ မနက္ပိုင္းမွာ အခ်ိန္လု၍ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ၾကရ၏။ မနက္ေစာေစာအတြက္ ၀မ္းကိုျဖည့္ရင္း ေန႔သစ္အတြက္ အားယူၾကရ၏။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္ခြင္သို႔ အမီေျပးၾကရသည္။ ညဘက္က်ေတာ့မွ ေအးေအးေဆးေဆး အခ်ိန္ယူထိုင္ရင္း အနားယူၾကရျခင္းျဖစ္ေလ၏။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရပ္ကြက္ထဲမွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္သည္ ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္ေတာင္ပိုင္း အစြန္အဖ်ားသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕သြားၿပီးေနာက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္သည္။ သူ႕ဆိုင္မွာ တစ္ေနကုန္ လူႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္သာ ထိုင္တဲ့လူရွိ၏။ ည၈ နာရီေလာက္က်မွ ၀ိုင္းေတြ ျပည့္လွ်ံေလာက္ေအာင္ လူစည္ကားလာသည္ဟု ဆို၏။ မနက္အေစာႀကီးကတည္းက အလုပ္သြားၾကၿပီး ညမိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္ေရာက္။ ဒီေတာ့မွ ထမင္းဟင္းခ်က္စားၿပီးမွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တဲ့လူက ထိုင္၊ ဗီဒီယိုရံုသြားတဲ့လူကသြားၾကရတာကိုး။



* * *



အရက္ဆိုင္ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တို႔တြင္ လူေပါင္းစံုလာသည္ဟု ဆိုၾက၏။ တကယ္ေတာ့ သေဘာသဘာ၀ခ်င္း ထပ္တူမဟုတ္။

အရက္ဆိုင္မွာ သူ႕အလႊာအလိုက္ ကြဲျပားမႈရွိႏိုင္သည္။ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူေတြက ဟိုတယ္တက္၊ ကာရာအုိေက သြား၊ ပန္းကံုးစြပ္၊ အလယ္အလတ္သမားက ရက္စေတာရင့္ထိုင္၊ စည္ဘီယာဆိုင္သြား၊ အေျခခံလူတန္းစားက ဘီအီးေသာက္၊ ေအာက္ဆံုးလႊာေတြကေတာ့ ေတာအရက္ကိုင္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က်ေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္။ ေစ်းအလြန္ႀကီးေသာဆိုင္အနည္းငယ္မွလြဲလွ်င္ အမ်ားစုမွာ ေစ်းႏႈန္းခ်င္း မတိမ္းမယိမ္းျဖစ္၏။ လူအမ်ားစု လက္လွမ္းမီႏိုင္ေသာအေျခအေန။ ၿပီးေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဆိုသည္မွာ ခမ္းခမ္းနားနား ရွိမွမဟုတ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းရွိၿပီး လက္ဖက္ရည္ေကာင္းဖို႔၊ မုန္႔မ်ဳိးစံုဖို႔သာ အေရးႀကီးသည္။ လက္ဖက္ရည္သမားစစ္စစ္တို႔သည္ လက္ဖက္ရည္သာ ေကာင္းပါေစ ကုကၠိဳလ္ပင္ရိပ္မွာ ေခြးေျခကေလးႏွင့္ထိုင္ရလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ထိုင္မွာပါပဲ။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားမွာ လူတန္းစားခြဲျခားမႈလည္းမရွိ။ အလုပ္လက္မဲ့မ်ား၊ လက္လုပ္လက္စားမ်ား၊ ပ်ံက်ေစ်းသည္မ်ား၊ ဆိုကၠားဆရာမ်ား၊ တကၠစီဆရာ၊ အႏုပညာသမား၊ ၀န္ထမ္းမ်ား၊ အရာရွိမ်ား၊ ေရွ႕ေနမ်ား၊ ဆရာ၀န္မ်ား၊ ေက်ာင္းဆရာမ်ား၊ လုပ္ငန္းရွင္မ်ား၊ ပြဲစားမ်ား စသျဖင့္ လူတန္းစားေပါင္းစံု ေရာေႏွာထိုင္ၾကသည္။ လက္ဖက္ရည္ကို ရိုးရိုးနဲ႔ ရွယ္ခြဲထားတာ တစ္ခုသာေျပာစရာရွိ၏။ သို႔တိုင္ေအာင္ ရွယ္ေသာက္သူက ရိုးရိုးသမားကို အထင္အျမင္ေသးျခင္းမရွိ။ တစ္၀ိုင္းတည္းမွာပင္ ရွယ္ႏွင့္ ရိုးရိုး ကိုယ္ ႀကိဳက္ရာမွာၾကသည္။ ဘာမွျပႆနာမရွိ။



* * *



ကၽြန္ေတာ္သည္ ေန႔စဥ္ မနက္တစ္ႀကိမ္၊ ညတစ္ႀကိမ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ပံုမွန္ထိုင္တတ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ရပ္ကြက္ထဲကမိတ္ေဆြေတြႏွင့္ဆံုလွ်င္ ေထြရာေလးပါး စကားေျပာသည္။ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနလွ်င္ စဥ္းစားသည္။ စိတ္ကူးႏွင့္ စာေရးၾကည့္ေနသည္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာက လူစံုသည္။ စကားစံုသည္။ စရိုက္မ်ဳိးစံုကို ျမင္ရ ေတြ႕ရ၊ ေလ့လာရသည္။ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ ဇာတ္လမ္းေပါင္းစံုကို ၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳေတြထဲမွာ ဒါေတြကို ျပန္သံုးရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ျခင္းသည္ အပ်င္းေျပ၊ အနားယူအပန္းေျဖျခင္းျဖစ္သလို စာေရးဖို႔ကုန္ၾကမ္းရွာျခင္း၊ စိတ္ကူးစိတ္သန္းထုတ္ျခင္း၊ ေရးလက္စကို ေရွ႕ဆက္ဖို႔ အားေမြးျခင္းလည္းျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထုိင္ရတာ အက်ဳိးရွိသည္ဟု ဆိုရမည္။ လက္ဖက္ရည္က်စိမ့္တစ္ခြက္ကို ဇိမ္ခံေသာက္ရတာ အရသာရွိသလို ေထြရာေလးပါးစကားေျပာရ၊ ေတြး ေငးရတာကလည္း စြဲမက္စရာေကာင္းသည့္ ခံစားမႈတစ္မ်ဳိးျဖစ္ေၾကာင္း လက္ဖက္ရည္သမားခ်င္းေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ၾကလိမ့္မည္ထင္၏။

ဒီေနရာမွာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ျခင္းသည္ က်န္းမာေရးႏွင့္ညီညြတ္မႈရွိမရွိ စဥ္းစားရန္ရွိလာပါသည္။ ထိုကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ထဲမွာပါေသာ က်န္းမာေရးျပႆနာအေမးအေျဖက႑တစ္ခုကို သတိရမိ၏။ ေျဖၾကားသူမွာ နာမည္ေက်ာ္ ဆရာ၀န္စာေရးဆရာႀကီးတစ္ဦးျဖစ္၏။

ပထမေမးခြန္းမွာ လက္ဖက္ရည္၊ ေကာက္ဖီေသာက္ျခင္း၏အက်ဳိးအျပစ္မ်ားကို ေမးထားသည္။ ဆရာ၀န္ႀကီးက လက္ဖက္ေျခာက္ႏွင့္ ေကာ္ဖီမႈန္႔တို႔ထဲတြင္ ပါ၀င္ေသာ ဓာတ္သဘာ၀မ်ားအေၾကာင္းကို အရင္ရွင္းျပသည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ဖက္ရည္၊ ေကာ္ဖီတို႔ကို အသင့္အတင့္ေသာက္လွ်င္ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး လန္းဆန္းတက္ၾကြၿပီး အပန္းေျဖေစႏိုင္ေၾကာင္း၊ လြန္လြန္ကဲကဲ ေသာက္လွ်င္ေတာ့ ရင္တုန္ျခင္း၊ ညဘက္မ်က္စိေၾကာင္ၿပီး အိပ္ေရးပ်က္ေစျခင္း၊ အစားအေသာက္ပ်က္ျခင္း၊ ရင္ခံၿပီး အစားအေသာက္မမွန္သျဖင့္ အစာအိမ္ေရာဂါ၊ ေလနာေရာဂါတို႔ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ လက္ဖက္ေျခာက္တြင္ အညံ့စားဆိုးေဆးမ်ား ထည့္ထားျခင္း၊ ႏို႔ဆီထဲတြင္ ေဆးသၾကားႏွင့္ တာရွည္ခံဓာတုပစၥည္းမ်ားလြန္ကဲစြာ ပါ၀င္ေနတာမ်ဳိးဆိုလွ်င္ အႏၱရာယ္ရွိႏိုင္ေၾကာင္း၊ လက္ဖက္ေျခာက္ႏွင့္ ေကာ္ဖီသက္သက္ေၾကာင့္ေတာ့ တိုက္ရိုက္အားျဖင့္ ေရာဂါအႏၱရာယ္ျဖစ္ပြားမႈနည္းပါးေၾကာင္း၊ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ေသာက္လွ်င္ ကန္႔ကြက္ရန္မရွိေၾကာင္း ေျဖၾကားထားသည္။

ေနာက္ေမးခြန္းတစ္ခုကေတာ့ လက္ဖက္ရည္၊ ေကာ္ဖီကိုမေသာက္ဘဲ ျဖတ္ပစ္သင့္ပါသလားဟူ၍ျဖစ္၏။ ထိုေမးခြန္းကိုေတာ့ ဆရာ၀န္ႀကီးက တိုတိုရွင္းရွင္းပင္ေျဖပါသည္။

"ကိုယ့္မွာ လက္ဖက္ရည္၊ ေကာ္ဖီနဲ႔မတည့္တဲ့ေရာဂါျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ျဖတ္ရမွာေပါ့။ က်န္းမာေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ေလး၊ ေကာ္ဖီေလးမွ မေသာက္ရေတာ့ဘူးဆိုရင္ (ေလာကႀကီးမွာ)ဘာလုပ္ေတာ့မွာလဲဗ်ာ"

ထိုေျဖၾကားခ်က္ကို ေတာ္ေတာ္သေဘာက်မိ၏။ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေျပာတဲ့ဆိုတဲ့အခါတိုင္း ထိုစကားေလးကို ကိုးကားမိ၏။



* * *



လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျခင္းသည္ ေကာင္းသလား၊ မေကာင္းဘူးလား ဆိုေသာကိစၥမွာ ကိုယ့္အယူအဆႏွင့္ကိုယ္သာ ျဖစ္၏။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရသည့္အရသာကို မခံစားဖူသူမ်ားအတြက္ေတာ့ မေျပာတတ္။

ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာလည္း အနားမယူႏိုင္၊ အပန္းေျဖခရီးလည္း မသြားႏိုင္၊ ဟိုတယ္လည္း မတက္ႏိုင္၊ ကာရာအိုေက မွာလည္း ပန္းကံုးမစြပ္ႏိုင္၊ စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးေတြမွာလည္း မသံုးႏိုင္၊ မျဖဳန္းႏိုင္ၾကရွာေသာ သာမန္အေျခခံလူတန္းစားေတြအဖို႔ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားကိုသာ နားခိုရာအျဖစ္ အားကိုးၾကရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုင္ပါရေစဟု ေမတၱာရပ္ခံရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။





မင္းလူ

-------------

စိမ္းေရာင္လြင္မဂၢဇင္း

၂၀၀၀