❗️ဒီပဲယင္းည❗️ (အပိုင္း ၂ )

Daw Aung San Suu Kyi added 4 new photos.

❗️ဒီပဲယင္းည❗️
(အပိုင္း ၂ )
ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႈးႀကီးသန္းေ႐ႊ ဦးေဆာင္ေသာ တပ္မေတာ္အစိုးရလက္ထက္က စစ္ကိုင္းတိုင္းေဒသႀကီးသို႔ စည္း႐ုံးေရးခရီးထြက္လာေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစု ၾကည္၏ ယာဥ္တန္း ကို ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ေမလ ၃၀ ရက္ေန႔ ညတြင္ ဒီပဲယင္းၿမိဳ႕ နယ္ ၾကည္႐ြာအနီးတြင္ အၾကမ္းဖက္တိုက္ခိုက္ခဲ့ေသာျဖစ္ရပ္မွာ ျမန္မာသ မိုင္းတြင္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ မရေသာ ႏိုင္ငံေရးအၾကမ္းဖက္မႈပင္ျဖစ္ေၾကာင္း ႏိုင္ငံ တကာသတင္းမီဒီယာက ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့ၾကသည္။

ဒီပဲယင္း အၾကမ္းဖက္မႈတြင္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရရွိသူမ်ားမွာ တရားစြဲ အေရးယူ ခံခဲ့ရေသာလည္း အၾကမ္းဖက္မႈ က်ဳးလြန္သူမ်ားႏွင့္ ၫႊန္ၾကားေစခိုင္းခဲ့သူမ်ားမွာ ယေန႔တိုင္ပင္ လြတ္ေျမာက္လ်က္ရွိၿပီး အခ်ိဳ႕မွာ တမလြန္သို႔ ေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။
ဒီပဲယင္း အၾကမ္းဖက္မႈျဖစ္ပြားစဥ္က ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရသူမ်ားတြင္ အသက္အငယ္ဆုံး အက်ဥ္းသားျဖစ္ခဲ့သူ မုံ႐ြာ ၿမိဳခံ The Voice သတင္းေထာက္၏ ျပန္လည္ေရးသားခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားကို သမိုင္းမွတ္တမ္း အေနျဖင့္ ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။
(အယ္ဒီတာ)
---------------------------------------------------------------------------------
ဒီပဲယင္းည (အပိုင္း - ၂)
ကုိသက္ (မံုရြာ)
(၂)
ေမလ ၃၀ ရက္ နံနက္တြင္ မုံ႐ြာၿမိဳ႕ ေဇရပ္ဝိုင္းဘုရားအနီးရွိ စိန္ျမႇားတိုက္အေပၚထပ္မွ လူထုကို ထပ္မံေဟာေျပာသည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ ၿမိဳ႕အေရွ႕ဘက္ အုတ္ကန္ေတာရ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ သြားေရာက္ခဲ့သည္။
လူထုမွာ ၿမိဳ႕အတြင္းျပန္လာမည္အထင္ျဖင့္ ၿမိဳ႕အတြင္းမွ ေစာင့္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ယာဥ္တန္းမွာ ၿမိဳ႕အေရွ႕ဘက္ ဇလုပ္႐ြာအနီး ၿမိဳ႕ပတ္လမ္းမွ ဘုတလင္သို႔ခရီးဆက္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းေနဖက္ သက္ထြန္းဦး ႏွစ္ဦးသားကေတာ့ အုတ္ကန္ေတာရ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရွ႕ကေန ယာဥ္တန္းကို ေစာင့္ေနခဲ့ၾကသည္။ သူ႕တြင္ စစ္စိမ္းေရာင္ ဂ်ပန္ဆိုင္ကယ္ေလးပါသည္။ ၿမိဳ႕ပတ္လမ္းမွ ေတာက္ေလၽွာက္လိုက္သြားခဲ့ၾကသည္။ ဘုတလင္မေရာက္ခင္႐ြာေတြကလည္း ႐ြာတိုင္းနီးပါး ထြက္ႀကိဳခဲ့ၾကသည္။
ေန႔လယ္ပိုင္းတြင္ ဘုတလင္ၿမိဳ႕ရွိ NLD ပါတီဝင္မ်ား ႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေတြ႕ဆုံခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ေရဦးသို႔ဆက္သြားမည္။ ထိုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဆက္မလိုက္ေတာ့ဘဲ မုံ႐ြာျပန္မည့္ ဆိုင္ကယ္တန္းျဖင့္ လိုက္ျပန္ရန္ လွည့္ျပန္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ဘုတလင္ၿမိဳ႕မွအထြက္ ဆီဆိုင္တန္းတြင္ပင္ လူအျပည့္တင္ထားေသာ ဒိုင္နာကားမ်ားကို ေတြ႕ေနရၿပီ။
“ညေမွာင္ရင္အေမစုကို ဒီလူေတြဒုကၡေပးႏိုင္တယ္။ ေရဦးထိပို႔ၿပီးမွ မုံ႐ြာကို ညတြင္းခ်င္းျပန္ၾကမယ္” ဟု မုံ႐ြာျပန္ရန္ ဦးေဆာင္ခဲ့သူတစ္ဦး ဆိုလိုက္သည္။ ထိုေၾကာင့္ မုံ႐ြာတန္းျပန္ရန္ အစီအစဥ္ကို ဖ်က္ကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘုတလင္ NLD ႐ုံးသို႔ျပန္သြားသည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား စိုးရိမ္သျဖင့္ မုံ႐ြာမွ လိုက္လာသည့္သူမ်ားကိုလည္း လမ္းတြင္ တားဆီးထား သည္ ဟူသည့္ သတင္းကိုလည္း ၾကားလိုက္သည္။
ဘုတလင္မွဆက္သြားသင့္၊ မသြားသင့္ ပါတီဝင္မ်ား တိုင္ပင္ခဲ့ဟန္ရွိသည္။ ယင္းေနာက္ ေရဦးထိခရီးဆက္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကၿပီး ဘုတလင္မွ ညေနပိုင္းအခ်ိန္တြင္ ဆက္လက္ထြက္ခြာခဲ့ၾကသည္။
ကားတန္းႀကီးကအလြန္ရွည္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ေတြကလည္း အစီးေရ ရာခ်ီကာ ဘုတလင္မွ လိုက္ပါခဲ့ၾကသည္။ စိုင္ျပင္႐ြာကို ေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ ညေန ၆ နာရီဝန္းက်င္ ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ ဒီပဲယင္းကို ေရာက္ဖို႔ နီးေနၿပီ။
လမ္းေကြ႕ေရာက္တိုင္းေနာက္သို႔လွည့္ၾကည့္မိသည္။ ေနာက္မွ လိုက္ပါလာသည္က မီးတန္းရွည္ ကားတန္းႀကီး။
ၾကည္႐ြာေက်ာ္အၿပီး ဒီပဲယင္းဝင္ဖို႔နီးလာခ်ိန္မွာေတာ့ ကားတန္းကရပ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဆိုင္ကယ္ကိုရပ္ၿပီး ေရွ႕သို႔လွမ္းၾကည့္ေသာအခါ မီးေရာင္ တဝင္းဝင္းျဖင့္ လူေတြကိုျမင္ေနရသည္။ ယင္းအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္မွာရွိသည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ကားတန္းကို ေနာက္မွကပ္ပါလာသည့္ ဒိုင္နာေပၚမွလူမ်ားက တိုက္ခိုက္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။
“ျပန္မတုံ႔ျပန္နဲ႔၊ ျပန္မခုခံနဲ႔” ဆိုတဲ့အသံေတြလည္း လူအုပ္ႀကီးအတြင္းမွ ၾကားေနရသည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ကားကိုလူေတြက လက္ေတြခ်ိတ္ၿပီး ကာကြယ္ေနၾကသည္ကိုျမင္ရသည္။
“တစ္ေယာက္လဲရင္ တစ္ေယာက္ဝင္” ဆိုသည့္ အသံမ်ားကိုလည္း လူအုပ္အတြင္းမွၾကားေနရသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရွ႕တြင္လည္း ကားမီးမ်ားထိုး၍ ရာခ်ီေသာ လူအုပ္ေစာင့္ေနသည္။ သူတို႔ကို ႀကိဳဆိုေနေသာသူမ်ားဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့မိသည္။ သူတို႔သည္ ပုဆိုးတိုတိုဝတ္ထားသည္။ လက္တြင္ လက္ပတ္ျဖဴမ်ားပတ္ထားသည္။ လက္ထဲတြင္ တုတ္မ်ားကိုင္ထားသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရွ႕မွ ျဖတ္တက္ေမာင္းသြားေသာ ဆန္နီအျပာေရာင္ ကားကို ထိုလူအုပ္က ဘာမွ ရန္မျပဳ။ ထိုေၾကာင့္ ႀကိဳဆိုေနသူမ်ားသာ ျဖစ္မည္ဟု ခပ္႐ိုး႐ိုးေတြးကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရွ႕ဆက္ေမာင္းလိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ထင္သလိုမဟုတ္ခဲ့ပါ။
ထိုလူအုပ္ႀကီးအနား ဆိုင္ကယ္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ဇာတ္လမ္းစေတာ့သည္။
“ဆိုင္ကယ္မွာ ခြပ္ေဒါင္းပုံ ပါတယ္ေဟ့၊ ႐ိုက္ၾက၊ ႐ိုက္ၾက”
လက္ပတ္ျဖဴဝတ္ လူအုပ္ကေအာ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆိုင္ကယ္ ေရွ႕မီးခြက္ကို အရင္႐ိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဆက္႐ိုက္သည္။ ႐ိုက္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ့ လက္ကိုႀကိဳးတုပ္ ေခၚသြားေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကိုမူ ႀကိဳးမတုပ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကို လယ္ကြင္းတစ္ဘက္ရွိ ဒိုင္နာကားမ်ားေပၚသို႔ ေခၚသြားခဲ့ သည္။ လမ္းတစ္ေလၽွာက္တြင္လည္း ကင္မရာကိုင္ထားသူေတြက တစ္ျဖတ္ျဖတ္ႏွင့္ မီးဖြင့္ၿပီးမွတ္တမ္းတင္သည္။ ဒိုင္နာကားမ်ားအနီးတြင္ေတာ့ ယူနီေဖာင္းဝတ္ ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြ။ ရဲတပ္သားတစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ဒိုင္နာကား ေပၚသို႔ တက္ရန္အမိန္႔ေပးသည္။
ကားေပၚတက္ခိုင္းေတာ့ ေမွာင္ေနၿပီ။ ကားေပၚမွာ လူတစ္ဦးမၽွ မရွိေသး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦးက ေဈးဦးေပါက္။ အဖမ္းခံရသူမ်ား ေနာက္ပိုင္းမွ ကားေပၚ တဖြဲဖြဲေရာက္လာသည္။
ကၽြန္ေတာ့ လက္ကိုႀကိဳးျဖင့္ ခပ္တင္းတင္း ခ်ည္ထားသည္။ လက္ကို ပါးစပ္ျဖင့္ ကိုက္ၾကည့္ခဲ့ေသးသည္။ လက္ကို ကိုက္မွန္းမသိရေတာ့။
သြားၿပီ။ လက္ပုပ္သြားၿပီဟု ထင္လိုက္သည္။
ေဘးမွလူတစ္ဦးက အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုႀကိဳးစား ႀကိဳးျဖည္ေပးသည္။ ေတာ္႐ုံျဖင့္ မေျပ။ နာရီေပါင္းမ်ားစြာၾကာမွ ႀကိဳးေျပသြားသည္။ ညာဘက္ဦးေခါင္းတစ္ျခမ္းလည္း အ႐ိုက္ခံထားရသည္။
ယင္းေန႔ညက တစ္ညလုံး လူ တစ္ဒါဇင္ေလာက္တင္ထားေသာ ဒိုင္နာကား၏ ၾကမ္းျပင္ေပၚ တြင္ဝပ္၍ ေနရသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီမွ မၾကာခဏ ဆိုသလိုေအာ္ဟစ္သံမ်ား ၾကားရသည္။ ကားမ်ားကို ႐ိုက္ႏွက္သည့္အသံမ်ားကိုလည္း ၾကားရသည္။ ေသနတ္ ပစ္ေဖာက္သံမ်ား ကိုပါၾကားခဲ့ရသည္။ တစ္ညလုံး ထိုအသံမ်ား ၾကားေနရသည္။ ခန္႔မွန္းေျခ မနက္လင္းအားႀကီးေလာက္မွ အသံတိတ္သြားသည္။
မနက္ငါးနာရီေလာက္မွ လူတင္ထားေသာ ဒိုင္နာကထြက္သည္။
(ဓာတ္ပံု- Nainglin Aung Facebook )
----------------------------------------------------------
အပိုင္း(၁)
https://www.facebook.com/OoOoAye007/posts/1739093236382577
ေဆာင္းပါးအျပည့္အစံုကို ေမလ ၃၁ ရက္ေန႔ထုတ္ #TheVoice သတင္းစာတြင္ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပထားေၾကာင္း ႀကိဳတင္သတင္းေကာင္းပါးအပ္ပါသ္။
ဦးဦးေအးမွ ျပန္လည္မ်ွေဝေပးပါသည္။
#OoAye
30.05.2017
Los Maung Maung Face Book