ေဖေဖ့အတြက္ ဟင္းတစ္ဖတ္၊ ေမေမ့အတြက္ ဟင္းတစ္ဖတ္

 

ဓမၼေရေအး

 

════════════════════════════════
ေဖေဖ့အတြက္ ဟင္းတစ္ဖတ္၊ ေမေမ့အတြက္ ဟင္းတစ္ဖတ္
════════════════════════════════
.
.

❖ ခြက္ဦးအလွဴလို႔ေခၚတဲ့ ပန္းကန္ဦးအလွဴကိုလည္း ေန႔စဥ္ ဝတ္ထားၿပီးေတာ့ကို
ျပဳလုပ္သင့္ပါတယ္။ ေန႔တိုင္း ထမင္းစားေနတာဆိုေတာ့ မလုပ္ျဖစ္စရာလည္း
အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ သတိရွိဖို႔နဲ႔ အေလ့အက်င့္ စြဲၿမဲဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။
မလုပ္ျဖစ္ေသးခင္သာ ခက္သလို ထင္ရေပမယ့္ လုပ္ေနက်ျဖစ္သြားရင္ေတာ့
လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ေန႔စဥ္ လုပ္ျဖစ္သြားမွာပါ။

❖ ထမင္းစားတဲ့အခါ ကိုယ္စားမယ့္ ပန္းကန္ထဲ ထမင္းထည့္ ၿပီးၿပီဆိုတာနဲ႔
အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ရွိမရွိ ေဘးဘီကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ရေသးတယ္။
ကိုယ့္ရဲ႕ ေရွ႕ေနာက္ဝဲယာမွာ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ရွိေနရင္ ကိုယ္မစားခင္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ကို
အရင္ဆံုး ဦးဦးဖ်ားဖ်ား လွဴဒါန္းလိုက္ရတယ္၊ ကိုယ္စြမ္းႏိုင္သေလာက္ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား
လွဴဒါန္းၿပီးမွ ကိုယ္က ဆက္စားေပါ့။

❖ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ဆိုတာကလည္း ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ထမင္းစားရင္သာ မရွိတာပါ။ မိသားစုနဲ႔ အတူဝိုင္းဖြဲ႕စားရင္ေတာ့ မိသားစုဆိုတဲ့ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္က
အနည္းဆံုးရွိေနတာပါပဲ။ ကိုယ္နဲ႔ ထမင္းအတူတူ တစ္ဝိုင္းတည္းစားတဲ့ မိဘေတြ၊
အစ္ကို အစ္မေတြ၊ ဦးႀကီးဦးေလး၊ ေဒၚႀကီးေဒၚေလး၊ အဘိုးအဘြားေတြဟာ
အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ေတြပါပဲ။ အဲဒီ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ေတြကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ားလွဴတဲ့အက်င့္
စြဲၿမဲေအာင္ လုပ္ထားရမွာေပါ့။

❖ ဦးဇင္းတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက `ထမင္းစားရင္ မိဘကိုအရင္ဦးခ်ၿပီးမွ စားရမယ္`
လို႔ မိဘေတြကလည္း အၿမဲဆံုးမတယ္၊ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြကလည္း
အၿမဲဆံုးမတယ္။ ဒါကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္တိုင္း ဆံုးမေနက်ပါပဲ။
တရားနာပရိသတ္မ်ားလည္း ဒီအဆံုးအမ ရဖူးၾကတာခ်ည္းပါပဲ။

❖ ထမင္းတစ္ဝိုင္း အတူတူ စားၾကၿပီဆိုရင္ ကိုယ့္ထက္ အသက္ႀကီးတဲ့ မိဘ၊
အစ္ကိုအစ္မ စသည္ကို အရင္ဆံုး ဦးခ်ၿပီးမွ စားရတယ္။
မိဘရွိရင္ မိဘ၊ အစ္ကို အစ္မ ရွိရင္ အစ္ကို အစ္မေပါ့။
ဒါဟာ သူေတာ္ေကာင္း က်င့္ဝတ္ပဲ။

❖ မိဘပန္းကန္ထဲ ထမင္းအရင္ခူးထည့္ေပးတာ၊ ဟင္းအရင္ ခပ္ထည့္ေပးတာဟာ
ဦးခ်တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို အရင္ဦးခ်တာက ဒါနေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ သီလပါ။
ဘာသီလလဲဆိုရင္ စာရိတၱ သီလေပါ့။

❖ သီလက ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။
မလုပ္သင့္ မလုပ္ထိုက္တာေတြကို ေရွာင္ၾကဥ္ရတဲ့ ဝါရိတၱသီလ (ေရွာင္သီလ) ရယ္၊
လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာေတြကို ေဆာင္ငင္ရတဲ့ စာရိတၱသီလ (ေဆာင္သီလ) ရယ္လို႔
သီလႏွစ္မ်ိဳး ရွိပါတယ္။ ေရွာင္သီလနဲ႔ ေဆာင္သီလေပါ့။

❖ `မိဘဆရာသမားစတဲ့ ႀကီးသူကို ရုိေသရမယ္၊ ဦးစားေပးရမယ္` ဆိုတဲ့
က်င့္ဝတ္ဟာ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္၊ က်င့္သင့္က်င့္ထိုက္တဲ့ `ေဆာင္သီလ` ျဖစ္ပါတယ္။
ထမင္းဟင္း အရင္ဦးခ်တာဟာ ေဆာင္သီလကို ျပဳက်င့္တာျဖစ္တဲ့အတြက္
သီလကုသိုလ္ရပါတယ္။
အမ်ားနားလည္တဲ့စကားအတိုင္း ေျပာရရင္ ေဝယ်ာဝစၥသီလေပါ့။ ေဝယ်ာဝစၥကုသိုလ္ေပါ့။

❖ ေဝယ်ာဝစၥသီလကုသိုလ္အျပင္ ဒါနကုသိုလ္ပါ ရခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ခြဲတမ္း၊
ကိုယ့္ေဝစုထဲက အရင္ဦးခ်ၿပီး လွဴမွ ျဖစ္ပါမယ္။ ကိုယ့္ခြဲတမ္း မဟုတ္တာကို ဦးခ်ရင္
သီလ၊ ကိုယ့္ခြဲတမ္းထဲက ဦးခ်ရင္ ဒါန၊ ဦးခ်တာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကုသိုလ္ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။
ႏွစ္မ်ိဳးစလံုး ရေအာင္ယူပါ။

❖ ဦးဇင္းတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ထမင္းစားၿပီဆိုရင္ ေလးေထာင့္စားပြဲရွည္ႀကီးနဲ႔
စားၾကပါတယ္။ အေရွ႕ဘက္ထိပ္က ခမည္းေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္၊
ခမည္းေတာ္ရဲ႕ ညာဘက္အတန္းက မယ္ေတာ္နဲ႔ ဦးဇင္းေနာင္ေတာ္ႀကီး ႏွစ္ေယာက္
အစဥ္အတိုင္း ထိုင္၊ အေနာက္ဘက္ထိပ္က ဦးဇင္းတစ္ေယာက္တည္း ထိုင္၊
ဦးဇင္းရဲ႕ ညာဘက္အတန္းက ဦးဇင္း ညီေတာ္ႏွစ္ေယာက္ အစဥ္အတိုင္း ထိုင္၊
ညီေတာ္ အငယ္ဆံုးက ခမည္းေတာ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ကပ္ရက္ေနရာ ေရာက္သြားတာေပါ့။

❖ ေလးေထာင့္စားပြဲရွည္နဲ႔ မိသားစု ေျခာက္ေယာက္ ေနရာယူရတာ ကြက္တိပါပဲ။
ခမည္းေတာ္နဲ႔ ဦးဇင္းက ဟိုဘက္ထိပ္၊ ဒီဘက္ထိပ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၊ ေဘးႏွစ္ဖက္က
ႏွစ္ေယာက္စီ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၊ ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ အစဥ္အတိုင္း ထိုင္ၿပီး
ထမင္းစားၾကပါတယ္။

❖ အမ်ားအားျဖင့္ မိသားစုေျခာက္ေယာက္စံုမွ စားေလ့ရွိပါတယ္။
တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ အျပင္ထြက္ေနရင္လည္း စံုေအာင္ေစာင့္ၿပီးမွ စားၾကတာပါ။
အခ်ိန္သိပ္လြန္မွသာ မေစာင့္ဘဲ ရွိတဲ့လူနဲ႔ စားၾကတာေပါ့။

❖ ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ ပန္းကန္ေတြထဲ ထမင္းထည့္ၿပီးၿပီဆိုတာနဲ႔ ဦးဇင္းတို႔
ညီအကိုေလးေယာက္က ကိုယ့္ပန္းကန္ထဲက ထမင္းေတြကို တစ္ေယာက္
လက္တစ္ဆုပ္စီေလာက္ အေဖ့ပန္းကန္နဲ႔ အေမ့ပန္းကန္ထဲ ဦးခ်ၿပီး လွဴၾကပါတယ္။
ကိုယ္ေဝစုရတဲ့ အသားတံုးေတြထဲကလည္း နည္းနည္းစီ ဖဲ့ၿပီး မိဘကို ဦးခ်လွဴၾကပါတယ္။

❖ ကေလးဘဝတုန္းကေတာ့ အဓိကဟင္းျဖစ္တဲ့ အသားဟင္းက ခြဲတမ္းနဲ႔ ေဝပံုက်
ရတာေပါ့။ ႏွစ္တံုးျဖင့္ ႏွစ္တံုး၊ သံုးတံုးျဖင့္ သံုးတံုး၊ ငါးတံုးျဖင့္ ငါးတံုး၊ ဟင္းအမ်ိဳးအစား
အေပၚ မူတည္ၿပီး မိဘက ခြဲတမ္းခ်ေပးပါတယ္။ အဲဒီလိုမွ ခြဲတမ္းခ်မေပးရင္လည္း
ဟင္းဖတ္က ႏႈိက္လို႔ဆံုးမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ က်န္တဲ့ အသုပ္တို႔၊ အေၾကာ္တို႔
အေရာအေႏွာ နယ္စား၊ အႏွစ္ဟင္းတို႔၊ ဟင္းခ်ိဳ-ခ်ဥ္ရည္-အရည္ ေသာက္ဟင္း
တို႔ကေတာ့ အလယ္မွာ တည္ထားတဲ့ ဟင္းပန္းကန္ေတြထဲက ႀကိဳက္သေလာက္
ခပ္စား ခပ္ေသာက္ေပါ့။

❖ ဥပမာ- ၾကက္သားတံုး သံုးတံုး ေဝစုရတယ္ဆိုပါေတာ့၊ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား တစ္တံုးကို
တစ္ဝက္စီျခမ္းၿပီး အေဖတစ္ျခမ္း၊ အေမတစ္ျခမ္း လွဴတာေပါ့။
ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ေကာင္း ပိုဝင္တဲ့ေနက်ေတာ့လည္း အေဖ တစ္တံုး၊ အေမ တစ္တံုး
လွဴတာေပါ့။ က်န္တဲ့ ႏွစ္တံုး၊ သို႔မဟုတ္ တစ္တံုးကိုေတာ့ ကိုယ္စားတာေပါ့။
မိဘပန္းကန္ထဲ မ်ားမ်ားထည့္လွဴလိုက္တဲ့ေန႔ဆို မိဘကလည္း အကုန္စားမပစ္ပါဘူး။
ကိုယ္ရတဲ့ ေဝစုထဲက ဖဲ့ၿပီး သားသမီးပန္းကန္ထဲ `အႏၱရာယ္ကင္းတယ္` လို႔ ေျပာၿပီး
ဟင္းဖတ္ ျပန္တာပါပဲ။

❖ မိဘနဲ႔ သားသမီး အျပန္အလွန္ ဒါနကုသိုလ္ ျဖစ္တဲ့အျပင္ တစ္ေယာက္နဲ႔
တစ္ေယာက္ ေမတၱာဓာတ္ေတြ ကူးလူးယွက္ႏြယ္ၿပီး မိသားစုေမတၱာ ခိုင္ၿမဲသြားတာေပါ့။ ႏွေျမာတြန္႕တိုတတ္တဲ့စိတ္ကိုလည္း ငယ္စဥ္ကတည္းက
ဖယ္ရွားၿပီးသား ျဖစ္သြားတာေပါ့။ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ ဓေလ့ထံုးစံေလးပါပဲ။

❖ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္မိသားစုနဲ႔ပဲ စားစား၊ တျခားလူေတြနဲ႔ပဲ စားစား၊ ႀကီးသူကို
အရင္ဦးခ်တဲ့ ေဝယ်ာဝစၥသီလ၊ တျခားသူကို ကိုယ့္ခြဲတမ္း မွ်လွဴတဲ့ ဒါန၊
လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္သင့္ပါတယ္။ ႀကီးသူကို လွဴမွ ဒါနျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။
ငယ္သူကို လွဴလည္း ဒါနျဖစ္တာပါပဲ။ ကိုယ္စားရမယ့္ ခြဲတမ္းကို နည္းနည္းေလွ်ာ့
စားလိုက္လို႔ ကိုယ့္မွာလည္း ဘာမွ ထိခိုက္နစ္နာမသြားပါဘူး။

❖ တန္ဖိုးနည္းနည္းနဲ႔ ကုသိုလ္ၿမဲတဲ့အလုပ္ သူေတာ္ေကာင္းတိုင္း လုပ္သင့္ပါတယ္။
သီးျခား အကုန္အက်ခံၿပီး လွဴတာလည္း လွဴေပါ့။ အဲ့ဒါအျပင္ ကိုယ္စားမဲ့အထဲက
နည္းနည္းေလွ်ာ့စားၿပီး လွဴတာမ်ိဳးလည္း နိဗဒၶေကာင္းမႈ (အၿမဲေကာင္းမႈ)
အျဖစ္နဲ႔ အေလ့အက်င့္စြဲေအာင္ လွဴသင့္ပါတယ္။ ဒါမွ ကုသိုလ္ေတြ မ်ားသထက္မ်ားၿပီး
စိတ္ဓာတ္ေတြလည္း သန္႔သထက္သန္႔၊ ျမတ္သထက္ျမတ္ လာပါလိမ့္မယ္။

ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိက (ေရႊပါရမီေတာရ)



Thanks:
#WinSoe(Ko Lin)
#နိဗၺာန္ေဆာ္