အေၾကာက္တရားႏွင့္ကခုန္ျခင္း

ေက်ာက္သင္ပုန္း

 

အေၾကာက္တရားႏွင့္ကခုန္ျခင္း

By- ရဲမိုး ( YJS ဦးရဲႏိုင္မိုးျဖစ္ပါတယ္)
၂၄ ဧၿပီ ၂၀၁၇
7 Day Daily News

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု တင္နက္ဆီျပည္နယ္က အထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ျဖစ္ပါသည္။ ျပႆနာမစခင္အထိေတာ့ ထိုေန႔ သည္လည္း ပံုမွန္ေန႔မ်ားလိုပင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွိေနခဲ့သည္။

ျပႆနာကို ဆရာမမတစ္ဦး က စတင္ပါသည္။ စာသင္ခန္းထဲ မွာ အလုပ္လုပ္ေနရင္း သူမက ႏွာ ေခါင္းတ႐ႈံ႕႐ႈံ႕လုပ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက ဘာျဖစ္လို႔လဲဟု ဆရာမကို ေမးသည့္အခါ သူမက ‘ဂက္စ္နံ႔ရေနတယ္’ဟု ျပန္ေျဖ သည္။ တစ္ခန္းလံုး ႏွာေခါင္းတ႐ံႈႈ႕႐ံႈ႕ လုပ္ၾကေတာ့သည္။ ‘ဟုတ္တယ္။ ငါလည္း ဂက္စ္နံ႔ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးရေနတယ္’ဟု အခ်ိဳ႕က ဆုိသည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲဆရာမက ေခါင္းေတြမူး၊ အသက္႐ွဴက်ပ္လာၿပီး မူးလဲမလိုျဖစ္လာ ေတာ့သည္။

သတင္းက ခ်က္ခ်င္းဆုိ သလို အနီးအနားက စာသင္ခန္း ေတြဆီကို ျပန္႔သြားသည္။ ေက်ာင္းထဲမွာ ဓာတ္ေငြ႕ေတြ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနၿပီဟု သတင္းေပးၾကသည္။ ေက်ာင္း သား၊ ေက်ာင္းသူအခ်ိဳ႕ မူးေမ့လဲ က်ၾကသည္။ ေက်ာင္းခန္းေတြထဲ က ထြက္ေျပးၾကသည္။ ေနာက္ ဆံုးေတာ့ တစ္ေက်ာင္းလံုးကို အေရးေပၚေရႊ႕ေျပာင္းၾကရေတာ့သည္။

ေက်ာင္းသား အေယာက္ ၈၀ ႏွင့္ ေက်ာင္းဝန္ထမ္း ၁၉ ေယာက္ကို အနီးဆံုးေဆး႐ံုက အေရးေပၚကုသေဆာင္မွာ တင္ လိုက္ရသည္။ ေက်ာင္းအာဏာ ပိုင္အဖြဲ႕က စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈႀကီး စတင္ေတာ့သည္။ မီးသတ္ဌာန ႏွင့္ က်န္းမာေရးအရာရွိမ်ားက တစ္ေက်ာင္းလံုးကို ပိုက္စိပ္တိုက္ စစ္ေဆးသည္၊ ရွာေဖြသည္၊ အနံ႔ ခံသည္။

ထြက္လာသည့္ အေျဖက ေတာ့ ‘ႏိုး’ျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္ ဓာတ္ေငြ႕အနံ႔မွ်မရွိပါ။ ဘာဓာတ္ ေငြ႕မွ် ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနျခင္းမရွိပါ။ ဂက္စ္နံ႔ ရသည္ဟုထင္သည့္ ပထမဆံုး ဆရာမ၏ အေၾကာက္တရားက က်န္သူမ်ားကို ကူးစက္သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလ ၁၂ ရက္ေန႔က တင္နက္ဆီျပည္နယ္ အထက္တန္းေက်ာင္းေလးမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ ထိုျဖစ္ရပ္က စိတ္ ပညာရွင္မ်ားအတြက္ ေလ့လာ စရာ သင္ခန္းစာတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ပါ သည္။

လူေတြ ဘာကိုေၾကာက္ၾက သလဲ၊ အေၾကာက္တရားေတြဆီ က ဘယ္သူေတြ အက်ိဳးအျမတ္ ထုတ္ယူၾကသလဲဆုိတာကို ေဆြး ေႏြးၾကပါစို႔...။

အေၾကာက္တရား၏ စြမ္း အားကို အကြၽမ္းက်င္ဆံုး အသံုး ခ်ႏိုင္သူမ်ားကေတာ့ ေကာက္ က်စ္ေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္ အာဏာရွင္မ်ားျဖစ္သည္။

အာဏာရွင္အတြက္ လက္ စြဲက်မ္း (A Handbook for the Inspiring Dictator)ကို ေရးသား သူ အင္ဒေရဒီဂီလိုပီက အာဏာ ရွင္တစ္ဦးမွာ စိတ္ကူးႀကီးႀကီး တစ္ခု (Big Idea) ရွိရမည္ဟု ဆုိသည္။ လူအမ်ားစုက ကိုယ့္ ဦးေဆာင္မႈကိုလိုက္ၿပီး ကိုယ္လုပ္ သမွ်ကို ေထာက္ခံဖို႔အတြက္ စိတ္ ကူးႀကီးႀကီးရွိရမည္ဟု သူက ေျပာသည္။

တကယ္ေတာ့ အာဏာရွင္ မ်ား ထုတ္လုပ္သည့္ စိတ္ကူးႀကီး ႀကီးမ်ား၏ ဗဟိုခ်က္မမွာ တည္ရွိ သည့္ အရာကေတာ့ သာမန္ျပည္ သူမ်ားအၾကားမွာ ပ်ံ႕ႏွံ႔လြယ္ေလ့ ရွိသည့္ အေၾကာက္တရားျဖစ္ပါ သည္။ အာဏာရွင္ဟစ္တလာက ဂ်ာမနီျပည္၏ စီးပြားေရးသည္ ဂ်ဴးမ်ား၏ လက္ထဲမွာ ေရာက္ေနၿပီဟု ေႂကြးေၾကာ္သည္။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း၏ လက္ရွိအေျခအေနအ ေပၚကို စိုးရိမ္ေနသည့္ သာမန္ ျပည္သူအမ်ားစုကို အေၾကာက္ တရားႏွင့္ သိမ္းသြင္းသည့္ စိတ္ ကူးႀကီးႀကီးဟုဆိုရမည္။ အလြန္ ေအာင္ျမင္သည့္ စိတ္ကူးျဖစ္ပါ သည္။ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေျခာက္သန္းခန္႔ သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရပါသည္။

စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္း သည္ကေတာ့ အ႐ူးထသည့္ စိတ္ ကူးမ်ားကို ဘာေၾကာင့္ သာမန္ ျပည္သူမ်ားက အလြယ္တကူယံု ၾကည္ၾကသလဲဆုိသည့္ အခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ အေၾကာက္တရား ကို လူအမ်ားစုက ဘယ္ေလာက္ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ လက္ခံႏုိင္သလဲ ဆိုသည့္ နမူနာက Jaws ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားျဖစ္သည္။

ကမၻာေက်ာ္ ဒါ႐ိုက္တာစတီ ဗင္စပီးလ္ဘာ့ခ္ ႐ိုက္ကူးသည့္ Jaws ဇာတ္ကားသည္ ပင္လယ္ ကမ္းေျခတစ္ခုမွာ အပန္းေျဖေရ ကူးသူမ်ားကို ကိုက္ျဖတ္စား ေသာက္သည့္ လူသားစား ငါးမန္း ျဖဴႀကီးတစ္ေကာင္အေၾကာင္း ဇာတ္လမ္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုဇာတ္ ကားကို ၁၉၇၅ ခုႏွစ္မွာ ႐ံုတင္ သည့္အခါ ဝင္ေငြစံခ်ိန္တင္ခဲ့ၿပီး ထိုအခ်ိန္က ႐ုပ္ရွင္ပရိသတ္မ်ား အၾကားမွာ ေရပန္းအစားဆံုး ဇာတ္ကားျဖစ္ခဲ့သည္။ ျပႆနာ ကေတာ့ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ ေႏြရာသီမွာ ထိုဇာတ္ကားၾကည့္အၿပီး ပင္ လယ္ကမ္းေျခ အပန္းေျဖစခန္း မ်ားကို ဘယ္သူမွ် မလာၾကေတာ့ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ႐ုပ္ရွင္ထဲက ငါးမန္းျဖဴႀကီးကို ေၾကာက္စိတ္က ကမ္းေျခ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား ကို အႀကီးအက်ယ္ထိုးႏွက္ခဲ့ သည္။

(ယခုေဆာင္းပါးကို ေရးသူ အပါအဝင္) Jaws ဇာတ္ကားကို ၾကည့္ဖူးသူ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေရထဲဆင္းသည့္အခါ ဇာတ္ကား ထဲက ငါးမန္းျဖဴႀကီးကို ေမ့ထားႏိုင္ ဖို႔ အေတာ္ႀကိဳးစားၾကရပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ေရထဲဆင္းလည္း စိုးရိမ္ပူပန္ရမည္က ငါးမန္းျဖဴ မ်ား မဟုတ္ပါ။ ေရနစ္ေသမွာကို ေၾကာက္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သုေတသနျပဳလုပ္ခ်က္မ်ားအရ ငါးမန္းအကိုက္ခံရႏႈန္းသည္ လူ ေပါင္း ၁၁ ဒသမ ၅ သန္းတြင္ တစ္ဦးသာရွိသည္။ ေရနစ္ေသႏိုင္ သည့္ႏႈန္းက ငါးမန္းကိုက္ခံရႏုိင္ သည့္ႏႈန္းထက္ သံုးဆပိုမ်ားပါ သည္။ မိုးႀကိဳးပစ္ခံရႏိုင္သည့္ႏႈန္း ကေတာ့ အဆ ၃၀ ပိုမ်ားသည္ဟု ဆုိသည္။

သို႔ေသာ္ လူအမ်ားစုက ေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ မ်ိဳးတံုးမည့္ အႏၲရာယ္ႏွင့္ ရင္ဆုိင္ေနရသည့္ ငါးမန္းျဖဴမ်ားကိုသာ ပိုမိုေၾကာက္ ရြံ႕ၾကပါသည္။

ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္စပ္မႈမရွိ သည့္ အေၾကာက္တရားကို ႏိႈးဆြ ၿပီး ႏုိင္ငံေရးအျမတ္ထုတ္သည့္ နမူနာကေတာ့ ေဒၚနယ္ထရန္႔ႏွင့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုျဖစ္ပါ သည္။

အၾကမ္းဖက္ဝါဒက အေမရိ ကန္ႏုိင္ငံကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနၿပီဆုိ သည့္ တပ္လွန္႔သံက ေဒၚနယ္ ထရန္႔ မဟာဗ်ဴဟာမ်ားထဲက တစ္ခုျဖစ္သည္။ မဲဆႏၵရွင္ ျပည္ သူမ်ား၏ ထက္ဝက္နီးနီးက သူ႔ကို မဲေပးေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကပါသည္။

ကိန္းဂဏန္းမ်ားကို ေလ့လာၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အမ်ိဳးသား လံုၿခံဳ စိတ္ခ်ရမႈ ေကာင္စီ (National Safety Council)၏ အစီရင္ခံစာ အရ ႏွစ္စဥ္အေမရိကန္ႏုိင္ငံသား ၆,၀၀၀ ခန္႔သည္ အျမင့္မွ ျပဳတ္က်ၿပီး ေသဆံုးၾကသည္။ အျမင့္မွ ျပဳတ္က်ၿပီး ေသဆံုးႏိုင္သည့္ႏႈန္းသည္ အၾကမ္းဖက္သမားလက္ခ်က္ျဖင့္ ေသဆံုးႏုိင္သည့္ႏႈန္းထက္ အဆေပါင္း ၃၅၃ ဆ ပိုျမင့္သည္။

၂၀၁၃ ခုႏွစ္အတြင္း မိမိ ကိုယ္တိုင္ ေရခ်ိဳးဇလံု (Bathtub) အတြင္း ေရနစ္ေသသူ အေမရိ ကန္ႏိုင္ငံသား ၄၆၄ ဦးရွိၿပီး အၾကမ္းဖက္သမား လက္ခ်က္ ေၾကာင့္ ေသဆံုးသူ ၁၇ ဦးသာရွိ ခဲ့သည္။ ခ်စ္သူ (သို႔) ခင္ပြန္း ေယာက်္ားမ်ား သတ္၍ေသၾကရ သည့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ အေရအ တြက္က အီရတ္ႏွင့္ အာဖဂန္နစၥ တန္တြင္ က်ဆံုးခဲ့ၾကရသည့္ အ ေမရိကန္တပ္ဖြဲ႕ဝင္ စုစုေပါင္း၏ ႏွစ္ဆနီးနီးရွိပါသည္။

သုေတသနျပဳလုပ္ခ်က္မ်ား ကို ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ အၾကမ္း ဖက္သမားလက္ခ်က္ေၾကာင့္ ေသဆံုးႏုိင္သည့္ႏႈန္းထက္ ကိုယ့္အန္ ဖတ္ကိုယ္ဆို႔ၿပီး ေသဆံုးႏုိင္ႏႈန္း က ကိုးဆ၊ ကားတိုက္မႈမွာ ေသ ဆံုးႏုိင္သည့္ႏႈန္းက ၁,၀၄၈ ဆပို မ်ားသည္။

အံ့ဩစရာ အေကာင္းဆံုး ေတြ႕ရွိခ်က္ကေတာ့ ရဲတစ္ ေယာက္ေၾကာင့္ ေသဆံုးႏုိင္သည့္ႏႈန္းက အၾကမ္းဖက္သမားတစ္ဦး ေၾကာင့္ ေသဆံုးႏုိင္သည့္ႏႈန္းထက္ ရွစ္ဆပိုမ်ားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ျပည္သူမ်ား သတိထားၾကရ ဖို႔က အေၾကာက္တရားႏုိင္ငံေရး (Politics of Fear) ျဖစ္ပါသည္။ ႏုိင္ငံေရးအျမတ္ထုတ္ရန္အတြက္ အေၾကာက္တရားကို အသံုးခ် ျခင္းပါ။

‘အမိႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး ၿပိဳကြဲ ေတာ့မည္’၊ ‘တို႔ဘာသာကို ၿခိမ္း ေျခာက္ေနၿပီ’၊ ‘တို႔လူမ်ိဳးကို ကာ ကြယ္ၾက’ဆုိသည့္ ေႂကြးေၾကာ္သံ မ်ားၾကားသည့္အခါ Jaws ဇာတ္ ကားကိုၾကည့္ၿပီး ပင္လယ္ကမ္း ေျခမသြားရဲခဲ့ၾကသူမ်ားကို သတိ ရသင့္ပါသည္။

အဆံုးသတ္အျဖစ္ ပံုျပင္ တစ္ပုဒ္ကို ေျပာပါမည္။

တစ္ခါက အာဏာရွင္တစ္ ဦး ကြယ္လြန္ခါနီးမွာ သူ႔အ႐ိုက္ အရာကို ဆက္ခံႏိုင္သည့္ တပည့္ ႏွစ္ဦးကို သူက ဆင့္ေခၚသည္။ သူ႔ေနရာကို ဆက္ခံဖို႔အတြက္ စာ ေမးပြဲစစ္မည္ဟု ဆုိသည္။‘‘မင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေလွာင္ အိမ္ထဲက ငွက္တစ္ေကာင္ ဒီလို လက္နဲ႔ ၅ မိနစ္ၾကာေအာင္ ဆုပ္ ကိုင္ထားႏုိင္ရမယ္၊ ငွက္လည္း မေသေစရဘူး။ ၅ မိနစ္ၾကာ ေအာင္ ကိုင္ႏိုင္တဲ့သူ ငါ့ရာထူးကို ရမယ္’’ အာဏာရွင္က ဆုိသည္။

တပည့္ (၁)က ငွက္ကို ေလွာင္အိမ္က ထုတ္ယူသည္။ လြတ္သြားမွာေၾကာက္၍ တအား ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ အသက္႐ွဴ က်ပ္ၿပီး ငွက္ကေလးေသသြား သည္။

တပည့္ (၂)က ေရွ႕ကလူကို သင္ခန္းစာယူသည္။ ငွက္ကေလး ကို ဖြဖြဆုပ္ကိုင္သည္။ ငွက္က အလြယ္တကူ ထြက္ေျပးလြတ္ ေျမာက္သြားသည္။

အာဏာရွင္က ယမ္းပံုမီးက် ေဒါသထြက္သည္။

‘‘အသံုးမက်တဲ့ေကာင္ေတြ၊ ဒီမွာၾကည့္ ငါလုပ္ျပမယ္’’

အာဏာရွင္က ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္ကို ေလွာင္အိမ္က ထုတ္လိုက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ငွက္ေမြးေတြကို ဆြဲႏႈတ္ေတာ့ သည္။ အေမြးမရွိေတာ့သည့္ငွက္ ကို သူ႔လက္ဖဝါးေပၚမွာ တင္ထား လိုက္သည္။ တဆတ္ဆတ္တုန္ ေအာင္ နာက်င္ၿပီး ေၾကာက္ရြံ႕ေန သည့္ ငွက္ကေလးက ပ်ံလည္း မပ်ံႏုိင္၊ ပ်ံလည္း မပ်ံရဲေတာ့ပါ။ အေမြးမရွိေတာ့၍ ခ်မ္းေအးေန သည့္ ငွက္ကေလးက လက္ဖဝါး ၏ အေႏြးဓာတ္ကို ခံယူေနရ သည္။ အာဏာရွင္က လက္ခ်ာ စပါေတာ့သည္။

‘‘မင္းတို႔ အာဏာရွင္လုပ္ မယ္ဆုိရင္ ‘အေၾကာက္တရား’ ကို အသံုးခ်ႏုိင္ရမယ္။ လူေတြကို ေၾကာက္ေအာင္လုပ္၊ လူေတြက မင္းတုိ႔ကို မီွခိုလာလိမ့္မယ္’’

ပံုျပင္က သည္မွာ အဆံုး သတ္ပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အမွန္တကယ္ ေၾကာက္သင့္သည္က အေၾကာက္တရားျဖစ္ပါသည္။ ။