ေက်ာင္းလြယ္အိတ္
#အေမဆရာမ( ခင္ျမဇင္)ဒုတိယပိုင္းအဆက္
ေျမပဲရာသီ ေရာက္လာၿပီ။ ကေလးအေတာ္မ်ားမ် ား စာသင္ခန္းထဲမွ ပဲခင္းမ်ားဆီ ေရာက္ကုန္ၾကသည္။ မေန႔က တူးမာအေမ ေက်ာင္းကို ေရာက္လာသည္။
“ တူးမာကို တစ္လေလာက္ ေက်ာင္းႏုတ္ခ်င္ လို႔ ဆရာမ ”
“ ေၾသာ္ ပဲႏုတ္ လုိက္ၾကေတာ့မယ္လ ား ”
“ ဟုတ္ပါ့ ဆရာမရယ္၊ ထေနာင္းဖိုႀကီးဘ က္ သြားၾကမွာ၊ အိမ္က ကိုတင္လွေတာင္ ေရွ႕က သြားႏွင့္ၿပီ ”
တူးမာအေမက ညစ္ထည္းထည္း သရက္ထည္လံုခ်ည္ အနီကေလးကို ၀တ္ထားသည္။ အသက္မွာ နဂိုထက္ပိုၿပီး အိုစာသေယာင္။ တူးမာလက္ကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ကိုင္ထ ားသည္။ တူးမာေလးက ငယ္လြန္းေသးသည္။ သားေထြးႏွင့္မွ ရြယ္တူရွိမည္။ အိမ္မွာ သားေထြးက ႏြဲ႕ဆိုး ဆိုးေနခ်ိန္မွာ တူးမာကေလးကေတာ့ သူ႔မိဘေတြ၊ အစ္ကို အစ္မေတြႏွင့္အတူ ပဲခင္းထဲမွာ ပဲႏုတ္ေနရွာေပလိ မ့္မည္။ ပဲႏုတ္ခ်ိန္ေရာက ္လွ်င္ မိသားစုေတြ တစ္အိမ္ေထာင္လံု း ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ ေရႊ႕ေျပာင္းၿပီး အငွားလိုက္တတ္ၾက စၿမဲ။ ကၽြန္မက တူးမာေခါင္းကို ပြတ္သပ္ကာ-
“ ေခၚသြားပါ မၾကင္ၿမိဳင္ရယ္၊ တူးမာ စာေတြ ေမ့မပစ္လိုက္နဲ႔ ဦးေနာ္၊ ပဲခ်ိန္ၿပီးရင္ ေက်ာင္းျပန္တက္၊ ၾကားလား ”
တူးမာတို႔သားအမိ ထြက္သြားၾကေသာအခ ါ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ မေကာင္း။ တူးမာကေတာ့ သူ႔အေမ လက္ကိုဆြဲရင္း ခုန္ဆြ ခုန္ဆြႏွင့္ လုိက္သြားၿပီ။ သည္လုိႏွင့္ ေက်ာင္းမွာ တစ္စ တစ္စ လူနည္းလာသည္။
ေက်ာင္းအလာလမ္းမ ွာ တစ္ေယာက္တည္း ျဖည္းေလးစြာ ေလွ်ာက္လာမိသည္။ ေဆာင္း၀င္လာၿပီဆ ိုေတာ့ သားလတ္ႏွင့္ သားေထြးတို႔အတြက ္ အေႏြးထည္ေတြ လိုလာျပန္ၿပီ။ နီနီကိုလည္း အက်ၤီ ၀ယ္မေပးျဖစ္ေသး။
ေဆာင္းေလသည္ ကၽြန္မကို ပက္ဖ်န္း ေအးျမေစသည္။ ပဲခင္းမ်ားထဲမွ ကေလးေတြက ကၽြန္မကို ျမင္လွ်င္ ပုန္းေရွာင္ၾကေတ ာ့မည္။
“ ေဟ့ ဟိုမွာ ဆရာမႀကီး လာေနတယ္ေဟ့ ”
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ အသံႏွင့္အတူ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾ ကသည္။ တခ်ိဳ႕က ကၽြန္မကို ေက်ာေပးၿပီး ေျမပဲႏုတ္ၾကသည္။ သူတို႔ခမ်ာမ်ားအ တြက္ ၀မ္းနည္းသြားသည္ ။ သည္ရာသီေရာက္လွ် င္ ကေလးေတြႏွင့္ ကၽြန္မမွာ သူစိမ္းျပင္ျပင္ ျဖစ္သြားတတ္သည္။ ကၽြန္မက သူတို႔တစ္ေတြကို စာသင္ခန္းမ်ားဆီ သို႔ လိုက္လံဆြဲေခၚမည ္ ထင္ေနသလား မသိ။
စာကေလးမ်ားက မီးႀကိဳးတန္းမ်ာ းေပၚမွာ တက်ီက်ီ ေအာ္ျမည္ေနၾကသည္ ။ ေနျခည္ႏုသည္ ကၽြန္မကိုယ္ကို လႊမ္းျခံဳ ေႏြးေထြးေစသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မရင္မွာ မေႏြးႏိုင္။ ေအးစက္ၿပီး ထိုင္းမိႈင္းေနသ ည္။ အိုႀကီးအိုမ အေမ့အတြက္လည္း ျခံဳေစာင္တစ္ထည္ ေလာက္ ၀ယ္ေပးခ်င္သည္။ အေမ့မွာက ဘာဘူေစာင္အေဟာင္ းအစုတ္ႀကီးပဲ ရွိသည္။ ညတိုင္ဆိုလွ်င္ အေမ့ခမ်ာ ေခ်ာင္းကလည္း တဟြပ္ဟြပ္ ဆိုးရွာသည္။
သည္လိုႏွင့္ ေက်ာင္းကို ေရာက္လာသည္။
ျပတင္းေပါက္မ်ား ကို လိုက္ဖြင့္သည္။ ေက်ာင္းသားႀကီးထ ဲက မည္သူမွ်မရွိ။ သူငယ္တန္း ကေလးမ်ားသာ တစုတေ၀း ေနဆာလံႈေနၾကသည္။ သူတုိ႔ကေလးေတြမွ ာ ဖလန္နယ္ထည္ကေလးေ တြ၊ လက္ရက္ဖ်င္ အေႏြးထည္ကေလးေတြ ကိုပင္ ကိုယ္စီမ၀တ္ႏိုင ္ရွာ။ ဂ်င္းဂ်ာကင္ ၀ယ္ေပးပါဆိုေသာ သားလတ္ကို သတိရမိသည္။
“ ေမေမကလည္း ဖိုးတြတ္မွာ ဂ်င္းဂ်ာကင္ အနီကေလးနဲ႔ဗ် ”
ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ပူဆာတတ္သည္။ ဖိုးတြတ္က သူတို႔အေဖ ေနာက္အိမ္ေထာင္ႏ ွင့္ ေမြးေသာ သားကေလး။ ငါးႏွစ္ေလာက္ ရွိဦးမည္။ သားက သည္လိုေျပာလာေတာ ့ ကၽြန္မရင္မွာ နာက်င္ရသည္။
“ သား ပူဆာတာကေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ မင္းအက်ၤီဖိုးက ေမေမ့လခ တစ္၀က္ေလာက္တန္တ ာ၊ ေမေမ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး ”
သည္ေတာ့ -
“ အေဖ့ကို ၀ယ္ခိုင္းမွာေပါ ့ဗ်ာ ”
စကားနာထိုးသည္။ ကၽြန္မက စိတ္တိုတိုႏွင့္ သူ႔ကို နာနာၾကည္းၾကည္း ရိုက္ပစ္သည္။
ကၽြန္မ ေခါင္းကို ခပ္သြက္သြက္ ခါယမ္းမိသည္။
အိမ္က ျပႆနာေတြ ေက်ာင္းမွာ သယ္လာမိျပန္ၿပီ။
ဆရာကိုထြန္းေအာင ္ ေရာက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ခ်ိဳခ်ိဳ။ မတင္ၾကဴက မီးဖြားခြင့္ ယူသြားၿပီ။
ေက်ာင္းမွာ ေျခာက္ေသြ႕ေနသည္ ။ ေက်ာင္းတက္ ေခါင္းေလာင္းသံက ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျမည္လာသည္။ ကၽြန္မ အတန္းထဲမွာ မိန္းကေလးသံုးေယ ာက္ကလြဲ၍ မရွိ။ သူတို႔တစ္ေတြက ေစ်းသည္ သားသမီးေတြ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ သည္အခါမ်ိဳးတြင္ သံုးတန္း၊ ေလးတန္း ကေလးေတြကို ပူးေပါင္းေစၿပီး စာစီစာကံုးကိုသာ တြင္တြင္ ေရးခိုင္းရေတာ့သ ည္။
အေျဖစာအုပ္ေတြ သယ္လာေသာ ကၽြန္မရင္မွာ ေလးလံေနသည္။
သူတို႔ ေျဖႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေလးတန္းကလည္း ဘုတ္အဖြဲ႕ႏွင့္ စစ္မည္ျဖစ္ရာ ဒုတိယအစမ္း အေျဖလႊာေတြကိုၾက ည့္ၿပီး အတန္းတင္ ေအာင္ႏႈန္းကို ခန္႔မွန္းရမည္ျဖ စ္သည္။ ကၽြန္မျခင္းထဲက အေျဖလႊာထုပ္ေတြမ ွာ ဆယ္ခြက္၀င္ အေလးႀကီးကို ဆြဲသယ္လာရသလို ေလးလံေစသည္။
“ အို သူတို႔မွာ စာက်က္ခ်ိန္မွ မရခဲ့ၾကတာ ”
ေျမပဲခင္းမ်ားဆီ မွ ကမန္းကတန္း ျပန္လာၿပီး စာေမးပြဲ ေျဖဆိုၾကရသည္မို ႔ ကၽြန္မ ေတြးၿပီး စိုးရိမ္ေနမိသည္ ။ ကေလးတို႔ဘ၀ေတြက ကၽြန္မကို မင္နီတားဖုိ႔ လက္တြန္႔ေစဦးမည ္။
ညေနခင္းသည္ မည္းခ်ိပ္ရွည္လ် ားေသာ သစ္ရိပ္မ်ားေအာက ္တြင္ ႏွင္းေငြ႕ျမဴေငြ ႕ျဖင့္ မႈန္မိႈင္းေနသည္ ။ အေ၀းေကာင္းကင္တြ င္ တိမ္ျဖဴဇာမွ်င္မ ်ား လြင့္ေမ်ာေနသည္။ ေလတြင္ သစ္ရြက္စိမ္းနံ႕ လြင့္ပါလာသည္။ ကၽြန္မေျခလွမ္းက ို သြက္ႏိုင္သေလာက္ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လာသည္။
အေမ့ ေခ်ာင္းဆိုးကလည္ း မသက္သာေသး။ ရွာခ်ည္လႊာခ်င္း ေစာင္တစ္ထည္ပင္ ခုႏွစ္ဆယ္ဆိုေတာ ့ ရုတ္တရက္ မ၀ယ္ျဖစ္ေသး။ သားေထြးႏွင့္ သားလတ္ကို ဖလန္နယ္ တစ္ထည္စီ ခ်ဳပ္ေပးသည့္တို င္ သားလတ္က မေက်နပ္ႏို္င္ေသ း။ သမီး နီနီကေကာ။ နီနီက ကၽြန္မကိုဘာမွ် မပူဆာေတာ့သည္ကုိ သတိျပဳမိလာသည္။ သမီးအၾကည့္မ်ားက တစ္ေန႔တျခား စိမ္းကားလာသည္။ ေစ်းဖိုးေပးလိုက ္လွ်င္လည္း အရင္ကလို ျပန္မအပ္ေတာ့။
ကားလမ္းေပၚမွာ ကုန္ကားေတြ တသီတတန္းႀကီး ျဖတ္ေမာင္းသြားၾ ကသည္။ ကားဟြန္းသံေတြက ဆူညံ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ။ သည္ကားတန္းေနာက္ မွ အ၀ါေရာင္ ဂ်စ္ကားကေလးေပၚမ ွာ လူတစ္ေယာက္ကို အမွတ္မထင္ လွမ္းျမင္မိသည္။ မ်က္မွန္အနက္ႏွင ့္၊ သကၠလက္ ကုတ္အက်ၤီ နက္ျပာႏွင့္ ခံ့ထည္ ၀ၿဖိဳးေနေသာ ထိုသူ။
ထိုသူသည္-
ကၽြန္မ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းက်ပ္စြာ ကိုက္မိသည္။
မတူညီေသာ ဘ၀တို႔၏ ေပါင္းစည္းျခင္း မ်ိဳးျဖင့္ သူႏွင့္ ကၽြန္မတို႔ လက္ထပ္ခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေငြမ်က္ႏွာသာ ၾကည့္တတ္ေသာ သူ႔အသိုင္းအ၀ိုင ္းႏွင့္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေ သာ မုဆိုးမသမီး ကၽြန္မတို႔ၾကားတ ြင္ သဟဇာတ မရွိခဲ့ၾက။ သူကိုယ္တိုင္ကလည ္း ကုန္သည္ပြဲစား အလုပ္ကလြဲ၍ လက္ေၾကာတင္းေအာင ္ လုပ္ကိုင္တတ္သူ မဟုတ္။ နီနီ၊ သားလတ္၊ ေထြးကေလး ဆိုေသာ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးမွ ်င္ကေလးေတြ ရစ္ငင္မိသည့္တို င္ေအာင္ သူသည္ သူ႔၀န္းက်င္ေဟာင ္းကို မစြန္႔ရဲ။ ကေလးေတြကေတာ့ ရံဖန္ရံခါမွ ေတြ႕ရတတ္ေသာ အေဖ့ကို တြယ္တာၾကပါ၏။ အေဖ၀ယ္ေပးေသာ အဖိုးတန္ ကစားစရာကေလးမ်ား ႏွင့္ သူတို႔ေလးေတြ ငယ္ဘ၀မွာ အိပ္မက္တစ္ခုလို ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွပါ၏။ သို႔ေသာ္ ရိုးသားမႈႏွင့္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ ကို အခ်စ္ထက္ တန္ဖိုးထားခဲ့ေသ ာ ကၽြန္မႏွင့္ ကုန္သည္ပီပီ ေငြအက်င့္၊ ေငြမ်က္ႏွာႏွင့္ လူ႔သိကၡာကိုပါ တန္ဖိုးမထားတတ္လ ာေသာ သူ႔အၾကားတြင္ စိတ္၀မ္းကြဲစရာေ တြ အမ်ားအျပား ၾကံဳေတြ႕လာခဲ့ရသ ည္။ သည္လိုႏွင့္ လမ္းခြဲခဲ့ၾကေလသ ည္။
နာၾကည္း တုန္လႈပ္လ်က္ကပင ္ ဟိုစဥ္ဘ၀ေတြကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင ္လာသည္။ သူသည္ပင္ ကၽြန္မတို႔မိသား စုဘ၀ေလးကို ေမႊေႏွာက္ဖ်က္ေျ ခသူ။
ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြကို ဖ်က္ဆီးသူ။
ကၽြန္မ ရြံမုန္းစြာ မ်က္ႏွာလႊဲရင္း က်န္ခဲ့သည္။
××××××××××××××× ×××××
“ နီနီ ”
“ ရွင္ ေမေမ ”
“ သမီး ဒီအက်ၤီစကို ဘယ္က ရသလဲဟင္၊ ေျပာစမ္း ”
သမီးက မ်က္ရည္ေ၀့ေနသည္ ။ ကၽြန္မက တက္ထရြန္ပြင့္ရိ ုက္ အက်ၤီစကေလးကို သူ႔ေရွ႕မွာျဖန္႔ ၿပီး ေမးသည္။ နီနီ႕အက်ၤီ အတိုအက်ပ္ကေလးေတ ြကို ေက်ာင္းက ကေလးေတြေပးဖို႔ရ ွာရင္း ေသတၱာေအာက္ဆံုးမ ွာ သည္အစကို ေတြ႕ရသည္။ နီနီထက္ အငယ္မိန္းကေလး မရွိေတာ့ သူ႔အ၀တ္ေဟာင္းေတ ြကို အၿမဲေပးပစ္ရတတ္သ ည္။ နီနီက ေခါင္းမာမာ ရပ္ေနေတာ့ ကၽြန္မမွာ တုန္လႈပ္ရျပန္သည ္။
“ ေျပာစမ္းပါ၊ ဘယ္က ရသလဲလို႔ ”
“ သမီး ေစ်းဖိုးထဲက ခ်ဳပ္တာ ေမေမ၊ ေဖေဖနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး ”
“ ဘယ္လို၊ ေစ်းဖိုးထဲက ဟုတ္လား ”
ကၽြန္မ ေအာ္ဟစ္မိသည္။ စာေမးပြဲအခ်ိန္ မမီမွာစိုး၍ ကၽြန္မ ထမင္းခ်ိဳင့္ မယူျဖစ္သည္မွာ ၾကာၿပီ။ သည္ေတာ့ အိ္မ္မွာ ဘယ္လိုခ်က္ၿပီး စားေသာက္ေနၾကသလဲ ၊ ကၽြန္မ မသိ။ ညစာမ်ားတြင္ေတာ့ ဘဲဥႏွင့္ ကန္စြန္းရြက္ေၾက ာ္က အစဥ္အၿမဲ။ မေန႔ညကလည္း အေမ အျပင္းအထန္ ေခ်ာင္းဆိုးသည္။ ေထြးကေလး ေျပာမွ မနက္က ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း စား၍ ေခ်ာင္းဆိုးမွန္ း သိရသည္။ အိုးသူႀကီး နီနီက ကေလးေတြႏွင့္ ဘြားေအကို ငါးပိေၾကာ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း ေကၽြးၿပီး အက်ၤီ၀ယ္ဖို႔ က်ိတ္စုခဲ့ေပလိမ ့္မည္။
နီနီကို ေဆာင့္ေအာင့္ ထုရိုက္ပစ္ခ်င္လ ာသည္။
“ ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္၊ ကေလးေတြကို အငတ္ထားၿပီး ၀ယ္တဲ့အက်ၤီစမ်ာ း နင္မို႔ ၀တ္ရက္တယ္ မိနီ ”
နီနီက ကၽြန္မကို မုန္းမုန္းတီးတီ း ျပန္ၾကည့္သည္။
“ နီနီ ၀ယ္ေပးခိုင္းေတာ ့ေကာ ေမေမက ၀ယ္ေပးဖူးလို႔လာ း ”
“ ဟင္ ေမေမ ၀ယ္မေပးလို႔ ဟုတ္လား၊ ေမေမ ဘာေၾကာင့္ ၀ယ္မေပးေသးသလဲဆိ ုတာ နင္ သိသားပဲ ”
“ နီနီ႕ကို ရိုက္ပါ ေမေမ၊ သတ္ခ်င္လည္း သတ္လိုက္စမ္းပါ၊ နီနီကလည္း ဒီလို အၾကင္နာမဲ့တဲ့အိ မ္မွာ မေနခ်င္ပါဘူး ”
“ နီနီ ”
ကၽြန္မ ေဒါသေတြ ဆူပြက္လာသည္။ သူ႔ကိုယ္ကို ဆတ္ဆတ္ခါ ဆြဲကိုင္လႈပ္ယမ္ းမိသည္။ နီနီက ပမာမခန္႔ ေရွ႕တိုးလာသည္။
“ ဟုတ္တယ္၊ ေမေမကလည္း သမီးကို မညွာဘူး၊ ေဖေဖကလည္း ရက္စက္တာပဲ၊ နီနီေသရင္ ေအးမွာပါ၊ ေမေမ ေပ်ာ္မွာပါ ”
သမီးမ်က္ႏွာကို တအံ့တၾသႀကီး စိုက္ၾကည့္မိသည္ ။ ဆံစေတြ ၀ဲက်လ်က္ ျဖဴေဖြး ႏုညက္ေသာ သမီးမ်က္ႏွာ၊ ခက္ထန္မာေက်ာေသာ သမီးစကားမ်ား။ အၿမဲ စိတ္တင္းတတ္ေသာ ကၽြန္မ ပါးျပင္ေပၚသို႔ မ်က္ရည္ပူမ်ား စီးက်လာသည္။
“ သမီး ”
နီနီက ႏႈတ္ခမ္းကို ျပတ္လုျပတ္ခင္ ကိုက္ထားသည္။ ကၽြန္မ လက္ထဲက ရုန္းထြက္သည္။ သမီးကို လႊတ္ေပးၿပီး စာၾကည့္စားပြဲမွ ာ ကၽြန္မ အၾကာႀကီးထိုင္ေန မိသည္။ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မီးလံုးကို စိုက္ၾကည့္ေနမိသ ည္။ ကၽြန္မ ရင္မွာ ဟာလာဟင္းလင္း က်န္ရစ္သည္။
ကၽြန္မ အားထားေသာ၊ ျမတ္ႏိုးတြယ္တာေ သာ ကေလးေတြကပင္ ကၽြန္မကို ဖီလာဆန္႔က်င္ ျပဳလာၾကၿပီ။ ကၽြန္မအဖို႔ ေနာက္ထပ္ ၀မ္းနည္းစရာ မက်န္ေတာ့ေအာင္ပ င္ ရင္နာမိသည္။
နီနီက ဟိုးအရင္ကတည္းက အက်ၤီ ပူဆာခဲ့သည္။ ကၽြန္မ ၀ယ္မေပးႏိုင္ခဲ့ ။ သူ႔ဟာသူ ေျဖရွင္းလာျပန္ေ တာ့ ကၽြန္မက ဆူပူမိျပန္သည္။ ကၽြန္မပင္ ရက္စက္သူ ျဖစ္ေလမည္လား။
အေမကလည္း ေခ်ာင္းတဟြပ္ဟြပ ္ ဆိုးေနသည္။ သားေထြးက ကၽြန္မလက္ကို လႈပ္ယမ္းေခၚသည္။
“ ေမေမ ေမေမ၊ သား စာက်က္ၿပီးၿပီဆိ ု ”
“ ဟင္ ေထြးကေလး ”
သားကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိ သည္။ ၿပီးမွ တစ္စံုတစ္ခုကို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လ ိုက္သည္။
“ သြား သား၊ သားလတ္နဲ႔ နီနီကို ေခၚခဲ့ ”
“ နီနီ အိပ္ခ်င္ဟန္ ေဆာင္ေနတယ္ ေမေမ ”
“ ေအး ေနပေစ၊ သားတို႔ကို ေမေမ ေျပာမယ္၊ သားတို႔ သိရမွာက ေမေမဟာ လခ ႏွစ္ရာေက်ာ္က်ာ္ ပဲ ရတဲ့ ေတာေက်ာင္းဆရာမက ေလး၊ ဒီေတာ့ သားတို႔ ေနခ်င္ ၀တ္ခ်င္သလို ေမေမ မထားႏိုင္ မဆင္ႏိုင္ဘူး၊ ေမေမ့လခနဲ႔တန္ရံ ုပဲ ေကၽြးေမြးျပဳစုႏ ိုင္တယ္၊ သားတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကလို ေတာ့ ေမေမ မဆင္ႏိုင္မေကၽြး ႏိုင္ဘူး၊
ခု အစစအရာရာ အရင္လို မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သားတို႔လည္း သိၿပီးသား မဟုတ္လား၊
တကယ္လို႔ ေမေမနဲ႔ ေနရတာ မေပ်ာ္ရင္ ေျပာ၊ မင္းတို႔အေဖဆီမွ ာ ေနခ်င္သလား၊ သြားေနႏို္င္တယ္ ။ အထူးသျဖင့္ သားလတ္နဲ႔ နီနီ၊ မင္းတို႔ သူ႔ဆီမွာ ေနခ်င္သပ ဆိုရင္လည္း သြားၾက၊ ဟိုမွာေတာ့ ေကာင္းေကာင္း၀တ္ ရ စားရလိမ့္မယ္၊ ေအး ဒါေပမဲ့ မိေထြးဆီမွာဆိုေ တာ့ အေမလို မိခင္ေမတၱာမ်ိဳး ေတာ့ မင္းတို႔ ရႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး ”
ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မႏွင့္ ကေလးမ်ားအၾကား သံေယာဇဥ္ႀကိဳးမွ ်င္ကို ဇြတ္အတင္း ျဖတ္ပစ္မိသည္။ ကၽြန္မ ႏွလံုးသားသည္ အက္ကြဲလုမတတ္ တင္းမာလာသည္။
သားလတ္က ကၽြန္မ ကုလားထိုင္ေျခရင ္းတြင္ ထိုင္ေနရာမွ ကၽြန္မ ေပါင္ေပၚမွာ ေမးတင္လာသည္။
“ ေမေမ သားတို႔ကို အထင္မလြဲပါနဲ႔ေန ာ္၊ သားက ေဖေဖ့ဆီမွာ ေနခ်င္လို႔ေျပာတ ာ မဟုတ္ပါဘူး ေမေမရယ္ ”
သားလတ္၏ သနားစဖြယ္ မ်က္ႏွာကို ကၽြန္မ ျပန္မၾကည့္။ မ်က္ႏွာလႊဲပစ္မိ သည္။ သားေထြးကလည္း ဘာမသိ၊ ညာမသိ ငိုရိႈက္ရင္း-
“ သားကေတာ့ ေဖေဖဆီိကို မသြားဘူးေနာ္ ေမေမ၊ ေမေမ သားကို မဆိုရဘူး ”
စူးစူး၀ါး၀ါး ဟစ္ေအာ္သည္။ အိပ္ရာထဲမွ အေမပင္ မေနႏိုင္။
“ အမေလး ေဒၚေရႊဆရာမ၊ ကေလးေတြကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္မေနပါနဲ႔ ေအ ”
အေမ့အသံသည္ ေျပာရင္း တိမ္၀င္သြားသည္။ ၿပီးမွ တုန္ယင္လိႈက္လွဲ ေသာ ၀မ္းေခါင္းသံႀကီ းႏွင့္ -
“ ဟဲ့ နင္တို႔အေမကို ကန္ေတာ့ၿပီး အိပ္ၾကေတာ့ေလ၊ ညဥ့္နက္လွၿပီ ”
အိပ္ရာထဲမွာ ၀င္လွဲမိသည့္တို င္ ကၽြန္မ မ်က္လံုးေတြ ေၾကာင္ေနသည္။ ျခင္ေထာင္လည္း မခ်မိ။ ေစာင္လည္း မျခံဳမိ။ ၿပီးေတာ့ ျပတင္းေပါက္ပင္ မပိတ္မိ။
အျပင္ဘက္ေကာင္းက င္တြင္ လမင္းသည္ တိမ္တိုက္မ်ားၾက ားမွ ရုန္းထြက္ေနသည္။ တိမ္ကြန္ရက္ေတြက အလင္းကို လက္မည္းႀကီးေတြႏ ွင့္ ဆြဲကိုင္ ဖမ္းယူေနသည္။ လသည္ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ ထြက္ျပဴလုိက္၊ တိမ္ၾကားတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားလ ိုက္၊ အေမွာင္ခရီးသည္သ ဖြယ္။ ၾကယ္ကေလးေတြအစား ပိုးစုန္းၾကဴးကေ လးေတြကို လင္းလင္းလက္လက္ လွမ္းျမင္ရသည္။ ေဆာင္းညေလျပည္က ကၽြန္မတို႔ အိပ္ရာဆီသို႔ ျဖတ္သန္းလာသည္။
နီနီက မသိမသာ လႈပ္ရွားလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မဘက္ကို ေစာင္းၾကည့္သည္။ ေခါင္းေထာင္ၿပီး အသံမျမည္ေအာင္ အိပ္ရာမွ ထ သည္။ ကၽြန္မက သူ႔ကို အေမွာင္ထဲမွာ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိ သည္။
“ ဘုရား ဘုရား၊ သမီးေလး ထြက္သြားေတာ့မလာ း ”
ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ မိခင္မာနႏွင့္ သံေယာဇဥ္တို႔ အားၿပိဳင္ေနသည္။ ကၽြန္မ ရုတ္တရတ္ ခုန္ထ၍ နီနီကို လွမ္းဆြဲလိုက္မလ ို ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ ၿငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းေနသည္။
နီနီက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ ္ပင္ ျပတင္းေပါက္ဆီသိ ု႔ ထ သြားသည္။ တံခါးေပါင္မွာ ေမးတင္ၿပီး အၾကာႀကီး ရပ္ေနသည္။ ကၽြန္မလိုပဲ လမင္းကို ၾကည့္ေနမည္။
ၿပီးေတာ့ ပိုးစုန္းၾကဴးေလ းေတြလိုပဲ ကၽြန္မ ရင္ခြင္မွ အေ၀းသို႔ ေျပးထြက္ေတာ့မည္ ။
အေမွာင္သည္ စုစည္းရာမွ ၿပိဳကြဲလာသည္။ လမင္းသည္ ရွိသမွ် အင္အားႏွင့္ အလင္းကို ျဖန္႔ၾကက္ႏိုင္ဖ ို႔ ႀကိဳးပမ္းရွာသည္ ။ နီနီ တစ္ခုခုေတာ့ ဆံုးျဖတ္ေနၿပီထင ္သည္။ ျပတင္းေပါက္မွ နီနီ႕ အရိပ္မည္းကေလးမွ ာ ေက်ာက္ရုပ္ကေလးတ စ္ရုပ္ပမာ။
ကၽြန္မမွာ ငိုေၾကြးပူပန္စရ ာ မ်က္ရည္ပင္ ခန္းေျခာက္ေနၿပီ ။ သမီး၏ စိမ္းစိမ္းကားကာ း အၾကည့္မ်ားကို ျမင္ေယာင္လာသည္။ ထို ထိုလမင္းသည္ တိမ္တိုက္မ်ားအၾ ကားမွ ထြက္ျပဴလာသည္။ အိပ္ရာခန္းသို႔ လေရာင္ထိုးက်လာေ သာအခါ ကၽြန္မ မ်က္စိကို အတင္း မွိတ္ပစ္မိသည္။
ျပတင္းတံခါးမွာ လႈပ္ရွားသြားသည္ ။
“ သြားၿပီ….သြားၿပ ီ၊ နီနီ ထြက္သြားၿပီ ”
ကၽြန္မ ႏွလံုးသားမွာ ေၾကမြ အက္ကြဲကုန္သည္။ အသံကုန္ဟစ္ေအာ္ၿ ပီး တားဆီးဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ ဆို႔နစ္ေနေသာ လည္ေခ်ာင္းမွ အသံထြက္မလာ။
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ တံခါးအတြင္း ခ်က္ထိုးသံ ထြက္ေပၚလာသည္။
နီနီက ကၽြန္မေဘးမွာ ညင္သာစြာ ရပ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္ေပၚသ ို႔ ေစာင္တစ္ထည္ လႊမ္းျခံဳေပးသည္ ။ ျခင္ေထာင္ခ်လိုက ္သည္။ သူကိုယ္တိုင္ ကၽြန္မေစာင္ထဲသိ ု႔ ညင္သာစြာ တိုး၀င္သည္။ ကၽြန္မ ရင္ခြင္မွာ ေၾကာင္ကေလးလုိ တိုး၀င္ရင္း က်ိတ္ၿပီး ရိႈက္သည္။
“ ေမေမ ေမေမ ” တီးတိုး ေရရြတ္ေနသည္။ ထိုခဏတြင္ ကၽြန္မ ႏွလံုးေသြးႏွင့္ သမီးႏွလံုးေသြးတ ို႔ ေႏြးေထြးစြာ တသားတည္း ဆက္စပ္မိၾကသည္။ ကၽြန္မသည္ က်လုလု မ်က္ရည္ကို အႏိုင္ႏိုင္ထိန္ းရင္း -
“ အိပ္ေတာ့ေနာ္ သမီး ”
ဆို႔နင့္စြာ ေျပာမိသည္။ ၿပီးေတာ့ သမီး နဖူးျပင္ကို ခပ္ဖြဖြ ငံု႔နမ္းမိသည္။ သည္လိုဆိုေတာ့ ကၽြန္မ၏ ကေလးငယ္မ်ားသည္ ေတာေက်ာင္းဆရာမေ လး၏ ရင္ေသြး အစစ္အမွန္မ်ား ျဖစ္လာၾကၿပီဟု ကၽြန္မ ယံုၾကည္မိသည္။ သူတို႔ဘ၀လမ္း ေျဖာင့္ျဖဴးေရးမ ွာ ကၽြန္မ တာ၀န္သာ။
ခင္ျမဇင္
မိုးေ၀စာေပမဂၢဇင ္း၊ ၁၉၇၉၊ ဇြန္လ
ပတၱျမား တစ္ဒါဇင္ (ဂ်ပန္ဘာသာျပန္) (၁၉၈၅)၊ ကမၻာ မက်ယ္ပါဘူး( ရုရွားဘာသာျပန္) (၁၉၉၀) ၀တၳဳတိုစာအုပ္မ် ားတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည္။
Credit - လင္းသစ္ေန
“ တူးမာကို တစ္လေလာက္ ေက်ာင္းႏုတ္ခ်င္
“ ေၾသာ္ ပဲႏုတ္ လုိက္ၾကေတာ့မယ္လ
“ ဟုတ္ပါ့ ဆရာမရယ္၊ ထေနာင္းဖိုႀကီးဘ
တူးမာအေမက ညစ္ထည္းထည္း သရက္ထည္လံုခ်ည္ အနီကေလးကို ၀တ္ထားသည္။ အသက္မွာ နဂိုထက္ပိုၿပီး အိုစာသေယာင္။ တူးမာလက္ကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ကိုင္ထ
“ ေခၚသြားပါ မၾကင္ၿမိဳင္ရယ္၊
တူးမာတို႔သားအမိ
ေက်ာင္းအလာလမ္းမ
ေဆာင္းေလသည္ ကၽြန္မကို ပက္ဖ်န္း ေအးျမေစသည္။ ပဲခင္းမ်ားထဲမွ ကေလးေတြက ကၽြန္မကို ျမင္လွ်င္ ပုန္းေရွာင္ၾကေတ
“ ေဟ့ ဟိုမွာ ဆရာမႀကီး လာေနတယ္ေဟ့ ”
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ
စာကေလးမ်ားက မီးႀကိဳးတန္းမ်ာ
သည္လိုႏွင့္ ေက်ာင္းကို ေရာက္လာသည္။
ျပတင္းေပါက္မ်ား
“ ေမေမကလည္း ဖိုးတြတ္မွာ ဂ်င္းဂ်ာကင္ အနီကေလးနဲ႔ဗ် ”
ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ပူဆာတတ္သည္။ ဖိုးတြတ္က သူတို႔အေဖ ေနာက္အိမ္ေထာင္ႏ
“ သား ပူဆာတာကေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ မင္းအက်ၤီဖိုးက ေမေမ့လခ တစ္၀က္ေလာက္တန္တ
သည္ေတာ့ -
“ အေဖ့ကို ၀ယ္ခိုင္းမွာေပါ
စကားနာထိုးသည္။ ကၽြန္မက စိတ္တိုတိုႏွင့္
ကၽြန္မ ေခါင္းကို ခပ္သြက္သြက္ ခါယမ္းမိသည္။
အိမ္က ျပႆနာေတြ ေက်ာင္းမွာ သယ္လာမိျပန္ၿပီ။
ဆရာကိုထြန္းေအာင
ေက်ာင္းမွာ ေျခာက္ေသြ႕ေနသည္
အေျဖစာအုပ္ေတြ သယ္လာေသာ ကၽြန္မရင္မွာ ေလးလံေနသည္။
သူတို႔ ေျဖႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေလးတန္းကလည္း ဘုတ္အဖြဲ႕ႏွင့္ စစ္မည္ျဖစ္ရာ ဒုတိယအစမ္း အေျဖလႊာေတြကိုၾက
“ အို သူတို႔မွာ စာက်က္ခ်ိန္မွ မရခဲ့ၾကတာ ”
ေျမပဲခင္းမ်ားဆီ
ညေနခင္းသည္ မည္းခ်ိပ္ရွည္လ်
အေမ့ ေခ်ာင္းဆိုးကလည္
ကားလမ္းေပၚမွာ ကုန္ကားေတြ တသီတတန္းႀကီး ျဖတ္ေမာင္းသြားၾ
ထိုသူသည္-
ကၽြန္မ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းက်ပ္စြာ ကိုက္မိသည္။
မတူညီေသာ ဘ၀တို႔၏ ေပါင္းစည္းျခင္း
နာၾကည္း တုန္လႈပ္လ်က္ကပင
ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြကို ဖ်က္ဆီးသူ။
ကၽြန္မ ရြံမုန္းစြာ မ်က္ႏွာလႊဲရင္း က်န္ခဲ့သည္။
×××××××××××××××
“ နီနီ ”
“ ရွင္ ေမေမ ”
“ သမီး ဒီအက်ၤီစကို ဘယ္က ရသလဲဟင္၊ ေျပာစမ္း ”
သမီးက မ်က္ရည္ေ၀့ေနသည္
“ ေျပာစမ္းပါ၊ ဘယ္က ရသလဲလို႔ ”
“ သမီး ေစ်းဖိုးထဲက ခ်ဳပ္တာ ေမေမ၊ ေဖေဖနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး ”
“ ဘယ္လို၊ ေစ်းဖိုးထဲက ဟုတ္လား ”
ကၽြန္မ ေအာ္ဟစ္မိသည္။ စာေမးပြဲအခ်ိန္ မမီမွာစိုး၍ ကၽြန္မ ထမင္းခ်ိဳင့္ မယူျဖစ္သည္မွာ ၾကာၿပီ။ သည္ေတာ့ အိ္မ္မွာ ဘယ္လိုခ်က္ၿပီး စားေသာက္ေနၾကသလဲ
နီနီကို ေဆာင့္ေအာင့္ ထုရိုက္ပစ္ခ်င္လ
“ ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္၊ ကေလးေတြကို အငတ္ထားၿပီး ၀ယ္တဲ့အက်ၤီစမ်ာ
နီနီက ကၽြန္မကို မုန္းမုန္းတီးတီ
“ နီနီ ၀ယ္ေပးခိုင္းေတာ
“ ဟင္ ေမေမ ၀ယ္မေပးလို႔ ဟုတ္လား၊ ေမေမ ဘာေၾကာင့္ ၀ယ္မေပးေသးသလဲဆိ
“ နီနီ႕ကို ရိုက္ပါ ေမေမ၊ သတ္ခ်င္လည္း သတ္လိုက္စမ္းပါ၊
“ နီနီ ”
ကၽြန္မ ေဒါသေတြ ဆူပြက္လာသည္။ သူ႔ကိုယ္ကို ဆတ္ဆတ္ခါ ဆြဲကိုင္လႈပ္ယမ္
“ ဟုတ္တယ္၊ ေမေမကလည္း သမီးကို မညွာဘူး၊ ေဖေဖကလည္း ရက္စက္တာပဲ၊ နီနီေသရင္ ေအးမွာပါ၊ ေမေမ ေပ်ာ္မွာပါ ”
သမီးမ်က္ႏွာကို တအံ့တၾသႀကီး စိုက္ၾကည့္မိသည္
“ သမီး ”
နီနီက ႏႈတ္ခမ္းကို ျပတ္လုျပတ္ခင္ ကိုက္ထားသည္။ ကၽြန္မ လက္ထဲက ရုန္းထြက္သည္။ သမီးကို လႊတ္ေပးၿပီး စာၾကည့္စားပြဲမွ
ကၽြန္မ အားထားေသာ၊ ျမတ္ႏိုးတြယ္တာေ
နီနီက ဟိုးအရင္ကတည္းက အက်ၤီ ပူဆာခဲ့သည္။ ကၽြန္မ ၀ယ္မေပးႏိုင္ခဲ့
အေမကလည္း ေခ်ာင္းတဟြပ္ဟြပ
“ ေမေမ ေမေမ၊ သား စာက်က္ၿပီးၿပီဆိ
“ ဟင္ ေထြးကေလး ”
သားကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိ
“ သြား သား၊ သားလတ္နဲ႔ နီနီကို ေခၚခဲ့ ”
“ နီနီ အိပ္ခ်င္ဟန္ ေဆာင္ေနတယ္ ေမေမ ”
“ ေအး ေနပေစ၊ သားတို႔ကို ေမေမ ေျပာမယ္၊ သားတို႔ သိရမွာက ေမေမဟာ လခ ႏွစ္ရာေက်ာ္က်ာ္
ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မႏွင့္ ကေလးမ်ားအၾကား သံေယာဇဥ္ႀကိဳးမွ
သားလတ္က ကၽြန္မ ကုလားထိုင္ေျခရင
“ ေမေမ သားတို႔ကို အထင္မလြဲပါနဲ႔ေန
သားလတ္၏ သနားစဖြယ္ မ်က္ႏွာကို ကၽြန္မ ျပန္မၾကည့္။ မ်က္ႏွာလႊဲပစ္မိ
“ သားကေတာ့ ေဖေဖဆီိကို မသြားဘူးေနာ္ ေမေမ၊ ေမေမ သားကို မဆိုရဘူး ”
စူးစူး၀ါး၀ါး ဟစ္ေအာ္သည္။ အိပ္ရာထဲမွ အေမပင္ မေနႏိုင္။
“ အမေလး ေဒၚေရႊဆရာမ၊ ကေလးေတြကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္
အေမ့အသံသည္ ေျပာရင္း တိမ္၀င္သြားသည္။
“ ဟဲ့ နင္တို႔အေမကို ကန္ေတာ့ၿပီး အိပ္ၾကေတာ့ေလ၊ ညဥ့္နက္လွၿပီ ”
အိပ္ရာထဲမွာ ၀င္လွဲမိသည့္တို
အျပင္ဘက္ေကာင္းက
နီနီက မသိမသာ လႈပ္ရွားလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မဘက္ကို ေစာင္းၾကည့္သည္။
“ ဘုရား ဘုရား၊ သမီးေလး ထြက္သြားေတာ့မလာ
ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ မိခင္မာနႏွင့္ သံေယာဇဥ္တို႔ အားၿပိဳင္ေနသည္။
နီနီက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ
ၿပီးေတာ့ ပိုးစုန္းၾကဴးေလ
အေမွာင္သည္ စုစည္းရာမွ ၿပိဳကြဲလာသည္။ လမင္းသည္ ရွိသမွ် အင္အားႏွင့္ အလင္းကို ျဖန္႔ၾကက္ႏိုင္ဖ
ကၽြန္မမွာ ငိုေၾကြးပူပန္စရ
ျပတင္းတံခါးမွာ လႈပ္ရွားသြားသည္
“ သြားၿပီ….သြားၿပ
ကၽြန္မ ႏွလံုးသားမွာ ေၾကမြ အက္ကြဲကုန္သည္။ အသံကုန္ဟစ္ေအာ္ၿ
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ တံခါးအတြင္း ခ်က္ထိုးသံ ထြက္ေပၚလာသည္။
နီနီက ကၽြန္မေဘးမွာ ညင္သာစြာ ရပ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္ေပၚသ
“ ေမေမ ေမေမ ” တီးတိုး ေရရြတ္ေနသည္။ ထိုခဏတြင္ ကၽြန္မ ႏွလံုးေသြးႏွင့္
“ အိပ္ေတာ့ေနာ္ သမီး ”
ဆို႔နင့္စြာ ေျပာမိသည္။ ၿပီးေတာ့ သမီး နဖူးျပင္ကို ခပ္ဖြဖြ ငံု႔နမ္းမိသည္။ သည္လိုဆိုေတာ့ ကၽြန္မ၏ ကေလးငယ္မ်ားသည္ ေတာေက်ာင္းဆရာမေ
ခင္ျမဇင္
မိုးေ၀စာေပမဂၢဇင
ပတၱျမား တစ္ဒါဇင္ (ဂ်ပန္ဘာသာျပန္)
Credit - လင္းသစ္ေန
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။