ျပသနာတိုင္းမွာ(၂)ဘက္ ရွိတယ္

ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာ အရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ ေဟာလိုက္ရင္ အရမ္း ပညာသားပါတယ္ ။နူးညံ႔စြာပဲ ေျပာသြားတယ္ ေဟာေျပာဆံုးမတယ္ ။မ်က္ေမွာက္ေခတ္နဲ႕ လည္း လိုက္ဖက္တယ္ ။ကြ်န္ေတာ္ ညတိုင္းလိုလို တရားတပုဒ္ နာျဖစ္တယ္။Pyae Pyo Aung

ဘုန္းႀကီးတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက အဂၤလိပ္လိုေရးထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ ဖတ္ဖူးတာရွိတယ္။ သူက ဘက္စံုမၾကည့္လုိ႔ရွိရင္ အမွန္မသိတဲ့အေၾကာင္းေလး။ ျပႆနာတိုင္းမွာ(၂)ဘက္ ရွိတယ္တဲ့၊ အင္မတန္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္ကေလးတစ္ခုေပါ့။

ေတာင္တုန္းေလးတစ္ခုေပၚမွာ စားေသာက္ဆိုင္ဆိုင္ေလးတစ္ခု ဖြင့္ထားတယ္။ အဲဒီဆိုင္ေလးမွာ ေတာင္က လာတဲ့လူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေျမာက္က လာတဲ့လူပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀င္ၿပီးနားၾကတယ္။

လမ္းႀကီးက ေတာင္ေျမာက္ေဖာက္ထားတယ္။ အဲဒီတုန္းကလူေတြ ျမင္းစီးတဲ့ေခတ္ဆိုေတာ့ ျမင္းစီးၿပီးေတာ့ သြားၾက လာၾကတယ္။ ေျခာက္လံုးပူး ခါးခ်ိန္တဲ့ေခတ္ မဟုတ္ဘူး၊ ဓားလြယ္, လြယ္တဲ့ေခတ္။

အဲဒီတုန္းကေျမာက္ဘက္က လူႀကီးတစ္ေယာက္ ဓားလြယ္နဲ႔ ျမင္စီးၿပီးေတာ့ လာတယ္။ ေတာင္ဘက္က လူတစ္ေယာက္ကလည္း ေျမာက္သြားဖို႔ ျမင္းစီးၿပီး လာတယ္။ အဲဒီေတာင္ကုန္းေလးက်ေတာ့ ခဏနားၾကတယ္၊ ေတာင္ကုန္းေပၚအတက္ကေလးမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ျမင္းေပၚက ခုန္ဆင္းလိုက္တယ္။ စားေသာက္ဆိုင္ေလးထဲ ၀င္ၿပီးနားၾကမယ္ေပါ့။

အဲဒီမွာ ေျမာက္ဘက္ကလာတဲ့ လူက အေပၚေမာ့ၾကည့္တယ္။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ သူက ဘာေတြ႔တုန္းဆိုရင္ ေရႊျခေသၤ့႐ုပ္ကေလးကို ေတြ႔တယ္။ ေတြ႔ေတာ့ သူက ေၾသာ္ ေရႊျခေသၤ့ စားေသာက္ဆိုင္ပဲလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီလို ေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္ ေတာင္ဘက္ကလူက အေပၚေမာ့ၾကည့္တယ္။ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး မိတ္ေဆြ ခင္ဗ်ား မွားေနၿပီ၊ ေရႊျခေသၤ့စားေသာက္ဆိုင္ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ့။ ေငြျခေသၤ့စားေသာက္ဆိုင္ပါ။

ဒီေတာ့ ေျမာက္ကလာတဲ့လူက ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကို ေရႊနဲ႔ေငြ မကြဲဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တာလား တဲ့။ မေက်နပ္တဲ့အသံနဲ႔ ေမးတယ္။ ဟိုလူက ခင္ဗ်ား မွားေနတာပါ။ ေရႊျခေသၤ့မဟုတ္ဘူး၊ ေငြျခေသၤ့ပါလုိ႔ ထပ္ေျပာတယ္။ အဲဒီ ေခတ္ကတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မေက်နပ္ရင္ ဓားခ်င္းယွဥ္ခုတ္တဲ့ေခတ္။ အခ်င္းမ်ားၾကတယ္။ ပထမလူက သူ႔ကို ဒီေလာက္ အထင္ေသးရမလား ဆိုၿပီးေတာ့ ဓားဆြဲထုတ္တယ္၊ ဒုတိယလူကလည္း ဓားဆြဲထုတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဓားခ်င္း ယွဥ္ခုတ္ၾကတယ္။ တခၽြမ္ခၽြမ္နဲ႔၊ အဲဒီေနရာမွာ ႏွစ္ေယာက္စလံုး တစ္ဘက္ျမင္နဲ႔ ေဆာ္ၾကတာေလ။

အျငင္းပြားၿပီး ဓားခ်င္း ဆြဲခုတ္ေနၾကတုန္း အသံတစ္သံ ထြက္ေပၚလာတယ္၊ ရပ္လုိက္ ဆိုတဲ့ အမိန္႔ေပးသံ၊ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ၾကားတယ္။ သူတို႔ အံ့အားသင့္ၿပီး ရပ္လိုက္ၾကတယ္။ အသံရွင္ နတ္သမီးေလး ႐ုတ္တရက္ေပၚလာၿပီး ရွင္တို႔ ဘာလုပ္ေနၾကတာတုန္းလို႔ ေမးလုိက္တယ္။ တို႔ဟာ အမွန္တရားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔အမွန္တရားကို ျပည့္ျပည့္စံုစံုျမင္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ျမင္တာ အမွန္လုပ္ၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္ေနတာေနာ္။

ကဲ . . . ေျပာပါဦး ဆိုေတာ့ ေျမာက္ဘက္မွ လာတဲ့သူက ေျပာတယ္၊ ငါက ေရႊျခေသၤ့လို႔ေျပာတယ္။ ဒီလူက ေငြျခေသၤ့တဲ့၊ ဒီလူက ငါ့ကို ေရႊနဲ႔ေငြမကြဲဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ငါက အမွန္တရားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနတာ၊ ဒီေတာ့ အဲဒီနတ္သမီးက ေျမာက္ဘက္က လာတဲ့ လူႀကီးမင္း ေတာင္ဘက္သြားၿပီးၾကည့္ပါ၊ ေတာင္ဘက္ကလာတဲ့ လူႀကီးမင္းက ေျမာက္ဘက္ကို သြားၾကည့္ပါဦးလုိ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေရႊတစ္ဖက္ ေငြတစ္ဖက္ လုပ္ထားတာကိုး။

ျခေသၤ့႐ုပ္ေလးက ဟိုဘက္က ေရႊ၊ ဒီဘက္က ေငြ၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွန္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မွားေနၾကတယ္။ဆိုလိုတာက တစ္ဘက္ပဲ သိတယ္။ အကုန္လံုးမသိဘူး။ ဒီပံုျပင္ေလးက တရားဓမၼနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အလြန္မွတ္သားစရာ ေကာင္းတယ္။ တစ္ပိုင္းတစ္စ အျမင္ေလးနဲ႔ ျပည့္စံုတယ္မထင္နဲ႔။

ျမတ္စြာဘုရားက နာနာတိတိၳယသုတ္မွာ ေဟာတယ္။“၀ိဂၢယွ နံ ၀ိ၀ဒႏိၱ၊ ဇနာ ဧကဂၤဒႆိေနာ” ေအး . . . လူေတြဟာ တစ္ပိုင္းတစ္စကိုသာ သိၿပီး၊ ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး အျငင္းပြားေနၾကတယ္။ ကိုယ္သိတာေလးကို ဆြဲကိုင္ၿပီး အျငင္းပြားေနၾကတယ္တဲ့။ အကုန္သိေအာင္ လုပ္ရမယ္။အကုန္သိရင္ အျငင္းပြားစရာ မရွိေတာ့ဘူးေလ။

ဒီသုတ္ထဲမွာ မ်က္မျမင္သူကန္း ဆင္စမ္းၿပီး ဆင္သ႐ုပ္ေဖာ္ျခင္းဆိုတဲ့ ပံု၀တၳဳေလး ပါတာကို ေတြ႔ရတယ္။ေလာကီစာအုပ္ေတြထဲမွာလည္း မ်က္မျမင္ ပုဏၰား(၆)ေယာက္အေၾကာင္း ေရးထားၾကတယ္။

အဲဒီပံုျပင္က ဘယ္က စ လာတာလဲ မသိဘူး။ အိႏိၵယ ဟိႏၵဴဘာသာျဖင့္ ေရးထားတဲ့ စာအုပ္မွာေတြမွာလည္း ပါတာပဲ၊ အဂၤလိပ္လို ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြမွာလည္း ပါတာပဲ၊ ျမန္မာလိုလည္း ျပန္ေရးၾကတယ္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျမတ္စြာဘုရားေဟာတဲ့ သုတၱန္ထဲမွာလည္း ေတြ႔တယ္။

ျမတ္စြာဘုရားေဟာတဲ့ ဥဒါန္းပါဠိေတာ္မွာ နာနာတိတိၳယသုတ္ ဆိုတာ ရွိတယ္။ တိတိၳအမ်ိဳးမ်ိဳး အေၾကာင္းကို ေဟာထားတာ။ အဲဒီ နာနာတိတိၳယ သုတ္မွာ မ်က္မျမင္ပုဏၰား (၆)ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ (၉)ေယာက္၊ (၉)ေယာက္ ဆိုတာ လူကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ မ်က္စိမျမင္တဲ့ သူေတြကို အုပ္စု (၉)စုခြဲကာ ဆင္ကို စမ္းၾကည့္ေစၿပီး ဆင္ သ႐ုပ္ေဖာ္ခိုင္းတာ။

အဲဒီဇာတ္လမ္းက ဘုရားေဟာတဲ့ သုတၱန္မွာ ဘယ္လိုျပထားသလဲဆိုရင္ –

သာ၀တိၳျပည္က ဘုရင္ႀကီးဟာ တစ္ခါတေလ အပ်င္းေျဖတဲ့ သေဘာေပါ့၊ ရယ္စရာ လုပ္တယ္။ဘာလုပ္တုန္းဆိုေတာ့ သာ၀တိၳ ျပည္မွာရွိတဲ့၊ မ်က္စိႏွစ္ကြင္း အလင္းမရတဲ့သူအားလံုး ဆင့္ေခၚခိုင္းတယ္။နန္းရင္ျပင္မွာ စုေစတယ္။ မ်က္စိမျမင္တဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ေရာက္လာၾကတယ္။

ေရာက္လာတဲ့အခါ (၉)စုခြဲလိုက္တယ္။ ခြဲၿပီးတဲ့အခါ က်ေတာ့ ဘုရင္က ၀န္းထမ္းေတြကို အမိန္႔ေပးတယ္။
အဲဒီ (၉)စုကို တစ္စုစီ ခြဲၿပီး တစ္မ်ိဳးစီ ဆင္ကို ျပေစတယ္၊ ဆင္ဆိုတာ ဘယ္လိုလဲ၊ တခ်ိဳ႕ကို ဆင့္ေျခေထာက္ကို ကိုင္စမ္းၿပီးျပတယ္။ တခ်ိဳ႕ကို အၿမီးကို ကိုင္စမ္းျပတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကို ႏွာေမာင္းကို ျပတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကို အစြယ္ကို ျပတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကို ကိုယ္လုံးကို ျပတယ္၊ အဲဒီလို ခြဲၿပီးျပတယ္၊ အၿမီးမွာလည္း ၿမီးဆံေလးကို ျပတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကို ၿမီးထူး႐ိုးကိုျပတယ္။ ခြဲၿပီးေတာ့ ျပခိုင္းတယ္။

အုပ္စုလိုက္ ျပၿပီးၿပီဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘုရင္ႀကီးက ေရွ႕ေတာ္သြင္းတယ္၊ ဘုရင္ႀကီးက ေမးတယ္။ေမာက္ကန္းတို႔၊ မင္းတို႔ ဆင္ျမင္ၾကၿပီလား။ဘုန္းေတာ္ေၾကာင့္ ျမင္ရပါၿပီ တဲ့။

ကဲ . . . နံပါတ္တစ္အုပ္စုက ဆင္ဆိုတာ ဘယ္လိုေဟာလဲ၊ ေျပာျပစမ္းလို႔ ဘုရင္ၾကီးကေမးတယ္။သူတို႔ကို ျပထားတဲ့အတိုင္း သူတို႔ေျပာတာေပါ့။ဆင့္ကိုယ္ စမ္းထားတဲ့လူစုက ဆင္ဆိုတာ အုတ္နံရံႀကီးလိုပဲတဲ့။က်န္တဲ့သူေတြကလည္း ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ေပါ့။ ျမင္ေတာ့ မျမင္ရဘူးေပါ့။ အ့ံၾသတယ္။

ငါတို႔ေတြ႔တာ အုတ္နံရံႀကီးလို မဟုတ္ပါဘူး၊ တုတ္ေခ်ာင္းႀကီးလိုပါ။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ အစြယ္ျပထားတာကိုး။
ၿမီးဆံျပထားတဲ့လူက တံမ်က္စည္းလိုဟာႀကီးပါ။ ေျခေထာက္ ျပထားျခင္းခံရတဲ့ လူကလည္း ဆင္ဆိုတာ တိုင္လိုႀကီးပါတဲ့။

သူတို႔အခ်င္းခ်င္း တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဆင္ဆိုတာ နံရံႀကီးလိုဆိုေတာ့ တံမ်က္စည္းလို ထင္တဲ့ေကာင္ကဟာ . . . မင္းမွားေနတယ္။ ငါေတြ႔တာက တံမ်က္စည္းလုိပဲ။ဆင့္ေျခေထာက္ စမ္းတဲ့ လူကလည္း
ဟ . . . ဆင္ဆိုတဲ့ အေကာင္က အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူးတဲ့၊ တိုင္ႀကီးလိုပဲ။

နားရြက္စမ္းတဲ့ေကာင္က ဆင္ဆိုတာ ျပားခ်ပ္ႀကီး၊ ယပ္ေတာင္ႀကီးလိုပဲ ေျပာတယ္။ေျပာရင္း ေျပာရင္း အုပ္စုခ်င္း ျငင္းခံုၾက၊ ရန္ျဖစ္ၾကၿပီး ထသတ္ၾကတယ္။အဲဒီအခါမွာ ဘုရင္ႀကီးက သေဘာက်လြန္းလို႔ ဟားတိုက္ၿပီး ရယ္သတဲ့။ အေတာ္ ကျမင္းတဲ့ ဘုရင္ေပါ့ေနာ္။

အဲဒီမွာ ျမတ္စြာဘုရားက မ်က္မျမင္သူကန္းေတြဟာ ကိုယ္ျမင္တဲ့အပိုင္းေလးကို ဟုတ္လွၿပီဆိုၿပီး အခုလုိ အျငင္းပြားေနၾကသတဲ့။ အားလံုးေပါင္းလုိက္ရင္ ဆင္ဆိုသည္မွာ ဒါေတြ အားလံုးရွိတယ္ဆိုတာ သူတို႔ လက္ခံမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ သူ႔ဟာလည္း လက္ခံမယ္၊ ငါ့ဟာလည္း လက္ခံမယ္၊ အားလံုးကို လက္ခံလိုက္ရင္ ဆင္သ႐ုပ္ ေပၚလာမွာပါတဲ့၊ ျမတ္စြာဘုရားက မိစာၦ၀ါဒဟာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ၊ ၿခံဳငံု မၾကည့္ဘူး၊ စံုေအာင္ မၾကည့္ဘူး၊ တစ္ဘက္အျမင္ေလးနဲ႔ အျငင္းပြားေနၾကတယ္ လို႔ ဆိုလိုတယ္။

ေအး . . . ဒါေၾကာင့္မို႔ ေလာကမွာ မိစၦာ၀ါဒ ဆိုတာ ၿခံဳငံုသံုးသပ္ျခင္း မရွိလို႔ မွားယြင္းတဲ့ ၀ါဒမ်ိဳး ျဖစ္တယ္။ တစ္ဘက္ျမင္ကိုပဲ အစဲြအလမ္းႀကီးၿပီး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ‘ဣဒေမ၀ သစၥံ၊ ေမာဃမညံ’ = ငါ့ဟာသာ အမွန္၊ တျခားဟာ အလကား ဆိုတဲ့ ဆိုလိုခ်က္ေတြနဲ႔ ကိုယ့္ philosophy ကိုသာ အဟုတ္ထင္ စြဲကိုင္ထားၿပီး သူမ်ား philosophy ကိုေတာ့ ပယ္ခ်တယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ မိစၦာအယူ၀ါဒေတြ ေပၚလာတယ္။အမွန္တရားဆိုတာ တစ္ခုတည္းသာရွိတယ္။အဲဒီအမွန္တရားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သိလာလို႔ရွိရင္ ဘာမွအျငင္းပြားစရာ မရွိဘူး၊ အားလံုး အတူတူပဲ။

ေဒါက္တာအရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ
.
#နိဗၺာန္တံခါးႀကီးဖြင့္ေတာ္မူပါ (စာ-၁၄၈-၁၅၅) – မွ ေကာက္ႏႈတ္ပူေဇာ္ပါသည္။

“ေထရဝါဒရနံ႔ ” မွ ျပန္လည္ေရးသားပူေဇာ္ပါသည္။Dhamma Wizaya-ဓမၼဒါန

 http://kanaung.net/post-no-3639