စီးပြားေရးသမားနဲ႔ သာမန္ အရပ္သား စဥ္းစားပုံ မတူ
ေဝါလ္မတ္ (Walmart) ေစ်းဆိုင္ႀကီးမွာ စားစရာ အသားေတြ ရက္လြန္ေတာ့ အမိႈက္ပုံးမွာ ပစ္ဖို႔ မန္ေနဂ်ာႀကီးက ညႊန္ၾကားလိုက္တယ္။ အလုပ္သမားေတြလည္း ခိုင္းတ့ဲ အတိုင္း မၾကာခဏ လုပ္ၾကရတယ္။ အခိုင္းခံရတ့ဲ အလုပ္သမားတေယာက္က ဘယ္လို စဥ္းစားလဲ ဆိုေတာ့ “ဘာလို႔ ပစ္လိုက္တာလဲ၊ မ႐ိွတ့ဲသူေတြကိုု ေပးလိုက္ရင္ သိတ္ေကာင္းမွာပဲ” လို႔ စဥ္းစားတယ္။
တေန႔ ရက္လြန္ အသားေတြ သူတို႔ကို ပစ္ခိုင္းေနစဥ္ အရာ႐ိွတေယာက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ သိခ်င္စိတ္ ခိုးလို႔ ခုလု ျဖစ္ေနတ့ဲ အလုပ္သမားက “ဘာလို႔ ဒီ အသားေတြ ပစ္လိုက္တာလဲ။ ဆင္းရဲသားေတြကို ေပးလိုက္ပါလား” လို႔ အဲဒီ အရာ႐ိွကို ေမးလိုက္တယ္။ အရာ႐ိွက သူ႔ကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး “အသားေတြ အလကား ေပးလိုက္ရင္ တို႔ဆိုင္မွာ ဝယ္တ့ဲသူေတြ ေလွ်ာ့သြားမွာေပါ့” လို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္႐ွင္းျပတယ္။
အလုပ္သမား ခမ်ာ ပိုၿပီး နားမလည္ ျဖစ္သြားတယ္။ “ဒါဆို ဆင္းရဲတ့ဲသူေတြကို လွဴလိုက္ပါလား” လို႔ သူက အကြန္႔တက္ၾကည့္တယ္။ “အသားေတြက ရက္လြန္ေနတ့ဲ အသားေတြ ျဖစ္တယ္။ အလကားပဲ ေပးေပး၊ လွဴပဲ လွဴလွဴ ဥပေဒနဲ႔ မညီဘူး၊ အဲဒါ မင္းမွတ္ထား” လို႔ ေျပာၿပီး သူ႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္တယ္။ “ခုလည္း မင္းတို႔ကို မယုံလို႔ ေစာင့္ေနတာကြ”လို႔ ေလသံ အနည္းငယ္ျမွင့္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
“မင္းမွတ္ထား၊ ေစ်းေရာင္းတယ္ ဆိုတာ ေရာင္းမရရင္ အ႐ံႈးခံရတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ အလကား မေပးရဘူး။ လွဴခ်င္ရင္ ေစ်းမေရာင္းနဲ႔ ေစ်းေရာင္းေနရင္းနဲ႔လည္း မလွဴနဲ႔” လို႔ ခတ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာၿပီး လုပ္စရာကို ျမန္ျမန္ ၿပီးေအာင္လုပ္ဖို႔ ညႊန္ၾကားလိုက္တယ္။
ေအာင္ျမင္တ့ဲ စီးပြားေရးသမားတိုင္းဟာ လွဴျခင္း၊ အလကားေပးျခင္းနဲ႔ ေရာင္းခ်ျခင္းဆိုတ့ဲ အကန္႔ကို ေရာေထြးၿပီး မစဥ္းစားပါ။ အလွဴလုပ္တာက သီးျခားျဖစ္တယ္။ စီးပြားျပဳေနတ့ဲ လုပ္ငန္းခြင္ဟာ အလွဴမ႑တ္ မဟုတ္။ စီးပြားျပဳေနတ့ဲ ကုန္စည္ဟာလည္း အလွဴပစၥည္း မဟုတ္ပါ။
လွဴျခင္းက လူမႈေရးနယ္ပယ္ရဲ႕ တေနရာမွာ ႐ိွတယ္။ လွဴဒါန္းျခင္းဟာ ဘာသာေရး နယ္ပယ္ထဲက အကန္႔ငယ္ တခုလည္း ျဖစ္တယ္။ စီးပြားျပဳျခင္းက ေငြ႐ွာျခင္း ျဖစ္တယ္။ စီးပြားျပဳျခင္းဟာ အလုပ္လုပ္ျခင္း ျဖစ္တယ္။ စီးပြားျပဳျခင္းဟာ စားဝတ္ ေနေရးဆိုတ့ဲ ဘဝ သစ္ပင္ကို ေရေလာင္းေနျခင္း ျဖစ္တယ္။ စီးပြားျပဳျခင္းနဲ႔ ဘဝ ရပ္တည္ျခင္းက တိုက္႐ိုက္ ဆက္စပ္တယ္။ စီးပြားပ်က္ရင္ ဘဝအိမ္ ပ်က္တယ္။ စီးပြားက်ျခင္းဟာ ဘဝရပ္တည္မႈ က်ျခင္းနဲ႔ တထပ္တည္း ျဖစ္တယ္။
စီးပြားေရး သမားက လူမႈေရးနဲ႔ စီးပြားေရးကို တကန္႔စီ စဥ္းစားတယ္။ သာမန္လူေတြက စီးပြားေရးနဲ႔ လူမႈေရးကို ေရာၿပီး စဥ္းစားတယ္။ လူမႈေရးေၾကာင့္ စီးပြားပ်က္သြားႏိုင္တ့ဲ လမ္းေၾကာင္းေတြကို သာမန္လူေတြ ျမင့္ေလ့ မ႐ိွၾက။ လူမႈေရးေၾကာင့္ စီးပြားေရးလမ္းေၾကာင္း ေပ်ာက္သြားႏိုင္တ့ဲ အခ်က္ကိုလည္း မျမင္တတ္ၾက။
စီးပြားေရးသမားက လူမႈေရးကို စီးပြားေရးနဲ႔ ေရာေထြး စဥ္းစားေလ့ မ႐ိွပါ။ သူတို႔က လွဴခ်င္လွ်င္ သီးသန္႔ လွဴတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ စီးပြားေရးနဲ႔ ေရာေထြး လွဴဒါန္းတ့ဲ ဒါနမ်ဳိး မျပဳလုပ္ၾက။
စီးပြားေအာင္ျမင္လွ်င္ လူမႈေရးအတြက္ အေ႐ြ႕မ်ားစြာကို စိတ္တိုင္းက် ေ႐ြ႕ႏိုင္တယ္။ စီးပြားေရး ေလွာ္တက္က ဘဝေလွကို ေ႐ြ႕ေစတယ္။ စီးပြားေရး ဘီးက ဘဝကားကို လိမ့္သြားေစတယ္။ စီးပြား မ႐ိွသူဟာ ေလွ်ာ္တက္မပါပဲ ေလွေလွာ္ခ်င္တ့ဲသူနဲ႔ တူတယ္။ ဘီးမပါပဲ ကားကို ေ႐ြ႕ခ်င္သူ ျဖစ္တယ္။ စီးပြားေရးနဲ႔ လူမႈေရး တိုက္႐ိုက္ အခ်ဳိးက်ေနတ့ဲ လူသားကမာၻမွာ စီးပြားျပဳနည္း ပ်က္ေစမ့ဲ မည္သည့္ စဥ္းစားနည္းကိုမွ စီးပြားျပဳသူက မစဥ္းစားပါ။
သာမန္လူ အမ်ားစုဟာ လူမႈေရးနဲ႔ စီးပြားေရးရဲ႕ ကြဲျပားေနတ့ဲ ဝိေသသကို နားမလည္ၾက။ ဘဝကိုေတာ့ ေအာင္ျမင္ခ်င္ၾကတယ္။ ေလွာ္တက္မပါပဲ ေလွကို ေ႐ြ႕ေအာင္ ေလွာ္ဖို႔ စဥ္းစားၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လက္ေတြ႔ဘဝမွာ မေအာင္မျမင္ ျဖစ္ၾကတယ္။ စိတ္ကူးယဥ္ သက္သက္ အေတြးေတြနဲ႔ ေလထဲ တိုက္အိမ္ေဆာက္ၾကတယ္။ စီးပြားျပဳျခင္းနဲ႔ အလုပ္၊ အလုပ္နဲ႔ စီးပြား အျပန္အလွန္ဆက္ႏြယ္ေနတယ္။
ေရာင္းေနတ့ဲ ပစၥည္း ေရာင္းမရလို႔ ႐ံႈးတယ္ဆိုတာ ေငြ႐ံႈးတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ နာမည္ ႐ံႈး မသြားပါ။ ေငြ႐ံႈးရင္ ေငြျပန္ရလာေအာင္ တနည္းနည္းနဲ႔ လုပ္လို႔ ရတယ္။ နာမည္ ႐ံႈးရင္ေတာ့ ဘာလုပ္ငန္းမွ လုပ္မရေတာ့ပါ။ ဒါဟာ ဘဝကို သတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္တယ္။ ေစ်းေရာင္းတယ္ ဆိုတာ ဝယ္သူ႐ိွမွ ေအာင္ျမင္တယ္။ ဝယ္သူမ်ားရင္ ေစ်းကြက္ႀကီးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လုပ္ငန္း ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေၾကာ္ျငာတ့ဲအခါ နမူနာ ေပးျခင္းမွ အပ က်န္တ့ဲ အခ်ိန္ေတြမွာ ဘယ္ေတာ့မွ အလကား မေပးပါ။ ေစာင့္ထိန္းသင့္တ့ဲ စည္းေတြကို ေစာင့္ထိန္းမွသာ ေရ႐ွည္အတြက္ စီးပြားေအာင္ျမင္တယ္။ သာမန္လူေတြလို စဥ္းစားရင္ သာမန္လူ ဘဝမွာသာ က်င္လည္ေနမယ္။
ေက်ာ္သူရိန္ထြန္း (ေမာ္လၿမိဳင္)
၂၀၁၇ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၉ -ရက္။
ေဝါလ္မတ္ (Walmart) ေစ်းဆိုင္ႀကီးမွာ စားစရာ အသားေတြ ရက္လြန္ေတာ့ အမိႈက္ပုံးမွာ ပစ္ဖို႔ မန္ေနဂ်ာႀကီးက ညႊန္ၾကားလိုက္တယ္။ အလုပ္သမားေတြလည္း ခိုင္းတ့ဲ အတိုင္း မၾကာခဏ လုပ္ၾကရတယ္။ အခိုင္းခံရတ့ဲ အလုပ္သမားတေယာက္က ဘယ္လို စဥ္းစားလဲ ဆိုေတာ့ “ဘာလို႔ ပစ္လိုက္တာလဲ၊ မ႐ိွတ့ဲသူေတြကိုု ေပးလိုက္ရင္ သိတ္ေကာင္းမွာပဲ” လို႔ စဥ္းစားတယ္။
တေန႔ ရက္လြန္ အသားေတြ သူတို႔ကို ပစ္ခိုင္းေနစဥ္ အရာ႐ိွတေယာက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ သိခ်င္စိတ္ ခိုးလို႔ ခုလု ျဖစ္ေနတ့ဲ အလုပ္သမားက “ဘာလို႔ ဒီ အသားေတြ ပစ္လိုက္တာလဲ။ ဆင္းရဲသားေတြကို ေပးလိုက္ပါလား” လို႔ အဲဒီ အရာ႐ိွကို ေမးလိုက္တယ္။ အရာ႐ိွက သူ႔ကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး “အသားေတြ အလကား ေပးလိုက္ရင္ တို႔ဆိုင္မွာ ဝယ္တ့ဲသူေတြ ေလွ်ာ့သြားမွာေပါ့” လို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္႐ွင္းျပတယ္။
အလုပ္သမား ခမ်ာ ပိုၿပီး နားမလည္ ျဖစ္သြားတယ္။ “ဒါဆို ဆင္းရဲတ့ဲသူေတြကို လွဴလိုက္ပါလား” လို႔ သူက အကြန္႔တက္ၾကည့္တယ္။ “အသားေတြက ရက္လြန္ေနတ့ဲ အသားေတြ ျဖစ္တယ္။ အလကားပဲ ေပးေပး၊ လွဴပဲ လွဴလွဴ ဥပေဒနဲ႔ မညီဘူး၊ အဲဒါ မင္းမွတ္ထား” လို႔ ေျပာၿပီး သူ႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္တယ္။ “ခုလည္း မင္းတို႔ကို မယုံလို႔ ေစာင့္ေနတာကြ”လို႔ ေလသံ အနည္းငယ္ျမွင့္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
“မင္းမွတ္ထား၊ ေစ်းေရာင္းတယ္ ဆိုတာ ေရာင္းမရရင္ အ႐ံႈးခံရတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ အလကား မေပးရဘူး။ လွဴခ်င္ရင္ ေစ်းမေရာင္းနဲ႔ ေစ်းေရာင္းေနရင္းနဲ႔လည္း မလွဴနဲ႔” လို႔ ခတ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာၿပီး လုပ္စရာကို ျမန္ျမန္ ၿပီးေအာင္လုပ္ဖို႔ ညႊန္ၾကားလိုက္တယ္။
ေအာင္ျမင္တ့ဲ စီးပြားေရးသမားတိုင္းဟာ လွဴျခင္း၊ အလကားေပးျခင္းနဲ႔ ေရာင္းခ်ျခင္းဆိုတ့ဲ အကန္႔ကို ေရာေထြးၿပီး မစဥ္းစားပါ။ အလွဴလုပ္တာက သီးျခားျဖစ္တယ္။ စီးပြားျပဳေနတ့ဲ လုပ္ငန္းခြင္ဟာ အလွဴမ႑တ္ မဟုတ္။ စီးပြားျပဳေနတ့ဲ ကုန္စည္ဟာလည္း အလွဴပစၥည္း မဟုတ္ပါ။
လွဴျခင္းက လူမႈေရးနယ္ပယ္ရဲ႕ တေနရာမွာ ႐ိွတယ္။ လွဴဒါန္းျခင္းဟာ ဘာသာေရး နယ္ပယ္ထဲက အကန္႔ငယ္ တခုလည္း ျဖစ္တယ္။ စီးပြားျပဳျခင္းက ေငြ႐ွာျခင္း ျဖစ္တယ္။ စီးပြားျပဳျခင္းဟာ အလုပ္လုပ္ျခင္း ျဖစ္တယ္။ စီးပြားျပဳျခင္းဟာ စားဝတ္ ေနေရးဆိုတ့ဲ ဘဝ သစ္ပင္ကို ေရေလာင္းေနျခင္း ျဖစ္တယ္။ စီးပြားျပဳျခင္းနဲ႔ ဘဝ ရပ္တည္ျခင္းက တိုက္႐ိုက္ ဆက္စပ္တယ္။ စီးပြားပ်က္ရင္ ဘဝအိမ္ ပ်က္တယ္။ စီးပြားက်ျခင္းဟာ ဘဝရပ္တည္မႈ က်ျခင္းနဲ႔ တထပ္တည္း ျဖစ္တယ္။
စီးပြားေရး သမားက လူမႈေရးနဲ႔ စီးပြားေရးကို တကန္႔စီ စဥ္းစားတယ္။ သာမန္လူေတြက စီးပြားေရးနဲ႔ လူမႈေရးကို ေရာၿပီး စဥ္းစားတယ္။ လူမႈေရးေၾကာင့္ စီးပြားပ်က္သြားႏိုင္တ့ဲ လမ္းေၾကာင္းေတြကို သာမန္လူေတြ ျမင့္ေလ့ မ႐ိွၾက။ လူမႈေရးေၾကာင့္ စီးပြားေရးလမ္းေၾကာင္း ေပ်ာက္သြားႏိုင္တ့ဲ အခ်က္ကိုလည္း မျမင္တတ္ၾက။
စီးပြားေရးသမားက လူမႈေရးကို စီးပြားေရးနဲ႔ ေရာေထြး စဥ္းစားေလ့ မ႐ိွပါ။ သူတို႔က လွဴခ်င္လွ်င္ သီးသန္႔ လွဴတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ စီးပြားေရးနဲ႔ ေရာေထြး လွဴဒါန္းတ့ဲ ဒါနမ်ဳိး မျပဳလုပ္ၾက။
စီးပြားေအာင္ျမင္လွ်င္ လူမႈေရးအတြက္ အေ႐ြ႕မ်ားစြာကို စိတ္တိုင္းက် ေ႐ြ႕ႏိုင္တယ္။ စီးပြားေရး ေလွာ္တက္က ဘဝေလွကို ေ႐ြ႕ေစတယ္။ စီးပြားေရး ဘီးက ဘဝကားကို လိမ့္သြားေစတယ္။ စီးပြား မ႐ိွသူဟာ ေလွ်ာ္တက္မပါပဲ ေလွေလွာ္ခ်င္တ့ဲသူနဲ႔ တူတယ္။ ဘီးမပါပဲ ကားကို ေ႐ြ႕ခ်င္သူ ျဖစ္တယ္။ စီးပြားေရးနဲ႔ လူမႈေရး တိုက္႐ိုက္ အခ်ဳိးက်ေနတ့ဲ လူသားကမာၻမွာ စီးပြားျပဳနည္း ပ်က္ေစမ့ဲ မည္သည့္ စဥ္းစားနည္းကိုမွ စီးပြားျပဳသူက မစဥ္းစားပါ။
သာမန္လူ အမ်ားစုဟာ လူမႈေရးနဲ႔ စီးပြားေရးရဲ႕ ကြဲျပားေနတ့ဲ ဝိေသသကို နားမလည္ၾက။ ဘဝကိုေတာ့ ေအာင္ျမင္ခ်င္ၾကတယ္။ ေလွာ္တက္မပါပဲ ေလွကို ေ႐ြ႕ေအာင္ ေလွာ္ဖို႔ စဥ္းစားၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လက္ေတြ႔ဘဝမွာ မေအာင္မျမင္ ျဖစ္ၾကတယ္။ စိတ္ကူးယဥ္ သက္သက္ အေတြးေတြနဲ႔ ေလထဲ တိုက္အိမ္ေဆာက္ၾကတယ္။ စီးပြားျပဳျခင္းနဲ႔ အလုပ္၊ အလုပ္နဲ႔ စီးပြား အျပန္အလွန္ဆက္ႏြယ္ေနတယ္။
ေရာင္းေနတ့ဲ ပစၥည္း ေရာင္းမရလို႔ ႐ံႈးတယ္ဆိုတာ ေငြ႐ံႈးတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ နာမည္ ႐ံႈး မသြားပါ။ ေငြ႐ံႈးရင္ ေငြျပန္ရလာေအာင္ တနည္းနည္းနဲ႔ လုပ္လို႔ ရတယ္။ နာမည္ ႐ံႈးရင္ေတာ့ ဘာလုပ္ငန္းမွ လုပ္မရေတာ့ပါ။ ဒါဟာ ဘဝကို သတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္တယ္။ ေစ်းေရာင္းတယ္ ဆိုတာ ဝယ္သူ႐ိွမွ ေအာင္ျမင္တယ္။ ဝယ္သူမ်ားရင္ ေစ်းကြက္ႀကီးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လုပ္ငန္း ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေၾကာ္ျငာတ့ဲအခါ နမူနာ ေပးျခင္းမွ အပ က်န္တ့ဲ အခ်ိန္ေတြမွာ ဘယ္ေတာ့မွ အလကား မေပးပါ။ ေစာင့္ထိန္းသင့္တ့ဲ စည္းေတြကို ေစာင့္ထိန္းမွသာ ေရ႐ွည္အတြက္ စီးပြားေအာင္ျမင္တယ္။ သာမန္လူေတြလို စဥ္းစားရင္ သာမန္လူ ဘဝမွာသာ က်င္လည္ေနမယ္။
ေက်ာ္သူရိန္ထြန္း (ေမာ္လၿမိဳင္)
၂၀၁၇ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၉ -ရက္။
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။