ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္**

ေစာႏြဲ ့ေနဆိုင္- ပူတာအို

 

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္**

(ဗိုလ္တာရာ)
ဘဝ၏အစ။

ေက်ာင္းခန္းတစ္ခန္းလုံး တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ဦးလွေမာင္၏ ထက္ျမက္ပုိင္ႏိုင္လွေသာ စကားေျပ ရွင္းလင္းခ်က္ အသံသာလွ်င္ လႊမ္းမိုးေနေတာ့၏ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပ်ဥ္းမနားျမိဳ႕ရွိ ေက-ဘီ- အမ္ အထက္တန္း ေက်ာင္းၾကီး၏ ရွစ္တန္းသင္တန္းေက်ာင္း ခန္းတြင္ ညေနပိုင္းေနာက္ဆုံး အဂၤလိပ္ဘာသာ သင္တန္း ေပးေနခိုက္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ဆရာၾကီး ဦးလွေမာင္ (ဗိုလ္စၾကၤာ ၏ဦးေလး မစၥတာ ဂလူ႕စမင္း )က ကမၻာေက်ာ္ ရွိတ္စပီးယား ကဗ်ာဆရာၾကီး ေရးသားသည့္ ယိုမီယိုႏွင့္ ဂ်ဴးလိယက္ ျပဇာတ္ကို စကားေျပ အဓိပၸါယ္ရွင္းျပရုဳ္ ေကာင္းေနခို္က္ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္ထဲဝယ္ တစ္ခ်ီတစ္ခ်ီ ရွိတ္စပီးယား၏ ကဗ်ာဂုဏ္နက္နဲမႈ လႈိင္းဂယက္ထဲတြင္ ေျမာကာ နစ္ကာ ျပဇာတ္၏ အရသာကို ခံစားရင္း တစ္ခါတစ္ခါ ေက်ာင္းခန္းထိပ္ရွိ နာရီၾကီးကို ၾကည့္မိ ျမင္မိသည္ တြင္ ညေန ေလးနာရီထုိးရန္ နာရီဝက္သာ လုိေတာ့သည္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္၏ အလြန္ဝါသနာ ၾကီးသည့္ အေလးမ လက္ေဝွ႕ထိုးေလ့က်င့္မႈ တုိ႕ကို ေျပးရုဳ္စိတ္ေစာျပီး ပညာႏွင့္ ကစားခုံစား မႈတို႕ လြန္ဆြဲမႈအၾကားတုိ႕႒္ လူးလားတုန္႕ျပန္ ပါရွိေနေလသည္။

ယိုမီယို၏ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ မမွာတမ္းတစ္ပုဒ္ကို စိတ္ဝင္စားစြာေလ့လာရုဳ္ အလြြမ္း၏ အ၇သာေလးကို ခံစားေနခုိက္တြင္ မေျမွာ္လင့္ေသာ ေျခသံျပင္းျပင္းေၾကာင့္ စာအုပ္မွ မ်က္ႏွာကို အသာခြာရုဳ္ ၾကည့္လိုက္မိသည္။
အရပ္ ၅ ေပ ၃ လကၼခန္႕ျမင့္ရုဳ္ ဘိုေကတုိတိုတြင္ ဖုိးရိုးဖားရားျဖင့္ ဖီးလိမ္းျပဳျပင္မႈ ကင္းေဝးခဲ့ေၾကာင္းကုိ နီေၾကာင္ေၾကာင္အေရာင္ႏွင့္ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္ အျဖစ္က အတုိင္းသား ဝန္ခံရုဳ္ေနေသာ အသားနီစပ္စပ္ လူတစ္ေယာက္ကို စာသင္ခန္းဝတြင္ မျပဳံးတျပဳံးႏွင့္ ေတြ႕ရပါေတာ့သည္။

ပင္နီၾကမ္း အေပၚဖုံးအက်ၤ ီကို ကဘိုကရုိဝတ္ရုဳ္ ေအာက္ခံ ေပၚပလင္ အျဖဴအက်ၤ ီမွာလည္း အေရာင္ သိတ္မေပၚပါ။ ေအာက္ပုိင္းမွ ေယာလုံခ်ည္အနက္ သာလွ်င္ အနက္ေရာင္မပ်က္ေကာင္းရုဳ္ ေတာ္ေတာ္ေဟာင္း ေနသည့္အျဖစ္ႏွင့္ ေျခဖဝါးႏွစ္ဖက္တြင္ ေလယဥ္ပ်ံဖိနပ္ကို စီးထားသည့္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ကို ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ေတြ႕ရေတာ့၏။ ထုိဧည့္သည္၏ ညာဘက္လက္တြင္ ရွမ္းလြယ္အိ္တ္တစ္ခုကို ဆြဲကိုထားသည္ကုိ ေတြ႕ရျပီး ၄င္း၏ မ်က္ႏွာမွာ ကရင္လိုလို ခ်င္းလုိလိုႏွင့္ သူကလြဲလွ်င္ အျခားလူမ်ားကို ဂရုမစိုက္သည့္ မ်က္ႏွာေပါက္မ်ိဳးကို အကဲခတ္ရုဳ္ ဧကန္တ ဒီလူဟာ လယ္တီစံေက်ာင္း (ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္း အေနာက္ဘက္႒္ ကပ္လွ်က္တည္ရွိသည္)ကို လာဖူးရင္း ဒို႕ေက်ာင္းသားေတြကို စာသင္ပုံမျမင္ဘူးရုဳ္ ေခတၱဝင္ၾကည့္သည့္ ေတာနယ္က ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ပဲ`` ဟုမွတ္ခ်က္ခ်ကာ ခပ္ေအးေအး ေနလိုက္ပါသည္။

ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ဦးလွေမာင္က စိတ္ပါလက္ပါ သင္ၾကားေနေသာ အဂၤလိပ္ဘာသာကို ေခတၱရပ္နားလုိက္ျပီး မ်က္မွန္ကို ေနသားတစ္က်ျပန္လည္ရဳ္ ႏွာေခါင္းရိုးေပၚသို႕တင္ကာ အခန္းဝသို႕ ေျခသံျပင္းျပင္းႏွင့္ ရဲရဲဝန္႕ဝန္႕ လာရပ္ဝံ့သည့္ ထုိဧည့္သည္လူထူးကို စူးစူးစုိက္စိုက္ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့သည္။

ဆယ္စကၠန္႕ေလာက္ၾကာမွ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက ျဗဳန္းကနဲ သတိရဟန္ ျဖင့္ အားရပါးရ ျပဳံးလိုက္ျပီး အခန္းဝဆီသုိ႕ ခပ္သြက္သြက္လွမ္းသြားကာ ထုိဧည့္သည္၏ ပုခုံးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ပုတ္လွ်က္ ---

မင္း ဘယ္တုန္းက ေရာက္ေနသလဲေဟ့---- အမယ္ေလးကြာ --- ဘာသံမၾကား ညာသံမၾကားနဲ႕``

``ခုဘဲ``

မ်က္ႏွာ နီစပ္စပ္ႏွင့္ အခန္းဝရွိ ဧည့္သည္က ခပ္တုိတို မပြင့္တပြင့္ႏွင့္ ေျဖဆုိလိုက္သည္။

ကွဳ္တြင္ ဆရာၾကီး ဦးလွေမာင္က ``ေအး ေအး --ေနဦး မင္းကို ငါ့တပည့္ေတြနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္ ကိုင္း အထဲ လာစမ္း---``

သူ၏ဝါသနာ အတုိင္း ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက ဝမ္းသာအားရႏွင့္ ထုိဧည့္သည္၏ ဘယ္ဘက္လက္ကို ဆြဲကိုက္ရုဳ္ အခန္း၏ အလယ္သို႕ ဆြဲေခၚခဲ့ျပီး -

`` ေဟ့ ငါ့တပည့္တုိ႕ ဒီဟာေပါ့ကြ--- ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထား မင္းတုိ႕ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ သခင္ေအာင္ဆန္းဆုိတာ ေပါ့ကြာ -- ဟဲ ဟဲ ဟဲ``
ထုိအခါက်မွ ဟုိကရင္လုိလို ခ်င္းလိုလို မ်က္ႏွာ နီစပ္စပ္ ေတာက်က် ဧည့္သည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ့႕ ေခါင္းေဆာင္ ကိုေအာင္ဆန္းမွန္းသိလိုက္ရေတာ့သည္။

သခင္ေအာင္ဆန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းသားတစ္သိုက္ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ၾကည့္ရုဳ္ မျပဳံးတျပဳံးႏွင့္ တဟဲဟဲ အရယ္ကေလးရယ္လိုက္ေတာ့ သည္။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ဘာသေဘာမွန္းမသိ တဟဲဟဲ ႏွင့္ ျပန္ရုဳ္ရယ္သူရယ္ တခြီးခြီးႏွင့္ ပါးစပ္ပိတ္ရုဳ္ ရယ္သံမ်ား၏ အသံမ်ားပါ ထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။ အနားရွိ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ``ဒါလားကြ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ လူၾကည့္ရတာ ဘယ့္ႏွာၾကီးမွန္း မသိဘူး အခ်ိဳးအစားမက် ဂြက်က်ၾကီး`` ဟုမွတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ့ အဘုိ႕မွာေတာ့သခင္ေအာင္ဆန္းအား လူထဲမွလူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ေတြ႕ရျပီး ဆက္ဆံပုံ ဝတ္ပုံစားပုံ ထူးျခားခ်က္ ဂြက်က် အမူအရာ ကိုလက္ဦးဆုံး ပထမ မွတ္သားမိလိုက္ရုဳ္ ``ေၾသာ္ ႏုိင္ငံေရးသမားေခါင္းေဆာင္ ဆိုတာ ဒီလိုပါလား ``ဟူရုဳ္ မွတ္ခ်က္ခ်မိလိုက္ပါေတာ့သည္။

**ႏိုင္ငံေရးသံသရာ ၏ လမ္းကူး**

ကၽြန္ေတာ္ကား ႏုိင္ငံေရး ေရာဂါ ရခဲ့ေပျပီ--------------။

ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ခဲ့ေလျပီ--------------။

ထုိမွ တစ္ဆင့္ ခရိုင္ဒို႕ဗမာအစည္းအရုံး႒္လည္း အမႈေဆာင္တစ္ဦးအျဖစ္ ႏိုင္ငံေရးဇာတ္ခုံသို႕ တတ္ေရာက္မိေတာ့သည္။ ဗမာ့တပ္ရုံးတပ္ ခရုိင္ရဲ စည္းအုပ္ တာဝန္ကိုလည္း သေဘာေတြ႕ေတြ႕ မေနာေခြ႕ ရုဳ္ ေက်ာင္းစာေတြေမ့ခမန္း တာဝန္ေတြယူမိျပန္သည္။

ထုိ႕ေၾကာင့္ ယခုအခါ႒္ ရန္ကုန္ဗဟုိလ္ ဒို႕ဗမာအစည္းအရုံးသို႕ သာယာဝတီျမိဳ႕တြင္ က်င္းပမည့္ ညီလာခံက်င္းပေရး စီစဥ္မႈ အစည္းအေဝးသို႕ တတ္ေရာက္ရန္ ပ်ဥ္းမနားအပိုင္မွ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ႏွင့္ သခင္သိန္းေမာင္ (ျဖဳတ္ခြဲ)ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ဘူတာၾကီးသို႕ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ျပန္သည္။

မီးရထားကက်ပ္ ခရီးကလည္းရွည္ရုဳ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ပင္ပန္းႏြမး္နယ္ေနၾကးသည္---။ ေရေက်ာ္ဘက္သို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကို ဆြဲေျပးေနေသာ လန္ျခားကုလားကား ေျခကုန္ေနပုံရေအာင္ ေႏွးသည့္အတြက္ ထမင္းဆာေနသည္ေၾကာင့္ ေဒါသထြက္ေနသူ သခင္သိန္းေမာင္က``ဂ်ာလတီး ဂ်ာလတီး``ဟု အတင္းႏွင္ေနသည္။ ေဘးမွ ကၽြန္ေတာ္က ``ဗ်ိဳ႕ဆရာ သိတ္ဂ်ာလတီးမေနနဲ႕ ေဘးက ကားေတြကိုလည္းၾကည့္ဦး`` ဟုဝင္ေရာက္ေဖ်ာင္းဖ်ရင္း ေရေက်ာ္ရွိ ဒို႕ဗမာအစည္းအရုံးသုိ႕ ေဟာေဟာ ဒိုင္းဒိုင္းဆိုက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ရုံးၾကီးေပၚတြင္ ပုပုကြကြ၊ ရွည္ရွည္ မဲမဲ ျဖဴျဖဴ ပံုသ႑န္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ဗမာတစ္ျပည္လုံးရွိ သခင္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ဆင္းခ်ီ တတ္ခ်ီႏွင့္ ေျခရႈတ္ေနၾကေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္က ကိုယ့္သားေရအိတ္ ကိုယ္ဆြဲရုဳ္ ရုံးၾကီးေပၚ သို႕ တတ္ေရာက္ခဲ့ျပီး စုံစမ္းေရး႒ာန ဧည့္ခံေကာ္မတီဟူေသာ ဆုိင္းဘုတ္မ်ားရွိရာသို႕ ခပ္သြက္သြက္ ေျခလွမ္းခဲ့ျပီး ကၽြန္ေတာတို႕၏ သက္ဆုိင္ရာလက္မွတ္ႏွင့္ အစီရင္ခံစာမ်ားကို တင္ျပေလသည္။ မ်က္မွန္တဝင့့္ဝင့္ႏွင့္ အသက္သုံးဆယ္အတြင္း ရွိ ဆံပင္တုိတိုညွပ္ထားေသာ စုံစမ္းေရး႒ာန တာဝန္ခံက ကၽြန္ေတာ္တို႕ လက္မွတ္မ်ားကိုစစ္ေဆးျပီး ဧည့္ခံေရး ႒ာနသို႕ ပို႕ေလသည္။ ထုိ႒ာန တာဝန္ခံက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို ၾကည့္ရုဳ္ ``ေကာင္းျပီေလ---``ဟု ပါးစပ္မွ တစ္ခြန္းတည္း မွတ္ခ်က္ခ်လုိက္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ေနရာထုိင္ခင္း ခ်ေပးလိမ့္မည္ဟူေသာ ေတြးလုံးႏွင့္ အသာေစာင့္ေနသည္။ သို႕ရာတြင္ ေနာက္ထပ္ဘာမွ ေနာက္ဆက္တြဲ မွတ္ခ်က္မေပၚလာ။

ဆယ္မိနစ္ခန္႕တုိင္ သားေရအိတ္ကိုယ္စီကိုင္ကာ ေစာင့္ေနရေသာ္လည္း ဘာမွစကားျပန္မရသည့္ အဆုံးတြင္ ကၽြန္ေတာ္က ဧည့္ခံေကာ္မတီရဲေဘာ္ထံသို႕ ``ဘယ့္ႏွယ့္လဲဗ်ိဳ႕ လုပ္စမ္းပါဦး -- ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘယ္မွာတည္းရမလဲ--``

ကွဳ္တြင္ ဧည့္ခံရဲေဘာ္ၾကီးက ဘုိရႈးတုိတုိကေလးကို အသာကုတ္ကာ စုံစမ္းေရးရဲေဘာ္ထံသို႕ ``ေဟာဒီမွာ သခင္ေလးေမာင္ ---ပ်ဥ္းမနားရဲေဘာ္ေတြက ေမးေနျပန္ျပီဗ် --။ ဟဲဟဲ သူတုိ႕ သခင္ဆုိတဲ့အဓိပၸါယ္ မသိၾကေသးဘူးထင္တယ္ --ေျပာရမွာ ခက္တယ္ဗ်ာ``ဟုညီးညီညဴညဴ ရယ္ေမာရင္း လွမ္းေျပာလုိက္ျပီး ``ေဟာ ဟုိဘက္ခန္းမွာ ကံေကာင္းရင္ ေနရာလြတ္ကေလး ရွိပါလိမ့္မယ္ ဒီလိုေပါ့ဗ်ာ --ၾကည့္ျပီးေနၾကေပါ့``ဟု တစ္ဖက္ခန္းသို႕ လက္ညႈိးထုိးျပေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ထြက္ခြာရန္ ေခ်လွမ္း ျပင္လိုက္စဥ္ -- သခင္ေလးေမာင္က ``ခင္ဗ်ားတုိ႕ပစၥည္းေတြ ေနရာခ်ထားျပီးရင္ --အေထြေထြ အတြင္းေရးမႈး ဆီသြားျပီး တစ္ဆိတ္ အစီရင္ခံလိုက္ၾကဦးဗ်ိဳ႕``ဟု လွမ္းေျပာလိုက္ေသး၏။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ စိတ္တိုတိုႏွင့္ အလုပ္အမႈေဆာင္မ်ား အလုပ္လုပ္ေနရာ ခန္းမၾကီးသို႕ ခပ္တင္းတင္း ဝင္ေရာက္ခဲ့သည္--။ ေဒါင့္ တစ္ေဒါင့္ရွိ စားပြဲရွည္ၾကီးတြင္ မ်က္မွန္ဝိုင္းၾကီးျဖင့္ သခင္စိုး။ စာကုန္းေရးေနေသာ သခင္သန္းထြန္း ။ သခင္စံထြန္းလွစသည့္ ဧရာမေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားကို ေတြ႕ရျပီး စားပြဲတစ္လုံးတြင္ ေရးမွတ္ေနသည့္ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အျခားရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရကာ --အေထြေထြ အတြင္းေရးမႈး ဟူေသာ စာတမ္းေၾကာင့္ သူတို႕ စားပြဲရွိရာသို႕ ခ်ဥ္းကပ္မိခဲ့သည္။ ျပီးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က အစီရင္ခံစာမ်ားကိုထုတ္ရုဳ္ သခင္ေအာင္ဆန္းေရွ႕ေမွာက္ တင္ျပလိုက္သည္။ တခဏတြင္ သူက စာကုန္းေရးေနရာမွ ဖ်ပ္ကနဲ ေမာ့ကာ ၾကည့္လိုက္ျပီး ----
``ခင္ဗ်ားတုိ႕ ဘယ္ကလဲ ဆုိစမ္း``

``ကၽြန္ေတာ္က ပ်ဥ္းမနားခရိုင္ကေလဗ်ာ၊ ကဲ အစီရင္ခံစာ ဖတ္ၾကည့္ေပေတာ့။

``ခင္ဗ်ားတို႔ ရံုးဆင္းခါနီးမွ ဘာလို႔လာသလဲ၊ သိပ္ဂြက်တဲ့ လူေတြ``

မဆီမဆိုင္ သခင္ေအာင္ဆန္းက စရ်္ဆူပါေတာ့သည္။ သခင္သိန္းေမာင္ကလည္း နဂိုကပင္ ကၽြဲၿမီးတိုေနရာ ပိုမိုေဒါပြလာၿပီး ``ခုမွ မီးရထားဆိုက္တယ္၊ ခု ခင္ဗ်ားတို႔ဆီေရာက္တယ္၊ ခုလို---ခင္ဗ်ားက အေခ်ာက္တိုက္ ေနာက္က်တယ္လို႔ဆူေနတာ ဘာေကာင္းးသလဲဗ်``ဟု မခံမရပ္ႏိုင္ ျပန္ပက္ေလေတာ့၏။ သခင္ေအာင္ဆန္းကလည္း ရွဴးရွဴးရွဲရွဲ ျဖစ္လာၿပီး---

``ဘာျဖစ္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ရက္ေစာေစာႀကိဳမလာတာလဲ၊ ဒီမွာ က်ဳပ္တုိ႔တေတြ ဘယ္ေလာက္ ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ ေခါင္းရႈပ္ေနရသလဲဆိုတာသိရဲ႕လား``ဟု ခုႏွစ္ေမာင္းတင္လာျပန္ေတာ့သည္---။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ``ဘယ္လိုလူစားေတြနဲ႔ ေတြ႕ရျပန္ၿပီလဲ`` ဟု ႏိုင္ငံေရးသမားမဟုတ္ဘဲ လူမိုက္ကန္းကန္းေတြလို လူစားဟူေသာအေတြးႏွင့္ ေရွ႕စခန္းကို စဥ္းစားေနခိုက္တြင္ စားပြဲႀကီးမွ သခင္စိုးက ၾကား၀င္ရ်္ ``ဒီမွာ---သခင္ေအာင္ဆန္း ေျဖးေျဖးမွ စကားေျပာပါ၊ ဒီလူေတြ ခရီးပန္းလာၾကတယ္ထင္တယ္၊ ရဲေဘာ္တို႔ ထမင္းသြားစားၾကအုန္း၊ ၿပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာၾကေပါ့ဗ်ာ``ဟု ျဖန္ေျဖလိုက္သည္တြင္ အားလံုးသေဘာတူေျပေအးသြားေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ကုိယ့္ပစၥည္းမ်ားကို စနစ္တက် ျပန္လည္ထားရွိရန္---တည္းခိုခန္းလုပ္ထားေသာ အခန္းထဲသို႔ စိတ္ဆိုးဆိုးႏွင့္ ျပန္၀င္ခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အ၀တ္အစားလဲကာ -- ေရေက်ာ္ရပ္ရွိ အစည္းအရုံးႏွင့္ ခပ္နီးနီး ဗမာထမင္းဆုိင္တစ္ဆိုင္ရွိရာသို႕ ခပ္သြက္သြက္ေခ်လွမ္းတင္ခဲ့၏။ သပ္သပ္းယပ္ယပ္ ခင္းက်င္းထားေသာ ေလးေယာက္စား စားပြဲမ်ားျဖင့္ သန္႕ရွင္းပုံရသည့္ ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ မိန္းမသုံးဦးတုိ႕ ေရာင္းခ်ေနေသာ ထမင္းဆုိင္ဝသို႕ ေခ်စုံရပ္ကာ ေနရာထုိင္ခင္းရွာမိသည္။ သို႕ရာတြင္ ေနရာကြက္လပ္ မရွိသေလာက္ ထမင္းစားခ်ိန္ျဖစ္ရုဳ္ -- လူက်ပ္ေနသည့္အတြက္ ေနာက္ပုိင္းသုိ႕ ျပန္လွည့္မည္အလုပ္တြင္ ---

``ေဟ့လူေတြ လာၾက ဒီမွာ ႏွစ္ေယာက္စာ ေနရာရွိတယ္``

ထမင္းပလုပ္ပေလာင္းစားေနသည့္ လူအုပ္ထဲမွ အသံတစ္သံေၾကာင့္ ေျခလွမ္းတြန္႕သြားရာမွ ဂရုတစိုက္ဖိတ္ေခၚရာသို႕ ျပန္ၾကည့္မိသည္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကို တမင္ကလာ ေခၚေနသူမွာ ဗဟိုလ္ဒို႕ဗမာ အစည္းအရုံးၾကီးမွ အေထြေထြအတြင္းေ၇းမႈ ေဘာက္ဆရာၾကီး သခင္ေအာင္ဆန္းျဖစ္ေနေတာ့ သည္။ သူက ပါးစပ္က ေခၚရုံတြင္မကေသး သူႏွင့္ထမင္းေလြးေနေသာ သခင္စုိး ကပါ ကမန္းကတန္းထလာကာ အခန္းေဒါင့္က်က် သူတုိ႕ထုိင္ ေနရာတြင္ ကုလားထုိင္ႏွစ္ခု ျပင္ဆင္ေပးေနမႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္မွာ အားနာစြာႏွင့္ပင္ ထမင္းဆုိင္ထဲသို႕ စြတ္ဝင္ခဲ့မိသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းက ထမင္းေရာင္းသူ မိန္းမငယ္တစ္္ဦးကို ထမင္းႏွစ္ပြဲ ဝက္သားဟင္း စသည္တုိ႕ကို လွမ္းမွာရင္ ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ႏွစ္ဦးအား ႏႈတ္ဆက္ရုဳ္ အလႅာပ သလႅာပ စကားေျပာေတာ့၏။

ထုိအခါက်မွ သခင္သိန္းေမာင္ ျပဳံးလာေဘာ္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ့အဘုိ႕ ယခင္ သခင္ေအာင္ဆန္းကို ေတြ႕စက ေတာ္ေတာ္ အေပါက္ဆုိးေသာလူ တစ္ေယာက္ဟု သေဘာထားခဲ့သည့္ေနာက္ ယခုထမင္းဆုိင္ တြင္ ေတာ္ေတာ္ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ေတြ႕ရျပန္သျဖင့္---အစဥ္းစားရ က်ပ္ရေလ၏။

သခင္ေအာင္ဆန္းက ကၽြန္ေတာ့ကို ဂရုတစုိက္ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးၾကည့္ကာ ``ေနပါဦးဗ် ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ဘယ္တုနး္ကလဲမသိဘူး ျမင္ဘူးပါတယ္```

``ခင္ဗ်ား က်ဳပ္တုိ႕ ေက-တီ-အမ္ ေက်ာင္းလာတုန္းက ျဖစ္မွာေပါ့။ ဆရာၾကီးလွေမာင္နဲ႕ လာေတြ႕တုန္းကေလ`` ကၽြန္ေတာ္က ကူညီေထာက္ေပးမွ---

``ဟား ဟား ဟား ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ အခုမွ အမွတ္ရတယ္ ၊ ဒါနဲ႕ေနပါဦး ၊ ခု ခင္ဗ်ား ေက်ာင္းေနတုန္း လား ``

``ခု ၁၀ တန္းမွာေပါ့ဗ် -- တဖက္က ႏိုင္ငံေရးလုပ္ျပီး တဖက္က ေက်ာင္းေနေသးတယ္ --ဆုိစမ္းပါဦး ဘယ္လိုေဝဖန္ဦး မလို႕လဲ``

``က်ဳပ္က ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြ ရွာေနတာ ---- ေနပါဦး ---- ခုခင္ဗ်ားအသက္ ဘယ္ေလာက္လဲ--လူေကာင္က ထြားသေလာက္ မ်က္ႏွာက ႏုေနလို႕ဘဲ---``

စူးစူး စုိက္စုိက္ ျဖင့္ၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ့ကို စစ္တမ္းထုတ္ျပန္ေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္က လက္ေဆးခြက္တြင္ လက္ကိုေဆးကာ ႏွစ္ရင္း ``ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ထဲမွာဘဲ``ဟု ထမင္းဆာေနသည္ေၾကာင့္ ခပ္တုိတိုေျဖလိုက္ပါသည္။

သို႕ရာတြင္ သခင္ေအာင္ဆန္း အလုိက္ကန္းဆုိးမသိပါ။ သူကထမင္းစားေနေသာ ဇြန္း ခရင္းကို ပစ္ခ်လုိက္ျပီး ဝမ္းသာအားရႏွင့္----

``ေဟ့---- သခင္ ခင္ေမာင္ဦး ခင္ဗ်ားက်ဳပ္ကို ကတိေပးရမယ္-- မေပးရင္မေနရဘူး သိလား ခင္ဗ်ားႏုိင္ငံေရးကို က်ဳပ္နဲ႕အတူ မခြဲတမ္းလုပ္ရမယ္ က်ဳပ္လုပ္သမွ် ခင္ဗ်ားလုိက္လုပ္ရမယ္ ေျပာစမ္း``
သူ၏ ညာဘက္လက္ကုိ ကၽြန္ေတာ့္ဆီသို႕ ကမ္းေပးရင္း အတင္းကတိေတာင္းသည္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မတတ္သာသည့္အဆုံးတြင္ လက္ေဆးေနေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ ညာဘက္လက္ကို ျပန္ရုဳ္ သူ႕လက္တြင္းသို႕ ေပးလုိက္ျပီး

`ေကာင္းပါျပီဗ်ာ --- ခင္ဗ်ားခင္ဗ်ားဆႏၵ အတုိင္း ျပည့္စုံပါေစ့မယ္ ကၽြန္ေတာ္ ကတိေပးအပ္ပါျပီ``

ေဘးမွ ထမင္းေလြးေနေသာ သခင္စိုး ၊ အလုပ္အမႈေဆာင္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ နယ္မွ သခင္အေပါင္းတုိ႕က ထမင္းစားပြဲမ်ားကို ပုတ္ကာ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းရုဳ္ ``ဒို႕ဗမာကြ ေအာင္၇မယ္`` ဟူေသာ ဆူညံစြာ ေၾကြးေၾကာ္ ခ်ီးက်ဴးသံမ်ားက ထမင္းဆုိင္ကေလးကို တခဏအတြင္း ဖုံးလႊမ္းလုိက္ပါသည္။

အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့ေရွ႕လာခ်ေသာ ထမင္းပန္းကန္ကို ကၽြန္ေတာ္က ဆာေလာင္စြာျဖင့္ၾကည့္ရုဳ္ ဟင္းပန္းကန္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ ျဗဳံးကနဲ သခင္ေအာင္ဆန္းက သူ႕ထမင္းပန္းကန္ထဲက ဝက္သားတုံးၾကီးတစ္တုံးကို မေျပာမဆုိႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ထမင္းပန္းကန္ ထဲသို႕ ထည့္ေပးရင္း ----

``စားဗ်ာ --- စားဗ်ာ---- ခင္ဗ်ားဆာေနေရာ့မယ္--``

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
**ကိုစိုးႏိုင္**